JU AN CARLOS EN BOUDEWIJN
Syrië
en
Israel
hebben
lot Libanon in handen
KERK in
bewegin;
Scherp
conflict
tussen
Giscard
d'Estaing
en
Chirac
Een leuk or
Dog niet mi
De paus\
en de
Jezuietet,
door
J. Hulshof
Javo g
Mavo S
Geef vooreen
IGIEBELEID
WOENSDAG 13 ME11981
ACHTERGROND
Kiesronde
Barst
Oorlog
Beatrix
Charles
Palestijnen
[«OENSDAG 13 MEI 198
Uw stem voor een D
D'66, Het R<
J.Chirac
(Van onze correspondent
Jan Drummen)
PARIJS - Als gevolg van
de overwinning van Fran
cois Mitterrand is het tot
een scherp en open con
flict gekomen tussen de
aftredende president Gis
card d'Estaing en diens
eertijdse premier en bur
gemeester van Parijs Jac
ques Chirac.
Deze had zondagavond,
kort na het bekend worden
van de uitslag in een oproep
een poging gedaan om leider
van de nieuwe rechtse oppo
sitie tegen Mitterrand te
worden. Maandag stelde hij
zelfs een bundeling van alle
rechtse en centrum-rechtse
groeperingen voor, die in elk
kiesdistrict een enkele kan
didaat zouden stellen voor de
kamerverkiezingen die ver
moedelijk eind juni zullen
plaatshebben.
Eerste minister Barre en
Giscard d'Estaing hebben
daarop fel gereageerd; de
premier beschuldigde Chirac
er indirect van dat de neder
laag van Giscard het gevolg
was van de verdeling en ver
zwakking van diens aan
hang in het rechtse centrum
en wel door de houding van
een deel van de leden daar
van.
Dit doelde duidelijk op
Chirac's neo-Gaullisten.
Giscard liet weten dat hij zo
dra hij officieel afgetreden-
is, zijn aanhangers de te vol
gen politieke strategie uiteen
zal zetten.
„In weerwil van de kritiek
en het verraad met voorbe
dachten rade" dat tegen hem
gepleegd is. Dit doelde even
duidelijk op Chirac als Bar-
re's opmerkingen.
Volgens politieke analisten
hebben ruim dertig procent
van de neo-Gaullisten zon
dag niet op de aftredende
president gestemd, hetgeen
voor een groot, zo niet beslis
send deel diens nederlaag
veroorzaakt heeft.
Chirac had maar lauw
aanbevolen „de weg naar het
collectivisme" te versperren
maar niet uitdrukkelijk aan
zijn aanhangers gevraagd
hun stemmen aan Giscard te
geven. In kringen om de af
tredende president is men er
nu blijkbaar van overtuigd
dat Chirac opzettelijk de
overwinning van Mitterrand
in de hand gewerkt heeft om
onder diens bewind de rol
van leider van de oppositie te
kunnen spelen, terwijl zijn
rol onder een tweede ambts
termijn van Giscard van
mindere betekenis geweest
zou zijn. In elk geval zou de
eenheid het hem moeilijker-
gemaakt hebben zijn ambitie
om over zeven jaren presi
dent te worden te vervullen
dan die van leider van de op
positie.
Het lijkt uitgesloten dat
het plan van Chirac nu ver
wezenlijkt kan worden, na
melijk het voor de kamer
verkiezingen stellen van een
enkele kandidaat voor
rechts, hetgeen in de eerste
kiesronde meteen al tot aan
zienlijke winst voor rechts
zou kunnen leiden. Voor de
socialisten is het uitgesloten
in de komende kamerverkie
zingen een meerderheid te
halen, zelfs geen belangrijke
minderheid die het hen mo
gelijk zou maken met splin
tergroepen en onafhankelij-
ken te regeren.
Het-is moeilijk, zo niet on
mogelijk, te voorspellen tot
welke politieke situatie de
nu ontbrande strijd tussen
de twee belangrijke groepen
van Giscards meerderheid
zal leiden. Chirac vormde
met zijn neo-Gaullisten het
belangrijkste rechtse blok in
de kamer.
(Door Mick Salet)
DEN HAAG - Over enkele weken, na de Kamer
verkiezingen van 26 mei, zal koningin Beatrix zich
voor het eerst steken in het politieke wespennest
dat „formatie" heet. Uit oude enquêtes blijkt dat
heel wat Nederlanders geloven dat Beatrix daarbij
een belangrijkere rol wil spelen dan haar moeder.
Tot nu toe is daar niets
van gebleken. Maar de
vewachtingen lopen wel
samen met ontwikkelin
gen in andere Europese
koninkrijken. Is er in deze
economisch sombere da
gen een rol weggelegd voor
een politiek monarch?
In Spanje kan deze
vraag duidelijk positief
beantwoord worden. Na de
dood van dictator Franco
heeft zijn opvolger, koning
Juan Carlos, Spanje netjes
naar de democratie gema
noeuvreerd. Juan Carlos
wilde gezien worden als
een nationaal symbool van
eenheid, de man van de
democratie. In die opzet is
hij duidelijk geslaagd en
in korte tijd heeft de ko
ning zijn positie bij de
Spanjaarden steviger ge
maakt, dan Franco ooit
heeft bereikt. De Span
jaarden zijn geen echte
monarchisten, maar Juan
Carlisten. Het is niet de
koning die zo populair is,
het is de „politiek" van
Juan Carlos.
Zijn populariteit bij het
leger is dubieuzer, vooral
na de mislukte coup van
februari dit jaar. Om zijn
positie tegen het grootste
gevaar, dat van een naar
de macht grijpend leger, te
verdedigen, zal Juan Car
los zich politiek moeten
opstellen. De koning heeft
partij gekozen voor de de
mocratie en zal die hou
ding moeten verdedigen
tegen de rechtse militai
ren, die nog steeds terug
verlangen naar de dagen
van Franco. Daarmee is
Juan Carlos de rol opge
drongen van politiek mo
narch.
Anders is de rol van de
Belgische koning Boude-
wijn. De positie van de ko
ning dreigt op lange ter
mijn in gevaar te komen,
omdat België barstjes en
scheurtjes op de taalgrens
vertoont. Waar Vlaande
ren en Wallonië steeds
verder uit elkaar drijven,
lijkt de Belgische monar
chie in het gat daartussen
te vallen. Kan een koning
der Belgen bestaan als er
geen Belgen bestaan? Bou-
dewijn moet dat bewijzen.
.Daarnaast speelt koning
Boudewijn een rol, die
overeenkomt met de rol
die de Nederlandse konin
gin moet spelen bij de for
maties van kabinetten. In
België zijn de kabinetten
doorgaans minder stabiel
dan in Nederland en
daarom heeft Boudewijn
al vaak met het formatie-
bijltje gehakt.
Vorige maand, na de val
van premier martens, die
snel vervangen werd door
Mare Eyskens, een troetel
kind van het financiële
wereldje, ging de Belgi
sche koning bij die forma
tieproblemen verder dan
ooit; hij riep de leiders van
politiek en economisch
België bij zich en hield een
politieke speech. Boude
wijn vertelde „de verte
genwoordigers van de
macht in rechte en de
macht in feite" dat hij on
gerust was over de econo
mische toestand:
„De meesten onder u
vertegenwoordigen
groepsbelangen, rechtma
tige belangen uiteraard,
maar waarvan de verdedi
ging kan leiden tot de ach
teruitstelling van het alge
meen belang. De monar
chie heeft haar beperkin
gen, maar zij heeft ook het
voordeel dat zij afstand
kan nemen. En het is haar
essentiële taak de politieke
gegevens te syntetizeren",
aldus Boudewijn, die
daarna doorging over de
slechte economische situa
tie en kwam met het ver
haal dat hier te lande met
verve wordt gebracht door
WD-lijsttrekker Wiegel.
„We kunnen de gebeur
tenissen wel degelijk beïn
vloeden als wij alle krach
ten bundelen en ons de
noodzakelijke inspannin
gen getroosten. Het is nu
de hoogste tijd om geschil
len, dan welke aard ook,
aan de kant te schuiven en
voorrang te geven aan de
overleving. Dat is wat wij
zouden doen als wij in oor
log zouden zijn. Welnu, dit
is oorlog, oorlog voor het
behoud van onze economie,
voor het welzijn van allen
en vooral voor de minstbe
deelden, voor onze plaats
in de wereld.
Juan Carlos
Nog een opmerking
waar ik groot belang aan
hecht: de stabiliteit van de
regering moet hersteld
worden. In zeven jaar tijd
hebben zeven regeringen
elkaar opgevolgd. Het ge
beurt dat op nauwelijks
een jaar tijd vier ministers
elkaar in dezelfde be
voegdheid opvolgen. Kan
er in dergelijke omstan
digheden van enig politiek
beleid nog sprake zijn?",
aldus koning Boudewijn.
De reacties op de toon
van de speech van koning
Boudewijn waren in Bel
gië tamelijk terughoudend
en werden er verschillend
gewaardeerd.
Het socialistisch och-
tendblad-in-nood De Mor
gen bracht de berichtge
ving onder de veelzeg
gende kop: Politieke lei
ders op het matje bij de
koning.
De christen-democrati
sche Gazet van Antwerpen
schreef in een commen
taar: „De koning heeft als
„staatshoofd een „nood
plan aangegrepen. Wat
wel erg uitzonderlijk is,
maar in een land, dat uit
zonderlijk ernstige proble
men kent, kan de houding
van het staatshoofd alleen
maar worden gesteund.
Hij greep naar de nood
rem,-om een katastrofe te
voorkomen. Het dient te
onderstreept dat het
staatshoofd in deze om
standigheden de moed
heeft gehad om een uitzon
derlij k zware verantwoor
delijkheid op zich te ne
men", aldus de krant.
Uit de woorden van ko
ning Boudewijn en de re
acties daarop mag blijken
dat hij hier met politiek
bezig was. Wie het advies
geeft dat alle partijen de
handen ineen moeten
slaan en het groepsbelang
moeten opgeven om de cri
sis te bestrijden, doet een
politieke keuze.
Toevallig was koningin
Beatrix op de dag dat Bou
dewijn zijn speech hield op
staatsbezoek in België en
heeft het formatie-optre
den van haar collega dus
van dichtbij kunnen be
studeren. Dat Beatrix zich
„politieker" zou opstellen
dan haar moeder is vaak
De koningen
stappen de
politiek in
gesuggereerd, maar in
haar eerste jaar als konin
gin niet bewezen. Toch kan
gezegd worden dat het
huidige koninklijk paar
dichter bij de politiek staat
dan koningin Juliana en
prins Bernhard destijds.
Prins Claus heeft bij velen
de reputatie van een linkse
Prins-Gemaal. Zelf zei hij
daar begin dit jaar over
tijdens een redevoering
voor buitenlandse journa
listen in ons land:„Mis
schien wordt dit gedeelte
lijk veroorzaakt door het
feit dat toen ik in dit land
kwam en voor mezelf se-'
rieus werk wilde vinden,
ik betrokken raakte bij
onderwerpen als ecologie,
stadsplanning, natuurbe
scherming, ontwikkelings
samenwerking etc. Som
mige mensen vonden toen
dat deze zaken tot het do
mein van de zogenaamde
politieke linkse richting
behoorden. Misschien was
dat in het begin ook wel
een beetje waar. Maar wij
hebben in dit land nu echt
het punt bereikt dat we -
met bepaalde gradaties -
tot een consensus over
deze problemen in onze
maatschappij gekomen
zijn. Ze zijn in feite niet
controversieel meer. Dat is
ook de reden dat ik er nog
actief mee bezig ben", al
dus Claus die, met name op
het gebied van ontwikke
lingssamenwerking, waar
hij werkzaam is als spe
ciaal adviseur van de mi
nister, toch wel uitspraken
gedaan heeft waarmee de
politici het duidelijk nog
niet eens zijn. Er lijkt nu
nauwelijks bezwaar tegen
het optreden te zijn van
prins Claus, maar duide
lijk is wel dat de man van
de koningin dichter bij de
politiek staaf dan wij ge
wend waren.
Dan tot slot nog een
laatste actueel voorbeeld
uit het Verenigd Konink
rijk, waar prins Charles
een tijd geleden in de pic
ture was voor de baan van
gouverneur-generaal van
Australië, een land waar
hij een deel van zijn op
voeding heeft genoten en
zijn hart verloren heeft.
Dit is een politieke baan.
Er was verzet tegen een
benoeming van Charles in
Australië en dat bleef niet
bij woorden. De tegenstan
ders van de benoeming
worden er nu immers van
verdacht om privé-tele-
foongesprekken tussen
prins Charles en zijn ver
loofde Lady Diana te heb
ben afgeluisterd en in de
openbaarheid hebben ge
bracht. Smerig natuurlijk,
maar de les voor Charles is
dat wie met politiek te ma
ken krijgt, de kans loopt
persoonlijk aan de kaak te
worden gesteld. En wie, als
lid van het koninklijk huis,
boven de partijen wil
staan, kan zich dat niet
veroorloven; als de mo
narchen zich met politiek
gaan bemoeien, moeten ze
kiezen en krijgen ze auto
matisch tegenstanders.-
De politieke en economi
sche situatie kan koning
Juan Carlos en zijn West-
europese collega's min of
meer in een politieke rol
dwingen. Vooral als de
mensen in sombere tijden
op zoek gaan naar leiders
en gidsen, die zogenaamd
boven het politieke gekis
sebis staan. Als de monar
chen die op zich nemen,
betekent dat het eind van
de rol van staatshoofd bo
ven de partijen. En dat kan
dan weer het einde van de
monarchie inluiden.
BEIROET - Er zit een wrede logica in het vredesplan
dat het militair sterke Syrië bij het zieltogende Libanon
op tafel heeft gelegd. De diplomatieke spitsvondighe
den buiten beschouwing gelaten draaien de onderhan
delingen in wezen rond de overgave van de Libanese
soevereiniteit in ruil voor een door Syrië gesteunde vre
de.
De Syrische president Ha-
fez Assad blijft echter in alle
toonaarden ontkennen dat
dit zijn bedoeling is. Vorige
week zei hij tijdens een con
gres van boeren in Damas
cus dat zijn doel het behoud
van de eenheid en het gezag
van de Libanese regering
was. Maar de „speciale ver
houding" die zijn minister
van buitenlandse zaken, Ab-
del Halim Khaddam, vorige
week in Beiroet wist te sme
den met de Libanese rege
ring, duidt in een geheel an
dere richting en betekent in
feite dat aan het gezag dat
Syrië nu al over grote delen
van Libanon uitoefent, een
formele vorm wordt gege
ven.
De Syrische houding je
gens Libanon laat zich zowel
door de geschiedenis als door
de overheersende positie van
Damascus verklaren. Al
sinds de legers van de geal
lieerden in oktober 1918 na
de val van het Ottomaanse
Rijk Beiroet binnentrokken,
vormen de aanspraken op
grote delen van het westelijk
buurland een vast onderdeel
van de buitenlandse politiek
van Syrië.
In de eerste 20 jaar na de
Tweede Wereldoorlog heeft
Syrië nooit de rol kunnen
uitoefenen, waarop het
meende recht te hebben. De
kracht van Egypte als een
regionale macht en de be
reidheid van Amerika om in
het gebied rond de Middel
landse Zee te interveniëren
(zoals gebeurde toen Ameri
kaanse marine-eenheden op
de stranden van Beiroet
landden tijdens de Libanese
crisis van 1958) maakten Sy
rië die jaren zo goed als vleu
gellam.
Maar omstreeks het begin
van de jaren zeventig, na de
dood van Nasser, nam de
macht van Egypte af. Ame
rika werd volkomen in be
slag genomen door Vietnam
en, belangrijker, het aantal
Palestijnen in Libanon was
na de massale uittocht uit
Jordanië gegroeid tot onge
veer 400.000.
Toen de politieke en mili
taire leiders van de Palestij
nen als gevolg van de ramp
zalige oorlog van de Zwarte
September in Jordanië naar
Beiroet kwamen, nam de Sy
rische belangstelling voor
Libanon snel toe. De oude in
stincten om land, dat in een
ver verleden Syrisch was, te
rug te winnen liepen parallel
met een sterke wens om het
Palestijns beleid,. te over-
(Door
James
McManus)
heersen en zo het Syrisch
aanzien in de Arabische we
reld op te vijzelen.
Toen in 1975 een burgeroor
log uitbrak tussen rechtse
christenen en linkse moham
medanen, had Damscus er
voor gezorgd dat het voor
bijna alle kabinetsbeslissin
gen een stokje kon steken en
eind 1976 was die politieke
macht vertaald in een over
heersende militaire aanwe
zigheid, opererend onder het
mom van een Arabische vre
desmacht.
Syrië, dat altijd probeert te
voorkomen dat een bepaalde
groep de overhand krijgt in
de burgeroorlog en zijn na
sleep, liet de Palestijnen in
1976 als een baksteen vallen
en spande namens de in het
nauw gedreven christelijke
milities de strijd aan tegen
de Palestijnen en linkse
groeperingen.
Deze buitengewone koers
wijziging van Syrië werd
door de andere Arabische
landen als uiterst gênant er
varen en in 1978 terugge
draaid met een Syrisch bom
bardement op de christelijke
wijken in Beiroet dat tot doel
had de groei van de rechtse
militia's in te perken.
De grootste christelijke
groepering, de katholieke
Maronieten, restte weinig
andere keus dan akkoord te
gaan met de Syrische hulp in
1976 net zoals vandaag de
dag de heersende christelijke
families, te weten de familie
Gemayel en de familie Cha-
moun, geen ander alternatief
zien dan om de tafel te gaan
zitten met de Syrische minis
ter van buitenlandse zaken.
In feite willen de Maronie
ten liever bescherming van
hun huidige status dan af
scheiding, want de meesten
van hen realiseren zich maar
al te goed dat een afzonder
lijke christelijke staat in een
overwegend islamitisch land
een onpraktisch idee is en
nauwelijks haalbare kaart.
Het idee dat een eigen staat
een sluimerend ideaal is van
de Libanese christenen is een
van de vele misvattingen die
over hun gemeenschap be
staan. Door sommigen wor
den de christenen gezien als
moderne kruisvaarders die
verwoed strijd voeren tegen
de barbaarsheid van het
vreemde islamitische geloof,
door anderen als parvenu
achtige mensen die net als de
blanke kolonisten in Afrika
een twijfelachtige aanspraak
maken op hun eigen land.
Uiteraard betreuren de
christenen hun moeilijke si
tuatie, net zoals de Pale
stijnse en islamitische orga
nisaties een hekel hébben
aan de snelle Syrische
machtsuitbreiding in Liba
non. Maar niemand kan er
iets aan doen, zelfs de Israë
liërs niet of ze moeten er een
grootscheepse oorlog voor
over hebben.
(Copyright De Stem/The
Guardian)
iiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiJ
Miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiijii,i
VORIG jaar maakte i
hoofdbestuur van de i
zuïeten bekend dat de
neraal van de orde, p*
Arrupe, had willen qu
den, maar op uitdrukM
verzoek van de paus j
ontslag had opgesck
Hier en daar werd het%
moeden geopperd dat
paus weinig voelde
een nieuwe Algen
Congregatie van de o
die immers bijeen
moeten komen om de u,
gende generaal ouewte"!
kiezen. Tijdens zo'n Ah
mene Congregatie
belangrijke verschilt,
tussen de oriëntatie ®an|
orde en het beleid van 1
paus aan het licht tomen!
Deze verschillenen heil
ben vooral te makent
het sociale engagementn
de Jezuïeten, met nam ij
Latijns-Amerika,
rond 3.500 van de 27.01
zuïeten werkzaam
Sinds het lie VaticoiJ
Concilie hebben de LafijnT
samerikaanse Jezuïeten et
ommezwaai gemaakt
1968 spraken alle Latijns
merikaanse provi nctog|
van de orde zich uit i
een nieuw beleid wam
de belangrijkste punten ij
de zg. Carta di Rio t
neergelegd. Sociale ina
zou voortaan niet faji
het werk van indiviiwl
ivrijgestelde Jezuïeten htif
maar een taak, die l
orde en alle werkzaamst
den moest beheersen I
was een uur van indrl»)
gende zelfkritiek. Del
zuïeten vroegen ziénj
welke maatschap
rol hun elite-scholki
vulden, in welke"',
ken ze hun parochies I»
den, welke beiwlkinj
groepen ze met hun n
bereikten. In de jaren ij
1968 werden ingrijp
hervormingen
voerd. Opzienbareni
de sluiting van beroer
elite-scholen, zoals het InJ
stituto di Patria in 1"
City. Geleidelijk aan
den veel Jezuïeten
gangmakers van
veranderingen, vaak
ergernis van de irmtsctj
appelijke elites, die in kï|
eigen colleges en unit*
teiten gevormd waren
Van de paus, die t
zijn bezoeken aan Ma
en Brazilië de
van sociale veranderiw,
op zichzelf sterk heeft
derstreept, is bekend
hij nogal wat vraagtek
plaatst bij de inzet
priesters en religieuzen^
Mexico zei de paus t"
priesters en religieuzeW»
het evangelie niet gedttf
is met een overdreven
langstelling voor tijdeW
zaken. In brieven aan
rupe heeft de paus o
drongen op een meer
gieuze en priesterlijke J
vensstijl van de JezuM
In dit licht is de brieft
Arrupe onlangs alle
tijnsamerikaanse
ciaals toestuurde, van t
zondere betekenis. AfflJ
vraagt de Jezuïeten
alle energie te strijdend
de armen en tegen het
recht, maar wel vanutt^
gelovige christelijke t"
Arrupe denkt dat het
illusie is te menen a®J
marxistische maatscw
pij-analyse
kan worden van het
xistische systeem als z
nig en hij wijst erop
noch de mensen noch
samenleving tot hun t
komen als men alleen o
oog heeft voor economy
verhoudingen en kis'
strijd.
In februari uiist
Spaanse blad Cambto
melden dat de paus A~
gevraagd had binnen
maand alle bevwr*
theologen uit de
zetten. De bevrijding11
logen zijn er intussen
wat ofwel pleit tege j
betrouwbaarheid van
bericht ofwel vóór de
houdendheid van ■4'™]
i onze redactie buitenland) J
■UZALEM- Minister Van
Klaauw (buitenlandse
a) heeft gistereneen bik-
ard gesprek gehad met
er Begin van Israel.
i haalde fel uit naar de
en van de EG voor een
Midden-Oosten-poli-
„Waar haalt de Euro-
i gemeenschap het recht
Jlaan om ons te vertellen
t we de veiligheid van ons
moeten garanderen."
yan der Klaauw, die Israel
ekt als voorzitter van de
„sters van buitenlandse
en van de EG, kreeg ook
j wind van voren vanwege
bezoek aan PLO-leider
ifat. Van der Klaauw
de hand geschud die
bloed van Israëlische
eren bedekt is...
ga het gesprek van een
r verliet minister Van der
«uw premierBegin in een
zee
wa
te
te
gel
teif
ziel
in
flir
ka
op]
nu
zoi
zin
ni.
miiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
ef<
et
tut onze redactie buitenland
ROET- Syrische troepen
gisteren twee lucht-
aketten van het type
afgeschoten op vier
aelische vliegtuigen. Vol-
i Israel werden de vlieg- sin<
ilgen niet geraakt, maar sch
3e meldde dat er een Ru;
tuig was neergehaald. rae
1 Het was voor het eerst mg
m
wi
eer
sti
toe
W€
cu
Men kan de smaakmakt
eemmissie niet verwijten, t
ting hebben gezocht bij d
kandidaten. Zo hadden zij
opgaven van het meerkeu
het Havo twee zeer eigentij
ebracht: een tekst over roe
bekende Beatle Paul M
Wat wil je nog meer? denk
lezicht.
Maar de Havo-mensen
Rillen gemerkt hebben,
i»t je door geen van beide
J&sten zo maar snel even
«en kon wandelen. „Pit-
fg" resp. „redelijk pittig"
TOnd onze leraar daarvan. oo-
juj had twaalf van zijn in:
kandidaten om een oordeel zei
gevraagd over het hele ex- de!
amen: acht hadden het te
[(Reeilijk gevonden, drie
fWelijk en een sprak van
lang". De andere tek
sten gingen wel.
Een redelijk examen ®e
ftegen gisterochtend de §e
VWO'ers voor wiskunde 1
Voorgeschoteld. Jammer
was wel dat enkele onder-
Werpen niet of nauwelijks
m het examen voorkwa-
teen zoals bijvoorbeeld ~.a
•fferentiaal-vergelijkin-
•te». Voor een leerling met
joede voorbereiding zat er
S**r een voldoende in.
gt laatste gold ongetwij- j=el
ook voor de kandida-
ten Latijn, die in de mid- m'
I !?ëuren 6611 tekst van de wa
F°te Cicero voorgelegd Pr<
~®8en. Het was beslist
■ten moeilijke tekstS-en de
Ttegen waren niet bijzon
ter lastig, al waren er na- ov<
teurlijk wel enkele bij
r?ar menigeen ingetrapt Pf'
tel zij n, aldus onze leraar. 51
waVu~4 stond gisteren
net meerkeuzewerk
va
de
vo
do
ex
Le
nu
del
vai
Kite* u dadelijkheid over een
Z| milieu; gif de bodem uit, ver-
iWewetaait ^anden van Marker-1
l'lkk nzee' Lauwersmeer,
Urgs landschap Kerncentrales.
Inf(
tormatie/lidmaatschap D'66, Antw<