Noordieren krijgen een nieuwe kans
Charles Colson en de duivel...
PLEZIER IN HET ZOMERKAMP
BIJ BOER SCHALK IN GALDER
„Verkiezingen zijn m.i. een
inhaalmanoeuvre
van politieke partijen"
Voor jongens en meisjes uit Breda
Tekenwedstrijd van
Autotron in Drunen
MISPUNT
HEBZEBAH
kleine
stem
Twijfel
DRS. TH. JONKERGOUW IN NIEUW BOEK:
Economie
Een muisje
zonder staart
W>iuw,,^uy lO juli 1974
12
(Van onze correspondent) kans om tot onderlinge over- houden. Dit geschiedt met een
LONDEN Nogmaals krij- eenstemming te komen. Er zul- beperkt doel de samenstelling
gen de anderhall miljoen inwo- len in het najaar of later op- van een „constitutionele con-
ners van Noord-Ierland een nieuw verkiezingen worden ge- ventie". Gedurende hooguit een
(Van onze correspondent)
WASHINGTON Als gevolg
van zijn misdadige dienstverle
ning aan president Richard
Nixon gaat Charles Colson, die
beweert in december tot de ge
nade Gods te zijn bekeerd,
Christus dienen in de gevange
nis voor een termijn van een
tot drie jaar. Colson werd lid
van een evangelische gebeds
groep in Washington, waarvan
de voormalige senator Harold
Hughes van Iowa de hoofdman
is. Hughes, een alcoholist die
zich al jaren met frisdranken
behelpt en wel eens genoemd
werd als de mogelijke demo
cratische kandidaat voor het
presidentschap, gaf zijn senaats
zetel en zijn politieke invloed
op om lekepreker te worden.
En het is Harold Hughes vooral
die de duivel uit de ziel van
„Chuck" Colson heeft gebeden,
terwijl anderen in de gebeds
groep daar, fervent en emotio
neel aan meehielpen.
Colson zit sinds maandag in de
gevangenis en volgens Arthur
Bums, voorzitter van de „Fe
deral Reserve Board" in Was
hington, die biddtend en met
de bijbel op de schoot de eco
nomische rampspoed probeert
te temmen, is Colson vrijwel
dagelijks op pad geweest
om in een geestelijk boete--'
kleed vergiffenis te vragen van
degenen die hij als Nixons
bijldrager kwaad heeft gedaan.
Colson is bij Arthur - Burns
zelf op bezoek geweest om
hem te vertellen hoe hij, via
malicieuze berichten in de
pers, Burns had willen be
straffen voor diens kritiek op
enikele economische beslissin
gen van president Nixon. De
kranteberiohten zeiden dat
Burns zijn niet geringe in
vloed aan het benutten was
ten behoeve van een verho
ging van zijn salaris.
Charles Colson had geen tijd
om al zijn voormalige vijan
den af te reizen om vergeving
te vragen voor de wonden die
hij hen heeft toegebracht. Hij
zou naar die voormalige sena
tor Joseph Tydinigs van Mary
land moeten, die zijn politieke
loopbaan beëindigd zag dank zij
een door Colson geïnspireerd
onthullingsverhaal in het in
middels overleden blad „Life".
Hij zou nog naar senator John
Tunrey van Californië moeten,
want het was Colson die ervoor
zorgde dat er dagbladadver
tenties verschenen waarin ge
suggereerd werd dat Tunney
een der steunpilaren was van
de straatmisdaad. En hij zou
zich, met gebogen hoofd, tot
de Kennedyfamilie moeten
wenden, want het was Colson
die een vals telegram constru
eerde waaruit moest blijken
dat wijlen president John F.
Kennedy zijn goedkeuring gaf
aan de moord op de Zuidviet-
namese president Ngo Dinh
Diem.
Charles Colson zat vol duivel
se streken, want, voor zijn be
kering, was hij bereid alles te
doen in dienst van zijn mees
ter, Richard Nixon. Hij is nu
„in Christus", zo heeft hij in
tal van televisie-uitzendingen
verklaard. Maar zelfs onder de
40.000.000 miljoen dagelijkse
bijbellezers in Amerika be
staat er een zekere twijfel.
Wordt die twijfel ingegeven
door de, duivel, of is Colsons
„bekering" zijn jongste dui
velse streek?
Ik geloof dat die vraag mag
worden gesteld. Tenslotte
heeft Amerika zelden een pre
sident gekend die zo vaak
„Gods woord" heeft gehan
teerd, die zoveel erediensten
heeft georganiseerd in het
Witte Huis en die zo vaak
Billy Graham, de grote evan
gelist, als sprekende pop op
schoot had. Haldeman en Ehr-
lichman zijn gelovige Christi
an Scientists, die roken noch
drinken. Nixons ontslag van
de lastige minister Wally Hic-
kel, die het opnam voor de
onrustige jeugd, werd ingeluid
met de mededeling dat hij
niet welkom was op de ko
mende religieuze zondags
dienst in het Witte Huis.
God en godsdienst worden ln
Amerika maar al te vaa'k ge
hanteerd als politieke bondge
noten en als politieke wapens.
Zonder „God" komt men in de
Amerikaanse politiek niet ver.
Vandaar dat Eisenhower, die
voordien nimmer ter kerke
ging, op de valreep van zijn
presidentschap een hem pas
sende geloofsrichting vond.
Vandaar <te twijfel aan de
„bekering" van Colson, die
zegt er zelf niet aan te twijfe
len. Colson kan goddank
iets van die twijfel wegnemen
wanneer hij, onder ede, tot
spreken bomt over seculiere
zaken in de Watergate-sfeer.
Hij heeft talloze gesprekken
met Nixon gevoerd waarvan
de geluidsbanden maar niet
los te krijgen zijn. Hij zou
Nixon al in december 1972 op
de hoogte hebben gebracht
van de doofpotkomplotten,
terwijl Nixon zelf zegt daarvan
pas in maart van het vorig
jaar te hebben gehoord. Hij zou
met Nixon over clementie
voor W at ergste- inbreker E.
Howard Hunt hebben gespro
ken; het was Colson die in een
memorandum suggereerde dat
Nixon direct bij het ITT-
schandaal was betrokken en
zo zijn er nog tal van andere
kwesties waarin Colson licht
kan brengen.
Spiro Agnew beleed, bij zijn
afscheid als vice-presidient, in
één adem zijn onschuld en
zijn voorkeur voor gebed en
de steun van God. Uit Nixons
zo zwart gebleken witboek
blijkt dat hij privé de naam
van God bij voorkeur in vloe
ken hanteerde. Alleen pater
Joseph McLaughlin s.j., die na
een korte retraite weer is, te
ruggekeerd in het Witte Huis
als Nixons duiveluitdrijver,
doet er niet aan mee. Hij
heeft het vrijwel nooit over
God, maar altijd over Nixon.
half jaar zal een raadgevend li
chaam van 78 afgevaardigden
over een voor protestanten en
katholieken aanvaardbare rege
ringsvorm mogen praten. Het
resultaat moet aan Londen wor
den voorgelegd.
Donderdagmiddag kreeg het
Britse parlement het witboek
aangeboden waaraan minister
Merlyn Rees van de Labourre-
gering heeft gewerkt sedert de
wanhopige voorjaarsdagenvan
de staking der protestanten
van Belfast en de ineenstor
ting van de vorig jaar gevorm
de Noordierse A-ssamblee. De
socialistische politicus zei na
mens de ministerraad dat het
de bedoeling is de voorgestelde
conventie te laten houden zon
der Britse deelneming of in
menging. Wel echter worden
enige dwingende richtlijnen
gegeven.
Aan de protestante meerder
heid wordt onder geen beding
toegestaan de alleenheerschap
pij van de voorbije halve
eeuw te hervatten. Evenmin
zal de katholieke minderheid
een vetorecht mogen afdwin
gen. De beide bevolkingsgroe
pen moeten een deelgenoot
schap aangaan. En de protes
tanten hebben ondanks hun
afstamming van Schotse en
Engelne kolonisten voorgoed te
beseffen dat de Noordoostelij
ke hoek waar eeuwen geleden
hun voorouders zich vestigden
deel uit maakt van het eiland
dat Ierland heet.
Dit laatste aspect, de zoge
naamde Ierse demensie ge
noemd, werd tot kort geleden
ook door de Britten verwaar
loosd. Rees geeft zich veel
moeite om duidelijk te maken
dat dit mooit meer zal gebeu
ren, hoeveel afkeer de protes
tanten ook toonden van hiet
onder zijn conservatieve voor
ganger Whitelaw bijna verwe
zenlijkte plan een „Raad van
Ierland" te vormen Doch de
stichting van een dergelijke
raad, als een ~kch?k-l of zelfs
een koepel veer de economi
sche en politieke samenwer
king tussen Noord-Ierland en
de Ierse Republiek, wordt in
dit witboek niet meer voorge
schreven-
De verkiezing der deelnemers
aan de conventie is geldig
voor zes maanden of een nog
kortere periode als de leden
eerder overeenstemming kun
nen bereiken. Desnoods kan
Rees, of natuurlijk diens opvol
ger, als Labour de regerings
macht zou verliezen, de zit
tingstij d van de conventie met
drie maanden te verlengen,
onder voorbehoud van goed
keuring door het Londense
parlement. Ook de mogelijk
heid van een plebisciet in
Noord-Ierland wordt opengela
ten, evenals trouwens de
grootte van de meerderheid
der leden van de conventie
voordat de aanbevelingen naar
Loniden gestuurd kunnen wor
den.
Een flinke aanlooptijd naar de
verkiezingen voor de conven
tie is mede daarom noodzake
lijk, meent Rees, die de in
woners van Noord-Ierland
meteen al voor radio en
televisie waarschuwde dat de
bereidheid vati de Britten om
twee miljard gulden per jaar
op de Noordierse begroting toe
te leggen beïnvloed zal wor
den door de bereidheid daar
ginds om de weg naar vrede
en rechtvaardigheid te zoeken.
„Vecht het niet uit, maar
praat het uit", aldus de minis
ter. Hij heeft een vlugschrift
voor de bevolking in voorbe
reiding. Zijn hoop is dat pro
testante en katholieke arbei
ders hun gemeenschappelijke
belangen zullen ontdekken,
nadat er de laatse vier jaar
meer dan duizend doden zijn
gevallen. i
Verreweg de meeste leden van
het Lagerhuis zijn het met de
minister eens. De leider van
de conservatieve oppositie,
Heath, noemde het hoogstbe-,
langrijk dat de verdeling van
de regeringsmacht tussen pro
testanten en katholieken een
onherroepeijke voorwaarde
blijft. Zelfs de Noordierse lei
der Harry West, bitter afkerig
van elke werkelijke mogelijk
heid om de Noordierse katho
lieken enig zelfrespect te gun
nen, richtte geen vijandige
vragen tot minister Rees. La
ter zei Paisley dat de Britten
geen voorwaarden behoorden
te stellen, maar het beviel
hem dat de conventie althans
geen Britse leden zou krijgen.
„Verkiezingen zijn mijns
inziens een inhaalmanoeuvre
van de politieke partijen en
hun voormannen: na de ver
kiezingen heeft men zich pak
weg 3,5 jaar niet met de
burgers bemoeid en in dat
laatste half jaar moeten zij
het „democratiiseringsbeen-
tje" bijtrekken. Vandaar dat
burgers zich stemvee gaan
voelen". Deze niet zo origi
nele, maar wel uitdagende
zin zet de socioloog drs. Theo
Jonkergouiw, docent acade
mie De Horst te Driebergen
aan het begin van zijn boek
„Democratie dicht bij hiuis"
(uitg. H. Nelissen-Proces-
materiaal).
Aan het slot van een uit
voerige analyse over de ge
meentepolitiek, tracht hij te
komen tot een alternatief ge
meenteprogramma. „Alle cre
ativiteit, die nu zo ijverig
wordt toegepast bij het ma
ker. van produkten waar
de mensen overigens niet
eens om vragen zou nu
eindelijk eens gemobiliseerd
moeten- worden voor het na
denken en uitvinden in het
sociale vlak", zegt hij.
Wie al andere publikaties
van Theo Jonkergouw kent
nog niet zo lang geleden
bespraken we zijn beschou
wingen over manipulatie
zal weten, da-t bij hem de
spetters eraf vliegen. In zo
ver bevindt hij zich nu in
het geijikte politieke gezel
schap voor de verkiezingen.
Maar zijn „prikkellectuur",
geschreven op de recente ge
meenteraadsverkiezingen,
maar meer nog op de tijd
erna, heeft een andere be
doeling. „Niet geschreven
voor vakidioten of voor be
stuurders die het allemaal zo
goed weten. Het is wél ge
schreven voor al die mensen,
die als sociale sloper of als
opbouwwerker respectie
velijk afbreken en opbouwen
van sociale instituties in
nieuwbouw of "saneringswij-
ken met de problemen
van de gemeentelijke samen
leving van doen hebben", al
dus Jonkengouw.
Omidat ik zelf de bomen
van het bos dikwijls ook niet
meer kan onderscheiden
wanneer het om gemeentepo
litiek en aanverwante insti
tuties glaat, heeft dit boakje
zeer verhelderend op me ge
werkt om weer eens te ont
dekken welke vorken in
welke stelen steken. In zover
is dit boek (185 pagina's)
belangrijk als informatief ge
schrift; méér nog dan de
conclusies die eruit getrok
ken worden, al leun je die
ook wgl vaak onderschrijven.
Allereerst beschrijft hij de
positie van de burger, ge
meenteraad, wethouders,
burgemeester, ambtenarenap
paraat en d-e vraag: Wie be
slist" er nu eigenlijk? („De
fout zit aan de wortel van
het administratief proces, te
weten daar waar de ambte
lijke deskundigheid maar
één i.p.v. twee en liefst mg
meer mogelijke oplossingen
op tafel legt. Want door deze
ene oplossing te suggereren
kiest de ambtelijke deskun
digheid zelf en neemt zij
derhalve de beslissing").
Vervolgens stelt hij ^an de
orde de centrale overheid,
provincies en gewest en
deelgemeenten en wijkraden,
zoals deze wel of niet functi
oneren vanuit de bestaande
bestuurlijke inbedding. Daar
uit trekt hij o.a. de conclusie
dat de overheid danst naar
de pijpen van de economie
en de meeste raadsleden vin
den ook, dat zij geen inbreuk
mogen maken op deze heili
ge koe. Deze constatering
werkt hij uit in het hoofd
stuk: Het planologisch kwar- x
tet (wonen,i werken, recrea
tie en verkeer), waarbij hij
o.a. uitvoerig Bredero's
Bouwbedrijven uit de doe
ken -doet i.v.m. gemeentelijke
besluitvorming; de con
sequenties die dit heeft tot in
de kleinste gemeenten toe
ten aanzien van de zoge
naamde projectontwikke
laars. „Het zich blind staren
op deelname aan het ge
meentebestuur als instrument
ter uitvoering van de wensen
der gemeenteburgers dient
vermeden te worden". Jon
kergouw was voorzatter PAK
Driebergen.
In het slothoofdstuk „Bur
gers op de bres" beschrijft
hij hoe verschillende politie
ke participatievormen alsme
de de politieke duidelijkheid
bevorderende modellen func
tioneren, uitmondend in een
pleidooi voor het vormen van
programcollegeis als voorhoe
den van „bevrijdingslegers".
Hij is daarhij niet van me
ning dat los van de verhou
ding tussen de centrale over
heid en „het economische le
ven", het bestuur in de „ver
zorgingsstaat" verbeterd kan
worden. Wel is hij ervan
overtuigd, dat dit geen pro
gramma is om de verkiezin
gen „mee in te gaan", maar
wel om de verkiezingen
„mee uit te komen". Een uit
elf punten bestaande „agenda
voor de jaren zeventig"
wordt toegevoegd.
„Als we als burgers én als
werknemers niet meer crea
tiviteit in het sociale vlak
kunnen opbrengen dan nu
gebeurt, kunnen we het in
derdaad wel vergeten. Dan
zal het rijk van de vrijheid
nooit ons deel worden. Dan
blijven wij gevangenen in
een bezette stad",, zo besluit
Jonkergouw zijn boek, dat
op zijn minst de verdienste
heeft, dat het je een aantal
zaken uit de gemeentepoli
tiek op een Nrepaald) rijtje
zet en duidelijker maken. En
duidelijkheid is nooit weg in
dagen van verkiezingen. En
erna.
HENK EGBERS
ideeën. We hebben veel stuk
ken gelopen. Ik zal niet tel
kens vertellen over welke dag
het gaat want dat wordt vrij
saai Op een dag, donderdag
geloof ik, is Pierre, de kok,
ontvoerd: een traditie van net
kamp. Het hele kamp in rep
en roer om hem te zoeken.
Dat lukte. Al met al kunnen
we zeggen dat de eerste week
erg .geslaagd was.
Anigeline en Pleke
Gisteren, toem wij levend
Stratego speelden kwamen wij
een man tegen in een blauwe
Fiat. Naast de mail liep een
grijs zwart poedeltje. En de
man die in de auto zat pro
beerde dat poedeltje over te
rijden. Hij liet het poedeltje
gewoon naast de auto lopen.
Toen wij dat zagen schreef
onze groepsleider Jac zijn au
t«nummer op. Daarna gingen
wij gewoon door met het spel.
Toen wij de vlag in de booim
wilden hangen kwam de man
weer langs met het hondje
maast zijn auto. En reed toen
weg. Later hebben wij hem
niet meer gezien. Toen twee
meisjes van mijn groep de
volgende morgen gingen wan
delen zagen zij ver weg op de
hei het poedeltje eenzaam lo
pen.
MARDE-CHANTAL BOER
Bij boer Schalk aan de Gal-
derseweg bij Breda is het ge
durende enige weken een
drukte van belang. Elke week
komt er een andere groep kin
deren van zes tot veertien jaar
om hier een deel van hun
vakantie door te brengen. De
jongens en meisjes van zes tot
acht jaar overnachten in de
boerderij. De anderen slapen
*8 nachts in tenten.
Vorige week hebben de kin
deren vanwege het slechte
weer weieens binnen moeten
zitten, maar desondanks heb
ben ze zich niet verveeld. Er
werd onder andere het idee
geopperd om stukjes voor de
Kleine Stem te schrijven
waarin de kinderen zelf ver
tellen wat ze zoal beleven.
Hieronder volgen enkele van
deze stukjes.
Hallo,
Wij zijn Amgeline en Piake.
We willen jullie iets vertellen
over de afgelopen kampweek.
De eerste dag hebben we ken
nis gemaakt, een Idee van
Jac., terwijl het plensde van
de regen. We kwamen er al
gauw achter dat we een enor
me leuke groep hadden. Dat
was eigenlijk vrij logisch.
Tenminste Iedereen kende
elkaar al van vorig jaar. Jac
zat al meteen vol keiharde
IB
Karei d'Haens, Graauw, 9 jaar.
IIIIIIIIIIIBIBIIIBBI
Maandagmorgen kwam ik
aan. Het was vies weer. Toen
het 's middags was toen kwam
er opeens een harde wind. De
tenten van de leiders vielen in
elkaar, 's Avonds om 9 uur
werden de tenten weer opge
zet. De eerste avond gingen
we pas om 12 uur slapen. We
deden nog veel spelletjes.
Maar de laatste avond gingen
we een kampvuur maken.
FRANS
Op kamp is het leuk. Je
speelt, je doet van alles.
Maandagochtend zat het te re
genen en allemaal zaten in de
tenten. We hebben een leukie
juffrouw, 's Avon'ds waaidie de
tent van de juffrouw om. In
bed kletsten we allemaal. Ik
kon de hele nacht niet slapen.
Dinsdagmorgen stonden we
om 6 uur op. Gm kwant over
adht aten wij. Ik dacht dat het
al middag was. Om tien uur
was ik in het zwembad. Daar
hebben we lekker gezwom
men.
EDUARD BEZEMBINDER
Dit is een leuk tentenkamp.
We hebben een leuke juf
frouw. Ze heet Ellis. Het was
maandags slecht weer, er was
een tent omgewaaid. We wan
delen door het bos en spelle
tjes. We slapen in warme
slaapzakken. Paul is de baas
van dit kamp. De eettent is
versierd met slingers en lam
pionnen. Er wordt wel eens
gevochten in de tenten. En dat
is niet leuk. Woensdag hadden
we TV. Toen was er voetbal.
Vandaag mogen we iets leuks
maken. Kleien, verven, enz.
Sommige kinderen laten het
luchtbed leeg lopen van de
anderen. Op dit kamp staan
soldatententen. Er zitten ples-
tiese raampjes. Donderdag
doen we vlaggenrovertje in
het bos. We doen de zaklanta
rens aan. Want die nemen we
mee.
EMIEL
Ik vondt het leuk op het
zomerkamp. We zijn naar het
bos geweest. We hebben ge-
verft en gekleit en wil vol
gend jaar graag terug komen
want ik vindt het hier zo leuk
en daarom wil ik graag terug
komen en je mag zelf weten
wat je doet en er is ganzen
bord, en menserger je niet en
autospel, en nog veel meer, en
ze doen allemaal spelletjes
met je, en el, nou ben ik klaar
want ik weet, bijna niets meer
om te vertellen.
8 JAAR, MARGRIET
SCHMITZ-DU MOULIN
Jongens en meisjes, die een tekening, gedicht of
verhaal in de Kleine Stem willen laten zetten kunnen
hun werkstuk sturen naar De Kleine Stem, Reiger
straat 16, Breda.
Verhalen en gedichten maken de meeste kans ge
plaatst te worden. We krijgen namelijk zoveel teke
ningen, dat we er veel moeten laten liggen.
Peter d'Haens, Graauw, 10 jaar.
Jongens en meisjes, die
graag aan tekenwedstrijden
meedoen krijgen de kans een
prijs te winnen in een wed
strijd van Lips Autotron in
Drunen.
Kinderen, die in de vakantie
een bezoekje gaan brengen
aan Lips Autotron kunnen hun
teikenspullen meenemen en
daar een tekening maken. Zijn
er kinderen, die niet naar
Drunen gaan dan kunnen ze
IBHIBBBIIiaiBIBBII
Eindredactie
RIEJA VAN AART
De ouders van Hebzebah
doen alle mogelijke moeite om
van hrin dochter een beleefd
kind te maken. Ze bereiken
eahter niet veel, want Hebze
bah is en blijft een mormel,
een mispunt en een plaaggeest
waar niemand tegenop kan.
Alleen de rijke achternicht van
Hebzebah kan met het meisje
opschieten.
Jongens en meisjes, die het
hele verhaal over Hebzebah
willen lezen kunnen het boek
je „De onhebbelijke Hebze-
baih'i op hun verlanglijstje zet
ten. Het is geschreven door
Edna Mitchell Preston. Ray
Cruiz heeft de leuke tekenin
gen gemaakt. Het boekje
wordt uitgegeven door Kosmos
in Antwerpen en Amsterdam
en kost f 4,90.
hun tekening thuis maken.
Jongens en meisjes, die niet
graag auto's tekenen mogen
een ander onderwerp kiezen
voor hun werkstuk.
De eerste prijs bestaat uit
„een middagje Drunen". De
prijswinnaar of -winnares mag
met vader en moeder, vriendje
of vriendinnetje bij Lips Au
totron achter de coulissen kij
ken, een bezoekje brengen aan
de restauratiewerkplaats en
aan de opslagplaatsen waar
tientallen nog te restaureren
auto's staan, een tocht maken
met een spierwitte Rolls Roy-
ce 1927 met chauffeur en
krijigt een dinertje aangebe
den. Anton Pieck zal op 1
september de prijswinnaars
bekend maken.
De tekeningen kunnen tot
31 augustus worden gestuurd
naar Lips Autroton Drunen.
■■■Illlllllllllll
Er was eens een muisje
Een muisje zonder staart
En die muis was grijs van de
verf
Maar 's morgens ging hij kaas
eten
Maar toen hij hapte zat hij
vast
En bloeden dat hij deed
En toen was het verhaaltje
uit.
TONNY HOFKENS,
OOSTERHOUT
Peter Gommers uit Achtmaal heeft deze tekening gemaakt
voor het behoud van de natuur.