KELEN
l
I
I
l
l
l
I
l
I
l
l
I
Nixon ging ten onder aan
zijn streven naar macht
Een Ford in het
Witte Huis
Chaotische dag in Washington
Laat'ns wat van je
e TENTEN
binnenland
buitenland
raad strekt
deur
i
irijzen
360,-
226,-
105,-
87,-
87,-
149,- en 169,-
totaal 159,90
199,-
0,10 per stuk
0,10 per stuk
SINGEN
DMAKING
te Terneuzen
Verkeerde keu»
Alleen
Zonder zon
Als een komeet
Kameleon
Grafrede
Formule
Vijfde wiel
Embryo Cesar
Geen vijanden
Onkreukbaar
Surrealistisch
Zonder helm
Vrijdag 9 augustus 1974
11
316,-
179,-
ur van het waterschap
irengt hierbij onder aan-
bbenden, dat het volgens
0 van het Wegenreglement
1RBODEN
produkten (o.m. bieten),
uin, mest e.d. te depone-
wegen en de bermen van
ilijke gevallen wil het be-
ichap Hulster Ambacht nog
d open laten om met ver-
üde voorwaarden bieten te
(overhoeken).
daartoe in aanmerking te
iór 1 september 1974 schrif-
aan het dagelijks bestuur
Hulster Ambacht, Gentse
ten aanzien hiervan g®en.
oehandeling worden geno-
74.
bestuur voornoemd,
on Collot d'Escury,
srt, griffier.
dijkgraaf
5RKEERSMAATREGEL
wethouders van Terneuzen.
e kennis, dat in verband met
?r best ra tings werkzaamheden
iet ingang van 12 augustus
en zal worden gesloten v°or
voetgangers.
ran kracht zijn tot en met
iveei korter als mogelijk ot
odzakelijk zal zijn.
is 1974.
en wethouders voornoemd-
>urgemeester
e, loco-secretaris.
Hij zocht naar macht. Hij wilde in de geschiedenis
boeken, die nog geschreven moeten worden, tussen
George Washington, Jefferson, Lincoln en Roose
velt staan. Hij zocht ook, in de marge, naar geld,
want in zijn jeugd was hij arm geweest en hij had
van zijn rijke vrienden geleerd, dat de enige manier
om buiten de politiek machtig te zijn, de koop
kracht van miljoenen is. Aan zijn tomeloze streven
naar macht en geld is Richard Milhous Nixon, presi
dent van de Verenigde Stalen, ten onder gegaan.
nek. Kort daarop, toen hij vier
jaar was, werd Richard Nixon
getroffen door een ernstige
longontsteking. Zijn vier jaar
oudere broer Harold stierf als
kind aan tuberculose en zijn
jongere broer Arthur trof het
zelfde lot.
Hij ls niet ten onder gegaan
aan een starre weigering om
afstand te doen van een niet
te verwerkelijken droom, zoals
Woodrow Wilson. Niet aan de
halsstarrive koppibheid waar
mee Herbert Hoover vasthield
aan zijn diepe overtuiging van
de noblesse van een onver
dund kapitalisme. Niet aan
Lyndon Johnsons vrees om te
moeten erkennen dat Vietnam
een hopeloze zaak was die zijn
plannen voor een „Great So
ciety" in aflegde.
Want nobele dromen als die
van de tragische Wilson heeft
Nixon nooit gedroomd; en een
diepe overtuiging als die van
Herbert Hoover heeft hij nooit
gehad. Noch kende hij de soci
ale bewogenheid van Lyndon
Johnson, die de Amerikaanse
armoede wilde uitbannen.
In tegenstelling tot zijn voor
gangers, die ook naar macht
en in niet weinig gevallen ook
naar geld dorstten, kende Ri
chard Nixon de begrenzing
van zijn macht niet.- Hij ge
droeg zich als een souverein,
verheven boven de wet. Hij
achtte zich onschendbaar. Hij
minachtte het Congres, dat de
wetten maakt. Hij sprak, in
het isolement van zijn macht,
hoog verheven boven het poli
tieke spel, over grandioze con
cepten. die van hem, en van
hem alleen, waren. Hij duldde
niemand in zijn schaduw.
Geen enkele president van de
Verenigde Staten heeft het
woord „ik" en „alleen" zo
vaak gebruikt als Richard
Nixon. Hij stond alleen, tussen
God en de mensheid. Daarin
ligt de wortel van zijn onder
gang, de kiem van zijn morele
en politieke ruïne.
Nixons bestaan is vanaf het
begin vreugdeloos geweest.
Hij werd op 9 januari 1913
geboren in Yorba Linda, vijf"
tig kilometer ten oosten van
Los Angeles. Hij werd gebo
ren op een moment in de ge
schiedenis toen het Wilde
Westen nog nauwelijks was
getemd. Hij was het eerste
kind dat in Yorba Linda het
levenslicht aanschouwde. Toen
hij een dag geleefd had was
er een beperkte zonsverduiste
ring. Was dat een teken? Feit
is, dat Nixons hele bestaan, in
en buiten de politiek, zonder
zon is geweest. Frank Nixon,
zijn twistzieke vader, wiens
opvattingen het best kunnen
worden getypeerd met de Ge
sol Gods, was van Columbus
in de staat Ohio naar de zon
van Californié gekomen omdat
hij als tramconducteur bevro
ren vingers en tenen had op
gelopen. Van Nixons groot
moeder, een Milhous, is de
uitspraak bewaard gebleven
dat Richard, als baby „een
zeer gedecideerde stem" had.
Een klankkeelgat dat toen, in
de familiekring, speculaties
bevorderde omtrent een moge
lijke loopbaan van de baby als
prediker of advocaat.
Als kleuter ontsnapte Richard
Nixon ternauwernood aan de
dood. Hij viel in Yorba Linda
uit een karos en zijn hoofd
werd door één van die wielen
geraakt. Hij arriveerde net op
tijd in een ziekenhuis, veertig
kilometer van de plaats van
het ongeval en onder zijn
haarlijn reikt een lidteken van
zijn voorhoofd tot aan zijn
(ADVERTENTIE)
Riohard Nixons moeder Han
nah was een vrome vrouw, die
zocht naar de innerlijke rust,
'de vrede m het midden, waar
naar alle Quakers zoeken.Al
op zijn elfde jaar werkte Ri
chard Nixon al hard om het
Nixon-gezin uit de afgrond
van het pauperdom te houden
en toen hij zestien was werkte
hij zestien uur per dag. Met
een beetje geluk zou zijn va
der Frank een rijk man zijn
geworden. Hij besloot na lang
wikken en wegen een benzi
nepompstation te kopen in
Whittier, in plaats van in San
ta Fe Springs. Hij wikte en
woog zich uit een groot for
tuin, want op het stukje land
dat hij in Santa Fe Springs
had kunnen kopen werd een
jaar later een uitzonderlijk
rijke oliespu-iter aangeboord.
Richard Nixons jeugd was
verre van gelukkig,
Richard Nixons markante ui
terlijk -de vreugde van de po
litieke prenten tekenaars- is
een erfenis van de Milhous-
tak van. zijn familie: de ski
helling van zijn neus, de op
merkelijke kaakstructuur en
de typische ingeknepen ge-
laatsvorm. Zijn studiegenoten
herinneren zich hem als een
sombere knaap bedreven in
het debat, tamelijk progressief.
Zijn helden in het toenmalige
hooggerechtshof waren man
nen als Brandeis, Cardozo en
Hughes, die toen een vooruit
strevende minderheid in het
Hof vormden. Hij hield niet
van advocaten. Pas later begon
het advocatenwerk hem te fas
cineren en niemand weet wat
er in hem omging toen hij het
hooggerechtshof van Earl War
ren, dat sociale aardverschui
vingen had veroorzaakt, begon
om te bouwen tot een reactio
nair bastion. We weten wel
welke aanbeveling de rector
van Whittier College hem
meegaf toen hij aan de Duke
universiteit ging studeren: ik
geloof dat Richard Nixon een
van Amerika's belangrijkste,
zo niet grootste leiders zal
worden".
Nixon besloot de oude recto*
niet teleur te stellen. Met de
niet aflatende steun van zijn
vrouw Patricia, een onderwij
zeres die altijd onderwijzeres
is gebleven, begon hij aan een
politieke loopbaan als een ko
meet en met een staart die
persoonlijk lijden en 'n ruïne
van zijn opponenten veroor
zaakte. Op zijn 33ste was hij
lid van het huis van afgevaar
digden; op zijn 37ste zat hij in
de Amerikaanse Senaat; op
zijn 39ste was hij vice-presi
dent onder Dwight Eisenhower
en acht jaar later, op zijn
47ste, ontglipte hem het presi
dentschap. Hij verwierf zich
de bijnaam „tricky Dick"
want hij fundeerde zijn poli
tieke succes op slinkse en
vaak gewetenloze manoeuvres.
In de anti-communistische
vrees van de koude oorlogsja
ren schilderde hij zijn oppo
nenten rood, als verraders,
zonder letterlijk te zeggen dat
zij verraders waren. Zijn poli
tieke stijl was negatief. Joe
McCarthy, de man die onder
ieder vloerkleed in Amerika
een communistische samen
zwering vermoedde en aan
wie Amerika enikele jaren van
terreur te danken heeft, zag
iets in Nixon. McCarthy ging
voor hem in de slag en ver
klaarde: „De communisten we
ten dat de verkiezing van Ri
chard Nixon (in de Senaat)
een zware slag zal toebrengen
aan de communistische samen
zwering".
Richard Nixon bespeelde die
zelfde anti-communistische
vrees in zijn eaimipag'ne vooi
het presidentschap tegen John
F. Kennedy in 1960: de man
die later naar Peking en Mos
kou reisde terwille van een
„nieuwe Friedes-structuur"
verklaarde hij in de beroemd
geworden televisiedebatten
met Kennedy dat hij bereid
was oorlog te voeren om twee
kleine eilandjes voor de kust
van het Chinese vasteland
Quemoy en Matsu. Zijn ge
brek aan innerlijke overtui
ging, het feit dat hij van bin
nen hol is, maakte het hem
mogelijk een soort politiek ka
meleon te worden. Zijn uit
spraken lieten altijd ruimte
voor tweeerlei interpretatie.
Er waren altijd ontsnappings
clausules in zijn politieke re
devoeringen. Hij kon de rede
loze volksvrees bespelen als
een harp en men heeft, tot
voor kort, eigenlijk nooit pre-
eies geweten wie hij was. Men
sprak over de oude Nixon, de
nieuwe Nixon, de oude-nieuwe
Nixon en de nieuwe-nieuwe
Nixon, terwijl hij steeds de
oude bleef: een politieke man
van plastic.
Nixon is er altijd van over
tuigd geweest dat het presi
dentschap hem in 1960 werd
ontstolen. John Kennedy won
met een verschil van 118.000
stemmen en in die marge
heeft Richard Daley, de bur
gemeester van Chicago een
zeer werkzaam aandeel gehad.
Daley kon reeds lang gestor
venen oproepen uit het graf
om er voor de kandidaat van
zijn keuze te stemmen en in
zijn domein is er niet zelden
met de stemmachine geknoeid.
Nixon begon een nieuwe aan
looproute naar het Witte Huis
aan te leggen. De gouver
neurszetel van Californdë was
de juiste springplank voor een
presidentiële campagne in '64.
Maar Edmund Brown versloeg
hem in 1962 en Nixon sprak
bij die gelegenheid zijn eigen
politieke grafrede uit. Hij was
toen 49 jaar.
Nixon was al eerder politiek
stervende geweest, toen hij als
vice-president van corruptie
werd beschuldigd. Eisenhower
stond op het punt hem te laten
vallen, maar Nixon redde zijn
huid met zijn beroemde
„Checkers-rede", zogenoemd
naar het hondje dat een rol
speelde 'in zijn bewogen
speech tot het volk. Pat had
een eenvoudig manteltje, niet
eens van bont, en de kinderen,
Tricia en Julie, waren dol op
hun hondje Checkers, een po
litieke gift. Nixon, een politie
ke kat met meer dan negen
levens, kwam ook na zijn el-
gen grafrede als Lazarus weer
in het rijk der levenden. Bar
ry Goldwater, werd in 1964,
één jaar na de dood van John
Kennedy, verpletterend ver
slagen door Lyndon Johnson.
De republikeinse partij had
geen leider. Nixon begon we
reldreizen te maken. Tricky
Dick werd Waardige Dick, de
staatsman, die de oplossing bij
de hand had om een eind te
maken aan de oorlog in Viet
nam. Hij veroverde het Witte
Huis in 1968, het jaar waarin
Martin Luther King en Robert
Kennedy werden vermoord;
het jaar waarin de democrati
sche partij in Chicago zelf
moord pleegde. Hij werd in
augustus van dat jaar de vaan
deldrager van de republikein
se partij op een conventie in
Miaimi, die volgens Russell
Baker van de New York Ti
mes ontworpen werd door zes
oervervelende mannen en een
sadist. De jaarvergadering van
de Amerikaanse bond van be
grafenisondernemers, die met
de republikeinse conventie in
Miami samenviel, was aanmer
kelijk gezelliger. Daar kon
men zich vergapen op een
Zeer luxe doodskist, waarin
een schaars geklede beeld
schone jonge vrouw lag te
monkelen. Wist zij veel....
Zn dezelfde maand augustus
van het jaar 1960 probeerde
Hubert Horatio Humphrey
zichzelf om te bouwen van
een huilende havik tot een
lachende duif. Maar revolutio
nairen vervreemden in de lin
kervleugel van de democrati
sche partij wilden Lyndon
Johnson in Hubert Humphrey
bestraffen. Blauwgehelmde
politiemannen in Chicago ge
droegen zich in straatgevech
ten als SA-mannen. Humphrey
ging vaag gemutileerd de laat
ste ronde van de campagne in.
Zijn strategische formule was
2P%GW is H3. Deze chemisch
aandoende formule had Nixon
Een blije kinderstem door de
telefoon. En een blij verraste
opa. Want hij ziet z'n
kleinkinderen niet zo vaak meer.
Maar hij hoort ze graag
Gun hem dat plezier. U draait en zij
praten.
En u weet het's avonds en in het
weekend belt u voor half geld door heel
Nederland.
1972: Nixon herkozen.
Felicitaties van zijn vrouw
Pat.
het presidentschap kunnen
ontnemen als de campagne een
week langer had geduurd.
Twee partijen, gedeeld door
George Wallace is Hubert HO'
ratio Humphrey, het magische
teken HHH. Het was een dub
beltje op zijn kant. In de laat
ste dagen voor de verkiezings1
dag stroomden honderdduizen
den democratische deserteurs
naar het kamp van Hubert
Humphrey terug. Een half
miljoen kwam te laat tot de
ontdekking dat het met Hu-
bert wellicht beter leven was
dan met Richard. Nixon zag
kans een geweldige overwin
ning te reduceren tot een zeer
krappe. Men zei toen, met een
variant op de uitspraak dat
een overwinning kan worden
ontrukt aan de tanden van een
nederlaag, dat Nixon over het
talent beschikte om een neder
laag te kunnen ontwortelen
aan de tanden van de over
winning.
Richard Nixon betrok het Wit
te Huis in januari 1969. Zijn
vice-president was Spiro Ag-
new, een man die voorlopig
zonder betekenis was. Op dat
mament kon nog niet over de
kroning van koning Richard
en prins Spiro worden, gespro
ken; dan kon pas in 1973 ais
gepast worden beschouwd.
Agnew was voor de naar
macht dorstende Nixon het
vijfde wiel aan de wagen.
Nixon wilde geen sterke man
in zijn buurt. Agnew werd
Nixons bijldrager, hij mocht
het smerige werk doen waar
mee Nixon zijn handen niet
wilde besmeuren. Men zei, in
het begin, dat Spiro Agnew
alleen het Witte Huis in kon
wanneer hij met de toeristen
in de rij had gestaan. Men zei
dat Agnew twee boeken in
zijn kast had, alsmede enkele
crayons om ze in te kleuren.
En men wist niet dat hij
steekpenningen in bruine en
veloppen ontving, een gewoon
te die hij naar het Witte Huis
meebracht.
Flnley Peter Dunne (mister
Dooley) had in het verleden
gezegd: „Het is ndet precies 'n
misdrijf en je kunt er niet de
bajes voor worden ingestuurd.
Maar het is een soort van
schande, zoals het schrijven
van, anonieme brieven". Mister
Dooley had het over het vice-
presidentsohap en hij kon niet
weten dat Spiro Agnew op
een haar na aan de cel zou
ontsnappen. Agnew was al
schuldig aan corruptie en af
persing toen Nixon hem om
helsde als zijn embryo-Cesar.
Het is frappant dat enorme
talent van Nixon om zich te
omringen met kwade geesten.
Hij voelde zich op zijn gemak
in bet gezelschap van mam,en
als Mitchell, Haldeman, Ehr-
lichman en anderen, die a' in
de gevangenis zitten of daar
hoogstwaarschijnlijk binnen
afzienbare tijd heen gaan. Zij
hielpen hem bij het consolide
ren en het vergroten van zijn
macht. Alle middelen waren
ondergeschikt aan dat streven,
inclusief het middel van mis
drijf. Maar dat kon niemand
in 1968 vermoeden
BERT VAN VELZEN
Ford en Nixon tijdens Fords beëdiging.
(Van onze correspondent)
WASHINGTON Gerald (Jerry) Ford is geen poli
tieke zwaargewicht. De val van Spiro Agnew maakte
hem vice-president; de val van Richard Nixon maakte
hem president. Hij is niet de scherpzinnigst^ ziel in de
Amerikaanse politiek, maar dat doet wellicht niets ter
zake: in tegenstelling tot Nixon heeft Ford tenminste
het inzicht dat hjj in zijn presidentschap, het beste ta
lent om zich heen moet vergaren dat met geld en met de
belofte van eer te kopen is.
Na de verbanning van Spiro
Agnew uit het politieke pa
radij» zocht Richard Nixon
niet naar een politieke
krachtpatser, want die kon
hij in zijn schaduw niet ver
dragen- Zij waren trouwens
schaars- Hij vond een kleur
loze man, tweederangs tot op
het bot- Ford droomde ervan
ooit, in een periode van re
publikeinse renaissance,
voorzitter van het huis van
afgevaardigden te worden.
Verder reikten zijn aspiraties
niet- Misschien is dat een
goed teken-
In oktober van het vorig jaar
presenteerde Richard Nixon
tijdens een wonderlijke cere
monie de plaatsvervanger
van Spiro Agnew- Het volk
zag op de beeldbuis hoe
Nixon herhaaldelijk en lang
durig zijn tanden ontblootte
in een bevroren glimlach-
Het was vlak voor de consti
tutionele crisis, die Nixon
veroorzaakte 'door Watergate-
cervölger Archibald Cox te
ontslaan-
Maar tijdens de voorstel
lingsceremonie van Jerry
Ford was er opgeruimde
snaarmuziek, er wandelden
violisten rond; er waren di
plomaten uitgenodigd en po
litici en Nixons dochters Ju
lie en Tricia waren er, de
prinsessen van Nixons stem
busmonarchie- Nixon ver
klaarde toen dat het goed
ging met de natie en dat zijn
critici niet mochten omzien
in wrok in hun „obcessie
met het verleden"- Die ob
cessie was Watergate.
Gerald Ford werd door Ri
chard Nixon gelanceerd tij
dens een ceremonie die de
sfeer had van een deftig za-
kenjubileum, waarvan ieder
een ter plaatse zegt dat het
plezierig is, maar waarvan
men, thuis gekomen en zich
uit de smoking worstelend
zegt, dat het niet te pruimen
was- Iedereen deed bij de
voorstelling vain Jerry Sord
zeer opgeruimd, maar in alle
zielen stond slechts een
woord gebrand: Agnew.
Gerald Ford onderging la-
ehend zijn betimmering door
de politieke schouderklopma
chine- Hij had geen politieke
vijanden, want hij had een
kwart eeuw in het huis van
afgevaardigden uitgèblonken
door middelmatigheid- Hij
was een partijmeeloper- En
volgens het. dictum van wij
len de grote Speaker Sam
Rayiburn, hunnen meelopers
het in het huis van afgevaar
digden zeer ver brengen.
Ford dacht dat het hoogste
dat hij bereiken k-on de Spe
akers-zetel was-
Nixon koos Gerald Ford,
want Ford heeft de naam zo
onkreukbaar te zijn als in de
Amerikaanse politiek maar
mogelijk is- Er was een klei
nigheid: Jack Anderson ont
hulde dat Ford een bedrag
van 15-000 dollar had ge
leend en dat nooit had terug
betaald en een voormalige
handelaar in politieke in
vloed in Washington Robert
Winter -Berger schreef in
een boek dat Jerry Ford niet
brandschoon was- Die be
schuldigingen konplen niet
worden waargemaakt. Jerry
is schoon-
De hemel zij geprezen dat
Richard Nixon John Connal-
ly niet koos, die hem warm
werd aanbevolen maar die in
juli van dit jaar in staat van
beschuldiging werd gesteld
van het aannemen van steek
penningen- Dat is een van de
vele surealistisdhe en Kafka
ëske elementen waaraan het
politieke bestaan van Ri
chard Nixon zo rijk was-
Men stelle zich voor: Agnew
verdwijnt in een walm van
corruptie; Nixon vervangt
hem door John Connally;
Nixon wordt zelf uit het
Witte Huis gejaagd en er zit
een opvolger in de Agnew-
klasse, beschuldigd van het
aannemen van steekpennin
gen- Zij zouden dan wellicht
beiden hebben moeten ver
trekken en dan zou een de
mocraat, Carl Albert, voorzit
ter van het hiuis van afge
vaardigden, nu president zijn
geweest- Albert van Oklaho
ma, de kleine man met een
grote dorst-
Ford dus- Jerry, zo sprak
Nixon tijdens de voorstel-
lingsceremonie, symboliseert
„een nieuw begin". Dat was
profetisch- Ford is het nieu
we begin. Hij arriveerde in
1948 in het huis van afge
vaardigden, het jaar waarin
Harry Truman op wonder
baarlijke wijze de republi
kein Tom Dewey versloeg
„die de nederlaag ontrukte
aan de tanden van de over
winning"- Langzaam klom
Gerald F-ord in de rangen
van zijn partij- Hij was geen
groot redenaar, nocih een
groot denker- Men vernam
de partij'leuzen van hem. Hij
deed zijn best- Zijn opmer
kelijkste uitspraak in het
huis van afgevaardigden
kwam enkele jaren geleden,
toen er een afzettingscam
pagne tegen William Doug
las, rechter in het hoogge
rechtshof werd gevoerd-
Douglas hield er zeer vrije
opvattingen op na en hij pu
bliceerde beschouwingen in
het blad „Evergreen" dat
men niet bepaald tussen de
Leger des Heils-literatu-ur
aantreft- Gerald Ford, leider
van de republikeinse min
derheid in het huis van afge
vaardigden, sloeg op de
trommel voor de verwijde
ring van Douglas- Toen hem
werd gevraagd wat hij vuig
genoeg vond om een afzet
tingsproces te rechtvaardigen
antwoordde Ford: „Alles wat
het Congres daaronder wil
verstaan". Hij heeft die uit
spraak lan-g betreurd- Hij ie
een Ford, geen Cadillac-
Gerald Ford werd op 14 jiull
1930 geboren in Omaha in de
staat Nebraska. Hij werd ad
vocaat, diende 47 maanden in
de Amerikaanse marine in
de tweede wereld-oorlog,
werd weer aktief in de Ka
mer van Koophandel en hij
bouwde daarop zijn politieke
loopbaan. Zijn vrouw heet
Elisabeth Bloomer. Hij heeft
drie zonen: Michael Gerald,
John-Gardner en Steven-
Meigs en een dochter Susan-
Hij is, zoals gezegd, niet
briljant- Lyndon Johnson zet
van Gerald Ford dat hij niet
tegelijkertijd kon lopen en
op kauwgom kauwen en an
deren beweren dat hij veel
te lang rugby heeft gespeeld,
zonder helm. Hij verdedigde
Nix-on trouw, totdat op 5 au
gustus dit niet lan-ger moge
lijk bleek- Ford heeft fat
soen. Hij zal misschien kun
nen bewijzen dat een man
van goede wil met goede
raadgevers een voortreffelijk
president van Amerika kan
zijn-
BERTijVAN VELZEN.
Vervolg van pagina 1)
De dag begon gisteren in de
zelfde chaotische verwarring
die de woensdag typeerde.
„Het lijk wil niet gaan lig
gen", zeiden cynische figuren,
met eelt op de ziel. Er werden
bronnen in het Witte Huis ge
citeerd die zeiden „Nixon
gaat vandaag, morgen, over
enkele dagen aftreden, of hij
bedenkt zich en gaat het uit
vechten tot het bittere einde".
De enige vage twijfel die er
gisteravond laat nog bestond
was omtrent de formule die de
president zou kiezen. Zou hij
tijdelijk ter zijde treden, of
voorgoed het Witte Huis ver
laten Sommigen die Richard
Nixon langer dan vandaag
kennen, vreesden een nieuwe
Nixon-true. Maar dat leek
overdreven. Er waren berich
ten dat Ford al een lijst had
opgezet van veertien republi
keinse kandidaten voor het vi-
ce-prèsidentsohap, met ex-mi
nister van defensie Meivin
Laird aan het hoofd.
Senator Edward Brooke, de
enige zwarte man in de Se
naat, een republikein, diende
donderdag een Congres-resolu
tie in, waarin gezegd wordt
dat het Congres van gevoelen
is dat president Riohard Nixon
"Ti zijn aftreden op geen enkel
punt en door geen enkele au
toriteit Verder dient te worden
vervolgd. Brooke voegde daar
echter aan toe dat het volk op
de hoogte diende te worden
gesteld van alle feiten omtrent
de verantwoordelijkheid van
de president en zijn persoon,
lijke rol in de Watergate-
sehandalen. Hij vroeg in feite
om een volledige schuldbeken
tenis van de president.
De resolutie van Brooke heeft,
wanneer aanvaard door beide
huizen van het Congres, echter
geen bindende kracht. Wel
licht kan Gerald Ford hem,
met voorafgaande goedkeuring
van het Congres, volledige
amnestie v-erlenen; dat is een
absoluut privilege van de pre
sident, dat echter alleen be
trekking heeft op federale
vergrijpen. Nixon kan, als ex-
president ook worden opgeroe
pen om te getuigen in het
Watergate-doofpotproces tegen
Mitchell, Haldeman, Ehrlich-
man en drie anderen, dat op 9
september aanvangt.
Over het vraagstuk van
Nixons immuniteit bestond
gisteravond Iaat nóg grote oit
duidelijkheid. Het voorstel
van Brooke stootte optegen-
stand van tal van zijn colle
ga's, onder wie de zeer invloed
rijken. Ondertussen begrijpt
niemand waarom Nixon afge
lopen maandag, laat in de dag,
zelf „de rokende revolver"
aandroeg' die hem de steun
van vrijwel al zijn partijgeno
ten ontnam.
Donderdag werd gemeld dat
Gerald Ford een korte rede tot
het Amerikaanse volk zou
gaan houden, waarin hij Nixon
zo-u prijzen voor zijn aftreden
als „een daad van staatsman*
sehap".Ford zou van plan zijn
voorlopig alle kabinetsposten
alsmede in het Wite Huis de
staf aan te houden. Op zijn
lijst van kandidaten voor het
vice-presidentsohap staat ook
Edward Brooke. De verkiezing
van een zwarte man tot vice-
president van de Verenigde
Staten zou een grandioos ge
baar zijn ten opzichte van de
bevolkingsgroep die door
Nixon vrijwel volledig werd
genegeerd.
Als andere kandidaten worden
genoemd Rockefeller, de voor
malige minister van justitie
Elliot Richardson, senator Ho
ward Baker en de voormalige
senator van New York, Char
les Goodell. Richardson nam
zijn ontslag als minister van
justitie na de verwijdering
van Wa-tergate-vervolger Ar
chibald Cox en Goodell val
een van Nixons grootste vijan«
den binnen zijn eigen partij,