Een boom kan niet vluchten
Vrouw
iwill
in Amerikaanse leger
MOOR
PAPIER
UW PEIM
MACHTEN
„GROTE
BANG
VOOR WETENSCHAPPERS"
DOW CHEMICAL WIL
AANDELENSPLITSING
EVEN UITBLAZEN
Citaat van de week
bloemetje voor Valentijn
kleurentelevisie
Inspraak
Traditie
Rudi Dutschke:
bênnenlartd
buitenland
MET WIM KOCK
Problemen
Nederland:
„F.C.
hoop?"
Wan-
Gastarbeiders e
Gastarbeiders i
Gastarbeiders s
Wie helpt?
Prinsenbeek (5)
Angst
miljoen
gulden
PKilinc m
aan
prijzen
Meer dan Marx
LJe drie beruchte stor
men die ons land binnen vier
jaar teisterden, hebben ons
bijna 11 miljoen bomen ge
kost. Honderdduizenden
bomen zijn losgewrikt en
wachten op de volgende
storm om geveld te worden.
Het cijfer van 11 miljoen slaat
uitsluitend op bosbomen.
Parkbomen en bomen langs
wegen, rond huizen en in het
veld zijn er niet bij inbegre
pen.
Zouden alle gesneuvelde
bosbomen bij elkaar hebben
gestaan, dan zou een bos
tegen de vlakte zijn gegaan
dat twintig keer zo groot is
als het Amsterdamse bos.
Die 11 miljoen bomen maak
ten zes procent uit van ons
totale bosbomenbezit. Daar
word je als inwoner van een
bosarm land wel even stil
van.
Deze onheilscijfers wer
den opgesomd door voor
lichter M.G. Wagenaar Hum
mel inck van Staatsbosbe
heer toen deze het eerste
exemplaar in ontvangst nam
van een zeer opmerkelijk
bomenboek. Het heet „Ons
Bomenland" en verscheen,
bij Unieboek BV (De Haan) en
is van de hand van Gait (Ge
rhard) L. Berk, een Oostne
derlander die niet alleen be
dreven de pen hanteert maar
ook met de camera weet om
te gaan
Gait Berk schrijft verwon
derd over de paradox van
deze tijd, die wil dat steeds
meer mensen terug verlan
gen naar de natuur, terwijl
die door dezelfde mensen
sterker bedreigd wordt dan
ooit. Een boom kan zich niet
even verplaatsen om nieuw
voedsel te zoeken als het
grondwaterpeil daalt, het as
falt de wortels verstikt of
ontsnappend aardgas de
boom langzaam wurgt, be
toogt Gait Berk in goed ver
staanbare taal.
Het bijzondere van dit
prachtige (platen)boek (prijs
27,50) is dat het niet op de
klassieke manier uitlegt hoe
je bomen moet herkennen,
dus aan de hand van twijgjes,
blaadjes, schors en vruch
ten. Dat is voor de moderne
stadsmens toch onbegon
nen werk. Gait Berk heeft dat
anders aangepakt, er daarbij
van uitgaande dat we een eik
van een beuk moeten kunnen
onderscheiden, eerder dan
een wintereik van een zome-
reik. Zo kwam Berk ertoe de
bomen te fotograferen in de
sfeer en het milieu waarin we
ze dagelijks kunnen zien en
dat blijkt opeens een stuk
leerzamer te zijn. Wie een re
genachtige zondagmiddag in
dit boek bladert en met wat
aandacht kijkt, kan voor de
rest van zijn leven al van
verre iepen, eiken en beuken
herkennen.
Ze heette Jean, was bij de Koninklijke Britse Marine en gelegerd in een oude,
inmiddels vervangen, kazerne in Portsmouth. In haar zwierige donkerblauwe uni
form met de witte matrozenmuts paste ze precies aan mijn arm. Want ik droeg ook
zo'n uniform. Bijna een jaar gingen we samen uit. Toen werd ze overgeplaatst. Naar
Malta.
Je moet toch maar durven, denk je, als je Dr. F. A. Hoogen-
dijk's hoofdredactionele commentaar in Elseviers Magazine
leest. Deze heer, wiens naam enige tijd voorkwam op de be-
taalstaten van Gulf, schrijft óver de Lockheed-affaire:
„Het is een hoogst onverkwikkelijke zaak, waarbij wij moeten
hopen dat de waarheid, in welke vorm ook, aan het licht komt.
Als dat niet het geval is, zal deze affaire als een donkere wolk
boven ons vorstenhuis blijven hangen en wordt onze constitu-
tionale democratie erdoor bezwaard. De vrouw van Caesar
moet boven elke verdenking staan. In dit geval: de man van
onze koningin".
Of de hoofdredacteur van Elsevier?
Omdat bloemen van mensen houden (ooit zo'n zuigzoen van
een blozende crysant gehad?) en ze zich heel gewillig vaker
mee laten nemen, is de bloem in onze lage landen wel het
belangrijkste symbool van Valentijn-dag geworden.
Valentijndag komt uit het Rome, waar jongemannen uit een
soort grabbelton briefjes opvisten met namen van meisjes
erop. Met het meisje wier naam hij trok, kon zo'n jongen dan
feestvieren. De christenen hebben dat aangename feest ge
kerstend, door het de naam van een heilige te geven: Sint-
Valentijn.
Uiteindelijk hebhen de Angelsaksen het feest overgeleverd
aan onze tijden.
De bloemisten voeren dit jaar de raamstrook „Valentijn,
Geef een Onverwachte Bloemengroet". Er zijn wel mensen die
aan Valentijn doen, zegt me een bloemist, maar een Moeder
dag zal het nooit worden.
Als U een onverwacht bloemetje wilt geven, doe het dan
vandaag want het is nu Valentijndag.
Eros zelf moet erachter ge
zeten hebben want toen ik mi
stroostig in Den Helder terug
keerde, lag daar een over
plaatsing op me te wachten.
Naar de Karei Doorman, die
binnen enkele weken naar de
Middellandse Zee zou vertrek
ken en drie weken dokken in La
Valette (Malta) op het vaarpro-
gramma had staan. Na Malta
heb ik Jean nooit meer gezien,
maar ik heb aan haar wel een
blijvende belangstelling te dan
ken voor de vrouw in de krijgs
macht.
Vandaar dat ik me gretig
stortte op een verhaal daarover
in het Amerikaanse blad
Newsweek. Daaruit bleek dat
de Sturm und Drang van het
feminisme ook de krijgsmacht
niet onberoerd laat. In Jeans
tijd deden ze nog „typisch"
vrouwenwerk: opbellen, schrij
ven en friemelen aan de knop
pen van radio- en radarinstalla
ties. Maar in Amerika strekken
ze hun vingers nu ook uit naar
„mannelijker" functies.
Een nieuwe federale wet
heeft de vrouwen toegang ver
schaft tot de academies van de
Marine, de Luchtmacht en het
Leger. De problemen zijn nu
niet van de lucht. Op West
Point (leger) vraagt men zich af
of de zware lichamelijke trai
ning niet nadelig is voor be
paalde delen van het vrouwe
lijke lichaam. Deborstontwikke-
ling wordt daarbij als voorbeeld
genoemd.
Op de marine-academie in
Annapolis breken de met goud
bestikte zeerobben zich het
hoofd over de vraag of de meis
jescadetten samen met hun
mannelijke collega's op kruis
vaart mogen, een traditionele
oefenperiode op zee die Neder
landse adelborsten (zo heten
bij ons de cadetten van de ma
rine) ook kennen onder de
naam bootjesreis.
Op de luchtmachtacademie
in Colorado Springs vrezen
sommigen dat vrouwen de
trotse en zware eisen die men
er stelt aan de cadetten zullen
doen verwateren. Desondanks
is de luchtmacht het meest po
sitief bezig zich voor te berei
den op de komst van de eerste
vrouwelijke luitenants die via
een stoomcursus worden opge
leid als „klasseoudsten" van
de later komende cadetterin-
nen.
Het leger probeert de boot af
te houden met advertenties
waarin staat „dat je het groot
ste gedeelte van de tijd verhit,
bezweet, vuil en moe" bent op
de academie en bij de marine in
Annapolis kan men zich niet
voorstellen dat er ooit vrouwen
aan boord van gevechtssche
pen zullen dienen. Dat is tegen
de traditie welke wil dat de
aanwezigheid van een vrouw
de gang van zaken op een oor
logsschip verstoort.
Bij de luchtmacht daarente
gen denkt men aan functies
voor vrouwen aan boord van
militaire vliegtuigen, maar de
luchtmacht is dan ook het
jongste onderdeel en kent niet
de diepe ellende die de marine
in zijn vele eeuwen geschiede
nis moet hebben ontmoet om er
zo'n anti-vrouwelijk bijgeloof op
te kunnen vestigen.
Helemaal gelijk echter zullen
zelfs bij de luchtmacht de
vrouwen niet zijn. Voor drie
functies worden ze uitgesloten:
vlieger, navigator en raketlan
ceringsofficier. Vooral die laat
ste functie is voorbehouden
aan de elite van de krijgsmacht.
Zij zijn de mannen die op de
knoppen drukken als er een
atoomoorlog uitbreekt.
Dat is geen vrouwenwerk.
Dat is trouwens überhaubt
geen mensenwerk.
Brieven voor deze rubriek moeten met volledige naam en adres worden ondertekend Bij publikatie zullen
deze vermeld worden Slechts bij hoge uitzondering zal van deze regel worden afgeweken Naam en adres
zijn dan bij de redactie bekend. Publikatie van bneven (verkort of onverkort) betekent niet dat de redactie het in
alle gevallen eens is met inhoud, c q strekking.
i j ^ee'van Nederland zal
"e volgende keer gekwetst
oelen? Deze vraag stel ik me
J- naar aanleiding van-het
«est tegen de act „Willem-
Le. van Adnré van Duin, die
si f=e'°Pen zaterdag best
nat lachen bracht (Zijn
were stukjes neem ik op de
za' wel een achtergrond
®aar het lijkt een tendens
ji. ?e tijd - en sommigen
di»fervan bijna een volle-
J f>taak te maken - om
Wflt achter te zoeken.
ik ziin er wel gerecht-
df»„ Protesten: velen
Geenec er lachwekkend aan.
"ding die toch echt
iem dat André van Duin
BovÜj- 2al willen kwetsen?
>dl®, ais men tegen
j.e™Pie" ageert dan ver-
oordeeit
ïj. j ;- nien in feite ook het
datvan ï1' beoe£ent: namelijk
UjaL katniek. Door veel ko-
„stijuf wordt immers een
tenV? gehanteerd. Dat is
iiidok d verschijnsel. Viel
steeds hert°temde "Laurel" niet
heij 'oppunt van sloom-
Kn' domheid te constate-
ter ?'a's wij niet wat toleran-
trouw iVat meer te goeder
kaatru nen zijn tegen el-
etnij an zal Nederland, over-
van a g bet door André
kju 'n opgevoerde voet-
aog ]e van zaterdag j.L,
,J.C ti?s füferoeien tot een
Wanhoop".
TfT-\TTV aitaac
Ik ben het geheel eens met J.
van Zundert. Het is de schuld
van de regering. Als die de Ne
derlanders aan het werk ge
houden had, dan hadden wij
geen gastarbeiders nodig. Ze
lopen hier maar te gemakkelijk
in de WW. De regering had ze
aan het werk moeten laten.
Wie niet wil werken, geen WW.
Als het jaren geleden zo gesteld
zou zijn, dan zaten wij nu niet
met zoveel gastarbeiders, die
zogenaamd het vuile werk
opknappen. Laat me niet la
chen. Ze hebben het beter dan
wij. Ze hebben ook auto's en
zelfs koophuizen, terwijl wij
maar in flatjes wonen. Ik ken
een Turk die er een autorij
school op na houdt. En dan
moeten wij zo nodig medelij
den hebben met de gastarbei
ders. Degenen die de vuile
baantjes opknappen, dat zul
len de illegale gastarbeiders
dan wel zijn, daar profiteren
de bazen van. Als wij zwart
werken krijgen we een
proces-verbaal. En zij kunnen
nog eens fijn de belasting ont
duiken, want niemand weet
toch dat ze hier zijn.
BREDA M.V.D. BOGAART
(ADVERTENTIE)
Jammer, dat de heer Mertens
het zo druk heeft met zijn
huishouden, anders kon hij
eens op z'n gemak de krant le
zen, en niet half, zoals hij nu
heeft gedaan. Ik betwijfel na
melijk, dat hij mijn ingezonden
stukje, over ritueel slachten
heeft gelezen. Daarin stond to
taal niets over haat tegenover
gastarbeiders, niets' over
vrouwen. Mijn ingezonden
stukje ging uitsluitend
over .het op „beestachtige"
wijze slachten, zonder verdo
ving, van bepaalde dieren,
waarvoor buitenlanders van
de Nederlandse regering toe
stemming hebben gekregen, en
deze walgelijke handelingen
Nederlandse in slachthuizen,
zelfstandig en zonder vakken
nis mogen verichten". Dat an
dere inzenders, met andere
meningen, over bepaalde per
sonen, hieraan een andere
richting hebben gegeven onder
de kop „Gastarbeiders", be
treur ik daar hiermede aan
mijn doelstelling „het ritueel
slachten in Nederland te ver
bieden" geen dienst wordt be
wezen. Dus geachte heer, voor
taan beter de krant lezen, of
niet meepraten.
BREDA
C. JANSEN
Als reactie op de ingezonden
brief van J. van Zundert uit
Etten-Leur, in de Stem van 3
februari j.l., graag het volgen
de: De heer van Zundert maakt
een vergissing, die zeer gevaar
lijk is. Hij schuift namelijk een
aantal zaken die in onze maat-
SChppnn f'-vi't lnnpn of Ac
buitenlanders. Buitenlanders
die in Nederland komen wer
ken doen dat niet voor hun ple
zier, maar door de nood ge
dwongen. Behalve het rijke
westen, waar wij toe behoren,
leeft de rest van de wereldbe
volking in armoede. Buiten
landers naar huis sturen lost
niets op. Wij hebben een ander
voorstel: laten we proberen om
de mensen die hier naar toe
zijn gekomen, het leven ver van
hun familie en hun land, zo
draaglijk mogelijk te maken.
En laten wij dan, samen, naar
oplossingen gaan zoeken.
(Namens Stichting Bijstand
Buitenlandse Werknemers).
BREDA' JEANNE DICTUS
Hiermee neem ik de vrijheid
mij tot de lezers van De Stem te
wenden inzake het volgende:
Sinds ongeveer tien jaar ben ik
invalide en beoefen het onder
werp „genealogie". Ik ben tot
de ontdekking gekomen dat
mijn voorgeslacht reeds van
1400 af in Brabant woont. Of
schoon de naam Neerincx ook
gebruikt wordt. Nu komt in het
gemeentearchief van Den
Bosch een perkamentenrol
voor met „poorters der stad 't
Bosch (Gherret Neerings)".
Het mag gefotografeerd wor
den, maar gezien mijn finan
ciële omstandigheden ben ik
niet in staat dit te doen. In de
St.-Janskerk (de Kathedraal)
liggen op het hoogaltaar twee
priesters begraven: Neerincx
uit 1500 afkomstig uit Geer-
truidenberg! In Breda in De
Grote Kerk is een graftome van
Neerings (1730/1735), secreta
ris van een „Prins". Indien mo
gelijk zou ik daarvan graag een
opname ontvangen. Misschien
zijn er in het archief van de
stad Breda ook nog gegevens
voorhanden. Mijn voorvader
Barent Neerincx was
„licentie-houder Baronie van
Breda" 1640-1665. Misschien
is hier eventueel een portret of
schilderij van aanwezig. Tus
sen haakjes wat betekende
licentie-houder in die tijd? B.
Neerings wcunL ie Zur.dert
en is daar gestorven. Zijn aan
getrouwde familie -
Gerardus - burgemeester van
Geertruidenberg 1625-1675 en
zijn zoon burgemeester van
Heusden. Misschien is hier wat
foto-materiaal v.oor mij bij. Ik
hoop dat er Stem-lezers zijn,
die mij kunnen en willen hel
pen.
AMSTERDAM-OSDORP
TH. NEERINGS
(Willem Heselaarstr. 16 II)
Met genoegen las ik in De
Stem van 11-2 j.l. dat de Ge
meenteraad van Prinsenbeek
het wijze besluit heeft geno
men om niet over te gaan tot
het uitgeven van de beruchte
niet-jood-verklaringen. Met
de redactie ben ik het eens dat
dit terugnemen ieders waarde
ring verdient. De berichtge
ving in De Stem over deze af
faire was niet alleen zeer ge
matigd maar ook uitermate
correct en positief. Het terug
nemen van het bewuste, kwet
sende voorstel is zeker in ruime
mate het gevolg van positieve
berichtgeving van De Stem in
dezen. Wij hopen van harte,
dat ook in de twee andere, op
dit gebied falende Brabantse
gemeenten het rechtsgevoel
mag overwinnen. Menselijke
waardigheden kunnen niet
worden verpatst alsof 't blikjes
conserven betreft.
RUCHPHEN
NISSEN
P.O. MARIJ-
D AT het kabinet het vorige
week, en tot nu toe, heeft over
leefd is bij mij thuis niet de
meest voor de hand liggende
tafelpraat. Als ik het goed heb
gepeild is de opluchting, voor
zover daar al sprake van is, ge
legen in het feit dat nu niet,
zoals bij een kabinetscrisis, de
t.v. weken (of maanden) achte
reen iedere avond bezet wordt
door de uilen, de haviken en de
duiven die pikken naar een
plaatsje achter de regeringsta
fel
Niet het kabinet dus, maar
wel de inspraak die V. en D.
voornemens is te gaan verlenen
aan zijn trouwe klanten. Daar
kan de hele club tussen de
warme happen of de boter
hammen door naar hartelust
over filosoferen. Want het Bin
nenhof en die ministers, wat
ken je d'r eigenlijk van? Met V.
EN D. ligt dat heel anders.
Daar kun je, bij wijze van
spreken, lopend heen, er vrije
lijk wat rondneuzen en nóg op
tijd thuis zijn. En kom daar in
het Binnenhof of het Catshuis
maar eens om.
Bijna zou ik mijn enthou
siasme geschreven hebben: bij
V. en D. ben je kind aan huis.
Maar ik begrijp nu dat dit he
lemaal niet het geval is. Grote
warenhuizen, zo hebben V. en
D. samen vastgesteld, worden
steeds onpersoonlijker voor de
klanten.
Hè, hè, zeg ik dan maar, ein
delijk is het grote woord eruit.
Want laten we eerlijk wezen,
en ik wisten dat al jaren. En we
hebben het steeds erger zien
worden en we wisten maar niet
wat we er tegen konden doen.
Want als puntje bij paaltje
komt zijn V. en D. even Bin
nenhofachtig onbereikbaar als
Den U., Van A., W. en B. en
noem ze maar op.
Maar nee, las ik nu in mijn
eigen krant, het gaat allemaal
anders worden. Ook het wa
renhuis moet terug naar
grootmoeders tijd, naar het ge
zellige babbeltje over de toon
bank, naar het directe contact
met de baas. Hoe bereik je dat?
Nou, da's duidelijk. Daar is
maar één modern toverwoord
voor: inspraak. Inspraak voor
uiteraard - de trouwe klanten.
Daarmee is ook dat pro
bleem gelukkig weer de wereld
uit. Op twee kleine dingetjes
na: wie zijn de trouwe klanten
en wat is inspraak? De trouwe
klanten zijn niet de duizenden
in- en uitlopers en -loopsters
die vandaag een tandenborstel,
morgen een kaartje wasknij
pers en overmorgen een spij
kerbroek kopen. Nee, V. en D.
zoekt de bemanning van zijn
„klantenraden" onder
kopers-op-rekening en onder
mensen die, zo las ik, bijvoor
beeld een woninginrichting
kopen. Dat begrijp ik nou niet
goed. Kopers-op-rekening
heetten in grootmoeders tijd
kopers-op-de-lat en als ik het
me goed herinner waren dat
voor menige winkelier niet de
meest welkome klanten. „Ik
ben geen bank van lening", zei
grootmoeders leverancier van
koloniale waren en comesti
bles altijd.
En dan die mensen vaii die
woninginrichting. Die zie ik de
eerste jaren niet zo maar te
rugkomen. Of het moet zijn
met het garantiebewijs, omdat
ze door het bed of door de bank
gezakt zijn.
Rest nog de inspraak zelve.
Weet u eigenlijk precies wat u
daar mee aan moet? Ik niet. Ik
heb altijd nog het gekke idee
datje ook inspraak pleegt als je
in een telefoonhoorn praat,
zelfs als er aan de andere kant
niemand luistert.
Nou hoef ik me voor dat ge
brek niet te schamen, want V.
en D. zien het zelf ook nog niet
zo duidelijk. Het is nog wat
zoeken en tasten, maar in elk
tgeval blijven de prijzen buiten
de inspraak. Het zal wel meer
gaan over de kleur van pakpa
pier, de lipstick van de winkel
juffrouwen en, zo lees ik, de
breedte van de paden tussen de
winkelstellingen.
Begrijp ik het goed, dan
worden de insprekende klan
ten een soort onbetaalde advi
seurs voor winkelinrichting.
Een Gulf-affaire op non-
profit-basis dus. Nou ja, dat
geeft in elk geval de zekerheid,
dat de Schmelzers en de Hoog-
endijken en de Roolvinken
deze keer niet van de partij zul
len zijn. En dat vermindert de
kans op een schandaal aan-
zienliijk.
TOON KLOET
(Van onze onderwijsredacteur)
TILBURG - De studenten
opstanden van het eind der
zestiger jaren zijn, historisch
gezien, juist geweest. Ze heb
ben een eind gemaakt aan de
scheiding tussen universiteit
en samenleving. Dat proces
gaat nog steeds door.
Dat zegt de 36-jarige linkse
activist Rudi Dutschke als hem
gevraagd wordt naar de bete
kenis van de studenten
opstanden. Opstanden waarin
hijzelf als studentenleider des
tijds in West-Duitsland een
zeer vooraanstaande rol heeft
gespeeld.
Dutschke, die enkele dagen
in Nederland mag blijven - hij
is .hier ongewenste vreemde
ling - sprak zoals gemeld in
Tilburg over marxistische eco
nomie. Hij vertelde op het
ogenblik in West-Berlijn te
wonen. Hij is werkloos, nadat
hij in de DDR onderzoek heeft
gedaan naar arbeidsverhou
dingen. Zijn gezin, vrouw en
twee kinderen, moeten leven
van een werkloosheidsuitke
ring.
Desgevraagd vertelt hij, dat
de onrust aan de Westduitse
universiteit groot is. Er is on
der de studenten grote onvrede
over hun positie. Een grote
angst voor de toekomst. Veel
studenten vrezen na afgestu
deerd te zijn geen banen meer
te zullen krijgen.
Maar ook de grote machten
in de samenleving zijn bang.
Die beseffen dat ze massaal
jonge mensen wetenschappe
lijke opleidingen laten geven,
waarmee die straks niet veel
kunnen beginnen. De mach
thebbers zijn niet bang voor de
marxisten, maar voor de we
tenschappers", zegt Dutschke.
Hij onderstreept dat er
sprake is van een crisis in de
wetenschap. In die crisis staan
in het westen, voor het eerst, de
produktieverhoudingen op de
tocht.
Men kan er zich niet veroor
loven de nieuw afgestudeerden
produktief te laten worden.
Dat past niet in het
produktie-schema. Bovendien
hebben zij vaak een revolutio
naire kijk op de burgerlijke
IS
lumps 53
Te winnen In de
Nationale
Puzzelaktle
tb.v. Nationaal
Fonda Sport
Gehandicapten.
i' .v.
SS V
f - 'S- A -«
van deze fantastische Philips kleuren- ontvanger. U geniet
van het royale 66 cm. grootbeeld, de natuurgetrouwe kleuren,
het kristalheldere geluid en de uiterst comfortabele bediening.
Dit is pas écht TV. Deze luxe Philips all-transistor heeft een
winkelwaarde van: 2.545.-
samenleving, aldus Dutschke.
Hij ontkent met klem, dat hij
in West-Duitsland een nieuwe
politieke partij wil oprichten.
Dat is wel door het weekblad
Der Stern beweerd. Hij geeft
wél toe er in het openbaar een
discussie op gang te hebben
gebracht. Dat gesprek gaat
door. „Maar een zaak bespre
ken is heel wat anders dan tot
actie overgaan", aldus
Dutschke.
Rudi Dutschke, geprikkeld
als men niet voetstoots alles
aanvaardt wat hij beweert,
zegt het gevaarlijk te vinden
dat vele marxistische econo
men niet verder komen dan
Marx te citeren. „Ze moeten
vanuit Marx komen tot nieuwe
opvattingen over de beoefe
ning van de wetenschap. Zoals
in Frankfurt en Göttingen
wordt geprobeerd". Hij stelt,
dat die nieuwe marxistische
wetenschap opnieuw moet
worden opgebouwd. Ze is im
mers vanaf de tweede helft van
de vorige eeuw steeds afgebro
ken. Er is van die wetenschap
niet veel meer over. Bovendien
verhinderen de verhoudingen
in Oost-Europa ook de ont
wikkeling van die wetenschap.
Hij lacht. Zegt dan, met veel
nadruk, „Het wezenlijke van
deze nieuwe wetenschap is
vaak de kritische methode.
Daarvan is op het ogenblik niet
veel over. Het marxisme kan
zich slechts door zeer harde
arbeid in de wereld ontwikke
len".
Iedere poging marxistische
economie van de universiteiten
te weren garat uit van de ge
dachte dat het erom gaat het
kapitalisme aan zijn einde te
helpen. „Men dient echter te
beseffen dat dat niet van de ene
dag op de andere kan gebeu
ren. Er moet een hele nieuwe
marxistische wetenschap
worden ontwikkeld. En dat is
een zaak van lange adem,
waarbij zeer veel wetenschap
pers betrokken zullen zijn".
(Van onze redactie buitenland)
DEN HAAG-MIDLAND
(USA) - The Dow Chemical
Company stelt voor, de aande
len van de maatschappij te
splitsen in de verhouding van
twee op een. Aan aandeelhou
ders zal worden gevraagd door
goedkeuring van een statu
tenwijziging het aantal ge
wone aandelen te verhogen
van 200 tot 500 min.
Door de statutenwijziging
zal de nominale waarde van de
aandelen omlaag gaan van 5
naar 2,50 dollar. De Dow-
directie heeft ook besloten tot
een intentieverklaren om het
in juli betaalbaar te stellen
kwartaaldividend tot 25 dol
larcent te verhogen als de ver
groting van het aantal aande
len en de splitsing worden
goedgekeurd. Dit zou overeen
komen met 50 dollarcent per
aandeel op de huidige basis.
Dow heeft tegelijk met de be
kendmaking van het split-
singsvoorstel en de eventuele
kapitaalwijziging een kwar
taaldividend aangekondigd
van 40 dollarcent r>er aandeel