,ER MOET VEEL
MEER
GEFEEST WORDEN'
C/ li
Kees Verkerk
blijft
Kees Verkerk
,Het begin was
erg moeilijk'
ordiger
Sinnrï
J g-\
'C MM/
NICO JANSEN:
Brevok
Proost
khandel
Begrip
Blauw trainings] ack,
blauwe trainingsbroek, Frans Derks: „Er moet veel meer gefeest worden".
sportschoenen en dat alles in
de bekende drie-strepen stijl.
Filterkoffie met een dik be
smeerde snee peperkoek.
Frans Derks. „Minder druk?
Ach kinderen. Ik heb dit sei
zoen nog geen enkele eredi-
vi$ie-we4strij4,gezi,en. Geen
tijd, jongen. Kriebels hè. Uit
vliegen. Okee,meer geac
centueerd dan voorheen.
s f
Programma-adviesraad van
Veronica, scheidsrechters-
vereniging (die Leo van de
Kroft hè. Nu gl vastgebak
ken. Had ik rïiet verwacht
van die jongen. Is me echt te
gengevallen). Wat columns,
in het PEC-krantje bijvoor
beeld, af en toe oud-NAC, af
en toe ISPC (Bredase zaal-
voetbalvereniging), mijn
werk, trainen (ja, ik word ook
een dagje ouder) en ik krijg
veel uitnodigingen voor een
partijtje ballen. Of fluiten.
Och, er komt ook nog een
contract aan voor een column
in een landelijk blad en na
tuurlijk heb ik Brevok.
Heerlijk toch. Het leven is
een feest, geloof me".
Brevok, debutant uit Bre
da in de volleybal-eredivisie,
is Frans Derks' meestrecente
kriebel. Hij is enkele weken
geleden gekozen tot voorzit
ter. Volleybal dus. „Fantas
tische sport. Alle sporten
trouwens. Baseball, handbal,
hockey, allemaal te gek. Ik
had ook bij Zwart-Wit kun
nen gaan hockeyen. Voetbal
met een stokje, ja. Ik had zo
veel kunnen gaan doen. Ma
nagement bij een voet
balclub, functioneren bij de
KNVB (public-relations),
een baantje,in de hockey-
wereld. Op hét voetbal heb ik
nee gezegd. Ik wil niet door
draaien in de mallemolen.
Over een j aar mogen ze weer
komen praten. Dan heb ik in
ieder geval de mogelijkheid
gehad om het afstandelijk te
benaderen. 21 Jaar is lang. Ik
heb het voor me uitgeschoven
en misschien komt het nooit
meer. Wat maakt het uit. Het
is allemaal tijdverdrijf".
„Ik weet dat de mensen
denken: wat weet die Frans
nou van volleybal af? Nou, ik
weet dat ik er meer van weet
dan de mensen denken. Ik
weet bijvoorbeeld dat vol
leybal veel speelser gemaakt
kan worden. We moeten toe
naar het totale volleybal. Er
zijn teveel stoplichten inge
bouwd. De spelers zijn
plaatsgebonden. Daar erger
ik me aan. Een back mag toch
ook een doelpunt maken. En
dan nog de interpretatie van
de scheidsrechters. Te over
heersend. Je moet een beetje
spelen. Dat deed ik ook.
Spelen en bespelen. Zalig om
120.000 uitzinnige mensen in
een stadion te bespelen. Au
tomatisch fluit je dan goed."
Frans Derks geniet. Van
alle dingen. Zojuist nog do
seerde hij het biertje zodanig
ners.
|en
goede
Ie
plend
vaardig.
j/er
fermogen
hreven
nopte
BEKAERT
Waarde vrienden,
Het geschiedde op een
vrijdagavond. Nu moet niet
iedereen direct gaan denken,
dat uw Cor aan een kerstver
haal wil beginnen, want dat
zou aan de rijkelijk vroege
kant zijn, niet waar? Dus het
geschiedde gebeurde mag
ook) op een vrijdagavond.
Uw Cor verbleef te midden
van de maatjes. Rustig nip
pend aan een glas gevuld met
rood, geestrijk vocht en de
plank met Franse kaas in het
midden. Kortom een goed
begin van het weekeinde.
Maar plots werd die rust ver
stoord. Een van de schatjes
opperde namelijk het idee om
een frisseduik in het
chloor-water van een van de
overdekte zwembaden in de
buurt te ondergaan.
In eerste instantie dacht ik:
„Die heeft te diep in hét
wijnglas gekeken". Het wa
ren echter geen echte Bour-
gogne-kelken waar wij aan
nipten, dus echt diep kon het
niet zijn. Het gevolg was dat
uw Cor binnen de kortste ke
ren in het echte diepe lag te
spartelen. Van het zwembad
wel te verstaan. Want een
beetje trimmen kan nooit
kwaad. Nu, ik heb het gewe
ten. De maatje.s spurtten mij
aan alle kanten Voorbij. Vro
lijk proestend in het voor mij
wel erg natte water. En toen
verscheen plotseling Han aan
de rand van het bassin. Nu
wiste we dat hij zou komen,
tenslotte had hij in een ver
metele bui dat maffe voorstel
gedaan om te gaan zwem
men. Wij, toch wat beverig
onder elkaar, dachten er aan
om zo snel mogelijk een
smoes te verzinnen om het
bad maar te kunnen verlaten.
Onze brave borst Han echter
niet. Behangen met een ver
vaarlijk uitziende duikbril en
bijpassende snorkel maakte
hij van zijn eerste plons een
ware ceremonie, Teentjes
onder water, borst met de
handen nat, in de nek een
plens water en daarna met
een op professioneel staand
gezicht een koene duik.
Schier verloor hij met die
doldrieste daad zijn speel
tjes, maar gelukkig voor hem,
was hij aan de ondiepe kant
begonnen. Dus bril en snor
kel waren alras bij de recht
matige eigenaar terug. En
daarna ontspon zich een
kostelijk toneelstukvoor
één persoon te (vooral echter
onder) water. Een blijspel
wel te verstaan, want onze
koene Han spartelde dat het
een lust voor het oog was.
Zijn snorkel net boven de
waterlijn, de voeten gehuld
in knotsen van zwemvliezen
daverde hij als een Jumbo Jet
door het blauwe water. De
rest van ons gezelschap
maakte heel wat water door
het vele lachen. Maar Han
trok zich er niets van aan. Hij
snorkelde verder. Keek aan
dachtig onder water rond.
Hij genoot tenminste, terwijl
wij wat koukleumend langs
de kant. bleven. Ik weet het nu
voor de volgende keer.
Trimmen in het water is best
leuk, maar dan moet jewel je
snorkel bij je hebben. Dan
kun je pas echt genieten. Of
niet soms? Han vindt van
wel. En hij kan het sinds die
vrijdagavond weten.
Met zwemmende
blijdschap van
COR HALFSPITS
PS. Voor de fans. Bal Op
Dak 3 heeft met 21-0 gewon
nen van Geef Hen Een Loeier
2. Er was dus geen bal aan.
Dan ga ik toch maar liever
zwemmen. En dan zeg ik nu
gedag!
Kees Verkerk: Nederland
gaat een zwak seizoen tege
moet".
MJVERDAL - Kees Verkerk blijft Kees Verkerk. Een mis-
p n wa' al te voor de hand liggende stelling, maar de kleine
"ttershoeker, die tegenwoordig in het Noorse Kristiansand
woont, verandert niet. In een hotel aan de rand van Nijverdal
*a»r hij met zijn Zweedse all-round-ploeg deze week neerstreek,
omdat door een super zachte herfst de natuur-ijs-banen in Zwe
ver geschikt Zijn voor zwemwedstrijden dan ontmoetingen
P de gladde ijzers, kijken zijn slimme oogjes nog steeds ferm in
verte. Zeker als hij stelt: „Het Nederlandse all-round schaat-
h ï,aa' s'echtste seizoen tegemoet van de laatste jaren. Het
d naast niet slechter na afgelopen seizoen, maar het feit dat een
Printer de IJsselcup won, zegt mij al genoeg".
va^S ^erkerk' leunend op een velours bruine bank in de lounge
kof, hotel, de handen soms wat aarzelend richting kopje
I le alsof hij zich geen tijd gunt zijn betoog te onderbreken,
0]vrü dr stellig in dat het Nederlandse schaatsen in het voor-
SDr 6 iaar ^00r het diepste na-oorlogse dal zal gaan. „De
voo'nters n'et' ^'e 'k er buiten, want coach Henk Gemser is
mii op de goede weg, maar de all-rounders gaan de potten-
v !n' Da* han ook haast niet anders. Kijk maar wie er in de
omf ^ernPl°eg zitten. Allemaal jongens die moeite hadden
e 'n e tijd van Ard en mij in de ploeg te komen. Toen wij
mi» t werden, waren zij plotseling de makkers die het
S'M i'q7®aan mahen. Maar het is er nooit bit gekomen. En dat
s 1972Dan moet je een keer erkennen dat je langzamerhand
sportief gezien oude mannen krijgt te maken".
maar'S Ver^erh kijkt voor zich uit. De gedachte dat hij „dat toch
even gezegd heeft" speelt waarschijnlijk door zijn hoofd.
^aareen ieder weet dat er veel waarheid in zijn woorden schuilt.
dle ,an as P'et Kleine bewees dat zaterdag in Deventer nog. Op
'hderd f H m Z° "'anSe" vijfhonderd meter ontwikkelde Kleine
fewenri Sen hoSer bewegingstempo dan de kenners van hem
•Wd 2l'n' maar effectief was het geenszins. En toch zou die
«keili e,Coac^es Egbert van 't Oever en Tjaard Kloosterboer haast
saitjjp verklaarde krachttraining nu zijn eerste zichtbare re-
n moeten afwerpen. Verkerk: „"Hoe kun je nu resultaat
verwachten bij een sportman van tegen de dertig. Dat gaat toch
niet. Als je vijftien, zestien jaar bent dan heb je een kans dat
krachttraining je sterker maakt, maar als je als sportman al
helemaal gevormd bent dan kun je het vergeten. Al til je duizend
kilo op, dan noghelpt het niets. Een ding weet je dan zeker: je rug
gaat kapot".
Krachttraining brengt het gesprek uiteraard op Hans van Hel
den, de in Heerenveen wonende schaatser die de aanpak van Van
't Oever en Kloosterboer ver van zich hield en daardoor in feite in
de problemen kwam, omdat hij de faciliteiten van de kernploeg
moest missen. „Hans rijdt zich voor mij weer in de Nederlandse
ploeg voor de internationale toernooien. Dat is geen punt. En dan
krijg je weer moeilijkheden. Niet dat ik Hans altijd gelijk geef.
Hij moet accepteren dat hij zich zo nu en dan moet aanpassen,
maar aan de andere kant blijft het zo dat een topsporter er recht
op heeft om lastig te zijn. Dat was ik ook en Ard op zijn manier
eveneens".
Kees Verkerk, in zijn drang om zijn Zweedse pupillen naar
grotere schaats-hoogten te brengen sterk geremd door financiële
problemen („Er kan voor ons haast niets. Alleen ijshockey is in
Zweden belangrijk. Daar vloeien stromen geld naar toe".) weet
dat zijn kritiek door sommigen in het Nederlandse schaatswereld
schouderophalend ontvangen zal worden"Laat ze maar denken,
maar in Nederland zit het aan de basis fout. Door allerlei verwik
kelingen in de bond zijn mensen belangrijk geworden die er geen
snars verstand van hebben. Waarom bemoeit een Anton Huiskes
zich niet meer met het schaatsen. Dat was toch een grootheid als
trainer. Als Ard en ik elkaar tegen komen, hebben we het nog
steeds over die man. In onze tijd zaten we als het ware vol van
Huiskes. Voor die man wilden wij door het ijs in plaats van er
over. Het is toch te gek dat mensen als Ard Schenk, Hüiskes, Bols
niets meer met het schaatsen in Nederland te maken hebben.
Toch een typisch trekje van Nederland. In Scandinavië kom jein
elke sport trainers tegen die vroeger zelf tot de wereldtop hebben
behoord, maar hier laten Ze een meisje als Ada Kok langs de kant
staan en een man als Rinus Michels naar Spanje en Amerika
vertrekken. Onbegrijpelijk voor mij".
Kees Verkerk vindt het daarom te onbegrijpelijk dat Neder
land in het all-round-schaatsen de race mét de Noren en de
aanstormende Russen niet heeft kunnen volhouden, omdat hij
tijdens de training van zijn ploeg op het kunstijs van Deventer
deze week zij n ogen uitkeek"Man, er red en zeker wel vij f tig man
rond die allemaal over een geweldige techniek beschikten. Beter
dan twee van mijn jongens. Waarom wordt er hier dan niets mee
gedaan? Zo'n Joop Pasman moet toch beter opgevangen worden.
Logisch dat hij nu de voorkeur geeft aan zijn studie, maar als de
schaatsbond er nu eens voor zou zorgen dat hij in deze jaren zich
aan zijn sport zou kunnen wijden en later de opgelopen studie-
schadekan inhalen dan weet ik zeker dat die jongen wel een paar
jaar intensief wil schaatsen. Maar dat gebeurt niet. Ze laten die
talenten hier maar aanmodderen. Al zijn de gewesttrainers daar
ook debet aan. Als die een talent ontdekken dan verrekken ze het
om het aan de coaches van de kernploegen door te geven. Nee,
Nederland schaatst op dit moment op de verkeerde weg. De
all-round-ploeg zal helemaal opnieuw opgebouwd moeten wor
den wil men in Lake Placid bij de Olympische Winterspelen
succes hebben. Doet de KNSB dat niet dan kan er heel wat geld
bespaart worden. Zo'n Piet Kleine heeft toch al niets meer te
zoeken in een toernooi. Die moet nu al met de Olympische vijf - en
tien kilometer bezig zijn. Daar heeft hij nog kans op succes.
Nergens anders..." Kees Verkerk blijft Kees Verkerk. Dat is dui
delijk.
ROB VAN DEURSEN.
BRUSSEL - Het sta
dion van Racing White
Daring Molenbeek, of wel
kortweg RWDM, ligt er
stilletjes bij. Als getracht
wordt de toegangshekken
uiteen te splijten, gaat er
onmiddellijk een deur,
behorend aan het pand
waar de conciërge zetelt,
open. In gebroken Ne
derlands laat hij weten
dat er nog niemand is. Ook
Nico Jansen niet, het lij
dend voorwerp van dit
verhaal.
springt er echt uit. Maar als
je ziet hoe hij de ballen ge
presenteerd krijgt. Nou, dat
is er voor mij niet bij. RWDM
heeft namelijk geen vleu
gelspitsen. Ik krijg weinig
bruikbare ballen van de
flanken. Alles moet uit het -
overigens uitstekend bezette
- middenveld komen. En dat
is voor mij moeilijk. Ik heb nu
vijf goals gezet. Is nog te wei
nig. Overigens heb ik wel veel
pech gekend. Ik raak iedere
wedstrijd de paal of lat wel.
Het is net of die dingen met
plaksel ingesmeerd zijn. Niet
te geloven. Maar goed. Ik ben
naar hier gehaald om goals te
maken. Als ik aan het eind
van het seizoen niet aan een
bepaald aantal zit, zeggen ze
hier misschien wel wat voor
spits hebben we nou weer
binnengehaald? Tot nu toe
gaat het echter goed. Ik werk
keihard. Wellicht maak ik
daarom wat minder goals op
dit moment. Bovendien
moest ik het ritme weer te
rugvinden. En ja-, die vleu
gelspitsen hè. RWDM weet
dat er behoefte aan is. Mis
schien wordt er nog wel een
aangetrokken".
Het wordt tijd om het res
taurant de rug toe te keren.
Nico Jansen moet naar de
middagtraining. Tijdens de
af te leggen meters naar het
stadion merkt hij nog op:
„Na de winterstop moet ik op
mijn oude niveau zijn. Zon
dag moeten we tegen Lierse.
Maar ik ben geschorst. Hier
in België kennen ze het pun
tensysteem. Ik kreeg een gele
kaart die meteen beloond
werd met drie strafpunten.
Ja, dan gaat het hard. Boven
dien, ik heb een naam mee
gebracht. Toen ik hier pas
kwam schreven de kranten,
de „bulldozer" komt er aan.
Maar Nico Jansen speelt nu
anders. Rustiger. Ik ga er nog
wel in. Dat zeker, maar met
meer overleg. Ik voetbal
trouwens met plezier. Lekker
knokken. Ik ben 25, wie weet
krijg ik nog wei eens een kans
voor Oranje. Daar wil ik voor
vechten".
ROMAIN VAN DAMME
Maar de vriendelijke con
ciërge spreekt dan de bemoe
digende woorden: „Ach, de
Nico zal zo wel komen. Hij
heeft h'en bruinen auto. Dat
zal niet lang meer duren". En
inderdaad. De reis naar de
Belgische hoofdstad krijgt
zijn beloning. Want enkele
minuten later stuurt Nico
Jansen zijn twee liter bolide
de kleine parking op. Na de
gebruikelijke begroeting
wordt besloten het restau
rant dat vastgeplakt zit aan
een ovèrdekf zwembad als
decor te laten fungeren voor
het gesprek. Gebouwen die
gefinancierd zijn door
L'Eclusse die een voet
balclub runnen tot een van
zijn hobby's rekent. RWDM
vaart daar wel bij.
Het is vrij druk in het res
taurant. Naar Belgische ge
woonte moet Nico Jansen
enkele handjes schudden,
waarna een tafeltje als
„scheidsrechter" fungeert.
Twee koppen van die over
heerlijke Belgische koffie en
Nico Jansen aan het woord:
„Ik begin het nu een beetje
gewend te raken. Maar wat
hebik het aanvankelijk
moeilijk gehad. Toen de Ver
huiswagen in Rotterdam
voorstond had ik zin om te
zeggen: Uitladen maar. Met
lood in mijn schoenen ben ik
gegaan. Wat wil je, een ander
land, een andere club, onze
kerheid. Ik heb het nu op be
paalde momenten nog wel
eens moeilijk. Een keer in de
week ga ik naar Rotterdam.
Vissen, als het tenministe
mogelijk is en naar mijn
vriend Gerard van der Lem.
Gelukkig heb ik een vrouwtje
dat zich moeiteloos aanpast.
Geen probleem. Ik woon
trouwehs tussen de Neder
landers. Onder andere de
directeur van Holiday Inn.
Kijk, ik moet het druk heb
ben hè. Constant bezig zijn.
In mijn huidige woonplaats
Wolvegem heb ik onlangs de
jeugd getraind. Hartstikke
geinig. Ja, het gaat me nu be-
vallen".
Dat is eveneens het geval
op de groene grasmat. Want
op dat terrein was het voor de
„Am-Ro-dammer" even
wennen. „De laatste acht
wedstrijden gaat het redelijk
Nico Jansen: „Ik moet
het druk hebben".
goed", meldt hij, „laatst
kreeg ik nog een tik vol op
mijn knie. Enkele dagen rust
genomen en het was weer
over. Ik kan weer incasseren.
Ik heb echter een lange op
bouw nodig gehad. Ik heb
anderhalf jaar bijna niets ge
daan. Veel gefietst ja, maar
toch anderhalf jaar in de
versukkeling gezeten. Een
rotperiode. Een operatie,-
been in het gips, opnieuw be
ginnen en dan weer in elkaar
klappen. Op dat moment
werd ik wel wat zenuwach
tig, ja. Toen ik hier kwam had
ik uiteraard een condi-
'tieachterstand. En er is hier
in het begin pittig getraind".
„En lachend laat hij er op
volgen:
„Van die bergen hier word
ik goed ziek. We trainen in
die bossen. Heuvel op heuvel
af. Daar werd ik akelig van.
Mijjn auto kookt over als ie
dat ziet. Kun je nagaan hoe ik
me voelde. In het begin suk-
kelde ik ook met mijn spie
ren. Een te zware belasting.
Alle spieren in mijn been de
den pijn. Ongelooflijk. Maar
ik ben doorgegaan".
Het tekent de persoon Nico
Jansen. Een karaktervolle
voetballer die in zijn carrière
al heel wat hindernissen
heeft moeten nemen. Die
hindernissen zijn de laatste
tijd echter niet zo hoog meer.
Bestaan in feite op dit mo
ment alleen maar uit verde
digers die Nico Jansen het
voetballeven zuur moeten
maken. „Het is moeilijk
voetballen voor een spits.
Dat merk je ook aan de top-
scorelijst. Alleen Ruud Geels
in het glas, dat menige
kroegbaas zou wensen dat hij
zijn gasten zo'n pils voor kon
zetten. De schuimkraag pre
cies twee vingers dik. Proost,
maar waarom Brevok? „Het
is een Bredase club. Dat heeft
sterk meegespeeld. En het
blijft een uitdaging natuur
lijk. Luister, er waren vrij-
vingspuntjes uit het verleden
die boven kwamen drijven na
de promotie. Begrijpelijk. Ie
dereen is nerveus als er iets
nieuws gebeurt. In zo'n si
tuatie gaan werken trok me
aan. Ik heb altijd een zwak
gehad voor zulke situaties.
Ze hebben me met een enor
me meerderheid van stem
men gekozen. En ik ben toe
vallig wel een vent die zich
nadrukkelijk laat gelden als
hij iets doet".
Alles aan- de kant en de
beuk erin? Ja, wat wil je nou.
Brevok heeft zo'n vierhon
derd leden. Geen sponsor. En
iedereen moet aan zijn trek
ken kunnen komen. Topsport
moet kunnen, maar ook voor
de relativerende sportman
moet er een plaatsje zijn.
Daar moet je van uitgaan. Er
is al voortreffelijk werk ver
richt. De organisatie moet
echter strakker. Een doorge
voerde taakverdeling. Dat
vergt een mentale aanpas
sing, zowel van het bestuur
als van de spelers. Wat zou je
in hemelsnaam moeten be
ginnen met vierhonderd zei
kers. Geef me dan maar
tweehonderd fijne, enthou
siaste mensen. Het is kiezen
of delen".
„Brevok zal een begrip
worden in Nederland. Dan
kennen ze Frans Derks nog
niet. Maar ik ben al veel ver
der dan dit seizoen. Binnen
drie jaar draaien we interna
tionaal. Dan hebben we de
beker gepakt, of weet ik veel.
Voorbarig? Och, jongen.
Kwaliteit genoeg. Relaties
ook. Natuurlijk is het eerste
jaar het moeilijkst. Maar we
handhaven ons. Geen punt.
En dan steeds hoger hè".
Twee uur zitten. De kriebels
plegen weer een gerichte
aanval op de persoon Derks.
Hij moet uitvliegen. „Ermoet
veel meer gefeest worden.
Schrijf dat maar op". Krie
bels is the word. Frans Derks
is zijn naam.
JACQUES EESTERMANS
BREDA - Kriebels is
the word. Frans Derks is
zijn naam. „Vaak genoeg
krijg ik nog de kriebels in
mijn kont. Dan moet ik
Weer eens uitvliegen".
Wie ooit mocht hebben
gedacht dat alom geroem
de, alom verguisde Bre
dase Frans na 21 jaren ac
tieve leidinggevende
sportbeoefening in zijn
schulp zou kruipen, kent
hem niet. Heeft hem nooit
begrepen. Allee, u hebt
gelijk. Zijn leeftijd ver
biedt het hem de dames
van Feijenoord, Ajax of
Volendam nog langer in
extase te brengen met zijn
net iets te forse billen in
zijn net iets te krappe ar
biters-maatkostuum. Die
tijd is voorbij. En voorbij
is voorbij. Maar voorbij
betekent nog steeds niet
uitgeteld. Immers, krie
bels is the word.
