Praten met merels
De dorpspotentaten en
nog?
BAKEREN
Dertig ja
van de R
Vrees voor vervolging
genoeg om status
van vluchteling te krijgen
Goede ideëen
van De Pous
AFSCHEID W
EVEIM UITBLAZEN
Door hitte bevangen
AFVALLEN
Radio verboden
CHRISTENEN
IN TURKIJE
Europool zwembaden
gommans van de vinne bv
uiieiwp.eem
1
Mis
Typisch
Angelica
Poelmann
'n Ei hoort erbij
1Tpaeseeimd
poes et
th at si de poe
larimcreide i
binnenland
buitenland
MET WIM KOCK
Richtlijnen
door
Harry van Mierlo
Waarnemer
Geweld
Van der Stee: Alleen reclame
voor eigen agrarische waar
Bel: 077-20642*
een klasse apart
I' Deze plechtige old-timer werd get\
DE STEM VAN WOENSDAG 20 JUNI 1979
Gisteren kreeg ik onze
correspondent te Rijen, Al-
bert Karei, aan de telefoon.
Hij had het artikel gelezen
over het „taktische vernuft
van twee merels" en vertelde
me dat hij een bijna identieke
ervaring met een merelfami
lie heeft gehad.
Hij bleek echter wel wat
verder te zijn gegaan, want
hij sprak met die merels, zei
hij. Waarop ik, denkend dat
hij een grapje maakte, be-
weerde alleen met eek
hoorns te spreken en dan
uitsluitend wanneer ik boven
m'n theewater was. Groene
eekhoorns dus.
Maar de heer Karei verze
kerde mij dat het ernst was.
Dat hij de merel-moeder in
derdaad regelmatig had toe
gesproken om haar te ver
trouwen te winnen. Daarmee
bereikte hij dat hij de moeder
zowel als de jongen in het
nest met de hand kon voeren,
tenslotte zelfs zonder dat de
vader daarvoor zijn schrille
alarmroep aanhief.
De heer Karei bleek meer
ervaringen te hebben met het
bepraten van dieren. Zo con
verseerde hij met kanaries en
met een jonge haas die hij
wist te redden uit een door
een maaimachine verstoord
nest op de vliegbasis, nabij
zijn woonplaats.
Wat de merels betreft: die
scharerelen nog steeds met
hun uitgevlogen jongen rond
in de tuin van de heer Karei
zodat deze de hoop levend
houdt op een tweede broed
sel in hetzelfde nest.
„Maar", zegt hij, „het kan
ook zijn dat het mereipaar
voor z'n nieuwe broedsel een
ander nest opzoekt. De vo
gels willen per slot van reke
ning rust. Ze hebben mijn
activiteiten weliswaar geac
cepteerd, maar het kan best
zijn dat ze daarbij gedacht
hebben: laat die ouwe man
nou maar, we kunnen nu
moeilijk verhuizen, maar hiér
nooit meer"!
Q
Het prestigeconflict als
dorpsrel, bestaat dat eigenlijk
nog? Het zal wel niet. Er zijn
bijna geen dorpen meer en de
dorpspotentaten zijn eveneens
verdwenen. Sterke dorpsman
nen worden tegenwoordig ge
kozen en zijn daarmee geen
echte potentaten meer, al zor
gen ze nog steeds voor,
meestal politieke, herrie.
De echte klassieke dorpsrel
was een conflict tussen twee
potentaten waarbij de bevol
king hoogstens stilzwijgend of
door nering en arbeid gedwon
gen partij koos. In mijn begin
jaren als journalist heb ik nog
zo'n conflict meegemaakt tus
sen een pastoor (zeer veel po
tentaten waren gewijd in die
dagen!) en een voor die tijd ver
lichte dorpsarts. De inzet was,
geloof ik, de positie van een -
waarschijnlijk naar de pastoor
zijn zin ook te verlichte - wijk
zuster van de kruisvereniging.
Ook een klassieker is het
conflict tussen twee mannen
van het woord. De pastoor en
de uitgever van de plaatselijke
krant. Ik zou niet graag een
tientje moeten neertellen voor
elke pastoor die zelf z'n kerk-
berichten ging stencillen omdat
hij de drukker van Ons Nieuws-
en Advertentieblad of de Klom
penburger Nieuwsbode niet
naar zijn hand had weten te
zetten.
Jen dergelijke titanenstrijd
doet zich momenteel - en bij
hoge uitzondering - nog voor in
Ubachsburg, nabij het Lim
burgse Voerendaal. Onze man
aldaar meldt dat drukker Fober
en pastoor Gruben het met el
kaar aan de stok hebben ge
kregen, hetgeen tot gevolg
heeft dat de pastoor weigert
nog langer teksten te schrijven
voor bidprentjes die bij Fober
worden gedrukt.
Dat is allemaal erg vervelend
voor zijn parochianen, want die
zijn allemaal lid van de Voeren-
daalse begrafenisvereniging
en deze club heeft een bid
prentjes-contract met Fober.
Wil een Ubachsberger een
door de pastoor geschreven
tekst op het bidprentje van een
gestorven dierbare, dan moet
hij z'n „beeldekes" elders be
stellen, buiten zijn eigen ver
eniging en drukker Fober om.
De heibel is begonnen met
de voetbalclub. Die had ruzie
met de pastoor omdat deze had
geweigerd de H. Mis op te
dragen in een feesttent, bij ge
legenheid van de opening van
een nieuw sportcomplex. In het
plaatselijke blad „Onderons"
nam drukker Fober het voor de
voetbalclub op en bekritiseerde
hij de houding van pastoor
Grubben.
De pastoor reageerde daar
op door te weigeren de teksten
van de bidprentjes korter te
houden. Dat was nodig omdat
de drukkerij de grootste moeite
had de teksten in de beschik-
bareruimte te wurmen. Toen de
pastoor weigerde, deed de
drukker wat elke vakgenoot
zou doen: zlef inkorten.
De pastoor was woedend en
drukker Fober moet gedacht te
hebben: ach, wat koop ik voor
ruzie. Hij staakte het zelf in
korten van de stukjes die te
lang bleven. Het gevolg was
dat hij onmogelijk kon voldoen
aan de duidelijk in de tekst
aangebrachte aanwijzingen
waar met de nieuwe alineas te
beginnen. Zo gingen de bid
prentjes van de overleden
Ubachsbergers veel te dicht
bedrukt de deur uit.
De pastoor zal op zijn beurt
wel gedacht hebben-zo'n man
weel weliswaar een heleboel,
maar hij is géén drukker - dat
Fober de alinea's expres ach
terwege liet. Hij weigerde ver
der nog tekstjes te schrijven
voor bij Fober vervaardigde
prentjes.
Niet dat het me een praktische methode lijkt, maar in Cana
da hebben militaire artsen die poolmanoeuvres meemaakten,
vastgesteld dat de soldaten door de felle kou extra gewicht
verloren. Met medewerking van vrijwilligers zijn de artsen,
teruggekeerd op hun basis, gaan experimenteren. Ze kwamen
tot de conclusie dat de soldaten een pond per dag verloren als
zij zich twee uur per etmaal blootstelden aan een temperatuur
van 40 graden onder nul.
De Canadese toeristenindustrie, die van de proefnemingen
hoorde, haakte in door bekend te maken dat er in het noord
westen van Canada accommodatie genoeg is voor mensen
die willen vermageren. Alleen.... in de zomermaanden is het er
slechts 20 graden onder nul.
Ongelovigen in Canada krijgen van de gelovigen nu de
vraag te horen of ze ooit een dikke eskimo hebben gezien.
Fober heeft de lezers van
„Onderons", die uiteraard te
vens lid zijn van zowel de be
grafenisvereniging als de Heili
ge Berbardus-parochie, in zijn
blad tekst en uitleg gegeven.
Pastoor Grubben verklaarde,
desgevraagd door onze man in
Ubchsberger: dat hij „Onder
ons" niet had gelezen en dus
ook niet kon weten wat Fober
geschreven had, laten staan
dat hij daarop kon reageren.
En dat noem ik - ondanks
mijn bescheiden ervaring met
dorpspotentaten en hun presti-
gerellen - nogeens een typi
sche opmerking!
Het is een wat traditioneel plaatje, maar toch wel weer eens
leuk: een van koningin Elizabeths lijfwachten is flauw geval
len en politiemannen snellen toe om de man weer op de been
te brengen. Op de gezichten van de toeschouwers wisselen
leedvermaak en mededogen elkaar af.
De Nederlandse Stichting Geluidshinder heeft een „ver
bodsbord" ontworpen, dat het lawaai van de draagbare radio
op strand, hei en in het bos moet tegengaan. Een onderzoek
heeft namelijk uitgewezen dat tien procent van de recreanten
in Nederland een portable radio meeneemt naar deze recrea
tiegebieden, waarvan de helft van andere recreanten last
heeft, zo staat in een proefbericht van de stichting. Op het
bord staat „Verboden voor portables". Camping- en strand-
exploitanten en andere recreatie-ondernemers kunnen het
bord gratis bij de Nederlandse Stichting Geluidshinder in
Delft verkrijgen.
Het terugsturen van Turkse
christenen die illegaal in ons
land verblijven is onmenselijk.
Het mag dan zo zijn, dat de
Turkse premier zegt, dat deze
mensen bij hun terugkeer geen
strobreed in de weg wordt ge
legd, in feite komen deze
mensen in Istanboel terecht in
een ghetto. Daar worden ze
bedreigd met vervolging. Er is
bovendien een schreeuwende
armoede en in de opeenge
pakte woningen heersen al
lerlei ziekten.
Wie het gezien heeft, zal in
stemmen met de laatste zin van
mijn vorig artikel: Eén jaar in
de St. Jan in Den Bosch is beter
dan één dag in Istanboel.
Er is trouwens nog iets. Bur
gers van de Turkse nationali
teit die in een ander land om
asyl vragen, kunnen bij terug
keer naar Turkije gearresteerd
worden en veroordeeld tot een
gevangenisstraf-van maximaal
5 jaar, als bewezen kan worden
dat zij zich bij hun asylaan-
vraag beroepen hebben op het
motief dat ze in Turkije aan
vervolging zouden blootstaan,
of op andere wijze „de Turkse
staat in discrediet hebben ge
bracht".
Het is dus zo, dat niet alleen
vervolging dreigt in algemene
zin, maar ook een „rechtsver
volging" die geen rechtsver
volging is.
Het Hoge Commissariaat
voor Vluchtelingen van de
Verenigde Naties, in Genève
hanteert twee richtlijnen om te
bepalen wie de status van
„vluchteling" krijgen. Die
richtlijnen zijn de Conventie
van 1951 en het protocol van
1967. De conventie van 1951
beschrijft dat „gegronde vrees
voor vervolging" de kern is van
het begrip „vervolging".
Het is dus niet zo, dat de ver
volging een feit moet zijn, wil
iemand ergens kunnen aan
kloppen met het verzoek: help
me, want ik word vervolgd; het
is voldoende als iemand kan
zeggen: ik heb gegronde rede
nen om te vrezen dat ik ver
volgd word.
De opstellers van de con
ventievan 1951 hebben terecht
het criterium „gegronde vrees
voor vervolging" genomen en
niet de vervolging als feit, om
dat in dat laatste geval voor de
meeste vervolgden de hulp te
laat zou komen. Intussen is het
natuurlijk bijzonder moeilijk
om objectief aan te tonen, dat
de vrees om vervolgd te wor
den gegrond is.
Iemand die vrees heeft, er
vaart iets binnen zijn subjec
tieve beleving. Of daar een ob
jectieve grond voor is, ligt dan
aan feiten in zijn omgeving.
Laat je nu de christen Tur
ken aan het woord, die hier in
ons land om asyl vragen, dan
loop je natuurlijk de kans dat
zij met sterke verhalen komen
om hun vrees voor vervolging
te illustreren.
Wat moet je daar nu van ge
loven? Het antwoord lijkt een
voudig Je stuurt wat waarne
mers naar Oost-Turkije en
naar Istanbul om te kijken wat
ervan waar is. Dat dit veel
moeilijker is dan het op het
eerste gezicht lijkt, weet ik
persoonlijk maar al te goed. Je
kunt ook niet even gaan kijken,
of „ze" bezig zijn ergens men
sen uit hun huis te jagen, of net
als jij er aan komt, er met de
buit vandoor gaan.
Zo gaat dat natuurlijk niet
en daarom is het ook onzinnig
om er mensen op af te sturen
Ooggetuigen zijn per definitie
niet degenen die opzettelijk
gaan kijken.
Alleen als je in zo'n ge
meenschap jaar na jaar komt,
als je er de mensen en de om
standigheden kent, de taal
spreekt, de verschillen kunt
wa arnemen, pasdankaner een
objectief verslag komen. Als
van verschillende waarnemers
over een langer tijdperk de ge
gevens verzameld worden, kan
uit het totaalbeeld het vervol
gingsbeeld worden geschetst.
Zover zijn de diverse Europese
vluchtelingenorganisaties in
tussen en de schrijver van deze
artikelenreeks is de samen
steller van dat samenvattende
rapport, waaruit het beeld van
de vervolging van de Turkse
christenen levensgroot oprijst.
En toch moet ik getuigen van
grote moeilijkheden bij het
hard maken van de feiten van
de vervolging. De doden kun
nen niets meer zeggen en de le
venden die er wel over kunnen
praten, hebben het dan net nog
niet meegemaakt.
Je kunt de gegevens statis
tisch verwerken. Het onver
antwoordelijke daarvan is, dat
je dan veel te lang moet wach
ten. Als het uit de cijfers moet
blijken, dat er vervolging is,
zijn er veel te veel mensen aan
gegaan.
We hebben echter toch
zoiets. Meer daarover in het
laatste artikel in deze reeks.
Van tien dorpen in Zuidoost -
Turkije bestaat van het voor
komen van gewelddadigheden
de volgende statistiek:
Sinds enkele weken mag ik
me rekenen tot het leger der
Grootouders. Zelf geboren in
de meimaand, heb ik nu een
mei-kleinkind. Sinds enkele
weken ben ik dus grootmoeder
en zal ik met dit wiegekind een
speciale relatie hebben. Hoe
die relatie zal uitgroeien zal
afhangen van mezelf, maar ook
natuurlijk van de jonge ouders
en niet te vergeten, van de
boorling. Omdat het de bedoe
ling is dat haar ouders binnen
korte tijd weer naar het bui
tenland teruggaan, zal ik dit
kindje waarschijnlijk niet re
gelmatig in zijn groei kunnen
volgen maar over die toekom
stige afstand wil ik nu niet te
veel nadenken. Het zou alleen
maar een schaduw werpen
over deze bijzondere dagen. Zo
bijzonder voor mij omdat ik in
een zeer bevoorrechte positie
verkeer. Ik mag namelijk „ba
keren".
Wie had ooit kunnen denken
dat ik, die als eenentwintigja
rige moeder voor 't eerst een
eigen baby mocht voeden, ver
zorgen en vertroetelen, nu als
vijftigjarige grootmoeder dit
kindje in haar prilste levens
dagen zou mogen volgen.
„Poeh" zullen veel grootou
ders nu zeggen, „ik was een
veel jongere grootmoeder(va-
der)". Dat geloof ik direct maar
dit is het eerste kind van Hélè-
ne, óns vierde kind, dus dat telt
even aan. Bovendien moeten
de ouders tegenwoordig veel
langer wachten voor ze groot
ouders zijn. In de tegenwoor
dige huwelijken komen de ba
by's niet meer zo snel.
Toevallig dit schrijvende,
zat onze jongste dochter voor
een proefwerk aardrijkskunde
hardop uit haar hoofd te leren
de oorzaken van de gezinsver
dunning. Een van die oorzaken
was: Uitstel van de geboorte
van het eerste kind. (Om rede
nen ons allen wel bekend). De
ze aardrijkskunde lerende
dochter is nu echter een trotse
zeventienjarige peettante, te
recht!
Haar petekind ligt inmiddels
lekker toegestopt tussen de la
kentjes en dekentjes waartus
sen haar moeder ook heeft ge
slapen. Het is diep in de nacht,
de eerste nacht voor haar bui
ten het moederlichaam. Ook
voor mij is het een bijzonder
nacht want in dit houten bui
tenhuisje deel ik met haar de
slaapkamer. Het met zoveel
liefde beklede wiegje staat aan
mijn voeteneind. Ik heb het
kleine lampje boven mijn bed
aan en hoor dat haar hikken
overgaat in protestgeluiden.
Als dit protest zijn climax
heeft bereikt barst het overbe
kende babygehuil los. Zij wil
kennelijk drinken maar op ad
vies van de huisarts moet ik de
moeder haar welverdiende
rust gunnen en mag ik de baby
voorzichtig wat glucosewater
geven. Met een heel klein le
peltje laat ik dat druppelsge
wijs in dat gulzige mondje
vallen.
Ik herken weer dat gevoel
van geluk al is het nu gemengd
met een zekere weemoed. Toch
wil ik dat geluksgevoel vast
houden, bewust. Veertien da
gen bakeren is maar al te gauw
voorbij. Ik neem me ernstig
voor me als baker niet nodeloos
te haasten, de baby heel rustig
te baden en te verschonen, alles
zeer bewust op me te laten in
werken. Grootmoeder zijn is
immers iets heel specifieks!
Ook neem ik me voor het
kindje niet te verwennen (doe
ik natuurlijk toch want dat
schijnt het privilege te zijn van
grootouders).
Onze kinderen hebben ook
allemaal van hun grootouders
genoten. Zij hebben aan hen
heel veel goede en fijne herin
neringen. Oma hebben ze zeer,
zeer oud zien worden en toen
ze bijna allemaal volwassen
Waren, hebben ze haar begra
ven. Dat ouderdom tenslotte
iemands persoonlijkheid kan
doen verzwakken is iets wat
ons allemaal verdriet deed. Het
is triest, maar ook zo tekenend
voor het leven. Als kleine kin
deren hielden zij voor de
grootouders hun handjes altijd
wijd open, ook legden ze die
vol vertrouwen in de hunne.
Als groten zagen ze hoe Oma
de handen vragend openhield
naar hen of steun zocht aan
hun sterke handen. Zover is
het met ons nog niet. Het boor-
lingske heeft nu vier gezonde
grootouders.
Nu ik dit schrijf besef ik dat
het eerste kleinkind een spe
ciale positie inneemt. Dat be
gon ik spoedig al te ervaren
toen ik het gedrang zag om de
wieg van de jonge, voor 't eerst
tot oom en tante omgedoopte
familieleden. Toen al het be
zoek vertrokken was maakte
de moeder de wat weemoedige
opmerking dat het kindje nu al
In een interview met „de
Werkgever" - het blad van de
Nederlandse Christelijke
Werkgevers heeft SER-voor-
zitter drs. J. de Pous een plei
dooi gevoerd voor het op gang
brengen van indicatieve
meerjarenplanning in ons
land. De uitkomst van een der
gelijke planning van het so
ciaal-economisch gebeuren
zou een referentiekader moe
ten verschaffen voor het over
leg en de beleidsvorming bin
nen het georganiseerde be
drijfsleven. De Sociaal-Eco
nomische Raad dient hierbij
een belangrijke rol te spelen.
Verheffing van de Raad tot een
adviescollege dat niet alleen
aan ministers adviezen geeft
maar dit ook aan de Tweede
Kamer zou kunnen doen, is in
dit verband wenselijk.
De Pous is overigens van
mening dat de rol van de SER
in de komende jaren versterkt
dient te worden. Het gaat er
dan om dat de Raad meewerkt
aan de totstandkoming van zo
genaamde raamovereenkom
sten tussen werkgevers en
vakbeweging met instemming
van de overheid. Dergelijke
raamovereenkomsten zouden
het uitgangspunt kunnen vor
men voor het concrete arbeids
voorwaardenoverleg. Werkge-
(Van onze
parlementaire redactie)
DEN HAAG Minister Van
(ADVERTENTIES)
der Stee (Landbouw) moet
duidelijkheid verschaffen over
zijn plan om ruim een half
miljoen gulden aan reclame te
besteden bij het komende we-
reldtoernooi voor springrui
ters. Als het zijn bedoeling is
om daar reclame te maken voor
Nederlandse land- en tuin-
bouwprodukten in het alge
meen is er niets aan de hand.
Maar als er namen van bedrij
ven genoemd gaan worden dan
zal de Tweede Kamer daar een
stokje voor steken.
Dat is gisteren in Den Haag
duidelijk geworden, nadat be
kend werd- dat het ministerie
van Landbouw in onderhan
deling is met de internationale
ruitersportfederatie (FEI) over
reclame-activiteiten voor het
Nederlandse landbouwpro-
dukt. Volgens een woordvoer
der van minister Van der Stee
gaat het hierbij om algemene
reclame voor het Nederlandse
produkt, waarbij het gaat om
spreuken zoals „Kaas uit Hol
land".
vers en werknemersorgi
ties zouden dan wel zichi
richtlijnen van die ovei
komsten moeten houden
teen op basis van een derj
ke basisovereenstemr
tussen de sociale parte
het mogelijk om tot een i
catieve planning op midé
lange termijn te komen. I
catief wil zeggen dat zij mii
meer taakstellend is en;
vrijblijvend karakter drd
De invoering van een dergfj
planningssysteem zal
twijfeld de positie en dtj
vloed van de SER versterf
De vraag rijst evenwel o!|
dergelijke middellange
mijnplanning mogelijk i:|
zij niet gebonden wordt ai
duur van een kabinetsperij
Elk kabinet zou dan
ware bij zijn indiensttaj
verplicht moeten zijn me
werken aan de totstandkoq
van een vierjarenplan vooi
economie waarin werkgej
en werknemers zich in pii
pe kunnen vinden. Ni|
structurele problemen in t
economie en in ons
schappelijkbestel de overM
krijgen is een dergelijk
aantrekkelijk geworden
problemen waarvoor wiji
jaren tachtig zullen ko®
staan dragen geen korte
mijnkarakter. Werkgeld
heid, betalingsbalans
handhaving van kooptoj
zijn niet meer uitslu
conjunctureel van
planmatige aanpak op
van de instemming van
ciale partners is een g'1
uitgangspunt voor te orf'
pen strategieën. De diagl
en taxatie van de h«j
moeilijke situatie bij wel
vers, werknemers en ovflj
zou tot de conclusie ft
voeren dat de tijd tijp is'j
invoering van de ideëenj'j
Pous te overwegen.
ciaal-Economische
vormt een goed college
praktisering van de
ningsgedachte in deze rfdj
op gang te brengen. W
steld dient te worden
leen werkelijke inzet
stemming van de sociale:
ners een dergelijk bit
kunnen doen slagen. In f
pe is vakbeweging nooit
geweest van middellang'
mijnplanning. Dit geldt
eens voor de Ne«'
Christelijke Werkgevers'
VND hoewel hun id«(Ij
niet zo zijn uitgekristala-|
op dit punt.
Dr. A A VVENl
en vraag
dokumentatie
In onze overdekte showroom tonen wij u 6 baden met accessoir^
afdekdekens, zonne-energie, sauna, zonnebank etc.
Het is beslist de moeite waard.
Geopend: werkdagen van 9.00 tot 17.00 uur
zaterdags van 11.00 tot 16.00 uur
en op afspraak
Moeskampstraat 4 5921 VE Venlo-Blerick.
niet meer alleen van bdar|
Dat heeft diepe indrukt
gemaakt.
Het is nu halfzes in dci|
gen. Een half uurtje
heb ik de kleine Merie J
haar moeder gebracht msl
aan de borst heeft gedreul
Moe en voldaan liet jef
toedekken. Ze slaapt. S:|
wat feiten en gebeurtetM
van deze dagen voor hcs-f
schrijven alhoewel een
boek bijhouden mij nog nu
gelukt. Misschien is keil
schrijf voor haar later n
begin van haar dagboek fl
zij dan weer moeder icordil
seft ze misschien met t
liefde én zorg ik haar deel
dagen van haar leven 1
ringd. Maar dan zal ikolol
grootmoeder zijn!
Of ik dat dan zal bi
of ik me dan deze dageJ
herinneren, zal het leven f
ten uitmaken.
Jan Karremans uit Zevenbergsch
I leuke poes met een heel verhaal erl
[Van een onzer verslagge
vers)
DEN HAAG-„Ik heb 't
fltijd een lollige zaak ge-
fonden. Lollig in de bete-
Ifnis van boeiend en ple-
teS; ontmoet in deze
"ëtbijfstak steeds inte-
Ksante mensen en dat is
tnslotte ook het wezen
fan het vervoer, het ge-
rur' door mensen en voor
flensen".
lif" deel van het Ne-
[vnandse vervoer, namelijk
/ervoer, is na een
lenlrk°~ dertig jaar niet
C.aar zonder de aanwe-
re eid van de tengere vrouw
mKfa.n.,het eind van haar
(oallegt l0°pbaan 41 Cre'
mejuffrouw A.M.H.
l,a,n !e aan het eind van de
L.fafscheid neemt als
L Van de afdeling Perso
de yVoer van de Commis-
Éi CVyrvoer"vergunningen,
Iket grote pubhek,
js 00r al die busklanten,
laar fen Sfote onbekende,
i h.Ku°' a"e busbaronnen
leem ,aasies> voor alle ge-
ljkSVerlfStUren' V00r alle
MtstetiMrSi{ïS.peCtiesende
'e mat„ 0 ln toenemen-
jen dip ,y°0r veel actiegroe-
fervoer Voor ket openbare
Pote dam^j111611 zii een
ïakkelhk v men niet ge"
J Mar,,. Passeren.
Rijke p, ik, de onafhanke-
'erfiun„°mm'ssie Vervoer-
le te. lngen - zeven door
Set de °n benoemde leden
Ten Veri,0 "Staatssecretaris
E.A. p f®ren Waterstaat ir.
fer k s Umus als voorzit-
hsite°kt over alle con-
Vrne^Vragen van bus
ten tot ngen, alle verzoe-
of ophef
fing i
gen
of he
kindf
toeru
drijf
De C
juffre
besta
aant:
waar
vervo
de W
nen r
de ri<
Die
Auto's
verve
noem
maak
oorlo
voors
busdi
streek
gebor
ding
werk
daan.
mejui
missi
crisis;
loop
Econe
Watei
Zei
eerste
voorg
want
bezet
moete
streel
niet n
'n mil
de pre
gaan
overe
luid,
was b
sultaa
streel
steed:
cent i
daar
partic