Vauxhall
Visgraatjes
Pure afgunst
Gerechtigheid
Zangkoor
M
PUZZELEN
PRIJSWINNAARS
ZO INSTUREN
NAAM
STRAAT
WOONPLAATS
Herinneringen aan
In de hoop dat God de
greep zou zegenen heb
ben Michel van der Plas
en Jan Roes uit vele dui
zenden foto's er 380 ge
kozen. Driehonderdtach
tig foto's ondergebracht
in een boek dat vandaag
verschijnt. "De Kerk
gaat uit" hebben de bei
de samenstellers dit "fa
milie-album van 'n hal
ve eeuw katholiek leven
in Nederland" genoemd.
(Amboboeken-Bilthoven
f 15,—).
Wie "van huis uit" ka
tholiek is, zal al blade
rend de ene herinnering
na de andere ophalen,
gniffelen soms. maar na
de laatste bladzijde te
vens constateren, dat het
de samenstellers gelukt
is om zonder rancune te
rug te kijken op een tijd
die geweest is, niet terug
zal komen, maar ergens
toch wel de moeite
waard was.
Wilhelmus Johannes
Franciscus Plechelmus
Wennekes deed op ziin
beurt een greep uit de
Rijke Roomsche inhoud
en formuleerde dank
baar gebruik makend
van de geheugensteun
tjes uit het boek te
vens wat eigen herinne
ringen aan die jaren van
weleer.
onze moeder
de heilige kerk
Bij ons in de kerk was het
bij gebrek aan een nota
ris of academicus in de pa
rochie de melkboer die
voor "notabel" doorging.
Eigenlijk heeft het lang ge
duurd voor ik in de gaten
had, dat die keurige figuur
in het stemmige driedelige
zwart, daar vooraan op de
eerste rij links, dezelfde
man was als degene die op
alle andere dagen van de
week de halfjes yoghurt,
gortepap, tapmelk voor in
de melkkoker en eieren
nummer drie uit zijn brui
ne handkar toverde.
Dat zat 'm in zijn pet. Door-
deweek altijd mét, maar zon
dags zonder. Alleen op de dag
des heren gaf hij de door zon en
regen onaangetaste schedel bloot
en dat heeft herkenning heel
lang in de weg gestaan.
Waarom die melkboer ineens
weer in mijn gedachten is? Om
dat hjj voor mij altijd het sym
bool is geweest voor de kerk
van toen. Méér dan de geur van
wierook; het gerinkel van de
concentratiebei; het meerstem
mig gezongen Credo; de Bla-
siuszegen tegen visgraatjes; het
vastentrommeltje waar je als
Deze foto stond jaren geleden in het katholieke damesblad
Beatrijs. Nonnen, bezig met het bakken der hosties. Het onder
schrift bij de foto luidde in die tijd: „In de kraakheldere bakkerij
vormen de vijf zusters een piitoresk tafereeltje".
kind nooit vanaf kon blijven; de
Mariamedalje om je hals, die
bij het zwemmen reuze hinder
de; de bidprentjes in de keu
kenla; de donderpreken van de
pater die jaarlijks preekte ten
gunste van de arme negertjes
in Afrika; het immer fris geu
rende communiekleed en de
schalen, de bakjes en de zakjes
voor de armen, studenten en
eigen kerk.
Nee, onze melkboer. Hij is
voor mij de kerk van toen.
De reden voor dat alles? Pure
afgunst. Hij was het namelijk
die het zich zowat als enige in
onze parochie kon permiteren
om in ruil voor een vast jaar
lijks bedrag een hele kerkbank
voor zichzelf en zijn omvang
rijke gezin af te huren. De
voordelen daaraan verbonden
waren ongekend. Het begon al
met de koperen naamplaatjes in
het bankenhout, waarin zijn
naam gegrifd stond, ten teken
van dat daar, op dié plaatsen,
uitsluitend leden van zijn stam
de zondag mochten heiligen.
Wie tegen die regel zondigde
kon steevast rekenen op een
schrobbering tegen de tijd, dat
hij (met een nog nasmeulende
sigaar in zijn ferme knuisten)
het kerkgebouw betrad.
Dan was het (gefluisterd, maar
ontegenzeggelijk streng), terwijl
hij alvorens de bank te bestij
gen een ingebakken knieknik
richting altaar maakte, „kom
jochie, je weet best dat dat niet
mag".
De voornaamste grond voor
mijn jaloezie in die dagen gold
echter de knielkussentjes waar
over hij en zijn familieleden be
schikten. Wij, de niet-notabelen,
dienden onze knieën tijdens de
hoogtepunten van de dienst op
het blanke hout te plaatsen en
dat was een harde zit
huis van God altijd pijlsnel in
de smiezen had.
We zijn dus maar opgestapt.
Vanuit de ooghoeken nagekeken
door de rest der bezoekers.
Na die gedenkwaardige zon
dag is het toen verder mis ge
gaan, want toen we he't de week
erna weer probeerden, waren
alle 15 kussentjes in de bank
van de melkboer met behulp
van kleine, maar uiterst doel
treffende hangsloten beveiligd
voor de knieën van ons profi
teurs.
De gerechtigheid kwam pas
later, jaren later. Op de preek
stoel kondigde meneer pastoor
een aantal veranderingen aan,
die met ingang van de week
erop van kracht zouden worden.
De kerk was in beweging, zo
hield hij de meute voor. En
daarom kon ook ónze parochie
niet achter blijven. „Beminde
parochianen", zei meneer pas
toor (en ik hoor 't hem nóg
zeggen): „Vanaf volgende week
zullen wij de mis lezen met hel
gelaat naar u allen gewend. Te
vens heeft het kerkbestuur be
sloten tot de aankoop van 500
knielkussentjes".
En het kan natuurlijk ver
beelding zijn, maar volgens mij
is het vanaf die zondag misge
gaan met onze Moeder de Hei
lige Kerk
MOEDER JN HET GEZfN
EN N!£T IN OE FABRIEK
Dit riepen de Katholieke Arbeidersbewegingen in de jaren
vijftig. Maar kom daar nu eens om!
Een vroom man, die melkboer.
Maar toch ook weer niet zo
vroom, dat hij iedere mis die op
zondag gelezen werd bezocht.
Hij koos dat wist je na ver
loop van tijd steevast voor
die van half tien. De hoogmis
dus, tijdens welke een krakke-
mikkerig harmonium de goede
bedoelingen van "het zangkoor
begeleidde.
Wie dus gratis en toch voor
niks wilde profiteren van het
genot der knielkussentjes, hoef
de alleen maar óf vroeger óf
later de mis bij te wonen.
Nou, dat deden we dan ook.
Jaren konden mijn ouders en
ik (als we er maar vroeg ge
noeg bij waren, want er waren
meer kapers op de kust) tijdens
de mis van half twaalf de bank
inschuiven van onze melkboer
met daaraan verbonden de voor
delen van het goede uitzicht, het
recht om zowat als eerste ter
communiebank te gaan én na
tuurlijk: die kussentjes.
Op een zondag ging het fout.
Misschien was hij gewaar
schuwd, hadden ze ons verlinkt
of had hij zich gewoon versla
pen? In ieder geval; daar stond-
ie. Mét vrouw en mét 7 van zijn
13 kinderen. Zijn blik liet niets
te raden over: oprotten en weg
wezen. Weigeren kon natuurlijk, Het beoefenen van een sport werd gezien als gezond vermaak, maar het was wel aan te bevelen
maar dan was er altijd nog de om je dan aan te sluiten bij een RK-sportvereniging. Meneer pastoor was dan nooit te beroerd om
suisse, die iedere wrijving in dit bij bepaalde gelegenheden de aftrap te verrichten.
Vader en moeder konden trots zijn wanneer één van hun zonen een roeping voelde voor het
priesterschap, maar hoe moeten déze ouders zich gevoeld hebben? Zeven priesterzonen in één gezin, De priester op huisbezoek. Zodra hij er was kwam er van alles op tafel: een goede sigaar, koffie,
vereeuwigd op de dag dat de laatste van hen, pater Remigius, tot Capucijn werd gewijd. In het midden een borrel en zodra de kinderen uit de buurt waren privéproblemen met betrekking tot het
moeder Pennick uit Den Haag met rechts van haar pater-provinciaal der Capucijnen. huwelijksleven.
DE STEM ZATERDAG 6 OKTOBER 1
~v
Kent U hem nog? De suisse. De ordebewaker in het huis van God die iedere wrijving
middellijk in de smiezen had.
altijt
Bij de paters Trappisten vielen nooit harde wo
orden: er mocht
eenvoudigweg niet gepraat
Thuiswerk toen: de vervaardiging van rozenkransen
Katholiek Nederland was hét land der missionarissen. Hier t
aantal witte paters aan de vooravond van hun vertrek. De nam
op de koffers geven de bestemmingen aan.
Vauxhall, de Britse dochter
van General Motors, introdu
ceert vanaf november a.s. een
nieuwe serie, de Magnum, af
geleid van de Viva en Firenza.
De serie bestaat uit 2- en 4-
deurs modellen, coupé en com
binatiewagens en is leverbaar
met een 1759 cc of 2279 cc
motor.
Uiterlijk is de nieuwe serie
herkenbaar aan de dubbele
koplampen en in technisch op
zicht werden nieuw ontwor
pen: motorsteunen, tandwielen,
uitlaatdempers, cilinderblok-
ken en een tweedelige aan
drijfas met homokinetische
koppeling, terwijl ook een
nieuwe vorm van luchttoevoer
naar de carburateur werd
toegepast.
De motoren drijven de achter
wielen aan; de 1759 cc-er heeft
een compressieverhouding van
8,5 1, levert 11 din pk bij
5200 omw.-min. en heeft een
topsnelheid van 145 km-uur
terwijl de 2279 cc motor bij
gelijke compressieverhouding
goed is voor 110 din pk bij 5000
omw.-min. met een maximum
snelheid van niet meer dan
166 km-uur.
De Magnums hebben stabi
lisatoren voor en achter, ra-
diaalbanden, een elektrische
achterruitverwarming alsmede
een alarminstallatie.
Tegelijk zijn alle Vauxhalls
verbeterd. De gehele Vaux-
hall-serie is nu uitgerust met
bekrachtigde schijfremmen
vóór en zelfstellende trommel-
remmen achter met geschei
den circuit, een waarschu
wingslampje dat aangeeft als
de remdruk sterk daalt, ver
stelbare rugleuningen en een
doorstroom ventilatiesysteem,
alsmede radiaalbanden, terwijl
alle modellen behalve de Viva
standaard een verwarmde
achterruit hebben. Het motor
vermogen van de Viva werd
verhoogd van 53 tot 59 din pk
en de motor van de VX 4/90
levert nu 117 i.p.v. 112 din pk.
Tot 1 januari biedt General
Motors de kopers van een
Victor of Ventora een garan
tie voor 30.000 km. of 18 maan
den kostenvrij onderhoud; bin
nen deze tijd zullen alle voor
komende service- en onder
houdsbeurten, incl. olieverver-
sen, gratis worden uitgevoerd.
De prijzen van de Magnums
zijn nog niet bekend, maar de
goedkoopste uitvoering zal in
prijs iets onder de duurste
Viva liggen en de duurste uit
voering iets boven de goed
koopste Victor.
1 e Prijs:
Mevr. Raeymaekers
Oordeelsestraat 5
BAARLE-NASSAU
2e Prijs:
M. Vissers
Vijverlaan 30
BRESKENS (ZLD.)
REDACTIE
„DE STEM'
REIGERSTRAAT 16
BREDA
Inzenden voor dinsdagmiddag
12.00 uur.
Zet op de enveloppe in de
linkerbovenhoek "Weekend-
Puzzel".
