CENTEN IN KAARTPOTJE
Vandaag
begint
tweede
proces
tegen
Znid-
Nolnkkers
EVEN UITBLAZEN
Edward VII in Suriname
w IJ kennen hem nog niet, tenzij we naar de BRT kijken,
maar in Suriname weten ze alles van hem: koning Edward VII
van Engeland. De Britse televisie heeft er een tv-serie over
gemaakt volgens het beproefde recept dat we al kennen van de
Hendrikken VII en VIII en ook van het „Leven van Marlbo
rough", de Forsyth Saga" en de „Pallisers".
Geleerden
ontdekken
paars plantendek
Ja moederneen moeder
Café de la Paix is er
beter op geworden
binnenland
buitenland
MET WIM KOCK
Nostalgie
Bellefleur
Keuleman
een lentegroet
via uw fleurop
bloemist altijd en overal;
Donderdag
Bolwerk
Vernieuwd
Ruiterlijk
De Gaulle
Maar binnenin, en opbel
terras mag men oprecht ver
rukt zijn. De afdeling d'e
„Restaurant Opera" heet en
peperduur is, is bleekblauw
met Louis XVI-stoelen die bij
het wereldberoemde histori
sche monument (het plafond)
passen. Een nogal vulgair
appendix-barretje is uitgc'
roeid en door een bar in Na
poleon III-stijl vervangen
DE STEM VAN DINSDAG 23 MAART 1976
Vorige week vroeg ik de le
zers of die soms wisten waar
de centen bleven, waarvan er
toch zoveel zijn maar waar
aan bijna elke winkelier ge
brek lijdt.
Ik geloof dat ik erachter
ben. Menige lezer gooide er
enkele tientallen centen tele
foonkosten tegenaan om het
me te vertellen, enkele had
den er zelfs vijftig centen
voor over om me te schrij
ven. Er tekenen zich drie cen-
tenverslindende kanalen af:
1. De bijna laakbare (Wie het
kleine niet eert etc.) slordig-
heid met deze nietige munt
doet veel centen voor de om
loop verloren gaan.
2. De kaartpotjes voor de be
jaarden. Citaat: Ik heb het
sterke vermoeden dat al die
losse centen in de kaartpo
tjes van bejaardentehuizen,
bejaardensozen e.d. zitten.
Op die leeftijd heeft een cent
nog waarde". (Mevr. A.
Schöpping-Houx, Bavel);
3. De kinderspaarpotten.
Vooral kleine kinderen spa
ren graag centen omdat je
daar al gauw „veel" van hebt.
Ook hebben kinderen centen
nodig om winkeltje te kunnen
spelen.
Van dit laatste schrijft me
vrouw C. Visseren uit Moer
dijk me een aardig voorbe
eld. Haar dochter trouwde
vorig jaar. Bij het opruimen
van haar spulletjes kwamen
er potjes, doosjes en porte-
monneetjes tevoorschijn, vol
centen. In totaal voor 80.-
(dat zijn dus 8.000 centen!).
Als kind had ze die gebrukkt
bij het winkeltje spelen. Als
er weer eens een potje cen
ten kwijt was moesten er
nieuwe centen komen en zo
groeide dat „winkelkapi
taaltje".
Ook een andere dochter
van mevrouw Visseren,
spaart van jongsaf centen.
Zij had een voorkeur voor
„Willemientjes", centen met
de beeldenaar van koningin
Wilhelmina. Naar aanleiding
van mijn centenverhaal van
vorige week leverde zij ze in
bij bakker, kruidenier en
melkboer. Resultaat: ze kan
er haar 19e verjaardags-
feestje van betalen.
Als U nog oude centenpo
tjes heeft, en U hebt ze niet
nodig als kaartgeld, maak er
dan de kruidenier blij mee.
Kunt U zelf ook een extraatje
kopen. Dat is nog gezond
voor de economie ook!
ie weet nog hoe de sterappel, de notarisappel, de Goudrenet en de bellefleur smaken? Wie
hapt nog weieens in het zoetzure, witte vlees van een sterappel om daarna verlekkerd naar de
smakelijke rode adertjes te kijken, alvorens opnieuw toe te happen?
Ik heb een oom die in zijn
tuin nog flink wat fruitbomen
van oude, lang vergeten ras
sen heeft staan. Ze worden
nooit gespoten en de vo-
geafweer is bescheiden. In
de vroege zomer houden
kleinkinderen en oomzeg-
gertjes hun bij voorbaat ver
loren wedstrijden met de
spreeuwen: wie de kersebo
men het eerst heeft leegge
geten. Oom helpt weieens
een handje. Door draden in
de bomen te spannen, er
dode vogels in te hangen of
soms door een welgericht
schot met de luchtbuks.
Maar hij geeft zich~gemakke-
lijk gewonnen. „Die vogels
moeten ook eten", zegt hij
dan, „en de kleinmannen
komen toch wel aan hun
buikpijn. Kersen genoeg."
In de nazomer en de
vroege herfst is het appels
rapen. En peren. Sterappels,
renetjes, goudrenetten en
harde, glanzende moesap
pels voor de keuken. Er zit
nogal eens een wormstekige
tussen, maar wat hindert
dat? Het gaatje zie je zo zitten
en de worm is gemakkelijk te
vinden. En dan zül je al eens
een wormpje binnenkrijgen.
Dat proef je niet eens.
ik voel me altijd bevoor
recht als ik met mijn zonen in
die tuin rondstruin. Het sap
loopt ze langs de kin. De win
kelappels die soms smaken
of ze, net als aardappels, in
de grond worden gekweekt
in plaats van aan bomen, zijn
op slag vergeten.
De fruitkweker wiens golden
delicious ik gaarne inruil voor
een bescheiden sterappeltje of
bellefleurtje mag vinden dat ik
een onzakelijke nostalgie koes
ter, zoiets als de oude man die
jaren na de oorlog nog mop
perde dat de sigaren nog
steeds niet hun vooroorlogse
kwaliteit hadden bereikt; ik
weet dat ik met mijn onzakelij
ke, nostalgische smaak niet al
leen sta.
Dat bewijst de snel groei
ende clientèle van fruitkweker
Theo van den Bosch in het
verre Horst-America die op zijn
bedrijf oude appelrassen in ere
herstelt en vermenigvuldigt.
Het is begonnen als een hobby
maar nu al maakt de verkoop
van oude boomrassen twintig
procent van zijn omzet uit en
spoedig zal dat naar eigen ver
wachting zestig tot zeventig
procent zijn.
Theo van den Bosch, in Bos-
koop opgeleid in het boomkwe
kersvak en daarna verder ge
schoold op een boomteelt
proeftuin, begon enkele jaren
geleden zijn eigen kwekerij in
de Limburgse Peel. In heel
Brabant en Limburg zocht hij
naar uitgangsmateriaal, jonge
entbare twijgjes van oude ap
pelrassen. Meestal moest hij
die halen uit particuliere tuinen.
De jonge twijgen entte hij op
gezonde, snelgroeiende
stammen en na drie groeijaren
kon hij vorige herfst zijn eerste
oogst verkopen. Gezonde,
weinig of niet bespoten, jonge
bomen van 22 rassen, goedge
keurd door de Nederlandse Al
gemene Keuringsdienst.
De boompjes gaan bijna
zonder uitzondering naar parti
culieren, vooral jonge echtpa
ren, die een of enkele fruitbo
men in hun tuin willen. De ste
rappel en de Brabantse notari
sappel zijn favoriet. Maar ook
de bellefleur en de goudrenet
zijn populair. Nog een jaar of
drie, dan gaan de boompjes
vruchten dragen.
Intussen is Van den Bosch
bezig zijn assortiment verder
uit te breiden tot zo'n zestig,
zeventig rassen waaronder de
midden-Nederlandse Graven-
steiner, de zuid-Nederlandse
Zigeunerin, de Present van
Engeland en de Schone van
Boskoop (een goudrenette).
Hoe moeilijk het soms ge
weest is nog geschikte oude
bomen met entbare twijgen te
vinden, toont het verhaal aan
van de geelgroene, roodge
streepte Keuleman, een echte
Limburgse appel. In heel die
provincie evenwel vond Van
den Bosch zegge en schrijve
één geschikte boom.
De operatie „Redt de échte
appel" lijkt geslaagd. Van den
Bosch gaat zich nu dan ook
richten op peren, perziken en
pruimen.
Het Surinaamse dagblad „De Vrije Stem" vindt het een
leerzame serie maar heeft toch te klagen: „Het is alleen
jammer dat we tot nu toe het verhaal niet kunnen volgen. We
zagen Edward eerst als schooljongen, daarna als baby, ver
volgens als volwassen man en toen weer als student. Nadat we
de uitvaart van Edward's vader Albert hadden gezien, kwamen
we hem op het scherm toch weer in levende lijve tegen".
„Zijn de afleveringen misschien niet genummerd?", vraagt
de Vrije Stem zich af, voorzichtig zoekend naar een verklaring
voor de vreemde levensloop van Edward VII.
(Van onze
ruimtevaartmedewerker,
Piet Smolders)
SAN FRANCISCO - Bestaat
er een planeet met een plan
tendek dat niet overwegend
groen is, zoals dat op aarde,
maar paars? Geleerden van
NASA en van de Universiteit
van Californië kunnen dat niet
langer uitsluiten. Dezer dagen
maakten zij namelijk bekend,
dat voor het eerst een pigment-
stof is ontdekt die net als blad
groen in staat is zonlicht om te
zetten in energie. De kleur van
dat pigment, dat veel lijkt op
het pigment in onze ogen, is
paars.
Het groen in de bladeren van
planten-chlorofyl-zet zonlicht
'om in energie. Met behulp
daarvan maken planten met
water uit de bodem en kool
dioxide uit de lucht zetmeel
voor hun opbouw. Bij dit pro
ces, dat fotosynthese wordt
genoemd, komt zuurstof vrij.
De fotosynthese kan zeker de
grondslag van het leven op
aarde worden genoemd, omdat
mensen en dieren uiteindelijk
van planten afhankelijk zijn
voor voedsel en zuurstof.
De paarse kleurstof, die nu
dus over dezelfde vermogens
blijkt te beschikken als blad
groen, is een eiwit-molecuul.
In de wereld van de biologen
wordt deze ontdekking onge
kend belangrijk genoemd. Al
lereerst geeft de vondst meer
inzicht in de principes van het
leven. Omdat de kleurstof
grote overeenkomst vertoont
met het lichtgevoelige pigment
in het oog zal deze ontdekking
ongetwijfeld bijdragen tot een
beter begrip van het menselijk
gezichtsvermogen en de ma
nier waarop dat in de loop van
miljoenen jaren evolutie tot
stand is gekomen.
Daarnaast wordt nu al aan
praktische toepassingen ge
dacht. Zo is al ontdekt dat het
paarse pigment de verdam
pingssnelheid van zout sterk
bevordert. Wellicht zou het
kunnen worden gebruikt bij de
ontzilting van zeewater om zo
grote hoeveelheden drinkwa
ter te produceren. Op dit mo
ment is dit nog een belangrijk
probleem. Ook lijkt het pig
ment, waarvan de structuur nu
precies bekend is, mogelijkhe
den te bieden om zonlicht di-
rekt om te zetten in elektrici
teit. Daarmee zou een belang
rijke bijdrage kunnen worden
geleverd aan de oplossing van
het wereld-energievraagstuk.
De paarse kleurstof werd ge
vonden in een al 100 jaar be
kende bacterie die voorname
lijk voorkomt in zoutvlakten
rond de Middellandse Zee. De
bacterie veroorzaakt de typi
sche kleur van zogenaamde
rode haring.
De vondst van NASA en de
Universiteit van Californië
maakt deel uit van een pro
gramma, dat gericht is op het
onderzoeken van levensvor
men in uitzonderlijke milieus.
Doel van dat programma is een
beter begrip van de mogelijk
heden van levensvormen op
andere planeten.
(ADVERTENTIE) 1
een sympathieke verrassing.
De landelijke V.V.V.-geschenkbonnen
zijn bij alle Fleurop-bloemisten
inwisselbaar voor een fleurige surprise.
(Van onze redactie binnen
land)
AMSTERDAM - Vanmor
gen om kwart voor tien be
gint in het nieuwe gebouw
van het kantongerecht aan de
Parnassusweg in Amsterdam
het proces tegen de zeven
Zuidmolukkers die op 4 de
cember van het vorig jaar het
Indonesisch consulaat zijn
binnengedrongen en daar 43
personen, onder wie 16 kin
deren hebben gegijzeld. Het
zal de tweede keer zijn dat
een zitting van de rechtbank
niet in het Paleis van Justitie
aan de Prinsengracht in Am
sterdam wordt gehouden,
maar in het gemakkelijker te
bewaken gebouw van het
kantongerecht.
De zeven Molukkers, de
22-jarige scholier Henkie M.
(broer van een van de trein
kapers), de 23-jarige impres-
sario Jacob J. R.,de 23-jarige
electriciën Jan W. D. L., de
23-jarige kantoorbediende
Jozef H., de 22-jarige scho
lier Johannes W. Z. S., de 23-
jarige administratief mede
werker Johannes S en de
22-jarige Christiaan P. K.
(zonder beroep), allen uit
Smilde, zal ten laste worden
gelegd dat zij 43 personen
wederrechtelijk van hun
vrijheid hebben beroofd en
dat zij deze gijzelaars met
een misdrijf tegen het leven
hebben bedreigd. Ook staat
in de dagvaarding dat zij met
scherpe patronen geladen
vuurwapens op de gegijzelde
personen hebben gericht on
der bedreiging hen te doden,
althans neer te schieten en
dat zij enkele gijzelaars heb
ben bedreigd door een mes
tegen hun keel te houden.
Tenslotte moeten zij zich
verantwoorden voor het be
zit van vuurwapens: twee
pistool-mitrailleurs, een
klein kaliber fn-geweer, een
fn-pistool en een revolver.
Vandaag zal het proces ge-'
heel worden gewijd aan het
verhoor van de zeven ver
dachten. Daarna zal worden
geschorst. Donderdagoch
tend volgen het requisitoir en
het pleidooi. De uitspraak
kan vermoedelijk veertien
dagen later tegemoet worden
gezien.
Mr B. van der Waerden zal
tijdens het proces als presi
dent van de rechtbank funge
ren. Officier van justitie is
mr. J. J. Abspoel en de verde
diger van de zeven verdach
ten zal de Haagse advocaat
mr. H. J. W. Droesen zijn.
ANP - De dood van de In
donesiër, die uit het raam van
het consulaat is gesprongen,
is de zeven verdachten niet
ten laste gelegd. De Indone
siër, die een uur na het begin
van de bezetting in wanhoop
uit het raam is gesprongen
om aan zijn belagers te ont
komen, kwam op het harde
trottoir terecht. Hij leefde
nog wel, maar overleed en
kele dagen later aan zijn
verwondingen.
De verdachten hebben de
kinderen binnen enkele da
gen losgelaten, de volwassen
gijzelaars zijn ruim twee we
ken vastgehouden. Op de
laatste dag van de bezetting
hebben de verdachten hun
wapens gebruikt, maar dat
was om ze leeg te schieten
vlak voor ze zich aan de poli
tie hebben overgegeven.
Officier van justitie mr. J.
J. Abspoel, die volgende
maand hoofd-officier van
justitie te Alkmaar wordt en
die met dit proces zijn loop
baan bij het Openbaar Minis
terie in Amsterdam afsluit,
heeft het niet nodig of nuttig
geacht gijzelaars als getuige
a charge op te roepen. Van
zijn kant zijn in het geheel
geen getuigen gedagvaard.
De verdediger, mr. H. J. W.
Droesen zal waarschijnlijk
wel enkele getuigen a de
charge laten verschijnen.
Er zijn op dit moment nog
maar weinig ouderparen die
het kindertal aan het toeval
overlaten. Integendeel, anno
1976 kunnen we rustig stellen
dat het ouderschap in vrijwel
alle gevallen een bewust geko
zen verantwoordelijkheid is,
met alle voor- en nadelen van
dien. Die nadelen komen dan
wel voor rekening van de
vrouw, zolang de rolverdeling
tussen man en vrouw zich in
een wat rommelig overgangs
stadium tussen de oude rigide
rolverdeling en de nage
streefde gelijkstelling bevindt.
Dat is dan een zaak die terdege
overdacht dient te worden.
Moederschap betekent na
melijk niet alleen negen maan
den in verwachting zijn en en
kele maanden zelf voeden (vol
gens de nieuwste inzichten
weer veel beter dan de fles!!),
maar ook nog 24 uur per et
maal voor baby en peuter zor
gen. De vaders nemen immers
ook anno 1976, slechts een
klein deel van deze zorg over,
simpelweg omdat hun werk
dat niet toelaat.
Moederschap betekent dus
een hele inbreuk in het leven
van een carrièrebewuste
vrouw.
Een inbreuk waarover lang
en breed nagedacht moet wor-
den, met als inzet de vraag of
de wens naar eigen kinderen
wel opweegt tegen de wens
naar een eigen carrière en naar
veel zelfstandigheid.
Germaine Greer, de auteur
,van De Vrouw als Eunuch, ge
eft in genoemd boek een zeer
acceptabele oplossing voor dit
probleem.
DOORlGREET BUCHNER
Ze stelt dat we in het huidige
cultuurpatroon het moeder
schap beter over kunnen laten
aan vrouwen die dol zijn op
kinderen, terwijl alle vrouwen
die 't eigen leven belangrijker
vinden, dan maar geen kinde
ren zouden moeten krijgen.
Voorwaar een wijze oplossing.
Heel wat wijzer dan het moe
derschap nieuwe stijl dat zich
meer en meer aandient, tot
schande van onze samenle
ving.
Tot deze stelling kom ik ten
gevolge van veel gesprekken
met jonge vrouwen, die na en
kele maanden zorg voor baij
en peuter alleen nog terug vet.
langen naar hun werk of sin.
die, na het lezen van een artikt\
in Viva waarin een jong,
vrouw zonder blieken of bfo.
zen toegeeft moeder te hebben
willen worden uit nieuwsgi(.
righeid naar zwangerschap
bevalling en moederschap e.
na een interview voor de radio
waarin een eveneens jon
moeder frank en vrij verkot.
digt dat haar kind het
heeft in het kinderdagverblijj
Deze vrouw wilde namelijk
wel moeder worden, maar nia
ten koste van haar baaii. Haat
man voelde ook niets voor vet.
andering van werkkring. Dut
werd een kind gepland en
vanaf zes weken in een kinder
dagverblijf gestopt. Deze ver
halen, waarvan ieder er
toenemend aantal kent, je.
voegd bij de toenemende kin
dermishandeling en kinder-
verwaarlozing stellen je wel
voor de vraag of we op de goed/
weg zijn met het ouderschi
nieuwe stijl: uit nieuwsgierig
heid, zomaar of om „mee te
doen", maar zonder de wil on
ook maar iets op te offeren vom
het jonge leven dat men wel
bewust ter wereld heeft ge
bracht. Toch wel reden om viat
dieper na te denken over d
vraag ja moeder, neen moeder
Een archieffoto van de overval op het Indonesische con
sulaat in Amsterdam. Een Indonesiër is in wanhoop uit het
raam gesprongen om aan zijn belagers te ontkomen. Hij
overleed na enkele dagen aan de vertondingn.
U ARENLANG werd de ar
geloze (meestal buitenlander
of provinciaal) die voor een
afspraak het terras van Café
de Ia Paix voorstelde met
ontzetting geantwoord:
„Café de la Paix? Onmoge
lijk. Hoe kom je erbij? Je kunt
toch niet naar Café de la Paix
gaan!" Met dezelfde veront
waardiging van een Upper
East-sider die men in New
York voorstelt hem op Times
Square te ontmoeten.
En Café de la Paix en Ti
mes Square zijn doorgaans
zwart van de mensen en de
gasten van Café de la Paix en
de wandelaars van Times
Square zijn zeker voor het
merendeel fatsoenlijke lie
den. Zij ontzetten niettemin
de snobs omdat zij niet het
„goede" snobisme van het
ogenblik aanhangen...
Café de la Paix - waar het
uiteindelijk om gaat - is méér
dan honderd jaren oud, 104
om precies te zijn. Het heeft
in heel de wereld een zekere
beroemdheid en is zelfs in
Parijs niet onbekend. Guy de
Maupassant, Oscar Wilde,
Mistinguett, André Gide,
Proust en Hemingway plach
ten er geregeld te komen en
Caruso, zo heet het, had de
gewoonte de bordjes om te
draaien en op de achterkant
karikaturen te vervaardigen
van vermaardheden, die aan
de tafeltjes zaten, hetgeen hij
aanvaardbaar, maar aan
merkelijk minder goed dan
zingen deed.
Na de eerste wereldoorlog
begon het voornamelijk een
bolwerk van buitenlanders te
worden. De Parijzenaars
schaamden zich nog niet om
er te gaan zitten, zij verbor
gen zich nog maar half achter
een krant, maar enkele jaren
later was het min of meer zo
iets geworden als de Folies
Bergère of het Casino de Pa
ris. Zéér Frans, zéér Parijs,
maar noch voor Fransen en
nog minder voor Parijze
naars.
Zoals elk kind weet ligt het
ideaal strategisch op de hoek
van de boulevard des Capu-
cines en de Place de l'Opéra.
Zo strategisch dat de Ameri
kanen het na de bevrijding
wilden vorderen. Een Franse
generaal verbleekte en riep:
„Café de la Paix? Waarom
niet de Notre Dame?" Het
geen de Amerikanen, die een
gids van Parijs bezaten, be
grepen moeten hebben. Een
oud gezegde luidt, dat „als je
maar lang genoeg op het ter
ras van Café de la Paix zit, zie
je iedereen voorbij komen die
je kent." In tegenstelling met
(lang geleden, natuurlijk,
lang geleden) wel eens geze
ten en mensen zien voorbij
wandelen die wij een half
mensenleven lang niet meer
gezien hadden en voor het
laatst aan het andere eind
van de wereld.
En toen, op zekere dag, an
derhalf jaar geleden, werd
bekend gemaakt dat het ge
sloten werd voor vernieu
wing; hoge schuttingen wer
den opgetrokken en de we
reld was de kluts kwijt, om
dat zij niet meer wist waar zij
een afspraak moest maken,
waarvan degenen die het we
ten konden, vonden dat het
„Goede God, totaal onmoge
lijk"! was.
Niemand had eigenlijk be
grepen waarom het ver
nieuwd moest worden. Het
deed zijn plicht want het
stond altijd afgebeeld op in
het buitenland verkochte
reisgidsen van Parijs, op
handleidingen Frans of
stoomcursussen in die taal en
op folders en affiches. De er
varen café-gangers en chique
terras-bewoners waren se
dert lang naar de Champs
Elysées verhuisd en de intel
lectuelen, literatoren, jour
nalisten en kunstenaars be
volkten de terrassen van de
„rive gauche" en kenden het
alleen maar van „horen zeg
gen" of van prentbriefkaar
ten.
Een Italiaans hotel
concern had twee jaren gele
den het Grand Hotel en het
daarbijhorende Café de la
Paix gekocht. Als er iets door
een buitenlands concern ge
kocht is, moet gerestaureerd
en vernieuwd worden. Intus
sen had het concern wilde
bokkesprongen gemaakt,
omdat het (het heette CIGA,
Compagnia Italiana dei
Grandi Alberghi) tot de
groep van de Siciliaanse fi
nancier Michele Sindona be
hoorde, die in de zomer van
'74 over de kop ging. Maar er
werd gerestaureerd. Het
duurde anderhalf jaar en
kostte 18 miljoen franks, wat
hardnekkig wereldkundig
gemaakt werd. Maar waarom
gerestaureerd werd, is nooit
iemand duidelijk geworden.
Het overige daarentegen
overvloedig. Zo bijvoorbe
eld: toen men de hele zaak
vernieuwen wilde, stuitte
men op een formidabel ob
stakel. Er mocht niet geraakt
worden aan het rose-kleurige
plafond, nog aan de pui die
door de Franse overheid tot
historische monumenten
verklaard waren. Iemand
kreeg evenwel een geniale
inval (hetgeen ter plaatse
méér gebeurd moet zijn, met
name overkwam het Marcel
Proust) en verkondigde, dat
het hele café dan zó ver
nieuwd moest worden dat het
een harmonisch geheel
vormde met het historische
en rose plafond. Daartoe
moest men evenwel iemand
uit Groot-Brittannië halen:
de Condense architect Ri
chard Lush, specialist in res
tauraties van 19de eeuwse
cafés (naar iemand verklaar
de). Mister Lush bleef in de
19de eeuwse stijl van de Belle
Epoque, hetgeen bij onverbe-
terlijken andermaal de vraag
deed rijzen waarom men dan
in 's Heren naam aan het res
taureren geslagen was.
Interessant detail: bij het
schoonmaken van de wanden
en het beroemde plafond
werden daar „honderd jaren
nicotine vanaf gekrabd". De
vragenstellers begonnen
langzamerhand een ant
woord te krijgen dat hun de
mond snoerde: wat men voor
19de eeuws aangezien had,
was helemaal niet 19de
eeuws geweest en Mister
Lush, die Sir Richard Lush
zou moeten heten, wist wat
hij deed.
Toen vrijdag het gordijn
opgehaald werd was Café de
la Paix authentiek Belle
Epoque, en de Fransen waren
zo ruiterlijk te erkennen dal
men er goed aan gedaan had
„un Anglais" te halen, wal
hun zelden overkomt (ruiter
lijk zijn, met name als hel
Engelsen betreft). Een inge
lijste hotelrekening uit 1836
hangt aan de wand en een
bordje met „Déjeuners 5
francs, vins, café et cognac
compris, Diners concerts a 8
francs." Het dateert uit 1880.
Intussen was Monsieur
Georges Mossé (34) achter de
schutting aan het werk ge
weest. Hij is een genie. Presi
dent Giscard d'Estaing heeft
het voorwoord van een van
zijn boeken geschreven. Hij
is jurist, geleerde, specialist
in metallurgie en de organi
satie van luchtvaartmaat
schappijen. Hij is de manager
van de Société Nouvelle du
Grand Hotel, houdt zich met
dit hotel bezig, eveneens met
Hotel Meurice, met Hotel
Prince de Galles, met Café de
la Paix. Hij heeft 600 „in
terne formules" voor het
café-bedrijf hervormd, het
toelevingssysteem en de ka
mersleutels, de helft van hel
hogere personeel en veertig
brave oude gedienden de
deur uit gegooid en alles wal
te concentreren was gecon
centreerd. De man, zo heel
het, is geen hotelier en heeft
hoegenaamd geen hart. Ter
vervanging van dit laatste
anatomisch attribuut, heeft
hij, hoewel dat in het be
drijfsleven veeleer een blok
aan het been is, een „direc
teur voor menselijke rela
ties" benoemd. Die, zo heet
het andermaal, de veertig
oude gedienden die op straat
zijn komen te staan, moei
troosten.
Maar Monsieur Georges
Mossé heeft zijn zaken voor
elkaar en Café de la Paix kan
er weer tegen aan.
Van buiten is de vernieu
wing nauwelijks te zien en de
bomen die langs de laatste
zestig meter van de boule
vard des Capucines gekapt
moesten worden (vermoede
lijk in verband met métro
vernieuwing) zijn nog niet
door nieuwe, althans zonder
loupe zichtbare, vervangen
en het geheel doet nog wal
kaal aan, waaraan de natura
listische en aturistische en
nudistische kleurenfoto's
van de krantekiosk ervoor
nog bijdragen. Kaal en bloot
en kil.
Er zullen nog altijd mensen
zijn die uitroepen: Café de la
Paix. Quelle horreur!" tD
zeggen dat dat iets voor toe
risten is. Maar het is er bete'
op geworden en het hee"
achttien miljoen gekost.
JAN DRUMMEN'
