Winkelpersoneel niet anders dan publiek
ZIJN
ONZE
N
eorge Pompidou
ist dat hij
oest sterven
Vandaag 25 jaar NAVO
gekookte aardappels
zijn best lekker
maar neem nou eens
voor de afwisseling
PERSONEELCHEF OVER BELEEFDHEID IN GROOT WARENHUIS:
CHIPS
Mankementen
DC-10 verholpen
binnenland
buitenland
Milieu
UW MENING
TROUW BEHEERDER VAN DE GA ULLE'S NALATENSCHAP
■ÉSSlilil
Toespraak
Öe Gaulle
wn stijl
Eigen invloed
Interpellatie
over burgerij
on
Werknemers
Zestienhoven
doen beroep
op
PvdA
„Cijfers koper
gehalte overdreven"
Fonds verdeelt
miljoen gulden
ponderdag 4 april 1974
19
„Ik heb natuurlijk veel te
maken met de houding van
0I1S personeel zo'n 250
meest jonge mensen tegen
over het publiek dat ons wa
renhuis bezoekt. Maar ook,
laat ik er dat meteen maar bij
joggen, meit de gedragingen
van dat publiek tegenover ons
personeel. Als pcrsoneelehef
licb ik daarover mijn zorgen.
Ik loop al jaren mee in dit
vak. Kan met de hand op m'n
kart verklaren dat de om
gangsvormen over en weer er
niet op zijn vooruitgegaan".
pe man die tegenover ons zit
aan het grote metalen bureau
is een goede vijftiger. Een
kettingroker. Zijn vingers,
kruin van de nicotine, kennen
geen rust. Hij maakt een ge
jaagde indruk. Ziet er ver
moeid uit. „Kijk, in dit wa
renhuis trouwens in elk
warenhuis stroomt het pu
bliek in en uit. Er gaat geen
winkelbel als er iemand bin
nenkomt. De deuren staan al
tijd uitnodigend open. Duizen
den komen, duizenden gaan.
Kijken, keuren, nemen artike
len in de handen, gaan weg
zonder een woord te zeggen,
of lopen met het begeerde ar
tikel naar een juffrouw die
een kassa bedient. Er is bij
ons geen duidelijke band tus-
klant en winkel, tussen de
man of vrouw die iets wil
kopen en het bedienend perso
neel. Dat stempelt natuurlijk
toch de manier van optreden
van dat personeel. Dat neemt
niet weg dat wij steeds probe
ren mensen die wij in dienst
nemen voor posten waarop ze
veelvuldig met publiek moe
ten omgaan bij te brengen, dat
ze minstens beleefd moeten
zijn. Maar wij zijn meestal al
blij als we winkelpersoneel
kunnen krijgen. En dat be
leefdheidsaspect is dus een
bijzaak. Soms heb ik wel eens
de gedachte, ik spreek dat zel
den uit, dat wa.renliuizen voor
het personeel doorgangshuizen
zijn. Personeel komt en gaat.
Het geucurt niet vaak, er zijn
bepaalde afdelingen die daar
van zijn uitgezonderd, dat per
soneel bij ons jaren achtereen
werkt. En ik weet van colle
ga's dat het elders precies van
hetzelfde laken een pak is".
Hij vertelt wél overtuigd te
zijn van het feit dat jonge
mensen tegenwoordig van
huis-uit veel minder hoffelijk
heid, beleefdheid, goede ma
nieren, meebrengen dan zo'n
10 of 15 jaar geleden. „Ik
bedoel geen serviliteit. Maar
gewoon weten, hoe je met
mensen moet omgaan. Ik ver
lang echt niet van personeel
dat het alles slikt om maar
wat te kunnen verkopen. Ik
heb ook niet de indruk dat het
publiek zo'n soort kruiperig
heid op prijs stelt. Maar het
wil wel behoorlijk te woord
wonden gestaan. Welnu, als ik
door het bedrijf loop en obser
veer wat er aan de hand is
dan constateer ik keer op keer
dal sommige jonge mensen, en
ook ouderen, die beleefdheid
niet kuimen of niet willen op
brengen. Nou moet u niet den
ken dat dit schering en inslag
is. Maar het komt wel tame
lijk veel voor dat een klant
niet behoorlijk te woord wordt
gestaan. Dat die klant als een
soort lastig kind wordt behan-
deld als hij of zij iets
vraagt. Dat leidt als regel niet
tot een kortsluiting. Wel tot
een zekere spanning, tot een
duidelijk tonen van geïrri
teerdheid bij zo'n klant". Hij
lacht. „Maar deze medaille
heeft een keerzijde. In heel
wat gevallen is een klant on
beschoft. U moest eens horen
op welk een onbehoorlijke
toon sommige mensen winkel
personeel aanspreken. Alsof ze
te doen hebben met een soort
vogelvrije-verklaarden. Nou,
als er dan botsingen komen,
sta ik aan de zijde van onze
eigen mensen. Zeker binnens
kamers, als de betrokkene
hier op het matje moet ko
men". Hij zegt dat je over dat
onmiskenbare verschijnsel van
de verruwing van ons gedrag
allerlei zwaarwichtige sociolo
gische theorieën kunt ontwik
kelen. Maar daarmee ben je in
de praktijk niet klaar, merkt
hij op.
„Ik geloof dat dit gebrek
aan manieren waarmee je te
kennen geeft dat je de ander
respecteert, ongeacht de vraag
of die ander personeelslid of
klant is, voortkomt uit de
massaliteit van onze samenle
ving. Ook uit een verkeerd
begrip van wat democratise
ring van de samenleving zou
moeten zijn. En uit de dwaze
gejaagdheid van mensen. Ze
ker mensen uit de grote ste
den. Die hollen altijd. Tegen
de tram, tegen de bus, tegen
de trein, tegen de kantoortijd,
tegen het begin van de bios.
Gaat u maar door. Welnu, ze
hollen ook in een warenhuis.
Gauw even dit halen, dat ko
pen.
Er zijn natuurlijk afdelingen
die zich lenen voor eeh ander,
wat meer bezonnen kooppa
troon. Neemt u de meubel-
afdeling, of de afdeling elek
tronica. Daar zetten wij ook
personeel neer dat over vak
kennis moet beschikken. Ten
minste, als dat er is. Daar
moet personeel staan dat over
het materiaal met de klant
kan pralen. Dat raad kan ge
ven. Daar' heerst gewoon wat
meer rust. Meestal vindt u die
afdelingen wat verder weg in
een warenhuis, niet in de
doorstromings-lanen van de
uit- en ingangen".
Een element van betekenis
is, zo vindt hij, dat een wa
renhuis op de massa is inge
steld. „Vasteklanten hebben
we natuurlijk wel graag. Maar
ook die gaan in de massa ver
loren. Weet u dat wij bezoe
kers die van het platteland
komen er nogal eens onmid
dellijk uithalen. Gewoon, om
dat ze rustiger winkelen, een
vriendelijk woord hebben voor
de bedienden. Dat kunt u keer
op keer horen in onze lunch
room. Voor het personeel is
dat een verademing. Maar dat
reageert wel eens wat afwij
zend. Zeker, als het op zo'n
moment erg druk is".
„Je maakt in dit werk
vreemde dingen mee. Vorige
week nog ontstond er een rel
bij de afdeling cosmetica. Een
alant stond daar te wachten
om geholpen te worden. 3
meisjes bleven rustig met el
kaar staan praten over het
plezier dat ze de avond tevo
ren hadden gehad. Toen de
klant op onvriendelijke toon
vroeg die toon was natuur
lijk begrijpelijk of de da
mes misschien even tijd had
den voor haar kreeg ze een
grote mond. Enfin, het geval
kwam via de chef bij mij. Ik
heb geprobeerd die meisjes
aan het verstand te brengen
dat ze ongelijk hadden. Het is
me niet gelukt.
Weet u, er zijn natuurlijk
personeelsleden die het geen
snars kan schelen. Als ze ont
slag krijgen, moet er al heel
wat aan de hand zijn als ze
niet voor een uitkering in aan
merking komen. Ik heb de
vaste overtuiging dat er men
sen zijn dir het daar op aan
leggen. Dat is trouwens, vind
ik, een probleem apart met
gehuwde werkende vrouwen
die je in dienst neemt. Die
weten dat ze na een bepaalde
diensttijd recht hebben op...
Vult u maar aan. Dat is nu
niet precies bevorderlijk voor
een goede verstandhouding,
een goede sfeer in een bedrijf.
En dat wreekt zich ook weer
op di verhouding klanten-per
soneel. Maar ik moet daar di
rect bij zeggen dat er geluk
kig vele andere voorbeelden
zijn van personeel dat het
goed doet".
Er is onverschilligheid voor
elkaar. In zo'n warenhuis zijn
de verhoudingen met de klan
ten onpersoonlijk. „Er is na
tuurlijk personeel dat geen
enkele band voelt met het be
drijf. Zulke mensen moeten
werken om geld te verdienen,
maar voelen zich zoveel uren
per dag opgesloten. Dat beïn
vloedt hun houding. Ze zijn
chagrijnig, verveeld, onattent.
Maar ook heel wei publiek is
dat. Kijkt u maar eens naar
de onbeschoftheden bij de toe
gangsdeuren, bij de trappen,
bij de roltrappen. En de rot
zooi die het publiek maakt bij
bepaalde afdelingen, de tijd
schriften-stand, bijvoorbeeld,
of bij de boekenverkoop. Onze
mensen bij zulke afdelingen
kunnen voortdurend de chaos
opruimen. Zou u daarvan vro
lijker worden?
Nee, de hoffelijkheid is er
bij veel mensen uit. Zelfs de
beleefdheid. Dat heeft, meen
ik, niets te maken met moder
ne zakelijkheid. Wel met een
levenshouding die gericht is
op haast, eigpn plezier, het ik.
JACQUES LEVIJ
Hebt u bepaalde ervaringen
op dit gebied?
Schrijf ze ons; per adres; Re
dactie „Van mens tot mens" De
Stem, Reigerstraat 16, Breda.
(Van onze redactie buitenland)
PARIJS Zeer vermoedelijk heeft president Pompidou van
Frankrijk ongeveer twee jaar lang geweten dat hij ten dode op-
jeschrevcn was. In elk geval bestond er ruim een jaar geleden
lenerlei twijfel meer bij hem omtrent zijn noodlot.
Tegen een groep journalisten die hem toen op een lunchbij-
eenkomst in het Elysee ondervroegen over zijn gezondheid grijns
de hij: „Elke dag heeft zijn eigen gerucht. De ene dag dat Nixon
tot aftreden zal worden gedwongen en de andere dag weer dat
Ik dood zal gaan. Laten we gaan eten".
Dat Pompidou al vroeg de
mogelijkheid van de dood voor-
rag blijkt ook uit een brief, die
schreef in augustus 1972 en
waarin hij zijn wensen omtrent
in begrafenis had vastgelegd.
„Ik wil begraven worden in
Orvilliers. Ik wil geen bloemen
en kransen of een monument
mijn graf, maar slechts een
eenvoudige grafsteen met mijn
naam en de data van mijn ge
boorte en overlijden erop. Er
moet een mis worden opgedra-
fen in de St. Louis en l'De werk
jn Parijs, waarbij gregoriaanse
"efaen worden gezongen".
De brief met deze mededelin-
n vertrouwde hij toe aan
'ouard Balladur, secretaris-
eneraal van het Elysee. Deze
aakte de inhoud ervan gis
borgen bekend.
Enige weken geleden moet
ij tegan zijn echtgenote opge
merkt hebben, Claude, ik wist
'et een mens zo veel kan
iten". Tot op het allerlaatste
ogenblik heeft hiij zijn taak
'Hen vervulden hetgeen een
Male en archaïsche term
eft met ,4® het harnas
sterven". Deze term is in de
ele wereld gebezigd zowel
tor de Franse oommunisti-
tone partij als dloor de Ameri-
nse minister Kissinger.
van De Gaulle zijn", verklaar
de hiij toen. „Ik ben geen ge
neraal De Gauülle en ik preten
deer diat ook niet. Ik zal het
meer moeiten hebben van
overreding, verzoening, dia
loog. Dat is natuurlijk heel
begrijpelijk, want per slot van
rekening heeft iedereen altijd
toegegeven aan de historische
persoonlijkheid van generaal
De Gauillle en zal dat met mij
niet het geval zijn".
Wel' heeft Pompidou veel
van de techniek en de tafctiek
van De Gaulfe overgenomen.
Hij placht evenals de generaal
zich bij voorkeur direct en via
de televisie tot het volk te
richten. De Gaulle, evenals
bijvoorbeeld Winston Chur
chill, kon een televisiepubliek
een half uur geboeid houden
dioor een rede, waarbij hiirj niet
een keer een voor hem lig
gend papiertje behoefde te
raadplegen.
In Frankrijk kon geen poli
ticus dat - behtlve Pompi
dou.
President Georges Pompidou
rkte zijn politieke carrière
ai1 generaal Charles de Gaul-
f en begon in 1969 zijn eigen
residentschap in de schaduw
an de Gaulie.
Maar hij bracht snel zijn
eigen persoonlijkheid naar vo
et toen hij eenmaal president
en streefde er naar een
stempel op de Franse
eschiedenis te drukken. Ge
tonde de zes jaren dat Pom-
l<k»u als premier diende on-
De Gaulle was hij diens
getrouwe medewerker, die de
Aflijnen van de generaal
"'«de ook al was hij er per-
tlijk soms niet mee eens.
.Sommigen verweten hern in
te periode opportunisme, an-
prezen zijn loyaliteit,
to loyaliteit die ongebroken
■tot zolang De Gaulle het
rssidentsohap bekleedde. Pas
de verkiezingscampagne
to de opvolging van De
ulile liet Pompidou iets blij -
t" van zijn eigen gevoelens
opvattingen.
«Mijn stijl zal niet de stijl
Pompidou heeft eens gezegd
dat het direct contact tussen
de staatsman en het publiek,
met name via die moderne
communiioatietechnieken als de
televisie, het mogelijk heeft
gemaakt dat het Gavdilisme is
blijven leven nadat zijn stich
ter van het politiek toneel was
verdwenen.
Maandag was Pompidou uit
zijn weekendverblijf in het
dorpje Orvilliers, 40 km. ten
westen van Parijs, per ambu
lance naar de hoofdstad terug
gekeerd. Zijn toestand was
plotseling zeer verergerd. Hij
liet zich naar zijn privé-wo-
ning aan de Quai de Bethune
op het oude ile St. Louis in de
Seine brengen.
Dinsdagvoormiddag open
baarden zich symptomen van
een algemene bloedvergifti
ging. Hij wilde toen nog op
staan om zich aam te kleden
en een televisieploeg laten ko
men ott een laatste maal een
boodschap tot de Fransen te
richten, niet om op een dra
matische wijze afscheid te ne
men (wat niet in zijn karakter
lag) maar zeer vermoedelijk
om zijn voorkeur voor een
kandidaat voor zijn opvolging
kenbaar te maken. Maar Pom
pidou was in de middag totaal
niet meer in staat de toe
spraak te houden.
Tot die laaltste dlagen van
zijn leven heeft president
Pompidou aam zijn toegewijde
volgeling minister van bui
tenlandse zaken Michel Jobent,
de instructies gegeven die
kenmerkend zijn voor het bui
tenlands beleid tijdiens zijn
presidentschap. Pompidou trok
die grote lijnen bij zijn ambts
aanvaarding in juli 1969. Hij
wilde dat Europa, een Europa
van staten, zou uitgroeien tot
een unie, een confederatie van
staten. Frankrijk moest een
strikt evenwicht bewaren tus
sen de super-machten, 'maar
trouwblliljven aan zijn „wester
se roeping". Met deze hoofdlij
nen van de buitenlandse poli
tiek toonde Pompidou zicih een
trouw beheerder van de poli
tieke nalatenschap van Clhohles
de Gaulie.
Dit beleid Jideld in dat
Frankrijk zijn vrijheid van
handelen op internationaal ge
bied wilde behouden, binnen
het aiblantiscbe bondgenoot
schap wilde blijven en
tegelijkertijd goedle betrekin
gen met Moskou wilde onder
houden. Als gevolg daarvan
trad met enige regelmaat ver
koeling op in de verhouding
tot de Europese partners, en
tot Moskou of Washington.
„We zijn westers en willen
dat blijven", zo zei Pompidou
tijdens een bezoek aan de
Sovjet-Unie in 1970 tegen zijn
Russische gastheren. Tegelij
kertijd verzette hij zich tegen
een systematische anti-Ame-
riknisme. Hij meende dat
Frankrijk ten onrechte hot
stempel kreeg opgedrukt van
een Europese politiek die
Washington vijandig gezind
was. In werkelijkheid, zo vond
Pompidou, zeiden bij en zijn
minister van buitenlandse za
ken hardop wat de andere Eu
ropese partners stilletjes dach
ten.
Pompidou 9tond op het stand
punt diat de grote Amerikaan
se bondgenoot zijn plaats
moest kennen en buiten de
Europese plannen moest bïij-
Het Gaullistische Frankrijk
verkeert lm de moeilijke posi
tie dat het een zelfstandige
macht met eigen invloed wil
zijn in een wereld waar de
supermachten de onderlinge
verhoudingen en de eigen in
vloedsferen steeds meer rege
len door bilaterale akkoorden
en besprekingen. Wrijving met
Moskou en Washington bleef
dan ook niet uit. Doer een
dramatische vertoon van deze
Franse ambities op de energie
conferentie in Washington,
kwam het tot een openlijke
breuk tussen Frankrijk ener-
en de Verenigde Staten
9 Op IJsland, was het, bij de ontmoeting tussen de Franse pre
sident en president Nixon, dat de internationale pers voor het
eerst gewag maakte van de ongeneeslijke ziekte die Pompidou
onder de leden zou hebben. Zelf heeft de overleden president de
steeds weer opduikende geruchten over zijn ziekte met een soort
galgehumor proberen te ontzen/wwen. Onlangs nog zei hij tegen
de Amerikaanse minister Henry Kissinger: „Iedere keer als
iemand mij een hand geeft, heb ik het idee dat hij mijn pols
voelt".
Pompidou tyerd door generaal De Gaulie bestempeld als zijn
„troonopvolger?. Nadat Pompidou in '68 als premier voor een
grote overwinning van de Gaullisten had gezorgd ontsloeg
de oude generaal hem met de woorden „Pompidou wordt in re
serve gehouden voor de republiek".
Fr heerste grote verslagenheid onder de bevolking toen de
Fransen gisteren in de ochtendbladen vernamen dat hun presi
dent was gestorven.
en de overige EEG-Ianden an
derzijds over de kwestie van
een gemeenschappelijk bena
dering van de energiecrisis.
Deze opstelling versnelde het
proces van verkoeling in de
Atlantische betrekkingen.
Het was overigens lang niet
het eerste pijnlijke voorval in
de Frans-Amerikaanse verhou
ding. Het officieel bezoek dat
Pompidou in 1970 bracht aan
de Verenigde Staten ging ge
paard met. zoveel anti-Franse
demonstraties dat Pompidou
op het punt heeft gestaan zijn
bezioek voortijdig af te bre
ken.
Een telefoontje met veront-
scnulidii'gingen van president
Nixon en een onverwachte
reis van Nixon naar New
Vork om aanwezig te zijn bij
een diner voor de Franse gast
redden toen de zaak.
Diplomatiek zal Frankrijk ie
de komende 5 weken op het in
ternationale toneel door afwe
zigheid schitteren en wel op 'n
ogenblik waarop de toekomst
van Europa op een ongekende
wijze In de waagschaal ligt en
de betrekkingen tussen Europa
en Amerika deze toekomst op
zeer ingrijpende wijze dreigen
te zullen beïnvloeden.
DEN HAAG (ANP) De|
NAVO bestaat vandaag 25,
jaar, maar de grote uiting van
verbondenheid die daarbij ge
manifesteerd had moeten wor
den, gaat niet door. Men is er
niet in geslaagd voor het zil
veren jubileum met een nieu
we Atlantische verklaring te
komen en als gevolg daarvan
heeft president Nixon van de
Verenigde Staten zijn komst
naar Brussel in het „jaar van
Europa" afgelast. De Noordat-
lantisclie Verdragsorganisatie
viert haar jubileum in een cri
sissfeer.
De NAVO heeft meer crises
doorstaan en het heeft er wel
naar uitgezien dat het bondige-
noobschap zou verdwijnen'.
Maar na 2ö jaar bestaat de
NAVO nog en Europa is, in
tegenstelling tot Azië, Afrika
en het Mididen-Oosten ver
schoond gebleven van oor
log.
Het was de angst voor ae
verdere uitbreiding - naar het
westen van de Sovjet-in
vloedssfeer die, in de jaren na
de tweede wereldoorlog, West-
Europa onder de Amerikaanse
atoomparaplu dreef.
Vlak na de toetreding van
de Bondsrepubliek wordt op
14 mei 1955 de tegenhanger
van de NAVO voor Oost-Euro
pa opgericht, het zogenoemde
Warschau-pact.
Het neerslaan door de Sov
jet-Unie van de volksopstand
in Hongarije in 1956 brengt de
strijdkrachten van de NAVO
in staat van paraatheid. Tege
lijkertijd vallen Israël, Frank
rijk en Engeland Egypte bin
nen dat het Suez-kanaal heeft
genationaliseerd.
In maart 1966 eist de Franse
regering het vertrek van de
geallieerde strijdkrachten en
van de NAVO-staven uit
Frankrijk. Het politieke
hoofdkwartier wordt dan over-
ADVERTENTIE)
geplaatst naar Brussel, het mi
litaire hoofdkwartier (SHA
PE) gaat naar C'asteau, even
eens in België, en het militai
re hoofdkwartier voor de
strijdkrachten in Centraal-Eu-
ropa (AFCENT) komt naar
Brunssum in Limburg.
Naarmate de afgelopen peri
ode de vooruitzichten op ont
spanning tussen oost en west
in Europa hoopvoller zijn ge
worden, zijn de spanningen
binnen het bondgenootschap
gegroeid. De Europese leden
van de NAVO staken hun on
genoegen niet onder stoelen of
banken over de wijze waarop
ïij door die Verenigde Staten
zijn ingelicht tijidens de okto-
ber-oorliog van vorig jaar in
het Mid,den-Oosten en de
Amerikanen zijn zeer ver
stoord dal; geen nieurwe Atlan
tische verklaring van de grond
gekomen is. Zij viniden het
voorts onplezierig dat de EEG-
laniden hebben besloten tot
«ontacten met de Arabische
landen, terwijl Washington
voorstander is van onderhan
delingen en bloc tussen de
olieoonsumererade en -produce
rende landen. Washington
heeft al verscheidene malen
min of meer gedreigd met de
terugtrekking van tenminste
een deël van die 300.000 in
Europa gelegerde Amerikaanse
militairen en minister van
fvuitenlandse zaken Kissinger
zei onlangs in een scherpe toe
spraak: „Onze vrienden bezor
gen ons soms meer last dan
onze vijanden".
DE ouders moeten ,,ln JMde
verenigd, samen uitmaken
hoeveel kinderen zij widen
hebben en abortus, kinder
moord en euthanasie mogen
niet gebruikt worden als mid
delen om de bevolkingsgroei
te regelen. Dit zeggen de r.-k.
bisschoppen van Engeland en
Wales in een verklaring.
Dat leuke kleine zusje van de gewone friet is 'n smaakvol
aksentje op uw tafel! Shoestring is in 'n wip goudbruin
en blijft langer knapperig. Haal voor alle zekerheid
snel Shoestring in huis - je kunt 't lekker lang in de
ijskast bewaren!
Shoestring is een diepvriesprodukt
in 't zakje
met de rode ruit
bel 02503-7241 voor informaties
DEN HAAG (ANP)' -- De
Tweede Kaner heeft gister
morgen SGP-fractievoorzitter
Abma verlof gegeven minister
van Agt van Justitie te inter
pelleren over de houdtog van
de bewindsman ten opzichte
van burgerlijke ongehoorzaam
heid. De interpellatie wordt
gehouden na het paasreces van
de lcaimer, in de laatste volle
week van april.
ROTTERDAM '(ANP)'
Het Comité Werknemers Zes-
tienhovein heeft aan de fractie
van de PvdA atn Rotterdam
gevraagd begrip te hebben
voor hun toekomstige werkge
legenheid. Wanneer deze par
tij haar stem onthoudt aan het
beschikbaar stellen van f 5,3
miljoen voor herstel van de
start- en landingsbaan, komt
het voortbestaan van Zestien
hoven, volgens het comité, in
clirect gevaar.
Het Comité Werknemers
Zestienhoveoi heeft haar be
zwaren dinsdag in een tele
gram aan de Rotterdamse
fractie van de PvdA bekend
gemaakt.
ARNHEM CANP) De di
recteur van de provinciale
landbouwkundige dienst in
Gelderland ir. H. P. de Bruin,
heeft stelling genomen tegen
de uitspraak van de Wage-
ningse hoogleraar, prof. dr. ir.
C. T. de Wit. dat jaarlijks 6 k
7 miljoen kilo koper over wei
landen en bouwlanden wordt
uitgestrooid, doordat een deel
van het koper via het voer in
de mest terecht komt. Koper-
delen zijn met name schade
lijk voor schapen.
Volgens schattingen van Ir.
De Bruin komt per jaar onge
veer 425.000 kilo koper door
middel van mest op het
land.
DEN HAAG (ANP) In
het eerste kwartaal van 1974
heeft het Koningin Juliana-
fonds aan diverse instellingen
samen meer dan een miljoen
gulden uitgekeerd. Het Konin
gin Julianafonds is een natio
naal fonds ter bevordering van
maatschappelijk werk en
maatschappelijk opbouw
werk.
In totaiail 167 projecten kre
gen financiële hulp. Het groot
ste bedrag, rond 157.000 gul
den, ging naar in totaal 65
„peuterspeelzalen" als hijdia-
ge in de inrichtingskosten.
(Van een onzer verslaggevers)
BREDA De zes DC-10
luchtreuzen van de KLM zijn
volkomen veilig. Een woord
voerder van de Koninklijke
Luchtvaart Maatschappij deel
de dat gisteren desgevraagd
mee. De KLM is op het ogen
blik druk doende om zijn zes
DC-10's aan te passen aan de
laatste veiligheidsvoorschriften
van de fabriek.
De veranderingen gelden het
ergrendelingssysteem van het
vrachtluik, dat als de operatie
vordt voltooid, viervoudig be
reiligid is.
Zoals gemeld hebben man-
cementen aan dit systeem in
uni 1972 geleid tot het neer
storten van een DC-10 m
tmerika en vermoedelijk ook
tot de ramp met een Turks
toestel van hetzelfde type en
kele weken terug bij P"rij«.
I
PRESIDENT Nicolae Ceauses-
co van Roemenië heeft een
amnestie afgekondigd. Gevan
genisstraffen tot twee jaar
worden kwijtgescholden, even
als gevangenisstraffen tot vijf
jaar voor o.a. personen van 60
jaar en ouder en voor zwangere
vrouwen.
DE commissie „Geloof en Kerk
orde" van de Wereldraad van
Kerken, waarin ook vertegen
woordigers van de r.-k. kek
zitting hebben, komt van 22
juli tot 5 augustus bijeen in de
universiteit van Legon te Ac
cra (Ghana),