TER
W
uit
I00°/o veiligheid
nooit haalbaar
Grimmige
sfeer in
heel Italië
riMMERMAN
t voor d i rekt
aat zijn zelf-
ctie te maken
serie te
Zaterdagbijlage van 2 februari 19 74
(Van onze verslaggevers)
Een keuze uit wanhoopskre
ten:
„Misdaad gaat lonen"
(Utrechts hoofdcommis
saris C. C. van Doesburg)
„Criminaliteit agressie
ver geworden" (hoofdin
specteur Bremer, schei
dend chef recherche bu
reau Warmoesstraat in
Amsterdams rosse buurt).
„Sterkte politie onvol
doende" (mr. J. van der
Lee, burgemeester van
Eindhoven'.
IP „Politie verliest greep"
(mr. F. Perrick, HCvan
Nijmegen).
„De goegemeente begint
genoeg te krijgen van dat
geweld op straat" (mr. B.
de Hoogh, officier van
justitie Utrecht).
„We raken gewend aan
de toenemende agressie"
(Kamerlid dr. W. Drees
die een motie indiende
mede-ondertekend door
de collega's Wiegel en
Aantjes).
Aangifte
Onveilig
Scheuren
Uitbreiding
onze meubelen.
intern vervoeren.
personeelszaken van
lirekt een persoonlijk
Desgewenst ook voor
37.
ran dit blad.
ingelui die bij het
riaanden oud zijn
uitgenodigd te
ploma. Ook voor
dt deze opleiding
sollicitatieformu-
loofd Personeels-
ntroduktiebijeen-
n de gelegenheid
vrij.
-CV.
GEWELD OVERMEESTERT POLITIE
In jaarverslagen van de politie wordt de nood
klok geluid. Geweld lijkt een kankergezwel te
worden. Groot geweld en klein geweld. Een
pistool, een mes en een wurgtouw. Vetkuiven
nieuwe stijl. Particuliere bewakingsdiensten.
Kaping. Gijzeling. Thermische lansen. Bommen.
Verkeer. Dierenmishandeling. Vendetta's. Het
dodelijk geweld van een bankrover in Breda. En
het geweld van de politie die met karabijnen
Dennendal ontruimt.
En geweld, samengebald in cijfers, waarvan
iedereen overigens zijn eigen uitleg kan verbin
den. Daar tegenover de contra-geluiden.
„Geen paniek over een stij
ging van de misdaad" (Justitie
minister Van Agt die „welis
waar redenen ziet am de ont
wikkelingen aandachtig en
zelfs alert te volgen, maar niet
om alarm te slaan").
En ook de minister goochelt
met cijfers waar hij een en an
der gelijk uit destileert. De mis
drijven met een agressief ka
rakter geven weliswaar een
stijging te zien van bijna 17%
(1971 versus 1972), maar het
gaat om kleine getallen (zeker
vergeleken met andere doods
oorzaken als bijvoorbeeld het
verkeer). De vuurwapenwet is
vorig jaar ongeveer evenveel
keer geschonden als in 1972;
'oojiame van de verkeers-
misdrijven is niet imponerend;
on de cijfers voor doden en
zwaargewonden dalen zelfs.
Bovendien - aldus Van Agt, is
de stijging van criminaliteit
vergeleken met de VS, West-
Duitsland en Engeland lager.
Voelen wij ons ook onveiliger?
De NV v.h. Nederlandse Stieh-
Mng voor statistiek heeft het
voor ons uitgeplozen. Meer
dan de helft van de onder
vraagden beschrijft het gevoel
van de Nederlandse burger als
toch wel onveilig (19%), on-
en zeer onveilig
ril) Jongeren zijn het
meest optimistisch; vooral ou
dere vrouwen denken er som
ber over.
En de overgrote meerderheid
ziet een harde lijn als de op
lossing van het vraagstuk.
die oplossing wel zo goed?
at staat zeer te bezien. Om
oei0e^lnn? komen de pechvo-
,m uet §evang en de
eeste echte schurken blijven
P vrije voeten (aldus dr. E.
erongersma in De Nieuwe Li-
(Wm '°ngfsma ze8t. O"
oaarin wordt hij uitvoerig
andere deskundigen se-
stound dat de misdfdfghlfd
d„™ fQerker wordt beteugeld
door strOg0ede bpspofing dan
niet E straffen- M.a.w.
iet de straf. maar de kans om
gepakt te worden schrikt af.
arrestatie zijn wereldje in eik
kaar, veel meer dan bij een
veroordeling van 10 maanden
terwijl hij maar op 6 gerekend
had.
Uit een onderzoek bleek
dat zelfs van ernstige misdrij
ven door de slachtoffers voor
de helft geen aangifte wordt
gedaan. Van 3 op de 1000
misdrijven wordt -volgens een
ander onderzoek- proces ver
baal opgemaakt. In nog geen
40% hiervan spoort de politie
de dader op, maar de zeef is
dan nog niet uitgeschud. Want
de Officier van Justitie hoeft
niet te vervolgen. Hij kan van
strafvervolging afzien, de ver
dachte nog een kans geven
etc. Slechts de helft brengt de
officier voor de rechter. Vrij
heid of ontslag van rechtsver
volging vindt in ruim 6% van
de gevallen plaats. Als u al
deze feiten in een sommetje
hebt uitgezet, blijkt dat stren
gere straffen slechts 500 ge
vangenen op een miljoen mis
drijven raken. In de praktijk
krijgt 75% van de veroordeel
den een boete en/of voor
waardelijke straf, zodat er van
die 500 slechts 140 overblij
ven. En de moraal luidt dus,
dat bij een uiterst strenge
rechtspraak per miljoen mis
drijven niet 140 man, zoals nu,
de cel in gaan, maar 560.
In Engeland is de roep om
bloed in de praktijk beant
woord. In 1957 waren er twee
maal zoveel overvallen als in
1950. De rechters besloten tot
een gezamenlijk standpunt, en
van '57 tot '66 werden de ro
vers systematisch tot strengere
straffen veroordeeld. Met als
resultaat dat in 1966 er drie
maal zoveel overvallen waren
als in 1957.
9 Ook in de politieke „discussie" is het geweld binnengeslopen. Amsterdam 1969).
Een gewonde politieman wordt afgevoerd na geraakt te zijn door een schietende bankrover
(Stockholm 1973).
Geweid lijkt dus niet met
strenge hand in te dammen.
Degenen die hier overigens
het hardst om schreeuwen,
mogen bedenken dat agressie
zich in vele vormen l^an voor
doen. De een kiest de knuppel
en het maskertje op de hoek,
de ander scheurt meedogen
loos met zijn wagen door het
verkeer. De eerste is een
ploert, de tweede menselijk.
De een kan niet uit zijn woor
den komen en gebruikt zijn
handen (en wordt dus boef),
de tweede is welbespraakt en
vernietigt met verbale voltref
fers zijn tegenstanders en hem
wacht applaus. We zijn bang
van de Chinezen, de Ambon-
nezen, de pooiers, de vetkui
ven en de messetrekkers maar
we stromen over van begrip
voor onszelf en onze agressie-
vormen. Een aanrander moet
van ons de-Mesdag-kliniek in;
maar als wij onze auto met
dronken kop en plankgas om
toveren in een ongecorrigeerd
projectiel van duizend kilo in
een winkelstraat, moeten ze
niet aan ons rijbewijs komen.
Straf is bovendien - we leven
toch in een economisch bewus
te tijd nietwaar - erg duur. Op
dit moment zitten er ongeveer
3000 mensen in de cel en dat
kost 100 miljoen per jaar «voor
gevangenissen en rijks werk
plaatsen, wat neerkomt op
honderd gulden per man per
dag. Tegen een dubieuze ren
tevoet.
Wat is dan wel de oplossing?
In elk geval geen gratuite
kreet. De HC's weten het wei
en komen daar vierkant voor
uit in hun jaarverslagen. De
sterkte moet omhoog. Met ze
ker 20%. In 1972 waren er 148
agenten (gemeente plus rijk)
per 100.000 inwoners. In het
kalme jaar 1963 waren ftet er
138, dus geen bar groot ver
schil. Door het mensentekort
san de politie alleen aandacht
besteden aan de zwaardere
misdrijven en het lichtere spul
blijft op de plank. De bezet
ting van de nachtdienst is zor
gelijk.
En mr. Perrick, HC van Nij
megen en tevens hoofdredac
teur van het „Tijdschrift vooi
de politie" gaat nog verder.
Niet alleen kan de politie het
niet aan omdat er te weinig
personeel is, maar ook wordt
het werk bemoeilijkt door een
eigenaardige driehoeksverhou
ding van burgemeester, offi
cier van justitie en de politie
chef. Ook het vervolgingsbe-
eid van het Openbaar Minis
terie versterkt het beeld van
een machteloze politie.
Het was verboden om met bor
den met „Johnson Moordenaar"
te lopen, van drugs moeten we
afblijven en pornografie is nog
altijd strafbaar, maar niet al-
lijd mag de politie ingrijpen
(Demonstraties in Utrecht,
popfestival Kralingen, het op
komende vertier in sex-thea-
,ers etc.) De vraag: hoe mach
teloos is de politie? Wordt bij
)ns (aldus Perrick) overwe
gend door de beleidsautoritei-
ten bepaald.
De „pakkans" en het voorko
men van misdrijven (preven
tie) kunnen door een strenge
re surveillance verbeterd wor
den. Maar de politie zegt dat
ze niet behoorlijk kan surveil
leren (door het mantekort)
waardoor de vicieuze cirkel
compleet wordt. Vraagtekens
mogen ook gezet worden bij
het werk van de politieman
die wel eens 50% van zijn tijd
tussen de formulieren moet
zitten in plaats van te pa
trouilleren op de straat. Ver
snippering van werk wordt
ook bevorderd door het bestaan
van te kleine korpsen en door
het eigenaardige feit dat er
twee soorten agenten bestaan,
gemeente en rijk, die elkaar
enerzijds soms op de tenen
stampen en anderzijds de weg
naar elkaar niet kunnen vin
den, om maar te zwijgen van
de dubbele kosten etc.
Het is kortom geen bijster ef
ficiënt mechanisme waermee de
veiligheid van de burger gega
randeerd moet worden. De
veiligheid in een democratie
kan nooit zo volledig gegaran
deerd worden als in een
maehtsstaat, waarin de politie
uitmaakt wat de wet is. En zo
onveilig is het hier niet dat
we dat willen.
BERT BRUMMELHUIS
JAN KOESEN
(Van onze correspondent)
ROME Het straatbeeld van Rome en dat van tal
van andere Italiaanse steden heeft een grimmig aanzien
gekregen. Op bqna elke straathoek loopt men gewapende
politie-patrouilles tegen het lijf. Bij elke bank, iedere grote
supermarkt, bij wisselkantoren, postkantoren, op stations
en vliegvelden, letterlijk overal waar het geld „voor het
grijpen" ligt, staan agenten en militairen met wapens in de
hand, of gebruiksgereed over de schouder.
Drie redenen voert de over
heid min of meer "openlijk aan
om die verhoogde waakzaam
heid te verklaren.
Dat is de doorlopende dreiging
van de kant van Arabische
terroristische groepen, dat is
verder de stijging van de bin
nenlandse politieke spannin
gen tussen links en rechts en
dat is tenslotte de deprimeren
de stijging van het aantal mis
drijven in Italië.
Behalve die voor iedereen
zichtbare veiligheidsmaatrege
len heeft de overheid uiter
aard nog een groot aantal min
der direkt waarneembare, pre
ventieve maatregelen getrof
fen om de veiligheid van bur
gers en hun bezittingen, als
mede van de staatseigendom
men zoveel mogelijk te garan
deren. Er wordt hardop ge
fluisterd dat ook in Italié een
staatsgreep op handen zou
zijn, of zijn geweest, waarbij
de neo-fascisten als de grote
boosdoeners worden aangewe
zen.
Dat is temeer begrijpelijk,
omdat momenteel de kopstuk
ken van de neo-fascistische
partij juridisch aan de tand
worden gevoeld over hun poli
tieke activiteiten. Het Italiaan
se parlement wil nu langza
merhand ook wel eens precies
weten van de minister van
defensie of het Italiaanse legei
een dezer dagen ja of nee in
staat van alarm is geweest.
„Verhoogde paraatheid" zou
een te zwakke afspiegeling
zijn van de werkelijkheid
Tips wie weet waar van
daan over aanstaande groot
scheepse „terroristische activi
teiten" zouden dat alarm ver
oorzaakt hebben. Het is eigen
lijk wat overbodig van de he
ren volksvertegenwoordigers
om zo nadrukkelijk naar die
verhoogde paraatheid te infor
meren. Overbodig, omdat zelfs
het kleinste kind in Italië kan
zien dat militairen, semi-mili-
tairen en zeker de politie in
een voortdurende. massale
waak ambeid verte ven.
Het is onzin te beweren dat
alles en iedereen op de toppen
van zijn zenuwen werkt, maar
het is wel waar dat er een
duidelijk waarneembare „ge
wapende" activiteit is. Lo
gisch, want na de lange reeks
aanslagen en de even lange
reeks van bedreigingen voor
nieuwe acties van Arabische
vrijheidsgroepen heeft men in
Italië de schrik goed te pakken.
Mede vandaar bijvoorbeeld de
al sinds langer bestaande dag
en nacht-bewaking van de Is
raëlische ambassade.
Maar dat verklaart slechts
voor de helft de verhoogde
waakzaamheid. Het ontbreken
de deel moet gezocht worden
in de toenemde binnenlandse
spanningen. De regering pro
beert alles om een angst-psy
chose bij het volk te voorko
men, nu ultra-links en ultra
rechts elkaar nu niet bepaald
vriendelijk bejegenen.
Het komt regelmatig tot vuur-
politieke botsingen, meestal
massaal, en meestal met ge
bruikmaking van een groot
aantal slag-houw- en steekwa
pens, thuishorend in het terro
ristische straatarsenaal. Daar
naast moet Italië momenteel le
ven met een angstaanjagend
hoog gestegen aantal roofover
vallen, gewelddaden en roof
moorden.
Banken, treinen, postkantoren,
winkels en supermarkten en
zelfs woningen van zakenlie
den en fabrikanten zijn bijna
dagelijks het doelwit van roof
zuchtige lieden die in de
meeste gevallen ook nog van
hun wapens gebruik maken.
Het moet inderdaad erg zijn
als men in nieuwsberichten en
kranten bijna prijzende woor
den aan het adres van over
vallers hoort en leest, omdat
ze kalmte opbrachten om niet
te schieten.
De miljoenen en soms miljar
den lires die en passant wor
den buitgemaakt, worden hier
al grif voor lief genomen. Nee,
bepaald vriendelijk kondigt
zich de nieuwe Romeinse lente
niet aan.
■M
MMHWI
MM
