Een boom kan niet vluchten Vrouw iwill in Amerikaanse leger MOOR PAPIER UW PEIM MACHTEN „GROTE BANG VOOR WETENSCHAPPERS" DOW CHEMICAL WIL AANDELENSPLITSING EVEN UITBLAZEN Citaat van de week bloemetje voor Valentijn kleurentelevisie Inspraak Traditie Rudi Dutschke: bênnenlartd buitenland MET WIM KOCK Problemen Nederland: „F.C. hoop?" Wan- Gastarbeiders e Gastarbeiders i Gastarbeiders s Wie helpt? Prinsenbeek (5) Angst miljoen gulden PKilinc m aan prijzen Meer dan Marx LJe drie beruchte stor men die ons land binnen vier jaar teisterden, hebben ons bijna 11 miljoen bomen ge kost. Honderdduizenden bomen zijn losgewrikt en wachten op de volgende storm om geveld te worden. Het cijfer van 11 miljoen slaat uitsluitend op bosbomen. Parkbomen en bomen langs wegen, rond huizen en in het veld zijn er niet bij inbegre pen. Zouden alle gesneuvelde bosbomen bij elkaar hebben gestaan, dan zou een bos tegen de vlakte zijn gegaan dat twintig keer zo groot is als het Amsterdamse bos. Die 11 miljoen bomen maak ten zes procent uit van ons totale bosbomenbezit. Daar word je als inwoner van een bosarm land wel even stil van. Deze onheilscijfers wer den opgesomd door voor lichter M.G. Wagenaar Hum mel inck van Staatsbosbe heer toen deze het eerste exemplaar in ontvangst nam van een zeer opmerkelijk bomenboek. Het heet „Ons Bomenland" en verscheen, bij Unieboek BV (De Haan) en is van de hand van Gait (Ge rhard) L. Berk, een Oostne derlander die niet alleen be dreven de pen hanteert maar ook met de camera weet om te gaan Gait Berk schrijft verwon derd over de paradox van deze tijd, die wil dat steeds meer mensen terug verlan gen naar de natuur, terwijl die door dezelfde mensen sterker bedreigd wordt dan ooit. Een boom kan zich niet even verplaatsen om nieuw voedsel te zoeken als het grondwaterpeil daalt, het as falt de wortels verstikt of ontsnappend aardgas de boom langzaam wurgt, be toogt Gait Berk in goed ver staanbare taal. Het bijzondere van dit prachtige (platen)boek (prijs 27,50) is dat het niet op de klassieke manier uitlegt hoe je bomen moet herkennen, dus aan de hand van twijgjes, blaadjes, schors en vruch ten. Dat is voor de moderne stadsmens toch onbegon nen werk. Gait Berk heeft dat anders aangepakt, er daarbij van uitgaande dat we een eik van een beuk moeten kunnen onderscheiden, eerder dan een wintereik van een zome- reik. Zo kwam Berk ertoe de bomen te fotograferen in de sfeer en het milieu waarin we ze dagelijks kunnen zien en dat blijkt opeens een stuk leerzamer te zijn. Wie een re genachtige zondagmiddag in dit boek bladert en met wat aandacht kijkt, kan voor de rest van zijn leven al van verre iepen, eiken en beuken herkennen. Ze heette Jean, was bij de Koninklijke Britse Marine en gelegerd in een oude, inmiddels vervangen, kazerne in Portsmouth. In haar zwierige donkerblauwe uni form met de witte matrozenmuts paste ze precies aan mijn arm. Want ik droeg ook zo'n uniform. Bijna een jaar gingen we samen uit. Toen werd ze overgeplaatst. Naar Malta. Je moet toch maar durven, denk je, als je Dr. F. A. Hoogen- dijk's hoofdredactionele commentaar in Elseviers Magazine leest. Deze heer, wiens naam enige tijd voorkwam op de be- taalstaten van Gulf, schrijft óver de Lockheed-affaire: „Het is een hoogst onverkwikkelijke zaak, waarbij wij moeten hopen dat de waarheid, in welke vorm ook, aan het licht komt. Als dat niet het geval is, zal deze affaire als een donkere wolk boven ons vorstenhuis blijven hangen en wordt onze constitu- tionale democratie erdoor bezwaard. De vrouw van Caesar moet boven elke verdenking staan. In dit geval: de man van onze koningin". Of de hoofdredacteur van Elsevier? Omdat bloemen van mensen houden (ooit zo'n zuigzoen van een blozende crysant gehad?) en ze zich heel gewillig vaker mee laten nemen, is de bloem in onze lage landen wel het belangrijkste symbool van Valentijn-dag geworden. Valentijndag komt uit het Rome, waar jongemannen uit een soort grabbelton briefjes opvisten met namen van meisjes erop. Met het meisje wier naam hij trok, kon zo'n jongen dan feestvieren. De christenen hebben dat aangename feest ge kerstend, door het de naam van een heilige te geven: Sint- Valentijn. Uiteindelijk hebhen de Angelsaksen het feest overgeleverd aan onze tijden. De bloemisten voeren dit jaar de raamstrook „Valentijn, Geef een Onverwachte Bloemengroet". Er zijn wel mensen die aan Valentijn doen, zegt me een bloemist, maar een Moeder dag zal het nooit worden. Als U een onverwacht bloemetje wilt geven, doe het dan vandaag want het is nu Valentijndag. Eros zelf moet erachter ge zeten hebben want toen ik mi stroostig in Den Helder terug keerde, lag daar een over plaatsing op me te wachten. Naar de Karei Doorman, die binnen enkele weken naar de Middellandse Zee zou vertrek ken en drie weken dokken in La Valette (Malta) op het vaarpro- gramma had staan. Na Malta heb ik Jean nooit meer gezien, maar ik heb aan haar wel een blijvende belangstelling te dan ken voor de vrouw in de krijgs macht. Vandaar dat ik me gretig stortte op een verhaal daarover in het Amerikaanse blad Newsweek. Daaruit bleek dat de Sturm und Drang van het feminisme ook de krijgsmacht niet onberoerd laat. In Jeans tijd deden ze nog „typisch" vrouwenwerk: opbellen, schrij ven en friemelen aan de knop pen van radio- en radarinstalla ties. Maar in Amerika strekken ze hun vingers nu ook uit naar „mannelijker" functies. Een nieuwe federale wet heeft de vrouwen toegang ver schaft tot de academies van de Marine, de Luchtmacht en het Leger. De problemen zijn nu niet van de lucht. Op West Point (leger) vraagt men zich af of de zware lichamelijke trai ning niet nadelig is voor be paalde delen van het vrouwe lijke lichaam. Deborstontwikke- ling wordt daarbij als voorbeeld genoemd. Op de marine-academie in Annapolis breken de met goud bestikte zeerobben zich het hoofd over de vraag of de meis jescadetten samen met hun mannelijke collega's op kruis vaart mogen, een traditionele oefenperiode op zee die Neder landse adelborsten (zo heten bij ons de cadetten van de ma rine) ook kennen onder de naam bootjesreis. Op de luchtmachtacademie in Colorado Springs vrezen sommigen dat vrouwen de trotse en zware eisen die men er stelt aan de cadetten zullen doen verwateren. Desondanks is de luchtmacht het meest po sitief bezig zich voor te berei den op de komst van de eerste vrouwelijke luitenants die via een stoomcursus worden opge leid als „klasseoudsten" van de later komende cadetterin- nen. Het leger probeert de boot af te houden met advertenties waarin staat „dat je het groot ste gedeelte van de tijd verhit, bezweet, vuil en moe" bent op de academie en bij de marine in Annapolis kan men zich niet voorstellen dat er ooit vrouwen aan boord van gevechtssche pen zullen dienen. Dat is tegen de traditie welke wil dat de aanwezigheid van een vrouw de gang van zaken op een oor logsschip verstoort. Bij de luchtmacht daarente gen denkt men aan functies voor vrouwen aan boord van militaire vliegtuigen, maar de luchtmacht is dan ook het jongste onderdeel en kent niet de diepe ellende die de marine in zijn vele eeuwen geschiede nis moet hebben ontmoet om er zo'n anti-vrouwelijk bijgeloof op te kunnen vestigen. Helemaal gelijk echter zullen zelfs bij de luchtmacht de vrouwen niet zijn. Voor drie functies worden ze uitgesloten: vlieger, navigator en raketlan ceringsofficier. Vooral die laat ste functie is voorbehouden aan de elite van de krijgsmacht. Zij zijn de mannen die op de knoppen drukken als er een atoomoorlog uitbreekt. Dat is geen vrouwenwerk. Dat is trouwens überhaubt geen mensenwerk. Brieven voor deze rubriek moeten met volledige naam en adres worden ondertekend Bij publikatie zullen deze vermeld worden Slechts bij hoge uitzondering zal van deze regel worden afgeweken Naam en adres zijn dan bij de redactie bekend. Publikatie van bneven (verkort of onverkort) betekent niet dat de redactie het in alle gevallen eens is met inhoud, c q strekking. i j ^ee'van Nederland zal "e volgende keer gekwetst oelen? Deze vraag stel ik me J- naar aanleiding van-het «est tegen de act „Willem- Le. van Adnré van Duin, die si f=e'°Pen zaterdag best nat lachen bracht (Zijn were stukjes neem ik op de za' wel een achtergrond ®aar het lijkt een tendens ji. ?e tijd - en sommigen di»fervan bijna een volle- J f>taak te maken - om Wflt achter te zoeken. ik ziin er wel gerecht- df»„ Protesten: velen Geenec er lachwekkend aan. "ding die toch echt iem dat André van Duin BovÜj- 2al willen kwetsen? >dl®, ais men tegen j.e™Pie" ageert dan ver- oordeeit ïj. j ;- nien in feite ook het datvan ï1' beoe£ent: namelijk UjaL katniek. Door veel ko- „stijuf wordt immers een tenV? gehanteerd. Dat is iiidok d verschijnsel. Viel steeds hert°temde "Laurel" niet heij 'oppunt van sloom- Kn' domheid te constate- ter ?'a's wij niet wat toleran- trouw iVat meer te goeder kaatru nen zijn tegen el- etnij an zal Nederland, over- van a g bet door André kju 'n opgevoerde voet- aog ]e van zaterdag j.L, ,J.C ti?s füferoeien tot een Wanhoop". TfT-\TTV aitaac Ik ben het geheel eens met J. van Zundert. Het is de schuld van de regering. Als die de Ne derlanders aan het werk ge houden had, dan hadden wij geen gastarbeiders nodig. Ze lopen hier maar te gemakkelijk in de WW. De regering had ze aan het werk moeten laten. Wie niet wil werken, geen WW. Als het jaren geleden zo gesteld zou zijn, dan zaten wij nu niet met zoveel gastarbeiders, die zogenaamd het vuile werk opknappen. Laat me niet la chen. Ze hebben het beter dan wij. Ze hebben ook auto's en zelfs koophuizen, terwijl wij maar in flatjes wonen. Ik ken een Turk die er een autorij school op na houdt. En dan moeten wij zo nodig medelij den hebben met de gastarbei ders. Degenen die de vuile baantjes opknappen, dat zul len de illegale gastarbeiders dan wel zijn, daar profiteren de bazen van. Als wij zwart werken krijgen we een proces-verbaal. En zij kunnen nog eens fijn de belasting ont duiken, want niemand weet toch dat ze hier zijn. BREDA M.V.D. BOGAART (ADVERTENTIE) Jammer, dat de heer Mertens het zo druk heeft met zijn huishouden, anders kon hij eens op z'n gemak de krant le zen, en niet half, zoals hij nu heeft gedaan. Ik betwijfel na melijk, dat hij mijn ingezonden stukje, over ritueel slachten heeft gelezen. Daarin stond to taal niets over haat tegenover gastarbeiders, niets' over vrouwen. Mijn ingezonden stukje ging uitsluitend over .het op „beestachtige" wijze slachten, zonder verdo ving, van bepaalde dieren, waarvoor buitenlanders van de Nederlandse regering toe stemming hebben gekregen, en deze walgelijke handelingen Nederlandse in slachthuizen, zelfstandig en zonder vakken nis mogen verichten". Dat an dere inzenders, met andere meningen, over bepaalde per sonen, hieraan een andere richting hebben gegeven onder de kop „Gastarbeiders", be treur ik daar hiermede aan mijn doelstelling „het ritueel slachten in Nederland te ver bieden" geen dienst wordt be wezen. Dus geachte heer, voor taan beter de krant lezen, of niet meepraten. BREDA C. JANSEN Als reactie op de ingezonden brief van J. van Zundert uit Etten-Leur, in de Stem van 3 februari j.l., graag het volgen de: De heer van Zundert maakt een vergissing, die zeer gevaar lijk is. Hij schuift namelijk een aantal zaken die in onze maat- SChppnn f'-vi't lnnpn of Ac buitenlanders. Buitenlanders die in Nederland komen wer ken doen dat niet voor hun ple zier, maar door de nood ge dwongen. Behalve het rijke westen, waar wij toe behoren, leeft de rest van de wereldbe volking in armoede. Buiten landers naar huis sturen lost niets op. Wij hebben een ander voorstel: laten we proberen om de mensen die hier naar toe zijn gekomen, het leven ver van hun familie en hun land, zo draaglijk mogelijk te maken. En laten wij dan, samen, naar oplossingen gaan zoeken. (Namens Stichting Bijstand Buitenlandse Werknemers). BREDA' JEANNE DICTUS Hiermee neem ik de vrijheid mij tot de lezers van De Stem te wenden inzake het volgende: Sinds ongeveer tien jaar ben ik invalide en beoefen het onder werp „genealogie". Ik ben tot de ontdekking gekomen dat mijn voorgeslacht reeds van 1400 af in Brabant woont. Of schoon de naam Neerincx ook gebruikt wordt. Nu komt in het gemeentearchief van Den Bosch een perkamentenrol voor met „poorters der stad 't Bosch (Gherret Neerings)". Het mag gefotografeerd wor den, maar gezien mijn finan ciële omstandigheden ben ik niet in staat dit te doen. In de St.-Janskerk (de Kathedraal) liggen op het hoogaltaar twee priesters begraven: Neerincx uit 1500 afkomstig uit Geer- truidenberg! In Breda in De Grote Kerk is een graftome van Neerings (1730/1735), secreta ris van een „Prins". Indien mo gelijk zou ik daarvan graag een opname ontvangen. Misschien zijn er in het archief van de stad Breda ook nog gegevens voorhanden. Mijn voorvader Barent Neerincx was „licentie-houder Baronie van Breda" 1640-1665. Misschien is hier eventueel een portret of schilderij van aanwezig. Tus sen haakjes wat betekende licentie-houder in die tijd? B. Neerings wcunL ie Zur.dert en is daar gestorven. Zijn aan getrouwde familie - Gerardus - burgemeester van Geertruidenberg 1625-1675 en zijn zoon burgemeester van Heusden. Misschien is hier wat foto-materiaal v.oor mij bij. Ik hoop dat er Stem-lezers zijn, die mij kunnen en willen hel pen. AMSTERDAM-OSDORP TH. NEERINGS (Willem Heselaarstr. 16 II) Met genoegen las ik in De Stem van 11-2 j.l. dat de Ge meenteraad van Prinsenbeek het wijze besluit heeft geno men om niet over te gaan tot het uitgeven van de beruchte niet-jood-verklaringen. Met de redactie ben ik het eens dat dit terugnemen ieders waarde ring verdient. De berichtge ving in De Stem over deze af faire was niet alleen zeer ge matigd maar ook uitermate correct en positief. Het terug nemen van het bewuste, kwet sende voorstel is zeker in ruime mate het gevolg van positieve berichtgeving van De Stem in dezen. Wij hopen van harte, dat ook in de twee andere, op dit gebied falende Brabantse gemeenten het rechtsgevoel mag overwinnen. Menselijke waardigheden kunnen niet worden verpatst alsof 't blikjes conserven betreft. RUCHPHEN NISSEN P.O. MARIJ- D AT het kabinet het vorige week, en tot nu toe, heeft over leefd is bij mij thuis niet de meest voor de hand liggende tafelpraat. Als ik het goed heb gepeild is de opluchting, voor zover daar al sprake van is, ge legen in het feit dat nu niet, zoals bij een kabinetscrisis, de t.v. weken (of maanden) achte reen iedere avond bezet wordt door de uilen, de haviken en de duiven die pikken naar een plaatsje achter de regeringsta fel Niet het kabinet dus, maar wel de inspraak die V. en D. voornemens is te gaan verlenen aan zijn trouwe klanten. Daar kan de hele club tussen de warme happen of de boter hammen door naar hartelust over filosoferen. Want het Bin nenhof en die ministers, wat ken je d'r eigenlijk van? Met V. EN D. ligt dat heel anders. Daar kun je, bij wijze van spreken, lopend heen, er vrije lijk wat rondneuzen en nóg op tijd thuis zijn. En kom daar in het Binnenhof of het Catshuis maar eens om. Bijna zou ik mijn enthou siasme geschreven hebben: bij V. en D. ben je kind aan huis. Maar ik begrijp nu dat dit he lemaal niet het geval is. Grote warenhuizen, zo hebben V. en D. samen vastgesteld, worden steeds onpersoonlijker voor de klanten. Hè, hè, zeg ik dan maar, ein delijk is het grote woord eruit. Want laten we eerlijk wezen, en ik wisten dat al jaren. En we hebben het steeds erger zien worden en we wisten maar niet wat we er tegen konden doen. Want als puntje bij paaltje komt zijn V. en D. even Bin nenhofachtig onbereikbaar als Den U., Van A., W. en B. en noem ze maar op. Maar nee, las ik nu in mijn eigen krant, het gaat allemaal anders worden. Ook het wa renhuis moet terug naar grootmoeders tijd, naar het ge zellige babbeltje over de toon bank, naar het directe contact met de baas. Hoe bereik je dat? Nou, da's duidelijk. Daar is maar één modern toverwoord voor: inspraak. Inspraak voor uiteraard - de trouwe klanten. Daarmee is ook dat pro bleem gelukkig weer de wereld uit. Op twee kleine dingetjes na: wie zijn de trouwe klanten en wat is inspraak? De trouwe klanten zijn niet de duizenden in- en uitlopers en -loopsters die vandaag een tandenborstel, morgen een kaartje wasknij pers en overmorgen een spij kerbroek kopen. Nee, V. en D. zoekt de bemanning van zijn „klantenraden" onder kopers-op-rekening en onder mensen die, zo las ik, bijvoor beeld een woninginrichting kopen. Dat begrijp ik nou niet goed. Kopers-op-rekening heetten in grootmoeders tijd kopers-op-de-lat en als ik het me goed herinner waren dat voor menige winkelier niet de meest welkome klanten. „Ik ben geen bank van lening", zei grootmoeders leverancier van koloniale waren en comesti bles altijd. En dan die mensen vaii die woninginrichting. Die zie ik de eerste jaren niet zo maar te rugkomen. Of het moet zijn met het garantiebewijs, omdat ze door het bed of door de bank gezakt zijn. Rest nog de inspraak zelve. Weet u eigenlijk precies wat u daar mee aan moet? Ik niet. Ik heb altijd nog het gekke idee datje ook inspraak pleegt als je in een telefoonhoorn praat, zelfs als er aan de andere kant niemand luistert. Nou hoef ik me voor dat ge brek niet te schamen, want V. en D. zien het zelf ook nog niet zo duidelijk. Het is nog wat zoeken en tasten, maar in elk tgeval blijven de prijzen buiten de inspraak. Het zal wel meer gaan over de kleur van pakpa pier, de lipstick van de winkel juffrouwen en, zo lees ik, de breedte van de paden tussen de winkelstellingen. Begrijp ik het goed, dan worden de insprekende klan ten een soort onbetaalde advi seurs voor winkelinrichting. Een Gulf-affaire op non- profit-basis dus. Nou ja, dat geeft in elk geval de zekerheid, dat de Schmelzers en de Hoog- endijken en de Roolvinken deze keer niet van de partij zul len zijn. En dat vermindert de kans op een schandaal aan- zienliijk. TOON KLOET (Van onze onderwijsredacteur) TILBURG - De studenten opstanden van het eind der zestiger jaren zijn, historisch gezien, juist geweest. Ze heb ben een eind gemaakt aan de scheiding tussen universiteit en samenleving. Dat proces gaat nog steeds door. Dat zegt de 36-jarige linkse activist Rudi Dutschke als hem gevraagd wordt naar de bete kenis van de studenten opstanden. Opstanden waarin hijzelf als studentenleider des tijds in West-Duitsland een zeer vooraanstaande rol heeft gespeeld. Dutschke, die enkele dagen in Nederland mag blijven - hij is .hier ongewenste vreemde ling - sprak zoals gemeld in Tilburg over marxistische eco nomie. Hij vertelde op het ogenblik in West-Berlijn te wonen. Hij is werkloos, nadat hij in de DDR onderzoek heeft gedaan naar arbeidsverhou dingen. Zijn gezin, vrouw en twee kinderen, moeten leven van een werkloosheidsuitke ring. Desgevraagd vertelt hij, dat de onrust aan de Westduitse universiteit groot is. Er is on der de studenten grote onvrede over hun positie. Een grote angst voor de toekomst. Veel studenten vrezen na afgestu deerd te zijn geen banen meer te zullen krijgen. Maar ook de grote machten in de samenleving zijn bang. Die beseffen dat ze massaal jonge mensen wetenschappe lijke opleidingen laten geven, waarmee die straks niet veel kunnen beginnen. De mach thebbers zijn niet bang voor de marxisten, maar voor de we tenschappers", zegt Dutschke. Hij onderstreept dat er sprake is van een crisis in de wetenschap. In die crisis staan in het westen, voor het eerst, de produktieverhoudingen op de tocht. Men kan er zich niet veroor loven de nieuw afgestudeerden produktief te laten worden. Dat past niet in het produktie-schema. Bovendien hebben zij vaak een revolutio naire kijk op de burgerlijke IS lumps 53 Te winnen In de Nationale Puzzelaktle tb.v. Nationaal Fonda Sport Gehandicapten. i' .v. SS V f - 'S- A -« van deze fantastische Philips kleuren- ontvanger. U geniet van het royale 66 cm. grootbeeld, de natuurgetrouwe kleuren, het kristalheldere geluid en de uiterst comfortabele bediening. Dit is pas écht TV. Deze luxe Philips all-transistor heeft een winkelwaarde van: 2.545.- samenleving, aldus Dutschke. Hij ontkent met klem, dat hij in West-Duitsland een nieuwe politieke partij wil oprichten. Dat is wel door het weekblad Der Stern beweerd. Hij geeft wél toe er in het openbaar een discussie op gang te hebben gebracht. Dat gesprek gaat door. „Maar een zaak bespre ken is heel wat anders dan tot actie overgaan", aldus Dutschke. Rudi Dutschke, geprikkeld als men niet voetstoots alles aanvaardt wat hij beweert, zegt het gevaarlijk te vinden dat vele marxistische econo men niet verder komen dan Marx te citeren. „Ze moeten vanuit Marx komen tot nieuwe opvattingen over de beoefe ning van de wetenschap. Zoals in Frankfurt en Göttingen wordt geprobeerd". Hij stelt, dat die nieuwe marxistische wetenschap opnieuw moet worden opgebouwd. Ze is im mers vanaf de tweede helft van de vorige eeuw steeds afgebro ken. Er is van die wetenschap niet veel meer over. Bovendien verhinderen de verhoudingen in Oost-Europa ook de ont wikkeling van die wetenschap. Hij lacht. Zegt dan, met veel nadruk, „Het wezenlijke van deze nieuwe wetenschap is vaak de kritische methode. Daarvan is op het ogenblik niet veel over. Het marxisme kan zich slechts door zeer harde arbeid in de wereld ontwikke len". Iedere poging marxistische economie van de universiteiten te weren garat uit van de ge dachte dat het erom gaat het kapitalisme aan zijn einde te helpen. „Men dient echter te beseffen dat dat niet van de ene dag op de andere kan gebeu ren. Er moet een hele nieuwe marxistische wetenschap worden ontwikkeld. En dat is een zaak van lange adem, waarbij zeer veel wetenschap pers betrokken zullen zijn". (Van onze redactie buitenland) DEN HAAG-MIDLAND (USA) - The Dow Chemical Company stelt voor, de aande len van de maatschappij te splitsen in de verhouding van twee op een. Aan aandeelhou ders zal worden gevraagd door goedkeuring van een statu tenwijziging het aantal ge wone aandelen te verhogen van 200 tot 500 min. Door de statutenwijziging zal de nominale waarde van de aandelen omlaag gaan van 5 naar 2,50 dollar. De Dow- directie heeft ook besloten tot een intentieverklaren om het in juli betaalbaar te stellen kwartaaldividend tot 25 dol larcent te verhogen als de ver groting van het aantal aande len en de splitsing worden goedgekeurd. Dit zou overeen komen met 50 dollarcent per aandeel op de huidige basis. Dow heeft tegelijk met de be kendmaking van het split- singsvoorstel en de eventuele kapitaalwijziging een kwar taaldividend aangekondigd van 40 dollarcent r>er aandeel

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1976 | | pagina 5