too
KEN
v
artin Venix
lis uit
e zorgen
BIEB
KEETIE VAN OOSTEN
WEER OPPERMACHTIG
Cruyff ter tig'
in Oranje?
Record aan
medailles
-Ï10806
IJSA BEHALEN VAN WERELDTITEL
KDAILLEVEMELING
Erelijst Keetie
:n jaar.
niet?
T U
LENING
DTHEEK?
I 13
JUW
IELLEN!
SENBV
23822
ICHIEN AL?
JK GOED
N
(Van een onzer verslaggevers)
ZEIST - Bondscoach Jan
Zwartkruis overweegt om Jo-
han Cruyff binnenkort weer in
zijn selectie op te nemen. Dit
weekeinde kreeg Jan Zwart
kruis te horen dat Cruyff niet
onwelwillend tegenover een
heroptreden in Oranje staat.
„In principe", stelt Cruyff,
„wijs ik het Nederlandse elftal
niet af. Als de bondscoach ge
woon op sterkte kiest en niet
op leeftijd let, zou ik er nog
best bij kunnen horen".
Jan Zwartkruis: „Het over
valt met allemaal een beetje.
Eerst moeten alle zaken eens
goed tegen elkaar worden af
gewogen. Ik ben een voorstan
der van de opbouw rond
Oranje, maar topsport is ook
prestatiesport en dan moet je
voor de sterkste man kiezen.
En iedereen weet het: Neder
land heeft een spitsprobleem".
De momenteel voor Los An
geles Aztecs uitkomende voet
baller heeft vorige week in ie
der geval laten weten dat hij
niet afwijzend zal rageren als
hij van bondscoach Jan
Zwartkruis een uitnodiging
zal krijgen. Johan Cruyff, die
ertoe bijdroeg dat het Neder
lands elftal zich kwalificeerde
voor het WK in Argentinië, is
ook nu weer van mening dat
Oranje de komende maanden
alleen maar prestatief moet
denken om zich te kunnen
plaatsen voor de eindronde
van een Europees kampioen
schap in Italië volgend jaar.
Tegen Polen (thuis) of tegen
Oost-Duitsland (uit) zal de
beslissing voor Oranje of het
naar Italië kan, vallen.
Ruud Krol, die met Johan
Cruyffs uitlating werd gecon
fronteerd, liet in Spanje weten
een eventuéle come-back van
Cruyff in Oranje van harte toe
te juichen. Bondscoach Jan
Zwartkruis reageerde nog niet
zo enthousiast. Hij is na de WK
in Argentinië begonnen met
een verjonging in Oranje, die
hij consequent wil doorvoeren
tot aan de eindronde van het
Europees kampioenschap. Of
er in de nabije toekomst een
gesprek tussen Cruyff en
Zwartkruis zal komen, valt
dan ook nog niet met zekerheid
te zeggen.
.-IS -• •;",V
'w-V;
offerte, kosteloos en
voor een uitstekend
I2 solide bank-instel-
eren.
2e HYPOTHEKEN
geen notariskosten
enkel 1% afsl.prov.
120 x 180 x 240 x
115, -
143,- 120, -
215, 180. -
287, 240, 208
358 300, 257
574, 480. 405,
717. 600, 571,
1 076, 900. 857,
1 435. 1.200. 1 143.
90.
135.-1
180.
225.
360.
450.-
675.
900.
lag van 9 tot 211
'n Vertrouwd adres
als 't om
geld lenen gaat.
(Van onze sportredactie)
AMSTERDAM - Martin Venix is uit de zorgen. De 27-jarige coureur uit Zevenbergen,
diein een financieel benarde situarie terecht zou zijn gekomen als hij in Amsterdam had
Jgefaald, verzekerde zich van een goed belegde boterham door zich ongenaakbaar te tonen
linde finale van de prof-stayers. „Het afgelopen winterseizoen heb ik me aardig in het
[zesdaagse-wereldje ingewerkt", aldus Venix. „15 Zesdaagsen heb ik gereden. Ik denk dat
kze nu wel allemaal kan doen.
n van familieberichten
en van uw
entie ,,'t kleintje":
in
ïaamse Koerier
iren
abonnement
ummer
nog een krant
ens niet
En voor een betere prijs. Ik
zal echter beslist niet rijk wor
den in een of twee seizoenen.
Js ik jaren aan de top blijf,
kan ik misschien op mijn 35ste
eggen, dat ik een aardige cent
terdiend heb. Het is nu een-
aaal zo dat ik het bijna uit
fluitend van de baan moet
pebben. Ik ben, dat weet ik van
aezelf, een uitermate middel-
aatige wegrenner. Daarbij
joint nog dat de winterbaan-
recties onevenredig veel geld
ittrekken voor wegrenners.
zouden best met twee top-
tegrenners kunnen volstaan,
te nemen er echter soms wel
|ien. Daardoor wordt de spoe-
g voor de baanrenners dun-
r". Martin Venix, geboren in
(ilburg, opgegroeid in Rotter-
jam en thans wonend in een
ps. geheel verbouwd dijk-
juisje in Zevenbergen, kwam
1974 tot de overtuiging dat
ij nooit zou slagen als weg-
fflier en besloot het als stayer
iproberen. In het jaar dat hij
fateerde veroverde hij met-
p de zilveren medaille bij de
«eldtitelstrij d in Montreal.
|8ij de profs ging de ontwik-
eling van Venix wat langza-
ff. Hij moest tot vorig jaar
'zer in München) wachten
[oordat hij internationale er-
enning kreeg. Verwonderlijk
Ns dat niet, want de concur-
ptie uit het buitenland was
groter en bovendien kruiste
zijn weg die van Cees Stam, die
enkele jaren geleden nog volop
meetelde en bovendien in het
aparte wereldje veel te vertel
len had. Het was dan ook niet
zo verstandig van Venix dat hij
de woede van Stam opwekte
door in 1976 in Monteroni di
Lecce de kansen van de Noord-
Hollander op goud de grond in
te boren. Erg veel schade on
dervond Venix er overigens
niet van, doordat hij zich in
1977 in San Cristobal belan
geloos in dienst stelde van
Stam. Venix: „Ik deed dat zon
der financiële bijbedoelin
gen".
Cees Stam pardeerde de
steun van Venix in Venezuela
dermate dat hij beloofde in zijn
laatste jaar de Zevenbergenaar
te zullen helpen. Die oude be
lofte leek na de series weinig
waarde te hebben, omdat Stam
in zijn reeks afging als een
gieter. Stam was echter als
herboren in de herkansing, die
hij won zoals hij wilde en
he medaillespiegel na afloop van de wereldkampioen
schappen op de weg en op de baan ziet er voor 1979 als
volgt uit:
van uw
etc.
3, 01155-1208
an 9
lat 13, 01172-1269
klexanderstr. 4, 01148-2250
raat 39, 01146-242
ïurchtstr. 11, 01170-2532
aeldijk 18, 01158-1300
Winkelcentrum Zuidpolder,
I volgt uit:
land
1. Nederland
2. DDR
3. Rusland
4. Italië
5. Frankrijk
6. Tsjechosl.
7. Japan
8.W-Dld.
9. België
I 'O. Polen
I U.Canada
12. USA
113. Noorwegen
114- Zwitserl.
GOUD
6
4
2
1
ZILVER
2
1
1
3
0
0
0
4
BRONS
3
2
1
2
2
1
0
1
1
0
0
1
1
1
Siëme^mi^flïnfcsjrej^Keeti^uanOÖstënrïïeTRclïrTïer
loatste jaar.
waarin hij zijn tegenstanders
vernederde om zichzelf gron
dig te testen. Daardoor werd
het wel ineens belangrijk of
Stam zijn woord gestand zou
doen of niet. „Vlak voor de
wedstrijd hebben Stam en ik
een akkoord bereikt", vertelde
Venix. „Eerst herinnerde hij
zich die oude afspraak niet.
Naderhand echter wel. Hij
beloofde mij niet te zullen aan
vallen of ophouden. En dat is
gebeurd. Bij bedanken alleen
bleef het natuurlijk niet. Venix
moest ook met geld voor Stam
over de brug komen. Dat was
niet zo moeilijk voor Venix,
want financieel had hij wel
wat te bieden door goedgeefs
heid van de KNWU, zijn eigen
en enkele andere sponsors. De
KNWU had voor de eerste keer
geld (6000 gulden) beschik
baar gesteld. Enkele bedrijven
loofden geld uit voor iedere
Nederlander, die de finale zou
bereiken, en de sponsor van
Venix was bereid, ongeveer
7.500 gulden op tafel te leggen
indien de Zevenbergenaar
wereldkampioen zou worden.
Venix had dus aardig wat om
uit te delen. Daarvan zal de
Italiaan Vicino ongetwijfeld
meegeprofiteerd hebben, want
die verrichtte in de eindstrijd
de beste dienst voor Venix. Hij
liet zich zonder tegenspel dub
belen door Venix, maar hield
vervolgens wel diens naaste
concurrent, de 36-jarige titel
verdediger Wilfried Peffgen,
op. Hij sloeg de eerste aanval
van de Duitser zelfs af met on
geoorloofd hoog rijden, waar
voor direct de bestraffende ro
de vlag verscheen. Het zal
Peffgen kracht hebben gekost,
die hij in de slotminuten goed
had kunnen gebruiken.
Het verbond met Stam en de
natuurlijk niet waterdicht te
bewijzen afspraak met Vicino
vormden zekerheid voor Ve
nix Zonder zou de titel naar
alle waarschijnlijkheid echter
ook bij hem zijn terechtgeko
men, want hij was gisteren su
perieur. Alleen Peffgen en
Stam konden hem volgen bij
zijn steeds hoger wordende
tempo. Slechts van de Duitser
hoefde hij iets te vrezen. Tot
een achte aanval op de positie
van Venix kwam Peffgen ech
ter niet eens. Tien minuten
voor het einde maakte hij zich
op voor een gevecht, maar toen
hij de Nederlander tot op tien
meter genaderd was, spoot Ve
nix weg. In de laatste minuten,
die in motregen moesten wor
den afgelegd, direct na de fi
nish spoelde de regen over de
baan - keek Venix de Duitser,
die hem vorig jaar van goud
had afgehouden, zelfs in de
rug.
Het enige interessante in de
slotfase was daardoor wat
Cees Stam, die Peffgen als een
schaduw was gevolgd, zou
presteren. Stam had evenwel
niets meer in huis om Peffgen
het leven zuur te maken. Stam:
„Ik had een tandje te weinig
staan voor dit weer. Het tempo
dat Venix ontwikkelde, had
mij kapot gemaakt". Met het
brons zorgde Stam niettemin
voor een waardig afscheid.
Martin Venix achter gangmaker Koch in aktie.
Waardiger in ieder geval dan
na de series mocht worden ver
ondersteld. „Vrijdagavond ben
ik met mezelf in het reine ge
komen. Het hele jaar heb ik ge
dacht: ik moet me bewijzen.
Dat bracht een spanning met
zich mee, die mij funest werd
in de serie. Vrijdagavond heb
ik alles van mij afgezet. Waar
om, kwam ik tot de conclusie,
moet ik me nog bewijzen? Dat
heb ik toch tien jaar lang ge
daan. Toen besloot ik ook met
Bruno Walrave door te gaan.
Anders was het in de finale
toch niets geworden", aldus
Cees Stam, die mogelijk de op
volger wordt van Martin
Wierstra („ik stop, ik vind het
na twaalf jaar welletjes. En dit
kampioenschap is een prachtig
moment ermee op te houden")
als stayerscoach. „Ik ben be
reid als ze mij vragen", aldus
de aangewezen man voor die
functie.
Keetie tijdens de ereronde in het Olypisch Stadion.
(Van onze sportredactie)
Met zes gouden medailles zijn de wereldkampioenschap
pen wielrennen voor Nederland een sportief succes gewor
den. Ons land bleek het sterkste van de 32 deelnemende
naties. Maar de zes wereldkampioenen Keetie van Oos-
ten-Hage, Petra de Bruin, Jan Raas, Matthe Pronk, Martin
Venix en Bert Oosterbosch werd de recordprestatie van het
jaar 1975 geëvenaard.
Op de weg in Zuid-Limburg was de belangstelling met
270.000 bezoekers voor de drie wedstrijden buitengewoon
groot, de baanwedstrijden in Amsterdam werden daaren
tegen door slechts 32.000 mensen bezocht, een aantal dat
beduidend beneden de verwachting bleef. Met de medail
lewinst, zesmaal goud, tweemaal zilver en driemaal brons,
een recordaantal dat door Nederland nooit in de geschie
denis van het wielrennen eerder is behaald, zou de indruk
gevestigd kunnen worden, da t de wielersport in ons land er
in al zijn facetten bijzonder goed voorstaat. Dat is slechts
ten dele waar.
Als we het succes van 1975 vergelijken met de mooie
resultaten van nu, dan blijkt dat op een onderdeel na (de
wegrace der amateurs) op dezelfde disciplines goud werd
behaald. Het gaat vooral goed met onze beroepsrenners en
de dames. Maar het gaat bar slecht met onze wielerama-
teurs, die het volledig lieten afweten. Een jaar voor de
Olympische Spelen in Moskou maakte de Koninklijke Ne
derlandse Wielren Unie, ondanks het financiële offer van
ruim 100.000 gulden, dat gebracht werd om de baansport
op een hoger peil te brengen, de zoveelste afgang mee. De
verwachtingen waren, voor wat de Olympische nummers
betreft, toch al niet hoog gespannen. De resultaten vielen
desondanks erg tegen.
De achtervolgingsploeg kwam niet in het spel voor, de
individuele achtervolgers ook niet, de tandem ging af, de
man op de kilometer eveneens en de ploeg in de 100 km
tijdrit op de weg was te zwak. Alleen de amateur achter
volger Jos Lammertink bleef een potentieel medaillewin
naar, maar hij kwam 0.04 seconde tekort om het ereschavot
te kunnen beklimmen. Lammertink wordt het volgend jaar
echter prof, zodat de KNWU voor Moskou niet op hem
hoeft te rekenen. Bovendien overwegen de prijswinnende
dames Van Oosten-Hage en Moehlmann en Riemersma de
laatste jaren altijd goed voor een of meer medailles - met
de wedstrijdsport te stoppen.
Het ziet er dan ook naar uit dat de strijd om de wereldti
tel 1979 een absoluut hoogtepunt in de wielersport is ge
weest, dat niet snel meer herhaald zal worden. Want de
KNWU staat vrij machteloos tegenover de ontwikkelin
gen. Voor de specifieke baanrenners is er te weinig em-
plooy. Hooguit een paar wedstrijden per jaar. In de Oost-
europese landen daarentegen worden sprinters, tandem
rijders en achtervolgers in bepaalde steden geconcen
treerd, waar ze samen trainen en waar hele reeksen van
internationale ontmoetingen plaatsvinden, met Rusland,
de DDR enTsjechoslowakijeals koplopers. In Nederland is
dat onmogelijk. Onze amateurs gaan liever de weg op om
een criterium te rijden, waarin ze geld kunnen verdienen,
dan zich enkele maanden terug te trekken voor een gede
gen voorbereiding op een wereldtoernooi. Topzwemster
Enith Brigitha zei onlangs: „Van medailles kun je niet
leven". En zo denkt men er in de wielersport ook over
JEAN NELISSEN
(Van onze sportredactie)
AMSTERDAM - Opnieuw was niemand bestand tegen de macht van Keetie van
Oosten. Voor de vierde maal in vijf jaar tijd - in Venezuela (1977) nam zij niet deel door
een conflict met de toenmalige damesbegeleidster Dinie Brinkman en een door haar
aangevochten schorsing - sleepte de Zeeuwse de wereldtitel op de achtervolging in de
wacht. De lerares naaldvakken uit Goes, die alleen in de halve finales tegenstand van
betekenis ondervond, van bronzen medaillewinnaar Luigina Bissoli uit Italië, toonde
zich superieur in een zwaar geladen finale, waarin evenals vorig jaar Anne Moehlmann
haar tegenstandster was.
Keetie van Oosten en Anne
Moehlmann leven sinds de fi-
nalevanl978op voet van oor
log met elkaar, zonder dat het
overigens tot scheldpartijen en
handstastelijkheden komt. In
München kreeg het achtervol-
gingstoernooi van de dames
een onbevredigend slot, door
dat Keetie van Oosten in de
laatste kilometer een papieren
strook in haar achterwiel
kreeg, die de baan markeerde.
De strijd werd afgeschoten en
Keetie van Oosten werd tot
winnaar verklaard, omdat zij
op dat moment voorsprong
had. Een echte krachtmeting
was het daardoor niet. Anne
Moehlmann kon zich niet ver
zoenen met de gang van zaken
en beschuldigde haar ploegge
note er zelfs van expres over
het papieren lint te zijn gere
den. Sindsdien bestaat er lou
ter haat en nijd tussen de da
mes, hetgeen nog eens tot ui
ting kwam na afloop van hun
confrontatie op de piste. De
enige uit het Nederlandse
kamp die Keetie van Oosten
niet feliciteerde, was Anne
Moehlmann. „Nu zie je eens
hoe ze is", merkte Keetie van
Oosten vol venijn op. „Ik had
het zweet in mijn handen", zei
Anne Moehlmann gevat. De
Apeldoornse wilde over de
controverse met de Zeeuwse
maar een ding kwijt: „De lief
de kan niet van een kant ko
men".
De met veel spanning tege
moet geziene finale leverde
overigens een anticlimax op.
Keetie van Oosten pakte door
een flitsende start al meteen
meer dan een seconde voor
sprong. Anne Moehlmann kon
even terugkrabbelen, maar
moest daarna constant terrein
prijsgeven.
Het uiteindelijke verschil,
bijna zeven seconden, was
echter ook voor de Apel
doornse, die nu voor het derde
jaar in successie genoegen
moest nemen met zilver, ont
hutsend. „Zeven seconden is
veel. Ik keek er van op. Niette
min geeft deze nederlaag mij
meer bevrediging dan de ver
loren finale van vorig jaar. Nu
is duidelijk naar voren geko
men wie de sterkste is".
De ongelijke strijd was frap
pant, omdat Anne Riemersma
in de halve finales, waarin stuk
voor stuk toptijden werden
gerealiseerd, slechts 1,41 se
conde langzamer was geweest
dan Keetie van Oosten. De te
rugval bij de Friezin van origi
ne moet waarschijnlijk ge
zocht worden in het korte
tijasoesteK, aat tussen oeiüe
races zat. In het begin van het
jaar brak zij bij een val in het
sportpaleis Ahoy een sleutel
been. In de periode van herstel
na de operatie raakte de toch al
niet zwaar gebouwde Apel
doornse vijf kilo gewicht kwijt,
die zij er nooit meer bij heeft
gekregen. Anne Moehlmann.
,,Ik heb geprobeerd met veel
eten weer op mijn oude ge
wicht te komen. Dat stond mij
op het laatst echter zo tegen,
dat ik er niet mee ben doorge
gaan". Het gewichtsverlies
heeft haar uithoudingsverogen
doen afnemen. „Dat merkte ik
al in het Nederlands kam
pioenschap op de weg. Toen
kwam ik in de slotfase kracht
tekort. Nu heeft het me weer
opgebroken". Voor Keetie van
Oosten betekende de gemak
kelijke winst afscheid met
goud. Tenminste, zij verklaar
de weer eens - na de strijd om
de regenboogtruien in 1976
kondigde zij reeds aan te zul
len stoppen - niet op interna
tionaal niveau te zullen terug
keren. „Iedereen mag geloven
wat hij wil", aldus de 21 au
gustus 30 jaar geworden
Zeeuwse, „maar deze keer stop
ik echt. De voorgaande jaren
twijfelde ik steeds, doordat
Rien (haar man, red.) voort-
('<an onze sportredactie)
AMSTERDAM - De erelijst van Keetie van Oosten bij
wereldkampioenschappen ziet er als volgt uit:
Weg: 1966 Nürburgring: zilver, 1968 Imola: goud, 1971
Mendrisio: brons, 1973 Barcelona: zilver, 1974 Montreal:
brons, 1975 Mettete: brons, 1976 Ostuni: goud, 1978 Brau-
weiler: zilver.
Baan: 1968 Rome: brons, 1969 Brno: brons, 1971Varese:
zilver, 1972 Marseille: zilver, 1973 San Sebastian: zilver,
1974 Montreal: brons, 1975 Luik: goud, 1976 Montaroni di
Lecce: goud, 1978 München: goud, 1979 Amsterdam: goud.
durend riep: stop nu maar
eens. Nu zie ik zelf in dat het
tijd is om er een eind aan te
maken. Hele dagen trainen en
het gereis naar wedstrijden zie
ik niet meer zitten. Ik zal vol
gend jaar alleen nog in enkele
criteriums uit komen. Voor de
rest ben ik van plan wat te
gaan trimmen en zwemmen. Ik
moet wel iets blijven doen,
want als ik niet oppas neemt
mijn gewicht heel gemakkelijk
toe. De afgelopen winter heb ik
nergens naar gekeken en toen
was ik vijf kilo zwaarder dan
nu".
Het stoppen van Keetie van
Oosten kan de weg openen
vooor de 26-jarige Anne
Moehlmann naar een periode
vol glorie. Wie echter denkt dat
de Apeldoornse, vorig jaar ge
trouwd met de amateur wiel
renner Gerrit Moehlmann,
reikhalzend uitziet naar de
komende jaren, komt bedrogen
uit. Bijster ambitieus is zij niet.
„Overwinningen doen mij ei
genlijk niets. Alleen mijn eer
ste heb ik geweldig gevonden.
Ik had hier graag willen win
nen, omdat Keetie er nog bij
was. Als ik volgend jaar de titel
zou grijpen is de waarde een
stuk minder".
Anne Moehlmann overweegt
zelfs er de brui aan te geven in
navolging van Keetie. „Ik vind
het leuk in het huishouden te
werken en voor Gerrit te zor
gen. Ik mag hem graag een
beetje verwennen. Ik was deze
week met mijn gedachten ook
meer thuis dan bij het wereld-
kampioenchap. Toen Gerrit
zaterdag kwam, ging ik ook
meteen beter rij den. Ik zal erin
de winter eens met Gerrit over
praten". Het voortduren van
de carrière van Anne Moehl
mann ligt dus in handen van
haar man, die haar dit jaar al
een keer afhield van stoppen.
Slaagt Gerrit Moehlmann er
niet in zijn vrouw te behouden
voor de wielersport, dan valt er
voor Nederland een geweldige
leegte, die niet eens, twee drie
op te vullen zal zjn.
