Kunst en cultuur in Antwerpen Nonchalantenieuwe roman van Sagan BARDOT EN SAGAN DEDEN DEUR OPEN NAAR NU HEIMWEE IN HAARLEM GALERIE VOL PAARDEN IN BOXTEL BOSNEGERS WILLEN KUNSTWERKEN VERKOPEN VOOR SOCIAAL WERK kunst cultuur M OOSTEROM ce Maatschappij jVlissingen. Toneel Klavecimbel Rondleiding Middelheiin Mens Overbodig Nonchalant Zaterdag 6 juli 1974 van de gemeente Goes, rken overeenkomstig het et openbaar aanbesteden: ten zuiden van de van met bijkomende werken en; de grootte van de ter- Ie verwerkte hoeveelheden 1974 bij Openbare Werken, zolang de voorraad strekt. ;zending volgt na storting 102 t.n.v. Comptabele van restitutie. an Openbare Werken, tel. i voor de datum van aan- tingen liggen vanaf 29 juH Ij de Civieltechnische Ai de bus d!ie op L1.00 uur aan- teding. 00 uur in het MET 500 PERSONEN IDEGOM DINER V R IJ, K met het nieuwe orgel. 4 en wij komen U vrijblijvend l ZAALHUUR VRIJ. Financiële Admi- administratie. n het bezit te zijn iloma Boekhou- sn aan het Hoofd 'ersoneelszaken, ssingen. inmarkt is het prettig wer- ilende baan, werk je samen met allerlei mensen in aan- zo'n werkkring hebt, dan 'URG en GOES plaats voor ral. op korte termijn enige li krijgt alle steun van ons zijn goede vooruitzichten kan dit VRIJBLIJVEND dan van 18.00 - 19.00 uur T HET LUIFELTJE STA- URG. dichtingen zijn wij bereik- van maandag tot en met 0 MARTINON, de nieuwe, vaste dirigent van het Residen tie-orkest, is tijdens zijn eer ste optreden in zijn nieuwe functie enthouaist ontvangen door het Haagse publiek. 0 M.H.M. GEELEN, direc teur van de gemeentelijke mu ziekschool in Eindhoven, is benoemd tot directeur van het Twents conservatorium. Hij volgt de heer B. Jacohs op. di met pensioen gaat f EEN REISTOELAGE voor 1974 heeft minister van Doorn van cultuur, recreatie en maatschappelijk werk onder anderen verleend aan Joop Dam n Kloetinge Jan van Leeu wen in Middelburg en Jan Wes- sendorp in Bergen op Zoom. 0 KORTE FILMS uit Neder land, die onlangs een onder scheiding kregen: „Make the difference", kreeg de eerste prijs Biennale Internationale du Film sur l'Aeronautique et L'Espace in Parijs, „Mie Line" was de hoogst gewaardeerde film in de categorie bestemd voor een algemeen publiek tij dens de opdraohtfilmmanifes- tatie in Eindhoven en. „Ren- nie" kreeg een eervolle ver melding op het reclamefestival In Cannes. 0 STREVEN-juni: Jacques de Visscher sprak met Jaap Kruithof, hoogleraar in de ethiek aan de Gentse Rijks universiteit en schrijver van het boek „Ethicologie. Inlei ding tot de studie van het morele verschijnsel". De au teur gaat tijdens het gesprek onder andere in op de (on mogelijkheid, de voorwaarden en de eigen aard van de mo raalwetenschap. Kruithof handhaaft het wetenschappe lijk karakter ervan, maar wil zich ook bezinnen op de voor onderstellingen van deze we tenschap. Verder in Streven van juni onder andere de Arabieren na de oktoberoorlog, Spinola en Portugal, onze „verknoeide" aarde, het geloof in Ierland en Nobelprijswinnaar Patrick White. (Streven» Malmberg b.y,. Leeghwaterlaan lfi. Den Bosch) JEUGD EN SAMENLE VING - juni: In Jeugd en Samenleving is een grote plaats ingeruimd voor het on derwijs. Liesbeth van Marwijk Kooy gaat in op de midden schoolplannen en Wil Arts be kijkt de problematiek van de partiële leerplicht. Alle facet ten van de sport behandelt B. J. Crum in een artikel. De dienstplicht vormt voor veel jongeren een groot probleem. Over de organisaties, die op komen voor dienstweigeraars en dienstplichtigen schrijft Walther Kok. (Jeugd en Samenleving, Ma liesingel 13. Utrecht). DELTA-herfst 1973: „The bullet is through the church' Met deze typisch Nederlandse uitdrukking, kondigen de uit gevers van Delta de opheffing aan van het blad, dat buiten landers in het Engels op de hoogte stelt van Nederlandse zaken. Voornamelijk op het gebied van kunst. Het Neder landse ministerie van cultuur, recreatie en maatschappelijk werk heeft negatief gerea geerd op een verzoek om fi nanciële steun. De uitgevers zien zich zodoende genood zaakt, het winternummer 1973 (dat overigens nog moet ver schijnen) als het laatste te be schouwen. In het voorlaatste nummer van Delta wordt in verhouding tot eerdere afleveringen veel aandacht besteed aan sociale en politieke problemen. (Delta International Publica tion Foundation, J. J. Viotta- straat 41, Amsterdam). SEPTENTRION - mei 1974: In tegenstelling tot de Nederlandse cultuur in het An gelsaksisch lijkt die in Galli sche overzetting beter te flore ren getuige het door de Stich ting Ons erfdeel uitgegeven tijdschrift. Uit de inhoud noe men een artikel van Hans Re- deker over het rustige érotis- me van Ter Borch, vertaalde gedichten van Guido Ge-zelle, Karei van de Woestijne, Jan van Nijlen en Paul van Ostaij (jazeker, het befaamde Dag Visserke vis: Mare salue les choses le matin), terwijl de cultureel attaché in Parijs, de nu al legendarische Sadi de Gorter, zijn tweetaligheid en dichterlijke gaven met veel succes heeft beproefd in ge dichten van Rutger Kopland, Wim Huyskens, Maria de Groot, Jan Bernlef, Hans Vlek, Habakuk II de Baiker en an deren. Une réussite. Goed ge daan. (Septentrion, Kerkstraat 1, "aamsdonk). Eindredactie: Rieja van Aart Voor liefhebbers van toneel, muziek en beeldende kunst, die in de vakantieperiode een be zoekje aan Antwerpen brengen, zijn verschillende aantrekke lijke activiteiten georganiseerd. Zo wordt er bijvoorbeeld in de kathedraal van Antwerpen een concertencyclus gegeven. Voor deze concerten zijn in ternationaal befaamde musici uitgenodigd. Op 12 juli is er een orgelconcert van Montser- rat Torrent uit Barcelona. Op 19 juli bespeelt Jos Wielakke- uit Utrecht het orgel en wor den de sopraan Harue Miyake en de barriton Yasuó Yoshina uit Tokio verwacht. Op 26 juli is er een optreden van Stanis las Deriekaeker uit Antwer pen (orgel) en Rene Jacobs uit Gent (contratenor). Xavier Darasse uit Toulouse sluit de cyclus met een orgelconcert op 2 augustus. Alle concerten be ginnen in de kathedraal (in gang via Groenplaats) om 20.00 uur. De toegang is gra tis. Het Reizend Volkstheater gezelschap voor de provincie Antwerpen, geeft tien voor stellingen van „Les précieuses ridicules" van Molière in het grote schildersatelier van het Rubenshuis in Antwerpen. Molière schreef het stuk in 1659. Twee burgerlijke meisjes willen volgens het verhaal met alle geweld trouwen met ver fijnde, adellijke heertjes. Niet het grappige toeval, maar aan leg en karakter van de perso nen staan centraal in dit werk van Molière, die een scherp oog had voor menselijke ge breken. Hij aarzelt niet de be spottelijke kanten van he* menselijke gedrag te hekelen. „Les précieuses ridicules" wordt van 16 tot en met 19 en van 22 tot en met 27 juli opgevoerd, telkens vanaf 21.00 uur. Kaarten kunnen worden besteld bij het Rubenshuis, Rubensstraat 9B-2000 Antwer pen. De naam Ruckers, onverbre kelijk verbonden met het be roemde Antwerpse klavecim- belbouwerageslacht. staat cen traal op een tentoonstelling, die tot 30 september te zien is in het museum Vleeshuis aan de VUeeshouwersst-raat in Ant werpen. De tentoonstelling wordt gehouden in het kader van de eerste lustrumviering Ruckers-Genootschap. In het Vleeshuis zijn, behalve docu menten over de familie Ruc kers, verschillende muziekin strumenten te zien, die een duidelijk beeld geven van de evolutie van het snaarinstru ment me toetsen. De tentoon stelling die is georganiseerd in samenwerking met het Instru mentenmuseum in Brussel is dagelijks, behalve maandag, geopend van 10.00 tot 17.00 uur open. Antwerpen staat onder an dere békend om zijn musea en verschillende prachtige gebou wen. Voor mensen die dit al les willen bezoeken, maar die niet goed weten waar te be ginnen ontwerpt de dienst voor toerisme, Suikerrui 19, te lefoon 03-32.22.84 passende programma's. Bovendien kun nen gidsen in verschillende ta len uitleg geven over een en ander. En dan is natuurlijk een be zoek aain het Middelheimpork, waarover wij de afgelopen week al schreven, zeker aan te raden. Ongeveer 150 beel den van Belgische kunstenaars zij in dit park geëxposeerd. Ze ziin te zien tot 6 oktober. De expositie die gewijd is aan bet verschijnsel mens en die wordt gehouden in het Bouwcentrum aan de Jan van Rijswijoklaan in Antwerpen duurt tot 31 augustus. Elders i ndeze krant meer over deze tentoonstelling. Francoise Sagan, „Bon jour Tristesse", „Aimez-vous Brahms?", „La Chamade", weet u nogi? „Bonjour Tris tesse" was een sensatie en de sensatie was gisteren en gisteren was twintig jaar geleden. De Fransen hadden een eind gemaakt aan hun oorlog in Indo-China en de Amerikanen waren met de hunne nog niet begonnen; de wereld was nog niet met weggooiflessen bezaaid; ki lometerslange verkeersop stoppingen waren onbekend; Spanje nog een nagenoeg ongeschonden land, „verdo vende middelen" werden nagenoeg uitsluitend door verdorven Aziaten gebruikt; heel veel was ten strengste verboden, onfatsoenlijk en meestal zondig; uw Parijse correspondent werd vanuit Nederland op de vingers ge tikt omdat hij iets positiefs over de Franse priester-ar beiders geschreven had; te levisie was iets voor Ameri kanen die zich niet heter be zig wisten te houden en een slager, die zich een „luxe auto" aanschafte verloor zijn klanten. En een sfinx-ach- tig meisje schreef een „fri vole" roman, die stoutmoe- digen achter zware gordij nen lazen, voor zichzelf het excuus aanvoerend dat het een tragedie was, waarmee zij gelijk hadden. Het was geen meesterwerk. Nu, in de zomer van 1974, zegt het nog alijd sfinx achtige meisje, dat eik ander boek evengoed het succes had kunnen hebben van „Bonjour Tristesse". „Alleen kwam mijn boek in de boekhandel op het moment waarop men behoefte had aan een boek dat op een natuurlijke toon over de din gen der liefde sprak. Dat is alles Zoals men bijvoorbeeld, zoals Josselin zegt, behoefte had aan het „imago" van BrigitteBar dot in „Et Dieu eréa la fem me". Hetgeen het sooiologische belang uitmaakt van de ro mans van Fraingoise Sagan en de films van Brigitte Bardot. Noch de een, noch de ander wrochten meesterwerken. De ene schreef niet beter dan tal van anderen die twintig jaren geleden het ene vel na het andere met vaak diepzinnigere en belangrijker waarheden be schreven en de andere was niet mooier en niet „vrijer" dan tienduizenden andere meisjes uit de vijftiger jaren. Zij hebben beiden simpelweg (volgens haar eigen zeggen, want beiden leven met open ogen) het geluk gehad dat zij haar nummer opvoerden op het ogenblik dat het publiek daar behoefte aan had. Zij vormden de schakel tussen twee tijdperken, tussen twee samenlevingen. Met andere woorden: zij hadden het for tuin voor het voetlicht te tre den op het moment waarop het verleden in het heden ver anderde, want al de hedens daarvóór waren illusies die in het tijdperk van het verleden opgesloten waren. Het heden begon toen de auto rijdende slager zijn klanten niet meer verloor en de eerste voortekenen van de consump tie-maatschappij zich begon nen af te tekenen. Voor Frankrijk is het simpeler te stellen: het heden begon toen „la Rose Rouge" en Saint Ger- ma-in-des-Prés uitgewoed wa ren en de profeten en profe tessen dt eerste barensweeën die mei 1968 zouden voort brengen begonnen te ontwa- Brigitte Bardot. De pijnlijke vraaig is nu of Bardot en Sagan, die tot mei 1968 hoogstwaarschijnlijk en bijna zeker noodzakelijk wa ren, overbodig geworden zijn. Bardot heeft daar zelf vrij duidelijk en met niet te ver onachtzamen kranigheid be vestigend op geantwoord. Al thans wat haarzelf betreft. En zich (grotendeels) aan de die renbescherming gewijd. En er zich van beiwust dat zij, even als Saigan-de-Cynische, essen tieel tot een „populaire popu lariteit" veroordeeld zijn, die weinig met haar boeken en films te maken heeft, maar dloor beider „imago" bepaald is. Bardot en Sagan zijn „per- sonnages" geworden en haar werken betekenen op de aller laatste plaats iets ten over staan van de hedendaagse sa menleving, de maatschappij of de civilisatie, zo men wil. Vandaar dat Bardot en Sagan onder haar beroemdheid ge blikt blijven, ook als de eerste „terwille van de centen" nog maar om de drie of vier jaren een wanhiopiig banale film maakt en de nieuwe roman van Sagan „met een soort ha telijke onverschilligheid" (an dermaal Josselin) gelezen wordt. De nieuwe roman was in 1972 „Des bleus a L'aime" („Blau we plekken op dje ziel") en dit jaar „Un profil perdu" („Een verloren profiel"). Geen meesterwerk. Evenmin als haar andere romans. Maar natuurlijk beter dan 95 pro cent van alle andere alom ter wereld verschijnende romans. Het thema is uiteraard Saga- nees, maar deze keer neemt zij een loopje met zichzelf, met haar roman, met haar le zers. Het verloren profiel is nonchalant geschreven. Niet slordig. Nonchalant. De reuk van sigarettepeuken en ge morste whiskey vormt ander maal de atmosfeer en de mo raal is sedert twintig jaar de zelfde, wat niet betekent dat men aan de oprechtheid van de moraliste mag twijfelen. Geld maakt niet gelukkig, maar zonder geld is er uiteindelijk geen geluk mo gelijk. Wat niet wegneemt, zo leest men, dat geld een ver- aohtelijk en onterend iets is, dat tenslotte alles kapot maakt. Francoise Sagan is te „oud" en te oprecht om lansen te gaan- versplinteren voor het proleta riaat, de arbeidersklasse of de ontwikkelingslanden. Zij heeft zich destijds geschaard onder degenen die de Algerijnse oor log veroordeelden en daarna me t342 andere bekende fran- gaises het manifest voor de vrije abortus ondertekend. Méér mag men haar niet vra gen. Zij heeft het recht haar eigen gevecht te kiezen en niemand kan haar oprechtheid en bescheidenheid betwisten. Gisteren, dat twintig jaar ach ter ons ligt, was zij de intelli gente en tolerante toeschouw ster en gelegenheidsactrice van een redelijk permissieve sa menleving. Intussen is, wat destijds geduld werd, nu Frangoise Sagan. Het Rijksmuseum voor Vol kenkunde in Leiden heeft on verwacht 37 waardevolle kunstvoorwerpen uit de bosne gercultuur van Suriname in bruikleen gekregen. De Wood- carves Association, een federa tie van bosneger-houtsnijders bracht de voorwerpen naar Nederland. Niet omdat men het nodig vond dat de Neder landers kennis zouden maken met deze vorm van kunst, maar omdat men veel geld no dig heeft voor sociaal werk voor de bosnegers. Dit geld hoopt de federatie door middel van verkoop van de kunstwer ken te verkrijgen. Dat de naar Nederland ver voerde kunstwerken voor de bosnegers zelf van grote waar de zijn blijkt uit de voorwaar de die ze bij de verkoop wil len stellen en die inhoudt, dat de koper zich verplicht de voorwerpen aan de bosnegers terug te verkopen als deze dit willen. De collectie is samengesteld uit heilige voorwerpen, die van hun standplaats werden gelicht toen de bosnegers vcr- huisden. Eenmaal gelicht wor den dergelijke voorwerpen in heiligdommen bewaaird. Ze doen dan echter geen dienst meer. Met instemming van de (grootjopperhoofden, priesters, andere gezagsdragers en de bosneger-gemeenschappen van de zes stammen, die in twaalf groepen leven, zijn de voor werpen afgestaan voor het goede doel. Het oudste beeld uit de collectie is dat van een tweehoofdige god, die door alle stammen in het oerwoud werd gebruikt als er recht moest worden gesproken. In de ver zameling zijn verder onder an dere opgenomen een wegwij zer (voor vluchtwegen als er onraad dreigde), een slaven- iliuit, een geesteszieken-bank en een transplantatiepot. De Woodcarvers Association waaraan deze voorwerpen zijn afgestaan, is opgericht up veelvuldig verzoek van de bosnegers. De organisatie heeft de houtsnijkunst op een hoog peil weten te handhaven. Maar behalve voor de bescher ming van de cultuur zorgt ze, volgens de in Nederland wo nende directeur R. Vaarnold, ook voor medische en andere hulp en voor werkgelegenheid. Het ontwikkelin-gsproj eet, dat de federatie nu wil realiseren vergt een, bedrag' van 130.000 Nederlandse oftewel 80.000 Surinaamse guldens. Met dit geld zou in samenwerking met Bruynzeel een pand worden gebouwd in Paramaribo. Volgens hem is er vanuit New York al een hoog bedrag geboden voor de collectie, die nu in Leiden is. Het betreffen de Amerikaanse museum wil de zich echter niet aan de voorwaarde houden, dat de werken beschikbaar moeten blijven voor de bosnegers zelf. De collectie werd toen richting Parijs verscheept, waar de fe deratie ze wilde verkopen. Mevrouw drs. H. M. de Boois, lid van de Tweede Kamer voor de PvdA, zorgde er ech ter voor, dat dit niet doorging. Zij vond volgens de heer Vaarnold, dat de cultuurgoede ren niet in vreemde handen mogen komen. Het Kamerlid ziet de ver koop als een noodsprong. Er moet volgens haar geld komen om het project te financieren. Ze ziet hiervoor wel mogelijk heden, maar beseft ook, dat daarvoor de medewerking van de Surinaamse regering nodig is en ze vreest, dat deze zich niets van de bosnegers aan trekt. Mevrouw De Boois is er zich van bewust, geen priori teiten te kunnen aangeven voor de Surinaamse regering, maar ze wil wel alle mogelij ke middelen hanteren om pri oriteit te krijgen voor het ont wikkelingsproject van de Woodcarves Association. Ze had haar hoop gevestigd op d» nieuwe Surinaamse regering. blijkbaar plicht geworden. Het is met aanzienlijke agressivi teit en vulgaire grotheid ge paard gegaan. Waarvoor idoelo- gische excuses en motieven bedacht zijn, omdat niemand tenslotte integraal onfatsoen lijk is. Nu in Parijs de ene sex-shop na de andere failliet gaat, kwetsen de roman-heldinnen van het sfinx-achtege meisje geen enkel fijnbesnaard ge moed meer. En het andere so- oiloigisChe fenomeen, de even eens intelligente Bardot, is voor velen die eertijds door haar geschokt werden, warm sympathiek geworden. Beide vrouwen amuseren zich met een vleugje ironie om haar legende. Het is misschien jammer dat Francois Sagan in enkele luie weken voor de zoveelste keer hetzelfde vermoeide avontuur vertelt van al de vrouwen uit haar Saganese heelal. Maar de wereld ontkomt minder gauw aan een traditie dan men denkt: „Un Profil Perdu" wordit met vraehtwagenladin- gen tegelijk verkocht. Doch maar weinigen lezen het. En over de geste zich de nieuwe Sagan aan te schaffen en niet te lezen, zou in papierrijkere tijden nog iets te schrijven zijn. Maar, nietwaar? daar zit u echt niet op te wachten. Televisie is, in tegenstelling tot twintig jaar geleden, niet alleen meer iets voor zich ver velende Amerikanen. JAN DRUMMEN 0 Een karakteristiek detail van de architectuur van het Haar lemse stationsgebouw. Merkwaardige combinatie van functioneel ijzer en ornamentaal tegelwerk rond een doorgang met archa ïserende trékken. Aardig is dat de oude aanduiding „derde klas se" nog steeds gehandhaafd is. Tot het wtintigtal stationsgebouwen dat onlangs op de Monu mentenlijst werd geplaatst behoort ook dat van Haarlem. Dat is bijzonder gelukkig want de voorbeelden van de zogenoemde Ju gendstil of Art nouveau zijn in ons land niet zo talrijk. Letter lijk genomen moet men zelfs zeggen dat ook het uit 1908 date rende Haarlemse station geen zuiver voorbeeld van Jugendstil vormt omdat de temperende invloed van een Berlage op de uit bundige krullen en slingers van de Art nouveau in deze schep ping van architect D. A. N. Margadant al duidelijk te onderken nen valt. Zo kan men in het gebouw twee fasen onderscheiden, die van het interieur en van het exterieur. Aan de buitenkant toont het station zich als een knappe evenwichtige composi tie in baksteen, zij het dat wel voldaan is aan het destijds bij stadsbestuur en spoorwegbe drijf heersende verlangen naar monumentaliteit. Binnen wordt men getroffen door de rijke ornamentiek, de tegelta bleaus, bet sierwerk in de met veel allure opgezette toegangs hal. Dezelfde kenmerken vindt men terug in de gebouwen op het eilandiperron. Met name het kantoor van de trein- diensfcleidinig is een boeiende specimen van kunstig materi aalgebruik. Want men kan moeilijk beweren dat, met hoeveel overtuiging ook de versierd-rang werd uitgeleefd, niet tegelijkertijd een functio neel bouwwerk werd gescha pen. Het Haarlemse station is dus een permanente architectuur- tentoonstelling, die aangevuld wordt in de wachtkamer Eerste klasse met een tijde lijke (tot 18 augustus), gewijd aan de gevarieerde geschiede nis van het huidige station en zijn naaste omgeving. Dit met het oo kop de radicale nieuw bouw welke thans in de Haar lemse stationsbuurt plaats vindt. Deze expositie wordt in het centrum van de stad, in de Vishal aan die Grote Markt aangevuld met een andere die aan, de „Qpoorstijl" is gewijd, waarmee de NS-huisstijl wordt bedoeld welke door het ontwerpbureau Tel Design consequent wordt doorgevoerd in beeldmerk, bewegwijzering, belettering en spoorboekje. Ontwerp en gebruik worden hier in wisselwerking getoond. En ook hoe bij zo'n veelopvat- tende opdracht van een groei proces sprake is. Het aardige is dat in deze collectie ook wat voorbeelden van bedrijfs reclame en aanwijzingen voor het publiek uit het begin van deze eeuw zijn opgenomen, ma-ar leuker is om vast te stellen dat tegenwoordige ont werpers dankbaar van die ge gevens gebruik maken om Be iaarden- en Gezinskaarten aan te prijzen. De Fransen- spreken op het ogenblik van de mode- rétro, waarmee ze onze heim wee naar het verleden-, zoals die in d-e boetieks voor onze jongste lichting en in het ou derwetse letterg-ebruik van on ze grafici tot uitdrukking komt, bedoelen. Geen wonder dat de opening van deze Haarlem-se ten toon stellingen met een soort nos talgisch festival, compleet met een tussen de pal-men spelend salonorkest, werd omringd. Wie er wat van wil mee ne men, moet voor een rijksdaal der de catalogus maar ko pen. JOOP BARTMAN Al eeuwen lang worden kunstenaars geboeid door paarden. Paardenliefhebbers tonen op hun beurt belangstelling voor do manier waarop kunstenaars deze dieren uitbeelden. Het zullen daarom waarschijnlijk vooral deze liefhebbers zijn, die zich voe len aangetrokken door de tentoonstelling „Paard in Kunst", die in galerie De Ark in Boxtel wordt gehouden. De inrichters ha ken hierop onder andere in door middel van een speciale stand waarin boeken over paardesport te koop zijn. Eigenaar van de galerie Diok Heesen en zijn medewer ker Henk v.d. Ven willen door mid-de-l van d-eze tentoonstel ling een indruk geven van het vele werk van hedendaagse kunstenaars, dat naar aanlei ding van het th-em-a paard werd gemaakt. Ze hebben niet de pretentie dat een volle-lig beeld te geven en hebben geen bepaalde artistieke be oordeling aangehouden bij de samenstelling van de exposi tie. De inrichters van de ten toonstelling zijn tot de ontdek king gekomen dat het vooral beeldhouwers zijn, die zich tot paarden voelen aangetrokken. Daarnaast blijken echter ook schilders, tekenaars en grafici dit dier als boeiend onderwerp te zien. Velen geven d-e voor keur aan het mooie paard en de ruiter uit de sportwereld, andaren beelden het werk paard van de boer uit. Veel werken hebben een plaatsje gevonden in de gale rie D-e Ark. Grotere beelden zijn op een pleintje voor de in-garag gezet. Niet al deze werkstukken zijn afkomstig uit de hedendaagse kunst. Er is een beperkt aantal schilder ijen, tekeningen en sculptures uit vroegere eeu-wen en verder worden paardenhoofden uit In-dia, Japanse prenten en Af rikaanse kunst getoond. Ten slotte omvat de tentoonstelling een aantal stukken uit de ko ninklijke stallen, waaronder enkele tuigen, die voor de gouden koets worden ge bruikt. De tentoonstelling Paard ln Kunst duurt tot 8 september, is van dinsdag tot en met zaterdag van 11.00 tot 18.00 uur open en op zondag vib 14.00 tot 18.00 uur.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1974 | | pagina 11