Huisvrouw: „Graag wat meer vriendelijkheid bij het winkelen De vlot „Het onmogelijke wordt mogelijk" Leren lopen op lucht. Hoechst helpt... Hoechst REVOLUTIONAIR IN LISSABON NA TIEN JAAR: Uw mening binnenland buitenland Hoechst in Nederland. Duitse hooglerare over abortus Juwelenroof in Alphen ad. Rijn Mannen bekennen drie overvallen Donderdag 2 mei 1974 „Ik besef best, dat de ar beidsvoorwaarden en het sala ris van de winkelmeisjes vaak niet denderend zijn, maar moeten wij, winkelende men sen, daarvan de dupe zijn? Moeten wij het daarom maar normaal vinden, dat we tegen woordig niet meer behoorlijk worden geholpen in een win kel?" Aan het woord een huis vrouw, die iedere diag haar boodschappen moet doen en volgens haar daarbij regelma tig de grootste moeite heeft om haar goede humeur te be waren. ,,In de grotere zaken", ver volgt ze, „lijkt het er weieens op dat het personeel al het mogelijke doet om toch vooral maar niet vriendelijk te lij ken, Ik verlang echt niet, dat het personeel zodra je binnen stapt, op je af komt en vraagt wat mevrouw dan wel zou be lieven, m-aar het is toch een normale zaak, dat je antwoord krijgt als je iets vraagt. Kom ik in een zaak voor de eerste keer, dan lijkt het me toch gewoon, diat ik bijvoorbeeld niet direct de wasknijpers weet te vinden. Vraag je aan een winkelmeisje waar je moet zijn, dan loop je de kans, dat je wordt aangekeken of je niet helemaal normaal bent en ver der krijg je de een of andere wazige uitleg waar je het maar mee moet doen. En wie is, om een ander voorbeeld te noemein, nog niet met één arti kel naar drie verschillende kassa's gestuurd? We kunnen natuurlijk ook nog het voor beeld noemen van pratende winkelmeisjes, die klanten weigeren te helpen. Niet dat iedereen zo is. J komt ook winkelpersoneel te gen, dat je goed helpt en ple (Van onze speciale versie in Portugal) LISS. Aan de voet van het «iet vurig rood be kladde standbeeld van de markies i Pombal barst een priester opeens uit in een don derpreek. Hij heeft een paars calotje op het hoofd en op zijn buik bibbert een gouden kruis, tekenen die erop wijzen dat hij geheim kamerheer is van de paus, zo wordt mij uitge legd. De toestromende menigte jouwt hem uit en dreigt ver volgens handtastelijk te wor den, waarop een passerende legerkapitein Padre José (dat is zijn naam) met zachte drang de lounge van een be lendend hotel binnenloodst. „Die smerige communisten op straat hebben me beledigd", briest Padre José. Wiens ge zicht inmiddels ook paars is geworden. „Jullie zijn een stelletje anti-clericale bandie ten, jullie hebben geen respect voor de heilige orde van de Jezuieten en de hel zal jullie deel zijn". Zijn staf met de zilveren knop zwiept vervaar lijk door de lucht. „Calma, calma", sust de kapitein, en terzijde: „Ik moest hem wel meenemen, de mensen zon den hem hebben gelyncht." Even later wordt de kerkelij ke hoogwaardigheidsbekleder onder luidkeels protest door vier gehelmde soldaten van de militaire politie afgevoerd. „De kerk heeft zichzelf ho peloos in discrediet gebracht door zijn onvoorwaardelijke steun aan de fascisten", zegt Nuno Teotonio Pereira, even later wanneer ik hem het zon derlinge tafereel beschrijf. „De rol van de kerk in Portu gal is uitgespeeld". Bepaald geen anti-clericale bandiet, de ze 52-jarige architect en intel lectueel die pas enkele dagen geleden, dankzij de staats greep bevrijd werd uit ae ge vreesde Caxiasgevangenis van de Pide, waar hij gevangen zat wegens het verbergen van explosieve stoffen. De man die me zijn naam en adres toes peelde (alles in Lissabon gaat nog zeer geheimzinnig) fluister de er bij: „Hij is een goed katholiek". Nuno Teotonio Pe reira bevestigt dit onmiddel lijk. „Ja, ik ben katholiek, maar na vier keer gearres teerd te zijn door de Pide, heb ik de overtuiging gekregen dat God niet leeft onder een kardinaalshoed, maar hier, in mijn hart". We praten in zijn beschei den, voor Portugese begrippen gedurfd ingerichte flat. Het ruikt er naar spruitjes en bo nen, onder en naast ons kan ik drievoudig het televissiever- siag van een of andere voet balwedstrijd volgen. Een groot cricifix aan de muur. Nauwe lijks het schuilhol waar je een gevaarlijke revolutionair zou zoeken, maar de staat van dienst van Nuno Pereira liegt er niet om en zijn naam is bij alle Angolacomité's in Europa bekend. Hij vertelt, terwijl hij onder zijn grijze snor de ene sigaar met de andere aan steekt: „Tien jaar lang heb ik met een ondergrondse groep van 50 katholieken ruchtbaar heid proberen te geven aan de schanddaden in de Portugese kolonieën. We vonden dat de wereld de waarheid moest we ten. Daarom gaven we een ge heime nuhliestie n't die Droit a Pinformetion heette. Het blad ve"*—van 1903 tot 1969. Er kwamen in totaal 18 nummers uit. Toen werd het door het regiem opgerold. In middels had ik al een keer gevangen gezeten. Mijn geest verwanten en ik hebben on middellijk een nieuwe publi catie opgezet. „Cahier Cretien de documentation et d'infor mation", hetzelfde liedje. Ik kwam opnieuw in Caxias te recht. En opnieuw begonnen we, ditmaal met Bulletin anti- colonial. Hetzelfde liedje". Ons gesprek wordt herhaal delijk onderbroken door tele foontjes van vrienden, die Nu no Pereira willen gelukwensen met zijn vrijlating. Een mede werkster van hem komt bin nen en valt hem huilend om de hals. Het verhaal nadert zijn climax. „Ik kwam in con tact met een beweging die Louar heette. Het was een groep vrijheidsstrijders die operereerde vanuit Frankrijk en Spanje. Ze hebben banko vervallen gepleegd en een vliegtuig gekaapt om pamflet ten uit te strooien. Dat is door het regiem allemaal geheim gehouden. Op een dag vroeg iemand van Louar of ik twee koffers wilde verbergen. Ik stemde toe, maar de Pide ar resteerde de terroristen zoals ze genoemd werden, en mar telde ze net zo lang tot ze mijn naam loslieten. Op 27 november kwam mijn beurt. Ik zat hier in mijn ochtendjas aan de koffie, toen ze met zijn tienen binnenvielen. Ik werd weer naar de Caxias gevange nis gebracht en in een isoleer cel gegooid, waar ze me ver schrikkelijk geslagen hebben - kijk maar. Er volgden geest dodende en uitzichtloze maan den. Ik wist dat ik ditmaal minstens tien jaar zou krijgen. En toen opeens de bevrijding. Ik zal nooit mijn eerste ge dachte vergeten. Ik dacht: ein delijk wordt het onmogelijke mogelijk". Aldus het relaas van Nuno Pereira zoals hij het zonder opsmuk en omhaal doet - „Er zijn er honderden die het zelf de kunnen vertellen.". Hoe hij over de toekomst denkt? Hij veert jeugdig en ongebroken overeind: „De toekomst is schatrijk aan mogelijkheden en wel om twee redenen, aller eerst is dit niet zo maar een militaire coup geweest. De macht berust bij jonge officie ren, die zeer radicaal zijn. Ze zijn vastbesloten om hun ge neraals en de hele gevestigde orde strak in de hand te hou den. De Spinola stelt niets voor. Hij is een stroman die zal toelaten wat de jonge offi cieren willen. En ten tweede is het volk op straat zich bewust geworden van zichzelf. Er is actie aan de basis. We hebben hier in Portugal iets dat uniek is voor Europa. Stel je voor: geen vakbeweging, geen poli tieke partijen, alles blanco en open. De kans van ons leven om het volk zijn eigen, au thentieke structuur te laten kiezen, ongehinderd door bu reaucratie. De kans om tot echt volkscommunisme te ko men, zonder enig dictaat van bovenaf. De kans om in alle geledingen van de maatschap pij de revolutie door te voeren - ook in het onderwijs, het gezin. Alles moeten we probe ren, en ik vertrouw op de goede afloop. Natuurlijk zijn er gevaren, maar het is de moeite waard, want het volk kan overwinnen. Voor wat ik nu zeg, wil ik graag opnieuw de gevangenis riskeren". Zelden heb ik iemand zo blij horen lachen als Nuno Pe reira bij deze woorden „Cal ma. c3'""a' "t ziic /rouw g-£^ b-iV(cn op de achter grond. zier in het werk heeft. Het valt mij altijd op, dat dat meestal de getrouwde vrou wen van middelbare leeftijd zijn. Ik moet er wel direct bij zeggen dat dat een persoonlij ke ervaring is. Misschien hel pen deze vrouwen beter, om dat ze meestal zelf voor het werk kiezen en blij zijn, dat ze niet meer de hele dag aan het huishouden hoeven te be steden. Volgens mij wordt het be roep van het winkelpersoneel ondergewaardeerd en gaat men er vanuit, dat iedereen dit werk kan opknappen. Hoe veel meisjes zijn er immers niet, die niet weten wat ze na de huishoudschool moeten gaan doen en dan maar win keljuffrouw worden, omdat ze in een fabriek werken ook niet alles vinden? In deze ge vallen kan het wenken niet meer betékenen dan een over- (ADVERTENTIE) gang van school naar huwe lijk. Deze onderwaardering van het beroep komt boven dien nog eens tot uiting in de vaak lage salarissen. Zolang er op deze punten geen wezenlijke veranderin gen komen, kan iik me voor stellen dat de meisjes niet op een enthousiaste manier hel pen en niet de moeite nemen om de klanten een deskundig advies te kunnen geven. Maar toch vind ik, dat je van deze personeelsleden wel mag verwachten, dat ze ge woon beleefd zijn. Hiermee bedoel ik, dat ze je tenminste op een wat vriendelijke ma nier antwoord geven. En daar ontbreekt het tegenwoordig nogal eens aan. Wat ik verlang zijn toch alleen maar dingen, die voor ieder mens vanzelf sprekend zouden moeten zijn. Nu moet je natuurlijk niet alleen het verkooppersoneel iets verwijten. Die onbeleefd heid ondervind je tijdens het winkelen ook van andere klanten. Loop je met een kin derwagen dan zijn veel men sen te beroerd om je te helpen bij het naar binnen en buiten gaan en velen proberen bij voorbeeld met alle mogelijke moeite voor hun beurt te gaan. Tegen het winkelpersoneel wordt bovendien ook niet al tijd zo vriendelijk gespro ken. Automatisch ga je naar re denen zoeken voor deze onbe leefdheid, die steeds erger schijnt te worden. Misschien komt het omdat de mensen, die elkaar nu in de winkel tegenkomen, elkaar niet ken nen. Tegen bekenden doe je niet zo gemakkelijk onvrien delijk. Misschien ligt het ook wel aan de jachtige tijd. Nie mand denkt het zich nog te kunnen veroorloven een praat je te maken in een winkel. Verder kan ik me voorstellen dat het personeel van een zeer groot warenhuis zich mot z« bij de zaak betrokken voelt onvriendelijkheid niet zo gauw tegen. Ik kan me daar om goed voorstellen, dat er met mij veel mensen zijn, die als het winkelmeisje, dat het enige personeelslid is. In een kleine vaak lang be staande winkel kom je deze veel Kever in dergelijke zaak jes de boodschappen zouden doen. Een van de grootste be lemmeringen hierbij vormen echter de prijzen. In ,je op de hoek kan noi g-oedkoop terecht als in j penmarkt. Kunnen ze nu niet jets den waardoor we in het dezelfde sfeer kunnen tó"1 als we nu nog soms uif klein tegenkomen? Als een eens even zou stilstaan k'i dit probleem komt sing misschien autonU|u' Iedereen moet dan toch bew fen, dat het abnormaal Is j, tijdens het winkelen niet j, een beetje beleefdheid vriendelijkheid kan wort, opgebracht". RIEJA VAN Aitl Hebt u bepaalde ervaritnj op dit gebied? Schrijf k per adres: „Redactie Zo zijn ze manieren", De Stem, Rei»J. straat 16, Breda. De Nederlandse bewegingstherapeut Rudi Steuer ontwikkelde de Airtramp uit weefsel van Trevira®-Hochfest. Spastische kinderen moeten Ieren lopen. Dat is moeilijk. Ze zijn zo bang om te vallen. Heel begrijpelijk. Want vallen doet pijn en opstaan zonder hulp is niet makkelijk. Ze moeten éérst hun angst vergeten. Als dèt de bewegingstherapeut lukt, dan groeit de kans op slagen. De Airtramp, het loop-luchtkussen gemaakt van Trevira-Hochfest, helpt hem daarbij. De Airtramp geeft spastische kinderen nieuwe mogelijkheden. De Airtramp is een Nederlandse vinding. Hoechst legde met Trevira-Hochfest de basis voor dit opblaasbare oefenkussen. Op dit zachte reuzenluchtbed verliezen spastische kinderen hun angst om te vallen. Ze leren lopen. Ze leren elke spierbundel van hun lichaam te gebruiken en te trainen. Ze ont dekken een stuk van hetleven, datvoorons zo gewoon is en dat voor hen het geluk is. Veelzijdige trainingspartner. De Airtramp is van ijzersterk materiaal. Hij kan een stootje hebben. En dit maakt hem niet alleen tot een ideaal instrument voor be wegingstherapie, maar ook voor sporttraining. Sportmensen kunnen een deel van hun intensieve trainingsprogramma's vervangen door oefeningen op deze wolk van lucht Samenspel in onderzoek. Zo werkt Hoechst aan de oplossing van actuele problemen. Trevira-Hochfest is het resultaat van gebun delde kennis en systematisch teamwork van chemici, textiel-ingenieurs, toepassings technici en andere specialisten. Dit voorbeeld toont hoe samenwerking van experts op uiteenlopende vakgebieden leidt tot praktische oplossingen van actuele problemen. Hoechst research, een investering in de toekomst. In de research-laboratoria van Hoechst werken 10.300 mensen. Met hun arbeid is jaarlijks een bedrag gemoeid van meer dan 450 miljoen gulden. Koele cijfers, die een nuchter antwoord geven op de uitdaging die de toekomst stelt. Hoechst Holland N.V. en Hoechst Holland Verkoop N.V. zijn onafhankelijke onderne mingen binnen de internationale Hoechst groep. Samen bieden zij een enorm stuk werkgelegenheid: meer dan 2700 Nederlanders. Hoechst Holland N.V. is de produktïe- maatschappij, met Amsterdam als hoofd zetel. Van de vier fabrieken staan er twee in Breda, waar kunststoffen (Hostyren), lakken en poederlakken worden gemaakt. De andere twee staan in Weert (Kallefoliën en Trespa kunststofplatenjen in Vlissingen (fosfaten en grondstoffen voor Trevira). Hoechst Holland Verkoop N.V., gevestigd in Amsterdam, is - de naam zegt het al - het verkoopkantoor. Altijd klaar met alert advies en service als onderdeel van de levering van Hoechst-produkten, zoals kleurstoffen, kunststoffen, chemicaliën, synthetische vezels (Trevira), gewasbeschermings middelen, cosmetica (o.a. Jade), genees middelen enfoliën. In Nederland bepalen Nederlanders het gezicht van de onderneming. Zij kennen hun eigen land en weten waarde know-how van Hoechst (meer dan een eeuw ervaring!) doelmatig kan worden ingezet. Vandaag en in de toekomst. Dat dit in het belang is van relaties en afnemers spreekt vanzelf. Hoechst Holland NV Sara Burgerhartstraat 25 Amsterdam Telefoon 020-180321 toestel 314 WASHINGTON (AP) gesprekken die Richard i ziin medewerkers v< "Lr de Watergateaffaire en jnformeel, bespreken wat onderwerpen en er sappig in gevloekt. De „mekken varieerden van V» opmerkingen aan het van politici tot het on de ken van de politieke en dische stappen die ko worden genomen om het ie kunnen bieden aan de tergatecrisis. In hun overwegingen ten zij aan de mogelijk om de hele waarheid te teilen of om het risico meineed te nemen. Het j.at van de president en staf tevoorschijn komt uïö 1300 pagina's tellende affJ van de omstreden gelui* den van het Witte HuiJ gejaagd, verward, gepld soms boos, soms verbijsterd!.; In de vroege geschiedl van het Watergateschand voordat de hele omvang ei bekend was, toonde N| zich tijdens de gespre met zijn medewerkers baasd over het feit dat iem I zo stom kon zijn om afluisil apparatuur te plaatsen in hoofdkwartier van de dei cratisdhe partij. „We zijnl allemaal bij betrokken", I vertelde Nixon zijn stafc Bob Haldeman en zijn ac geur John Dean in een 1 sprek dat 15 september l| plaatsvond. „Dit is een oor| We zullen wat schoten los en het zal wel voorbij zijn". 1 Uit het grote aantal woonil en uitdrukkingen dat in r tekst is geschrapt valt af leiden diat er tijdens de sprekken heel wat kracht* men vielen. De meeste werl over tafel geslingerd d| Nixon zelf en af en toe d' zijn medewerkers. De bijei komsten waren zeer inform en het kwam dan ook ha nooit voor dat Nixon met n neer de president werd aanj spréken. Op 21 maart 1973 spral Nixon, Haldeman n Dean O' de mogelijkheid dat person van het Witte Huis verklar gen aflegt tegenover een derate grand jury. Haldemi „Je kunt weigeren om te p ten. Dat staat in het vij: amendement (van de groi wet)." Nixon: „Dat is Haldeman: „Je kunt ook z< gen dat je het bent verget is het niet?". Dean: „Natui lijk, maar dan loop je wel e grote kans dat je later v meineed wordt beschuldig Nixon: „Maar je kan zegg< „Ik kan het me niet me herinneren". Nixon opende ook de disc sie over de mogelijkheid de hele waarheid aan het lil te laten komen. „De publicit kan me niks verrekken", zei hij. „We overleven het v als we die hele klerezaak n; buiten gooien. En dan bli het voor een maand nog vc velend. Maar ik kan het v aan". De ontmoeting op 21 ma; 1973 tussen Nixon, Dean Haldeman is steeds een van belangrijkste elementen MüNCHEN (KNA) Al hoogleraren in de moraal-thei logie aan de universiteiten e theologische hogescholen West-Duitsland hebben in ee gezamenlijke verklaring na c beslissing van de bondsda over de abortus uitdrukkelij gewezen op de plicht van h dereen, in het bijzonder van c christenen, het leven van ongeboren mens niet aan tasten. De hoogleraren, twinti in getal, geven echter tegeli; kertijd als hun oordeel, dat d keuze van de voorbehoedsmid delen en van het verantwoor ouderschap overgelaten moe worden aan het geweten de ouders. ALPHEN AAN DEN RIJ1 (ANP) De etalageruit va juwelier J. H. Kelderman i Alphen aan den Rijn is gistei ochtend om ongeveer kwaa yoor 5 stukgeslagen. De alarm installatie trad weliswaar i werking, maar voor politie c eigenaar aanwezig waren, ko de rover er met een hoevee! heid sieraden vandoor gaan. AMSTERDAM (ANP) D 23-jarige elektricien H. van I cn de 21-jarige student R. S ®e maandiagocihtenid wegen gewapende overvallen op twe Amsterdamse benzinestation (°P de Gooiseweg en de Car "dis Lelylaan) werden aange houden, hebben nog een derd overval bekend. Volgens d Politie waren zij ook de da ders van de overval, die vrij dagavond werd gepleegd op "Harige pompbediende f esse] aar van een garage aai de Nieuwezijds Voorburgwa Zij sloegen toen de bediend "eer en verdiwenen met ee bedrag van f250,

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1974 | | pagina 14