HOW°
raaykamp sr. en F
amen in blijspel
.v.
rrPiÖ Èp
wmiêMbmm
VLOED
G
„De verlegen versierder"
PE
Samenstelling: Eijih Loomam en Dirk ViHtNja
EN
55121
Ervaring
iflus
'jwordt
reclame-
iman
„Dochter" van
Raspoetin dood
twL (56)
>8-2240
H te Ovezande
HI JZELS
[DÉ STEM VAN ZATERDAG 1 OKTOBER 1977
ERZANDE
eveitstraat 7 p.o. 17
zorgen:
Maandag vindt in Den
Bosch (Casino) de lande-
Jjjke premiere plaats van
|de toneelproduktie „De
(verlegen versierder". De
organisatie daarvan ligt
11 handen van het Bredase
[bureau Pleziertheater,
ffaar Tony Dirne en Theo
Stuyvers de scepter
kwaaien.
Aan hen zal het niet liggen
wanneer het om succes gaat,
Iwant zij omgeven dit toneel
stuk met het nodige stunt
werk. Zo hangt er boven het
Casino een grote ballon, die
■deaandacht vraagt voor deze
[verlegen versierder. Maar op
(dit moment gaat toch wel de
jrootste aandacht naar die
[verlegen versierder zelf en
lat is Johnny Kraaykamp.
Zal de de Vlaamse regisseur
[Paul Cammermans erin sla-
jen om met Kraaykamp de
|iiiste toon te treffen? Johnny
is van nature een wat meewa-
ïige clown, die duizenden
[veel plezier kan geven, maar
[evengoed zelf met de kop
Jtegen de muur kan lopen. Dat
lis het tragi-komische van een
[echte clown. Maar daarmee
[staat of valt ook het hele ple
ziertheater.
„De verlegen versierder" is
|de Nederlandse titel van het
Engelse stuk The Mating
(Game van Robin Hawdon,
(dat met veel succes in Lon-
|den gespeeld werd. De Ne
derlandse bewerking is van
[Berend Boudewijn.
Johnny Kraaykamp sr.:
(„Ik heb met Paul Cammer-
nans al eens gewerkt in een
klucht samen met Joop Do-
derer. Alle drie de vrouwen-
Irollenvind ik erg leuk, ze zijn
Icmgtvaer gelijkwaardig. Ik
I ban* penoonlijk erg van de
Johnny Kraaykamp jr.
tekst af en die kan ik nu zelf
wat bewerken, dus kan ik er
een hoop aan doen. Ik heb
ook nog nooit met mijn zoon
gespeeld. Hij is een beetje een
driftkop. Hij zal dus niet veel
van me aannemen. Maar ik
heb er wel zin in".
Johnny Kraaykamp jr., die
in 1976 slaagde voor de to
neelschool en het afgelopen
jaar onder anderen een rol
speelde in de filmopnamen
van Dr. Vlimmen, staat met
zijn vader in de hoofdrollen.
Hij zegt onder meer: „Ik ben
in een heel andere tijd opge
groeid dan mijn vader. Ik heb
er ook heel lang over nage
dacht of ik wel of niet met
mijn vader zou spelen, juist
omdat ik los wil staan van
wat hij doet. Maar ik wil zo
veel mogelijk ervaring op
doen en daar hoort dit ook
bij. Dit zal voor mij de eerste
keer zijn dat ik een dragende
rol 160 voorstellingen lang
moet volhouden zonder dat
het een plicht wordt. Dat
vind ik een hele uitdaging".
Regisseur Paul Cammer
mans meent: „De cast is ge
woon ideaal te noemen. De
hele opzet is van een verzor
ging die je nauwelijks tegen
komt. Ik hoop dat het gewoon
lekkere voorstellingen wor
den waar de mensen zich
kunnen amuseren. Het stuk
op zich heeft alle mogelijk
heden in zich. Berend Bou
dewijn noemt het „een wat
breed boulevardstuk.,Er zit
ten niet zoveel Engelse
woordgrappen is, het is meer
een situatiestuk. Het gaat er
niet om dat je je alleen met jê
sokken aan in een kast ver
stopt, maar hoe je dat doet".
Het Pleziertheater gaat
met deze produktie door Ne
derland en België.
De Verlegen Versierder is
behalve op 3 ook nog op 4 en 5
oktober in Den Bosch te zien,
verder onder anderen op 13
oktober in Bergen op Zoom,
14 oktober in Etten-Leur, 2
en 3 november in Breda, 8 en
9 november in Tilburg en 19
november in Goes.
ïgsovereenkoms'
I onsumentenbondw
I* Links op de foto staat Tar-
I IJculc Lasuria, een 96-jarige
Hinwoner van het Russische
I IGeorgië. Tarkuk is een van de
mkerngezonde Russen dié met
de honderd halen
■door veel yoghurt en karne-
ImeMe te nuttigen. Vooral in
Ihooggelegen gebieden in Rus-
Sland wonen tientallen men-
Isen die de honderd al ver ge- r
Bpasseerd zijn.
J Een Amerikaans reclame
bureau zag in deze Tarkuk de
iwan die een speciaal merk
yoghurt via de tv inde VS zou
Mïïioeten aanprijzen. De direc
teur van die maatschappij,
Goldberg poseert hier
t Mast de vitale Georgiër. Het
Stoas de eerste maal in de ge-
Mschiedenis dat het de Ameri-
B kanen werd toegestaan een
B^clamespot te filmen in de
MSoviet-Unie.
Mevrouw Maria Ras-
poetin Solovjev Bern, een
ex-danseres en circusar
tieste die beweerde dat zij
de dochter van de monnik
Raspoetin was, is in Sil-
verlake, een gemeente van
de agglomeratie Los An
geles, op 77-jarige leeftijd
overleden. Ze heeft ver
moedelijk een hartver
lamming gehad.
Maria Raspoetin, mede
schrijfster van het boek
„Raspoetin: de mens ach
ter de mythe", woonde
sinds 1935 in de Ver
enigde Staten.
De muren
van mevrouw Raspoetins
huis waren behangen met
oude foto's van de monnik
die invloed uitoefende op
het beleid van de laatste
Russische tsaar door de
verering die de tsarina
voor hem koesterde. Hij
werd in 1916 vermoord
door samenzwerende
leden van de Russische
adel.
$trip.
U7o
€tv
OD<ZV*-rVXn.S
0 Danny Kaye haalde in Dallas, Texas, weer een
vreemde stunt uit door het Dallas Symphony Orchestra
te dirigeren met een cowboy-hoed over zijn ogen. Het
gebeurde tijdens de repetities voor een officieel concert
en na het moment waarop Danny de hoed opzette klonk
de muziek even aoed als ervoor
LIMERIJKERS KAMER
Verslag over de Limericks in Xfkleine terts)
Het doet me deugd Paul Joormann te kunnen melden dat
zijn. voorstel: een Limerijkerskamer op te richten in goede
aarde is gevallen. Ik hoef dit niet af te leiden uit het aantal
inzendingen van oplossingen voor de eerste opgave: lime
ricks in x", want de inzenders schreven het erbij. ,,Tot mijn
grote vreugde las ik over het plgn" schreef Mr. Lombarts uit
Zundert - limencker van het eerste uur - als inleiding tot zijn
inzending: De Limerick in E grote terts, een poging om een
literair ludieke draai te geven aan gedenkwaardige activitei
ten van onze oudministers. Omdat dit niet uitdrukkelijk was
„verboden" maakte hij het zich onverplicht nog lastiger door
hei porte-manteau element er aan toe te voegen:
Elke excellentie emitteerde er Eclo
eertijds eens een edict: ex,,Ekwo",
enigszins eminent
en evenzeer eloquent
een Editio Emolumento.
Goed van bouw en samenhang, maar regel 1 telt maar liefst
13 lettergrepen en hoe zing je die nou op de limerick-melodie
taTOMta taTOMta taTOMta? De jury had nadrukkelijk ge
waarschuwd tegen deze overtreding, die ze, juridisch gespro
ken, beschouwd als „contempt of court" oftewel Belediging
van de Rechtbank. Maximumstraf dus: 10 strafpunten en over
naar de volgende zaak. Die is er, die zijn er: vier stuks, maar
pas volgende week behandelen we de werkstukjes van de heer
A. de Roos, Laan van Mertersem, Breda, mej. Marry v. d. Plas
uit Rijen, de heer P. Meeusen uit Wouw, mevr. Janssens-
Sterkens uit Baarla-Nassau en de Bredase Anglistengroep
(ook weer van de partij!). Eerst de opgave voor oktober. Het
idee hiervoor dank ik aan Mr. Lombarts. Ik ontleen het aan
zijn tweede limerick die hij buiten mededingen toevoegde aan
zijn inzending en opdroeg aan mij. Allereerst dank hiervoor.
Men componeert niet iedere dag een Ode aan O'Mül (ik ver
beeld me niks, hij schreef het erbij!).
Bij mollevaan bedenkt maal bij acht
een lovenaars-teerling niet bij macht
'n derkje limerick-wicht
'n leder versje te vïcht
tot z'n meester 'm 's morgens liep uit slacht.
U ziet en hoort het: Spoonerisme, porte-manteau en Woord
breuk! Zo ingewikkeld hoeft het niet. Voor oktober verwach
ten we van de Limerijkerskamerledén een: Spoonerlimercik.
In elke regel minstens één spoonerisme en verder geen acroba
tiek: geen porte-manteau, geen woordbreuk. Puur spooneris
me! Zo iets als dit mijn voorbeeldje: Dominee Spooner Redivi-
vus
Een dimme ricklichter in Vlekken
wou d'aandacht van 't veeslolkje trekken
door Spominee Dooner
:de letterdoosboener!)
keer 'n weertje tot weven te lekken.
Theoretisch is dit in orde: Dimme ricklichter voor Lime-
rickdichter; veeslolkje voor LeesvolkjeSpominee Dooner
voor Dominee Spooner, maar 't houdt niet ovgr! Letterdoos
boener voor Letter Boosdoener is al beter omdat een doosboe-
ner ten minste iets is: een vent die letterdozen boent, al staat ie
niet in Van Dale, wat niet gezegd kan worden van de vier
woorden ontstaan uit de twee spoonerismen in de laatste
regel. Die staan wel in Van Dale: keer, weertje, weven en
lekker en dat valt in de prijzen. Bestaande woorden, liefst hele
gekke en ongerijmde. Zorg echter eerst voor de ritmiek en pas
dan voor de acrobatiek Vergeet ook Max 10 niet. MaximaallO
lettergrepen in de lange regels, n'en déplaise de Rijmheer uit
Epe die dat te benepen vond:
„Met dat Max" sprak een rijmheer in Epe
doen limerickers veel te benepen.
Ik zelf rijm perfekt,
geen syllabe defekt
en mijn laatste regel telt welgeteld op z'n minst 21 lettergre
pen!
Voor deze onverlaat citeren we Psalm 17 uit mijn Engels
bijbeltje: Up, Lord! Disappoint him and cast him down!"
Limerijkerskamerleden, sukses en plezier gewenst!
JOHN O'MILL
P.S. I missed yoy, Teteringen! That lousy lathe didn't get you
down, did it? Mind over matter, man! (heer up and start
rhyming: het mag immers altijd ook in het Engels! (and exple
tives will be deleted!!'")
ND en
EN
;dag 6 oktober 19I
,e heer Rentmeestt I
iliek ex artikel I"
verkopen:
atselijk bekend 0" j
groot 23 are 60 ce"' 1
>r een huurprijs
vat I
at 31 maart 1981
■n; Onroerend gee
22'34- uri
■lijk op 7 noveffl1* I
iet de eigenaar.
ar ten kantore va I
Clara's pad 4,
ij-is Beyer, Badhui
LiL aUWaaroP Henk zat, hield het
Bino nrmilnd door de sterke stro-
|ch hli in elkaar. Henk klemde
lbvpfi u aaftwee 'atten die kruiselings
IstnMi ak uitstaken, toen de boel
Lr ?en S™01 deel van het dak
etivn» i90/' Het dreef snel de polder in
leen h mee' Hl) wist ™et waar-
LJ1 Pn& Haar hij leefde. Na een
lerd if w'l V'0t ergens opwast. Het.
L 'Pnt' Zondagochtend. Henk kon
Paler >i. u ken' maar hii za§ alleen
het ri.1?' r en daar een halve boom
Ten h l an 060 duis bovenuit stak.
Bond nderd meter van hem af
Pofdma1 [)aard' onbeweeglijk, het
ter Hent Wlnd'tot de buik in het wa-
Bikte ermoedde dat het dier op een
peen k,°? erder niets. Geen mensen.
Vnd Hes' Bphalve het geluid van de
|enk i stilte.
Pndhiu! zwemmen. In de zomer
(hete, i 1 een Poalcschil om een kilo-
|egu,.„ „loods meer zwemmend af te
u had hij weinig aan deze
sportieve kwaliteit. Waar zou hij heen
moeten zwemmen of waden? Nergens
zag hij een veiliger plek dan zijn vastge
lopen drijvende dak. Binnen enkele mi
nuten zou hij in het water verstijfd zijn
van kou en verdrinken. Hij bleef zitten
waar hij zat. Van een film herinnerde hij
zich het gevaar van langdurig natte,
koude voeten te hebben. Hij trok zijn
rechteriaars uit en zijn sok, wrong die
uit, stopte hem onder zijn oksel en begon
zijn blote voet te wrijven. Een uur hield
hij dit vol. Daarna trok hij de warm ge
worden sok weer aan en de laars en her
haalde de procedure voor zijn linker
voet. De hele dag zat hij te wachten en
rond te kijken. Diepe neerslachtigheid
overviel hem, maar hij zag die dag nog
kans zich daaruit te bevrijden. Hij hield
zichzelf voor dat hij iets heel uitzonder
lijks meemaakte, een gebeurtenis waar
door hij zijn standvastigheid, zijn flink
heid ,kon testen. Hadden drenkelingen
niet wekenlang in een open sloep op zee
rondgedreven, zonder eten, zonder be
schutting en het overleefd? Had door
zettingsvermogen en fut' mensen niet
door woestijnen en poolgebieden ge
voerd onder onvoorstelbare omstandig
heden?
Voor hem móést redding nabij zijn. Het
was toch ondenkbaar dat in het mo
derne Nederland, in 1953, een eiland
kon overstromen zonder dat iemand een
vinger uitstak, zonder dat gezocht werd
naar overlevenden? En toch, waarom
verschenen er geen bootjes? Waarom
hoorde of zag hij geen vliegtuigen? Er
waren toch helikopters in de wereld. We
hadden toch een luchtmacht en een
KLM Of..., was er zóveel land over
stroomd, waren er zóveel mensen ver
dronken dat Overflakkee voor het red
dingswerk eenvoudig nog niet aan de
beurt was?
Diep drong de kou door onder zijn
zware jas, nestelde zich in zijn botten,
versufde zijn denken. Opnieuw kwam
de vloed, rukte aan de geteisterde dijken
en gaf het verdronken land de genade
klap. Een paar meeuwen schreeuwden.
En het werd donker.
Strijen en zijn vrouw en Anne hingen de
hele zondag in de hanebalken. Bij laag
water viel het onbeschadigde deel van,
de zeedijk droog Er verschenen een
paar mensen op, in de buurt van het huis
van de polderopzichter. De Strijens rie
pen en ^waaiden. Er werd terugge-
zwaaid en de mensen verdwenen weer.
„Nu zullen ze een bootje opscharrelen
en ons halen", zei Strijen. Maar bij de
polderopzichter hadden ze geen bootje.
Ze hadden alleen zestig mensen, die op
gepropt zaten in eerfte klein huis, dat op
de dijk stond en droog was gebleven Die
zestig mensen waren hongerig, bang en
rampzalig omdat ze familieleden voor
hun ogen hadden zien verdrinken. De
duisternis viel. Op veel plaatsen in
Zuid-Holland en Zeeland verdween met
het verschijnen van de nieuwe nacht de
hoop uit de harten van hen die op daken
en in bomen gerekend hadden op red
ding, die zondag.
Verkrampte handen lieten los. En velen
stierven.
's Maandags kwam de hulp op gang. De
overlevenden in de huizen bij de Kaai in
Battenoord zagen kans een oud bootje
zo op te knappen dat ze mensen in de
polder ermee uit hun huizen konden ha
len. Ook de Strijens werden zo uit hun
benarde positie gered. Ze hadden ge
dacht beklaagd te zullen worden, maar
toen men hoorde dat alleen opoe was
verdronken die al zo oud was, had men
weinig aandacht voor hen. Hoevelen in
Battenoord hadden niet vrouw en kin
deren verloren bij de poging om hen met
auto's juist in veiligheid te brengen in
Nieuwe Tonge?
De Strijens vroegen naar Piet en Henk.
Niemand wist iets van hen. Tot in de
loop van de dag een man van een dak
werd gehaald die hun moest vertellen
dat hij Piet door het water had zien
wegsleuren. Van Henk wist hij niets.
Ze huilden. Het viel niet op. Zovelen
huilden. Anne huilde om haar lieve
lingsbroer en uit angst om Henk. Van
hem was er geen bericht. Hoe langer het
duurde, hoe later het werd, des te klei
ner werd de kans dat hij nog leefde.
Anne voelde een grote woede tegen het
water in zich groeien. Ze legde haar
hand op haar buik, waar het kind als een
razende te keer leek te gaan.
De poldervoorzitter zag die dag kans om
over het buitengors Herkingen te berei
ken. De burgemeester probeerde met
enkele anderen over de geschonden bin
nendijken naar Tonge te gaan. Ze kwa
men niet terug, slaagden blijkbaar in
hun poging.
In Nieuwe Tonge, in het huis van Kloos
terman, hield tegen de ochtend van
maandag de baby op met huilen. Het
geschrei dat vierentwintig uur had ge
duurd was enerverend geweest, de stilte
was een schok. Niemand durfde in de
wieg te kijken. Tenslotte deed Hennie
het.
„Hij ligt doodstil, met zijn ogen dicht.
Maar hij leeft wel, geloof ik".
Meneer Kloosterman trok zijn kleren uit
op z'n onderbroek na en kondigde aan
dat hij ging proberen in de keuken iets
eetbaars voor de baby te vinden. De be
nedenverdieping stond tot halverwege
het plafond onder water Hij daalde de
trap af en waadde door het modderwa
ter naai- de keuken. Alle brood en alles
in pakjes was doorweekt en oneetbaar
geworden door het zout. Maar tot zijn
blijdschap vond hij een dichte fles melk.
(Wordt vervolgd)
