lOSSe FLO
Honderd keer
„T atort"
bij de bis re o
SKI
„U heeft de Duitse
tuinman zware
schade berokkend"
Saww»t«tliw§; E«j>M loownm «w Dlrlt V(||„
Popfestival
in Nieuwendijk
M WEST-DUITSLAND WONEN GEEN MOORDENAARS'
In de roos
Toerisme
geen studiefilm
Keuze
Reputatie
'ere iaCtair.e ik lnwofc-
DOOIE DIENDERS
Een tv-reportage eind vorig jaar liet ons zien met welk een
vreugde een groep levenslustige mensen een óp de woestijn
veroverd stuk woongebied inwijdden tot Kibboets. Een oude,
bebaarde rabijn, droeg plechtig de Torah rollen aan, nam
plaats op een rotsblok, sprak een gebed uit, blies op de rams
hoorn en daar ging het van: Hava Nagilah Hava! In blijde
rondedans brachten ze hun dank uit aan de hemel, één voor
allen, allen voor één, oude en jonge mensen, mannen, vrou
wen, jongens en meisjes. Ik keek er naar en het stemde mij
droef. Wat een gemiste kansen, bedacht ik, want hoeveel
stukken woongebied hebben wij al niet veroverd op onze oude
aartsvijand: de zee. Talloze dorpen, hele steden hebben wij
gesticht en gevestigd op de bodem van de Zuiderzee. Ze zijn
geopend, misschien wel feestelijk maar hebt u iets van jubel
aanschouwd? Hebt u een Urker dominee, gestoken in natio
naal toeristenkostuum, een hoopje keileem zien beklimmen,
de Statenbijbel hoog boven de muts geheven? Hebt u een
studentenpastor blij de misbelletjes horen rinkelen of zelfs
maar één enkel E.O.-blokfhiitje? Zag u ze na het gebed een
blijde klompendans uitvoeren: Hup Marianneke, stroop in 't
kanneke. Laat de poppekens dansen. Een voor allen, allen
voor één, het hele poldervolkje: polderlongens, poldermeisjes.
Het bondsvolkje met het poldervolkje, de dolerenden met de
doopsgezinden, de Kajotters met de Jehovagetuigen, die van
Gijsen met de anderen?
Wat al een gemiste kansen tot spontane levensvreugd in
eendracht en godsvrucht geuit'. Hij zal wel plechtig geopend
zijn De Afsluitdijk en met recht, het is niet niks: dertig kilo
meter dijk. Een volk dat leeft bouwt aan zijn toekomst, maar
danst het die ook binnen? Hoe ontroerend zou dat niet zijn
geweest. Een springprocessie van kilometers lang van Stavo
ren naar Enkhuizen op het ritme van de rinkelboom en de
foekepot: Een, twee hup vooruit en eentje hop achteruit,
dankbaar juichend:
Laet ons jubelzang nu dav'ren
Van Enkhuusn tot aen Staavrn
Daar zij wij te nuchter-voor, zeggen we met trots tegen bui
tenlanders die ons nooit closetrollen hebben zien gooien in het
stadion.
JOHN O'MILL
Hiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiigiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
Urchin gulden oearaagt.
illllllHMlillllllllllmillIIIItillIlllllilllllllIllllllillllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllmm
Vandaag wordt in t%-.|
wendijk een openlucht^.
festival gehouden onder 41
naam 3e Promani Festival I
Het programma ziet er a
volgt uit: Scanner, Urcjl
(een Engelse hard-rock. I
groep), Magna Carta, M
Blues, Decennium, Tonvt'l
Meers Gestoordt, The Nits® I
Rubinoos. Als het sleehtw® 1
is wordt er uitgeweken nis
een feesttent. Aanvang: 12»
uur. Entree aan het terre:>|
bedraagt ƒ16,
Urchin is vanavond tr®. I
wens ook te zien en te hout
in Het Dorpshuis in Br®,
nisse, waar de entree zeven I
gulden bedraagt.
„Tatort", de Peyton Place onder de misdaadseries vierde
vorige week een klein jubileum. Voor de honderdste keer ging
de populaire „crimi" de ether in. En voor de honderdste keer
ook zakten een paar miljoen Westduitsers in hun stoel ach
terover om de gedachten van commissaris Haferkamp te
trachten te doorgronden, zoals ze dan al bijna tien jaar lang
één zondag in de maand gewend waren te doen. En zoals
ongetwijfeld ook een deel van de inwoners van het zuiden van
Nederland, de Oostenrijkers (die aan „Tatort" meewerken) en
de Westnederlanders (die door de Tros op „Tatort" vergast
worden) meermalen getuige van de geniale inval van de
commissaris Finke is geweest.
„Tatort": zonder twijfel een van de meest populaire versies
van een van de meest populaire produkfen van de privé-bi-
scoop, die tv heet: de misdaadserie. Zonder twijfel ook is de
speciale bijlage van de ARD-persdienst over 100 keer „Ta
tort" gerechtvaardigd. Twan Mientjes bladerde die bijlage
door en stootte daarbij op amusante en nooit voor mogelijk
gehouden moeilijkheden bij het maken van een populaire
„tv-crimi".
„Tatort" is in West-
Duitsland voor de hon
derdste keer de lucht in
gegaan. De Westduitse
pers is daarover niet in ju
belstemming. Sommige
tv-recensenten hebben
laten weten dat de ARD er
beter aan zou doen van de
honderdste uitzending te
vens de laatste te maken.
Maar zo gaat het meestal
met een nationaal monu
ment: veel lof en net zo
veel kritiek. Maar owee
als het monument op
houdt te bestaan. En
Tartort" is voor veel
Westduitsers een natio
naal momument bij uit
stek.
De ARD is een samenwer
kingsverband van negen re
gionale omroepen. Tatort
wordt om beurten door die
negen zenders (plus de Oos
tenrijkse omroep) gemaakt,
volgens een in 1970 vastge
stelde formule die drie uit
gangspunten kende:
- elke aflevering moet een
afspiegeling zijn van de ver
houdingen in de regio waar
de betreffende omroep uit
zendt;
- elke omroep heeft zijn eigen
politiecommissaris(sen) die
geassisteerd worden door een
of meer commissarissen van
een andere omroep. Op die
manier wordt er een verbin
ding tussen de afleveringen
tot stand gebracht;
- elke aflevering moet rea
listisch in elkaar zitten, maar
dan wel zonder het overma
tige sensationele, dodelijke
en onwaarschijnlijke dat de
Amerikaanse series zo ken
merkt.
Het waren gewaagde uit
gangspunten die de tot dan
toe gehanteerde „crimi-for-
mules" aan flarden reten.
Maar in de loop van de jaren
zijn ze een voortreffelijke
basis voor hoge kijk- nen
waarderingscijfers gebleken.
Daartegenover staat dat de
tientallen regisseurs en
draaiboekschrijvers er min
stens slapeloze nachten aan
beleefd hebben, want de „re
gionalisatie" vooral leverde
bergen problemen op.
Het eerste probleem was het
meervoudige commissaris
schap. Liefst dertien van de
ze lieden huppelden tot nu
toe over het scherm met
commissaris Haferkamp van
de Westdeutsche Rundfunk
en commissaris Finke,van de
Norddeutsche Rundfunk als
populairsten.
De meesters achter de vroe
gere crimi-formules ver
klaarden de ARD voor gek
toen ze met het idee van meer
commissarissen kwam. Vol
gens het geijkte patroon was
het eerste vereiste voor eeen
succesvolle cnmi immers het
bestaan van één centrale
hoofdpersoon: zie McCloud,
Maigret, Columbo, Der
Kommissar, Sherlock Hol
mes, Starskey en Hutch. De
kijker moest toch gelegen
heid krijgen om zich met een
sjofele scheelkijker, cow
boyachtige jockey of pijpro
kende mysticus te identifi
ceren. En identificatie was
Een scène uit „Tatort": Een cnmi is geen studiefilm over criminaliteit, maar amusement naar de behoefte van het publiek.
toch de voorwaarde voor ho
ge kijkcijfers....„Tatort was
niettemin een schot in de
roos. Wellicht werd het her
kenningspunt voor de kij
kers, bij gebrek aan De Held,
bij „Tatort" Het Goede, zoals
dat ook in „Columbo" en
„Maigret" Het Kwade altijd
overwint. Waarschijnlijker
nog: de eigen regio of die van
de familie werd als identifi
catie-object geadopteerd.
Slechts één keer waren er
identificatieproblemen: toen
de vaste begeleider van
commissaris Veigl (Bayeri-
scher Rundfunk), de tackel
Oswald, te overlijden kwam.
De BR probeerde het met
Veigl-zonder-hond, maar de
kijkers pikten dat niet. Een
andere tackel werd opgeleid
maar helaas: commissaris
Veigl kon er niet mee samen
werken: „Hij reageert hele
maal anders dan Oswald; hij
kijkt me niet aan als ik zijn
blik gebruik". Waarop Os
wald in ere werd gehouden
en commissaris Veigl toch
maar zonder hond door. de
onderwereld bleef lopen.
Even deden zich ook proble
men voor toen de Südwest-
funk op het lumineuze idee
kwam een „Kommissarin"
aan te stellen: Oberkom-
missarin Buchmüller (Nicole
Heesters). Onmiddellijk
werd ze tot een persconfe
rentie gedwongen waarop ze
scherpe vragen e ceraerken
kreeg als:
„Wat vindt uw vader van
deze rol? Waarom bent u als
Kommissarin niet getrouwd?
Rookt u? Ge brui kt u parfum?
Is de Kommissarin uw bij
drage tot de emancipatie?
Heeft uw haar altijd dezelfde
kleur? Wilt u in deze rol
mannelijk zijn? Wat doet de
Kommissarin na haar werk
thuis?" Waarop Nicole
Heesters antwoordde dat ze
hoopte haar rol zo te spelen
dat al deze vragen vanzelf
beantwoord zouden worden.
En dat deed ze. Het andere
ingrediënt van de nieuwe
succesformule was, zoals ge
zegd, de regionalisering. Zo
ging het in de „Tatorts" van
de Saarlandischer Rundfunk
steeds om smokkelgevallen
en samenwerking tussen de
Duitse en de Franse politie
(Saarland grenst aan Frank
rijk), en zo speelde in de afle
veringen van de Hessischer
Rundfunk steeds de jacht op
het grote geld de hoofdrol (de
Hessense wolkenkrabber-
stad Frankfort telt tientallen
banken en een ook anders
zins rijk zakenleven). Uiter
aard bood deze regionalise
ring de gelegenheid bij uit
stek voor de tv-kijkers ter
identificatie. Maar hier be
gonnen de problemen pas
echt goed voor de „Ta-
tort"-makers. Zodra de eigen
streek aan de beurt kwam zat
de regionale pers met de neus
Commissaris Haferkamp bij de vrouw van een vermoorde
afperser.
Tatort volgde de poütie een
bende vanuit een helikopter
die over de prachtige wouden
van het Saarland vloog...
Zo verging het ook de Süd-
deutscher Rundfunk met
haar werkwijze om zuidelij
ke Tatorts" steeds in een an
dere zuidelijke stad te laten
spelen, om zo als het ware als
een soort Zuidduits Bureau
voor Toerisme te fungeren.
Probleem één: commissaris
Lutz moest steeds overge
plaatst worden door de au
toriteiten. Probleem twee:
net als de andere omroepen
wilde de Süddeutscher
Rundfunk slechts acteurs uit
de regio gebruiken, maar die
waren beperkter in aantal
dan het aantal steden waarin
de zuidelijke „Tatorts"
speelden. Met als gevolg dat
een en dezelfde acteur in de
ene „Tatort" misdadiger, in
de andere agent, en in weer
een ander als getuige moest
opdraven. En met als gevolg
een gigantische stapel inge
zonden brieven uit Baden-
Württemberg, waarin ge
klaagd werd dat een agent uit
Mannheim in „Tatort" het
Stuttgarter dialect sprak en
dat een misdadiger uit Bo-
densee de tongval van een
Mannheimer had. Waarop de
Süddeutscher Rundfunk het
idee van dialectkleuring
maar liet vallen.
Uiteraard speelde de re-
gionalepers dit spelletje mee.
De regionalisering van „Ta
tort" bracht niet enkel met
zich mee dat er duizenden in
gezonden brieven kwamen in
de trant van „Berlijn is geen
Chicago", „Onze agenten
zijn geen idioten" (protest
van de Berlijnse politiechef
in de Bild-zeitung), „Wij
verheugen ons erover dat
Saarbrücken in uw laatste
uitzending meer als roetgat,
maar, geheel in overeen
stemming met het moderne
karakter van Saarbrücken,
als metropool in beeld ge
bracht werd, en dat het
Saarland niet als triest in
dustriegebied gepresenteerd
werd". De indentificatie van
de toeschouwers ging veel
verder, zelfs tot in het onge
rijmde. Nog opmerkelijk
voorbeeld: Ronduit lach
wekkend is de ingezonden-
brief-van-drie-kantjes
waarin een bezitter van een
„Lelijke Eend" mopperde
dat een acteur in „Tatort"
zijn „Lelijke Eend" niet be-
op het tv-scherm om toe te
zien of stad en land en inwo
ners ook wel waarheidsge
trouw in beeld kwamen. De
ongelukkige Saarlandischer
Rundfunk waagde het om het
Tatort in een Saarbrückische
straat in beeld te brengen
vanachter een verroest tuin
hek in een van de grauwe
buurten van de stad. De re
gionale pers pikte het niet:
„Jetzt weiss es dat Fernse-
henvolk wieder, direct aus
Saarbrücken: Saarbrücken
is eine mise Stadt". De
Rundfunk liet zich overdon
deren en in haar volgende
stuurde als een echte Lelijke
Eend-bestuurder.
Zelfs Hitier ontsnapte er
niet aan in verband met
„Tatort" gebracht te worden.
Ingezonden brief naar de
Norddeutsche Rundfunk (in
West-Duitsland behorend
tot de progressieve omroe
pen): „Wat voor nazi's de jo
den waren, dat zijn voor
„Tatort" de burgers en de
welvarenden. Zit dit klasse-
strijd-achtige programma
van de Norddeutsche Rund
funk niet op dezelfde golf
lengte als het toenmalige
programma van de Führer?"
Met deze ingezonden brief
belanden we bij het aller
grootste probleem waarvoor
„Tatort" en zijn makers zich
in de loop der jaren geplaatst
zagen: in West-Duitsland
wonen geen moordenaars.
Alles wordt verduidelijkt
door Rüdiger Humpert in de
Sonderbeilage van de ARD:
„Weliswaar kan Reinhard
Mey nog altijd ongestraft
zingen „Der Mörder 1st im
mer der Gartner", maar zou
een draaiboekschrijver op
het idee komen in „Tatort"
inderdaad een tuinman de
moordenaar te laten zijn, dan
zouden we na dag van uit
zending een telexbericht
ontvangen van de „Bundes-
verein des Deutschen Gart-
nereigewerbes" van onge
veer de volgende inhoud:
„Zeer geachte omroephe-
ren! Namens en in opdracht
van onze leden protesteren
wij tegen de „Tatort" van
gisteren. U heeft een lid van
onze beroepsstand op een
manier uitgebeeld, die we
niet zonder meer over ons
heen kunnen laten gaan, en
die op geen enkele wijze in
overeenstemming is met het
beroepsbeeld zoals dat door
onze leden aangehangen
wordt. U heeft daarmee de
Duitse tuinman zware scha
de berokkend. Wij verzetten
ons scherp tegen zulke bele
digingen en verwachten van
u gepaste maatregelen!"
Soortgelijke brieven zijn
inderdaad aan de orde van de
dag. Zodra een timmerman
een moord pleegt in „Tatort"
hangt de vakbond van tim
merlieden aan de telefoon,
zodra een arts de injecties
puit in het lichaam van zijn
slachtoffer zet regent het
brieven van de Duitse art
senverenigingen en ga zo
maar door. „Blijkbaar be
staat er in de Bundesre-
pubüek geen enkele georga
niseerde beroepsgroep
waarin iemand tot moorde
naar worden kan", verzucht
Rüdider Humpert.
De Norddeutsche Rund
funk besloot na deze voor
vallen in haar „Tatort" geen
moorden op mensen te ge
bruiken. Maar ze rekende
buiten de waard. In een afle
vering van „Tatort" had ei
genlijk een man zijn vrouw
moeten vermoorden omdat
deze wilde scheiden en een
njke erfenis hem zou ont
glippen. Conform de nieuwe
regel echter geen moord op
de vrouw. De man bekoelde
zijn woede op het lievelings
huisdier van zijn echtgenote:
een vogeltje. Natuurlijk
kwam de man niet in beeld
toen hij de vogelnek om
draaide, en het dode beestje,
dat hij zijn vrouw voor de
voeten wierp dat wel in beeld
kwam, was natuurlijk een
opgezet exemplaar. De
Norddeutsche Rundfunk had
beter moeten weten: de vol
gende dag hing de dierenbe
scherming aan de telefoon.
En niet alleen de dierenbe
scherming, maar ook het
verbond van Duitse onder. I
nemers: de vogelmoordensï I
was namelijk een onder»
mer, en ondernemers dcc
zelfs geen vlieg kwaad, „I- 1
verplichting tegenover 51
maatschappij, in het bijzon-
der tegenover de beroeps-
groep van ondernemss
schijnt door de omroep m,
welijks meer ernstig te wor
den genomen", aldus de boze
ondernemers.
De Norddeutsche Ri®j.
funk trok haar les en liet inde
volgende „Tatort" een bin
nenschipper de misdadiger
zijn. Om ingezonden brieven
van de binnenschippers Ie
voorkomen werd er voor ge
zorgd dat de binnenschipper
ontoerekeningsvatbaar
(dronken) was, dat hij geen
echt motief had, en- hoewel
de auteur dat eigenlijk al te
veel van het goede vond-dal
de binnenschipper zich ten
langen leste uit berouw bel
leven benam. Tevergeelse
concessies: De binnenschip-
persorganisatie schreef zie
dend dat de toch al zo weinig
jonge mannen tellende be
roepsgroep van binnenvis-
sers nu met het probleem ge
confronteerd zou worden,
dat geen moeder haarzoonde
binnenscheepvaart meer zou
laten beoefenen. Waarop de
Norddeutsche Rundfunk
naar het enige redmiddel
greep en in haar volgende
„Tatort" de moord liet ple
gen door een lid van de emge
beroepsgroep in West-
Duitsland met criminele ei
genschappen: een gewone
misdadiger zonder beroep.
Dat brengt ons tenslotte
tot datgene brengt wat Fritz
Eckhart voor de Osterrei-
chische Rundfunk in de Son
derbeilage schrijft: „Een tv-
crimi is geen studiefilm over
criminaliteit, maar amuse
ment. En wel geen amuse
ment naar de maatstavenvan
professionele critici maar
naar de behoefte van het
publiek, dat van alle tv-pro-
gramma's het liefst naar de
crimi kijkt. En tv-crimis
hebben met de werkelijkheid
niets te maken, om twee re
denen. De eerste is: onder de
echte commissarissen zijn
weliswaar vlijtige en deugd
zame beambten, maar be
staat er geen Sherlock Hol
mes. De normale rechercheur
heeft in de 40 uren die hij we
kelijks dienst doet helemaal
geen mogelijkheid om ge
niaal te zijn, laat staan dathij
dat zou durven zijn. Wan
genialiteit valt op, en opval-
len is iets wat een beambte
kan noch wil. Ten tweede: te-
dereen die maar een beetje
met de echte moorden er-
bankroven te doen heeft ge
had, weet hoe oninteressant
en vervelend die, enkele ui -
zonderingen daargela®1,
zijn. En wat de hoofdperse-
nen in de tv-crimi's, de geM'
gen en moordenaar betre -
ze zijn in de werkelijk»
zeer primitief en dom
vooral onbetrouwbaar, bo
vendien vinden misdaden
de werkelijkheid bijna alt'l
in het milieu van de zoge
ten „onderste lagen" Plaa
en komen misdadigers
slachtoffers eveneens uit
milieu. Een elegante
brieksdirecteur of een mo
bewuste dame zijn ze'
betrokken bij moordpartij
en andere misdrijven,
vendien is de fabrieksdirec
teur er bijna nooit toe te
gen om getuigenis af te
gen. Hij heeft namelijk n»
tijd, totdat het geval is
lost of opgegeven. En
neer er - hoogstzelden
derdaad een moord in
kringen plaatsvindt, da
die meestal in zeer kort.,
opgelost. Rijken z'Jn
goede moordenaars
TWAN M1ENWeS
MOOK - Alleen de teruggedrongei
dat ook Tom Okker niet is ontkome
werk dat Vader Tijd in de loop der jar
Er is geen greintje overtollig vet te on
lenigheid en snelheid blijkt hij nog ni
boet. De verlegen prater van vroeger 1
voor de zakelijk opgestelde persoon, di
keer heeft gemaakt.
Okker wekt zelfs de indruk al een stapje
reeds bezig afstand te nemen van een werel
de zijne is geweest. Hij zegt het niet met
moet men niet verbaasd opkijken als de c£
binnen afzienbare tijd in het semi-recreat
gezet. Okker: „De jaren gaan tellen voor
melijk, maar wel geestelijk. Ik voel me ne
wanneer ik meer zou trainen zou ik nog w
nen. Het probleem zit in het feit dat ik me 1
moet waarmaken tegenover gretige knape
jaar. Ik zit nu zestien jaar in toptennis en I
lijker voor me om steeds weer te moeten,
voor te doen is een beetje weggeebd."
Op
Sam
niek
de a:
sie b
Haai
hem
voor
vana
door
stellj
onge
nen.
rugt
Nu,
steed
nissp
„Een indicatie voor de ver
minderde ambitie van Tom
Okker kon vorig jaar ook ver
kregen worden uit de ATP-
ranglijst. Okker stond op een
gegeven moment zelfs op een
104e plaats op de officiële we
reldranglijst van tennisprofs.
Mede door een enorm sterk
Wimbledon-toernooi (waarin
hij pas in de halve finale ge
stuit kon worden door de over
heersende winnaar Björn
Borg) en de daar verkregen
vorm en zelfvertrouwen kon
Okker weer opklimmen naar
een 30ste positie. Ooit, enkele
jaren geleden, gold hij bij de
tennisinsiders als de derde
beste speler van de wereld
Over zijn opleving tijdens
Wimbledon zegt Okker: „Ik
had op dat moment gewoon de
juiste vorm. Daarbij kwam
emg geluk bij de loting. Ik
speelde steeds tegen spelers die
me qua speltype nu eenmaal
liggen. Dat geeft zelfvertrou
wen en dat is erg belangrijk
voor een tennisser. Het was een
samenloop van voor mij alle
maal gunstige omstandighe
den. Ik kan me niet voorstellen
dat zo'n situatie ook dit jaar
weer zal plaatsvinden. Alles
moet dan meezitten en ik weet
nu reeds dat dit niet het geval
zal zijn. Ik heb veel minder
gespeeld dan vorig seizoen.
Natuurlijk wil ik in Wimble
don winnen. Alleen moetje wel
reeël kunnen blijven. Ik ga ge
woon, zonder enige verwach
ting naar Wimbledon. Ik vind
het al fijn om erbij te zijn. Alle
groten van het wereldtennis
zijn er en Lvonden is een fijne
stad. Wanneer ik de eerste
ronde al loot tegen spelers als
Pecci, Tanner of Solomon kan
ik het wel vergeten. Tegen dat
service-geweld is op gras niets
te beginnen".
Okker verwacht overigens
fat hij na Wimbledon weer zal
zakken op de wereldranglijst.
n 1 l'jkt niet van plan om
zich al te zeer te gaan inspan
nen om de schade beperkt te
houden. Okker: „Ik ben mijn
i)ü anders gaan verdelen. Mijn
°uw, mijn gezin, andere za-
ml J^en het tennis hebben
r belangstelling gekregen.
va„ ®3at uiteraard ten koste
an mijn positie. Het is een
heh"n!e keuze die ik gemaakt
nok k participeer momenteel
ketel0.66" tifS^satie die een
tennishallen bouwt. Ik
aar wel toekomst in".
Tom Okker heeft in de loop
in l carrière meer nog dan
hnLet„enkelsPel' een niet ge-
het ri kütatle 0Pgebouwd in
hehonrt k 6 Momenteel
Fibak J met Partner Wojtek
comhi- e,n de Amerikaanse
PeWFi 6 John McEnroe en
dUbbel/tmingtotde beste twee
maar enkelWereW- Het is nog
bat Oku If weken geleden
aanvoel de Wereldranglijst
'ors t„ k Van "k dubbelspe-
oikelspei ov?ereert hii het
kelsPef is n :i "In het en"
Pfocent van w ljd tacht'g
ferdienen n PnJzengeld te
slotte all*' saat het ten
der in'uaal om' Zolang ik
Gedraai dubbelspel kan IvaiXSt
laten lk.dat "iet na-
Over zi
bak de
winnen, z
ben natui
dat is du
allebei de
en via eer
nen door
lijkheden
Tom. Ok
vriend v
meer tale
Marty wa
en ik zijn
samen te
leen nog 1
de spelen
pa".
latep En
kan ju u" met Wojtek Fibak
is epn Ultstekend vinden.
^Worden 8 «e,de vriend van me
zelfde a"iflWe zitten op de-
k'essen ngte. Met Marty
in vroe-
v°i-«ide ik gesPeeld heb,
bubbel o kk een uitstekend
u°k hij was een goede
