I Fords zonen vallen goec
i
Long zonder verrassing
Coureur
Paul
Newman
„POPDONDER" UITGEBREID
Keus uit
twintig
tv-netten
Graaf Victor (4)
-at is uw
(iiIiIpii waard
m-
Connie Francis
legt zich neer bij
sc hikking
<9s grote bedriegers
E60N UUKEN
Muziek en informatie voor jongeren
iheepsberichten
FRANKRIJK
)REIGT VS
Samenstelling: Eugène Loomans en Dirk Vellenga
Luxemburg
M>ida 28 700 ono. Bermuda
New York, Dallia 28 vn.
Inmere nr. Liverpool baai,
lltadrecht 28 600 nw. Am-
Irdam eil. nr. Durban, Dione
[660 zo. Colombo nr. Sydney,
Itch Mate 1 100 w. Haust-
hm nr. Middlesbrough, Esso
naire pass 28 Mozambique
Lavera, Esso Europoort 28
I nw. Luderitz baai nr. Bah-
In, Esso Nederland 28 60 nw.
lib ai nr. Bas Tanura, Esso
Iba 21 thv. Majorca nr. Bah-
In, Flevoland 28 285 zw. Las
Tlmas nr. Hamburg, Fulgur 1
Rotterdam nr. Port Har-
urt, Getafix 28 75 zo. Aden
I. Ras Tanura, Hermes 28 200
|o. Sta. Maria (Az.)nr. Bonai-
Kelletia 28 vn. Singapore
I. Bunyu, Kermia 1 te Stan-
[w, Kylix 28 175 zw. Lissabon
Lagos, Moordrecht 28 te
brdeaux, Mytilus 28 90 z.
bmoro eil. nr. Perz. Golf,
ledlloyd Niger28 130nw. Lis-
Ibon nr. Le Havre, Ondina 1
|0 z. Kiushu nr. Onahama,
noba 28 vn. Curasao nr. St.
kmes, Patro 28 vn. Corpus
|hristi nr. Curasao, Spaarne-
erk 28 vn. Duinkerken nr.
[lissingen, Straat Nagoya 28
50 zw. Diego Garcia nr. Sin-
[ipore, Straat Singapore 28 60
Surabaja nr. Brisbane,
[traat Tauranga 289 72 wzw.
peetown nr. Vigo, Talamanca
ass 28 Guadeloupe nr. Cris-
|)bal, Thameshaven 28 190
Fernando Noronha nr.
ntwerpen, Walcheren 28 vn.
lichardsbay nr. Duinkerken,
ieldrecht 1 210 ozo. Albany
Geraldton.
Vm dollar 2.44-2.54
Sng. pond4.15-4.45
3elg. Fr6.64-6.94
3M' 102.50-105.%50
Lire 26.00-30.00
Port, esc5.70-7.45
3an. dlr2.33-2.43
LR.FRC 48.75-51.75
£w.frc96.00-99.00
Zweedse kr57.25-60.25
■loorse kr46.00-49.00
Jeense kr40.75-43.75
5ost. sh14.59-14.89
Spaanse pes3.41-3.71
Irieks dr6.10-7.35
Fin. mark64.00-67.00
IJoeg. dinar12.00-14.25
PARIJS (REUTER) - Frank-
I rijk heeft de Verenigde Staten
I dinsdag gewaarschuwd dat de
I betrekkingen tussen beide
[landen ernstig zullen worden
I aangetast als het Brits-Franse
I supersonische verkeersvlieg-
I tuig Concorde niet in New
York zal mogen landen.
Als de autoriteiten van de
I staat New York, die op 10
maart een beslissing zullen
nemen, geen landingsrechten
voor de Concorde zullen toe
staan, zal Frankrijk dit be
schouwen als een weigering
van de Amerikaanse regering.
Dit heeft de Franse minister
van vervoer, Marcel Cavaille,
aan verslaggevers meegedeeld.
De Franse minister van bui
tenlandse zaken, Louis de Gui-
ringaud, zinspeelde er maan
dag op dat Frankrijk in dat
geval mogelijk vergeldings
maatregelen zou nemen.
Minister Cavaille vroeg zijn
Amerikaanse ambtgenoot,
Brock Adams, maandag of pre
sident Carter zijn invloed bij
de gouverneur van New York,
Hugh Carey, wilde aanwenden
om landingsrechten te krijgen.
weer
nsdag
ïandel
e zien
markt
eerder
astere
ionale
üliede
36,30.
na de
1976
ging
,24,20.
:er op
dub-
erwijl
-edko-
KLM
iwinst
maar
halve
70, in
De
moes-
Deli
HVA
:heep-
e ver
klein.
Naast een onveranderde
koers van fill voor KNSM
en verliesjes van f 0,50 resp.
f 1 voor HAL en Van Omme
ren, kwam er een winst voor
vanf 0,30 voorNSU. Natio
nale Nederlanden noteerde
een dubbeltje lager. Van de
banken was ABN f 1 lager
op f 307, waartegenover
Amro Bank f 0,30 steSg tot
f70,10.
De lokale markt gaf over
wegend iets hogere koersen
te zien. Opnieuw waren de
uitgeverijen goed gestemd,
met uitzondering van NDU,
die een paar gulden moest
prijsgeven. Wegener, Klu-
wer en De Telegraaf konden
verder oprukken, terwijl
AUDET het nog het beste
deed met een winst van f 5
op de bekendmaking van
een verdubbeling van de
winst en een hoger divi
dend.
Het hogere dividend bij
Bredere Ver. Bedrijven over
het hogere kapitaal leverde
een winst van f 10 op. Ge
vraagd in de markt lagen
verder ook Holec, Duiker,
Bontweverij en Macintosh.
Aan de verlieszijde vielen
vooral AIR en Kappa op.
De actieve markt had gedu
rende beurstijd overwegend
de neiging tot een zeer lichte
stijging. Aan kop ging hier
bij KLM, die spoedig op een
winst van f 2 stond.
Jack Ford, de 24-jarige niet meegedeeld. Hij zal uit
zoon van oud-president Ge- gever Armstrong helpen met
raid Ford, is benoemd tot as- marketing, verspreiding en
sistent van de uitgever van advertering en bij het op
het tijdschrijft „Rolling Sto- poten zetten van een nieuw
ne", een ook in Nederland tijdschrift voor buitenleven,
bekend maatschappij
kritisch blad. Een aardige In het begin van de maand
bijkomstigheid is dat „Rol- werd Jacks 20-jarige broer,
ling Stone" zich bij de presi- Steve, door een televisie-
dentsverkiezingen sterk maatschappij in Hollywood
heeft ingezet voor Jimmy aangetrokken als rodeoster
Carter. in een cowboyserie voor de
Wat Ford gaat verdienen is televisie.
mm,.
Steve
Jack i
Sinds Robert long opzien
baarde met zijn eerste lang
speelplaat waarop hij vrij
moedig zijn homofiele geaard
heid bezong en zijn afkeer van
reactionaire, stijf-christelijke
ouderlijke huizen niet verhul
de, heeft hij er wel voor ge
zorgd, dat hij voortdurend in
de picture bleef. Niet vrij van
enige pedanterie liet hij zich
veelvuldig interviewen om zijn
eigen bevrijdheid aan den
volke uit te dragen. Je zag zijn
opvallende krullebol ook dik
wijls op TV en tijdens schouw
burgoptredens, die een eigen,
meestal jeugdig, publiek trok
ken, kon je constateren, dat het
beter is naar zijn fraaie stem op
de plaat te luisteren dan hem
„live" te zien optreden. Want
ook op de planken legt hij die
pedanterie aan de dag terwijl
hij de nodige warme theate
ruitstraling mist.
De verrassing van de thema
tiek van zijn beginoptreden,
begint er wat af te raken, hoe
wel hij nog altijd mooie liedjes
maakt. Zoals dat bij alle klein
kunstenaars het geval is, die
zich blijven herhalen, begin je
met spanning het moment van
vernieuwing af te wachten.
Dat is nog steeds niet gekomen.
Daarvan getuigt ook Long's
nieuwste langspeelplaat (op
Emi-Bovema) met de titel „Le
venslang", waaraan een poster
van de jonge Adonis werd toe
gevoegd. De tien liedjes zijn
erg mooie gearrangeerd door
Erik van der Wurff, terwijl een
groot orkest waarin Long's
vaste combo is opgenomen,
fraaie dingen laat horen, Ro
bert zingt er weer zeer muzi
kaal op en met een bijzonder
nauwkeurige articulatie, bijna
te gladpolijst overigens naar
mijn persoonlijk gevoel, maar
de teksten lijken nog allemaal
precies op die van zijn eerste
liedjes. Daarnaast ontbreekt
ditmaal de echt pakkende me
lodie, waardoor ik me niet kan
voorstellen, dat je „levens
lang" erg vaak op de draaitafel
zult leggen.
Evenals het geval was bij het
programma „En dat is twee"
(met Nelleke Burg), waarin al
deze liedjes al te beluisteren
waren, voel ik me nog het
meest aangesproken door het
nummer „Thorbeckeplein",
dat door zijn trieste muzikale
en tekstuele inhoud op je ge
moed werkt. Het gaat over een
jongen, die omwille van de
maatschappij een vrouw heeft,
Robert hong
maar het nauwelijks opbrengt
zijn liefde voor het eigen ge
slacht te onderdrukken. Als
het te erg wordt, gaat hij naar
de ik-figuur uit het liedje bij
wie hij dan de kracht vindt om
er weer tegen aan te gaan. Hij
heeft hem leren kennen op het
Thorbeckeplein.
„Pa" is nog- weer eens zo'n
liedje waarin de ergernis over
zijn opvoeding op de bekende,
wat aanmatigende Long ma
nier, wordt bezongen, overi
gens toch met een mild heim
wee naar die stomme pa, die er
allemaal maar niets van be
greep. Geen slechte plaat,
maar ook geen aanwinst om je
langdurig aan te vergenoegen.
MARJAN MES
De bekende Ameri
kaanse filmacteur Paul
Newman staat hier met
een biertje in zijn hand
bij te komen van de 24-
uurs race in Daytona.
Paul bestuurde een Fer
rari die op de vijfde
plaats eindigde. De 52-
jarige filmster beoefent
de autosport al jaren,
maar nu schijnt hij de
zaak echt professioneel
aan te pakken. Newman
treedt wat het racen be
treft in de voetsporen
van collega Steve Mc
Queen die al jaren aan
beroepswedstrijden
deelneemt. Zijn filmcar
rière zal er niet onder
lijden. Ondanks het
floppen van de film
„Buffalo Bill", waarin
Paul Newman de hoofd
rol speelde, is hij nog
steeds een veelge
vraagde acteur.
NEW YORK - De Ameri
kaanse zangeres Connie Fran
cis krijgt van de Howard-
Johnsonmotels 1.470.000 dol
lar in een minnelijke schikking
buiten de rechtbank om voor
het leed dat haar in een van de
motels van het concern is over
komen.
De 37-jarige miss Francis
stemde met de schikking in aan
de vooravond van de behande
ling van haar zaak in hoger be
roep. Howard-Johnsonmotels
was in beroep gegaan van de
toewijzing van 2.500.000 dol
lar schadevergoeding aan
Connie Francis door een ge
rechtelijke jury.
De zangeres werd in novem
ber 1974 in haar appartement
in het motel van Johnson in
Westbury, New York, waar zij
tijdens een optreden verbleef,
aangerand. Zij diende een
aanklacht in omdat zij de vei
ligheid van de Johnsonmotels"
onvoldoende vond.
De advocaat van miss Fran
cis, Richard Frank, had haar
geadviseerd het aanbod van de
firma aan te nemen omdat het
hof van beroep wel eens zou
kunnen vinden dat twee en een
half miljoen dollar aanzienlijk
meer was dan de reële waarde
van de kwetsuur.
Gisteravond heeft de
VARA op Hilversum 3 een
nieuw programma uitgezon
den met muziek en informa
tie voor jongeren. Het pro
gramma „Popdonder is
tussen negen en elf uur op
elke dinsdagavond te beluis
teren. Medewerkers zijn
Koos Zwart (die eerder tus
sen tien en elf „Popdonder"
presenteerde), Wubbo 't Hart
en Paul Witterman.
De bedoeling is een pro
gramma te maken met een
begrijpelijk en evenwichtig
pakket informatie en ont
spanning. De muziek beslaat
zo'n 70% van het programma
en het overige deel wordt ge
vuld met informatie, repor
tages, actualiteiten en com
mentaren voor en door jonge
ren.
„Popdonder komt voort
uit ervaringen die op ver
schillende plaatsen in het
VARA-radioprogramma zijn
opgedaan met betrekking tot
de informatieverstrekking en
uitdieping over zaken die
vooral een jonger publiek
aangaan.
„De ervaring leerde dat
een grote groep jongeren met
een relatief lage opleiding
met informatieve uitzendin
gen moeilijk te bereiken is,
terwijl het vooral om die
groep gaat die door aan
spreekbare informatie hun
achterstand zouden kunnen
inlopen.
Anderzijds zijn er
ook veel schoolgaande jonge
ren die hun voordeel zouden
kunnen doen met wat meer
op de maatschappij gerichte
informatie en ook voot oude
ren is het nuttig dat zij kennis
kunnen nemen van dit soort
zaken, tot meerder weder
zijds begrip", aldus de sa
menstellers.
„Popdonder is eigenlijk
een samenvoeging van on
derdelen uit „Naehtelefoon"
van Wubbo 't Hart (waar het
vooral om persoonlijke pro
blemen ging), Popdonder van
Koos Zwart en de actualitei
tenrubrieken van de VARA-
radio. De programma
makers willen „die indivi
duele problemen naar een
veel breder niveau tillen".
Over een paar jaar kunnen we in Nederland kiezen uit
een stuk of twintig televisie-programma's. Technisch is
het allemaal rond, het hangt er nu vanaf hoeveel geld men
bereid is uit te geven aan de nieuwe ontwikkelingen. De
drastische uitbreiding van het tv-aanbod is natuurlijk ook
een politieke zaak. Er zal nog lang gepraat, gedacht en
geschreven worden voor we straks, net als de Amerikanen
van net naar net kunnen snellen.
De techniek stelt ons in staat
om de tv-programma's niet
langer uit te zenden via tv-
torens, met hun beperkte
reikwijdte, maar via tv-
satellieten, die roerloos boven
de evenaar hangen.
De programma's worden
door een grondstation naar de
satelliet gezonden, daar ver
sterkt en via een andere gol
flengte teruggestuurd naar een
flink stuk aardoppervlak.
Met een parabolische an
tenne (een omgedraaide para
plu van metaal, prijs op het
ogenblik zo'n 750 gulden) kan
iedereen de tv-golven van de
satelliet opvangen.
Voor ons in Nederland zou
dat betekenen, dat we alle Ne
derlandse, Duitse, Belgische,
Franse en Luxemburgse (en
mogelijk ook Britse en/of
Scandinavische) programma's
rechtstreeks in huis kunnen
krijgen.
Wel hebben we daarvoor dan
ook nog een nieuwe tv-
Ontvanger of een voorzetappa-
raat nodig. Want de golfleng
ten van de satellietzenders lig
gen in het zogenaamde
GigaHerz-gebied, die we met
de bestaande ontvangers niet
kunnen „pakken".
Iedereen is het erover eens:
de satelliet-tv komt er. Maar
zonder slag of stoot gaat het
niet. Een satelliet kost, inclu
sief de raket die hem in een
baan om de aarde moet bren
gen, 150 miljoen. Voor uitge
strekte, dun-bevolkte landen,
die nog geen net van tv-zend-
installaties op de grond heb
ben, is een satelliet goedkoper
dan een hele serie tv-torens.
Maar voor een land als het onze
is een satelliet niet zo hard no
dig.
Verder moeten centrale an
tennesystemen voor satelliet
ontvangst geschikt gemaakt
worden. De meeste installaties
van dit moment zijn geschikt
voor het doorgeven van een
beperkt aantal programma's.
Voor satelliet-ontvangst is,
behalve een parabool-antenne,
een uitgebreide versterkerin
stallatie nodig. En de vraag is
dan wie er beslist hoeveel zen
ders er uit de ruimte worden
geplukt en welke. Beslist de
beheerder van het centrale
antenne-systeem of kunnen de
gebruikers bepalen wat zij wil
len ontvangen. En ook hier
geldt: wat gaat het allemaal
kosten?
Tenslotte zijn er natuurlijk
de politieke verwikkelingen.
Onlangs is daarover op een in
ternationale conferentie al
uitvoerig gesproken. Het pro
bleem is, dat verschillende
landen willen voorkomen, dat
via satellieten „ongewenste"
programma's bij hun bevol
king terecht komen.
Er dreigen al verschillende
,,probleem"-satellieten te ver
schijnen; de Russen willen be
paald niet dat een „Voice of
America" hun gebied gaat be
strijken, een Mohammedaanse
tv-zender of een Vaticaans
programma met grote reik
wijdte zullen bezwaren van
andere landen kunnen ver
wachten.
Luxemburg heeft op de
omroep-satelliet conferentie
in Genève vijf tv-kanalen toe
gewezen gekregen. Het ziet er
naar uit, dat de Luxemburgers
die kanalen willen gaan ge
bruiken voor commerciële tv-
programma's, die 24 uur per
etmaal een groot deel van
West-Europa gaan bestoken.
De Luxemburgse program
ma's zullen behalve het eigen
landje heel Frankrijk, België,
Nederland en West-Duitsland
kunnen bereiken.
Door dat grote bereik zou
den ze een publiek van vele
tientallen miljoenen kunnen
krijgen. Ze zouden exclusieve
programma's kunnen kopen
(dure shows, sportevenemen
ten als Europacup-voetbal,
succesvolle series) die door de
sponsors betaald zouden moe
ten worden. Die sponsors zou
den dan (net als in Amerika
gebeurt) tijdens die program
ma's reclameflitsen kunnen
uitzenden.
De 365.000 inwoners van
Luxemburg zullen voor die
commerciële tv zelf niet hoe
ven te betalen. Dat zullen de
andere Westeuropeanen doen:
indirect door artikelen te
kopen van bedrijven, die via
TV-Luxemburg reclame
maken en de kosten van die re
clame in hun verkoopprijzen
hebben doorberekend.
In de Europese omroepwe
reld ziet men de Luxemburgse
plannen met zorg tegemoet.
Want als de Luxemburgers
(die al over contracten aan het
onderhandelen zijn met grote
Amerikaanse programmama
kers) succes hebben met de
commerciële tv, wat gebeurt er
dan met de reclame-tv van bij
voorbeeld Nederland en
West-Duitsland? Wat gebeurt
er met de kwaliteit, als kijkcij
fers doorslaggevend zijn?
Volgens de in Genève geslo
ten overeenkomsten mogen de
Luxemburgers al op 1 januari
1979 hun commerciële tv-
satelliet in een baan om de
aarde brengen. Het zal nog wel
een paar jaar later worden,
maar in Westeuropees omroep
land voelt men de Luxem
burgse adem al in de nek.
Intussen had de Amerikaanse
F.B.I. een lijvig dossier over
Lustig samengesteld. Hij was
zelfs een keer of wat gearres
teerd, maar het was altijd on
mogelijk gebleken, met vol
doende bewijsmateriaal te
komen om hem te kunnen ver
oordelen, voornamelijk omdat
zijn slachtoffers er niet over
dachten, zich te melden. Toen
bleef het jarenlang stil rond de
graaf; hij opereerde zelfs niet
onder een van zijn schuilna
men. Was hij van inzicht ver
anderd en een respectabel bur
ger geworden? Of had hij het
terrein van zijn activiteiten
weer naar Europa verlegd?
Naarmate de tijd verstreek,
vergat de F.B.I. bijna de hele
Lustig.
In 1934 riep de geheime
dienst van het Amerikaanse
ministerie van financiën zes
tien van zijn hoofdagenten
naar Washington, om hen in
een speciale groep onder te
brengen; een hooggeplaatst of
ficier, Robert Godby zou er de
leider van zijn. In het hele land
waren grote hoeveelheden
valse dollarbiljetten opgedo
ken, tot een waarde van "naar
schatting honderdduizend dol
lar per maand. Het ging om
honderddollarbiljetten, zo
vakkundig nagemaakt, dat de
plattelandsbanken er volledig
waren ingelopen; alleen de ex
perts van de verrekeningskan
toren konden ze van de echte
onderscheiden. Vergelijkingen
met vroegere vervalsingen
wezen in de richting van een
zekere Williams Watts, een ge
diplomeerd farmaceut, die een
tijd lang etiketten van whisky-
flessen had gemaakt voor Al
Capone. Niemand wist, waar
hij zich tegenwoordig ophield;
hij was altijd een teruggetrok
ken mens geweest, met weinig
vrienden en hij had niet de ge
woonte, zijn geld over de balk
te gooien. Maar jaren geleden
had é-en man wél veel contact
met hem gehad: Victor Lustig,
't Leek erg onwaarschijnlijk,
dat de graaf zich met een zo
riskante zaak als valse munte-
rij zou inlaten, maar wanneer
ze hem vonden, bracht hij hen
misschien op het spoor van
Watts. De jacht op Lustig be
gon. Eerst leverde het niets op.
Maar toen ontdekte de politie
van Pittsburgh, dat hij had
samengewerkt met een „ma
dame", een vrouw, die een ver
dacht huis dreef. Ze hadden
ruzie gekregen en „madame"
was uit de stad verdwenen.
Ook Lustig had de benen ge
nomen. Maar de New Yorkse
zedenpolitie kwam de dame op
het spoor: ze stond nu aan het
hoofd van een gerenommeerd
bordeel, dicht bij Park Avenue.
Haar telefoon werd afgetapt en
het huis stond onder bewa
king. Wekenlang gebeurde er
niets, dat de politie dichter bij
Lustig bracht. Maar op een dag
werd madame opgebeld door
een „Mr. Frank", die zei, dat
hij even langs kwam. 's Mans
nauwelijks merkbaar buiten
lands accent deed de luiste
rende agent zijn oren spitsen.
Inderdaad was het Lustig, die
voor het huis opdaagde. Maar
zijn instinct moet hem hebben
gewaarschuwd, dat hij werd
geschaduwd: hij verdween in
een zijstraat en sprong in zijn
auto, die hij daar had gepar
keerd, met de chauffeur achter
het stuur en lopende motor.
Voor de agenten dicht genoeg
waren genaderd, reed de
wagen weg. Puur toeval bracht
hen een paar dagen opnieuw
met hem in aanraking. Ze her
kenden zijn auto toen hij er
gens langs het trottoir stopte
en haalden hem eruit. „Wat
kan ik voor u doen, heren?"
vroeg hij, kalm als altijd. Een
dag en een nacht werd hij on
dervraagd. Het was hoogst
amusant, hem met verve en
kele van zijn vermakelijke
avonturen te horen opdissen,
maar de rechercheurs werden
wanhopig van hem; elke keer
als ze met valse bankbiljetten
en de naam Watts aankwamen,
beweerde hij, niet te weten
waar ze het over hadden. Uit
eindelijk gaf hij toe, dat hij
Watts wel had gekend, maar
helemaal niet wist, waar de
man nu zat, behalve dat het
Achttiend e-eeuwse
kwakzalvers,
negentlende-eeuwse
politieke oplichters,
twintigste-eeuwse
financiële frauders -
loonden ze niet haarscherp
de voosheid van de
maatschappij, zowel als de
lichtgelovigheid van hun
tijdgenoten aan?
wel eens ergens in de buurt van
de Hudson kon zijn. Godby's
agenten stelden hem een ruil
handeltje voor: zonder iets de
finitiefs te beloven, verzeker
den ze hem van de erkentelijk
heid van de autoriteiten, als hij
hen een handje hielp bij het op
sporen van Watts en de platen
waarop het valse bankpapier
was gedrukt. Lustig zei, dat hij
zou zien wat hij kon doen,
maar dat hij er een tussenper
soon bij wilde hebben; hij zou
er zelf wel een uitzoeken. En
wie kwam zich op Lustigs ver
zoek prompt bij het hoofdbu
reau van politie melden:
„Dapper Dan" Collins, zijn
vroegere medewerker. Het
tweetal werd alleen gelaten om
ongestoord met elkaar te pra
ten. Collins vertrok weer, maar
beloofde binnen een paar uur
terug te zijn. En hij kwam. Uit
zijn vestzak haalde hij een
sleuteltje. „Dat past op een van
de bagagevakken in het Times
Square-station van de onder
grondse", legde hij uit. De re
chercheurs vonden er een pak
in, met drie stel drukplaten
voor het namaken van bankbil
jetten, en voor vijftigduizend
dollar aan vals papiergeld.
Toen ze ermee terugkwamen,
vroeg Lustig: „Kan ik nu
gaan?" Niettegenstaande zijn
heftige protesten werd hij
vastgehouden, beschuldigd
van complotteren. Ze brachten
hem over naar het Huis van
Bewaring in Manhattan. De
drukplaten bleken namelijk
helemaal niet dezelfde te zijn,
die Watts voor zijn perfect ver
valste biljetten gebruikt had -
het waren verknoeide. Daar
mee had de graaf geprobeerd,
de mannen van het ministerie
van Financiën om de tuin te
leiden en de valse munters de
gelegenheid te geven, te ont
snappen. Hij had verwacht,
dan - met dank - zelf te wor
den vrijgelaten. Maar terwijl
Lustig achter slot en grendel
zat, liep de verspreiding van
valse bankbiljetten ziendero
gen terug. Watts was kennelijk
gewaarschuwd - en niemand
twijfelde er meer aan, dat Lus
tig met hem had samenge
werkt.
Op een middag zagen de
voorbijgangers een man ergens
hoog op een vensterbank van
het Huis van Bewaring staan.
Ze schonken er niet veel aan
dacht aan. Het was Lustig, die
door omkoperij kans had ge
zien, uit zijn cel te komen en
een draadschaar in het washok
te smokkelen. Daarmee had hij
het ijzergaas voor zijn raam
doorgeknipt. De glazenwasser
poetste met een enorme witte
lap ijverig de ruit schoon, on
dertussen de straat in het oog
houdend. Opeens ontvouwde
de doek zich en bleek het een
stel aan elkaar geknoopte bed-
delakens te zijn, waarvan het
boveneind aan de stevige lijst
van het ijzergaas was vastge
maakt. Enkele tellen later
kwam de man omlaag glijden.
Een paar mensen bleven staan
en keken naar het ongewone
schouwspel, maar voor ze van
hun verbazing waren beko
men, had de graaf, als een cir
cusartiest aan het slot van zijn
nummer, al een hoffelijke bui
ging gemaakt en was om een
hoek verdwenen. Lustigs bru
tale ontsnapping veroorzaakte
behalve een perssensatie ook
nog een regeringsschandaal.
Henry Morgenthau, de minis
ter van financiën en tevens
chef van de geheime dienst van
dat departement, las Godby en
zijn mannen duchtig de les en
gouverneur Lehman van New
York liet de politie op de mat
komen. Al gauw lag de hele
stad op de uitkijk naar de graaf
en Watts. Bijna drie maanden
verliepen, voor er een spoor
van hun verblijfplaats werd
ontdekt. Toen meende een van
de agenten in Pittsburgh een
aanwijzing te hebben gevon
den. De halve geheime dienst
werd erheen gestuurd, aange
vuld met f.b.I. mensen en na
een korte jacht viel Lustig hun
in de handen. Hij had zich in
een hotelletje ingeschreven
onder de naam Robert Miller.
Het was zijn achtenveertigste
arrestatie. Hij gedroeg zich als
de onschuld in eigen persoon.
„Jullie hebben de verkeerde te
pakken", hield hij vol toen ze
hem ondervroegen. „Al dat ge
praat over die Watts en valse
dollarbiljetten - wat heb ik
daarmee te maken?" Toch
werd hij onder zware bewa
king naar New York overge
bracht. Het zoeken naar Watts
ging voort; eerst een paar
weken tevergeefs. Toen kwam
er plotseling licht in de zaak: in
een groot flatgebouw in Union
City, met uitzicht op de Hud
son, bewoonde een zekere Mr.
Ramsay een kamer. Zijn per
soonsbeschrijving klopte met
die van William Watts. Vroeg
op een ochtend gingen zes
agenten erheen en drongen de
kamer binnen. Aan een tafel
bij het raam zat een gebrild
mannetje, omringd door ko
perplaten en graveerinstru-
menten. Uit een kast kwam
voor duizenden dollars aan
vals bankpapier. Ramsay was
inderdaad Watts. Hij had zich
al die tijd na Lustigs arrestatie
koest gehouden, uit angst, de
aandacht op zich te vestigen.
De graaf had werkelijk niet
precies geweten waar hij
woonde; 't was „Dapper Dan",
die steeds de biljetten weg
haalde van de diverse plaatsen
waar Watts ze deponeerde en
die ze dan ter verdere distribu
tie bij Lustig afleverde.
In december 1935 begon in
New York het proces tegen
Lustig en Watts. Ze hadden
niet minder dan één miljoen
driehonderdveertigduizend
valse biljetten in omloop ge
bracht. Watts toonde zich heel
inschikkelijk - het spel was nu
toch uit. Hij vertelde de waar
heid over zijn werk en zijn sa
menwerking met Lustig, de
„beste verdeler van vals geld
die ooit geleefd heeft", zoals
hij hem waarderend noemde.
Maar zelfs die tweesnijdende
lof kon de melacholieke stem
ming van de graaf niet ver
drijven. Hij was totaal veran
derd: zijn rustige, superieure
houding, zijn veerkracht en
oude charme waren verdwe
nen. In de beklaagdenbank zat
een vroegoud, vrij onverzorgd
uitziend man van even in de
veertig, haast onafgebroken
somber naar de vloer te staren.
De derde dag van de rechtzit
ting stond hij op en zonder zijn
verdediger erin te kennen, ver
klaarde hij zich schuldig in
plaats onschuldig.
Graaf Victor Lustig maakte
de fout van zijn leven, toen hij
zich - hoe schrander hij ook
mocht zijn - inliet met dingen,
waarvoor hij niet in de wieg
was gelegd. De man, die kans
had gezien, de Eiffeltoren te
verkopen, die in de beste krin
gen had verkeerd en daar zijn
slag had geslagen, was nu in de
hiërarchie van de misdadiger-
swereld te diep gezonken. Hij
werd veroordeeld, het volle
pond voor zijn wandaden te
betalen - voor de laatste al
thans - zijn vroegere stoute
stukjes kwamen in de rechts
zaal niet ter sprake. Hij kreeg
twintig jaar gevangenisstraf;
Watts vijftien. In Alcatraz
waar hij zijn laatste levensja
ren sleet, zag hij een stuk of
wat vrienden uit de goede
dagen van weleer terug. Een
van hen werkte in de gevange-
niswasserij. Zijn naam was Al
Capone.
(WORDT VERVOLGD)
