ïarkt
Nieuwe Nederlandse
speelfilm op komst
Verbluffende beeld van zandbak-oorlog
Sympathieke
dwarsligger
waard
lestand
■mphis
en in
tmaal
SPECIAL VAN VARA OVER POLISARIO
TONY VAN VERRE IN
GESPREK MET
GEERT VAN OORSCHOT:
RADIO-RADIO
RADIO-RADIO
berichten
IUV
Dertien jaar
Invloeden
„MARTIJN EN DE MAGIËR"
Nu of nooit
Geweest
Verdiend
Eigen smaak
Vast patroon
Domburg
Wellington, Ac-
llhaven, Amstel-
laka nr. Ulsan,
1 Grandam, Atys
Itrang, 9 Shang-
ehorn 3 Kp. Race
Iron Arnhem 2 te
pphne 30 te Pulu
adrecht pass. 3
lusis, Diadema 1
|madi nr Sydney,
40 nw Humber
)utch Glory 2 vn
Sr. Immingham,
Jl vn Rotterdam
utch Spirit 3 te
fcmhaven 3 110 w.
Vntwerpen, Esso
I vn Rotterdam nr
rmedes 3 te Mon-
B0 vn Djeddah nr
nerland 1 rede
lauriersgracht 2
Work nr Corner-
la 3 te Mombassa,
jolf van Oman nr
pdlloyd Algoa 30
tir Durban, Nedl-
|3 te Yokohama,
ger, 3 240 zzo
nsterdam, Nedl-
|0 te Hongkong,
eefkerk 3 180 nw-
ppan, Obelix 3 w.
Rotterdam, On-
a, Onoba 3 vn Lu-
|Singelgracht 2 te
I Thameshaven 1
po nr Buenos Ai-
Norrloping, Wa-
|Bremen nr Ham-
nd 1 110 o Salva-
la, Zwijndrecht 2
.ar
2.18-2.28
4.03-4.33
mk
6.63-6.93
106.25-109.25
25.50-28.50
4.75-6.00
•liar
1.95-2.05
48.25-51.25
119.50-122.50
ion
47.25-50.25
n
40.25-43.25
n
38.25-41.25
ill.
14.82-15.12
eta
2.74-3.04
:hme 5.75-7.00
51.25-54.25
ar
11.00-13.25
1°
JS (RTR) - In het
■se Memphis (Ten-
Iondag de noodtoe-
Ikondigd nadat de
n 24 uur door meer
randen was geteis-
llf van branden viel
J een staking van de
(lieden van de stad.
lijn er in een etmaal
pt a tien per dag.
mag alleen nog ver
fden als de vloeistof
1 een voertuig wordt
lDe meeste branden
pstoken. De politie
j brandweermannen
lop verdenking van
pting.
lijk zijn het afgelo-
|inde bij het op gang
de jaarlijkse va-
om 86 personen bij
jige lukken om het
|men en nog eens 595
vond geraakt.
Amsterdamse effecten
een vakantiestemming,
liden bleef en de meeste
randerden. Een uitzon
voor een flauwe stem-
itering daalde dan ook
sprake van een zwakke
iQ. Heineken opende op
d van 3,— en zakte
Een bepaalde oorzaak
de beurs niet worden
irlijk veel aanbod. Van
Hoogovens zwak met
50. Akzo Unilever en
derd terwijl Kon.Olie
iaarentegen ging f 1,70
p 145,20. Het jaarver-
vandaag later op de dag
pvaartmarkt was het al
Is. De notering van Van
Nationale Nederlanden
f 99 terwijl de claims in
De bankaandelen gaven
:ale markt gaf een rustig
neen kleine verschillen.
E 6 min regeringssteun
kon oplopen tot 54,10.
4 met 3 winst voor de
aandelen. Leidsche Wol
|0. Rond een rijksdaalder
Iternationale terwijl Am-
te op 68. Daarentegen
sen zwakker in de markt.
ast-Nedam 2 op 108 en
ie hield volgens de beurs
Jingsnota van de regering
agere bouwfrequentie. In
1 3 op 68, VMF-Stork
ft verder Emba (min ƒ9),
land-Utrecht Hypotheek
£HOW°en zo
Samenstelling: Eajéni Lo
Dirk Vêllenga
ris, vrolijk, koffie
kleurig en mooi. Deze en
vele andere, hier verzwe
gen superlatieven schie
ten mij te binnen als Joyce
Kennedy, de zangeres van
de Amerikaanse funk-
rockgroep Mothers Fi
nest, op het tafeltje toe
loopt, waaraan ik mij heb
geïnstalleerd. Opgewekt
begint ze te babbelen.
Over hoe leuk het hier is,
het fijne publiek, hoe
goed alles gaat, etcetera.
Of ze niet vermoeid is, na
zo'n zwaar optreden en zon
der goede nachtrust in de af
gelopen vier dagen, vraag ik
haar overbodig.
Nééééééé, zegt ze nadruk
kelijk, maar weigert voorlo
pig de grote zonnebril met
rood-plastic montuur af te
zetten. Een blauwe capuchon
bedekt gedeeltelijk haar
hoofd, dat is bedekt met tien
tallen piepkleine vlechtjes
die zijn omwonden met zil
verkleurige draad. Een kar
weitje dat maar liefst zes en
een half uur in beslag neemt,
vertrouwt ze me later toe.
Een speciale kapper in Was
hington krijgt haar om de
twee maanden op bezoek om
de vlechtjes te vernieuwen.
De professionele manier,
waarop zij zich op en achter
het podium beweegt, is haar
niet komen aanwaaien.
Al meer dan dertien jaar
staat ze met haar man (Mot
hers Finest-zanger Glen
Murdock) op het toneel. Als
duo en later met een begelei
dingsgroep traden de twee op
voor Amerikaanse militai
ren, die toen nog in alle hoe
ken van de wereld waren te
vinden. „Playing the hits and
doing a good show", be
schrijft ze deze periode uit
haar muzikale loopbaan. De
grote ommekeer kwam zo'n
beetje toen de groep terugk
wam van een tournee uit Ma
nilla en het Woodstock-
festival bezocht. Daar lag het
begin van Mothers Finest, in
het optreden van Sly and the
Family Stone.
Joyce: „Sly Stone was de
eerste zwarte muzikant die
het blanke publiek wist te
bereiken, door het toevoegen
De broeders en
zusters van
Mothers Finest
Het pinkpopfestival
heeft de Amerikaanse
groep Mothers Finest
geen windeieren gelegd.
Dank zij de enorme „ex-
posure" van dit festival
(veertigduizend popfans,
de verzamelde Neder
landse poppers en een
live-uitzending ,op hil-
versum drie), gekoppeld
aan de op volle toeren
draaiende promotie
machine van platenmaat
schappij CBS staat „Piece
of the rock", een nummer
van „Another mother
further", inmiddels stevig
met beide benen in de va
derlandse hitlijsten. John
Verhoeven sprak met
zangeres Joyce Kennedy,
over drugs, Sly Stone, en
de plannen voor de toe
komst van een groep, die
op het breekpunt van haar
carrière staat.
van „blanke" elementen in
zijn muziek. Glen en ik beslo
ten ook zoiets te gaan doen.
We zijn toen op zoek gegaan
naar musici en hebben Mot
hers Finest opgericht". Een
blanke drummer (Barry Bor
den) en gitarist (Gary „Mo"
Moore) leveren de blanke-
rockbijdrage. Bassist Jerry
„Wizzard" Seay, toetsenman
Michael Keck en het
Kennedy-Murdock-koppel
vertegenwoordigen het
zwarte element, ofschoon dat
niet voor iedereen hetzelfde
inhoudt. Joyce Kennedy
heeft een voorliefde voor
gospel en rhythm blues (ik
beantwoord ontkennend
haar vraag of ik het nog kan
horen). Pianist en organist
Michael Keck houdt het op
jazz en gospel. Bassist Jerry
„Wizzard" Seay zweert bij
wat hij noemt „basic funk".
De groepsleden wonen al
sinds de oprichting, zo'n tien
jaar geleden, bij elkaar in één
huis in Atlanta, Georgia.
„Het is géén commune",
benadrukt Joyce, nog voor
dat ik naar details kan vra
gen. „Sinds het wat beter met
de groep gaat, hebben we een
duurder en groter huis ge
kocht, met dertien kamers, in
de „golden ghetto". Onze
volgende elpee gaat waar
schijnlijk zo heten. Er wonen
„Martijn en magiër" is de titel van de nieuwe Nederlandse
speelfilm, die volgens plan volgend jaar om deze tijd in première
zal gaan. Vier kinderen spelen de hoofdrol in deze als „familie
film" aangekondigde rolprent, waarvoor de opnamen deze week
beginnen.
Regisseur Karst Vermeulen, die onder andere bekendheid
kreeg door zijn in Rusland bekroonde kinderfilm „Peter en de
vliegende autobus", heeft zijn vier hoofdrolspelertjes (Vincent,
Ingrid, Marieke en Bart) geselecteerd uit 4000 schoolkinderen.
Het verhaal gaat over een jongetje, dat zonder medeweten van
zijn strenge ouders (gespeeld door Cor van Rijn en Marielle Fio-
let) in het geniep rrieewerkt aan een speelfilm, een film in een film
dus. De volwassen cast bestaat o.a. uit Lex Goudsmit, Albert
Mol, Leen Jongewaard, Rudi Falkenhagen en Allard van der
Scheer. De magiër wordt gespeeld door Joost Prinsen, terwijl
Alexander Pola en Jeroen Krabbé respectievelijk de rol van kren
terige producent en warhoofdige regisseur vervullen.
De opnamen voor de film, die door City Film Distribution
wordt uitgebracht, worden de komende zeven weken gemaakt in
en rond Hilversum. De binnenopnamen worden gemaakt in de
Cinetone Studio's, Tonny Eyk zal de muziek leveren.
Mothers Finest
alleen maar rijke negers in
die wijk van Atlanta. Wij zit
ten er tussen". „Omdat we
door het samenwonen elkaar
goed hebben leren kennen, is
de tolerantie binnen de groep
erg groot. We zijn als broe
ders én zusters voor elkaar".
De invloed van deze samen
levingsvorm op de muziek is
volgens Joyce groot. „Als je
door het huis loopt en ieder
een is thuis, hoor je dat er in
elke kamer andere muziek
wordt gedraaid. Van al die
invloeden is wel iets terug te
vinden in onze sound".
Die unieke mix van blues,
rock, soul en funk heeft de
derde elpee van de groep,
„Another Mother Further",
inmiddels hoog opgestuwd in
de binnen- en buitenlandse
hitlijsten. Tekenend voor het
dubbelzinnige karakter van
de muziek is het verschijnsel,
dat „Piece of the rock", de
hitsingle van de groep in Ne
derland, zowel in het
„beton-uur" van Alfred La-
garde wordt gedraaid als tij
dens de Ferry Maat-soul-
show. Het is echter de vraag
of het delicate, maar wankele
evenwicht van rock en soul/-
funk in de toekomst wordt
bewaard. Joyce beweert met
grote stelligheid van wel,
maar Jerry „Wizzard" Seay,
de bassist die wiebelend
komt binnenstappen, ver
klaart onomwonden dat de
volgende elpee meer „funky"
zal klinken. „Heavy funk"
noemt hij het zelf. De opna
men zijn al in volle gang:
onder leiding van producer
Skip Scarborough zijn er al
enkele nummers opgenomen,
waaronder „Give it up" en
„Can't fight the feeling".
„We zijn nu nog een echte
live-groep", meent Joyce,
„maar we proberen ons te
ontwikkelen tot een studio-
groep".
Na een lofreden aan het
adres van de producer („He's
sóóóó góóóóóóód!") legt
Joyce uit hoe de composities
van Mothers Finest tot stand
komen. „Michael (Keck) en
Wizzard schrijven het meeste
van het materiaal. De basis
van een compositie nemen we
eerst op in de studio. Daarna
gaan we er mee optreden, om
te zien of het nummer succes
heeft. Daarna nemen we het
helemaal op, of helemaal
niét". Als de langverwachte
koffie eindelijk is gearri
veerd, en de grote zonnebril
doelloos voor haar op tafel
ligt, begint ze weer te praten
over de volgende elpee. „We
voelen dat we nu op een
breekpunt in onze carrière
staan. „Another mother
further" heeft ons bekend
gemaakt bij een groter pu
bliek. Met onze volgende
elpee moeten we ons hele
maal waarmaken en aan de
hoge verwachtingen voldoen.
Het is nu of nooit". Jerry
Seay, die bij elke brede grijns
een enorme beugel laat zien,
heeft inmiddels stiekem een
grote pluk shag en een paar
vloeitjes gejat, die hij angst
vallig in zijn zwaaiende vuist
verborgen houdt. Zich al
zichtbaar verheugend op de
enorme joint die hij zometeen
zal gaan construeren, leunt
hij genietend achterover,
springt dan plotseling over
eind en komt even later terug
met een exemplaar van
„Another Mother Further" in
zijn handen en mompelt ette
lijke malen „take it maaaan".
Joyce weet haar spulletjes
goed te verkopen. „This is my
only drug", zegt ze, slurpend
aan haar tweede bekertje
koffie. „Dat is wel eens an
ders geweest. Vroeger ge
bruikten we allemaal drugs,
maar vijf jaar geleden heb
ben we daar en punt achter
gezet". „Dat is ook het grote
verschil tussen de muziek
van Sly Stone en die van ons.
Sly werd hoofdzakelijk geïn
spireerd door verdovende
middelen. Het enthousiasme
was kunstmatig. Het enthou
siasme in onze muziek is
echt".
JOHN VERHOEVEN
Nu eens lijkt het een scène
uit een oude woestijnfilm met
Rudolf Valentino: rustieke
zandhopen, fladderende ge
waden en zwaaiende armen.
Maar dan weer breekt een aan
zienlijk gruwelijker werke
lijkheid door van een volk dat
met de moed der wanhoop in
de meest primitieve omstan
digheden voor zijn vrijheid
vecht.
Indrukken van het pro
gramma over de bevrijdings
beweging van de Westelijke
Sahara, Polisario, dat de
VARA woensdagavond als
special op het tv-scherm
brengt. Jan de Graaf mon
teerde een film, samengesteld
uit materiaal dat door verschil
lende Franse filmploegen
onder de leiding van de
Frans-Libanese cineaste Joce-
lyn Saab gedurende maanden
geschoten is.
Verbluffende beelden over
een volk (waarvan de omvang
niet eens bekend is, de schat
tingen lopen uiteen van 70.000
tot meer dan het zevenvoudi
ge...), dat van de VN en het In
ternationale Gerechtshof offi
cieel het recht op zelfbeschik
king heeft gekregen, maar dat
in zijn strijd daarvoor tegen
Marokko en Mauretanië vrij
wel alleen staat. Steun - nogal
opportunistische steun boven
dien - is er alleen van de kant
van Algerije.
Intussen: die primitieve
Polisario-strijders boeken
successn en bewijzen hoe ef-
fektief een guerrilla tegen een
grote overmacht kan zijn. De
film laat zien dat Marokkaanse
Mystères met raketten er niet
in slagen de met geweren en
een paar landrovers uitgeruste
„opstandelingen" op de knieën
te krijgen.
De film laat ook zien hoe de
verzetsstrijders de fosfaatex
port - grootste bron van in
komsten - van Marokko vrij
wel hebben lamgelegd door de
lopende band die door de
woestijn loopt uit te schakelen.
De VARA heeft voor deze
special ook een Polisario-
vertegenwoordiger, de heer
Karim, naar Nederland ge
haald om de strijd van zijn
kleine volk toe te lichten. Een
strijd die lijkt te gaan om wat
niet meer is dan een uitge
strekte zandbak. Maar onder
dat zand liggen geweldige hoe
veelheden ijzer, titanium en
andere delfstoffen op exploita
tie te wachten. En als er geld in
het geding is helpen resoluties
en uitspraken bijzonder wei
nig.
De special van de VARA-
televisie over deze merkwaar
dige en weinig in publiciteit
komende oorlog in de Sahara,
wordt woensdagavond van 2
over negen tot 8 voor tien uit
gezonden via Nederland 2.
„Ik vind het leven een boosaardig karwei. Het bestaan
vind ik heel moeilijk, ik til daar vrij zwaar aan. De zin van
het leven ken ik niet. Het leven is voor mij een volkomen
zinloze aangelegeheid en om het vol te houden, probeer je
zelf een zin aan het leven te geven; dat is de enige zin die het
heeft, denk ik. Op de cruciale momenten van mijn bestaan,
dan denk ik: waartoe alles, waarom alles, het is toch één
grote belazerde troep, de mensen gedragen zich als hyena's
voor elkaar, wat heeft dat allemaal te betekenen, op die
momenten van verslagenheid en van grondeloos pessi
misme rees zij altijd voor mij op. En dan was het net of ze
me toesnauwde, me bij mijn nekvel pakte en zei: niet laf
zijn, geen gelazer, doorbijten en doorzetten, niet opgeven
en trap de hele boel maar in mekaar, durf maar alleen te
staan". Dit zei ongeveer een jaar geleden uitgever Geert
van Oorschot in De Populier in Amsterdam. De komende
weken is hij de gast van Tony van Verre, iedere zondagoch
tend op Hilversum 3 (11.30-12.00 uur). Een serie gesprek
ken met deze markante uitgever, nadat Van Verre eerder
vele zondagochtenden heeft gevuld met Carmiggelt (nu
iedere zaterdagmiddag is de herhaling), Jan Blaaser, Al-
bert Mol en Ko van Dijk. Met Van Oorschot kan het de
gedenkwaardigste serie worden: een vlotte prater, een man
die veel heeft meegemaakt en de belangrijkste eigenschap
van Van Voorschot is misschien wel dat hij het vertikt om
iemand naar de mond te praten. Mies Bouwman heeft dat
mogen ervaren in de laatste aflevering van Netwerk,
waarin Van Oorschot onverbloemd zijn mening gaf over
het televisiebestel, over het amusementswezen en over
Neerlands lieveling Willem Duys.
De BRT heeft een half jaar geleden twee lange televi
sieuitzendingen gewijd aan Van Oorschot (nog niet door
een Nederlandse omroepvereniging aangekocht voor zover
ik weet) en dat verdiende hij. Een uitgever met een uitste
kendfonds die zelf bovendien onder de naam R.J.Peskens
een paar bestsellers schreef heeft recht op veel aandacht in
de media. Zo'n tweehonderdduizend lezeressen van Li-
belle kunnen zich misschien de 6 verhalen herinneren uit
de bundel „Twee vorstinnen en een vorst" die de elitaire en
hooghartige Van Oorschot voor 1000 gulden per stuk aan
het vrouwenblad verkocht. Zou een normale schrijver zeer
ingenomen zijn met het feit dat hij én kwalitatief hoog
staand werk aflevert én een groot lezerspubliek heeft, zo
niet Van Oorschot. Hij zou liever een boek voor 400 mensen
schrijven, „ik hou wel van die kleine parochie van eenlin
gen, van de geboren, maar sympathieke dwarsliggers,
mensen die zich niet kunnen aanpassen". Dat Van Oor
schot een vriendelijk, maar heel eigenzinnig type is, zal U
niets verbazen.
Een merkwaardige uitgever ook die zich uitsluitend laat
leiden door zijn eigen smaak en niet door commerciële
motieven. De uitgebreide Russische bibliotheek is zijn
'werk en in zijn fonds zijn te vinden: Emmens, Kopland,
Koolhaas, Alberts, Lodeizen, Pierre Kemp en de verza
melde werken van Multatuli. Hoe anders dan andere uit
gevers hij is mag het volgende illustreren. Na de dood van
Jan Hanlo regende het bestellingen van boekhandelaren.
Van Oorschot weigerde het werk van Hanlo een tijd te
herdrukken volgens zijn credo: „Bij zijn leven niet gewild,
na zijn dood niet meer verkrijgbaar". Daar tegenoverstaat
dat Van Oorschot een rijk bekraste kerfstok" heeft: her
drukken van boeken verschijnen bij hem nogal eens onder
een andere titel zodat de argeloze koper denkt een nieuw
boek te kopen terwijl het al thuis op de plank staat. Dan
moetje maar beter uitje doppen kijken, lijkt me het enige
antwoord dat de uitgever zal geven.
Netzo min als ik op deze plaats inga op het werk van Van
Oorschot (Peskens), zo zal ook Tony van Verre zijn portret
algemeen houden en dus voornamelijk luisteren naar her
inneringen en ervaringen uit het leven van Van Oorschot
Het afgelopen jaar heeft Van Verre bewezen dat daarmee
bepaald geen oppervlakkige programma's worden afgele
verd. Alle gesprekken van Van Verre verlopen via een vast
patroon: de chronologie als leidraad. De eerste aflevering
afgelopen zondag ging daarom ook over de kinderjaren van
Van Oorschot. Armoede troef en een moeder die daartegen
in opstand kwam en een privé-
anarchistische strijd voerde tegen de kleine machthebbers.
(Prachtig beschreven in Twee vorstinnen en een vorst). „De
verhalen van arbeiderskinderen van zestig jaar geleden
zijn allemaal hetzelfde" zei Van Oorschot nadat hij had
verhaald over de treurigmakende vernederingen die hij
heeft moeten ondergaan. Kopvlees halen in het abattoir,
kleren dragen die gemaakt waren uit een oude overjas van
opa en erop uit gestuurd worden met pofboekjes om schul
den af te lossen: „Je kunt over die dingen eigenlijk beter
zwijgen".
Nou ja, de zeelucht was gratis en vandaar dat hij als
kind in Domburg opgenomen werd om aan te sterken. Daar
kwam hij in aanraking met kerk, kapitaal en oranje, de
drie vijanden van de arbeidende klasse. Volgende week
vertelt Van Oorschot hoe hij in aanraking kwam met de
literatuur via Kees de Jongen. Als Van Verre de uitgever
confronteert met zijn uitspraak dat het leven een boosaar
dig karwei is, kan het nog een prachtige serie worden. „Het
leven is moeilijk, zei Jan van Nijlen altijd en dan lachte hij
een beetje". Wat Van Oorschot doet moeten we nog even
afwachten.
JOHAN DIEPSTRATEN
De Britse groep Electric Light Orchestra heeft voor haar op
tredens in Amerika een speciale „vliegende schotel" laten ma
ken, die zich op een bepaald moment opent en dan een podium
vormt voor de groep. Het verplaatsbare toneel heeft een kleine
zeven ton gekost. Er zijn acht vrachtwagens nodig om het geheel
van de ene naar de andere plaats te vervoeren
