611 TO WILSON PICKETT WERKT AAN COME BACK 59 i r De hartverscheurende zang van Otis en mij is er al lang niet meer bij" Honderden hij graf EMs Is GROTE VERANDERINGEN OP TIL IN PLATENWERELD MEERTALIGE TV IN V: Ooggetuige Plastic Donna Summer Slechte zang Clubs weg Robots DE STEM VAN ZATERDAG 12 JANUARI 1980 Ik wil niet langer een soulartiest gekwalificeerd worden WAT me in de showbizz, en in de popmuziek in het bijzonder, steeds weer verbaast is het feit dat er voortdurend artiesten zijn, die keihard werken aan hun come back. Soms gebeurt dat met succes zoals Cliff Richard en Peaches Herb onlangs nog hebben bewezen, maar al te vaak echter komt het voor dat zo'n artiest niet meer aan de bak komt, alle wereld wijde successen van jaren geleden ten spijt. Wilson Pickett, de man die in het midden der zestiger jaren samen met Otis Red ding, Aretha Franklin, Ar thur Conley en Sam and Da ve gouden tijden beleefde op het hoogtepunt van de echte soulmuziek, is een van die bijna vergeten artiesten, die op dit moment hard werkt aan een terugkeer naar de top van internationale bekend heid. Eind vorig jaar was de man, die ooit nog eens om zijn opvallende gedrag „Wicked" Pickett werd ge noemd in ons land. Een uit nodiging voor een interview met hem accepteerde ik maar wat graag, al was het alleen maar om te zien wat er ge worden was van de zanger wiens hits als „The midnight hour", „Land of a thousand dances" en „Stagger Lee" ik in mijn jeugd op een mono pick-upje grijs gedraaid heb. Eigenlijk was ik er bij het betreden van het Amster damse Americain-hotel, waar het gesprek plaatsvond, op voorbereid een verlopen nachtclubtype aan te treffen. Niets was echter minder waar: Wilson Pickett bleek nog even vitaal als vroeger en helemaal toe aan de „brand new dag", die hij met zijn pas uitgebrachte elpee „I want you" wil bereiken. Praten met Wilson Pickett is een soort ooggetuigever- slag aanhoren van wat er nou met die Amerikaanse zwarte muziek gebeurd is sinds de posthume Otis Redding-hits als „Sitting on the dock of the bay". Een ander onontkoom baar onderwerp van gesprek is disco en de gevolgen daar van voor zwarte muzikanten. Wilson Pickett: „Er is veel gebeurd sinds de zestiger ja ren. Er hebben drastische veranderingen plaatsgevon den in de muziek en om weer aan de top te komen zul je moeten zorgen, dat je die ontwikkelingen bijbeent. Kijk je hebt in je leven geen 100 procent garantie dat je steeds populair bent, of je zou een Bill Cosby of een Jimmy Durante moeten zijn. Op de lange weg naar de top kom je obstakels tegen, waardoor je voor een tijdje het spoor bijster bent. Moei- lijkehden met platenmaat schappijen bijvoorbeeld". Er zijn mensen die bewe ren, dat het met de soulmu ziek gedaan was toen Otis Redding met zijn vliegtuig verongelukte. Wilson Pickett: „Dat is een bewijs dat een heleboel mensen niet weten waar ze het over hebben. Je moet be grijpen dat in muziek niets eeuwig duurt. Ook al worden Otis Redding-nummers steeds opnieuw uitgevoerd. Maar de hele benadering is anders geworden. Vroeger was het de zanger, die een nummer groot kon maken. Tegenwoordig is het mu ziekje en om platen te maken zul je dus disco moeten ma ken. Het is er echter niet be ter op geworden. De muziek is plastic, regelrechte shit. Kijk wij konden zingen en dat is er nu niet meer bij. Die zestiger jaren zijn niet te overtreffen. Je kon toen een aantal verschillende stijlen laten horen en het sprak verschillende groepen luis teraars aan en het werd nog eens op de radio gedraaid ook. Disco domineert de platenhandel, dat wel, maar disco is niet die sterke troef, die het lijkt te zijn. Er zal heus wel wat gaan gebeuren, maar ik zou mezelf voor de gek houden als ik zou denken dat de echte soul terugkeert. Misschien hooguit wat de teksten betreft. De muziek moet tegenwoordig dansbaar zijn. Iets waar ik op mijn nieuwe elpee aan heb pro beren te werken door een ste vige funky ondergrond te ge bruiken". loof niet dat er een betere componist of producer be staat. Dat is trouwens toch typerend; je hebt in de zwarte muziek een New Or leans-sound, een Memphis- sound, een Detroit/Motown- sound, een Philly-sound en zelfs in Los Angeles hadden ze een eigen geluid. Je kon aan een plaat echt horen waar hij gemaakt was. Tot de disco kwam, nou weet je bij god niet meer wat waar ge maakt is". „Weet je me wie me veel meegevallen is? Donna Summer. Ik heb echt gedacht dat ze voor schut zou gaan als echt haar vocale capaciteiten moest tonen. Maar kennelijk hebben ze haar ergens les ge geven, want op haar laatste Ondernemen jullie arties ten zelf iets om de disco kwijt te raken? Wilson Pickett: „Iedereen wil er van af, wat dat betreft zitten we nu wel op een breekpunt. Zelfs de disco artiesten zijn er doodmoe van. Maar die kunnen niet veranderen, omdat zodra ze die disco-beat loslaten door de mand vallen, doordat ze doodeenvoudig niet kunnen zingen. Disco is gebaseerd op achtergrondkoortjes. De hartverscheurende zang zo als Otis en ik die lieten horen is er allang niet meer bij". „Er zijn koppige soular- tiesten, die van disco zeggen nou vooruit dan maar, dan is het misschien snel voorbij. Maar ze hebben zichzelf wel uit de markt geprezen. Voor mij is nu ook alsof ik hele maal opnieuw begin. Ik zal altijd wel blijven klinken als een „churchsinger", maar ik wil niet langer gekwalifi ceerd worden als een soular tiest. Ik wil beschouwd wor den als een zanger, die in staat is verschillende genres te vertolken". Disco is niet alleen muziek, geloof ik, het is verstrengeld met mode, uiterlijk en gedra gingen. Er is een heleboel geld mee gemoeid. Wilson Pickett: „Ja inder daad, disco is bizarre entou- rages en maffe uitmonsterin gen. Maar wat dat geld be treft, tot op zekere hoogte was er aan te verdienen, maar plotseling begon ieder een er verlies door te lijden. Platenmaatschappijen maakten op grond van de discorage verkeerde plan ningen en moesten mensen ontslaan. Clubs, die vroeger elk weekend live-optredens hadden zijn weggeconCur- schouw die Maurice White als een genie. Hij is een goede componist en producer. Van alles wat er in de Ameri kaanse zwarte muziek gaan de is, kan ik nog het meeste respect opbrengen voor Earth, Wind Fire. Ik zou best in een zaal willen zitten en genieten van een EWF- show". Wat mij uitstekend beviel was Lee Dorsey met zijn reerd en om een echte goede discotheek op te zetten heb je miljoenen dollars nodig. Studio 54 in New York, Amerika's grootste disco theek, heeft zeker een stuk of 6, 7 eigenaren". Ondanks de disco zijn er in Amerika toch zwarte arties ten, die een eigen muziek soort ontwikkeld hebben. Wat vind je bijvoorbeeld van Earth, Wind Fire? Wilson Pickett: „Ik be- Toussaintvertolkingen op zijn elpee „Night people" van vorig jaar. Wilson Pickett: „Lee Dor sey? Jezus, die is zo oud als Methusalem, man. Weet je nog dat-ie zong van „sitting on my lala waiting for my ya ya"? Heeft die een plaat ge maakt? Daar weet ik hele maal niets van. Ik ben nou 38 en ik was nog een kind toen ik hem bewonderde. Maar ja wat Toussaint betreft; ik ge- plaat is ze echt een beetje aan het zingen". Op dit moment maken we hier een verhoogde belang stelling voor reggaemuziek mee. Dat is ook een vorm van zwarte muziek. Geloof je dat dat genre kans maakt in Amerika? Wilson Pickett: „Reggae? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Maar als het goed genoeg is, zal het best wel kunnen aanslaan. Toen de Beatles op hun hoogtepunt stonden, heb ik ook „Hey Ju- de" gedaan. Het is interes sant denk ik om na te gaan wat de volgende „groove" zal zijn. Het is er in ieder geval echt tijd voor". Ik heb de indruk dat, zeker in de Verenigde Staten, pop muziek iets is geworden voor verwende kinderen. Wilson Pickett: „Weet je, je ziet ze over straat lopen met die grote radio's op hun rug. Ze stappen op hun brom mertje en zoeken hun vriendjes op om die de nieuwste hits te laten horen en 900 van die vriendjes ne men dat plaatje op de band op, dus platen verkoop je ook al niet meer. Je hebt gelijk, het zijn inderdaad bedorven jochies. Wat me ook zo frap peert is dat tegenwoordig ie dereen kan dansen. Vroeger had je een paar mensen die zich echt helemaal konden uitleven op een dansvloer en waar iedereen vol bewonde ring naar stond te kijken. Nu staan er een stel robots op de vloer". Wat in Amerike en ook hier nogal aansloeg was de elpee „Briefcase full of blues" van de Blues Brothers. Het leek zelfs even een soul-revival te worden. Wat vond jij ervan? Wilson Pickett: „The Blues Brothers? Daar noem je nou een stelletje artiesten, die er helemaal niets van kunnen. D ie hele plaat was zo vlak ge zongen, dat ik er gewoon niet goed van werd. Steve Crop per zou zich moeten schamen dat-ie met zo'n stelletje ko medianten heeft samenge werkt". Je hebt nu een nieuwe elpee gemaakt, verwacht je er veel van? Wilson Pickett: „Wij heb ben ons werk gedaan. Het is nu aan de platenmaatschap pij dat produkt te gaan pro moten. Gelukkig is het zo dat ik met mijn nieuwe platen maatschappij EMI een con tract heb, dat inhoudt dat ze me niet na de eerste de beste geflopte elpee laten vallen. Ze zijn in mij geïnteresseerd als artiest en niet als ver koopobject. Ze willen dat ik nog een vruchtbare carrière tegemoet ga". Hoe gaan ze je dan pre senteren als Wilson Pickett, de legendarische soulzanger? Wilson Pickett: „Gewoon als Wilson Pickett, ze kennen me trouwens nog hoor de jongeren. Ik deed een optre den voor Musikladen in Duitsland en ze wilden dat ik daar oude nummers deed. Ik was zelf de teksten van die shit al vergeten, maar het publiek kende de nummers uit het hoofd. Wat mij opvalt is dat de jeugd wel degelijk belangstelling heeft voor wat er vroeger met de popmuziek gebeurd is, wie de sterren waren en wie met eieren be kogeld werden en hoe het ar tiesten vergaan is." Dat idee had ik ook. Ik wil de de artiest wel eens zien van wie ik toen ik een jaar of tien, elf was alle platen grijs draaide. Wilson Pickett: „Toen je elf was? Jezus, het lijkt wel of ik een paar eeuwen weg ge weest ben. Ik ben eerder deze kanten op geweest, maar het zijn inderdaad allemaal nieuwe gezichten die ik nu tegenkom. Wat me tijdens de interviews, die ik tot nog toe gegeven heb opgevallen is, is dat iedereen naar antwoor den zoekt. Zeker jullie, die het allemaal op moeten schrijven. Maar er zijn pasklaren antwoorden, je kunt alleen maar voorspel len, dat er een verandering komt". Die verandering zal Wilson Pickett met „I want you" niet tot stand brengen. Niet dat de plaat niet goed is, verre van dat, maar ook betere platen zullen op de radio ge draaid moeten worden om enige bekendheid te krijgen en dat lijkt er voor Wilson Pickett niet in te zitten. Dus die come back kunnen we voorlopig ook wel vergeten of het zou moeten zijn dat na Eddie Floyd's soulstamper „Knock on wood" een Wilson Pickett-hit een discobehan deling krijgt. Een beetje beschaamd heb ik dan ook Wilson Picketts handtekening gevraagd, niet voor mij om bij eventueel succes mee te pronken, maar voor mijn zus, die vroeger de voorliefde voor echte soul muziek in me heeft aange wakkerd. WLM VAN LEEST Samenstelling: Eagéne Loomans an Dirk Vellir leilwensdank (2) Die (2) staat erachter omdat dit de tweede maal is dat ik I niet kan en rr, g nalaten publiekelijk te danken voor nieuwjaarsheilwens mij toegedicht door Pieter Bj tiaanssen. Vorig jaar in De Bredase Krant van 2/2 '79 Wasi ik slechts één van alle dichters van dit gewest die PieterI toedichtte: „Oh Dichters van dit gewest, krijgt inspiratie I als de pest". Ik dankte toen namens alle dichters van dit V gewest, die inmiddels de pest hebben gekregen van de 1 inspiratie. Deze keer, in De Bredase Krant van 2/1 '80, ben ik de enige die hij bij name noemt, terwijl hij toch kwatrij.l nen wijdt aan een kunstschilder, een burgemeester en een t koning. Aan John O'Mill stond er, en verder nog: „Cause of the weekly thrill by John O'Mill I miss it still: the doctor's bill. Asjeblief! Dat mijn wekelijkse Losse Flodder een zo gunstige in. vloed heeft uitgeoefend op Pieters gezondheid dat hij on-1 der de te betalen rekeningen van 1979 er geen aantrof van I de huisarts steekt mij een stevig hart onder de riem en een I forse riem onder het zeil (een gewone riem, zegt Van Dales, is al 20 boek, gewoonlijk 500 vel!). Hij heeft mij echterI ongeweten nog veel meer deugd gedaan met zijn lofzang. I Hij heeft zalf gesmeerd op een wond mij geslagen door] quasi lolbroeken van The English Seminar van de Univer-1 siteit van Amsterdam, die mij ook berijmd in het Engels] wensen toestuurden, prosodisch op hoger peil dan die van Pieter (koud kunstje; de heren doceren!) maar inhoudelijk negatief en/of dubieus. De lezer oordele zelf: For every ill there is a pill, but fatal still is John O'Mill. Dit komt negatief op mij over en de volgende is suspect door dat „jeers" The hopes and fears of yesteryears have found their woe and ill! The cheers and jeers of future year% will find their O' in Mill! Ik ken ze heus wel bij naam die twee grollebakkers (colle ga's, sic!), die zich verstoppen achter die pseudo's LordX en Lord Y, maar ik vrees hun hoon en kif in het geheel niet. Integendeel. Ik roep hen luidkeels van hieraf toe in zwart op wit en in de taal die zij doceren: You can the pot up! You flapdrolls! P.S. Moge het Pieter en mij gegeven zijn dat wij nog vele malen bij de jaarwisseling elkaar een loflied toezingen. JOHN O'MILL Er zijn technische ontwikkelingen aan de gang die een ingrijpende invloed zullen hebben op produktie en distri butie van grammofoonplaten en muziekcassettes. De zo genaamde „compact-disc", een grammofoonplaat met een derde van de doorsnee en een tiende van het gewicht van de huidige plaat, zal er binnen drie tot vijf jaar al zijn. Dit bleek op de conventie van grammofoonplatendetail- listen, de Billboard Benelux Conventie in Amsterdan. Ne derland zal in 1983 dertig tv-kanalen en honderd FM-zen ders hebben, te ontvangen via satelliet en te distribueren via kabel. De mogelijkheid bestaat dat een van die FM-ka- nalcn muziek gaat maken voor supermarkten, restaurants en andere openbare instellingen, hetgeen zijn uitwerking zal hebben voor de grammofoonplatenhandelaar. Toch zal deze detaillist zich ook in de jaren tachtig goed kunnen handhaven, aldus J.W. Assman, directeur van een grammofoonplatenmaatschappij in Haarlem. Hij dient daartoe de ontwikkelingen scherp in het oog te houden. Het gebruik en verbeteren van kennis, het tijdig aanpassen en zinvol overleg met de industrie zullen zijn positie ten opzichte van „branchevreemde" concurrenten zoals ben zinestations en supermarkten kunnen versterken. Verschillende officieren van justitie zijn van plan lieden die zogenaamde „witte platen" vervaardigen of verhan delen te vervolgen op grond van heling, zo bleek op de conventie. Door de veel te lage strafnormen in de auteurs wet is het niet mogelijk geweest doeltreffend tegen deze vorm van piraterij op te treden. In de Verenigde Staten werkt een nieuw systeem waar® televisieprogramma's in meer dan één taal kunnen worden uit! zonden. Door dit systeem, Digital Audio For Television" (DA- komen er naast een televisiekanaal vier geluidskanalen van li! kwaliteit. Verscheidene stations passen het nieuwe systeem toe bij serie „Molière", een televisiebiografie over de grote Franse1 neelschrijver, die de „Public Broadcasting Service" via der® municatiesatelliet Westar I zowel in het Engels als het Fr« uitzendt. Enkele honderden Elvis Presleyfans hebben deze een bezoek gebracht aan het graf van de overleden zanger Deze week was het namelijk 45 jaar geleden dat hij toeti geboren. De fans brachten allerlei din jen mee: kaarten snoep en zelfs beschilderde cakes. Tot de bloemen die ook bij het graf werden geplaatst, kwamen er ook van trout»1 fans uit Nederland en Japan. In'l949 werd Frans Bout jaar toen, lid van NAC. Tiet hij zich in het werktenue vereniging. Vervolgens Bouwmeester naar het gi dat in die tijd nog voor bo speelde. Vier jaar later ver De Kuip en meldde hij zie waar hij drie seizoenen ve volgde het enige buitenla dat overigens maar van erg Om precies te zijn vier n Frans Bouwmeester: gedrongen. Vond ik ni BREDA - Verwacht van Frans Bouwmeest zijn met adviezen vooi lerij. Frans Bouwmee feert wel eens met zijl dat spel met die leren I der op de vlakte. Slechts een enkele spraak verraadt dat Fi Bouwmeester zo zijn ei gedachten heeft over de g van zaken in de voetbal! „Sinds ik ben gestopt he me nauwelijks meer maakt op de velden". En: voetbalde om het voetbal Dat was mijn hobby. Al iedere dag gevoetbald worden, zou ik iedere gaan kijken. Ik vind het I tastisch als een voetb; een tegenstander passi Dat verraadt klasse. Je dat niet veel meer, war wordt neergelegd, neerleggen is geen voetb Wel uitspraken die be zen dat Frans Bouwmee zich een voetbalweds anders voorstelt dan de voeringen die tegenwoo op de grasmat gelegd den. Maar Frans Bo meester wil daar niet diep op ingaan. Het hoeft zo nodig. Merkt hij in Bredase woning op: „Ik niet zo van interviews, was vroeger tijdens voetbalcarrière ook het val. Ja, ik ben eens met F noord voor de televisie weest. Maar nooit alleer was altijd zó weg. Ik voel de, dat was mijn hobbj verder niets. Er zijn er a bij die graag op de voorg willen treden. In verl met een zaak of zoiets. K ze niet eens ongelijk in g< Maar ik vond het niet not

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1980 | | pagina 10