69 r Jazz Meeting in Tilburg STAN KENTON: onvermoeibaar vernieuwer van de jazz £N M over McC jacht op mmunisten Hollywood Fischer-Z, vreemd maar overtuigend JOHN COLTRANE oom Zuivelstraat Wies, PHILIPS, ENZ. Klokradio Met digitaal aanduiding zzn TRIUMPH TR larthv-nf irinrlp Protest Anoniem LIEVER „NEWPOP" DAN ENGELAND UITWERPEN METRO 3de week ILLERFISH (LEE MAJORS - KAREN BLACK Regie ANTHONY M. DAWSON 12-2-4-8-8-10 uur -K.N.T. RUBENS ir* liefde m alle pracht 2do week en prul van het 19* eeuwu Ruitend DOCTOR ZHIVAGO lAR SHARIF GERALDINE CHAPUN •vm. pleatian12 - - e. K.1 WdJI.IaMild 8ste en beslist laatste week LEUGELTJE OF DE BIL LOUIS DE FUNES COLUCHE Regie CLAUDE ZIDI Vert 2 4- 6 - 8 - 10 u r ASTRA DE PICCOLO THE BELLBOY V lis piccolo mukt vm ten hotel een rempgibitd JERRY LEWIS - ALEX GERY I. 12 2 - 4 - 6 - 8 - 10 uur K.T. SPINNEMAN SLAAT TERUG llDERMAN STRIKES BACK <r hindernis kan hem tegenhouden JHOLAS HAMMOND - ROBERT F SIMON |Vort. 12-2-4-6-8-10 uur - K.T. 7 AMBASSADES lenstorm in de US A 8ste week ENTUCKY FRIED MOVIE BILL BIXBY - GEORGE LAZEMBY IAL SUTHERLAND - STEPHEN BISHOP Vert. 2 - 4 - 6 8 - 10 uur K.N.T 7 ROMA DE ZWARTE PIRAAT THE BLACK PIRATE KABIR BEDI - CAROLE ANDRE vnidap an utf (dig ta 20 v. Zondag dood. van vanaf - Maand. - diand. - woanad andondard gaan vort -K.T Nachtyertoning AMBASSADES I vrijdag 31 aug en zat. 1 sept, te 24 uur L'AMOUR EN LIBERTE Ctn onthullmde dohuimnlmfilm die de sexuililiit m el njn upecten belicht b vrijdag 7 en zaterdag 8 september te 24 u. SA, DE BLOEDHOND VAN DE SJEIK MUMMER 31.78.00 SILVER AUDIORACK SILVER versterker 2x25 watt uitg. ver mogen alle aansluitmogelijk heden. SILVER tuner met 5 voorkeurzenders op FM SILVER cass. deck met uitgebreide bandkeuzeschakeling, geschel de opname voor linker- en rech- terkanaal. SILVER half-aut. snaaraangedreven draaitafel incl. MD-element. Normaal 2398,- Samenstelling: Engène loomans en Dirk Vellenga DATSUN LAUREL I 6 cilinder met LP® 4 MND. OUD 35.000 km. zilvermei 5200.- beneden nieuwprijs Autobedr. Van der R Stationsplein 9, Hu» Tel. 01140-445» BMW- HONDA 2 drs. sportcoupé bj 65.000 km. oktober 19' 13.» Autobedr. Van der W Sutlonsplsln Hu» Tel. 01140-448» BMW-HONDA-LA" UVCI IVIUL 'dl lil y JJC >1IUUG Een hele merkwaardige periode uit de Amerikaanse filmgeschiedenis wordt van avond op de Belgische tele visie belicht in de film „Hol lywood on trial" van David Helpern. Aan het eind van de jaren veertig en in het begin van de jaren vijftig ontstond een wilde jacht op personen in de filmbusiness die zich schuldig maakten aan wat „on-Amerikaanse activitei ten" werden genoemd en de naam die onverbrekelijk aan die onverkwikkelijke toe standen is verbonden is die van senator Joseph McCar thy van Wisconsin. Tijdens de oorlog bloeide het Amerikaanse patriottis me geweldig op en toen de Russen hun invloed gingen verbreden in Europa, ont stond een panieksfeer en werden overal communisti sche infiltranten gesigna leerd die de Amerikaanse natie ondermijnden. In het Koude Oorlog-kli maat kwam de grote kans voor „The House of Un- American Activities Com mittee" (HUAC) om af te re kenen met „verdachte ele menten". De HUAC, een commissie van het parle ment, was al in 1938 opge richt om de nogal radicale politiek van president Roo sevelt in de gaten te houden. In 1947 opende J. Parnell Thomas, de secretaris van HUAC, de aanval op onder wijzers, ambtenaren, vak bonden en ook op de filmin dustrie. De gangen van sce narioschrijvers, regisseurs, acteurs en studiopersoneel werden nagegaan, want Hollywood was volgens HUAC een broeinest van linkse activiteiten sinds in de jaren dertig in de showwe reld openlijk veel sympatliie was getoond voor het socia lisme. Door secretaris Parnell werden hoorzittingen ge houden en 41 mensen uit de filmwereld werden gesom meerd te verschijnen. De meesten vertoonden zich morrend in de rechtzaal om ondervraagd te worden over pro-communistische activi teiten, waarbij zelfs het groeten van een man met een Russisch accent als bezwa rend materiaal werd be schouwd. 19 filmmesen wei gerden te komen, maar 9 daarvan gingen toch door de knieën toen enkele maanden later hun verschijning werd geëist. Tien vooraanstaande Hollywood-figuren hielden voet bij stuk en zij beriepen zich op de Amerikaanse grondwet, waarin de vrijheid van meningsuiting en van vereniging wordt gegaran deerd. Deze „Hollywood Ten", waaronder regisseur Edward Dymtryk en vele schrijvers, werden veroordeeld en kon den het werken in de film wereld wel vergeten. Enke len van hen bleven nog jaren lang lijden onder beklem mende sfeer van vervolging, verraad en censuur. Maar inmiddels groeide in Hollywood het verzet tegen deze grootscheepse aanval op de privacy van acteurs en filmpersoneel. Een groep filmsterren, waaronder De groep filmsterren die in 1947in Washington protesteer den tegen de aanval den de parlementscommissie op hun pri- vé-leven, meto.a. Humphrey Bogart, Lauren BacaU en Danny Kaye. Humphrey Bogart, Lauren Bacall, Danny Kaye, danser acteur Gene Kelly en regis seur John Huston, organi seerde een protestmars naar Washington in 1947. Deze groep schreef ook een artikel in de Daily News waarin de HUAC-bemoeienissen scherp werden veroordeeld. Daarna was het even rus tig, maar tussen 1950 en 1954 kreeg de jacht op commu nisten een nieuwe impuls on der leiding van Joseph McCarthy, die, gesteund door een ambitieuze jonge man met de naam Richard Nixon, de film, de pers en ra dio en tv zuiverde van ver dachte personen. In een kli maat van roddels, geruchten en verdachtmakingen moes ten veel acteurs en regisseurs Hollywood verlaten. De grote filmbazen beslo ten mee te werken met de autoriteiten om de onrust buiten de deur te houden en stelden de „Waldorf State ment" op, waarin werd be paald dat door de grote stu dio's geen beroep meer werd gedaan op personen die op politiek gebied gevaarlijk zouden kunnen zijn. Er kwam een zwarte lijst met 212 namen erop, die een ver lammende greep kreeg op de creativiteit waarop Holly wood zou moeten drijven. Regisseurs als Joseph Lo- sey, Fritz Lang, John Huston en Jules Dassin verlieten het land. Veel scenarioschrijvers verdienden te weinig om Hollywood de rug toe te ke ren en zij probeerden aan het werk te blijven door htm werk via een tussenpersoon, een „front", in te leveren en zelf anoniem te blijven. Dat was natuurlijk onmogelijk voor acteurs die op de zwarte lijst stonden, zoals de veelge plaagde Zero Mostel en zij beleefden dan zeer zwarte jaren. Senator McCarthy moest het veld ruimen vanwege een corruptie schandaal, net als zijn voorganger J. Parnell Thomas. Het onderzoek en de verhoren hielden op, maar het klimaat in Hollywood was volledig verpest. Pas toen John Kennedy tot presi dent werd gekozen werd de filmwereld volledig gereha biliteerd en 'verdween de angst bij schrijvers, regis seurs en acteurs voor repre saille-maatregelen. De film „Hollywood on trial" die vanavond om 21.25 u. op de Vlaamse tv (net 2) te zien is, laat beelden zien uit de tijd van de heksenjacht en bevat interviews met mensen die het meegemaakt hebben, zoals Edwared Dmytryk, Ring Lardner, Zero Mostel, Martin Ritt en Ronald Rea gan (die toen uiteraard aan de kant van de „jagers" stond). Het commentaar wordt gesproken door regis seur John Huston. DIRK VELLENGA Je hebt elpees die goed zijn en je hebt platen die daarbij ook nog eens overtuigend klinken. Wat dat laatste betreft; zo kwam de elpee „Word Salad" van Fisher-Z bij mij over. Fi scher-Z kwam op die plaat met een heel nieuw geluid voor de dag en omdat ik dan meestal wel nieuwsgierig ben naar wat zo'n groep er live van terecht brengt, ben ik vorige week woensdagavond naar Eindhoven gegaan, waar de groep in de open lucht op de Grote Markt een gTatis concert gaf. Daar bleek dat Fischer-Z op het podium al een heel stuk verder is; in vergelijking met „World Salad" klinkt het geluid van de groep op het podium stukken voller. Dat komt vooral door de grotere rol die de gitaar speelt. Fischer-Z zorgde voor een uitgesproken goed optreden, waarbij vrijwel de hele eerste elpee werd gespeeld, de singles „Remember Russia" en „The Worker" zelfs tweemaal, en een flinke portie nieuwe nummers. De pakweg tweeduizend toe schouwers bleken dat zeer te waarderen, want de groep werd tot twee keer toe teruggeroepen. Na dat toch wel imponerende concert werden mijn vriendin en ik in de gelegenheid gesteld om Fischer-Z te vergezellen naar Motel Valkenswaard, waar de groep overnachtte. In de bar van die uitspanning en op de motelkamer van een van de jongens praatten we wat over het hoe en waarom van Fischer-Z. Het verhaal van Fischer-Z begon jaren geleden toen John Watts aan de Brunei University psychologie ging studeren en daar Steve Skolnik ontmoette. Ze bleken beiden meer geïn teresseerd in muziekmaken dan in studeren, dus gaven zij hun studie eraan en besloten als folkduo onder de naam „The Unknown Band" verder te gaan. Dat verdergaan bestond uit leven als straatmuzikant zowel hier in Nederland als in Ame rika. Het tweetal kwam echter toch terug op dit besluit en weer in Engeland hervatten ze alletwee hun studie. John Watts bleef bezig met de popmuziek en via een groep „Sheep', waar ook Steve Skolnik op het laatst deel van uitmaakte, cwam Fi scher-Z tot stand. Na wat aanvankelijke personeels-wisseling werd de groep met drummer Steve Liddie en bassist David Graham gecompleteerd. Intussen hadden zowel Watts als Skolnik hun studie in de psychologen noemen. Grote man in Fischer-Z is zanger/gitarist John Watts; hij bepaalt de muzi kale koers van de groep en op het podium is hij het middelpunt van de show. De invloed van de psychologie studie is aan Fisher-Z te merken. Fischer-Z (zonder c) staat voor een curve uit de psychologie en de teksten, die John Watts vertolkt, vertellen nou niet bepaald het jou-hou-trouw-verhaaltje. John Watts: „Het is inderdaad niet wat je doorgaans te horen krijgt, maar ik ben nou eenmaal vertrouwd met deze manier van schrijven. Trouwens de tekst is eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. Het gaat om de muziek, daar komen de mensen voor. Zeker in Engeland. Ik geloof zelfs dat het publiek hier meer op teksten let dan bij ons". Toch zo'n tekst als van „Remember Russia" waarin satel lieten verwenst worden en over vergiftigde lucht sprake is, liegt er niet om. John: „Ja, weet je, daar hadden ze in Engeland ook erg veel moeite mee toen het pas op single uit was. Ze wisten eigenlijk niet of het nu een anti- of een pro-Russische song was en ze besloten het uiteindelijk gewoon maar niet te draaien. Maar ik heb „Remember Russia" geschreven naar aanleiding van het feit dat er in Canada een Russische satelliet met een kern reactor naar beneden gekomen was. Dat is alles. Ik wilde Fischer-Z, van links naar rechts Steve Skolnik. John Watts, David Graham en Steve Liddie. wijzen op de absurditeit van dingen de luent in sturen zonder zekerheid of en waar ze naar beneden komen. Ik had precies hetzelfde over Skylab kunnen schrijven, maar toen was er dit nummer al". Steve Liddie is de drummer van de groep samen met bassist David Graham treedt hij noch op de plaat noch op de podium op de voorgrond. Hoe is het eigenlijk om in een band te werken die door één man geleid wordt? Steve Liddie: „Toen we zo'n dikke anderhalf jaar geleden met Fisher-Z begonnen zaten we helemaal in het muzikale straatje waarin Genesis en dergelijke zich bevinden; kortom vrij langdradige muziek. We zijn toen aan een sound gaan werken en John bleek gewoon de beste muzikale ideeën te hebben. En als je bedoelt of ik me als drummer helemaal kan uiten; kijk ik hou ervan om kort strak afgemeten nummers van ritme te voorzien. Ellenlange drumsolo's hoeven voor mij niet meer, ik vind ze zelfs stovervelend". John Watts blijkt zeer onder de indruk te zijn van de posi tieve reakties van het Eindhovense publiek. Hij vertelt dat ze hier in Europa toch al meer waardering oogsten als in Enge land. John: „In Engeland wordt je door de pers gauw in een bepaald hoekje geschoven. Wij kregen het etiketje „intellec tueel" opgeplakt. Als je daar, al was het alleen maar door uiterlijk, niet „new wave" lijkt wordt je afgeschreven. Dat is een van de redenen dat we op 9 september een Engels concert hebben afgezegd om in Rotterdam op Newpop te spelen. Ze hebben ons verteld dat daar honderdduizend man komt, dat is een betere manier om het publiek met Fisher-Z vertrouwd te maken, dan als zoveelste groep in de zoveelste zaal in Enge land". John: „Ik hou wel van een stukje stevig gitaarwerk. Dat dat op de „World Salad" niet zo naar voren komt, ligt denk ik aan Mike Howlett, de producer van die plaat. Bij de volgende plaat wordt dat wel anders. Later die nacht verlaat John Watts voortijdig bet gezel schap in de motelkamer, waar de goede afloop met een drankje en een rokertje wordt gevierd. John moet namelijk om zeven uur 's ochtends een telefonisch radio-interview doen en wil daarvoor uitgeslapen zijn. Als hij met zijn gitaarkoffer de deur uitstapt, verschilt hij eigenlijk niets van „The Worker", de werkmens, die hij in het nummer als volgt karakeriseert: „always kiss the wife goodbye, often wonder why, at seven in the morning?" WIM VAN LEEST Niet zozeer zijn muzikale prestaties, maar vooral zijn vrijwel onstuitbare speur tocht naar nieuwe aspecten in de muziek heeft de zondag aan een hartaanval overle den Big Bandleider Stan Kenton tot een belangrijke exponent van de jazz ge maakt. „Muziek is een levend begrip", zei hij, „en daarom aan evolutie onderhevig. We moeten ons los weten te ma ken van vastgeroeste ideeën over de jazz. Ik heb altijd het standpunt ingenomen dat het liet altijd hoeft te swingen om jazz te zijn". Deze uit spraken bracht Kenton ook in de praktijk, daarmee dui delijk richting gevend aan nieuwe stromingen in de jazz. Geboren in 1912 in Wichita in Kansas krijgt Stanley Newcomb Kenton al vroeg Pianoles van zijn moeder. Op 16-jarige leeftijd schreef hij in 1928 zijn eerste arrange ment. In de dertiger jaren speelt hij in verschillende jazzorkesten en in 1941 'reedt hij voor het eerst in de openbaarheid met een eigen '4 man sterke big band in Balboa Beach in Californië. Al snel verwerft hij zich een reputatie van „vernieuwer van de big band-sound". Toch wordt Stan Kenton door vele jazzkenners slechts onder voorbehoud gerekend tot de bandleiders van echte jazzorkesten. Met name zijn soms ver doorgevoerde ver nieuwingen vinden de tradi- 'ionalisten stuitend. De Waarde van Kenton's muziek *it 'm vooral in de arrange menten. Die zijn vaak zo verregaand uitgewerkt, dat de toch uitstekende solisten die hij in zijn band had, maar weinig ruimte kregen voor jazz-improvisaties. Onver brekelijk aan de naam Stan Kenton zijn dan ook de na menvan zijn arrangeurs ver bonden. Onder hen vinden we bekende namen als Shorty Rogers, Gerry Mulli gan, Bill Holman, Bill Russo en Pete Rugolo. Steeds op zoek naar het nieuwe, kwam hij ook steeds weer met verrassingen. Zo bijvoorbeeld in 1949 toen hij aan zijn toch al grote orkest - 40 man - nog een strijkers- groep, enige houtblazers en hoorns toevoegde. Het merkwaardigste stuk wat hij met dit orkest ooit uitvoerde is ongetwijfeld „House of strings". Een omstreden werk dat voor jazzliefheb bers als te symfonisch werd betiteld en door de liefheb bers van symfonische muziek niet als symfonisch werk werd geaccepteerd. Hij overschreed bijna vastliggende muzikale gren zen. Hij probeerde de cool- jazz, de swingende symfonie aan elkaar te smeden. Iets wat hijzelf eens de naam „progressieve jazz" gaf. Met zijn 40-man sterke bezetting introduceerde hij in 1950 zijn „Innovations in Modern Music". De kritiek was hem echter niet gunstig gezind. Maar met zijn experimenten riskeerde hij bewust misluk kingen. In de vijftiger jaren en ze ker ook daarna had de steeds van bezetting wisselende band van Kenton vaak meer van een workshop. Jonge, nog onbekende musici speel den zich via Kenton's big band in de kijkerd. Juist door de uitgespeelde en goed af gewogen arrangementen konden jonge college-stu denten zich snel aanpassen in de band. In 1970 bezat Ken- ton de eigen platenfirma „Creative World". Zoals de naam al aangeeft, wilde hij via deze firma niet-commer- ciële platen op de markt brengen. In 1971 kan hij be ginnen aan de verwezenlij king van een van zijn ideeën, namelijk het verbinden van een jazzorkest voor langere tijd aan het muziek-weten- schappelijke instituten van de Amerikaanse universi teiten. In zijn laatste opname maakte Stan Kenton gebruik van arrangementen van de jazz-rock-groepen „Chica go" en Blood Sweat and Tears". Na een ongeluk, twee jaar geleden, liep Kenton een schedelbreuk op, waarvan hij nooit helemaal genas. Kenton's big band-muziek straalt een onverwoestbaar optimisme uit. Uitdagend is vaak het spel van de koperen instrumenten. Merkwaardig is, dat Stan Kenton nooit ne germusici in zijn band op nam. Ondanks het feit dat velen Kenton als een van de meest controversiële figuren in de jazz beschouwen, heeft hij als onvermoeibaar ver nieuwer van de jazzmuziek geschiedenis gemaakt. EDO SAUREN Door; Ron Gregoor In de Tilburgse Stads schouwburg wordt vrijdag, zaterdag en zondag Jazz Meeting '79 gehouden. Aan dit festival, dat voor de ze vende achtereenvolgende maal gehouden wordt, ne men 45 orkesten deel. De bands komen uit Nederland, België, Duitsland, Engeland en Zweden. Vrijdag een kroegen(dixie)-tocht, zater dagmiddag een streetparade, 's avonds het hoogtepunt de Jazz Meeting en zondag ter afsluiting de Stella Jazz Ma tinee. In acht horecabedrijven spelen vrijdag van tien tot twee uur 's nachts de Paradi se Jazzband, Minstrels of Annie Street, Polka Dots, Dixie Messengers, het trio Cees Schrama, Wooltown Jazzband, Dirty Stream Jazzband, Seventy Five Se ven en Dirty Dozen. De streetparade wordt gelopen in het winkelcentrum van Tilburg, op en rond de Heu vel. Elf orkesten zorgen van halftwee tot halfzes voor een lekker sfeertje. Hoogtepunt van het festi val moet de Jazz Meeting za terdagavond worden. In alle zalen van de Stadsschouw burg zijn concerten van zo wel moderne als oude stijl orkesten. Daar treden op: Pete Allen Jazzband uit En geland, So What van Eric Bakker, de Tilburgse Volt Big Band, de Fondy Riversi de Bullet Band uit België, de Tilburgse South Jazzband, Brussels Jazz Gang, Lama- rotte, de Chicago Foot War mers uit Duitsland, Bent's Blue Rhythm Band uit Zwe den, het Genootschap Ons Genoegen en de Wooltown Jazzband. Een jazzmis met het Til burgse operakoor Concordia opent zondagmiddag om halftwaalf de laatste dag van het festival. Tijdens de mati nee in de schouwburg treden 's middags dan nog op: De Jazz Old Maniacs uit Tilburg, Bent's Blue Rhythm Band, Chicago Foot Warmers, de Eddy House Band uit België, Tilburg Big Band, het Ne derlands Jazzballet en de South Jazzband. De afslui ting van het festival is een kinderjazzmiddag. De jeugd moet eigen instrumenten meebrengen, waarop onder leiding van een deskundig musicus gespeeld kan wor den. Ter gelegenheid van dit festival heeft de organisatie een elpee uitgebracht, waar op zes Tilburgse orkesten te horen zijn. The South Jazz band, Wooltown Jazzband, Tilburg Big Band, Volt Big Band, Lamarotte en Blue Jugtown Jazzband spelen die plaat vol. De Rijense Jazz Stichting opent zaterdag haar tweede seizoen met een concert van de Dutch Swing College Band. Het optreden vindt plaats in zaal Tivoli en begint om negen uur. De Dutch Swing College Band is het oudste en meest bekende dixieland orkest in Neder land. De muzikanten van dit orkest reisden vooral in de vijftiger jaren de hele wereld rond voor het geven van con certen. De DSC-band ging echter langzamerhand de commerciële kant op, van echte dixieland is nauwelijks meer sprake, hoewel de kwa liteit van de muziek natuur lijk erg goed blijft. De DSC- band speelt zaterdag met de nieuwe pianist Fred Murray. Hij maakt sinds mei dit jaar deel uit van het orkest. Het concert van de Dutch Swing College Band is een veelbelovende start voor de Rijense Jazz Stichting. Voor het komende seizoen staan er vier zaterdagavond- en zeven zondagmiddagconcerten op het programma. Zoals be kend zijn die middagcon certen bestemd voor het hele gezin, er is een kindercrèche aanwezig. Het komend sei zoen zullen in Tivoli in ieder geval spelen de Storyville Jazzband, Savoy Jazzmen, Freetime Old Dixie Jass- band, Original Victoria Band, Dixie Messengers en de Wooltown Jazzband met Hanneke Dirven. „The Paris concert". John Coltrane (ts, ss); Elvin Jones (drs); McCoy Tyner (pno); Jimmy Garrison (bas). Parijs, waarschijnlijk 1962. Mr. P.C./The Inch Worm/ Ev'ry Time We Say Goodbye. Deze keer uitgebreide aandacht voor een drietal opnamen van het klassieke John Coltrane Quartet uit Parijs. Een belangrijke uit gave, zeker voor de Coltrane- verzamelaars. Alle stukken op deze plaat waren al eerder opgenomen. „Mr. P.C.", op gedragen aan bassist Paul Chambers, werd in 1959 op genomen door Coltrane met een ritmesectie van Tommy Flanagan (pno), Chambers en Art Taylor (drs). De opname is te vinden op de LP „Giant Steps", die verkrijgbaar is op het Atlantic label. „The Inch Worm", uit de bekende Dan ny Kaye film „Hans Chris tian Andersen" was voor Im pulse opgenomen in 1962 met hetzelfde quartet als in Pa- rijs. De standard „Ev'ry Time We Say Goodbye" werd in 1960 door hetzelfde groepje opgenomen, met als enige wijziging bassist Steve Davis in de plaats van Jimmy Gar rison. De conclusie, dat deze plaat dus een cliché-matig karakter heeft is echter al lerminst gerechtvaardigd. Het quartet is weliswaar nog niet geworden tot de eenheid, die drie jaar later de ge denkwaardige plaat „A Love Supreme" op zou nemen, maar in aanleg zit het er hier al aan te komen. „Mr. P.C." beslaat een hele plaatkant. Na de eerste cho rus krijgt Tyner ruimschoots soloruimte toebedeeld. Hij vult die zeer bekwaam met zijn typische stijl: spranke lende, vloeiende rechter handpassages, die sterk contrasteren met de syncope achtige linkerhandlijnen. Heel snel achter elkaar wi- selende accentverschuivin gen, klassieke muziekinvloe- den en simpele akkoorden elkaar af. Tegen het eind van zijn solo lijkt het alsof hij samen met Elvin Jones een climax op zit te bouwen, maar schijn bedriegt. Ineens een kort riedeltje, rust, en dan een gestreken bassolo van Garrison, die verwoede pogingen doet een parodie te leveren op de meeneurie-stijl van bassisten als Slam Ste wart. Hij doet dat door in plaats van op dezelfde toon hoogte een paar tonen hoger mee te neuriën, zodat het ge heel aardig dissoneert. De gestreken passages worden afgewisseld met flamenco passages, die het gejodel van Garrison nog extra dat paro diërende karakter geven. Na het jodel/flamenco-gedeelte gaat Garrison a capella ver der met een wederom klas siek aandoende passage, die ook weer op de korrel wordt genomen met dissonanten, totdat we weer het thema van het oorspronkelijke stuk herkennen. Dan gooit Har rison zijn strijkstok weg en volgt een swingende impro visatie over het thema, die eerst overgenomen wordt door Elvin Jones en dan door het ensemble. De drumsolo van Jones, die op dit avon tuur van Garrison volgt, laat drukke roffels, afgewisseld met base-drum en grote of kleine trom-accenten. Een solo, die er zijn mag, vooral als op het einde vakkundig de climax opgebouwd wordt in een serietje kortje breaks, waarna Coltrane zelf uitpakt voor een zeer vrije improvi satie: een stukje free jazz van de bovenste plank, waarin de hele tenorentraditie van Hawkins, Webster, Jacquet en Rollins samengevat wordt in een zeer kort tijdsbestek, met zeer veel hoge register- passages. Na het collectieve stukje bouwt Coltrane samen met Elvin Jones een duet op, en daarbij zit je gewoon te wippen op je stoel: lieve help, wat interessant en hoe span nend om te horen hoe Elvin Jones vrijwel perfekt de mo gelijkheden die Coltrane hem aanrijkt voor ritmische wen dingen benut. Na een laatste chorus is het dan afgelopen met de pret, en heeft de luis teraar een zeer spannend halfuurtje achter de rug, dat op de achterkant van de plaat op volle toeren voortgezet wordt. Daarvan zal ik u de details besparen, ornaat de beschrijving van „Mr P.C." al aanbeveling genoeg moet zijn. F.v.D.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1979 | | pagina 9