lp
it.
X
1
ai
Indo*
leid.
^(VANDEWEEKhy
Alles kost veel geld,
maar je moet wel, om
aan de top te blijven
JOOKE LEERAERT
UIT HULST EEN
GROOT SCHUTTER
Er moeten eens wat meer
si
vrouwen aan
duivensport meedoen"
Yvonne Verstraeten:
len andere wereld,
rat.
jms uitbundig
judige Nederlander
erkomen
je vriendelijkheid.
Aulocrosser Eric de Vliegere
DONDERDAG 24 OKTOBER 197A
r?r'^
ki'-yZ.'SsjvS
KOEWACHT - Autocross, een tak van sport die het laatste
jaar een geweldige omvang heeft aangenomen. Niet alleen
wat het aantal deelnemers aangaat, maar ook bij de verschil
lende wedstrijden wordt het aantal toeschouwers steeds gro
ter. De autocrosssport leeft in Zeeuwsch-Vlaanderen, dit
dank zei de ZEVAC (Zeeuwsch Vlaamse Automobiel Club),
die in het Vlaamse land deze sport „invoerde". De eerste
wedstrijd was meteen een succes, en sindsdien - dat in een
periode van twee jaar - worden de auto's steeds meer geper
fectioneerd. Ondanks dat het voor alle deelnemers nog steeds
een hobby is, wordt door een groot aantal rijders in alle
geheimzinnigheid aan hun auto gewerkt. Dit aantal behoort
dan tot de top van de Zeeuwsch-Vlaamse autocrossers. En
dat is dan ook nodig.
De periode waarin men gauw
in een VW-tje een wedstrijd ging
rijden en men dan ook nog een
ere-plaats wist te behalen is
voorbij. De berijder en vooral de
auto zelf, denk maar aan afstel
ling, motorophanging enz. enz.
eisen alle aandacht, voor zich
op. Voor enkelingen zoals o.a.
Etienne Tieleman, Dick van
Westeinde en Appie den Doelder
vormt dat geen enkel probleem.
Zij hebben een garage, materia
len en eventueel de nodige mon
teurs achter zich staan.
Echter niet voor Eric de Vlie-
gere uit Koewacht die het alle
maal zelf moet doen. Ondanks
dat mag hij zonder meer tot de
beste autocrosser in
Zeeuwsch-Vlaanderen gere
kend worden. Niet alleen nier,
maar ook boven de Schelde
waar de ARCZB (Auto Ralley
Club Zuid-Beveland) in Goes
jaarlijks verschillende wed
strijden organiseert. Ook daar
voert Eric de Vliegere in de
klasse 2000 cc en meer het veld
Hij staat daar met nog een
wedstrijd te rijden, enkele we
ken geleden werd daar de vierde
en laatste wedstrijd voor het
clubkampioenschap van de
ARCZB wegens slechte terrein
omstandigheden afgelast, met
146 punten aan de leiding Zijn
grootste concurrent, Dick van
het Westeinde uit Borsele staat
met 143 punten op de tweede
plaats De zware Porsche 2000
cc van De Vliegere die zo n 150
Pks levert, moest in de drie
wedstrijden slechts een keer ri
vaal Van het Westeinde voor
zich laten gaan De twee andere
keren verwees hij concurrent
Van het Westeinde naar de
tweede plaats. Op het terrein
een wedstrijd op „leven en
dood" Maar ook daarna, over
hun auto hangt een waas van
geheimzinnigheid Niets wordt
prijsgegeven Etienne Tieleman
uit Axel heeft het ondanks al die
faciliteiten dit seizoen nog niet
waar kunnen maken Pech in de
klasse 2000 cc en meer sloegen
hem het afgelopen seizoen
steeds terug want ondanks dat
de autocross in Zeeuwsch-
Vlaanderen dan nog maar een
paar jaar helemaal „in" is, is nu
reeds duidelijk dat zowel auto
en berijder in een uitstekende
conditie moeten verkeren.
Ene de Vliegere werkt daar
nog elke dag aan, bijna al zijn
vrije uren besteed hij aan zijn
Porsche 2000 cc. Al die uren zijn
in die twee jaar zeker geen
„weggegooide" geweest. Zijn
grote successen kwamen dan
ook dit jaar Van de elf wedstrij
den waaraan hij deelnam, ging
hij zeven keer als eerste door de
finish, twee keer tweede, en
moest twee keer met motorpech
de strijd staken. Zonder meer
een succesvol seizoen, maar de
Koewachtse autocrosser blijft
bouwen. Bouwen aan zijn Por
sche 2000 cc. die hem al die suc
cessen heeft bezorgd.
In de hartstikke gezellige sa
lon in de Nieuwstraat in Koe
wacht, met in het bijzijn zijn
charmante echtgenote Riet, kan
Eric de Vliegere uren praten
over zijn geliefde tak van sport.
De Vliegere: „Het blijft voorlo
pig voor mij nog altijd een hob
by Een hobby, die echter bij
zonder veel tijd vraagt, want
klaar ben je eigenlijk nooit. En
dat mag ook eigenlijk niet
Steeds weer denk je, hoe kan ik
dat nog verbeteren, hoe zou ik
dat het best kunnen veranderen
En dat moet ook wel, anders ben
je gewoon nergens meer. Alles
wordt steeds meer geperfectio
neerd, en daar moet je gewoon in
mee"
Achter zijn woning, en in het
diepste geheim werkt Ene de
Vliegere aan zijn „volbloed ras-
paardje" Buiten zijn Porsche
2000 cc-die voor elke wedstrijd
op-en-top is nagekeken en afge
steld - weet Eric de Vliegere heel
goed hoe te handelen bij een slip.
Zijn stuurkunst is zeker zo goed
als zijn kennis van zijn auto Hij
weet tijdens de wedstrijden
waar hij zijn concurrenten moet
pakken, zijn talloze voorbeelden
zijn daar een duidelijk bewijs
van. Toch denken nog velen dat
autocrossen een sport is om een
ander in de vernieling te rijden.
Maar mets is minder waar. Au
tokennis en stuurmanskunst
zijn hier heel belangrijk. De
Vliegere: „De echte rijders blij
ven over Veel jongens beginnen
ermee, maar als de resultaten
uitblijven stoppen ze er al gauw
mee. Je zou eigenlijk een team
moeten hebben om je auto op
en-top te kunnen perfectione
ren. Belangrijke punten zijn o.a.
ophanging motorblok, soort
banden. Eigenlijk te veel om pp
te noemen. En dat soort dingen
moet je allemaal leren. Als een
andere wagen sneller optrekt,
moet je er voor zorgen dat zoiets
bv bij jou ook verandert. En zo
ga je maar verder. En dat kost
tijd, heel veel zelfs". Maar Eric
de Vliegere heeft er dat allemaal
voor over.
Zo heeft hij, toen hij zijn Por
sche kocht, de versnellingsbak
van vijf versnellingen terug ge
bracht naar drie versnellingen.
Dit om tijdens een wedstrijd het
risico niet te lopen een ver
keerde versnelling in te schake
len, waardoor je meteen uitge
schakeld bent. Zo zijn er meer
puntjes, die de Koewachtse au
tocrosser echter allemaal voor
zich zelf houdt. En terecht, on
danks het amateurisme wordt
elke verbetering geheim gehou
den. De Vliegere: „Dat alles kost
soms veel geld, maar ieder wil op
die eerste plaats komen en dan
kun je niet anders. Het gaat
steeds sneller, en wil je aan de
top blijven moet je daar in mee".
Ondanks die heerschappij in
Zeeland en Brabant denk hij er
nog niet aan om over te gaan
naar grote wedstrijden, zoals in
Valkenswaard. De Vliegere: „Ik
heb de tijden al dikwijs vergele
ken met de tijden van hier, maar
dan zou ik toch niet verder ko
men dan zo'n vijfde plaats. Mis
schien later nog wel eens, maar
dan zal eerst mijn wagen tech
nisch nog heel wat verbeterd
moeten worden".
Voorlopig heeft hij het met de
wedstrijden in Zeeuwsch-
Vlaanderen, Brabant en ook
België al druk genoeg. De vele
bekers in de salon zijn daar een
clubkampioen achter
zijn naam mag schrijven. Voor
lopig zijn grootste wens. Val
kenswaard? „Natuurlijk zou ik
daar ook graag rijden. Wie weet,
misschien komt dat later nog
eens", aldus De Vliegere.
PIET DE MAAT
ie SIRE.
St. JANSTEEN - Als wij
Jooke Leeraert in de avond
uren in zijn in aanbouw
ïijnde woning in de Geslech-
'endijk te Sint-Jansteen aan
heffen en met hem een
Praatje willen houden over
de schutterssport, dan is hij
hiertoe direct bereid.
Om maar met de deur in huis
fe vallen vroegen wij hem of het
Juist was dat hij door het meren
deel van de Zeeuws-Vlaamse
schutters als de beste van de
Reeuwse schutters wordt beti
teld. Guitig lachend knikt hij
onbewust met zijn hoofd om
vervoleens met zijn hoofd te
schudden, waarmede hij zonder
'•'oorden wilde zeggen „het kan
tnuar zijn, maar eigen roem
stinkt".
Als hij dan echter gaat vertel
en dat hij tijdens zijn 6 jarig
lidmaatschap van de scfiuiters-
sociëteit DE BATAVIEREN te
Hulst reeds 4 maal het koning
schap heeft behaald en zelfs dit
jaar de KEIZERSTITEL (drie
jaren achtereen het koning
schap) veroverde dan weten in
gewijden wel dat hij zijn pijlen
ongeveer kan sturen naar ge
wenste doelen
Hij beoefent de schutterssport
reeds vanaf zijn 6e jaar en de nu
26-jarige heeft er dus al een 20
jaar opzitten Oorspronkelijk
was hij echter een liggende wip-
schutter maar het schieten op de
staande wip heeft bij hem de
voorkeur gekregen De oorzaak
hiervan was wel dat hij zijn va
der Piet Leeraert weieens verge
zelde naar een schieting op de
staande wip en hierbij bleek dat
hij uitzonderlijke aanleg hier
voor had De vele successen die
hij behaalde is hier wel een be
wijs van.
Hoeveel hoofdvogels, zijvo-
geis en Kallen i„j u jaren tijds
heeft afgeschoten, kan hij niet
bij benadering zeggen. Naast
het lidmaatschap van De Bata
vieren is hij ook lid van een
schutterssociëteit te Sint-
Gillis-waes in België Ook in
deze sociëteit wist hij zich reeds
de koningstitel toe te eigenen.
Bij een schieting die door deze
sociëteit werd georgamseerd en
waaraan een honderdtal schut
ters deelnamen, wist hij het te
presteren om een hoofdvogel,
dne zijvogels en één kal af te
schieten wat wel een zeldzaam
heid is Ook op een staande wip
schieting te Sim Niklaas (B), ge
naamd De Grote Prijs Louis de
Cock, waaraan door meer dan
honderd schutters werd deelge
nomen, was hij iedereen de baas
Op deze schieting mocht iedere
deelnemer 3 maal schieten op de
hoofdvoge) die alleen op de
prang stond Joke Leeraert was
de enige die hem 2 maal naar
beneden deed tuimelen en hier
mede een prachtige marmeren
trophee wist te winnen.
Toch gaat zijn lidmaatschap
van De Batavieren te Hulst hem
nauw aan het hart en al telt deze
sociëteit slechts een elftal leden,
dan heeft hij hierbij echte vrien
den gevonden Hij denkt er dan
ook met aan, nu nij binnenkort
een Stenenaar gaat worden, om
van sociëteit te veranderen.
Echt blij zal hij echter zijn als
hij zijn woning kan gaan be
trekken want dagelijks na het
verrichten van zijn taak in
dienst van de gemeente Hulst, is
hij tot de late uren bezig om vele
karweitjes in zijn nieuwbouw op
te knappen, waardoor de oefe
ningen met pijl en boog weieens
komen te vervallen. Aan de tra
ditie om minstens eenmaal in de
week te gaan schieten, houdt hij
echter de hand
QUUST REINS.
(Van onze
duivensportmedewerker)
BRESKENS - Op gezette tij
den kan men dagelijks boven het
wijde polderlandschap aan de
Lentedijk tussen Breskens en
Hoofdplaat een aantal duiven
hun rondjes zien vliegen. Een
beeld dat men overigens "heel
Zeeuwsch-Vlaanderen dage
lijks kan aanschouwen, want
ook buiten de dorpen en steden
wonen duivenhouders. Deze vo
gels echter behoren niet toe aan
een mannelijke .„melker", maar
zijn eigendom van mejuffrouw
Y. (Vvonne) Verstraeten. Een
van de weinig vrouwelijke leden
van de afdeling Zeeland van de
Zuid Nederlandse Bond van
Postduivenhouders.
Maar dan wel een dame die dit
jaar bijzonder succesvol aan de
vele wedvluchten heeft deelge
nomen, getuige de tweede plaats
in het provinciaal Asduifkam-
lenschap jonge duiven en een
rste duif kampioenschap jonge
duiven, bij één der grootste dui
vensportverenigingen in deze
provincie, namelijk „Nog Snel
ler" te Breskens, waarvan ze nu
3 jaar lid is. Een zeer actief lid
bovendien, want ze maakt ook
nog deel uit van het bestuur
Doet Yvonne, („Ja zeg maar
Yvonne, liever dan mevrouw of
mejuffrouw") ook zelf aan de
verzorging van de duiven? „Ja
zeker, ik doe alles zelf, daar
komt geen man aan te pas. In de
zomermaanden ben ik 's mor
gens om halfzes present om het
hok schoon te maken en de ver
dere verzorging van mijn duiven
en 's avonds nog eens".
Maar er is natuurlijk meer en
als je in het vliegseizoen aan de
wedvluchten wil deelnemen,
moet je je duiven ook inkorven,
de poule-brieven invullen enz.
Ook dat is Yvonne niet vreemd
en je kunt haar dan op de daar
voor gestelde uren tussen haar
mannelijke collega's vinden in
het inkorflokaal van de Bres-
kense vereniging, waar al of niet
bij een pilsje of frisdrank dan
wordt gewikt en gewogen over
de kansen in de aanstaande
wedvlucht Ook daarbij gaat
Yvonne een debat niet uit de
weg Het is bij haar met „inkor
ven en weg-wezen".
„Nee ik druk daarbij niet mijn
pet", zegt ze lachend Of ze altijd
gelijk krijgt van haar manne
lijke sportvrienden? „Nee dat
niet en dat zou ik niet willen
ook Er werd in het begin wei
eens gevraagd toen ik kwam in
korven, moet je ze geen kusje ge
ven voor je ze in de mand stopt,
maar dat interesseerde me niet,
ik ben gewoon doorgegaan en nu
is het zover, dat, als ik 's zondags
na een wedvlucht mijn consta-
teur inbreng ze belangstellend
vragen hoe ik heb gepakt. Ook
aan het zogenaamde koppelen
van de duiven is ze nu toe: „In
het begin heeft mijn vader mij
daarbij weieens geholpen, van
hem heb ik ook mijn eerste dui
ven gekregen.
Yvonne mag dan pas op latere
leeftijd actief aan de duiven
sport zijn gaan deelnemen, een
feit is dat ze van jongs af aan bij
haar vader, de zeer bekende
liefhebber René Verstraeten uit
Oostburg, de duivensport van
nabij heeft gevolgd. Ze wilde
dan ook al veel eerder duiven
houden maar boven haar win
kel, een drogisterij aan de Markt
in Oostburg, was eigenlijk geen
goede gelegenheid, bij haar later
betrokken womng aan de Len
tedijk bij Breskens wel en dus
kwamen de duiven er, eerst in
een noodren, die later, na het
verkrijgen van een bouwver
gunning, werd vervangen door
een permanent hok. waar nu pas
weer een stuk is aangebouwd.
„Iets geks of iets speciaals heb
ik in deze sport nog met meege
maakt, hoewel ik in het begin
weieens bang was dat ik een duif
zou klokken, die tijdens het
„vallen" van de duiven bij een
wedvlucht, op mijn hok zou
aanvliegen en later zou blijken
dat het geen duif was die ikzelf
had ingekorfd, vooral bij jonge
duiven kan dat toch, maar dat is
gelukkig nooit gebeurd"
Maar ja, als beginnende lief
hebber zou dat niet iets gek zijn,
evenmin zoals het feit, dat
Yvonne, vorig jaar tijdens het
van kracht zijnde zondagrijver
bod in verband met de oliecrisis,
op een herenfiets met een mand
duiven achterop naar het club
lokaal, café Scheldestraete in
Breskens reed, voor een hokten-
toonstelling: „Ja", zegt ze, „als
je je auto niet mag nemen en je
hebt geen damesfiets". Met haar
winkel in Oostburg en haar dui
ven aan de Lentedijk heeft
Yvonne het druk. Vakantie is er
dan ook niet bij: „Dat kan pok
niet zegt ze, „want een goeie
melker (afgezien of ik wel een
goede ben dan, kan nooit lang
van zijn duiven weg zijn, maar
ik geef niks om vakantie, al zou
ik toch weieens wat meer tijd
voor mijn duiven willen".
Na het vliegseizoen heeft zeop
haar hok nog betrekkelijk veel
duiven. 30 jonge en 24 oude dui
ven: „Eigenlijk te veel, maar ik
moet nog ziften". Dit aantal
blijft ze niet de hele winter hou
den. Er zijn volgens Yvonne dit
jaar teveel „waaivluchten" ge
weest zodat goed uittesten niet
kon en het jammer vindt dat er
te weinig vluchten zijn geweest
met een kopwind.
Opvallend is dat ze in ons hele
gesprek niet met door haar dui
ven behaalde goede uitslagen
voor de dag komt, in tegenstel
ling tot vele andere duivenmel-
ders, die daar grif mee voor de
dag komen. En toch hebben haar
duiven, en vooral haar jonge,
uitstekend gevlogen, vandaar
die tweede plaats in het provin
ciaal asdulfkampioenschap.
Haar grootste succes was out
i'aar wel het winnen van de
ïoofdprijs een vaatafwasma-
chine in de nationale wedvlucht
voor jonge duiven op 24 augus
tus jongstleden Zij won toen na
tionaal de 22ste, 25ste en 41ste
prijs.
,.i>
'X
cii
oM
-h
-ïï
jxrt
tXO
xh
*.a
6C(.
«li
ov
i'h
-j/
xv
Ytg
