Noordieren krijgen een nieuwe kans Charles Colson en de duivel... PLEZIER IN HET ZOMERKAMP BIJ BOER SCHALK IN GALDER „Verkiezingen zijn m.i. een inhaalmanoeuvre van politieke partijen" Voor jongens en meisjes uit Breda Tekenwedstrijd van Autotron in Drunen MISPUNT HEBZEBAH kleine stem Twijfel DRS. TH. JONKERGOUW IN NIEUW BOEK: Economie Een muisje zonder staart W>iuw,,^uy lO juli 1974 12 (Van onze correspondent) kans om tot onderlinge over- houden. Dit geschiedt met een LONDEN Nogmaals krij- eenstemming te komen. Er zul- beperkt doel de samenstelling gen de anderhall miljoen inwo- len in het najaar of later op- van een „constitutionele con- ners van Noord-Ierland een nieuw verkiezingen worden ge- ventie". Gedurende hooguit een (Van onze correspondent) WASHINGTON Als gevolg van zijn misdadige dienstverle ning aan president Richard Nixon gaat Charles Colson, die beweert in december tot de ge nade Gods te zijn bekeerd, Christus dienen in de gevange nis voor een termijn van een tot drie jaar. Colson werd lid van een evangelische gebeds groep in Washington, waarvan de voormalige senator Harold Hughes van Iowa de hoofdman is. Hughes, een alcoholist die zich al jaren met frisdranken behelpt en wel eens genoemd werd als de mogelijke demo cratische kandidaat voor het presidentschap, gaf zijn senaats zetel en zijn politieke invloed op om lekepreker te worden. En het is Harold Hughes vooral die de duivel uit de ziel van „Chuck" Colson heeft gebeden, terwijl anderen in de gebeds groep daar, fervent en emotio neel aan meehielpen. Colson zit sinds maandag in de gevangenis en volgens Arthur Bums, voorzitter van de „Fe deral Reserve Board" in Was hington, die biddtend en met de bijbel op de schoot de eco nomische rampspoed probeert te temmen, is Colson vrijwel dagelijks op pad geweest om in een geestelijk boete--' kleed vergiffenis te vragen van degenen die hij als Nixons bijldrager kwaad heeft gedaan. Colson is bij Arthur - Burns zelf op bezoek geweest om hem te vertellen hoe hij, via malicieuze berichten in de pers, Burns had willen be straffen voor diens kritiek op enikele economische beslissin gen van president Nixon. De kranteberiohten zeiden dat Burns zijn niet geringe in vloed aan het benutten was ten behoeve van een verho ging van zijn salaris. Charles Colson had geen tijd om al zijn voormalige vijan den af te reizen om vergeving te vragen voor de wonden die hij hen heeft toegebracht. Hij zou naar die voormalige sena tor Joseph Tydinigs van Mary land moeten, die zijn politieke loopbaan beëindigd zag dank zij een door Colson geïnspireerd onthullingsverhaal in het in middels overleden blad „Life". Hij zou nog naar senator John Tunrey van Californië moeten, want het was Colson die ervoor zorgde dat er dagbladadver tenties verschenen waarin ge suggereerd werd dat Tunney een der steunpilaren was van de straatmisdaad. En hij zou zich, met gebogen hoofd, tot de Kennedyfamilie moeten wenden, want het was Colson die een vals telegram constru eerde waaruit moest blijken dat wijlen president John F. Kennedy zijn goedkeuring gaf aan de moord op de Zuidviet- namese president Ngo Dinh Diem. Charles Colson zat vol duivel se streken, want, voor zijn be kering, was hij bereid alles te doen in dienst van zijn mees ter, Richard Nixon. Hij is nu „in Christus", zo heeft hij in tal van televisie-uitzendingen verklaard. Maar zelfs onder de 40.000.000 miljoen dagelijkse bijbellezers in Amerika be staat er een zekere twijfel. Wordt die twijfel ingegeven door de, duivel, of is Colsons „bekering" zijn jongste dui velse streek? Ik geloof dat die vraag mag worden gesteld. Tenslotte heeft Amerika zelden een pre sident gekend die zo vaak „Gods woord" heeft gehan teerd, die zoveel erediensten heeft georganiseerd in het Witte Huis en die zo vaak Billy Graham, de grote evan gelist, als sprekende pop op schoot had. Haldeman en Ehr- lichman zijn gelovige Christi an Scientists, die roken noch drinken. Nixons ontslag van de lastige minister Wally Hic- kel, die het opnam voor de onrustige jeugd, werd ingeluid met de mededeling dat hij niet welkom was op de ko mende religieuze zondags dienst in het Witte Huis. God en godsdienst worden ln Amerika maar al te vaa'k ge hanteerd als politieke bondge noten en als politieke wapens. Zonder „God" komt men in de Amerikaanse politiek niet ver. Vandaar dat Eisenhower, die voordien nimmer ter kerke ging, op de valreep van zijn presidentschap een hem pas sende geloofsrichting vond. Vandaar <te twijfel aan de „bekering" van Colson, die zegt er zelf niet aan te twijfe len. Colson kan goddank iets van die twijfel wegnemen wanneer hij, onder ede, tot spreken bomt over seculiere zaken in de Watergate-sfeer. Hij heeft talloze gesprekken met Nixon gevoerd waarvan de geluidsbanden maar niet los te krijgen zijn. Hij zou Nixon al in december 1972 op de hoogte hebben gebracht van de doofpotkomplotten, terwijl Nixon zelf zegt daarvan pas in maart van het vorig jaar te hebben gehoord. Hij zou met Nixon over clementie voor W at ergste- inbreker E. Howard Hunt hebben gespro ken; het was Colson die in een memorandum suggereerde dat Nixon direct bij het ITT- schandaal was betrokken en zo zijn er nog tal van andere kwesties waarin Colson licht kan brengen. Spiro Agnew beleed, bij zijn afscheid als vice-presidient, in één adem zijn onschuld en zijn voorkeur voor gebed en de steun van God. Uit Nixons zo zwart gebleken witboek blijkt dat hij privé de naam van God bij voorkeur in vloe ken hanteerde. Alleen pater Joseph McLaughlin s.j., die na een korte retraite weer is, te ruggekeerd in het Witte Huis als Nixons duiveluitdrijver, doet er niet aan mee. Hij heeft het vrijwel nooit over God, maar altijd over Nixon. half jaar zal een raadgevend li chaam van 78 afgevaardigden over een voor protestanten en katholieken aanvaardbare rege ringsvorm mogen praten. Het resultaat moet aan Londen wor den voorgelegd. Donderdagmiddag kreeg het Britse parlement het witboek aangeboden waaraan minister Merlyn Rees van de Labourre- gering heeft gewerkt sedert de wanhopige voorjaarsdagenvan de staking der protestanten van Belfast en de ineenstor ting van de vorig jaar gevorm de Noordierse A-ssamblee. De socialistische politicus zei na mens de ministerraad dat het de bedoeling is de voorgestelde conventie te laten houden zon der Britse deelneming of in menging. Wel echter worden enige dwingende richtlijnen gegeven. Aan de protestante meerder heid wordt onder geen beding toegestaan de alleenheerschap pij van de voorbije halve eeuw te hervatten. Evenmin zal de katholieke minderheid een vetorecht mogen afdwin gen. De beide bevolkingsgroe pen moeten een deelgenoot schap aangaan. En de protes tanten hebben ondanks hun afstamming van Schotse en Engelne kolonisten voorgoed te beseffen dat de Noordoostelij ke hoek waar eeuwen geleden hun voorouders zich vestigden deel uit maakt van het eiland dat Ierland heet. Dit laatste aspect, de zoge naamde Ierse demensie ge noemd, werd tot kort geleden ook door de Britten verwaar loosd. Rees geeft zich veel moeite om duidelijk te maken dat dit mooit meer zal gebeu ren, hoeveel afkeer de protes tanten ook toonden van hiet onder zijn conservatieve voor ganger Whitelaw bijna verwe zenlijkte plan een „Raad van Ierland" te vormen Doch de stichting van een dergelijke raad, als een ~kch?k-l of zelfs een koepel veer de economi sche en politieke samenwer king tussen Noord-Ierland en de Ierse Republiek, wordt in dit witboek niet meer voorge schreven- De verkiezing der deelnemers aan de conventie is geldig voor zes maanden of een nog kortere periode als de leden eerder overeenstemming kun nen bereiken. Desnoods kan Rees, of natuurlijk diens opvol ger, als Labour de regerings macht zou verliezen, de zit tingstij d van de conventie met drie maanden te verlengen, onder voorbehoud van goed keuring door het Londense parlement. Ook de mogelijk heid van een plebisciet in Noord-Ierland wordt opengela ten, evenals trouwens de grootte van de meerderheid der leden van de conventie voordat de aanbevelingen naar Loniden gestuurd kunnen wor den. Een flinke aanlooptijd naar de verkiezingen voor de conven tie is mede daarom noodzake lijk, meent Rees, die de in woners van Noord-Ierland meteen al voor radio en televisie waarschuwde dat de bereidheid vati de Britten om twee miljard gulden per jaar op de Noordierse begroting toe te leggen beïnvloed zal wor den door de bereidheid daar ginds om de weg naar vrede en rechtvaardigheid te zoeken. „Vecht het niet uit, maar praat het uit", aldus de minis ter. Hij heeft een vlugschrift voor de bevolking in voorbe reiding. Zijn hoop is dat pro testante en katholieke arbei ders hun gemeenschappelijke belangen zullen ontdekken, nadat er de laatse vier jaar meer dan duizend doden zijn gevallen. i Verreweg de meeste leden van het Lagerhuis zijn het met de minister eens. De leider van de conservatieve oppositie, Heath, noemde het hoogstbe-, langrijk dat de verdeling van de regeringsmacht tussen pro testanten en katholieken een onherroepeijke voorwaarde blijft. Zelfs de Noordierse lei der Harry West, bitter afkerig van elke werkelijke mogelijk heid om de Noordierse katho lieken enig zelfrespect te gun nen, richtte geen vijandige vragen tot minister Rees. La ter zei Paisley dat de Britten geen voorwaarden behoorden te stellen, maar het beviel hem dat de conventie althans geen Britse leden zou krijgen. „Verkiezingen zijn mijns inziens een inhaalmanoeuvre van de politieke partijen en hun voormannen: na de ver kiezingen heeft men zich pak weg 3,5 jaar niet met de burgers bemoeid en in dat laatste half jaar moeten zij het „democratiiseringsbeen- tje" bijtrekken. Vandaar dat burgers zich stemvee gaan voelen". Deze niet zo origi nele, maar wel uitdagende zin zet de socioloog drs. Theo Jonkergouiw, docent acade mie De Horst te Driebergen aan het begin van zijn boek „Democratie dicht bij hiuis" (uitg. H. Nelissen-Proces- materiaal). Aan het slot van een uit voerige analyse over de ge meentepolitiek, tracht hij te komen tot een alternatief ge meenteprogramma. „Alle cre ativiteit, die nu zo ijverig wordt toegepast bij het ma ker. van produkten waar de mensen overigens niet eens om vragen zou nu eindelijk eens gemobiliseerd moeten- worden voor het na denken en uitvinden in het sociale vlak", zegt hij. Wie al andere publikaties van Theo Jonkergouw kent nog niet zo lang geleden bespraken we zijn beschou wingen over manipulatie zal weten, da-t bij hem de spetters eraf vliegen. In zo ver bevindt hij zich nu in het geijikte politieke gezel schap voor de verkiezingen. Maar zijn „prikkellectuur", geschreven op de recente ge meenteraadsverkiezingen, maar meer nog op de tijd erna, heeft een andere be doeling. „Niet geschreven voor vakidioten of voor be stuurders die het allemaal zo goed weten. Het is wél ge schreven voor al die mensen, die als sociale sloper of als opbouwwerker respectie velijk afbreken en opbouwen van sociale instituties in nieuwbouw of "saneringswij- ken met de problemen van de gemeentelijke samen leving van doen hebben", al dus Jonkengouw. Omidat ik zelf de bomen van het bos dikwijls ook niet meer kan onderscheiden wanneer het om gemeentepo litiek en aanverwante insti tuties glaat, heeft dit boakje zeer verhelderend op me ge werkt om weer eens te ont dekken welke vorken in welke stelen steken. In zover is dit boek (185 pagina's) belangrijk als informatief ge schrift; méér nog dan de conclusies die eruit getrok ken worden, al leun je die ook wgl vaak onderschrijven. Allereerst beschrijft hij de positie van de burger, ge meenteraad, wethouders, burgemeester, ambtenarenap paraat en d-e vraag: Wie be slist" er nu eigenlijk? („De fout zit aan de wortel van het administratief proces, te weten daar waar de ambte lijke deskundigheid maar één i.p.v. twee en liefst mg meer mogelijke oplossingen op tafel legt. Want door deze ene oplossing te suggereren kiest de ambtelijke deskun digheid zelf en neemt zij derhalve de beslissing"). Vervolgens stelt hij ^an de orde de centrale overheid, provincies en gewest en deelgemeenten en wijkraden, zoals deze wel of niet functi oneren vanuit de bestaande bestuurlijke inbedding. Daar uit trekt hij o.a. de conclusie dat de overheid danst naar de pijpen van de economie en de meeste raadsleden vin den ook, dat zij geen inbreuk mogen maken op deze heili ge koe. Deze constatering werkt hij uit in het hoofd stuk: Het planologisch kwar- x tet (wonen,i werken, recrea tie en verkeer), waarbij hij o.a. uitvoerig Bredero's Bouwbedrijven uit de doe ken -doet i.v.m. gemeentelijke besluitvorming; de con sequenties die dit heeft tot in de kleinste gemeenten toe ten aanzien van de zoge naamde projectontwikke laars. „Het zich blind staren op deelname aan het ge meentebestuur als instrument ter uitvoering van de wensen der gemeenteburgers dient vermeden te worden". Jon kergouw was voorzatter PAK Driebergen. In het slothoofdstuk „Bur gers op de bres" beschrijft hij hoe verschillende politie ke participatievormen alsme de de politieke duidelijkheid bevorderende modellen func tioneren, uitmondend in een pleidooi voor het vormen van programcollegeis als voorhoe den van „bevrijdingslegers". Hij is daarhij niet van me ning dat los van de verhou ding tussen de centrale over heid en „het economische le ven", het bestuur in de „ver zorgingsstaat" verbeterd kan worden. Wel is hij ervan overtuigd, dat dit geen pro gramma is om de verkiezin gen „mee in te gaan", maar wel om de verkiezingen „mee uit te komen". Een uit elf punten bestaande „agenda voor de jaren zeventig" wordt toegevoegd. „Als we als burgers én als werknemers niet meer crea tiviteit in het sociale vlak kunnen opbrengen dan nu gebeurt, kunnen we het in derdaad wel vergeten. Dan zal het rijk van de vrijheid nooit ons deel worden. Dan blijven wij gevangenen in een bezette stad",, zo besluit Jonkergouw zijn boek, dat op zijn minst de verdienste heeft, dat het je een aantal zaken uit de gemeentepoli tiek op een Nrepaald) rijtje zet en duidelijker maken. En duidelijkheid is nooit weg in dagen van verkiezingen. En erna. HENK EGBERS ideeën. We hebben veel stuk ken gelopen. Ik zal niet tel kens vertellen over welke dag het gaat want dat wordt vrij saai Op een dag, donderdag geloof ik, is Pierre, de kok, ontvoerd: een traditie van net kamp. Het hele kamp in rep en roer om hem te zoeken. Dat lukte. Al met al kunnen we zeggen dat de eerste week erg .geslaagd was. Anigeline en Pleke Gisteren, toem wij levend Stratego speelden kwamen wij een man tegen in een blauwe Fiat. Naast de mail liep een grijs zwart poedeltje. En de man die in de auto zat pro beerde dat poedeltje over te rijden. Hij liet het poedeltje gewoon naast de auto lopen. Toen wij dat zagen schreef onze groepsleider Jac zijn au t«nummer op. Daarna gingen wij gewoon door met het spel. Toen wij de vlag in de booim wilden hangen kwam de man weer langs met het hondje maast zijn auto. En reed toen weg. Later hebben wij hem niet meer gezien. Toen twee meisjes van mijn groep de volgende morgen gingen wan delen zagen zij ver weg op de hei het poedeltje eenzaam lo pen. MARDE-CHANTAL BOER Bij boer Schalk aan de Gal- derseweg bij Breda is het ge durende enige weken een drukte van belang. Elke week komt er een andere groep kin deren van zes tot veertien jaar om hier een deel van hun vakantie door te brengen. De jongens en meisjes van zes tot acht jaar overnachten in de boerderij. De anderen slapen *8 nachts in tenten. Vorige week hebben de kin deren vanwege het slechte weer weieens binnen moeten zitten, maar desondanks heb ben ze zich niet verveeld. Er werd onder andere het idee geopperd om stukjes voor de Kleine Stem te schrijven waarin de kinderen zelf ver tellen wat ze zoal beleven. Hieronder volgen enkele van deze stukjes. Hallo, Wij zijn Amgeline en Piake. We willen jullie iets vertellen over de afgelopen kampweek. De eerste dag hebben we ken nis gemaakt, een Idee van Jac., terwijl het plensde van de regen. We kwamen er al gauw achter dat we een enor me leuke groep hadden. Dat was eigenlijk vrij logisch. Tenminste Iedereen kende elkaar al van vorig jaar. Jac zat al meteen vol keiharde IB Karei d'Haens, Graauw, 9 jaar. IIIIIIIIIIIBIBIIIBBI Maandagmorgen kwam ik aan. Het was vies weer. Toen het 's middags was toen kwam er opeens een harde wind. De tenten van de leiders vielen in elkaar, 's Avonds om 9 uur werden de tenten weer opge zet. De eerste avond gingen we pas om 12 uur slapen. We deden nog veel spelletjes. Maar de laatste avond gingen we een kampvuur maken. FRANS Op kamp is het leuk. Je speelt, je doet van alles. Maandagochtend zat het te re genen en allemaal zaten in de tenten. We hebben een leukie juffrouw, 's Avon'ds waaidie de tent van de juffrouw om. In bed kletsten we allemaal. Ik kon de hele nacht niet slapen. Dinsdagmorgen stonden we om 6 uur op. Gm kwant over adht aten wij. Ik dacht dat het al middag was. Om tien uur was ik in het zwembad. Daar hebben we lekker gezwom men. EDUARD BEZEMBINDER Dit is een leuk tentenkamp. We hebben een leuke juf frouw. Ze heet Ellis. Het was maandags slecht weer, er was een tent omgewaaid. We wan delen door het bos en spelle tjes. We slapen in warme slaapzakken. Paul is de baas van dit kamp. De eettent is versierd met slingers en lam pionnen. Er wordt wel eens gevochten in de tenten. En dat is niet leuk. Woensdag hadden we TV. Toen was er voetbal. Vandaag mogen we iets leuks maken. Kleien, verven, enz. Sommige kinderen laten het luchtbed leeg lopen van de anderen. Op dit kamp staan soldatententen. Er zitten ples- tiese raampjes. Donderdag doen we vlaggenrovertje in het bos. We doen de zaklanta rens aan. Want die nemen we mee. EMIEL Ik vondt het leuk op het zomerkamp. We zijn naar het bos geweest. We hebben ge- verft en gekleit en wil vol gend jaar graag terug komen want ik vindt het hier zo leuk en daarom wil ik graag terug komen en je mag zelf weten wat je doet en er is ganzen bord, en menserger je niet en autospel, en nog veel meer, en ze doen allemaal spelletjes met je, en el, nou ben ik klaar want ik weet, bijna niets meer om te vertellen. 8 JAAR, MARGRIET SCHMITZ-DU MOULIN Jongens en meisjes, die een tekening, gedicht of verhaal in de Kleine Stem willen laten zetten kunnen hun werkstuk sturen naar De Kleine Stem, Reiger straat 16, Breda. Verhalen en gedichten maken de meeste kans ge plaatst te worden. We krijgen namelijk zoveel teke ningen, dat we er veel moeten laten liggen. Peter d'Haens, Graauw, 10 jaar. Jongens en meisjes, die graag aan tekenwedstrijden meedoen krijgen de kans een prijs te winnen in een wed strijd van Lips Autotron in Drunen. Kinderen, die in de vakantie een bezoekje gaan brengen aan Lips Autotron kunnen hun teikenspullen meenemen en daar een tekening maken. Zijn er kinderen, die niet naar Drunen gaan dan kunnen ze IBHIBBBIIiaiBIBBII Eindredactie RIEJA VAN AART De ouders van Hebzebah doen alle mogelijke moeite om van hrin dochter een beleefd kind te maken. Ze bereiken eahter niet veel, want Hebze bah is en blijft een mormel, een mispunt en een plaaggeest waar niemand tegenop kan. Alleen de rijke achternicht van Hebzebah kan met het meisje opschieten. Jongens en meisjes, die het hele verhaal over Hebzebah willen lezen kunnen het boek je „De onhebbelijke Hebze- baih'i op hun verlanglijstje zet ten. Het is geschreven door Edna Mitchell Preston. Ray Cruiz heeft de leuke tekenin gen gemaakt. Het boekje wordt uitgegeven door Kosmos in Antwerpen en Amsterdam en kost f 4,90. hun tekening thuis maken. Jongens en meisjes, die niet graag auto's tekenen mogen een ander onderwerp kiezen voor hun werkstuk. De eerste prijs bestaat uit „een middagje Drunen". De prijswinnaar of -winnares mag met vader en moeder, vriendje of vriendinnetje bij Lips Au totron achter de coulissen kij ken, een bezoekje brengen aan de restauratiewerkplaats en aan de opslagplaatsen waar tientallen nog te restaureren auto's staan, een tocht maken met een spierwitte Rolls Roy- ce 1927 met chauffeur en krijigt een dinertje aangebe den. Anton Pieck zal op 1 september de prijswinnaars bekend maken. De tekeningen kunnen tot 31 augustus worden gestuurd naar Lips Autroton Drunen. ■■■Illlllllllllll Er was eens een muisje Een muisje zonder staart En die muis was grijs van de verf Maar 's morgens ging hij kaas eten Maar toen hij hapte zat hij vast En bloeden dat hij deed En toen was het verhaaltje uit. TONNY HOFKENS, OOSTERHOUT Peter Gommers uit Achtmaal heeft deze tekening gemaakt voor het behoud van de natuur.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1974 | | pagina 14