ZITTEN EN LIGGEN IN ONTWERPERSHANDEN
Langs de grens
Kunst van Walt
f
'mVnhauser, een van
Wagners populairste opera's
wordt de laatste première
vanavond - bij de KVO in
Antwerpen. Nog andere voor
stellingen op 28,30 mei en 5,11
en 13 juni.
orm
oek
STOP CULTUREEL GRENSVERWEER
J0P0PLAGE BOEK VAN DE MAAND
-If
s Dols wil - als het samen kan I
enhuizen - haar activiteiten!
11. Voor het geven van adviezen!
eld aan vrouwen bij een bor- j
tie. Want aan de nazorg van
jsychisch diepe ingreep ont-
g wel van alles.
„Dat zijn heel wat dankbaar-;!
n dan het verzorgen van vrou-1
Heen maar mooier willen zijn".!
Ik laat mensen die voor eenca-J
abehandeling komen pas in d
jken als ze klaarzijn. Omdatikl
■an intense blijdschap wilzienf
;en".
kom je wel voor verrassingeii
Ik had een vrouw hier met tos/
indingen. Ik had haar behan-j
camouflagecrème, de lippenf
en de ook verbrande oogleden!
ene mascara bedekt. Ze zag]
in de spiegel en zei zacht: ben ikl
n ik net wilde gaan praten over!
kleding waar ze ook eens iets 1
st doen, kwam er achteraan: „I
wat zal moeder—overste van-f
eggen als ik terug kom in het
1
de de mascara en de lippen-
ighalen, maar ze wilde er I
in weten. Ze is zó terugge- J
t naderhand belde ze me ly-
i dat het mócht
Kt'NST- en antiekveiling
L a. Verhage, Middelburg
Hilton Rotterdam op
lensdag 26 mei om 14.00 uur.
O-der andere schilderijen van
jH Koekkoek (schepen uit de
eVhenee), Isaac Israels, Jozef
V Louts Apol, Jan
Breughel de Oude-toegeschre-
ten. J. Bosboom, G. Breitner,
,jCob Maris, Corn. Springer,
ian Voerman, J. Weissen-
bruch, Willem de Zwart. Ver-
dermeubels, tapisserie, tegels,
sieraden, 295 nummers.
GÜNTEB Grass, de bekende
Duitse auteur, exposeert zijn
eisen in de galerie Balans,
Leidsegracht 74, Amsterdam;
tot en met 29 mei.
MICHAEL Jepkes toont zijn
j «rafisch werk in galerie Micro
tsOosterhout; tot 18 juni.
VAN WILLEM van Genk, de
bekende zondagsschilder, is
bijna zijn gehele werk te zien
op een overzichtstentoonstel
ling»! galerij De Ark te Boxtel;
FANFARELLA, het succes
volle toneelstuk van Jan Naai-
jkens - in '63 onder andere als
t.v. stuk uitgezonden - krijgt
heropvoeringen op de binnen
plaats van het gemeentehuis in
Hilvarenbeek. Maet Hout
Staet speelt het op 5, 6 en 7
telkens om 20.30
juni.
ens om 20.30 uur.
FOPPEN, uit het Koninklijk
bezit, tentoonstelling die in het
Nederlands Textielmuseum te
Tilburg grote belangstelling
trekt, is verlengd tot en met
dinsdag 1 juni.
TOT Pinksteren blijft kas
tel Wijenburg te Echteld (bij
Tiel)voor het publiek geopend
met een tentoonstelling van
Russische iconen rond het
Paasgebeuren en andere or
thodoxe feestdagen. Dinsdag
lot en met zaterdag van 11-18
uur.
ANS Wortel exposeert goua
ches tot 15 juni in galerie Ko-
kon te Tilburg.
BEELDENTUIN van Nic
Jonk op zijn erf in Groot
Schermer, tussen Purmerend
en Alkmaar is (als zijn atelier)
tot 12 juli voor het publiek
open.
BAAL, toneelgroep, kreeg
voor uitvoering van Handke's
"De laatste der onverstandi-
gen" de Defresneprijs.
Er ligt een hele tijd tussen de
periode, dat Marie-Cécile
Moerdijk in het Zeeuwsche
Zuiddorpe voor drie cent per
regel stukjes schreef voor De
Stem en nu. We zitten er nu
samen hartelijk om te lachen in
de prachtige buurtschap
Leenderstrijp nabij het Bra
bantse Leende. Daar staat een
mooi gerestaureerde boerderij
- een Frankische nederzetting
uit 1651 - waar ze sinds haar
huwelijk, één jaar geleden,
woont. Naast „De Strijpe" ligt
,,De Spoorenhoeve"; al even
fraai gerestaureerd. Daarin
woont een andere interessante
vrouw, Madeion Spoor. „Het
klikte direct" vertelt Marie-
Cécile. Die „klik" willen be
iden, vanaf zondag a.s„ door
geven, wanneer zij samen offi
cieel gaan optreden als „Het
Muzekoppel". De beidekoppc-
laarsters willen de muzen van
beeldende kunst, muziek, to
neel en letteren de ruimte ge
ven in hun boerderijen door
middel van allerlei culturele
activiteiten.
Om vier uur'. Dan gaat het.
Marie-Cécile komt juist terug
van een concert. Voor een be
sloten groep op een kasteel. Er
werd iemand geëerd, die in
vele landen had gewoond en
dan kan zij er wel een reper
toire bij bedenken met haar
vele volksliederen. „Dat gaat
iedere dag zo". Ik mag rond
kijken in het tot woonruimte
omgebouwde stalgedeelte.
Ruimte. „Ik wil leven", zegt ze.
Metershoge deur uit het oude
Rotterdamse raadhuis sluit de
ruimte als een soort hemel
poort af. Een oude eiken com
muniebank uit een Franse kerk
omzoomt de hooggelegen gale
rij. Middenin een vleugel.
Ideale ruimte (150 vierkante
meter) voor culturele bijeen
komsten.
Via een tuinpad komen we
bij de Spoorenhoeve-
buurman. Die is bezig de laat
ste hand te leggen aan een om
gebouwde varkensstal. Groene
wanden; bruine binten. Veel
licht. Leuke ruimte voor expo
sities, maar ook voor toneel. De
wat oudere lezers zullen bij de
naam van Madeion Spoor mis
schien al gedacht hebben aan
Cornelis Spoor, kunstschilder
en zoon van-een toneelspeler en
regisseur. Als kleindochter van
de Spoortoneelfamilie (Kees
en Henri), met namen Ro-
yaards en Ruys in de stam
boom, houdt Madeion het
theater in de familie. Behalve
de toneelschool heeft zij lesge
geven in vrije expressie op En
gelse scholen en het drijven
van een weverij achter de rug,
zodat zij dus alles aan boord
heeft om met deze stal iets te
doen. „Geen arrogante preten
ties" zegt ze, „maar wel in
dienst van het amateurtoneel
en (amateur) beeldende kun
stenaars, die onvoldoende er
kenning krijgen".
„Wij willen alleen maar gé
ven", zegt Marie-Cécile; we
willen er niet beter van wor
den; geen zaakje opzetten. We
zijn beiden optimistisch; be
iden getrouwd met een zaken
man; hebben beiden kinderen;
zijn allebei creatief. Alleen ik
ben groot en blond en Madeion
is wat kleiner en donker. We
zijn alleen uiterlijk eikaars
tegenpolen". Beiden willen
samen in een omgeving, waar
nog bijna het karretje langs de
zandweg rijdt, speelse cultu
rele activiteiten van goed ge
halte bundelen voor iedere se
rieuze belangstellende.
„Mijn grote liefde is het
klassieke lied", aldus Marie-
Cécile. „Dat ik het etiket
„volksniuziek" opgeplakt
kreeg is niet tegen te houden.
Het heeft me trouwens geen
windeieren gelegd". Helemaal
enthousiast wordt ze als ze ver
telt over haar, nu al acht jaar
durend radioprogramma, dat
nog steeds iedere week tiental
len brieven oplevert. Maar bo
venal wil ze graag haar
„Summerschool"-activiteiten,
die ze thuis in Zeist ontwik
kelde, hier in De Strijpe weer
opnemen. „Ik heb twintig
slaapplaatsen (geen bedden)".
En ze droomt alweer van grote
emmers kippensla, kersen en
aardbeien, die er dan altijd aan
te pas komen, maar vooral van
het samen kritisch zingen, luis
teren en podium-rijpheid op
doen.
Voor zaterdag 20 juni staat
er een Nacht der Troubadours
op het programma, met een
achttal troubadours (waarbij
natuurlijk Hans Godefroy met
de zijnen niet ontbreekt) Van
karakteristieke punten in het
gehucht zingend optrekken.
En verder? „Ik treed zo'n vij
fendertig keer per jaar gratis
op voor verenigingen, die zich
zelf maar moeilijk kunnen be
druipen. Ik ben van plan colle
ga's te vragen: heb jij dat al
gedaan? Nee? Doe het dan bij
mij! Zangrecitals; instrumen
tale recitals en dergelijke. Ja,
er zal door datgene wat wij
brengen wel een gericht pu
bliek ontstaan".
Madeion begint in haar
boerderij met een expositie
met werk van haar grootvader.
Maar daarnaast krijgen tevens
Irmgard Wille en Charles Sol
er de gelegenheid hun werk te
tonen. De link naar het toneel
wordt zondag bij de opening
gelegd door Jan Nelissen, die
met zijn poppen de Koffiekan-
tate van Bach speelt. Maar
haar doel is om vooral ama
teurtoneelspelers er de gele
genheid te bieden onder be
roepsregisseurs te oefenen en
te spelen.
Behalve kamermuziek, be
eldende kunst en toneel wordt
er nog gedacht aan de litera
tuur door bv. bekende auteurs
naar de beide hoeves te halen.
Enthousiast scribent als
Marie-Cécile is, kent ze heel
wat schrijvers.
Zondag 23 mei worden de
beide boerderijen muzisch ge
koppeld. Dat gebeurt door de
heer J. van Nieuwenhuyzen
van CRM, terwijl de tentoon
stelling van Corn. Spoor en de
anderen ook al weer ingeleid
wordt door een Spoor,
André-Simon. Maar die is
hoofdredacteur van de NRC.
Verder treden nog op het bla
zersensemble van de TH Eind
hoven BESTHE, het Eindho-
vens Koperensemble, het
Phemios trio, Carlos en Jos
Moerdijk, Elsa Winter en vele
anderen. Terwijl we zitten te
praten belt de gitarist Benny
Ludemann, dat hij door andere
verplichtingen verstek moet
laten gaan. Dat spijt Marie-
Cécile enorm, omdat ze op deze
uitstekende Bredase musicus
als begeleider zeer gesteld is
(wat radioluisteraars en tv-
kijkers wel gemerkt zullen
hebben).
Nogmaals benadrukken
Madeion en Marie-Cécile dat
ze door deze koppeling van
hun beider creativiteit en
ruimten alleen maar willen gé
ven aan iedereen, die werkelijk
geïnteresseerd is in hun muzi
sche creativiteit. Het gaat niet
om roem of winst. Zelfs als
Marie-Cécile zegt: „Maar mijn
vader zegt altijd: de politie en
de pers moet je in ieder geval te
vriend houden", protesteert
Madelon. Ieder die graag wil
delen in de activiteiten van De
Strijpe en de Spoorenhoeve
doet er goed aan eerst even te
bellen (respectievelijk
04906/1947 en 1813) en dan
staan ongetwijfeld daar de
deuren ook voor u wagenwijd
open.
HENK EGBERS
BOET K0KKEJ
er weliswaar 40.000, maa
daar horen 28.000 woonhuizen
bij. En daar hebben we voorlo
pig geen zorgen over: een man
die een monumentaal nu»
heeft is daar meestal erg bi] be
trokken. Hij ziet zelf dat»
die weggewaaide dakpa
Maar als een ouderling op ec
dag een grote bruine vochtpk
in zijn kerk ontwaart, aan
tien meter daarboven al du l
zenden kosten schade aange
richt. Verder staan ook zojMi
wijzers, uithang o -
stoeppalen en stadspoor
de lijst. Ook geen zorgenkind
jes. Waar het ons om gaat z li
vooral kerken en kastelen', I
zijn zo groot, dat aI'ee" A
kundigen de noodzakelij
specties kunnen doen
Monumentenwacht
een jaar of vier'J^ b^wakcn-I
3000 monumenten new» i
Daar horen dan ««"«"'«J
kerken, kastelen, molen j
buitens bij. event»"
Walter Kramer zieUeven j
eel wel kans alk- 4
numenten geregeld
leren op lekkages e
ring (vocht, grondwater),
dat betekent beh°u<i, Jj
wil geen tweede amb J
paraat worden. Monumental
wacht drijft nu nog °P z;eriJ
siasme, ambitie en P z0
vakmanschap. Dat af
blijven, en wat d rgen.
maakt hij zich wein g bcton",
„We zijn moe van k0II1t]
zegt hij. „Het verleen
terug. Noem het nostalg^ er 1
zal mij een zor8^auratiege'
gens een cursus res ^on». I
geven wordt, loopt revefl|
Ik heb een boek ge
over Carel Willek ^.t bi,i
streden schilderi en ikl
realistisch is, hill
hoor nou van he krijgtj
dagelijks verzoeken hj|!l
van schilders di -jien le-1
wel eens het vak paar I
ren. Zo is het os e .J
zit een verhaal m- zijn
merlui die het te j
kant-en-klare ^ctt'j
plaatsen en dulZ ren"- j
Je moet wel van goede huize
komen wil je nog iets origineels
bedenken op het gebied van
zitten. Zo langzamerhand zijn
wel zo ongeveer alle standen
voor ons rustende lichaam be
dacht, gevat in allerlei mate-
j "alen. Toch blijven de prijs
vragen doorgaan, die ontwer
pers willen inspireren tot die
ene vonk: dat is nog nooit ver
toond! Dunlop probeert ook
leder jaar meubelontwerpers
j 'e bewegen dat ontwerp te le-
I Wen, dat industrieel interes-
I ^1 is om de latex,
Polyuethaan- en andere kunst-
Joifenproduktie op gang te
*0. The Dunlopillo De-
j'gn Award is dan ook een in-
j ^nationaal begrip geworden.
I jotenmet 12 juni zijn in het
B°uwcentrum te Rotterdam de
?s "^kroonde ontwerpen uit
"geland tentoongesteld van
j e Dunlopillo Student Desig-
ner Award 75, nadat ze in het
a)aar in honden te zien wa-
Forbicine: zitelementen (zie tekst)
,„J^aren 97 inzendingen uit
landen. De deelnemers
n Imn krachten beproe-
n °P een modern bed, een zi-
*tent in huis of een zitele-
®eH voor i
8nt dus
projectgebruik. Het
om en commercieel
SfK,J,Daar Pr°dukt, waarbij
w 'm eer> belangrijke rol
speelt. Uit de jury
beoordelingen bij de be
kroonde ontwerpen (prototy
pen) lees je een groot aantal
vraagtekens juist bij dat com
mercieel haalbare.
Het is dan ook niet zo ver
wonderlijk dat de eerste prijs
van vijfduizend gulden ging
naar een stoelontwerp van Su
san Layton van de Middlesex
Polytechnic. Voor het oog een
vrij „normale" stoel bestaande
uit rechthoekige secties
spaanderplaat, bekleed met
polyether schuim en bedekt
met calico. De stoel is vrij sim
pel in elkaar te zetten, terwijl
de drie secties uit elkaar ge
klapt kunnen worden om als
zitelementen op de grond ge
bruikt te worden.
De in Milaan studerende Ja
panner Higuchi (tweede prijs)
heeft vanuit één stuk een inte
ressant buisframe bedacht,
waarbij het traditionele zitge
deelte bestaat uit - wat dacht u
schuim, bedekt met polyure-
thaan kunstleer. De jury vond
ook, dat met dit ontwerp nog
wel het een en ander gebeuren
moest.
Het modulaire zitsysteem
van de in Parijs studerende Al-
thabégoity kreeg de derde
prijs. Het inwisselbare stoe-
lensysteem is opgebouwd uit in
blauw en geel met linnen be
klede afscheidingen, waartus
sen met houten planken en
schuimplastic zitunits zitten
en liggen mogelijk gemaakt
worden.
Interessant is natuurlijk wel
de poging van de Noordierse
Susan Anderson, die een spe
ciale studie maakte van ge
breide stoffen als bekleding.
Dunlopreme schuimkussens,
bevestigd op een stalen frame
en voorzien van (niet meer te
zien) gebreide hoezen leverden
een nogal traditionele fauteuil
op, die als prototype .werd uit
gevoerd.
Fulvio Forbicini uit Flo
rence maakte zitelementen (zie
foto), die bestaan uit paren so
lide schuim krukken, verbon
den door zittingen. Ze kunnen
met elkaar zo verbonden wor
den, dat er een stoel met rug
leuning uit te voorschijn komt.
En als ze in tegenovergestelde
richtingen worden gevouwen
Eerste prijs voor Susan zie
tekst)
kunnen ze worden gedragen
aan een ingebouwde hand
greep. Hoewel Forbicini een
prototype mocht maken had de
jury er nogal wat moeite mee
en vond, dat de ideeën (goed)
onvoldoende uitgewerkt wa
ren.
Een andere Italiaan, Roberto
Messana, bracht „Een bed voor
Vandaag" mee naar Rotter
dam. Het bestaat uit een in
Dunlopreme gevoerde houten
frame, waarin een springma-
tras in een buizenframe is aan
gebracht. Het hoofdeinde is
dik bekleed en is zó ontwor
pen, dat er overdag de kussens
in opgeborgen kunnen worden.
Ook de bijpassende beddesprei
onttrekt de schuimrubber ma
tras overdag aan het oog. Veel
geschreeuw en weinig wol.
Zo ziet u maar weer hoe
ontwerpers bezig zijn ons zit
ten en liggen te bevorderen.
Wat je bij de meeste ontwerpen
mist is een gezond uitgangs
punt: namelijk het menselijke
lichaam zélf. De objecten zijn
er toch in de eerste plaats om
daar dienstbaar aan te zijn.
Natuurlijk is het de zittende en
liggende mens zelf, die licha
melijk bewust moet zitten of
liggen. Maar in verschillende
gevallen wordt gespot met de
mogelijkheden om tot een zelf-
bepalende houding te komen.
Het industriële doel van Dun
lop heiligt niet altijd de midde
len.
Het blijft overigens interes
sant kennis te nemen van deze
ontwerpen. En als u bedenkt
dat in hetzelfde gebouw van
het Bouwcentrum nog zo ont
stellend veel meer te zien is,
dan zou een bezoek aan de
Dunlopillo Student Designer
Award 75 nog wel eens méér
kunnen opleveren.
2? het juist
k«kj
verschenen
MlivVan C0RKIE LÜHRS:
8LóÏ. LUSTER ANNA
(uitg. Meulenhoff-
I j Uitgelezen had, dacht
I bmf„n?UzLalerzeker iemand
tils e beweert dat Corrie
kind nauwelijks heeft ge-
beng ?'f nhik maar een
toJL dat ze nu tegen de
if(e de dierbare overle-
domri aanleunen". En ver-
Èllen'wen week later storten
toen \rmond en Ver
leekt» j l'teraire om-de-
iCfd ..Hollands Diep"
venijn uit over de
len» raster die, nota
r tof na meer dan vijftien
bL Pers()onlijke herinne-
I Wk hJier Anna Blaman te
«.^teld.
urlijk behoeft niemand
JU' -"'iiji
V;-, a«w stukje oppervlak-
debiteren als I. Sit-
y in „De Telegraaf
J J - i«i« i
I OI 68" samenvatting
!olste|,,lne driehonderd re-
I !l)Uerei.!nv°l§endoordeaan
inna Ryoorgelegde vraag:
echt n°g de
"bnsriii, "ent
's°n"i sehrijfste,
tp Lührs en vei
voor
ren haar houden? Is haar werk
niet aan het verouderen? Hoe
dit ook zij, in deze herinnerin
gen komen de jaren dertig, oor
log en de jaren vijftig weerheel
anders tot leven dan in andere
boeken. En wat is het lang ge
leden dat Sartre, Simone de
Beauvoir en Camus het nieuw
ste van het nieuwste waren. En
dat je 's avonds tijd had om te
lezen en te praten, in plaats
van naar de televisie te kijken.
Die tijd komt nooit weerom!".
Zeg dat wel, Sjit, zeg dat wel.
Maar 't is toch jammer dat je je
publiek wel vragen voorlegt
omdat je blijkbaar zelf 't ant
woord niet weet. Een ant
woord had je bijvoorbeeld
kunnen vinden, beste Sjit, in
de studie van Henk Struyker
Boudier „Speurtocht naar een
onbekende; Anna Blaman en
haar eenzaam avontuur". Dat
proefschrift is nog maar drie
jaar oud en slingert misschien
nog wel ergens op jullie bure
len rond, want ik kan me best
voorstellen dat je door al dat
televisiekijken geen tijd meet;
over had om het te lezen. Bo-
altijd zelf nog moeten formule
ren.
Eigenlijk is het boekje van
Corrie Lührs na die voortreffe
lijke analyse van Struyker
Boudier niet zo erg nodig. Het
vertelt op huiselijke manier -
en dat is wat anders dan de
keukenmeidenroman waar
voor Warmond en Verroen het
houden - het leven zoals Jo
hanna Petronella Vrugt dat
leidde binnen de beschermde
gemeenschap welke haar moe
der en de twee zusters samen
vormden. Een ware drieëen-
heid en wie daar binnen werd
gelaten behoefde niet zozeer
van goeden huize te komen dan
wel zichzelf te kunnen wegcij
feren. Zowel de tweede man
van moeder Vrugt als Jan
Lührs de man van Corrie,
hebben dat opgebracht en dat
pleit voor hun menselijke kwa
liteiten.
Zuster B. - waarom dat mens
langzamerhand niet bij haar
ware naam wordt aangespro
ken is een raadsel na alle foto's
die er van haar zijn gepubli
ceerd - bezat kennelijk te veel
„„--„„„^ikheid voor p"~
vazalschap, hoe eervol ook.
Haar verschijning roept de
conflicten op, waaraan de
schrijfster Anna Blaman haar
eigen tekorten heeft herkend.
Dat tekort was in wezen een te
veel: ze stelde te hoge eisen aan
de mensen waarvan ze hield.
Zeer terecht schrijft Corrie
Lührs dat die karaktertrek
niets met homofilie van doen
heeft. Hoofdthema van het
werk van Anna Blaman is de
contactarmoede welke alle
menselijke relaties bedreigt.
Dat is een eeuwig gegeven en
daarmee is de vraag van mijn
uiteraard hoogst erudiete
Telegraaf-collega of haar werk
al dan niet verouderd is ook
beantwoord.
Die contactarmoede heeft
dus zeer uitdrukkelijk niet ge
speeld binnen de enge kring
van het gezin Vrugt, voorzover
eïot r1r>r»r r\n rlqnrirt
Telkens opnieuw duikt het
begrip „cultureel grensver
keer" op. Toen ik vorige week
zondag 's morgens om vijf uur
wakker werd en de plaatselijke
harmonie marsenblazend tus
sen de weilanden door naar Be
lgië zag trekken, dacht ik: hé,
cultureel grensverkeer Maar
het heet „dauwtrappen". Dat
wordt dan ook niet gesubsidi
eerd en de enige toeschouwers
waren de koeien. Geweldig
Nee, het gaat om het officië
le, gesubsidieerde stuivertje
wisselen aan de grens. Daar
zijn zo her en der plaatselijke,
regionale en provinciale initia
tieven op gebied van toneel,
muziek, literatuur, exposities
e.d„ die ons af en toe een ver-
broederingsgevoel geven.
Sommigen denken bijvoorbe
eld nog met weemoed aan de
Groot Kempisehe Kultuurda-
gen. En dan zijn er natuurlijk
nog de officiële uitwisselingen
van de Kunst met een grote K.
Maar telkens kun je ook een
stuk onvrede beluisteren op dit
terrein. Langs de Brabants-
Vlaamse grens wordt al jaren
intern vergaderd om tot een
sterkere bundeling van activi
teiten op dit gebied te komen.
Er komt al jarenlang niets uit.
In Vlaanderen hoor je klagen
dat het toch (vooral admini
stratief) zo moeilijk is om ex
posities naar Nederland te
brengen of auteurs hier geïn
troduceerd te krijgen. Kortom
er moet nog veel gebeuren.
Nu heeft onlangs het
Tweede-Kamerlid Kleisterlee
de minister vragen gesteld over
het Belgisch-Nederlands Cul
tureel Akkoord. Hij vroeg hem
onder andere of de erm-
minister op de hoogte is van de
onvrede bij het Algemeen Ne
derlands Verbond over de sa
menstelling en werkzaamhe
den van de zogenaamde tech
nische commissie voor uitvoe
ring van dat Akkoord, die van
Nederlandse zijde geleid
wordt door drs. L. van de Laar
uit Bergen op Zoom. „Nee"
zegt de minister. Tenslotte kan
hij niet alles weten en heeft-ie
wel iets anders aan zijn hoofd.
De minister weet wel, dat de
Belgen moeilijkheden zitten te
maken over de samenstelling
van de commissie. Maar die
Walen en Vlamingen zijn altijd
aan het donderjagen met el
kaar. Of dat voor Nederland
nog consequenties heeft zullen
we wel zien.
Kleisterlee meent ook dat er
onvrede is over het niet func
tioneren van de subcommissie
Volksontwikkeling, Jeugd
werk en - daar heb je het - Cul
tureel Grensverkeer. Och, zegt
de minister, er zijn wel eens
wat moeilijkheden, maar die
moet je maar wijten aan gewij
zigde structuren bij uitvoer
ende overheidsinstanties. Van
ernstige onvrede weet ik niets.
En wat geeft die subcommis
sie dan uit zo wil Kleisterlee
weten. Dit jaar, zo antwoordt
de minister mag er 90.000
uitgegeven worden door deze
subcommissie; in '75 werd
93.399 en in'74 72.972 be
steed. Het zou gek zijn, als
Kleisterlee - na zijn informatie
over het niet functioneren van
deze club - de minister niet zou
vragen: Wat hebben ze dan met
dit geld gedaan
Hij stelde ook nog vragen
over de richtlijnen van subsi
diëren aan door de subcom
missie goedgekeurde projec
ten. Die zijn nieuw. Van Doorn
zegt. dat ze al gehanteerd wor
den. Maar zo af en toe komt hij
toch in België en dan wil hij
wel eens praten over de wijze
waarop het cultureel verdrag
uitgevoerd wordt of zou kun
nen worden.
Wat moet je daar nu mee?
Niet zoveel. Nogmaals: wil het
culturele grensverkeer met Be
lgië effectiever worden dan
blijft het nodig, dat nu einde
lijk de verschillende losvaste
initiatieven langs de
Nederlands-Belgische grens
gebundeld worden: dat er ge-
zamelijk wordt geopereerd;
dat er een vuist gemaakt
wordt, die het cultureel ak
koord onder druk kan zetten.
We hebben er al eens eerder op
gewezen, dat onze indruk is,
dat het culturele grensverkeer
Nederland-Duitsland de laat
ste jaren voorbeelden van een
gezamelijk effectief opereren
te zien heeft gegeven, die hier
inspirerend zouden kunnen
werken. Er wordt nu nog te
veel gemorreld in de marge.
ANTIEKWERELD -5: „Het
is gewoon eng zoals die prijzen
stijgen", zegt J. Berkman, als
hij vertelt over zijn 4500 tel
lende muntencollectie. Hans
Kreft vraagt zich af wat er met
gestolen antieke klokken ge
daan wordt en Juffermans ging
kijken in het riante kasteel De
Wijenburgh in Echteld, dat
door Rob Roozenmond vol
ikonen is gehangen. Oude en
antieke speelkaarten brachten
H. Kenter en A. Rijnen bijeen;
naar aanleiding van een expo
sitie ervan in Amsterdam veel
wetenswaardigheden daar
over; met kleurrijke afbeel
dingen. Verder aandacht voor
Siam keramiek op een ten
toonstelling in Leeuwarden en
besteedt Harrie Leyten aan
dacht aan brons-kunstwerkjes
uit Ghana en de Ivoorkust. Ook
wordt De Cranerie. die deze
week in Willemstad geopend
werd, onder de aandacht ge
bracht en in „Kruiken, zwaan
tjes, bijlen en andere uithang
tekens" komt de tentoonstel
ling". In 't bonte uithangte
ken", die momenteel in het
Noordbrabants Museum in
Den Bosch te zien is, aan de
orde. Agenda's, boekbespre
kingen en andere tips maken
dit nummer weer vol (antie
kwereld, postbus 14 Lochem).
werd bepaald. Het was een
domein waarbinnen buiten
staanders niet konden door
dringen. Wellicht dat daaruit
de woede van Warmond en
Verroen in hun roddelpraatje
moet worden verklaard. Anna
Blaman leefde, alle latere er
kenning met de daarmee gep
aard gaande poespas ten spijt,
in een besloten Rotterdams
binnenhuisje en dat is, per de
finitie, een vreugdeloos be
staan.
Wie de lectuur van Blamans
werk begeleidt met het lezen
van de al genoemde studie van
Struyker Boudier heeft de her
inneringen van haar zuster
niet strikt nodig. Maar het is
wel een verkwikking te lezen
dat er milieus bestaan waar
binnen een afwijkend gedrag
spatroon niet onmiddellijk
aanleiding geeft tot allerlei
dramatische toestanden.
JOOP BARTMAN
eindredactie
henk eahers
Zes jaar na Walt Disney's dood verscheen in 1973 in de Ver
enigde Staten een compleet overzicht van Disney's werk, vanaf
de eerste aarzelende schets tot de bekroning van zijn stoutste
fantasieën: Disneyland en Walt Disney World.
Het boek werd onmiddellijk een bestseller. In juni 1975 ver
scheen van dit boek „The art of Walt Disney", een paperbackedi
tie, waarvan in minder dan zes maanden ruim een half miljoen
exemplaren werden verkocht. Hoewel thans in een aantal landen
een Europese editie van „Walt Disney" wordt voorbereid, zal het
boek als eerste in Nederland verschijnen. Voor Nederland werd
de niet geringe oplage van 121.000 exemplaren vastgesteld. De
door Ron Kaal vertaalde tekst geeft een boeiend verslag van het
totstandkomen van de beroemde figuren (vaak met originele
layouts), de tekenfilms, de natuurfilms, de latere projecten waar
van,, Walt Disney World" het onbetwiste hoogtepunt is. Het boek
staat aan de wieg van Mickey Mouse en toont de eerste penne-
streken, de eindeloze correcties, totdat het muisje klaar is. Een
ander aspect van het boek is de uitgebreide aandacht die in
woord en beeld wordt besteed aan het „décor", de achtergrond
waartegen een bepaalde scène zich afspeelt Aandacht ook voor
de karakters en gedragingen van de zo vertrouwde figuren - vaak
een knappe persiflage op bestaande maatschappelijke situaties.
De chronologische beschrijving van het fenomeen Walt Disney
van zijn geboorte in 1901 tot zijn dood in 1966 Ls ondergebracht in
hoofdstukken. Het boek Walt Disney is een produktie van And
reas Landshoff Productions en wordt vanaf 3 j uni als Boek van de
Maand in de boekhandel aangeboden. Tot 3 juli kost het 13,50
en daarna f 22.50.
