Doktersvrouw is altijd bezig
om de onrust te bedwingen
prenslang':../
contact
j I
Hoe een pop
festival mislukt
I J'UIT ORGANISEERT j
I KOMEND SEIZOEN I
I TIEN PROGRAMMA'S I
M GESPREK MET.
SPRAAK
^Mevrouw P. Kok-Kuijken
GERDI
PREGER
Knokke
Vogels
Amada
DONDERDAG 21 JUIVI is
AXEL - De patiënten van
dokter Kok uit Axel kijken al
helemaal niet meer gek op,
als ze de spreekkamer bin
nenstappen en zien dat de
doktersstoel wordt ingeno
men door zijn vrouw, me
vrouw P.A. Kok-Kuijken.
Toen het artsenechtpaar ech
ter zo'n jaar of negen geleden
naar Axel kwam, moest men
in het begin wei even wennen
aan de moderne korte rokjes
en de lange broeken van me
vrouw Kok en vond men het
ook nogal vreemd, dat ze zelf
haar boodschappen deed.
Maar wie de achtergronden
van mevrouw Kok een beetje
leert kennen komt al gauw tot de
ontdekking, dat ze gewoon niet
geboren lijkt te zijn voor een
rustig, gezapig, langs lijntjes
uitgestippelde leefwijze. Ze is de
hele dag aan het draven en orga
niseren. Ze noemt zichzelf dan
ook algemeen adjunct, wat in
houdt dat ze moet invallen voor
alles en iedereen. Als haar man
plotseling wordt weggeroepen,
is ze arts, als de assistente er niet
is. assisteert ze en als haar huis
houdelijke hulp het laat afwe
ten, is ze plotseling
houdelijk.
Daar tussendoor is ze echtge
note (vindt ze heel belangrijk) en
probeert ze een goede moeder te
zijn voor Ab en Ellen van 10 en
Rene van 7 „Het is moeilijk om
je hoofd erbij te houden",
ze ruiterlijk, „maar ik loop zo
niet zo gauw het gevaar vast te
roesten Het is een hele organi
satie om met een arts getrouwd
te zijn. Je bent voortdurend be
zig de onrust in huis te bedwin
gen en de dreigende paniek er
onder te houden" Het komt er
nogal laconiek uit. De 36-jange,
goed-uitziende jonge vrouw, die
tegenover me zit, ontspannen
een sigaret rookt en genietend
een slokje van haar port neemt,
ziet er met direct naar uit dat ze
lijdt onder de strijd met de
spanningen van het dagelijks
bestaan Maar ze is dan ook al
het één en ander gewend Me
vrouw Kok werd geboren in In
donesië, waar haar vader
schoolhoofd was in Soerabaja.
Ze heeft als kind m een kamp
gezeten, maar door haai jonge
leeftijd zijn de gruwelijkheden
gelukkig grotendeels aan haar
voorbijgegaan Tussendoor is ze
nog zo'n 12 jaar in Nederland
geweest, maar voor de soeverei
niteitsoverdracht kwam het ge
zin definitief naar Nederland te
rug en vestigde zich in Den
Haag Na zoveel verschillende
scholen bezocht te hebben, be
gon mevrouw Kok hier op de
middelbare school een beetje
wortel te schieten. Groot was
dan ook het verdriet toen het ge
zin verhuisde naar Badhoeve
dorp en ze naar een school in
Amsterdam moest. Na het be
ëindigen van haar middelbare
opleiding, liet mevrouw Kok
zich inschrijven aan de medi
sche faculteit van de VU in Am
sterdam. „Een oude hartewens
van me", zegt ze nu, „het stond
voor mij vast, dat ik iets in de
medicijnen zou gaan doen. Maar
het had evengoed een opleiding
voor vroedvrouw of verpleegster
kunnen worden. Een jonge stu
dent in de medicijnen uit Kerk-
rade, nu al jaren haar man, stu
deerde ongeveer tegelijkertijd
met haar. Maar zij trok veel met
de meisjes op en de heer Kok zat
in het corps. „Achteraf ben ik
daar wel blij om", vindt me
vrouw Kok, „zo kreeg je tenmin
ste de gelegenheid je zelfstandig
te ontplooien en niet een ver
lengstuk van elkaar te worden".
Maar het was niet meer tegen te
houden: de verloving kwam er
door met het doctoraal examen.
Ze trouwden in september 1962,
in het jaar dat beiden moesten
afstuderen. „We kregen er zo
genoeg van als maar naar el-
kaars kamers te fietsen, dat we
besloten te gaan trouwen. Een
beetje buiten onze planning om
diende onze oudste zich al spoe
dig aan, zodat ik met m'n dikke
buik in Amsterdam heel wat heb
afgefietst. Het mooiste was, dat
Ellen er meteen achteraan
kwam. Toen dacht ik: nu moet ik
opschieten met dat afstuderen,
anders lukt het nooit meer En
fin, het is toch allemaal nog ge
lukt, maar toen moest m'n man
in dienst. Toen we in Waalwijk
gingen wonen (waar we dicht bij
de legerplaats Vught zaten)
hadden we geen rooie cent Je
weet wel, de tijd van de rotan
stoeltjes en het zeil. In die tijd
was ik ook full-time huisvrouw.
Af en toe keek ik eens spijtig
naar m'n diploma Als ik dan
eens een hele enkele keer voor
m'n man moest invallen, stond
ik doodsangsten uit. Bij m'n eer
ste patiënt (ernstige nieraan
doening) stelde ik meteen de
goede diagnose en dat gaf me
moed. Toen zagen we een adver
tentie, dat er een praktijk in
Axel was over te nemen per 1
april 1965. Het was liefde op het
eerste gezicht. Toen we gingen
kijken, was het februari. Een
heldere hemel, allemaal dijkjes,
en dan Axel: geen grote stad,
maar ook geen dorp. De eerste
tijd was ontzettend druk: tim
merlieden en loodgieters over de
vloer om het huis naar onze
hand te zetten. De eerste drie
maanden heb ik hier m'n man
geassisteerd. Van lieverlee is
daar van alles bij gekomen. Ik
doe nu b.v. ook het zwanger
schapsspreekuur.
Als de eerste weeën er zijn,
neemt m'n man het weer over,
Zo'n bevalling zou voor mij niet
te organiseren zijn) (die baby's
komen dan, als ik net m'n vlees
aan het braden ben) en verder
ben ik er te emotioneel bij be-
groepering is. Bovendien werd
nog even haarfijn uit de doeken
gedaan, dat het helemaal niet
om een proces tegen stakende
dokwerkers gaat. Dat willen de
AMADA-aanhangers er name
lijk graag van maken. Van de
twintig beschuldigden werken
er slechts twee in de haven, de
andere achttien zijn studenten.
De Nederlandse kranten heb
ben er weinig aandacht aan be
steed, maar een zestal Neder
landse jongens heeft zich verle
den week de zolen onder de
schoenen vandaan gestept. Niet
alleen uit louter gekkigheid,
maar om aandacht te vragen
voor een in hun ogen sch
rijnende zaak.
Vorige week zondagavond ar
riveerden de zes jongens uit de
buurt van Leiden in Antwerpen,
onderweg naar Brussel. Zij wa
ren daarnaar onderweg om ko
ningin Fabiola een petitie te
overhandigen. Daarin proteste
ren de jongeren tegen het feit,
dat in België, in tegenstelling tot
ons land, nog altijd de jacht op
vogels is toegestaan. De petitie
wordt gevormd door een uitgave
van het tijdschrift „Het Vogel
jaar", waarin een uitgebreid ar
tikel is gewijd aan de vogeljacht.
Een en ander is geïllustreerd
met een foto van Belgische ja
gers met hun buit aan zang
lijsters.
Her en der 1 angs hun route, d ie
ook langs enkele Nederlandse
steden voerde, richtten de jon
gens tentoonstellingen in, die
ook weer opriepen tot vogelbe
scherming. De actie, waarvoor
de jongens een week vrij kregen
van de directeur van hun school,
had in België in ieder geval in
die zin succes, dat een redelijk
groot aantal dagbladen er aan
dacht aan besteedde.
De linkse politieke groepering
in België Alle Macht Aan De Ar
beiders (AMADA), waarvoor wij
in deze rubriek al eerder be
richtten, moet bijzonder voor
zichtig zijn om haar toch al niet
zo grote populariteit bij onze
Zuiderburen niet geheel te ver
liezen. Verleden week waren
aanhangers van de partij name
lijk weer in het nieuws en we
derom ging het om knokparijen
met de politie.
Voor ae rechtbank in Antwer
pen moesten namelijk twintig
personen terechtstaan, die zich
bij de beruchte havenstakingen
van mei vorig jaar te buiten wa
ren gegaan aan het molesteren
van politiemannen en
materiaal. Voor het proces, dat
overigens op verzoek van zowel
aanklager als verdediger ver
daagd werd tot oktober, waren
tweehonderd sympathisanten
naar het gerechtsgebouw geko
men. Die mensen konden na
tuurlijk niet allemaal op de pu
blieke tribune, en daarover ont
stond buiten nogal wat ontevre
denheid. Besloten werd om het
gebouw toch maar binnen te
dringen. Gevolg: weer vechten
met de rijkswacht. De Belgische
kranten versloegen dit gebeuren
in de trant van: „zo kregen de
AMADA-aanhangers dan toch
waar ze voor gekomen waren:
een fijne knokpartij met de poli
tie". Wat natuurlijk niet te best
voor het image van de politieke
In het winkelcentrum De
Bolle in Knokke-Heist vindt dit
jaar voor de zesde keer in suc
cessie een wekelijke folkloristi
sche markt plaats. Op de markt
vinden demonstraties plaats van
allerlei oude beroepen waarvan
in het Vlaamse land nog speci
men te vinden zijn. Iedere don
derdagmiddag in juli en augus
tus - hoogtepunt van de jaar
lijkse vakantieperiode - klinkt
het Hooghuysdraaiorgel waarop
de Heistse Klakkertjes (vissers
kinderen) hun mazurka's en
polka's dansen.
De verkoopsters op deze we
kelijkse markten zijn gekleed in
de historische kledij van Heister
vissersvrouwen, wat op zich een
leuke combinatie vormt met de
vrolijke outfit van de vakantie?
gangers. Krijgt men van het ge
scharrel op de markt honger:
geen probleem. Voor een zeer
democratisch prijsje wordt u
een vissersmaal aangeboden be
staande uit bruin brood, gebak
ken vis en - natuurlijk - een
schuimend pintje bier.
Dit jaar heeft men voor de fol
kloristische markt o.m. de vol
gende beroepen weten aan te
trekken: pottenbakker, netten-
breier, kloefenkapper, zeel
draaier, smid, mandenvlechter,
leerbewerker, garnaalpelster,
keramieker, kantklosster, por
trettekenaars, aquarellist,
houtsnijder, borstelmaker etc.
De kinderen kunnen bezigge
houden worden met ritjes in de
ouderwetse paardetram.
00?
trokken. Bovendien kan m'n
man het veel beter". Dokter Kok
lacht maar eens bescheiden.
„We hebben een heel fijn huwe
lijk en werken gelukkig erg goed
samen", vervolgt mevrouw Kok,
„we praten ook alles door. Het is
hier altijd een drukke bedoe
ning. Maar ik zou niet anders
willen, ik vind het heerlijk.
Sinds kort heb ik m'n huisart
sencertificaat (huisarts is nu ook
een special isatievorm). Verder
voig ik nascholingscursussen,
heb ik speciale „praatuurtjes"
met patiënten die ergens in de
knoop zitten met zichzelf of hun
omgeving (we praten even over
het eccepteren van emoties, iets
normaals waar mensen al gauw
een pilletje voor vragen), help ik
bij het zuigelingen- en kleuter
bureau, zit ik in het bejaarden-
werk en geef ik les aan de oplei
dingsschool voor verpleegkun
digen. Allemaal vermoeiend
werk, dat veel voldoening geeft.
Wanneer ik eens wat tijd voor
mezelf heb"? Mevrouw Kok
glimlacht, ,,'s Morgens van half
neger tot half tien, als ik de bed
den o-rnaak".
(Van onze popmedewerkster)
Dit eerste artikel in de zomer
is helemaal gewijd aan de
problemen rond de popmuziek
in Terneuzen. We hebben een
gesprek gehad met Piet
Kuykens, een van de
organisatoren van het zo
jammerlijk mislukte
pop-festival dat tijdens het
afgelopen carnaval in
Terneuzen het licht zag.
Mislukt, dat is eigenlijk het
enige wat we achteraf van dit
gebeuren kunnen zeggen, en
Piet Luykens is het daar wel mee
eens. Samen met Piet zijn we
eens nagegaan waarom dit toch
zo goed bedoelde festival het
niet heeft gedaan. In de eerste
plaats was het tijdstip, tijdens
de carnavals-dagen, niet zo
gelukkig gekozen. Ér is dan een
grote groep jongeren die
Brabant intrekt en ook de
Vlaanderenhal in Sas van Gent,
met zijn uitstekende
carnavals-avonden, trekt veel
publiek. De bedoeling was om de
jongeren die niet zo gek op
carnaval en alles wat daarbij
komt, hossen, hijsen enz. zijn,
een andere mogelijkheid te
bieden, maar het is gebleken dat
er toch meer jongeren van
carnaval houden dan de
organisatoren hadden voorzien.
Piet Luykens vindt het ook
jammer dat de Centrale
Stichting aan het festival geen
medewerking heeft gegeven. De
organisatoren hadden de
Stichting gevraagd om het
Patronaatsgebouw te mogen
gebruiken. Door een ongelukkig
misverstand verkeerde men
lange tijd in de veronderstelling
dat dit inderdaad mogelijk was,
pas veertien dagen voor het
spektakel hoorde men dat de
Stichting hiervoor geen
toestemming zou verlenen. Het
is wel begrijpelijk dat die
toestemming er niet is gekomen,
het gebouw verkeert de laatste
jaren in een zodanige staat dat
het gewoon gevaarlijk zou zijn
er wat voor evenement dan ook
te organiseren. Er zijn
bijvoorbeeld veel te weinig
stopcontacten, en stroom
hebben de pop-groepen
tegenwoordig echt wel nodig,
ook de toiletten zijn eigenlijk
niet meer te gebruiken.
Dat was dus probleem
nummer één, maar dankzij de
medewerking van de
gemeente-politie, - Piet heeft
daar niets dan lof voor - kreeg
men op het laatste moment
toestemming om op het Java een
tent op te slaan. Op het
allerlaatste moment kwam uit
België een tent en het feest kon
toch nol} door gaan.
Over de medewerking van de
gemeente zijn de
pop-organisatoren minder te
spreken. Toen zij naar het
gemeentehuis stapten om,
vooral financiële, medewerking
te vragen, was het antwoord
kort maar krachtig nee. Waarom
krijgt de Stichting Jess wel die
steun en waarom wij niet, vraagt
Piet Luykens zich af. Het
antwoord daarop is overigens
vrij eenvoudig: de organisatoren
van het Terneuzense
Jess-Festival hebben een
Stichting gevormd, dit in
tegenstelling tot de pop-mensen
die eigenlijk gewoon als
particulieren bij de gemeente
aanklopten. De gemeente
Terneuzen staat zeker niet
afwijzend tegenover het steun
verlenen aan een popgebeuren,
maar het is natuurlijk dan wel
zaak dit in een vroeg stadium
met de gemeente te bespreken.
Verder lijkt het nuttig om de
stichting UIT, die alle tejater
evenementen in
Zeeuwsch-Vlaanderen
organisateert, eigenlijk als
eerste bij het plannen maken in
te schakelen.
Ondanks al deze
moeilijkheden hebben de
organisatoren het festival toch
laten doorgaan, het heeft ze dan
ook een flinke cent gekost. Piet
Luykens is echter niet van plan
te stoppen hij zit weer boordevol
plannen, en we hierinneren ons
wat Jaap den Doelder enige tijd
geleden in deze rubriek heeft
gezegd, Jaap zei toen: een
stichting die zich tot doel stelt
het organiseren van
pop-concerten zie ik in
Terneuzen wel zitten. Als Jaap
en Piet eens om tafel gingen
zitten, kunnen er misschien nog
wel grote dingen gebeuren, en
ook een samenwerking met de
Centrale Stichting behoort wel
tot de mogelijkheden.
Als je dit allemaal zo leest is
het een triest pop-verhaal. De
tijd van elke week een top-groep
is voorbij en niet alleen in
Zeeuwsch-Vlaanderen. Ook het
ontbreken van een geschikte
ruimte speelt in Terneuzen een
grote rol. Het
patronaats-gebouw, in vroeger
dagen de „tempel van de pop"
voor Terneuzen, is, we zeiden
het al, nietnmeer te gebruiken,
of het ooit nog zal worden
opgeknapt, wie weet, maar dat
zal dan wel enige tien duizenden
guldens gaan kosten. Voorlopig
wilden al deze problemen eens
in de kast laten liggen, in
september zullen we weer eens
gaan kijken wat Piet en ook
Jaap van plan zijn in de
komende winter. Volgende week
weer eèn gesprek met een
platen-draaier, dit keer uit Axel
HENK VAN PELT
ZEEUWSCH-VLAAMSE TOP
VIER: 1 Emma Hot Chocolate,
2 De Wilde Boerendochter Ivan
Heylen, 3 Be My Day - The Cats,
4 The Cat Crept In Mud.
The Dizzy Man's Band
Het seizoen zou in augustus in Oostburg geopend moe
ten worden. Men heeft daar dan een filmfestival gepland.
De eerste popgroep komt in september naar Breskens. Dat
zou dan de Dizzy Mans Band moeten worden. In oktober is
Groede aan de beurt. De gedachten gaan uit naar een
liedjeszanger, bijvoorbeeld Wannes van der Velde, Willem
Vermandere. Miel Cools of Ivan Heyls. Sluis krijgt ook het
optreden van een popgroep. Voor de maand december is
daar Fungus gepland. Cabaret komt in januari aan de
beurt. Plaats: Oostburg, groep: Ivo de Wijs of het
Livin' Blues
Vrouwenkabaret. In februari kunnen de blues-liefhebbers
aan hun trekken komen. J'UIT zal proberen Derrol Adams
of Living Blues naar Uzendijke te krijgen. Aardenburg
komt in maart aan de beurt. Gepland is een optreden van
Alquin. Ook wil men proberen de gitarist Leo Kottke of
r on Klement in Aardenburg op de bühne te krijgen. Maar
de datum van zo'n optreden hangt uiteraard af van de tijd
die de heren m Nederland gaan doorbrengen. Het budget
van J'UIT is niet toereikend om zelf buitenlandse artiesten
naar Zeeuwsch-Vlaanderen te halen.
April moet de maand van het experimenteel theater
••■■••aw-vNSSSss» W>:<<-XNSSSWK::
worden. In het Ledeltheater in Oostburg probeert men een
optreden te krijgen van Mystero Buffo of van Proloog. Een
maand later komt er een zanger naar Hoofdplaat. Er zal
een keuze gemaakt worden uit Fon Klement, Vieze Man en
Vuile Gasten en Derrol Adams.
Dat zijn de tien programma's, die voor het komend sei
zoen gepland zijn. Uiteraard dit alles onder voorbehoud,
omdat alle contacten met de groepen en artiesten nog ge
legd moeten worden. Aart Jansze zal daar ten spoedigste
mee aanvangen. Voor de realisatie van dit programma is
een bedrag van f 7000,- beschikbaar.
(Van onze verslaggever)
OOSTBURG - De Stichting J'UIT, die zich bezighoudt
roet het organiseren van evenementen voor jongeren in
West-Zeeuwsch-Vlaanderen, heefl een aantal plannen
voor het komend seizoen. Tijdens de enkele weken geleden
gehouden vergadering spraken leden van de kerngroepen
"iet vertegenwoordigers van diverse plaatselijke groepen
ever het nieuwe programma. Men kwam er tot de volgende
'deeën.
