Cholera bedreigt
Mekka-pelgrimage
EEN STAP VERDER
Mening
Russische ruimte
vaart in Hoeven
20 JAAR NA SPOETI\IIK-1
WAT DOET t
PAPIER
IVOOR UW PEN
Reünie
m
binnenland I
Alles
Lijdzaam
Abortus (9)
99
99
Duck
's NACHTS
LICHTJES
^iet bang
DE STEM VAN WOENSDAG 14 SEPTEMBER 1977
STEM VAN WOENSDAG 14
Met deze 38 meter lange raket werd de eerste
mens in de ruimte gebracht. Een iets verkorte
versie bracht Spoetnik-1 omhoog. En een wat
langere en krachtiger variant geeft nu nog
steeds de Sojoez-kosmonauten een lift naar de
kosmos. (Foto Piet Smolders).
De Volkssterrenwacht Simon Stevin in Hoeven organiseert
rond de vierde oktober een speciale manifestatie over de Russi
sche ruimtevaart. Die duurt van zaterdag 1 tot en met zondag 9
oktober.
De sterrenwacht zal dan elke avond geopend zijn van 19.30 tot
21.00 uur, behalve vrijdag- en zaterdagavond. Zondagmiddag
begint een rondleiding om precies 15.00 uur, die duurt tot 17.30
Er worden dan unieke films vertoond over de Russische ruimte
vaar (afkomstig van Sovexportfiim), kleurendia's (gemaakt door
onze ruimtevaartmedewerker Piet Smolders) en veel unieke te
keningen en foto's (ook deels van de hand van onze ruimtevaart-
medewerker).
Verder bestaat er natuurlijk gelegenheid via de machtige kij
kers van de sterrenwacht een blik op het heelal te werpen-aishet
tenminste helder weer is. Voor inlichtingen: 01659-2439.
laten van 's werelds eerste ruimtera
ket, waarmee Spoetnik-1werd gelanceerd.
(Foto Piet Smolders).
Ruimtevaart: van
race naar routine
4 Oktober 1957. Zes uur
's morgens. Moskouse tijd.
De plaats: Bay Konoer, in
de verlaten steppe van
Kazachstan, op 250 kilo
meter ten noordoosten
van het Aralmeer. In het
vroege zonlicht heeft de
witte raket een roodach
tige glans. Nog is zijn ge
vangen in de stalen grij
parmen en tentakels van
montagetoren en leidin
gen.
De tientallen technici
die zojuist nog als mieren
om het slanke projektiel
zwierven, zijn het blok
huis binnen gegaan. Door
de luidsprekers klinken
korte meldingen. Ze zijn
alleen bestemd voor een
handjevol ingewijden. De
wereld heeft nog geen
vermoeden van wat er
gaat gebeuren. „Goto-
vnostj desjat minoet"
(Nog tien minuten).
I het lanceercentrum
onder de schrale steppe
bodem tikt een klok de
laatste minuten weg. Nog
zestig seconden Sissend
springen de zuurstoftoe-
voerleidingen terug, elec-
trische verbindingenwor-
den abrupt verbroken. De
raket is nu op zichzelf
aangewezen.
De vier montagetorens,
die de raket in hun ijzeren
greep hadden, wijken
traag terug. De steppebo
dem trilt onder het geweld
van 32 witgloeiende rake-
tuitlaten. Brullend ver
heft de raket zich boven
het betonnen platform,
gaat dan sneller en snel
ler. Het tijdperk van de
ruimtevaart is begonnen:
Spoetnik-1 ijlt de kosmos
tegemoet. Enkele minuten
later snelt hij piepend in
zijn baan om de aarde met
een vaart van 28.000 ki
lometer per uur.
Nu, twintig jaar na deze
triomf die in het westen als
een schok werd ervaren,
staat de ruimtevaart op het
punt een routine
aangelegenheid te worden.
Nog even en dan zullen elke
week ruimtevliegtuigen de
aarde achter zich laten en
toeristen zullen bij wijze van
vertier een ruimtestation be
zoeken. En merkwaardig ge
noeg zijn het de Amerikanen
die met hun ruimtevleigtuig
„Enterprise" en zijn opvol
gers als eersten de ruimte
„binnen ieders bereik" bren
gen.
Merkwaardig ja, want toen
de trotse Russen op die ge
denkwaardige vierde okto
ber beweerden, dat hun
Spoetnik een gewicht van
Joeri Gagarin (links) en Alexei Leonov, eerste ruimtevaarder en eerste ruimtewandelaar. (Foto Novosti
83,6 kilo had, dachten Ame
rikaanse deskundigen dat
het 8,36 kilo moest zijn. Nu
slingeren diezelfde Ameri
kanen met iedere vlucht van
hun spaceshuttle gemakke
lijk dertig ton in een baan om
de aarde. De Russen zijn hun
eertijds overtuigende voor
sprong op het gebied van ra
ketkracht definitief kwijt.
Toen Frank Borman, de
Amerikaan die Jules Verne's
droom waarmaakte door met
kerstmis '68 om de maan te
vliegen, kort nadien Moskou
bezocht, gaf hij ronduit toe
hoe de Amerikanen het zo ver
hadden kunnen 'brengen:
dank zij Spoetnik-1. Spoet
nik maakte Amerika wakker.
Spoetnik zorgde ervoor dat
de elkaar beconcurrerende
leger, luchtmacht en marine
in Amerika samen een natio
naal ruimtevaartinstituut
schiepen: NASA.
Al spoedig had ook Ame
rika zijn eigen satelliet, zij
het een kleintje van enkele
kilo's. En er werd, onder lei
ding van de onlangs overle
den Werner von Braun, be
gonnen met de ontwikkeling
van een raket die alles ter we
reld veruit in prestaties zou
overtreffen: de reusachtige
Saturnus-5, driemaal hoger
en achtmaal krachtiger dan
de Spoetnik-raket.
De start van 's werelds eer
ste ruimtemens, Joeri Gaga
rin (12 april 1961) deed de
Amerikanen beseffen dat zij
alles op alles moesten zetten.
Kennedy kondigde zijn
maanprogramma aan. De
Amerikanen moesten als
eersten voet op onze heelal-
buur zetten.
Aanvankelijk schoorvoe
tend en met de nodige vertra
ging volgden de Amerikanen
de Russen naar de ruimte.
Voorlopig stalen de Sovjets
nog de show. Maar in 1965
werd dat anders. In een onge
looflijk tempo - voor het
logge bureaukratische
Sovjet-systeem niet bij te
houden - begonnen de Ame
rikanen met krachtiger ra
ketten hun tweepersoons
Geminipruimteschepen te
lanceren. Gemini was een oe
fenschool voor komende
maanreizigers, zij het nog
dicht bij de aarde.
Het Amerikaanse
concurrentie-principe le
verde een kwaliteit en een
verfijning waaraan de Rus
sen ook al niet meer konden
tippen. En in 1969 leverden
de Amerikanen hun toppres
tatie in organisatie en plan
ning toen zij twee mensen op
de maan brachten en heel
huids weer terughaalden
naar moeder aarde.
Lijdzaam moesten de Rus
sen toezien hoe hun aanvan
kelijke reusachtige voor
sprong verdween en in ach
terstand veranderde. Zij
slaagden er niet in een veel
grotere raket betrouwbaar
genoeg te maken voor be
mande ruimtevaart.
De raket waarmee zij nu in
hun Sojoezi lanceren is nog
altijd van hetzelfde type
waarmee in 1957 Spoetnik-1
omhoog ging, zij het dat hij
wat is verlengd en opge
voerd. En Amerikanen die in
het kader van het Sojoez-
Apollo-projekt het Russische
ruimteschip nader konden
inspecteren, kwamen tot de
conclusie dat het in veel op
zichten zich niet kon meten
met de Amerikaanse Gemi
ni's van de zestiger jaren.
Al met al is het Russische
materiaal betrouwbaar,
maar daarvoor is een hoge
prijs betaald: jaren achte
reen hetzelfde spul gebrui
ken en perfectioneren. Wer
kelijk baanbrekende nieuwe
ontwikkelingen zijn nog
steeds achterwege gebleven
of kwamen niet zo ver dat ze
operationeel werden.
Achteraf bezien was er in
de veelbesproken ruimterace
van de jaren zestig niet meer
dan een deelnemer: de Ame
rikanen kwamen weliswaar
voor de eerste manche te voet
aan start, maar al spoedig
hadden ze een felle Lotus
onder hun gat, terwijl de
Russen in hun Lelijke Eend
jes bleven toeren.
Intussen is het tijdperk
van de grote concurrentie
voorbij. De Russen doen
nog steeds degelijk werk
in de ruimte met hun
standaard-ingrediënten
en eens zullen ook zij over
hun ruimtevliegtuig be
schikken. Hun 100-kuub
leefruimte biedende sal-
joetsruimtestations, die
met de regelmaat van de
klok worden gelanceerd
en bemand, zijn de eerste
voorboden van een nieuw
tijdperk in de ruimte
vaart: twintig jaar na
Spoetnik-1 vestigt de
mens zich metterwoon in
de ruimte.
BEIROET (UPI) - Religieuze traditie heeft de strijd van de Arabieren tegen een
cholera-epidemie die reeds 68 mensenlevens heeft geëist, tot een race tegen de klok
gemaakt.
strekking
Het wegnemen van men
selijk leven is voor de christe
lijke partij een hoogst beden
kelijke aangelegenheid in hun
visie op de mens, wat het te
vens in een rechtsstaat naar
hun inzicht voor eenieder zou
moeten zijn. Enkele theologen
Bneven voor deze rubriek moeten met volledige naam en adres worden
ondertekend Bij publikatve zuilen deze vermeld worden Slechts bi) hoge
uitzondering zal van deze regel worden afgeweken Naam en adres zijn
dan bij de redactie bekend Publikatie van brieven (verkort of onverkort)
betekent niet dat de redactie het in alle gevallen eens is met Inhoud, c q
schrijven een open brief en be
titelen deze houding als onde
mocratisch. Meerdere mensen
heb ik bij het vernemen van dit
bericht spontaan horen reage
ren met „Is het niet godge
klaagd?"
Persoonlijk sta ik huiverig
tegenover een socialistische
maatschappijvisie, want ik
meen. dat de bekende journa
list J.L. Heldring gelijk heeft,
waar hij schrijft: „Is er een on
verbrekelijk verband tussen
socialistische economie en po
litieke onderdrukking? Zo'n
noodzakelijk verband is er
niet. Alleen: zulke vormen van
socialisme heeft de wereld nog
niet vertoond. Alle zichzelf so
cialistisch noemende staten
zijn tevens onderdrukkings-
staten".
Ik vraag me af: Waarom
hebben de theologen niet een
brief naar de PvdA-fractie ge
stuurd, waarin zij betogen, dat
ook de staat een ethische taak
heeft? Van Floris Bakels, di
recteur van Elsevier, die in
concentratiekampen het na
tionaal socialisme in hart, nie
ren en botten heeft ervaren en
onlangs het boek „Nacht und
Nebel" liet verschijnen is deze
uitspraak: „Ik blijf me grote
zorgen maken over de gang van
zaken in ons land: de toene
mende onverschilligheid je
gens ongeboren en ten einde
lopend leven... de overspannen
sex en bespotting van elk ge
zag, het groeiend drugpro
bleem. Ze zijn even zovele
voorbeelden van een voort
schrijdende verloedering en
degeneratie". Een soortgelijke
rode lantaarn zou niet mis
staan in handen van theologen.
Toen de formatie voor het
eerst vastlliep verscheen een
uiteenzetting hieromtrent van
de formateur in de pers. Van
De eerste honderdduizenden devote moslims zijn al over
land op weg gegaan naar Mekka, voor een pelgrimage die
over ongeveer twee maanden haar hoogtepunt bereikt.
„Als we de cholerastatistiek dan niet hebben omgebogen,
zou de zaak uit de hand kunnen lopen", verklaarde een
arts in Beiroet.
„Wat kan men eraan doen?"
vroeg hij zich af. „De -ziekte
wordt verspreid door mensen
en vanuit besmet water en
voedsel. Je kunt met zekerheid
zeggen dat al deze elementen
in overvloed aanwezig zijn op
de hadzj (pelgrimstocht) naar
Mekka".
Zondag maakte de Saoedi-
Arabische overheid bekend
dat zich in de streek ten noor
den van Mekka „enkele geïso
leerde gevallen" hadden voor
gedaan. Daarmee werd het ko
ninkrijk het vijfde Arabische
land dat de ziekte binnen zijn
grenzen heeft.
„Enige troost", verklaarde
de Libanese dokter, „is dat
Saoedi-Arabië, dat Mekka op
zijn grondgebied heeft, kan
bogen op het beste medische
personeel en de beste verple
ging in de Arabische wereld".
De choleradreiging zal de
pelgrims hoogstwaarschijnlijk
niet afschrikken. In vele geval
len hebben zij de spaarcenten
van een heel leven in de tocht
gestoken die zij volgens hun
geloof minstens één keer moe
ten volbrengen.
De Arabische wereld beij
vert zich dus de cholera te be
heersen voordat de meeste pel
grims op reis gaan. De ziekte,
die dodelijk kan zijn bij veron
achtzaming, is met snel en
doeltreffend ingrijpen gemak
kelijk te genezen.
Syrië, waar de epidemie in
augustus begon en waar alle
doden zijn te betreuren,
maakte bekend dat het het
nieuwe schooljaar verschuift
van 17 september naar 1 okto
ber om zo de ziekte te helpen
indammen. Er zijn ruim twee
duizend gevallen in op 2 na alle
13 „provincies" van het land.
Jordanië en Libanon, Syrië's
geburen, hebben melding ge
maakt van 191 en 11 gevallen
en beide hebben de voedselin-
voer uit Syrië verboden. Jor.
danië heeft aangezegd dat
Mekkagangers niet toegestaan
zal worden op reis naar
Saoedi-Arabië Jordaanse ste
den aan te doen. Langs enkele
woestijnwegen naar de heiligs
stad van de Ka'aba zijn
eerste-hulpposten ingericht.
Zowel Syrië als Jordanië
hadden reeds eerder alle open
bare zwembaden en veel eet
huizen laten sluiten en Syrië
verbood restaurants hun klan
ten ongekookt of ongebakken
eten voor te zetten.
De teneur van de officiële
choleramededelingen in het
Midden-Oosten is niettemin
nog tamelijk optimistisch. De
suggestie die zij bevatten is,
dat wanneer iedereen mee
werkt, de regering de epidemie
zeer snel de kop kan indruk
ken.
Enkele artsen in Beiroet
spraken hun bezorgdheid uit
dat dit optimisme negatief zou
werken op de oproepen in de
media om thuis, in de woning,
zo hygiënisch mogelijk te werk
te gaan.
UTRECHT (ANp) Een
menselijk document van
bewust kerkelijk engage
ment, dat getuigt van le
vend geloof en beleefde
Godservaring. Zo typeert
kardinaal Willebrands in
zijn inleiding het mozaïek
dat werd samengesteld uit
de 1500 reacties op de bro
chure „Mijn idee", waarin
de katholieken werden ge
vraagd hun eigen verhaal
op te sturen over samen ge
loven en samen kerk-zijn.
De reacties, samengevat in
de brochure „Een stap ver
der" vormen een belang
rijke bouwsteen voor de
derde zitting van het Lan
delijk Pastoraal Overleg,
die volgend jaar wordt ge
houden.
Alle reacties zijn samenge
vat vanuit het oogpunt „kerk
opbouw". Er werd - aldus drs.
R. Weversbergh die de inzen
dingen verwerkte - een vage en
kromme lijn ontdekt, vertrek
kend vanuit het ongenoegen
met de institutie-kerk naar de
behoefte aan een echte ge
meenschap. Binnen de ver
wachtingen van zo'n gemeen
schap staat de vraag of de eu
charistie gemeenschap kan
opbouwen, centraal en in het
middelpunt daarvan leeft -de
aandacht voor de preek,
waarin kerk en wereld met el
kaar geconfronteerd worden.
Velen vragen naar nieuwe
vormen van liturgie en de her
ontdekking van de sacramen
ten als tekenen die gemeen
schap kunnen opbouwen.
Grote aandacht krijgen de ver
schillende taken in de kerk,
vooral van de leek en de vrouw.
Van het centrale gezag van
de kerk in Rome valt men
vooral stijl en taal aan, niet de
inhoud. Dit gezag is geen uit
nodiging tot gewetensvorming
en wordt niet gevoeld als be
roep op de eigen verantwoor
delijkheid. Volgens velen gin
gen de beloften van het conci
lie de doofpot in. Sommigen
hebben heimwee naar „de
grote tiara en de luisterrijke
gewaden, de processies en de
grootse hulde op het Sint-
Pietersplein.
Over zijn situatie in de Ne
derlandse kerkprovincie
schrijft iemand: „Ik voel me
bang worden tussen twee ker
ken. De kerk van Rome aan de
ene kant, een kerk van gebor
genheid, van zekerheid en we
tende bisschoppen, en de
nieuwe kerk aan de andere
kant. De laatste gaat door alle
structuren heen en bestaat uit
een handvol mensen die iets
willen. Het is de kerk van de
uitdaging, de zoekende kerk.
Tussen deze twee voel ik me
verscheurd door onzekerheid'
Na het hoofdstuk over ker
kopbouw, waarin ook oeku-
mene en diakonie ter sprake
komen, gaat de brochure in op
het godsdienstig leven. Gelo
ven is allereerst voor velen een
zoekend en tastend op weg
zijn. Sommigen noemen het
worstelen, jezelf op een spoor
zetten en eraan willen werken.
Met name voor jongeren is het
geloven betrokken op hun per
soonlijke nood en op de per
soon van Jezus, zijn „mens-
zijn-voor-de-ander". Hun ge
loven vertrekt vanuit hun rela
tie tot mensen.
Mensen raken in crisis door
de tweespalt tussën geloven als
een verlangen naar troost en
bemoediging en geloven
een eis tot stellingname en ac
tie.
Het is verbazend - aldus drs.
Weverbergh - hoezeer de dui
delijke godsdienstige kennis
ontbreekt in de 1500 brieven
aan het LPO, zelfs in de meeste
reacties die vragen om het her
stel van de leerstellige waar
heden. Vooral de jeugd vindt
het moeilijk zich een idee over
God te vormen. Tussen de
goede man met de baard, de
brave vader en vage religieuze
formuleringen als: God is
het goede dat ik ontmoet in
mensen, tasten velen naar hun
godsidee.
Agt was van mening, dat het
geen juiste weergave van
zak^n was en legde dit vast in
een brief aan Den Uyl. Deze
wenste, dat dit schrijven niet
openbaar zou worden.
Waarom hebben die theologen
hierop hun democratisch hart
niet gelucht?
Intussen heeft de gang van
zaken om voor ongeboren kin
deren te redden wat te redden
valt wel duidelijk gemaakt, dat
het aanvoelen van de juiste po
litieke situatie Van Agt beter is
afgegaan dan de bekommerde
theologen. Wel heeft de frac
tievoorzitter van het CDA het
bijzonder moeilijk met de so
cialistische leiders die blijk
baar heel slecht naar-een ander
kunnen luisteren.
Direct na het bereikte ak
koord over de abortuswetge
ving en de juichtonen in de
PvdA-gelederen moest hij op
nieuw in zijn pen. In een brief
aan Veringa heeft Van Agt uit
eengezet, hoe zijn fractie het
akkoord uitlegt. „Dr. Veringa
heeft desgevraagd zich aange
sloten bij het standpunt van
het CDA" (NRC-
Handelsblad). Ik kan me voor
stellen dat Van Agt bij her
haald onbegrip tenslotte eens
zou verzuchten: Godgeleer
den, 't is godgeklaagd!
OOSTERHOUT, J.C. MOM-
MERS
Met beroepsmatige en der
halve grote belangstelling heb
ik het artikel van de heer Koe-
sen aangaande de 25-jarige
Nederlandse Donald Duck ge
lezen. Niet alleen echter met
belangstelling maar evenzeer
met verbazing en zelfs gevoe
lens van lichte gramschap
Dit vanwege het feit dat u blijk
geeft van onkundig te zijn van
de wetenschap dat uw dagblad
hierin overeenkomt met het
weekblad Donald Duck, dat
beiden in hetzelfde rayon van
de persen rollen.
Het getuigt van een laakbaar
gemis aan kennis van zaken
enerzijds, of anderzijds een
onvergeeflijk gebrek aan ge
zond gevoel van sjovinisme,
dat niet werd vermeld dat het
jubilerende weekblad sinds
jaar en dag, elke week opnieuw
met de grootste zorg gedruk
wordt op de imposante persen
van B.V. Diepdrukkerij Etten
te Etten-Leur, onder wier
werknemers zich slordig ge
schat toch wel zo'n twee a drie
honderd van uw abonnees be
vinden.
Daarnevens geeft u blijk on
kundig te zijn van het feit dat
de Nederlandse Donald Duck
in kwaliteit van uitvoering met
kop en schouders boven elke
andere buitenlandse uitgave
uitsteekt, onder meer vanwege
de inspanningen van mijn
charmante en bekwame me
dewerksters in de unieke stu
dio van hetzelfde bedrijf.
Zo'n kleine twintig Stern-
lezeressen krijgen elke week de
zo geroemde Donald Duck-
verhalen in zwart-wit op hun
werktafels en zij geven met de
grootste zorg, met penseel en
verf, kleur aan deze door jong
en oud verslonden lektuur. Zij
timmeren niet aan de weg en u
liet het onvermeld. Jammer.
Voorts moet mij van het hart
dat de opmerkingen aan
gaande de wervingsactivitei
ten van de Uitgeverij kant
noch wal raakten. Het sugge
reren van list, intimidatie,
zelfs de mode-kreet „hard-
selling" slaan als de bekende
tang op het telkens weer de
dupe zijnde varken.
Het blad bedient zich niet
van dergelijke methoden; het
heeft dit gewoon niet nodig.
Het blad verlaagt zï:h in dezen
niet tot de stupiditeit van zijn
naamgever. Jammer, overigens
wel een lezenswaardig artikel
Breda H. Bakke'
NASCHRIFT: natuurlijk weet
De Stem waar Donald Duct
gedrukt wordt en zijn ons ie
daar werkende abonees zee'
lief. Het ging hier echter niet
om een bedrijfsreportage mac'
om Donald D. Jan Koesen stelt
verder: ,,De passage over I's'
etc. is duidelijk ironisch be
doeld. Ik heb altijd ruzie wet
mijn kinderen, wie nou W
eerst Donald D. mag lezen e"
ik moet helaas altijd de laatste
ziin". (Re.dact.ie).
„De Vereniging 2-7 R.I. I'1'
voortgekomen uit het voorma
lige OVW-bataljon 2-7 R.I.
van 1945 tot en met 1948 in In
donesië heeft gediend, hoi"1
op 8 oktober a.s. een reünie"1
de Oranje Nassaukazerne
Amsterdam. De aanvang is te'
steldop 15.00 uur. Voornadef'
inlichtingen kan men
wenden tot de secretaris B>
Muller, Valeriusstraat
Amsterdam-Z.
AMSTERDAM B.H.
LER (secr)
Pepijntje was een jongen van
zes jaar, die erg veel van ka
bouters hield. Hij geloofde vast
en zeker dat ze bestonden en
zijn grootste wens was ooit in
zijn leven eens echte kabouters
te zien. Hij had er al zoveel
verhalen over gehoord!
Op een dag kreeg hij een
plannetje. Hij had een kort,
rood jasje, rode kaplaarzen en
van carnaval had hij nog een
puntmuts liggen, boven op
zolder in de kist met toneel
spullen. Als hij nu nog een
baard te pakken kon krijgen,
kon hij zich als kabouter ver
kleden en in het bos de kabou
ters gaan zoeken!
Hij vroeg aan zijn moeder of
ze een baard voor hem wilde
maken en dat deed ze gelukkig,
want Pepijn had een handige
en lieve moeder, 't Werd een
hele mooie, van uitgerafeld wit
touw. Precies echt! Alleen
moest hij met twee haakjes van
ijzerdraad achter z'n oren
worden vastgemaakt, maar
daar zag je verder niets van.
's Nachts, toen alles in huis
in diepe rust was, kroop Pe
pijntje voorzichtig uit zijn bed,
trok zijn kabouterpak aan en
ging stiekum het huis uit, ge
wapend met een iantaartje
waar een kaarsje in kon bran
den.
Wat was alles stil op straat!
Gelukkig scheen de maan,
zodat het niet helemaal pikke
donker was, meer een beetje
bang was Pepijn toch wel...
Het bos lag niet ver weg en al
gauw liep Pepijntje tussen de
bomen.
„Oehoe!! Oeoehoehoeü!"
klonk het opeens boven zijn
hoofd. Hij schrok zich wild
maar het bleek enkel een uil te
zijn die op zoek was naar een
lekker hapje. Toch klopte zijn
hartje wild toen hij verder liep.
Wat waren dat voor lichtjes
die daartussen de bomen sche
nen? Voorzichtig sloop hij
dichterbij. Kabouters! Wat een
bof! Wel twintig kabouters
waren daar op een open plek
aan het dansen! Tussen de
bomen hingen rijen lampion
netjes, die een feestelijk licht
verspreidden.
De kabouters dansten in een
wijde kring en toen Pepijn een
open plek zag, sprong hij er
vlug tussen.
De kabouters links en rechts
van hem hadden eerst niet in
de gaten dat ereen vreemde
kabouter bijgekomen was
maar toen ze even later hijgend
V!
ri
h
t<
di
d;
ik
h
h<
d
n
zi
vi
h
h(
H
d:
d
in
k
h.
g<
P
d
di
si
si
m
le
w
ja
N
hi
o]
D
n
b!
tl
P
ei
n
zi
st
JC
n
b
d
zi
d
n:
le
d
h
si
d
v;
d
ft
O
d
h
v
b
ti
s
z
s.
b
h
v
k
ti
b
a
(Van onze redactie
buitenland)
BONN In de Noordat-
lantische Verdragsorgani
satie Navo, wordt op het t(
moment veel en heftig ge
sproken over de neutronen
bom, een wapen dat in korte
tijd bekend is geworden als
»de bom die gebouwen on
aangetast laat maar men
senlevens vernietigt". De
Amerikaanse president
Carter neemt deze maand
een definitieve beslissing cj
over het in produktie cj
nemen van deze N-bom. e
Eerder heeft hij al een voor- n
'°pig „ja" gegeven. u
Om deze discussie over de v
neutronenbom te kunnen
volgen eerst een geheuge-
nopfrissertje.
In de discussie gaat iedereen
er vanuit dat wijhet vrije wes
ten verenigd in de Navo, een
bondgenootschap van de Ver
enigde Staten en veel Europese
landen, waaronder Nederland,
tekening moeten houden met
®en aanval van onze vijand, de
Sovjet-Unie. Ook de Sovjet
unie heeft een bondgenoot-
schap, het Warchau-pact.
In de Navo zegt iedereen
"Pas op, de russen kunnen ons
^onvallen", en in het
™archau-pact zegt iedereen
"Pas op de Amerikanen kun
nen hier binnendringen".
Uaarom maken beide kampen
steeds wapens, wat wel de wa-
Penwedloop wordt genoemd,
ttm al die wapens te maken
nebben heel veel mensen werk j
en ook in de legers zitten erg
veel arbeidskrachten. Daarom
zijn er erg veel mensen econo- d
tusch afhankelijk van leger en
tvnpens, want als de wapenin-
v
b
ti
a
a
dust:
loos.
■ne er niet is zijn ze werk-
Nou zijn de Russen en de
^erikanen niet zo erg bang
v°or een gevecht tussen con-
efttionele troepenmachten,
want dat betekent dat er een
a
C
1<
ir
z
n
b
