De buurjongen
die beroemd
werd
Idolen
Filminformatie op tv in verdomhoekje
Miriam
Makeba
topper jjOS SCHIPPER:
Abbey Lincoln
uitblinker
Het is
mkkelen
Zware dag
voor
Jan Jonkers
Samenstelling: Dirk Vellenga en Wim van leest
Monroe,
sterven
i°ng Mm
John Garfield, Montgomery Clift,
James bean, Bruce Lee, Keith Moon
Janis Joplin, Buddy Holly, Brian Jónes,
Elvis Presley,Jim Morisson, Jean Harlow,
Record aantal bezoekers
North Sea Jazz Festival
DE STEM VAN DINSDAG 15 JULI 1980
15 JULI 1980
BUDDY HOLLY
Holly en zijn Crickets
(Door Marianne Sinclair)
BUDDY HOLLY stierf te jong om een wer
kelijke mythe op te kunnen leveren. Hij bouw
de tijdens zijn zeer korte carrière weliswaar
een reputatie op en had veel succes. Maar in
die persoonlijkheid zit erg weinig dat hem tot
een mythe kan maken. Holly is gewoon gestor
ven voordat een beeld van hem als individu
zich had gevestigd.
Aflevering 9
Hoewel zijn gezicht, met de
bril met het donkere mon
tuur, heel bekend is, is er toch
iets vreemd statisch aan alle
foto's. Ze bevredigen niet de
nieuwsgierigheid die men
voor Holly als persoon zou
moeten voelen. Zijn gezicht
is aardig en zacht. Het
reflecteert de onschuld van
zijn zangstijl, de bijna kin
derlijke speelsheid van zijn
liedjes, hun jongensachtige
oprechtheid. Op foto's laat
hij altijd dezelfde neutrale
indruk achter of hij nu een
trui of een gewoon pak
draagt, of zijn haar nu in de
war is of gladgestreken. Hij is
een heldere, kortgeknipte
jongen uit de jaren vijftig.
De feiten over Buddy's le
ven zijn nauwelijks opwin
dende lectuur. Hij werd in
1936 als Charles Hardin
Holly geboren en groeide op
in Lubbock, Texas, tussen de
kantoenplantages. Zijn fa
milie was van huis uit doops
gezind en Charles was be
hoorlijk religieus. Hij was de
jongste van vier kinderen en
werd flink verwend. Tot
1948, toen hij gitaar ging
spelen, toonde hij niet veel
interesse voor muziek.
Op de middelbare school
ging hij samenspelen met
Bob Montgomery, die de
meeste van hun liedjes
schreef. Ze hadden zoveel
succes toen ze op de dans
avondjes van hun school op
traden, dat ze een geregeld
Buddy en Bobprogramma
kregen op een Lubbocks ra
diostation. In die periode
maakten ze ook een aantal
plaatjes, klagelijke country-
muziek met een vleugje
Mexicaanse invloed in de
gitaarstijl.
In 1956 kwam Buddy on
der contract bij Decca. Hij
maakte zestien platen met
muziek in de Presley-rock-
stijl. Maar hoewel Buddy de
alom bekende Presley imi
teerde was zijn stijl anders.
Eerder speelser dan sensueel,
meer met een knipoog dan
een snauw.
Tegen 1957 had hij Nor
man Petty als manager, een
musicus die producer was
geworden en Buddy had een
groepje, de Crickets. In de4
herfst van dat jaar hadden ze
hun eerste hit met That 'II be
the day. Ze hadden dat jaar
nog meer successen, onder
meer met Peggy Sue en Ravo
on. Toen ze op tournee in En
geland gingen, was hun mu
ziek bekend.
BUDDY HOLLY stierf jong, maar niet op het hoogte
punt van zijn carrière. Hij ging dood voordat zijn persoon
lijk imago een goede indruk op de wereld had achterge
laten. Ondanks het feit dat hij te vroeg stierf, heeft hij nog
steeds zijn vereerders. Dat heeft te maken met zijn talent
en zij originaliteit waar niemand omheen kan. De gege
vens zijn ontleend aan het boek Idolen sterven jong van
Marianne Sinclair. Een uitgave van Rostrum, Haarlem.
Prijs 29,90.
Oprecht
Zelfs al waren de fans in
extase, de Britse critici
dachten er anders over. De
Telegraph and Argus klaag
de:
„Waar moet het met de
muziek naar toe?". Maar
Keith Goodwins kritiek in
The New Musical Express
pleitte voor de Crickets: „Als
enthousiasme, gedrevenheid
en oprechte overgave de be
standdelen zijn, nodig voor
succes op het gebied van de
rock en roll, dan kunnen
Buddy Holly en de Crickets
een lange populaire loop
baan tegemoet zien. Ze
speelden continu htm rock in
een vijfentwintig minuten
durend nummer dat nooit in
elkaar zakte. Het verbijstert
me hoe deze jongens het
klaar spelen zoveel lawaai te
maken met hun beperkte in
strumenten".
Zoals altijd in de muzie
kwereld liep een en ander
niet zo gemakkelijk als het
aan de buitenkant leek.
Hoewel Buddy nog maar net
twintig was, was hij al heel
volwassen en hij had veel
belangstelling voor de zake
lijke kant van het vak. Hij
was zich ook erg bewust van
zijn imago. Maar hij en de
Crickets waren onervaren en
er waren onenigheden tussen
hen en manager Petty en
soms ook onderling. Zo hield
Holly er niet van dat zijn jon
gens rookten of dronken.
De verbittering nam toe
toen Buddy in 1958 trouwde.
Zijn vrouw, Maria Elena
Santiago, was in Puerto Rico
geboren, maar woonde in
New York. Er was iets van de
magie van de West Side Story
in hun romance, alleen deze
Maria was niet arm. Haar
tante werkte op de Latijns-
Amerikaanse afdeling van
Southern Music en Maria
was daar werkzaam als re
ceptioniste. Daar ontmoette
ze Buddy.
Buddy's vader ging ak
koord met het huwelijk,
maar zijn moeder had er
moeite mee. Buddy was als de
jongste altijd haar favoriet
geweest.
Maar vader Holly zei tegen
Maria: „Jij bent het beste dat
Buddy in zijn leven is over
komen. Jij hebt zijn navel
streng verbroken. Toen hij
jonger was zat hij teveel vast
aan zijn moeder. Daarna zat
hij aan Norman Petty vast,
maar nu is hij zichzelf, hij is
eindelijk een man".
B uddy was 21 en Maria een
paar jaar ouder. Ze gaf hem
blijkbaar de zelfverzekerd
heid die hij eerst niet had en
die je nu in zijn liedjes terug
vond. Ze had duidelijk een
grote invloed op zijn carrière.
Ze kende de muziekwereld
goed en ze had in New York
zelfstandig leren zijn. Maria
adviseerde Buddy zelfs om
acteerlessen te gaan nemen
om eventueel in films te gaan
spelen. Norman Petty vond
haar een gevaar voor zijn
management. En inderdaad,
in het najaar van 1958 brak
Buddy met Norman. Ook de
Crickets en hij gingen uit el
kaar. De Crickets bleven bij
Petty. In het begin van '59
sloot Buddy zich aan bij een
show die Het Winter Dans
feest werd genoemd. De show
speelde op twee februari in
Iowa en Holly organiseerde
een vliegtuig met vier zit
plaatsen om hem naar de vol
gende plek van de show in
Noord-Dakota ts brengen.
Buddy was moe van het
rondtrekken, hij had al een
maagzweer, maar hij stond
erop een professioneel beeld
Een klassieke pose van Buddy Holly
van zichzelf hoog te,houden.
Daarom wilde hij zo snel mo
gelijk weg om de tijd te heb
ben zich een beetje op te
knappen. Enkele minuten na
de start stortte het vliegtuig
neer en vond iedereen aan
boord de dood. De piloot was'
waarschijnlijk niet goed op
de hoogte met de speciale
controlesystemen van dit
vliegtuig. Bovendien was het
weer erg slecht.
StÜ
Buddy Holly werd op 7 fe
bruari 1959 in Lubbock be
graven.
Duizenden mensen woon
den de begrafenis bij en er
kwamen rouwbetuigingen
uit de gehele wereld. De
grafsteen werd een platte
steen met een afbeelding van
Buddy's gitaar erop. Het
werd een pelgrimsoord voor
duizenden fans. Een van
Buddy's leraren zei later:
„Eerlijk gezegd was het pas
na het nieuws van zijn dood
in de kranten dat ik mij her
innerde, dat hij bij mij in de
klas had gezeten. Hij was een
stille jongen, bepaald geen
opvallende leerling, maar hij
veroorzaakte ook geen moei
lijkheden. Ik weet dus niet
veel over hem".
Buddy zelf vond zich
blijkbaar ook geen fascine
rende persoonlijkheid. In een
opstel op school schreef hij:
„Mijn leven is een leven zon
der veel opzienbarende ge
beurtenissen. Er valt niet
veel te vertellen". Hij voegde
er in het opstel aan toe dat hij
erover dacht om carrière te
maken met het spelen van
country en westernmuziek,
maar hij zei voorzichtig: „Als
ik daar goed genoeg in ben.
We zullen wel zien hoe dat
uitpakt".
Juist die kwaliteit was de
sleutel tot zijn inmiddellijk
succes. Hij zag eruit als een
jongen van hiernaast en zijn
liedjes waren dan ook ty
pisch die van de buurjongen
als die het talent gehad zou
hebben om ze te schrijven en
zingen. Er waren miljoenen
van het soort jongens als
Buddy. Er waren ook miljoe
nen meisjes van hiernaast die
gereed stonden om Holly's
platen te kopen. Die meisjes
waren op zoek naar een
vriendje dat voor ze zong en
die ze het hof maakte met
woorden als die in Buddy's
liedjes: teder, oprecht, en
zonder bedreiging.
De cynische liefde-
voor-één-nacht benade
ring van veel latere rock
en roll zangers heeft nooit
helemaal de zachte hoffe
lijke, aarzelende aantrek
kingskracht van een Hol-
lyliedje.
Het eerste lustrum van
het North Sea Jazz Festival
heeft een record-aantal be
zoekers getrokken, name
lijk ruim 28.000. Op
schoonheidsfoutjes na
(uitlopend schema en te
volle zalen) liep het festival
op rolletjes.
Fats Domino zorgde met zijn
Rhythm en Blues Explosion
toch nog - ondanks de vele
evergreens, die vaak op afroep
door hem gebracht werden -
voor een verrassing door in
„Let the Four Winds Blow" de
saxen een echte „battle" te la
ten uitvechten. Even later
toverde Benny Carter in een
andere zaal de violist Joe Ken
nedy tevoorschijn, die een op
merkelijke swing uit zijn viool
haalde. Voor wat de violisten
betreft, was daar natuurlijk de
Fransman Didier Lockwood
met zijn quartet, die feitelijk
niet meer ten gehore bracht
dan wat van hem verwacht kon
worden. Daartegenover stond
de violist Alfredo de la Fé van
Tito Puente, die verraste door
zijn schitterende technieken
en zorgde voor een echte Sal
safeest.
Groot succes oogstte Miriam
Makeba, die met volledige in
zet en allure haar politiek in
zicht niet onder stoelen of
banken stak. Bij haar was het
niet een glad afwerken van een
programma, maar vooral ook
een samenspel met het publiek,
dat jammer genoeg niet al haar
opmerkingen kon volgen. On
getwijfeld was er voor haar en
haar groep het meeste applaus
op het festival. Een spontani
teit, zoals die van Miriam Ma
keba was helaas bij vele andere
musici ver te zoeken. Wel was
daar nog Oscar Peterson, die
als verrassing Toots Thiele-
mans bij zijn trio voegde. Dit
TOUR
'80
nOOR
juciN GROOTHUIS.
leidde tot een bijzonder fijn,
gevoelig concert.
In de Variantzalen was het
voornamelijk de Cajun, Zyde-
co, blues en oude stijl jazz, die
het menu vormden. Rockin
Dopsie en Queen Ida zorgden
daar voor de nodige spontani-
teit in de muziek. Geheel an-
ders daarentegen was het op.
treden van „Seven Singers and
a Horn", een Nederlandse for
matie die duidelijk de laatste
t'jd veel aan kracht heeft ge
wonnen. De vijf zangeressen
met Nedley Elstak op piano en
trompet kwamen duidelijk als
homogene groep naar voren,
waarbij vooral Soesja Citroen
kon imponeren. Meer moeite
met de zang had Betty Carter
zondagmiddag. Met een zak
doek in haar hand probeerde
zij de steeds opkomende
hoestbuien te onderdrukken.
Ondanks deze handicap liet ze
wel blijken dat ze over een bij
na niet te evenaren techniek
beschikt, maar ze hield zich
duidelijk in, zodat ze nauwe
lijks aan langere soli toekwam.
Pim Jacobs, die een aantal
concerten inleidde, sprak van
het grootste festival ter wereld.
Inderdaad is het North Sea
Jazz Festival inmiddels wel
uitgegroeid tot het interes-
santse jazz-festival in de he
dendaagse jazzwereld.
EDO SAUREN
BREDA - Om niet geheel
door de eigen favoriete muziek
de vernieling in gespeeld te
worden, was het geboden ri-
goreus te selecteren in het pro
gramma-aanbod van het
North-Sea Jazzfestival.
Vrijdagavond, of liever:
vrijdagnacht om kwart voor
drie begon er een sjeuig roze
licht te branden op het podium
van de grote PWA-zaal, waar
het grote orkest van Maynard
Ferguson zou spelen. De re
cente disco-escapades van
Maynard lagen nog vers in het
geheugen, maar de onbestem
de gevoelens waarmee we wa
ren gaan zitten en kennis had
den genomen van de ambiance
verdwenen spoorslags toen de
band het aloude themastuk
„Blue Birdland" inzette. Het
begin van een big-band con
cert, dat er zijn mocht: grote
indruk maakten vooral een
versie van de Rollings-klassie-
ker „Airegin" en het stuk
„Everybody Loves The
BLues", dat in de beste Fer-
gusontraditie gebracht werd:
briljant gearrangeerd, vol met
tempowisselingen en spits
vondigheden, een lust om te
horen.
Een aantal „Alumni" uit
vroegere Basie-orkesten ver
zorgde een schitterend concert
op de zaterdagavond. Zonder
de Count (maar wel met de
pianoreus Nat Pierce, die wer
kelijk fantastisch begeleidde)
lieten de heren zich van hun
beste kant zien in een ballad-
medley: vooral Marshall
Royals interpretatie van
„Stardust" met een fantasti-
baaagaass'wnnrtt-^H' HUW Jtt* I—
KUNST EN CULTUUR
hebben amper de kans op het
Nederlandse televisiescherm.
Er zijn wel een kunstpro
gramma's, óf op moeilijke
uren, óf in een nauwelijks in
formatieve magazinevorm, zo
als de AVRO het het afgelopen
winterseizoen porbeerde.
Meestal was zo'n kunstpro
gramma geen lang leven be
schoren.
Schromelijk onderschat als
kunst- en cultuurvorm in die
programma's zijn de speel
films. De Nederlandse televisie
is gezegend met drie filmpro
gramma's, maar twee ervan
besteden voornamelijk aan
dacht aan de spektakelstukken
en de films, die voor veel geld
met veel grote namen zijn ge
maakt. De Nederlandse tele
visie staat wat de aandacht
voor de film betreft ver achter
bij de buurlanden België en
Duitsland.
De drie programma's die er
zijn, komen eens per maand, en
dan nog alleen in de winter
maanden. En èls ze er zijn, is
dat vaak in één en dezelfde
week. Van een beetje coördi
natie is geen sprake, terwijl dat
toch wel handig zou zijn. Elke
week zijn er premières, zodat
elk programma een eigen
exclusiviteit heeft in de vorm
van een première. Nu is men
vaak op jacht naar dezelfde
première, naar dezelfde regis
seurs en dezelfde acteurs. Al
leen de mate van onbenullig
heid in dit stellen van vragen
kan verschillen.
Bekijken we de drie pro
gramma's eens nader, dan
stuiten we wel eerst op „Voor
een briefkaart op de eerste
rang", van de KRO, dat afgelo
pen winter het elfde seizoen
volmaakte. Van het oorspron
kelijke idee is nog maar weinig
over. Het was de bedoeling dat
kijkers hun filmwensen op een
briefkaart zouden zetten,
waarna aan een wens tussen de
kwis door al dan niet voldaan
werd. Dat is er de laatste tijd
helemaal af. Zelfs het publiek
(dat altijd na het afdraaien van
de filmfragmenten plichtsge
trouw de handen op elkaar
bracht) komt de studio niet
meer in.
Het draait allemaal om de
kwis. Filminformatie (waar
zijn de nieuwe films en hoe zijn
ze - dat laatste impliceert een
waarde-oordeel) is er niet of
nauwelijks, tenzij een ant
woord op een vraag als waar
devolle informatie gezien kan
worden. De opbouw van een
„Briefkaart" is eenvoudig, en
daardoor ook ijzersterk.
Stukje film, vraag, film, vraag,
enzTot het optreden van
de gast van de avond, een van
de Nederlandse „sterren" of zo
heel incidenteel een buiten
landse ster, met of zonder
hoofdletter. Presentator Bob
Bouman kwijt zich tegen het
einde van de uitzending van
zijn taak als interviewer. Ie
dereen is bij Bouma aardig, ie
dereen is uitstekend, elke
„filmdiva" is charmant en
knap (zo zeer zelfs dat Bouma
er verlegen van wordt en je
hem bij wijze van spreken nog
op een zwart-wit-toestel ziet
blozen). Bouma is het type van
de sympathieke, innemende,
schutterende interviewer. De
vragen zijn vriendelijk, en
nooit erg diepgaand.
Het veruit informatiefste
programma was in het win
terseizoen „Cinevisie" van de
NOS. Interviews met regis
seurs, acteurs en actrices over
de film en niet over hun privé-
levens. Plus de premières na
tuurlijk. Nadeel was evenwel
het ongunstige uur (zondags
■HHMHnnmn
kwart voor zeven). Cinevisie
heeft overigens altijd al een
beetje op de schopstoel geze
ten. Toen de NOS dringend
moest bezuinigen stond Cine
visie hoog op de lijst om afge
voerd te worden.
Als derde en laatste Neder
lands filmprogramma figu
reert „Simonscope", van
„omroepfladderaar" Simon
van Collem voor de TROS.
Vroeger was dat programma
onder dak bij de AVRO, waar
voor Van Collem overigens nog
altijd in de „Televizier"
schrijft. Van Collem is nooit
wars van een stuntje om een of
andere spectaculaire film aan
te prijzen. Klimt in de zijspan
van een crossmotor ten behoe
ve van een filmpje voor „Spet
ters". Simonscope zoekt het
vooral in spektakel en korte
niet erg informatieve inter
views.
Het verschil met het buiten
land is groot. Met België bij
voorbeeld. Donderdag is de
grote dag voor de cinefiel.
Eerst op BRT-2 „Première"
van Jo Röpcke. Stukjes uit de
belangrijkste premières, plus
informatie over de plaatsen
waar ze draaien. In het pro
gramma-onderdeel Focus ge
sprekken met vooral regis
seurs. En alles zonder zelf
spectaculaire stunten uit te
halen. Na „Première" snel
overgeschakeld naar RTB-L
naar „Caroussel aux images"
Vrijdags om de maand „Prt*
mière-magazine" bij BRT, een
soort special over een film, een
acteur/trice of regisseur.
Ook de Duitsers zitten goed
„Ratschlag für Kinoganger'
„A Propos, film", een uitzen
ding van 45 minuten met een
aantal thema's. Toen wijlen
Alfred Hitchcock de tachtig
jarige leeftijd bereikte, werd
een speciaal programma be
steed aan de vele stijlfiguren
van „de meester". Kom daaro
Hilversum maar eens om
Er bestaat een aantal fil"'
tijdschriften, van Story-achti-
ge tot opinie-achtige, elke
zichzelf respecterende kW®
heeft op vrijdag een film111'
briek. Maar de televisie gee"
amper thuis als het film be
treft. Een merkwaardige sl'
tuatie.
AD VAN POPPbf
sche cadenza op het einde
maakte diepe indruk. Ook de
snelle stukken, Jumpin' at the
Woodside" en „Little Pony",
werden goed gebracht: het
heerlijke vederlichte drum-
werk van Gus Johnson was
hier vooral debet aan.
De zondag was zonder twij
fel de dag van Archie Shepp:
samen met zijn kwartet (met
zangeres Abbey Lincoln) ver
zorgde hij het absolute hoog
tepunt, een reïncarnatie van
het oude Coltrane kwartet, dat
zo fantastisch was, dat ze
emoties opriep, die vrij zeld
zaam zijn tegenwoordig.
Shepp nam een solo van een
half uur op „Impressions",
compleet met alle dingen die
Coltrane als handelsmerk ge
bruikte, maar met een hele ei
gen, bijzonder authentieke jas
aan; de tandem Mal Waldron
(piano) en Santi Debnano
(bas) speelde in het basregister
zó goed samen, en drummer
John Betsch drumde zó onver
gelijkbaar veel lichter dan zijn
grote voorbeeld Elvin Jones
dat er een intense spanning
ontstond op het podium, die
ook oversloeg naar de zaal.
Voeg daarbij het zangwerkvan
Abbey Lincoln, dat eigenlijk
altijd grote indruk maakt (deze
keer met een fantastisch iro
nische versie van „Left Alo
ne") en het feest was werkelijk
helemaal compleet. De over
winning van Archie Shepp m
de tenorbattle, via een sublie
me versie van „Lush Life'
(compleet met een grote uit
„Well, you need n't" van
Monk) was daarna eigenlijk
nog maar een formaliteit.
FRANK VAN DIXHOORN
V
5?
MORZINE - Jos Schipper
ad, kort nadat hij juist voor
'bezemwagen in Morzine
•as gearriveerd, de voor de
and liggende conclusie zelf
ok gevonden. „Ik heb me inde
yreneeënrit over de Tourma-
t ju de vernieling gereden,
ad ik daarin maar gewacht
,p het tweede groepje. Het is
ui niks anders dan sukkelen".
Voor de derde maal in vier
beëindigde de coureur
tkwadendamme als één van
Ielaatsten een etappe. „Hel is
anders dan afzien, maar ik
iadoor, omdat ik wil proberen
'arijstehalen. Ik vindhettoch
en hele eer om de Tour uit te
ijden. En volgend j aar zien we
'an wel weer. Het is helemaal
iet gezegd dat ik dan weer zo
lecht rijd. In mijn eerste Ron-
le van Spanje ging ik na twaalf
itappes naar huis. De tweede
:eer dat ik de Vuelta reed,
erd ik twaalfde in het eind-
assement".
Jos Schipper kwam gisteren
lij de beklimming van de Ga-
iibier, direct na de start, al in
loeüijkheden. Hij was één van
Ie eersten, die gelost werd.
Ichipper: „Ik had een ver-
ihrikkelijke last van mijn
echterbeen. Dat heb ik altijd
het begin van een etappe. Bij
le beklimmingen heb ik die
ijn gehouden".
Schipper reed een hele tijd
leen, maar vond tenslotte
ansluiting bij de Fransen Le-
;eay, Perret en Duclos-Las-
alle. Schipper: „Een groot
oordeel was dat niet voor mij,
ant Duclos-Lassalle en Per-
et mogen dan naam hebben,
:ij konden ook niets meer. Op
jde Madeleine heb ik even ge
dacht aan opgeven. Ik dacht bij
mezelf: ik ga helemaal naar de
|donder. Ik ben toch maar
doorgegaan. Met wringen,
trekken en sleuren ben ik ten-
slotte over de streep gekomen.
Het valt mij eerlijk gezegd nog I
mee, dat ik ruim 31 minuten
achterstand had. Ik had gere- i
kend op drie kwartier en dan
was het toch knijp geworden".
I (Van onze speciale verslagge
ver)
MORZINE - Jan Jonkers had
j gisteren een erg moeilijke dag.
I Terwijl hij in een dringende
I mensenmassa bijna wanhopig
aan het zoeken was naar zijn
I hotel, was dat duidelijk van
I hjn verkrampte gezicht af te
I ezen. Jonkers: „Mijn benen
I 'eken wel betonblokken. Ik
kon ze tijdens het klimmen
I mina niet meer rondkrijgen.
Hen ding weet ik wel: morgen
op de rustdag blijf ik de hele
dag in bed".
UITSLAG.
L Mariano Martinez (Fra-I
Cre) 7.09.07, 2. Christian Le-I
vavasseur (Fra-Danguillau-|
®e) 7.11.23, 3. Lucien vanl
™pe (Bel-Lefevre) 7.11.41,1
4- Ludo Peeters (Bel-Godef-1
root) 7.11.52,5. Robert Albanf
(«a-Crepel) 7.11.55, 6. Vi
cente Belda (Spa-Carrasco)
2.06, 7. Bernard Thevenet!
w ra-Per urena) 7.12.07, 8l
Raymond Martin (Fra-Dan-
SUillaume) z.t„ 9. Sven-Ake|
Nilsson (Zwe-Danguillau-j
me) 7.12.22, 10. Jostein Wil-!
(Noo-Altig) z.t„ 11.
oznec (Fra-Danguillaume)
*;L, 12. De Muynck (Bei-Dé
"ope) z.t., 13. Joop Zoete
melk (Ned-Post) z.t, 14. J<
aas (Ned-De Bruyne
'•}2-28, 15. Toso (Fra-Altig
■13.52, 16. Johan van di
,e|de (Ned-Post) 7.13.53,17
^ojarreta (Spa-Perurena
18. Henk Lubberdim,
jjwd-Post) z.t., 19i Hennii
aiper (Ned-De Muer) z.t.
De Vos (Bel-De Bruyne
<■14.04, 21. Loos (Bel-Lefe
7.14.50, 22. Ovion (Fral
