The J. Geils
Band: niet
te overtreffen
Tvger
Little River
Band live:
grote klasse
Complete
soul van
Luther
Vandross
JACKSONS
DIANA ROSS
MAANDAG 23 NOVEMBER 1981
PAGINA GlDs
AGENDA
Popencyclopedie
ONTDEK DE VERSCHILLEN
Suske en Wiske: De Toffe Tamboer
'(a vlu<Z de Kabouters wehhenJeroi^
Kdan hunnen ze ons een bru$
helpen bouwen, j
(Opstaan lute slapers Is wrh aan de winhel
M
Boes
E I N D R
WIM VAN LEEST
ZAL the J. Geils Band ooit populair worden in Nederland?
Ik denk het niet. Na tien jaar en 11 redelijk goede tot uitste
kende elpees is de aanhang hier weliswaar niet gering, maar
toch niks vergeleken bij het publiek dat de eerste de beste
onbenullige hardrockband trekt
De nieuwe elpee „Freeze
frame" zal daar al wel wei
nig verandering in brengen,
want de J. Geils Band gaat
onverdoten verder op de in
geslagen weg. De muziek
blijft de mengeling van
boogie, blues, rock and roll
en rhythm and blues, die
hier blijkbaar niet aanslaat.
Mij spreekt de muziek van
de J. Geils Band in ieder ge
val wel aan. En dan vooral
omdat de groep rockmuziek
maakt in zijn meest elemen
taire vorm. De J. Geils Band
maakt muziek zonder franje.
Ruigheid lijkt een eerste
vereiste, maar dan wel van
het „ruwe bolster, blanke
pit"-soort want hoe gemeen
de groep ook swingt als Ma
gie Dick tekeer gaat op zijn
mondharmonica, nergens
wordt de kracht van de sim
pele song uit het oog verlo
ren en hoe hard de muziek
ook mag klinken er zit meer
subtiliteit in dan in het werk
van menige zoetsappige
charmezanger van de Ame
rikaanse westkust.
„Freeze frame" is wat dat
betreft een voortreffelijke
plaat. Waar veel Ameri
kaanse rhythm and blues-
groepen en ook de Engelse
Blues Band niet buiten an
dermans nummers lijken te
kunnen schudden zanger
Peter Wolf en toetsenist Seth
Justman schijnbaar achte
loos de ene goede song na de
andere uit de mouw. Dé vo
rige elpee „Love stinks" was
daar, na een paar zwakke el
pees, een staaltje van en
„Freeze frame" is dat we
derom. Met Mitch Ryder
zorgt de J. Geils Band voor
rockmuziek, die niet te over
treffen is.
Wim van Leest
T1
jong
genoeg
De nieuwe elpee van Neil Young heet „Re-ac-tor" (mét
streepjes tussen de lettergrepen) en Crazy Horse is weer van
de partij. Het heeft vrij lang geduurd voor deze plaat ver
scheen en de vorige, „Hawks and doves" was een onopval
lend tussendoortje. Reden genoeg om van het nieuwe album
veel te verwachten.
Magic Dick:..gemeen
swingend op mondharmoni
ca..(Foto Toon den Ouden)
Helaas is „Re-ac-tor" niet
wat j e hoopt. Het is om te be
ginnen geen echte Neil
Young-plaat. Geen spoor
van de smarten, de emoties
en de poezie die Young op
zijn beste momenten ken
merken. Hij zoekt het nu in
stevige, snelle nummers,
eenvoudig van melodie, een
beetje „dirty" van klank.
Eens zong Young „rock
and roll will never die" en
dat klonk overtuigend, maar
nu wil hij twee plaatkanten
lang bewijzen dat hij een
rocker van het zuiverste wa
ter is, die niet is ingeslapen
zoals veel van zijn leeftijd
genoten. Dat hij blaakt van
energie en het experiment
niet schuwt. Op vele manie
ren probeert hij „My, my,
hey, hey (into the black)"
over te doen. Het lukt herti
(meestal) niet.
„You were born to rock,
you'll never be an opera
star" zingt hij in de eerste
groeven om goed te laten
merken dat hij geen artistie
ke pretenties heeft. Jammer.
Het nummer „T-bone" van
9.14 minuten en ook „Shots"
(7 minuut 41) ontaardt in
richtingloos gescheur en ge
rammel en heeft zelfs met de
simpele essentie van rock
and roll niks te maken.
Geen kippevel-melodieën
IN 1976 stonden ze bij een
Europese toernee nog in het
voorprogramma van de Hol
lies, vijf jaar later toert de
Australische Little River
Band op eigen kracht door
de Oude Wereld. Afgelopen
woensdag was het hardhou
ten podium van het muziek
centrum Vredenburg in
Utrecht het strijdtoneel.
Het optreden werd een
verrassing, zeker voor on
dergetekende die niet tot de
vaste Riverclan behoort. De
eerste verrassing was de
werkelijk perfecte vierstem
mige zang 'live' onder aan
voering van Glenn Shorrock.
De tweede verrassing was de
constatering na afloop dat de
jongste LP 'Time Exposure'
een matte afspiegeling is
van de kwaliteiten van de
groep. En dat ondanks
een reisje naar het trendy
Montserrat waar George
Martin produceerde.
Toetsenist Peter Jones,
bassist Wayne Nelson,
drummer Derek Pellicci, de
gitaristen Beeb Birtles, Gra
ham Goble, David Briggs en
zanger Shorrock startten
met Hard Life van de LP
'First under the wire'. Via
onder andere The Lonesome
Loser, Ballerina, en Don't let
the needle win bereikte het
concert twee hoogtepunten:
The Night Owl (van de
nieuwste LP) en Cool Chan
ge, het laatste nummer met
bassist-componist Nelson als
leadzanger. Chicken Skin-
music om Ry Cooder na te
spreken. De River Band had
er zelf ook zin getuige het
enthousiasme van leadgita-
rist David Briggs en Beeb
Birtles die veel soli geza
menlijk uitvoerden. De
groep heeft heel wat uren
oefenen achter de rug in de
Australische achterkamer
en dat was woensdag goed te
horen. The Little River
Band: grote klasse.
Harry Lindelauf
WIE gedacht mocht heb
ben dat Prince met „Con
troversy" de beste soul-
plaat van dit jaar heeft
gemaakt moet eens naar
„Never too much" van Lu
ther Vandross gaan luiste
ren. Die elpee is namelijk
niet zomaar goed; de plaat
laat de beste soulzanger
horen, die de laatste vijf
tien jaar met een elpee op
de proppen is gekomen.
Luther hoort thuis in
het rijtje hele groten
waarin namen als Otis
Reddirtg, Lee Dorsey, Ben
E. King en Wilson Pickett
al een plaatsje hadden en
dat jarenlang niet meer is
aangevuld.
Luther Vandross had er
voor hij deze solo-elpee
maakte al een hele carriè
re opzitten. Hij zong sa
men met David bo wie op
'de elpee Young Ameri
cans" (hij schreef „Fasci
nation" voor die plaat) en
hij is te horen op platen
van ondermeer Bétte
Middler, Quincy Jones,
Cat Stevens, Todd Rundg-
ren en The J. Geils Band.
Daarnaast is hij een veel
gevraagd arrangeur van
vocale partijen. Zo nam
hij de dames Streisand en
Summer onder handen in
„Enough is enough" en
werkte hij met Roberta
Flack. Als componist
maakte hij indruk door
zijn bijdragen aan de
muscial „The Wiz". Bo
vendien maakte hij met
zijn eigen groep Luther
nog een paar elpees.
„Never too much" is met
„Night people" van Lee
Dorsey de meest complete
soulplaat, die er bestaat.
Luther zingt niet alleen
fantastisch in zowel up
tempo-werk als in ballads,
maar hij schrijft ook uit
stekend en hij laat zich op
deze zelfgeproduceerde
plaat begeleiden door pre-
Diana Ross.
cies de juiste muzikanten
en koor^es.
Zo bezorgt „Never too
much" aan de ene kant
danskriebels en aan de
andere kant koude rillin
gen. Hoogtepunten zijn er
doorlopend en Luther be
sluit de plaat perfect met
een gloedvolle vertolking
van de Dionne Warwick-
hit „A house is not a ho
me" van Burt Bacharach
en Hal David. Daarna hoef
ik een tijdje geen muziek
te horen, want die valt dan
toch alleen maar tegen.
THE JACKSONS zijn in
Amerika al populair sinds
ze in '69 als The Jackson
Five debuteerden met „I
want you back" en in al
die jaren is die populari
teit alleen maar gegroeid.
Die roem wordt breed uit
gemeten op de dubbelelpee
„The Jacksons live", die
zo'n beetje een overzicht is
van hun carrière samen
met die van de succesvol
ste Jackson Michael.
„The Jacksons live" is
een plaat, die het vooral
van de sfeer moet hebben.
Het dolenthousiaste pu-
en geen hartverscheurende
zang. Zelfs de zwiepende gi
taar van Young wordt nau
welijks tevoorschijn ge
haald. Heel even hoor je hem
in „Surfer Joe and Moe the
sleaze" en zelfs enkele minu
ten in „Motor City". Dat
laatste is dan ook het enige,
echt geslaagde nummer van
de elpee, ook al lijkt het qua
opbouw sterk op „Let it shi
ne" van de Stills-Young-
Band.
Van mij hoeft Neil niet op
deze manier te bewijzen dat
hij jong en actueel is. Moge
lijk heeft hij weer een tra
gisch aflopende liefdesaffai
re nodig om zich emotioneel
te ontladen en een elpee te
maken die dieper snijdt dan
„Re-ac-tor".
Verder maak ik nog even
melding van het verschijnen
van twee albums. „The pres
sure is on" van Hank Wil
liams Jr. bevat pittig coun
try-werk van de zoon van de
beroemde Hank (o.a. met de
grootste country-hit van dit
moment in de VS, „All my
rowdy friends have settled
down"). „Lovin' her was
easier" is een plaat met me
lancholieke country van
Tompall and the Glaser
Band. Tompall heeft na een
solocarrière weer zijn band
opgezocht en klinkt nu wat
vaster en gedisciplineerder.
DIRK VEI .LENG A
bliek schreeuwt bij elk
kreetje dat Michael slaakt
en juicht bij herkenning
van de eerste tonen van
deze of gene hit. Instru
mentaal is het niet altijd
even sterk, maar dat
neemt niet weg dat „The
Jacksons Live" een dans
en feestplaat bij uitstek is.
Met name kant 4, waarop
achtereenvolgens „Wor
king day and night",
„Don't stop till you get
enough" en „Shake your
body (down to the
ground)" de revue passe
ren, is één swingend hoog
tepunt.
THE JACKSON Five
werden indertijd ontdekt
door Diana Ross en ook
Diana kan zich nog immer
in een enorme populariteit
verheugen. Haar nieuwste
elpee heet „Why do fools
fall in love" en herbergt de
hits „Endless love" (door
Diana in haar eentje ge
zongen op deze plaat) en
het huidige succes „Why
do fools fall in love".
In vergelijking met de
door Ashford and Simpson
geschreven en geprodu
ceerde „The Boss" en de
uiterst succesvolle door
Nile Rodgers en Bernard
Edwards gecomponeerde
„Diana" valt de nieuwe
plaat wat tegen. Het song
materiaal is tamelijk mid
delmatig en daar kan ook
een goede zangeres als
Diana Ross wqeinig mee
beginnen.
Met „Why do fools fall
in love" (ooit een hitje
voor Frankie Lymon and
the Teenagers) flirt Diana
met het prille begin van de
rock and roll en dat doet
ze ook in „Sweet nothings"
dat we van Brenda Lee
kennen. Dat is leuk gepro
beerd, maar het komt net
zo min in de buurt van het
origineel als de bewerking
van de Supremes-hits
„Remember me" en „Ain't
no mountain high enough"
door de Boys Town Gang.
Wim van Leest
Jacksons.
Neil Young
De agenda voor de komende
weken ziet er als volgt uit:
Mink DeVille, 26 november
in Den Bosch (Casino), 28 no
vember in Breda (Turfschip)
en I december in Rotterdam
(Lantaarn)
Gary U. S. Bonds, 12 decem
ber in Utrecht (Vredenburg)
Au Pairs, 2 december in
Eindhoven (Effenaar)
Nils Lofgren, 24 november in
Utrecht (Vredenburg)
Level 42, 6 december in Rot
terdam (Lantaarn) en 12 de
cember in Den Bosch (Casi
no)
Kraftwerk, 10 december in
Utrecht (Vredenburg)
Ultravox, 13 december in
Amsterdam (Carré)
Eddy Clearwater Muddy
Waters Band, 18 december in
Amsterdam (Paradiso)
Judas Priest, Def Leppard
en Accept, 12 december in
Amsterdam (Edenhal)
MUZIEKKRANT Oor's Eer
ste Nederlandse Popencyclo
pedie Editie 1982 is al een
tijdje uit, maar ik heb hem
eerst maar een paar weken
in de praktijk gebruikt om te
kijken of-tie bevalt en dat
doet-ie dus.
Opvallende hedendaagse,
maar ook historisch belang
rijke groepen en andere ele
menten uit de popcultuur
worden in ruim driehonderd
pagina's uitgebreid behan
deld en een register op de
laatse bladzijden zorgt er
voor dat je veel heel snel
kunt vinden.
De bij elke groep of artiest
vermelde discografiën zijn
bijgewerkt tot halverwege
dit jaar en er worden be
knopte, maar relevante ge
gevens verstrekt. Daardoor
is deze Eerste Nederlandse
(overigens ook voor de rest
van de wereld unieke) ency
clopedie een handig naslag
werk is.
Het boek is niet compleet.
Dat is ook niet mogelijk. Er
verschijnen wekelijks zoveel
platen van zoveel verschil
lende groepen dat je als sa
mensteller wel moet gaan
selecteren op belangrijkheid.
Bij Oor heeft men bij die se
lectie de nadruk gelegd op de
nieuwe golf Britse groepjes.
Zowat ieder Brits bandje dat
voor het ter perse gaan van
het boek van zich deed spre
ken is er in terug te vinden.
Daarbij steekt het aantal
nieuwe Amerikaanse bands
in dit boek schril af.
uappiui uaoqos 'otnetqoeoA .map 'sjjutj
Seejq 'sjjuti uauats 'sejuapie dejj 'squq }sti[ 'sjipw
o^ne '(aza uba dot 'uappiui ubui uba snau 'tad uba dap]
/Tl*
W
10-10
kaïs
on w!
MAASTRICHT.- Het bil,
afwezigheid van Willy va
dagavond parten heeft
Maastrichtenaren na vier
den een punt af moesten
ceerd aanvallende NAC,
de rust verzuimde om or
1-1, die na afloop op het si
halve voor de Bredana
voorMVV.
NAC, dat vanaf het begin-
signaal van scheidsrechter
Draaisma in de richting van
keeper Baetsen stormde als
of het een thuiswedstrijd be
trof, was in De Geusselt
driekwart van de wedstrijd
dé aanvallende ploeg.
De haperingen in de ma
chine die optraden in de
wedstrijden tegen Gronin
gen en Sparta, bleken hele
maal verholpen te zijn.
Vooral Martien Vreysen en
Ton Lokhoff verkeerden in
blakende vorm. Anton Joore
slaagde er in om het gevaar
Schapendonk, die de juiste
richting overigens al een
tijdje kwijt is, volledig in te
jammen. En aangezien er
met het ontbreken van Van
j,der Kuylen (tijdens de trai
ning donderdag liep hij een
scheurtje op in zijn enkel)
weinig gevaar vanuit de
tweede lijn te duchten viel,
konden de Bredanaars de
wedstrijd gemakkelijk naar
hun hand zetten. De enige
dissonant in het gezelschap
van Jo Jansen was Hans
Neeskens, die wellicht nog
last had van de complicaties
die optraden bij het trekken
van fwee kiezen, eerder deze
week. Jansen ("Hans was er
niet helemaal bij") verving
hem na de rust door De
Kroon, die dus voor het eerst
sinds lange tijd, en overigens
tot zijn teleurstelling, niet in
de basis stond. Later zou De
Schepper, („een beetje grie
perig") vervangen worden
door Leen Swaneburg.
Het meest teleurgesteld
zaterdagavond was Koos
Waslander die in zijn eerste
hele wedstrijd na vier wed
strijden geschorst te zijn ge
weest, alweer tegen zijn
tweede gele kaart aanliep,
he af en toe kolderiek flui
tende Draaisma presenteer
de Waslander het geel toen
hl] in een onschuldig uit
ziend duel om de bal samen
met De La Haye tegen de
pond ging. "Belachelijk,
wat een pepernoot", aldus de
5?vig verontwaardigde
waslander na de wedstrijd,
ze zoeken mij, het lijkt wel
°ze elkaar voor de wed
strijd opbellen".
Het openingsdoelpunt, op
naam van Ton Lokhoff, was
Klaarblijkelijk ingestudeerd,
reysen legde uit een korte
orner de bal terug op de van
ï?n rugblessure herstelde
°m Smits, die de bal hoog
egdraaiend voor het doel
an Mw bracht. Daar ver-
Lokhoff als een du-
v<v?e u^t 6611 doosje alleen
Chrit Baetsen om hem
et een simpele hoofdknik
verslaan. (1-0). Dat was
het artier voor rust en
uit er lange tijd naar
stn^ezien NAC die voor-
P ong zou gaan vergroten.
va„°?ral het eerste half uur
epnl-1 hveede helft was het
rjp^phtingsverkeer jn de
nting van Baetsen, jean
av as beleefde een naar
zen aan ziJn directe te-
Diiu der Vreysen, terwijl
enrru? hoor de makkelijk
Boret nerende Guus van der
hele °P sleePt°uw over het
Mae Ve^ werd genomen,
'n H-' zoals al gezegd, juist
NAr> 6 ï^rhxie verzuimde
zake l111 definitief orde op
matn te brengen. De gelijk
te Si van Van Staveren, in
de minuut, kwam tegen
verhoudingen in tot
