Jupiter
WAAR Z
ZE HET
VOOR D
In 1987:
afdaling
per
parachute
ZATERDAG 27 DECEMBER 1980
VRIJUIT
aTERDAG 27 DECEMBE
Wat is adoptie eigenlijk?
Wat betekent het precies om een
vreemd kind in je huis te halen en het je
eigen naam te geven?
Kun je van zo'n kind werkelijk net zo
veel houden als van je eigen kind?
In een huis, ergens in Zuid-Limburg,
ratelt om even voor 12 plotseling de
brievenbus alsof er Nato-alarm is. De
oudste zoon komt thuis uit schooi en
wil naar binnen. Hij kan nog niet bij de
bel. Zes jaar. En sinds een paar
maanden in de eerste klas van de
lagere school.
Aangetrokken
.Your son'
Goede daad
Foto's
Grote oordeel
Ontwijkend
Boterham
h
aron
Met veel kabaal stormt hij
even later de kamer binnen.
Knijpt zijn twee jaar jongere
zusje, omdat die in zijn afwe
zigheid het lef heeft gehad
om met zijn autootjes te spe
len. Kwakt een schrift op ta
fel, vraagt een glas melk en
vertrekt dan weer naar bui
ten om een rondje te gaan
fietsen. Een heel normaal
huiselijk tafereeltje, zoals
dat zich regelmatig in veel
huisgezinnen afspeelt. Maar
met één klein verschil. De
ouders zijn gewone Limbur
gers. Het zusje ook. Spierwit
melkboerenhondehaar. Al
leen het jongetje is donker
bruin. Een adoptiekindje.
Vier jaar geleden haalde zijn
vader hem uit het
Midden-Amerikaanse Hon
duras. Ze waren dolgelukkig
met hun zoon. Dat zijn ze nog
steeds. Net als met hun doch
ter, die twee jaar later op de
natuurlijke manier kwam.
Wat betekent het voor deze
mensen om een aangenomen
kind te hebben naast een
„eigen kind?"
„Er is werkelijk geen ver
schil. Al geloven maar be
trekkelijk weinig mensen
dat. De een komt met het
vliegtuig. De ander met de
dokter. Dat zijn twee ver
schillende emoties. Maar ze
duren allebei maar vrij kort.
Daarna heb je ze allebei. We
wilden ze allebei. Dan hou je
ook van allebei. Dat is volko
men normaal. Uiteindelijk
gaat het helemaal niet om de
manier waarop ze zijn geko
men. Het enige wat telt is, dat
ie ze over een jaar of twintig
als volwaardige mensen in de
maatschappij moet afleve
ren. En dat ze dan allebei
kunnen zeggen: We hadden
het erg fijn thuis. Dat is veel
belangrijker dan het hele ge
doe rondom de manier waar
op ze komen".
De moeder van de twee
tinderen - zij moet het nog
sterker aanvoelen, omdat zij
ïaar dochtertje uiteindelijk
celf heeft gekregen - is het
met die omschrijving hele
maal eens. Ze bekent zelfs
oerlij k dat ze zich nog meer
tot haar zoon dan tot haar
dochter aangetrokken voelt.
,Dat betekent helemaal niet
dat ik minder van de een hou
dan van de ander. Maar onze
karakters sluiten meer op el
kaar aan. Hij heeft toevallig
sen heleboel dingen die ik ook
heb. Misschien wel omdat we
inder hetzelfde sterrenbeeld
geboren zijn. Ik weet het niet.
Mijn man valt wat meer op
onze dochter. Om precies de
zelfde reden. En ik geloof dat
dat heel gezond is. Ik zie dat
bij andere gezinnen vaak ge
noeg. En bij ons thuis was dat
lok zo. Dus waarom hier niet.
Het is alleen zo j ammer dat er
zo weinig begrip en opvang
Er zijn geen kinderen
zo duidelijk gewenst
als adoptiekinderen
van buitenaf is. Veel mensen
begrijpen dat allemaal niet.
En dat kan vaak erg pijn
doen."
Vier jaar geleden vertrok
de vader naar Honduras. Na
een procedure van meer dan
een jaar. Na talloze teleur
stellingen, na een enorme fi
nanciële aderlating. Na on
begrip van vrienden en ken
nissen, na een verbeten ge
vecht met alle mogelijke
ambtelijke molens, kwam
tenslotte het verlossende te
lefoontje uit het verre Hon
duras. Het kind was er. Een
jongetje van 2 jaar. Gezond
en klaar om naar zijn nieuwe
vaderland te vertrekken. Hij
loopt naar een boekenkast
om er een grote enveloppe
met een serie volgeschreven
vellen papier uit te halen. Het
dagboek van de reis naar
Honduras. Het wordt maar
hoogst zelden voor derden uit
de boekenkast gehaald.
„Daar heeft tenslotte nie
mand wat mee te maken.
Maar om te weten hoe ik me
voelde toen ik onze zoon
kreeg, is het zinnig om het
een en ander te lezen." In wat
trillerig geschreven letters
staat er:
„En toen gebeurde het. De
bel ging. Doha Rosa stond op
en rende juichend naar de
deur. „Come on papa and get
your son", riep ze tegen me,
terwijl ik stokstijf in mijn
stoel bleef zitten. Dat mo
ment zal ik nooit meer verge
ten. In de bijkeuken kreeg ik
hem. Van de secretaresse van
de advocaat. Mijn knieën
knikten vreselijk. Ik hoorde
ze kraken. Ik dacht dat ik er
dwars door heen zou gaan. En
de rest functioneerde ook niet
meer zoals het moest. Ik
moest me vreselijk bedwin
gen om niet te gaan janken.
En tegelijkertijd wilde ik
schreeuwen. Mijn zoon. Ik
heb mijn zoon. Op mijn
arm...."
En nog zo'n passage: „Van
morgen kwam een van de
fijnste momenten van mijn
leven. Ik was al vanaf 5 uur'
wakker. Maar het manneke
sliep lekker door tot een uur
of 7. Ineens klonk uit het bed
je: „Pappa". Ik geloof dat dat
het grootste moment van al
deze krankzinnige dagen is
geweest."
Toch hebben veel mensen
het idee dat er een verschil
moet zijn tussen een
adoptie-kind en een natuur
lijk kind. Daar leef je negen
maanden naar toe. Je vrouw
voelt het groeien. Als man
voel je soms het hart kloppen
en 's nachts krijg je weieens
een trap in je rug, als je
vrouw met haar buik tegen j e
aan ligt. Dat is toch heel wat
anders dan in een vliegtuig
stappen en een wildvreemd
kind ophalen, ergens aan de
andere kant van de wereld.
„Sommige mensen noemen
dat laatste ook nog een goeie
daad. We hebben iets moois
gedaan. Een kind gered. Dat
is een van de vervelendste
dingen die we te horen krij
gen. Als we het om het redden
hadden gedaan dan hadden
we de halve wereld mee naar
huis moeten nemen. En dan
wordt het hier zo vol. Nee, wij
wilden een kind. En dóór lag
toen voor ons de kans. Daar
draait het om. Inderdaad is
het voor hem een geluk dat
hij niet in die rotzooi van zijn
eigen land hoeft op te
groeien. Maar dat speelt pas
mee als je die rotzooi gezien
hebt. En dan nog op de ach
tergrond.
Natuurlijk groei je naar
een „eigen" kind - ook al zo'n
rotwoord - toe. Het zou niet
goed zijn als dat niet zo was.
Maar met een adoptiekind is
dat precies zo. Ik twijfel er
aan of dat zelfs niet nog ster
ker is. Een zwangerschap
kun je doorgaans niet direct
plannen. En zeker niet op dag
en uur. Adoptie wel. Je komt
samen tot die beslissing. En
dan ga je keihard aan het
werk om de hele godvergeten
molen op gang te brengen. Je
verwerkt alles samen, tot hij
er is. En dan ben je er samen
intens gelukkig mee. Dat
kind is gewenst. Er zijn geen
kinderen zo duidelijk ge
wenst als adoptiekinderen.
De muren van de kamer
zijn voor minstens de helft
bedekt met foto's van het duo.
Een komisch stelletje. Een
donkerbruine en een, spier
witte. Het ziet er grappig uit.
Eigenlijk een beetje ontroe
rend. Twee zulke uitersten
zijn broertje en zusje. Met dat
feit blijken veel mensen
moeite te hebben. Opvang
voor adoptiefouders voor en
na de adoptie is er in feite
nauwelijks. De omgeving
kij kt raar op als er twee zulke
verschillende kinderen aan
de hand van hun ouders door
de stad wandelen. En de
overheid werkt al evenmin
mee om het de ouders gemak-
kelijk te maken. Voor er
sprake is van een kind moet
de Raad van de Kinderbe
scherming een rapport over
bet gezin opstellen, dat voor
de minister van justitie als
advies dient om al of geen
toestemming voor de adoptie
te geven.
Deze mensen kregen twee
keer vier uur bezoek van een
maatschappelijk werkster,
die hen bijna letterlijk het
hemd van het lijf vroeg.
„Wij wisten toen helemaal
niet wat de bedoeling van dat
rapport was. Wij hadden het
idee dat zij het grote oordeel
moest vellen. Er is niemand
die j e in dat opzicht wat meer
wegwijs maakt. Dus we hiel
den ons maar zo stil mogelij k.
Niet teveel roken. Anders
denkt ze dat we kettingro
kers zijn. En maar geen sher
ry aanbieden, want ze zou
kunnen denken dat we alco
holisten zijn. Belachelijk na
tuurlijk. Wat die vrouw ons
allemaal gevraagd heeft.
Idioot gewoon. Het werd een
complete mental training.
Alles moest ze weten. Over
ons huwelijk. Over de kin
derloosheid en de problemen
die we daarmee hadden. Hoe
we die oplosten - alsof je
zoiets kimt oplossen. Daar
kwam ze toch voor bij ons - of
het psychisch of fysiek was
en of ze daarover de gynaeco
loog mocht bellen. Of we mis
schien ooit zouden gaan
scheiden en meer van derge
lijke nonsens. Niets over wat
ons met een kind te wachten
zou staan. Geen enkel advies
over de eerste opvang en zo.
Niets daarvan. En later, toen
we het kind eenmaal hadden
en hij voor de rechtbank gea
dopteerd moest worden,
bleek diezelfde organisatie
evenmin gestoord te worden
door enige tact. De vertegen
woordiger van de Raad, die
bij de zitting aanwezig was,
liet weten dat hij de grootste
moeite had met mensen, die
kinderen uit hun cultuurpa
troon rukten om ze naar Ne
derland te brengen en daar
op te voeden. Achteraf noem
de hij ons tegenover derden
zelfs kinderrovers. Jammer
dat die man kennelijk nooit
verder dan de Maasbrug is
geweest. Waar praten we
over. Het cultuurpatroon van
dat kind bestond uit een golf
platen hut in de modder,
waarin een moeder met een
stuk of 17 kinderen bijna van
de honger omkwamen. Bede
len en jatten. Dat is de toe
komst en het enige cultuur
patroon van die kinderen.
Daar hebben we hem god
dank uitgerukt."
„En als je dan in Den Haag
naar je gezinsrapport vraagt
omdat je dat voor het buiten
land nodig hebt, vertellen ze
dat je dat niet krijgt, omdat
de heren wel vier trappen
naar beneden moeten. En bo
vendien is het een staatsstuk.
Dat zou ik wel eens kunnen
gaan verspreiden. Niet wijs.
Maar vooruit."
Dat alles bleek nog niet
eens het moeilijkste te
Veel erger
geen enke
kunnen opbrengen
adoptie.
„Het zijn onze
Kun je je voorstellen hoe
ons voelen als mensen
bewust aan komen. Als
sen durven te vragen of
„die eerste" weg doet,
vrouw zelf in
En als dan blijkt dat de twet
de een meisje is en ze durvei
je recht in je gezicht te zegge[
dat het toch wel jammer
dat het een meisje is geworJ
den, omdat het geen broer en]
zus zijn. Want dan heb je j,
kans dat ze met een j aar of i j
samen een sexsorgie
bouwen, als ze elkaar in i.
badkamer zien. Dat is nd
leuk om te horen Zeker nie]
als het over je eigen kinder:
gaat.
Aanvankelijk ga je allerlei
ontwijkende antwoorden ge.
ven als mensen je zomaaj
botweg vragen stellen
straat. Zo van: Waar ko
die vandaan. Zo'n bruine. Dij
is toch zeker niet van u. Mfjij
vrouw antwoordde een 1
U zou mijn man eens moete
zien. Als mensen het klaar
krijgen om keihard tegen
hem te zeggen dat onze doch-j
ter zijn zusje niet is, omdati
dat zó wel kunt zien, dar: ij
dat afschuwelij k. Ze beseffei
helemaal niet wat ze dal 1
aandoen. Mijn vrouw he
een uur nodig gehad om hei
te kalmeren.
Het valt allemaal toch
niet mee. Het kind van
jaar adopteren is geen g
je. Zo'n kind spreekt zijn tai
Heeft een bewust verledem
is plotseling uit zijn om;
ving weggelhaald. Dat ko
ontzettend veel moeite. We
derzijds. Dat kind heeft al
liefde en warmte heel
nodig om die enorme over]
stap te kunnen maken. Dij
wil je hem graag geven. Mai
als de mensen dan dergelijlj
soort lompheden bega:
wordt het je wel moeilijk i
maakt. En vooral hem. Ho
dacht je dat hij zich voelt
mensen je op straat aanhi
den emn zeggen dat dat meii
je eigen is en dat jongetjl
niet. Zomaar. En als de win
keiier met zij n gat op de toon
bank kruipt en je vriendelij|
durft te vragen of je hem nu
eens Spaans wilt laten
ken, omdat hij dat zo grapi
vindt. Het is om de dono
niet leuk om telkens opniei
onder je neus gewreven
krijgen dat je kind niet
eigen kind is. Het zal wel
soort sensatiezucht zijt
Daar houden we het maari
Maar je vraagt toch zei
ook niet aan iemand met
houten been of hij nog lel
veel wandelt?"
(Van onze ruimte
vaartmedewerker Piet
Smolders)
In juli 1987 zal een
Amerikaanse robot een
„kamikaze-duik" in de
atmosfeer van de reus
achtige planeet Jupiter
maken om uit te vinden
hoe de dampkring van
deze wereld is opge
bouwd. De automati
sche verkenner is ge
noemd naar de be
roemde Italiaanse ster
renkundige Galileo
Galilei. NASA heeft
békendgemaakt dat de
firma Hughes in Cali-
fornië is uitverkoren
om de Galileo-verken-
ner te bouwen. Naar
verwachting zal het
toestel een uur lang
metingen in de Jupi-
ter-atmosfeer kunnen
doen alvorens ten on
der te gaan op een ni
veau waar de druk tien
keer die op aarde is.
De Galileo-verken-
ner bestaat uit twee de
len: een moederschip
en een sonde die de
eigenlijke afdaling zal
maken. Het toestel zal
in maart 1984 gelan
ceerd worden vanuit
het vrachtruim van de
■dan in gebruik zijnde
space shuttle, het
ruimtevliegtuig. Na
een vlucht van 1200 da
gen, medio 1987, komt
de combinatie bij de
grote planeet aan. Hon
derd dagen eerder
wordt de sonde losge
koppeld van het moe
derschip. Dat laatste
krijgt een koerscorrec
tie, zodat het Jupiter
voorbij zal schieten,
onderwijl de metingen
van de Galileo-sonde
relayerend aan de aar
de. De sonde zal met
een snelheid van
160.000 kilometer per
uur de Jupiter-atmo-
sfeer induiken om in
een paar seconden af
geremd te worden tot
enkele honderden kilo
meters per uur. Als alle
onderdelen deze enor
me vertraging goed
hebben doorstaan, zal
zich een parachute
openen, waarna de
vrijwel bolvormige
sonde langzaam zal af
dalen om tenslotte in
elkaar te worden ge
drukt. De geleerden
zijn bijzonder geïnte
resseerd in de damp
kring van Jupiter, om
dat die voornamelijk
bestaat uit het oerma-
teriaal waaruit alles in
het heelal is gevormd:
waterstof. Meer kijk op
de ingewikkkelde
weermachinerie op Ju
piter zal ook leiden tot
een beter begrip van
aardse weerprocessen.
Zo zal, als alles
goed gaat, de Gali-
leo-yerkenner in
1987 afdalen in de
woeste atmosfeer
van de planeet Jupi
ter. (NASA-teke-
ning).
(Van onze correspondent
in Rome, Piet Tummers)
rOME - Jonge vaders in
,me, die op zondagochtend
it hun kinderen een roei-
ihtje maken op de vijver in
tuin van de villa Borghese,
jllen niet verzuimen om even
(iigs te lopen bij de marme-
leeuw aan de ingang van
park. Voor het familieal-
im levert het altijd een aardig
latje op als de spruiten wor-
>n gefotografeerd, zittend op
rug van de leeuw alsof ze
it dier hebben getemd.
Er is iets aan de hand met
leeuw, dat slechts aan wei-
parkbezoekers bekend is.
'zijn rechter voorpoot om-
>mt hij een bundel van zeven
ijlen. Het is de Nederlandse
■uw en de zeven pijlen sym-
jliseren de vroegere Zeven
rovinciën. Samen vormen ze
Verenigde Nederlandse
lubliek, die in 1581 het juk
schudde van de bigotte on-
irdrukker Philips II van
inje.
i
[Wat verderop in de „giar-
no" van de villa Borghese
aat een bijna drie meter
og marmeren beeld van
Romeinse volkstribuun,
huid in toga met sandalen
fn de voeten. In zijn linker-
nd klemt hij een zwaard
aar omheen zich een slang
onkelt: symbool van de he
chten vrijheid. Op nog een
bar andere plaatsen onder
ft geboomte staan twee
ouwenfiguren. Een van
bar houdt een schild vast
aarop alweer een bundel
fn zeven pijlen staat afge-
eld. De andere vrouwenfi-
wijst meteen gebroken
chterhand naar omhoog, in
bt niets. De beelden verra-
fn dezelfde neo-classicisti-
hestijl. Ze horen inderdaad
elkaar. Maar hoe komen
ze beelden met hun typisch
ierlandse symbool in het
aaie park in het hart van
(ime terecht
>r. Peter van Kessel van
ft Nederlands Instituut in
ame loopt af als een wekker
we het hem vragen. De
fikstribuun, zegt hijis geen
amein maar de Nederland
baron Joan Derk baron
fn der Capellen tot den Pol,
k
i
i
z
s
V
hc
C
Het onderwerp van
sprek komt weer binneni
stormd. Hij wil een boterl
ham, want hij moet w«
naar school. Dat betekent d]
het gesprek beëindigd
worden. Want „Der
hört mit". Zonder iets te ze.f
gen haalt de vader nogf
foldertj e uit zij n bureau. Va]
de Limburgse Immigratj
Stichting. In het Spaaii
Waar de Spaanse gastarbel
ders leuk kunnen uitgaanC
zaterdagavond. Dat heeft l|
een keer of zes in de bus g
kregen. Samen met een aa'|
slag van het waterschap-:
veringschap voor de inw
nende kostganger....
De Stichting „Marie
wordt wijzer" is al jaren
bezig de deelname van
meisjes aan het onderwijs
te bevorderen. Een noodza
kelijke bezigheid, want
Marie, symbolische naam
van alle meisjes en vrou
wen, ligt nog steeds ver
achter.
Zowel op lagere scholen
als in het voortgezet onder
wijs is er een onrustbarend
verschil in de toekomstmo-
gelij kheden van jongens en
meisjes. Marie kiest op
school de meer vrouwelijke
vakken en houdt ook eerder
°P met leren.
Gevolg is dat ze of geen
diploma haalt of een diplo
ma waar ze nauwelijks iets
mee kan doen. Dat levert
Weer een maatschappelijke
achterstand op. Als Marie
groot is zal ze ervaren, dat
ze op de arbeidsmarkt niet
pf nauwelijks aan de bak
komt.
Vandaar dat de stichting
sinds 1977 probeert om
•Marie wijzer te maken".
Dat gebeurt onder meer
door middel van inforam-
bepakketten, die in de zesde
klassen gebruikt kunnen
Worden als lesmateriaal bij
6 gesprekken over school-
