HEROPVOEDINGS-
KAMPEN IN LAOS
De memoires van
Henry Kissinger
Bootvluchtelingen uit Haïti
overspoelen Verenigde Staten
VERGETEN GROEP IS NIET WELKOM
pi ISl iiÉSÉÉ ÜS
Extra-extra
Extra-Extra
h - - li
Geestig
Fatalisme
Sarcastisch
Streng
Examens
Achtertuin
,,Overreactie"
Soorten
t"%°aSU/1e2ntefniRUiden
Mini
R. 14
(Door Jonathan Steele
lIs geen ander politicus heeft Dr. Henry Kissinger be
wezen over een ongewoon grote ervaring en bekwaamheid
te beschikken om m-mingsverschillen tussen communis
tische leiders uit te buiten en ermee te manipuleren. De
Amerikaanse opening naar China en de subtiele manier
waarop Hanoi tegen het einde van de Vietnam-oorlog
werd geïsoleerd van Peking en Moskou, zijn kenmerkend
voor de veelzijdige diplomatieke talenten van de voorma
lige Amerikaanse minister van buitenlandse zaken.
President Nixon mag dan
beweren dat deze ideeën oor
spronkelijk aan zijn brein
ontsproten zijn, Kissinger
heeft ze uitgevoerd. Het is
Kissinger die door talloze uren
onderhandelen in Peking,
Moskou en Parijs, boekdelen
heeft geleerd over de commu
nistische leiders, over hun feil
baarheid, hun voorzichtigheid,
hun pragmatisme en hun be
reidheid tot het sluiten van een
compromis. Dat neemt men
tenminste aan.
Het is echter verbazingwek
kend dat men na lezing van
zijn enkele weken geleden uit
gekomen memoires „Mijn ja
ren op het Witte Huis" de in
druk heeft dat de schrijver een
aanhanger van de Koude Oor
log-theorie is gebleven. Het
communisme is onontkoom
baar tenzij we er machtsmid
delen tegenover stellen.
Kissinger stelt dit niet met
zoveel woorden, want dit boek
verschilt van de boeken die hij
in zijn functie van historicus
heeft geschreven. In zijn me
moires verhaalt Kissinger over
humoristische episodes uit zijn
loopbaan en soms haalt hij fel
uit naar zijn tegenstanders; het
geheel is eigenlijk een catalo
gus van politieke crisissen. De
anecdotes over de politieke
leiders zijn geestig en gevat. De
alom bekende felheid en spits
vondigheid waarmee hij keer
op keer de aandacht van de
media op zich vestigde, zijn
ook in dit boek ruimschoots
aanwezig.
Waar men echter tevergeefs
naar zoekt is een algemene fi
losofie; men krijgt niet de in
druk dat Kissinger na al die
jaren een nieuwe kijk heeft ge
kregen op het wereldpolitieke
gebeuren. Het boek eindigt
met de Vietnamese vredes
overeenkomst in 1973 toen
Kissinger zelfvoldaan de hoop
uitsprak dat de Verenigde
Staten „aan het begin stonden
van een periode van nationale
verzoening die op gang zou
worden geholpen door de
unieke gelegenheid tot creati
viteit die ik in het verschiet zag
liggen".
Kissinger moet het tweede
deel nog schrijven, maar het
valt niet moeilijk te raden
waar dat over zal gaan. Plotse
ling zal het spookbeeld van
Watergate en de totale ineen
storting van de uitvoerende
macht aan de horizon opdoe
men. Het ügt voor de hand dat
Kissinger het verdeelde en on
verantwoordelijke optreden
van het Congres aan de kaak
zal stellen om aan te tonen dat
de liberalen zo de kans kregen
om al het goede dat hij pro
beerde te bewerkstelligen, te
ondermijnen. Een dergelijke
inhoud zal ongetwijfeld aan
sluiten bij Kissinger's fatalis
tische opvattingen en het his
torisch pessimisme dat hem zo
vaak verweten is. Van minder
belang is dat het hem, net als in
zijn eerste boek, vruchtbaar
materiaal verschaft om bij al
les wat verkeerd gaat een zon
debok aan te wijzen. Dit wei
geren van alle schuld is één van
Kissinger's minder aantrek
kelijke karaktereigenschap
pen. Het Congres, de ambte
narij de media de intellectue
len van Harvard, de anti-oor
logsbeweging, en Nixon zelf,
allen worden in zijn eerste
boek overladen met felle kri
tiek.
Kissinger schijnt het moei
lijk te aanvaarden dat de me
ningen van andere mensen se
rieus worden genomen. De
- - fvi
7- f 'V.
(Van onze speciale verslaggever)
VIENTIANE - Een Laotiaanse intelectueel heeft zonder
ooit enige activiteit op politiek terrein te hebben ontplooid
drie jaar in een „Heropvoedingskamp" gezeten zonder dat
hem ooit is verteld waarom men hem van zijn vrijheid had
beroofd. Onlangs is de man vrijgelaten en hij heeft inmiddels
zijn vroegere werkzaamheden hervat. Aan een verslaggever
van het Franse persbureau AFP gaf hij een relaas van zijn
ervaringen in het kamp.
Op een avond, eind 1975,
vond ik bij mijn thuiskomst
een oproep om mij te melden
op het plaatselijke politie
bureau. Toen ik daar de vol
gende dag heen ging vertelde
men mij dat ik een congres
moest gaan bijwonen. Mij
werd niet meegedeeld hoe
lang dat zou duren en wal het
onderwerp van dit congres
zou zijn. Ik moest mijn fami
lie op de hoogte stellen, reis
bagage en een beperkte
mondvoorraad meenemen.
De volgende morgen bevond
ik mij aan de rivier de Me
kong, samen met andere in
tellectuelen uit mijn dorp,
dokters, onderwijzers en
ambtenaren. Wij werden aan
boord van rivierschepen ge
bracht en na een reis van en
kele dagen arriveerden wij in
een kamp in de noordelijke
provincie Phong Saly.
Er stond een aantal houten
hutten met daken van stro en
we kregen een kamer waar
we per man over nauwelijks
vier vierkante meter ruimte
beschikte. Er waren geen
vensters en er was geen stro
mend water. Het meubilair
bestond uit een muurbank
waarop we onze slaapmat
mochten uitspreiden. Geluk
kig had ik van thuis een de
ken en een muskietennet
meegebracht, want dat kre
gen wij in het kamp niet,
evenmin als kleren. Gedu
rende de drie jaar van mijn
verblijf heb ik moeten doen
met kleding die ik bij mij had
toen ik van huis ging. De
eerste drie dagen hebben wij
in de hutten gezeten, zonder
dat iemand ons vertelde wat
er ging gebeuren. Niemand
wist waarom hij in het kamp
verbleef. De vierde dag wer
den wij aan het werk gezet en
wij zouden dat werk driejaar
blijven doen; bomen rooien,
dijken bouwen en het land
bewerken, 's Avonds kregen
wij een half uur lang politie
ke indoctrinatiecursussen.
Er waren drie maaltijden
per dag, steeds hetzelfde:
rijst en maniok. Vlees was er
eenmaal per maand. Op zon
dag hoefden wij niet te wer
ken en mochten we gaan
vissen, hetgeen het menu wat
opvrolijkte. Het kamp had
geen streng regime, er waren
slechts vijf bewakers voor
bijna tweehonderd gevange
nen. Mishandeld ben ik
nooit. Weliswaar vond een
bewaker het leuk ons te ver
nederen en te bedreigen,
maar hij gebruikte nooit li
chamelijk geweld. Hoewel
wij op zondag zonder bewa
ker buiten het kamp mochten
gaan heeft nooit iemand
daarvan gebruik gemaakt om
te vluchten. Wij zaten trou
wens in een zeer afgelegen
streek, omgeven door een
bergketen. Wij konden brie
ven schrijven en ontvangen,
maar de post werd gecensu
reerd. Mensen die een radio
bezaten mochten naar radio-
Viantiane luisteren.
Op geregelde tijden waren
er examens om na te gaan hoe
ver onze heropvoeding was
opgeschoten. Zo moesten wij
onder meer een autobiografie
schrijven die terugging tot
ons achtste levensjaar. Dat
heb ik zeker honderd maal
moeten doen. In 1977 moch
ten wij af en toe in een nabu
rige stad boodschappen
doen, soms wel, soms niet
onder begeleiding. Daarvan
hebben vijf gevangenen ge
bruik gemaakt om te vluch
ten. Als dat gebeurde werden
de indoctrinatiecursussen
opgevoerd als represaille
maatregel. Toen ik na drie
jaar werd vrijgelaten wist ik
nog steeds niet waarom men
het nodig had gevonden mij
„op te voeden". Later heb ik
vernomen dat mijn lotgeno
ten ook in vrijheid waren ge
steld. Tot dusver heb ik ech
ter nog geen van hen ont
moet. Ik wil graag in Laos
blijven, maar de grens is nu
toch wel bereikt. Als men
morgen de schroeven nog
meer zou aandraaien dan ga
ik er vandoor".
Henry Kissinger
episodes waarin hij commen
taar geeft op hun positie, zijn
vaak tendentieus en sarcas
tisch. Zo noemt hij de Zuid-
vietnamese president Thieu,
voor wie de oorlog werd ge
vochten, een luie, hysterische,
„verschrikkelijk Vietnamese"
man.
Aangezien er in het boek een
algemene filosofie over hoe te
handelen ten opzichte van ra
dicale regeringen ontbreekt,
wordt men wel gedwongen
zich te concentreren op de af
zonderlijke episodes. Chili is
verreweg het meest drama
tisch. Cambodja is dezer dagen
weer volop in het nieuws en
Kissingers rol in de Ameri
kaanse invasie wordt wederom
fel bekritiseerd. Tijdens een
persconferentie enkele weken
geleden luchtte hij zijn woede
op William Shawcross die hem
ervan had beschuldigd Cam
bodja als een bijzaak behan
deld te hebben.
Cambodja mag dan bijzaak
zijn geweest. Chili was de
achtertuin van Amerika. De
bevolking van Europa en
Zuid-Amerika kan zich
waarschijnlijk beter de Arne-
Salvador Allende
rikaanse pogingen om het Al-
lende-regime omver te werpen,
herinneren dan de Amerika
nen. Men beschouwt het nog
steeds als toetssteen of een re
gering in Washington bereid is
de uitslag van de stembus te
aanvaarden als daardoor
marxisten of Euro-commu
nisten de macht in handen
krijgen. In zijn boek stelt Kis
singer dat de regeringspogin
gen van Nixon om in het ge
heim politieke partijen te fi
nancieren, eigenlijk niets
voorstelden, vergeleken bij
wat Kennedy en Johnson heb
ben gedaan. De plannen om de
inauguratie van Allende te
verijdelen, zo betoogt hij, be
stonden eigenlijk alleen maar
op papier; slechts een klein
onderdeel ervan is tot uitvoe
ring gebracht.
De beruchte Nixon-nota
„Red Chililaat de economie
gillen" die in het bezit was van
de directeur van de CIA Ri
chard Helms, was geenszins
een concreet plan, aldus Kis
singer. Het paste bij de
„grootsprakige uitlatingen"
die Nixon pleegde te doen. De
ze loslippigheid van Nixon is
ook de reden dat Haldeman
met opzet al het bezoek aan de
president controleerde voor
het geval dat „niets vermoe
dende" bezoekers zijn woor
den letterlijk zouden nemen.
Hoewel Kissinger beweert
dat de regering weinig heeft
gedaan om Allende tegen te
houden, blijkt uit het boek dat
er naar zijn mening meer ge-
laan had moeten worden. In
het interview dat ik kortgele
den met hem had, liet de ex-
minister van buitenlandse za
ken zich wat dubbelzinniger
uit. Bij die gelegenheid zei hij
dat de Amerikaanse interven
tie „waarschijnlijk een over-
reactie was, te wijten aan vele
factoren, waaronder ook de
manier waarop Nixon in het
verleden op Cuba had gerea
geerd".
De militaire junta is nu zes
jaar aan de macht en Kissinger
meent dat de huidige Chileense
regering „waarschijnlijk wel
bloediger, maar zeker niet
minder democratisch is dan
die van Allende". Hoewel Al
lende in de drie jaren dat hij
aan de macht was, het Congres
liet functioneren en de vrijheid
tot samenscholing niet be
knotte werkte hij volgens Kis
singer hard aan een één partij-
staat en „wij waren er zeker
niet rouwig om" toen hij ten
val werd gebracht.
In 1975 concludeerde een
speciale senaatscommissie dat
de CIA in de maanden juli, au
gustus en september van 1973
berichten had ontvangen over
de voorbereidingen van een
staatsgreep die in september
president Allende verdreef. In
het interview zei Kiissinger
dat „de staatsgreep niet in el
kaar was gezet en dat de rege
ring er absoluut geen weet van
had". Kissinger neemt het niet
als vanzelfsprekend aan dat
geen enkele marxistische re
gering door de Verenigde Sta
ten gesteund zou kunnen wor
den.
Met verscheidene marxisti.
sche regeringen hebben we re-
delijk goed samengewerkt. II;
had bijvoorbeeld een grote
oewondering voor Nyerere..,,
Wij vonden dat Allende zich
aan de totalitaire kant van het
marxisme bevond en niet aan
de democratische. Een demo
cratisch marxistische regering
zou Nixon waarschijnlijk niet
van ganser harte hebben bin-
nengehaald, maar we zouden
ook niet de noodzaak hebben
gevoeld om er iets aan te
doen". Kissinger zei verder:
„Ik zou een onderscheid willen
maken tussen een marxistisch
regime dat op eigen kracht aan
de macht is gekomen en dat op
een normale wijze door de
Sovjet-Unie wordt gesteund
en een regime zoals in Angola
en Ethiopië, waar men vanuit
semi-militaire vestingen de
wapens op vitale Westerse be
langen houdt gericht". Maar
behoorde Chili dan niet tot de
eerste categorie? Volgens mij
lag de situatie anders door de
ervaringen die het Westelijke
halfrond met Cuba achter de
rug had".
In het eerste deel besteedt
Kissinger geen aandacht aan
Angola; ook het cruciale punt
van het Euro-communisme
laat hij buiten beschouwing.
Laten we hopen dat hij in zijn
tweede deel duidelijker aan
geeft hoe we naar zijn mening
moeten handelen in een wereld
waar, om met Guevara te spre-
ken, „een, twee, ja, vele soorten
marxisme zijn". Als de ver
houding tussen de Verenigde
Staten en de Sovjet-Unie aan
de orde komt, benadrukt Kis-
singer de noodzaak van een
geaccepteerde gedragscode,
Alvorens we daar aan toe ko-
men zou hetechterleukzijnals
Kissinger ons zou vertellen
wat zijn gedragscode is voorde
Derde Wereld-landen. Chili"
Angola? Mozambique? Hoe
veel verschillende soorten
vrijheid hebben deze landen?
(Copyright The Guardian/De
Stem)
Wat kan men er
doen?
Het Aostadal is eerst
en vooral een dorado
voor wandelaars en na
tuurliefhebbers. De mo
gelijkheden voor het
beoefenen van sporten
zijn er beperkt.
Zwemmen: openbare
baden in Ayas, Aosta (2),
Breuil/Cervinia, Cóur-
mayeur, Pila, Pré St. Di-
dier, St. Vincent, verder
bij verschillende hotels
en op enkele campings.
Tennis: banen in An-
tey, Aosta, Breuil, Brus-
son, Cogne, Cour-
mayeur, Gressoney, La
Thule, Pila, Valtournen-
che.
Paardrijden: in Aosta,
Brusson, Gressoney, Pi
la, St. Vincent.
Zomerskiën: in Ayas,
Breuil, Chamois, Cogne,
Courmayeur, Gresso
ney, Pila, Valtournen-
che.
Golflinks: in Breuil,
Courmayeur.
Casino: in Colle di
Joux/St. Vincent.
Wandelen: in elk zijdal
zijn gemarkeerde wan
delpaden, zowel op pla
teaus als bergopwaarts;
advies: wandelgidsje
aanschaffen.
Wonen, eten, drinken
Onderdak: Het Aosta
dal komt niet voor in de
zomerprogramma's van
de Nederlandse reisor
ganisaties. Het is een uit
gesproken vakantiege-
bied voor individualis
ten die zelf hun reis uit
stippelen en onderdak
regelen.
Hotels: de provincie
beschikt over 500 hotels,
voornamelijk geconcen
treerd in de wintersport
plaatsen Courmayeur
(68), Breuil Cervinia
(40), St. Vincent (33) en
Pila (30). Het zwaarte
punt ligt op de klassen
2,3 en 4 (ruim 400 hotels).
Enkele prijsvoorbeel-
den: in Cervinia-Breuil
hotel volpension in laag-
seizoen 200-800 gulden
per week, in hoogsei
zoen 230-1100 gulden
P-w.; in Sarre hotel vol
pension van 24-45 gul
den per dag.
Ve
lands
steja
cieA
tersp
pine-
ook i
beoef
Vee
riste-
in de
zien.
liaan
seren
gelief
serla
•Zee.
Nede
tadal
langd
de wi"
jamm
Midd
De
het Am
die do
den o
we me
strateg
het da
ten gev
gerka
(Van onze correspondent Dick
Toet)
WASHINGTON - Bijna da
gelijks arriveren ze bij de kus
ten van Florida, in gammele
bootjes, uitgehongerd en uit
geput. Het zijn de bootvluch
telingen van Haiti. Ze zetten
hun leven op het spel om te
ontkomen aan het verstikken
de regime van de Duvalier-fa
milie.
Door de enorme publiciteit
rond de vluchtelingen uit
Zuidoost Azié blijkt hun deer
niswekkend lot vrijwel ver
borgen voor de wereldopinie.
Bovendien zijn ze niet welkom
in de V.S., waar ze door de au
toriteiten niet worden be
schouwd als politieke, maar
als economische vluchtelin
gen. Actiegroepen, die zich het
lot van de vluchtelingen aan
trekken, winnen terrein, maar
voor de meesten betekent de
aankomst in de VS de start van
een ander kommervol bestaan.
Maar zelfs degenen, die in de
Amerikaanse gevangenissen
belanden, vinden dat alles be
ter is dan het leven op het pa
radijselijk ogende eiland in
Caraïbisch gebied.
Smokkelaars
Het aantal illegaal in de VS
verblijvende Haitianen wordt
geschat tussen de 100.000 en
200.000, waarvan de meesten
in Florida verblijven. Er zijn
echter ook grote groepen in
New York en zelfs in Canada.
Alleen dit jaar al zijn er zeker
25.000 in Florida gearriveerd.
De meesten maken de circa
1400 kilometer lange reis in
twee delen. Eerst varen ze naar
de Bahama-eilanden. In dit
toeristenrijk werken ze ver
volgens clandestien in baan
tjes, die niemand anders wil
hebben, Als er voldoende geld
gespaard is, en dat duurt soms
jaren, wordt een bootje ge
kocht of wordt bij een van de
op de Bahama's opererende
„mensensmokkelaars" voor
minstens 4.000 gulden per
persoon een plaatsje gekocht
in een smokkelboot. Er ver
blijven naar schatting op dit
moment 45.000 Haitianen op
de Bahama's
V V-v c - V-
i£#t"
ÉS
•ie.*"
'11
\&V
CV
-.fg
>- 'tlfy
öatwt'r- - vfT- - - r-J.VV Vv*v\
- x.; W
••-.-. - LV:
- xv.»*"
i|^ls
Jean-Claude Duvalier.
Tallozen sterven onderweg.
Ze worden soms overboord ge
zet als de smokkelaar een pa
trouilleboot van de kustwacht
meent te horen. Nog onlangs
werden 18 Haitianen bijna een
kilometer uit de kust in zee
gesmeten, toen de kapitein de
schijnwerper van een politie-
boot ontwaarde. Twaalf
vluchtelingen wisten de kust te
bereiken, een vrouw en vijf van
de zeven kinderen verdronken.
Eenmaal aan land belanden ze
of in de gevangenis of in een
speciaal opvangcentrum in
Miami, of zij vinden illegaal
vuil en slecht betaald werk.
Hun „eldorado" is een krot
tenwijk in Miami, waar ze
vaak met velen twee kamers
bewonen en slechts in een soort
ploegenschema kunnen sla
pen.
Sch rikbewind
Haiti, dat met de Domini
caanse Republiek het eiland
Hispaniola beslaat, is het
armste land van het westelijk
halfrond. Het inkomen per
hoofd van de bevolking (totaal
circa 5 miljoen) ligt nauwelijks
boven de 400 gulden per jaar.
De dictator van het eiland,
Jean-Claude Duvalier, nam
acht jaar geleden de macht
V- rTf.r Jtr -•r'
-
Wat kan men er doen
Geschikt voor:
■°n-zee-strandvakantie en
loe/kijkvakantieminder ge-
.voor gezinnen met
neme kinderen en voor oude
re mensen; wel voor jongelui
en gezinnen met tieners.
Hoe is strand?
'eelal strand, soms rots; vrij
wel altijd schoon; ook zee is
choon, loopt langzaam af,
"et gevaarlijk bij eb en vloed.
Temperaturen:
28n!=21T23°'Juli 25> augustus
iun, ff oR ber 22°: zeewater
Kf juli 20-22, augus-
september 22°; in
nnenland lagere tempera-
ln zomer subtropische
fogelhk aan Zee (32-40°)
over van zijn vader, Francois
Duvalier, bijgenaamd „Papa
Doc". Jean-Claude, die wel
„baby-doc" wordt genoemd,
houdt er een soort particuliere
politiemacht op na, die een
waar schrikbewind uitoefent.
Elke oppositie wordt rigoureus
neergeslagen. De Amerikaanse
regering heeft het regime-Du-
valier altijd beschouwd als een
stabiele macht in het politiek
nogal instabiele Caraibische
gebied. Bovendien zit men
naast de grote stroom vluchte
lingen uit Zuidoost Azië en
Cuba en de miljoenen illegale
Mexicanen, niet verlegen om
nog meer „ongeregelde' bevol
kingsaanwas.
Maar de groeperingen, die de
Haitianen willen helpen, krij
gen toch steeds meer succes.
Op dit moment spelen alleen al
in Florida 9000 zaken voor de
rechter van Haitianen die asiel
claimen. Sedert 1972 is aan
slechts 26 Haitianen politiek
asiel verleend. De autoriteiten
in Florida stellen geld be
schikbaar voor onderwijs en
medische zorg. Zij menen, dat
de vluchtelingen over het al
gemeen baantjes hebben, die
toch geen Amerikaan wil heb
ben. De druk op de Ameri
kaanse regering wordt steeds
groter. Vorige week nog deed
aartsbisschop Edward Mc
Carthy van Zuid-Florida een
Wat kan men er doen?
1:;;:rlen in zee en in wem-
K2?- b[J..grote hotels; wa-
Per uur- J ^accio 50 gulden
nfnc surfen °-a- b« cam-
zeiler, u 1 U f 18 P-u.;
- f 52IW UUr gr°te boot f 1350
Z K™ P- week, kleine boot
noën on h 35. halve dag; ka-
Ci! °P ue rivieren (inl. VW
ken :aiiuaCcio): hiepzeedui-
/20tntloo Ver^uur flessen
hotelp'd"; tennissen bij
Krrf^ •5lmigolf biJ hotels;
ErfS® carnet voor lOx 1
zee met f'Uj f 17; vissen op
wanri 1 Plaatselijke vissers;
iH en vooral in binnen-
'iit'ei,Ven^s bergbeklimmen
'utekaartjes bij VVV)-
ik,s speleologie en moge-
K t°t parachutesprfn-
fc; onttlhuren: f-50 P^
jë, ook brommers beschik-
sprak dominee Gerard Jea]/auto huren; Peugeot 104
Juste, die de leiding heeff; a'Pd. 40 ct. per km., Peu-
het grote opvangcentrum P"' 504 50 p.d. 60 ct. per
Miami, van ,,Ame^ka3®^^l■
(Doo
Corsi
eiland,
,,l!e de
schoon
de hoe
Zee tus
tegeno
en het
vanuit
veerbot
Het e
en 83 k
bepaal
in een
over- e
den. Co
de oost
woest e
smal e
vaak in
Een g
van 40
heel wa
dringend beroep op de rffl
ring „de discriminatie ïJ
vluchtelingen uit Haïti
stoppen". Bijna terzelfder1?-
sprak dominpe Gerard Je"
Tiicto rlio rlo Inirlinrt ViPpft V'
ïvucuni, vdii fli mei i"
blindheid voor de Haitiaa'
slachtoffers van het nege'J
van de mensenrechten"
mening overheerst, dat de
gering gevoeliger wordt v»
de zware druk. Een goede1'
loop van de rechtszaken 1
een positieve wending °l
veren. Maar voordat deze In
dische strijd op het hoogstej
veau is beslecht, kunnen er"
jaren verstrijken.
„Vertier:
BnsteKien; alom' tot in de
iAian^hlaatsJe.s; nachtclubs
CaJvi °f^iaftia' He-Rousse
K in ore, concerten
i:hiJeiZoen op vele plaat-
its OOP: in elke grotere
Van
zegd da
nent is.
bijna all
achtige
brede z"
en euc
schadu
Een laa
tot woe
pen van
trum.
steden e
sneeuw
Snelle,
blauwe
lige sted
tia, waa
van de
