611 TO
WILSON PICKETT WERKT AAN COME BACK
59
i r
De hartverscheurende
zang van Otis en mij
is er al lang niet
meer bij"
Honderden hij graf EMs
Is
GROTE VERANDERINGEN
OP TIL IN PLATENWERELD
MEERTALIGE TV IN V:
Ooggetuige
Plastic
Donna Summer
Slechte zang
Clubs weg
Robots
DE STEM VAN ZATERDAG 12 JANUARI 1980
Ik wil niet langer
een soulartiest
gekwalificeerd worden
WAT me in de showbizz, en in de popmuziek in het
bijzonder, steeds weer verbaast is het feit dat er
voortdurend artiesten zijn, die keihard werken aan
hun come back. Soms gebeurt dat met succes zoals
Cliff Richard en Peaches Herb onlangs nog hebben
bewezen, maar al te vaak echter komt het voor dat
zo'n artiest niet meer aan de bak komt, alle wereld
wijde successen van jaren geleden ten spijt.
Wilson Pickett, de man die
in het midden der zestiger
jaren samen met Otis Red
ding, Aretha Franklin, Ar
thur Conley en Sam and Da
ve gouden tijden beleefde op
het hoogtepunt van de echte
soulmuziek, is een van die
bijna vergeten artiesten, die
op dit moment hard werkt
aan een terugkeer naar de top
van internationale bekend
heid. Eind vorig jaar was de
man, die ooit nog eens om
zijn opvallende gedrag
„Wicked" Pickett werd ge
noemd in ons land. Een uit
nodiging voor een interview
met hem accepteerde ik maar
wat graag, al was het alleen
maar om te zien wat er ge
worden was van de zanger
wiens hits als „The midnight
hour", „Land of a thousand
dances" en „Stagger Lee" ik
in mijn jeugd op een mono
pick-upje grijs gedraaid heb.
Eigenlijk was ik er bij het
betreden van het Amster
damse Americain-hotel,
waar het gesprek plaatsvond,
op voorbereid een verlopen
nachtclubtype aan te treffen.
Niets was echter minder
waar: Wilson Pickett bleek
nog even vitaal als vroeger en
helemaal toe aan de „brand
new dag", die hij met zijn pas
uitgebrachte elpee „I want
you" wil bereiken.
Praten met Wilson Pickett
is een soort ooggetuigever-
slag aanhoren van wat er nou
met die Amerikaanse zwarte
muziek gebeurd is sinds de
posthume Otis Redding-hits
als „Sitting on the dock of the
bay". Een ander onontkoom
baar onderwerp van gesprek
is disco en de gevolgen daar
van voor zwarte muzikanten.
Wilson Pickett: „Er is veel
gebeurd sinds de zestiger ja
ren. Er hebben drastische
veranderingen plaatsgevon
den in de muziek en om weer
aan de top te komen zul je
moeten zorgen, dat je die
ontwikkelingen bijbeent.
Kijk je hebt in je leven geen
100 procent garantie dat je
steeds populair bent, of je
zou een Bill Cosby of een
Jimmy Durante moeten zijn.
Op de lange weg naar de top
kom je obstakels tegen,
waardoor je voor een tijdje
het spoor bijster bent. Moei-
lijkehden met platenmaat
schappijen bijvoorbeeld".
Er zijn mensen die bewe
ren, dat het met de soulmu
ziek gedaan was toen Otis
Redding met zijn vliegtuig
verongelukte.
Wilson Pickett: „Dat is een
bewijs dat een heleboel
mensen niet weten waar ze
het over hebben. Je moet be
grijpen dat in muziek niets
eeuwig duurt. Ook al worden
Otis Redding-nummers
steeds opnieuw uitgevoerd.
Maar de hele benadering is
anders geworden. Vroeger
was het de zanger, die een
nummer groot kon maken.
Tegenwoordig is het mu
ziekje en om platen te maken
zul je dus disco moeten ma
ken. Het is er echter niet be
ter op geworden. De muziek
is plastic, regelrechte shit.
Kijk wij konden zingen en
dat is er nu niet meer bij. Die
zestiger jaren zijn niet te
overtreffen. Je kon toen een
aantal verschillende stijlen
laten horen en het sprak
verschillende groepen luis
teraars aan en het werd nog
eens op de radio gedraaid
ook. Disco domineert de
platenhandel, dat wel, maar
disco is niet die sterke troef,
die het lijkt te zijn. Er zal
heus wel wat gaan gebeuren,
maar ik zou mezelf voor de
gek houden als ik zou denken
dat de echte soul terugkeert.
Misschien hooguit wat de
teksten betreft. De muziek
moet tegenwoordig dansbaar
zijn. Iets waar ik op mijn
nieuwe elpee aan heb pro
beren te werken door een ste
vige funky ondergrond te ge
bruiken".
loof niet dat er een betere
componist of producer be
staat. Dat is trouwens toch
typerend; je hebt in de
zwarte muziek een New Or
leans-sound, een Memphis-
sound, een Detroit/Motown-
sound, een Philly-sound en
zelfs in Los Angeles hadden
ze een eigen geluid. Je kon
aan een plaat echt horen
waar hij gemaakt was. Tot de
disco kwam, nou weet je bij
god niet meer wat waar ge
maakt is".
„Weet je me wie me veel
meegevallen is? Donna
Summer. Ik heb echt gedacht
dat ze voor schut zou gaan als
echt haar vocale capaciteiten
moest tonen. Maar kennelijk
hebben ze haar ergens les ge
geven, want op haar laatste
Ondernemen jullie arties
ten zelf iets om de disco kwijt
te raken?
Wilson Pickett: „Iedereen
wil er van af, wat dat betreft
zitten we nu wel op een
breekpunt. Zelfs de disco
artiesten zijn er doodmoe
van. Maar die kunnen niet
veranderen, omdat zodra ze
die disco-beat loslaten door
de mand vallen, doordat ze
doodeenvoudig niet kunnen
zingen. Disco is gebaseerd op
achtergrondkoortjes. De
hartverscheurende zang zo
als Otis en ik die lieten horen
is er allang niet meer bij".
„Er zijn koppige soular-
tiesten, die van disco zeggen
nou vooruit dan maar, dan is
het misschien snel voorbij.
Maar ze hebben zichzelf wel
uit de markt geprezen. Voor
mij is nu ook alsof ik hele
maal opnieuw begin. Ik zal
altijd wel blijven klinken als
een „churchsinger", maar ik
wil niet langer gekwalifi
ceerd worden als een soular
tiest. Ik wil beschouwd wor
den als een zanger, die in
staat is verschillende genres
te vertolken".
Disco is niet alleen muziek,
geloof ik, het is verstrengeld
met mode, uiterlijk en gedra
gingen. Er is een heleboel
geld mee gemoeid.
Wilson Pickett: „Ja inder
daad, disco is bizarre entou-
rages en maffe uitmonsterin
gen. Maar wat dat geld be
treft, tot op zekere hoogte
was er aan te verdienen,
maar plotseling begon ieder
een er verlies door te lijden.
Platenmaatschappijen
maakten op grond van de
discorage verkeerde plan
ningen en moesten mensen
ontslaan. Clubs, die vroeger
elk weekend live-optredens
hadden zijn weggeconCur-
schouw die Maurice White
als een genie. Hij is een goede
componist en producer. Van
alles wat er in de Ameri
kaanse zwarte muziek gaan
de is, kan ik nog het meeste
respect opbrengen voor
Earth, Wind Fire. Ik zou
best in een zaal willen zitten
en genieten van een EWF-
show".
Wat mij uitstekend beviel
was Lee Dorsey met zijn
reerd en om een echte goede
discotheek op te zetten heb je
miljoenen dollars nodig.
Studio 54 in New York,
Amerika's grootste disco
theek, heeft zeker een stuk of
6, 7 eigenaren".
Ondanks de disco zijn er in
Amerika toch zwarte arties
ten, die een eigen muziek
soort ontwikkeld hebben.
Wat vind je bijvoorbeeld van
Earth, Wind Fire?
Wilson Pickett: „Ik be-
Toussaintvertolkingen op
zijn elpee „Night people" van
vorig jaar.
Wilson Pickett: „Lee Dor
sey? Jezus, die is zo oud als
Methusalem, man. Weet je
nog dat-ie zong van „sitting
on my lala waiting for my ya
ya"? Heeft die een plaat ge
maakt? Daar weet ik hele
maal niets van. Ik ben nou 38
en ik was nog een kind toen ik
hem bewonderde. Maar ja
wat Toussaint betreft; ik ge-
plaat is ze echt een beetje aan
het zingen".
Op dit moment maken we
hier een verhoogde belang
stelling voor reggaemuziek
mee. Dat is ook een vorm van
zwarte muziek. Geloof je dat
dat genre kans maakt in
Amerika?
Wilson Pickett: „Reggae?
Daar heb ik nog nooit van
gehoord. Maar als het goed
genoeg is, zal het best wel
kunnen aanslaan. Toen de
Beatles op hun hoogtepunt
stonden, heb ik ook „Hey Ju-
de" gedaan. Het is interes
sant denk ik om na te gaan
wat de volgende „groove" zal
zijn. Het is er in ieder geval
echt tijd voor".
Ik heb de indruk dat, zeker
in de Verenigde Staten, pop
muziek iets is geworden voor
verwende kinderen.
Wilson Pickett: „Weet je, je
ziet ze over straat lopen met
die grote radio's op hun rug.
Ze stappen op hun brom
mertje en zoeken hun
vriendjes op om die de
nieuwste hits te laten horen
en 900 van die vriendjes ne
men dat plaatje op de band
op, dus platen verkoop je ook
al niet meer. Je hebt gelijk,
het zijn inderdaad bedorven
jochies. Wat me ook zo frap
peert is dat tegenwoordig ie
dereen kan dansen. Vroeger
had je een paar mensen die
zich echt helemaal konden
uitleven op een dansvloer en
waar iedereen vol bewonde
ring naar stond te kijken. Nu
staan er een stel robots op de
vloer".
Wat in Amerike en ook hier
nogal aansloeg was de elpee
„Briefcase full of blues" van
de Blues Brothers. Het leek
zelfs even een soul-revival te
worden. Wat vond jij ervan?
Wilson Pickett: „The Blues
Brothers? Daar noem je nou
een stelletje artiesten, die er
helemaal niets van kunnen.
D ie hele plaat was zo vlak ge
zongen, dat ik er gewoon niet
goed van werd. Steve Crop
per zou zich moeten schamen
dat-ie met zo'n stelletje ko
medianten heeft samenge
werkt".
Je hebt nu een nieuwe elpee
gemaakt, verwacht je er veel
van?
Wilson Pickett: „Wij heb
ben ons werk gedaan. Het is
nu aan de platenmaatschap
pij dat produkt te gaan pro
moten. Gelukkig is het zo dat
ik met mijn nieuwe platen
maatschappij EMI een con
tract heb, dat inhoudt dat ze
me niet na de eerste de beste
geflopte elpee laten vallen.
Ze zijn in mij geïnteresseerd
als artiest en niet als ver
koopobject. Ze willen dat ik
nog een vruchtbare carrière
tegemoet ga".
Hoe gaan ze je dan pre
senteren als Wilson Pickett,
de legendarische soulzanger?
Wilson Pickett: „Gewoon
als Wilson Pickett, ze kennen
me trouwens nog hoor de
jongeren. Ik deed een optre
den voor Musikladen in
Duitsland en ze wilden dat ik
daar oude nummers deed. Ik
was zelf de teksten van die
shit al vergeten, maar het
publiek kende de nummers
uit het hoofd. Wat mij opvalt
is dat de jeugd wel degelijk
belangstelling heeft voor wat
er vroeger met de popmuziek
gebeurd is, wie de sterren
waren en wie met eieren be
kogeld werden en hoe het ar
tiesten vergaan is."
Dat idee had ik ook. Ik wil
de de artiest wel eens zien
van wie ik toen ik een jaar of
tien, elf was alle platen grijs
draaide.
Wilson Pickett: „Toen je
elf was? Jezus, het lijkt wel of
ik een paar eeuwen weg ge
weest ben. Ik ben eerder deze
kanten op geweest, maar het
zijn inderdaad allemaal
nieuwe gezichten die ik nu
tegenkom. Wat me tijdens de
interviews, die ik tot nog toe
gegeven heb opgevallen is, is
dat iedereen naar antwoor
den zoekt. Zeker jullie, die
het allemaal op moeten
schrijven. Maar er zijn
pasklaren antwoorden, je
kunt alleen maar voorspel
len, dat er een verandering
komt".
Die verandering zal Wilson
Pickett met „I want you" niet
tot stand brengen. Niet dat
de plaat niet goed is, verre
van dat, maar ook betere
platen zullen op de radio ge
draaid moeten worden om
enige bekendheid te krijgen
en dat lijkt er voor Wilson
Pickett niet in te zitten. Dus
die come back kunnen we
voorlopig ook wel vergeten of
het zou moeten zijn dat na
Eddie Floyd's soulstamper
„Knock on wood" een Wilson
Pickett-hit een discobehan
deling krijgt.
Een beetje beschaamd heb
ik dan ook Wilson Picketts
handtekening gevraagd, niet
voor mij om bij eventueel
succes mee te pronken, maar
voor mijn zus, die vroeger de
voorliefde voor echte soul
muziek in me heeft aange
wakkerd.
WLM VAN LEEST
Samenstelling: Eagéne Loomans an Dirk Vellir
leilwensdank (2)
Die (2) staat erachter omdat dit de tweede maal is dat ik I
niet kan en rr, g nalaten publiekelijk te danken voor
nieuwjaarsheilwens mij toegedicht door Pieter Bj
tiaanssen. Vorig jaar in De Bredase Krant van 2/2 '79 Wasi
ik slechts één van alle dichters van dit gewest die PieterI
toedichtte: „Oh Dichters van dit gewest, krijgt inspiratie I
als de pest". Ik dankte toen namens alle dichters van dit V
gewest, die inmiddels de pest hebben gekregen van de 1
inspiratie. Deze keer, in De Bredase Krant van 2/1 '80, ben
ik de enige die hij bij name noemt, terwijl hij toch kwatrij.l
nen wijdt aan een kunstschilder, een burgemeester en een t
koning. Aan John O'Mill stond er, en verder nog:
„Cause of the
weekly thrill
by John O'Mill
I miss it still:
the doctor's bill.
Asjeblief!
Dat mijn wekelijkse Losse Flodder een zo gunstige in.
vloed heeft uitgeoefend op Pieters gezondheid dat hij on-1
der de te betalen rekeningen van 1979 er geen aantrof van I
de huisarts steekt mij een stevig hart onder de riem en een I
forse riem onder het zeil (een gewone riem, zegt Van Dales,
is al 20 boek, gewoonlijk 500 vel!). Hij heeft mij echterI
ongeweten nog veel meer deugd gedaan met zijn lofzang. I
Hij heeft zalf gesmeerd op een wond mij geslagen door]
quasi lolbroeken van The English Seminar van de Univer-1
siteit van Amsterdam, die mij ook berijmd in het Engels]
wensen toestuurden, prosodisch op hoger peil dan die van
Pieter (koud kunstje; de heren doceren!) maar inhoudelijk
negatief en/of dubieus. De lezer oordele zelf:
For every ill
there is a pill,
but fatal still
is John O'Mill.
Dit komt negatief op mij over en de volgende is suspect
door dat „jeers"
The hopes and fears
of yesteryears
have found their
woe and ill!
The cheers and jeers
of future year%
will find their
O' in Mill!
Ik ken ze heus wel bij naam die twee grollebakkers (colle
ga's, sic!), die zich verstoppen achter die pseudo's LordX
en Lord Y, maar ik vrees hun hoon en kif in het geheel niet.
Integendeel. Ik roep hen luidkeels van hieraf toe in zwart
op wit en in de taal die zij doceren: You can the pot up! You
flapdrolls!
P.S.
Moge het Pieter en mij gegeven zijn dat wij nog vele malen
bij de jaarwisseling elkaar een loflied toezingen.
JOHN O'MILL
Er zijn technische ontwikkelingen aan de gang die een
ingrijpende invloed zullen hebben op produktie en distri
butie van grammofoonplaten en muziekcassettes. De zo
genaamde „compact-disc", een grammofoonplaat met een
derde van de doorsnee en een tiende van het gewicht van de
huidige plaat, zal er binnen drie tot vijf jaar al zijn.
Dit bleek op de conventie van grammofoonplatendetail-
listen, de Billboard Benelux Conventie in Amsterdan. Ne
derland zal in 1983 dertig tv-kanalen en honderd FM-zen
ders hebben, te ontvangen via satelliet en te distribueren
via kabel. De mogelijkheid bestaat dat een van die FM-ka-
nalcn muziek gaat maken voor supermarkten, restaurants
en andere openbare instellingen, hetgeen zijn uitwerking
zal hebben voor de grammofoonplatenhandelaar.
Toch zal deze detaillist zich ook in de jaren tachtig goed
kunnen handhaven, aldus J.W. Assman, directeur van een
grammofoonplatenmaatschappij in Haarlem. Hij dient
daartoe de ontwikkelingen scherp in het oog te houden.
Het gebruik en verbeteren van kennis, het tijdig aanpassen
en zinvol overleg met de industrie zullen zijn positie ten
opzichte van „branchevreemde" concurrenten zoals ben
zinestations en supermarkten kunnen versterken.
Verschillende officieren van justitie zijn van plan lieden
die zogenaamde „witte platen" vervaardigen of verhan
delen te vervolgen op grond van heling, zo bleek op de
conventie. Door de veel te lage strafnormen in de auteurs
wet is het niet mogelijk geweest doeltreffend tegen deze
vorm van piraterij op te treden.
In de Verenigde Staten werkt een nieuw systeem waar®
televisieprogramma's in meer dan één taal kunnen worden uit!
zonden. Door dit systeem, Digital Audio For Television" (DA-
komen er naast een televisiekanaal vier geluidskanalen van li!
kwaliteit.
Verscheidene stations passen het nieuwe systeem toe bij
serie „Molière", een televisiebiografie over de grote Franse1
neelschrijver, die de „Public Broadcasting Service" via der®
municatiesatelliet Westar I zowel in het Engels als het Fr«
uitzendt.
Enkele honderden Elvis Presleyfans hebben deze
een bezoek gebracht aan het graf van de overleden zanger
Deze week was het namelijk 45 jaar geleden dat hij toeti
geboren. De fans brachten allerlei din jen mee: kaarten
snoep en zelfs beschilderde cakes. Tot de bloemen die ook
bij het graf werden geplaatst, kwamen er ook van trout»1
fans uit Nederland en Japan.
In'l949 werd Frans Bout
jaar toen, lid van NAC. Tiet
hij zich in het werktenue
vereniging. Vervolgens
Bouwmeester naar het gi
dat in die tijd nog voor bo
speelde. Vier jaar later ver
De Kuip en meldde hij zie
waar hij drie seizoenen ve
volgde het enige buitenla
dat overigens maar van erg
Om precies te zijn vier n
Frans Bouwmeester:
gedrongen. Vond ik ni
BREDA - Verwacht
van Frans Bouwmeest
zijn met adviezen vooi
lerij. Frans Bouwmee
feert wel eens met zijl
dat spel met die leren I
der op de vlakte.
Slechts een enkele
spraak verraadt dat Fi
Bouwmeester zo zijn ei
gedachten heeft over de g
van zaken in de voetbal!
„Sinds ik ben gestopt he
me nauwelijks meer
maakt op de velden". En:
voetbalde om het voetbal
Dat was mijn hobby. Al
iedere dag gevoetbald
worden, zou ik iedere
gaan kijken. Ik vind het I
tastisch als een voetb;
een tegenstander passi
Dat verraadt klasse. Je
dat niet veel meer, war
wordt neergelegd,
neerleggen is geen voetb
Wel uitspraken die be
zen dat Frans Bouwmee
zich een voetbalweds
anders voorstelt dan de
voeringen die tegenwoo
op de grasmat gelegd
den. Maar Frans Bo
meester wil daar niet
diep op ingaan. Het hoeft
zo nodig. Merkt hij in
Bredase woning op: „Ik
niet zo van interviews,
was vroeger tijdens
voetbalcarrière ook het
val. Ja, ik ben eens met F
noord voor de televisie
weest. Maar nooit alleer
was altijd zó weg. Ik voel
de, dat was mijn hobbj
verder niets. Er zijn er a
bij die graag op de voorg
willen treden. In verl
met een zaak of zoiets. K
ze niet eens ongelijk in g<
Maar ik vond het niet not