Vakantie in Oost-Europa
niet iedereen toegestaan
Missionarissen willen
doorwerken
fAAROM MINISTERS WEL?
RECHT
Oude kabinet
zo goed als
onder de pannen
t!
UITSLAG WEEKEND-PUZZEL
ZUCHT
Ingreep in hersenen
bevrijdde vrouw
van dwangsyndroom
AFTREKBAAR VOOR DE BELASTINGEN
Buma wil
overheids
hulp vragen
binnenland 1
JRE- cursus
WENTINK
Verschil
Niet nieuw
Verboden
CORRESPON
DENT
door
Cornelis
Verhoeven
Afrika
Latijns-Amerika
Azië
en nu de MIVA
vierdag 25 augustus 1973
- okt. div. goedk arm
elli O., Calceranica Treilt
Zeeuw, De Nieuwe
n plaren Voor adver-
-221820 toestei 139
iet bezit zijn van de
reet in totaal 80 kin-
zich te wenden tot
oerqen op zoom
boerhaaveplein 1
tel.: (01640) 37980
interconfessioneel
360 bedden
BEGIN SEPTEMBER
ior schoonheidsspecialiste en
pedicure
25 - Telefoon 01600-55832
ng vraagt voor haar
14 bedden)
nze patiënten op zich
(leiding van de dienst-
isters kunnen wij ook
pn leerlingen de pa-
elke ze nodig hebben
ïeidstherapeuten heb-
(Van onze parlementaire
redactie)
PEN HAAG Waarom
mag een minister wel, wat
jen belangrijke militair of
ambtenaar niet mag? Deze
vraag hebben premier Den
Uyl en de minister van
Buitenlandse Zaken, Van
Jer Stoel, in het parlement
opgeroepen met hun vakan
tiereisje naar respectievelijk
Roemenië en Joegoslavië,
communistische landen,
waarheen militairen geen
privé-reisjes mogen maken
uit oogpunt van wat nog
altijd met een groot woord
„staatsveiligheid" heet.
De vraag is niet alleen gere
zen maar ook gesteld (schrif
telijk), door het VVD-kamer-
lid Ploeg, die uit onverwachte
hoek steun leek te krijgen van
zijn socialistische collega, Roet
hof. Deze ontdekte namelijk
dot de reisbeperkende „veilig
heidsmaatregelen" niet alleen
geldt voor militairen, maar
ook voor ambtenaren van Bui
tenlandse Zaken.
Er is echter een opmerkelijk
verschil in benadering tussen
de beide vragenstellers. De li
beraal Ploeg laat in zijn vra
gen duidelijk doorschemeren
dat wat hem betreft deze re
geling een uitermate goede is
en dus ook zou moeten gelden
voor ipinisters. Roethof daar
entegen laat zijn twijfels blij
ken over het nut van zo'n uit
de tijd van de koude oorlog
stammende (hoewel verleden
jaa rnog eens opgepoetste') re
geling door er op te wijzen
dat ambtenaren van buiten
landse zaken „nog steeds"
toestemming moeten -*>'agen.
De defensiespecialist in de
PvdA, Dankert, windt er nog
minder doekjes om: wat hem
betreft is de regeling (in NA-
VO-verband) „pure onzin", ze
ker voor wat Joegoslavië be
treft, maar zijns inziens ook
met betrekking tot de War-
schaupacat-landen.
De zaak is overigens niet
nieuw, al geeft het feit dat
twee ministers privéreisjes
naar „achter het ijzeren gor
dijn" maakten er wel een pi
kant tintje aan. Eerder al dit
jaar speelde de kwestie, toen
Dankers vragen stelde over hei
feit, dat een vrouwelijke kor
poraal niet als supporter mee-
mocht naar Belgrado, waar
Ajax om de Europabeker
moest voetballen tegen Juven-
tus.
Een „eenvoudige" Ikorporaal,
maar niettemin kennelijk zo
belangrijk dat een reis naar
Joegoslavië niet kon worden
toegestaan. De reden die mi
nister Vredeling er in zijn
antwoord aan Dankert voor
opgaf was, dat de korporaal
chauffeur is van stafofficieren
op Soesterberg, militaire top
mannen, die in de auto nog
wel eens vertrouwelijk willen
praten.
Geen erg imponerend ant
woord, vindt Dankert, die de
mening is toegedaan dat de
landen achter het ijzeren gor
dijn heus wel betere manieren
weten om aan informatie te
komen dan via bijvoorbeeld
een „liefdesaffaire" tussen aan
vakantie-vierende Nederlandse
militair en laten we zeggen
een verleidelijke Warschau-
pact-spionne. Het zijn nog
steeds dit soort James Bond-
achtige trucs waar men bang
voor is en die binnen de NA
VO het handhaven van het
lijstje van verboden tanden
moeten rechtvaardigen.
Dat lijstje ziet er als volgt
uit: West-Berlijn (volgens
sommige films wegens zijn
„unieke" ligging nog steeds
het grote broeinest van spio
nage), Oost-Duitsland, Rus
land, Polen. Tsjechoslowakije
Hongarije, Roemenië, Joe
goslavië, China, Noord-Korea,
Cuba en Noord-Vietnam.
Dank zij de uitstapjes van
twee ministers zullen we bin
nenkort weten of dat lijstje
nog lang gehandhaafd blijft en
zo ja, waarom een minister
dan wel mag, wat aan veel
militairen stomweg verboden
is en wat burgerambtenaren
bij Defensie (die door een af-
wij kende rechtspositieregeling
niiet rechtstreeks onder dat
verbod vallen) haast altijd
wordt afgeraden
De dame die me een donatie
vroeg voor de plaatselijke fan
fare verzekerde me bij hoog
en laag dat het aftrekbaar was
voor de belastingen. Ondanks
mijn kleingelovigheid gaf ik
haar het gevraagde graag om
dat ik van muziek houdt.
Overigens was haar opmerking
wel typerend voor onze verfis-
caliseerde samenleving.
De fiscale giftenregeling is
in 1952 in de inkomsten-,
loon- en vennootschapsbelas
ting opgenomen om te voorko
men dat de particuliere filan
tropie en charitas zouden op
drogen door de hoog opgevoer
de belastingtarieven. In een
preadvies in 1962 uitgebracht
voor de Broederschap van no
tarissen kan men lezen:
..Dreigt als gevolg van het fis
cale regime de charitas de
filantropie en wait dies meer
zij te gaan kwijnen, loopt de
spaarzin gevaar, weigert de
gehuwde vrouw het atelier of
de kantoorkruk te bezetten
dan tracht men dit te genezen
met fiscale tegemoetkomingen.
Maar hoe rijk op deze wijze
de fiscale farmacotheek ook
(ADVERTENTIE)
moge worden, men bedenke dat
dit een rijkdom is die op een
ziektebeeld wijst. Het ware
dan ook beter meer aandacht
te wijden aan de profy-
laxis".
En nu tien jaar later is het
ziektebeeld eerder slechter
dan beter. Meer en meer
wordt het menselijk gedrag
bepaald door het fiscale regi
me. Maar nu terug naar de
giftenregeling. De wet stelt al
leen aftrekbaar giften aan bin
nen het rijk gevestigde kerke
lijke, charitatieve, culturele,
wetenschappelijke en het al-
gemeen-nu-t-beogende instel
lingen. De laatst genoemde ca
tegorie is zo ruim en rekbaar
dat ze m.i. ook de eerstge
noemde omvat. Deze onelegan-
tie is wellicht verklaarbaar
door het feit dat het oorspron
kelijke ontwerp deze algemene
categorie niet bevatte. In een
later stadium kwam ze op
aandrang van de Tweede Ka
mer de tekst verrijken.
Wat valt nu onder het be
grip instelling van algemeen
nut? Toen indertijd de Leidste
studentensociëteit Minerva gif
ten kreeg om uit haar as te
herrijzen (brand had het ge
bouw grotendeels verwoest),
weigerde de Hoge Raad (BNB
1960-296) de aftrekbaarheid.
Het college was n.l. van oor
deel dat een studentensociëteit
een particulier en niet een al
gemeen belang dient, ook al
moge van deze voorziening in
dit particulier belang zijde
lings een gunstige werking uit
gaan tkn algemene nutte. In ge
lijke zin oordeelde ons hoogste
rechtscollege ten aanzien van
een vereniging welker werk
zaamheid primair gericht was
op de sport- en spelbeoefening
door haar leden. Dit is - aldus
de HR.- niet een werkzaam
heid welke op zich zelf recht
streeks het algemeen belang
raakt.
Met vele anderen ben ik niet
gelukkig met het door de HR
aangelegde criterium. Het al
gemeen belang toch is opge
bouwd uit particuliere belan
gen. Waarom wel aftrekbaar
gesteld een gift aan een vere
niging die de studentenbelan
gen of de sport in het alge
meen bevordert. Maar niet aan
een plaatselijke studenten- of
sportclub? Maar hoe dan ook,
ik geloof niet dat de opvatting
van de dame ten aanzien van
de aftrekbaarheid van mijn
gift aan de plaatselijke fan
fare door de Hoge Raad der
Nederlanden gedeeld zou wor
den. Jammer! d'OUWE
BERLIJN (DPA) - De vas
te correspondent van het
Griekse tijdschrift „Epikaira"
in Bonn en West-Berlijn, Pan-
telis Panteloeris, mag Grie
kenland niet uit.
In een vrijdag gepubliceerd
schrijven aan de buitenlandse
persvereniginig in Berlijn,
meldt de correspondent, dat
hem tijdens een verblijf in
Griekenland zijn pas is afge
nomen.
AMSTERDAM (ANP) De
omzet van het bureau voor
muziekauteursrecht Buma
in 1972, 14,7 miljoen gulden
auteursrechten Nederland
komt er in feite op neer dat
de muziek-auteur voor het uit
voeren van zijn werk op jaar
basis niet veel meer dan een
gulden per hoofd der bevol
king ontvangt als bruto hono
rarium. Dan kan men toch niet
van een sociaal aanvaardbare
honorering van de muziekau-
teur in Nederland spreken. Zo
wordt opgemerkt in het BU-
MA-jaarverslag 1972.
Nu de muziekauteur boven
dien op het punt staat de
markt van de commerciële ra.
diozenders, een voor hem
uniek afzetgebied te verliezen,
is er, aldus het jaarverslag,
eigenlijk maar een conclusie
mogelijk: die discrepantie tus
sen het maatschappelijk be
lang en de financiële waarde
ring van de muziekauteur
dreigt in Nederland onaan
vaardbare proporties aan te
nemen.
De gemeenschap en haar
overheid dienen financieel de
helpende hand te bieden, al
dus het jaarverslag.
(Van onze parlementaire
redactie)
DEN HAAG Op drie
gewezen ministers na is het
vorige kabinet, dat zoals
men misschien nog weet
onder leiding stond van mr.
Barend Biesheuvel, onder de
pannen. Dat wil zeggen: elf
van de veertien ministers,
die overgebleven na het uit
treden van Drees en De
Brauw verleden jaar juli,
hebben weer een baan. En
kelen van hen zijn (weer)
Tweede-Kamerlid geworden,
twee zijn minister gebleven
en de anderen hebben stuk
voor stuk belangrijke banen
gekregen in het bedrijfsle
ven.
De meest recente stap van
een van hen, onderwijsminis
ter mr. C. van Veen trok nog
al de aandacht. Hij werd be
taald voorzitter van het Ver
bond van Nederlandse On
dernemingen (VNO), reden
voor het NW Om in het
bondsorgaan WIK vragender
wijs te concluderen, dat mr.
Van Veen voor belangrijke
onderhandelingen met de
vakbeweging wellicht elke
keer het oude kabinet-Bies
heuvel bijeen zal roepen.
Zo'n vaart zal het natuurlijk
niet lopen, maar het blijft in
ieder geval opmerkelijk dat
vijf van de veertien oud-
ministers thans topfuncties
vervullen in het bedrijfsle
ven. Om met mr. B. W. Bies
heuvel zelf te beginnen: hij
is adviseur geworden van
Unilever.
Drs. W- 'K. N. (Norbert)
Schmelzer, in het vorige ka
binet minister van Buiten
landse Zaken, behoort even
eens tot de vijf bewindslie
den, die het bedrijfsleven
hebben opgezocht. Hij is
thans .adviseur van AKZO en
de Hollandse Beton Groep.
Mr. R. J. (Roelof) Nelissen
(Financiën) is adviseur ge
worden van de Amro-bank,
vooruitlopend op zijn benoe
ming tot lid van de raad van
bestuur bij dit concern.
Mr. drs. H. Langman (Eco
nomische Zaken) heeft ook
al een functie in het bank
wezen namelijk bij de Al
gemene Bank Nederland en
mr. C. van Veen (Onderwijs
en Wetenschappen) is dus,
gezegd, voorzitter geworden
van het VNO.
Niet-cornmerciële functies
hebben: mr. W. J. Geertsema
(Binnenlandse Zaken), die
thans gewoon kamerlid is en
ron
innenhof
wellicht commissaris der ko
ningin in Gelderland wordt,
H. J. de Koster (Defensie)
die kamerlid is voor de
VVD, dr. C- Boertien (Ont
wikkelingshulp), die even-
eens kamerlid is (voor de
ARP), ir. P. J. Lardinois
(Landbouw), die al voor het
aftreden van het kabinet
landbouwcommissaris bij de
EEG in Brussel werd, mr. A.
A. M. van Agt, die opnieuw
minister van Justitie werd
en drs. J. Boersma die minis
ter van Sociale Zaken
bleef.
Nog geen baan hebben: dr.
L. B. J. Stuijt (Volksgezond
heid), die zijn oude metier
als internist wel weer zal
oppakken, drs. B. J. Uddnk
(Volkshuisvesting), die wel
licht een commeroiële functie
krijgt en P. J- Engels
(CRM).
Omdat onze weekend-bijlage Vrij-Uit deze week geheel is gewijd
aan het zilveren regeringsjubileum van koningin Juliana, moe
ten we de wekelijkse puzzel een keer overslaan. We geven hier
wel de oplossing van vorige week en de namen van de prijs
winnaars.
Eerste prijs (f 25,mevrouw De Vos, Gentsevaart 43, Kapelle-
brug.
Tweede prijs (f 15,C. M. v. d. Lindeloof, Jan van Eyckstraat
12, Rucphen.
Mijn ziel is samengesteld
uit zijn zuchten. Daarmee
sprak hij de meest gebieden
de en onontkoombare taal,
een appel zonder woorden en
voor velerlei uitleg vatbaar.
Zuchten markeerde de over
gang van de ene bezigheid
naar de andere, het was een
vraag om hulp of het was
een verwijt. Hij stierf zonder
een zucht, roerloos en be
vrijd. Ik herinner mij een
vakantiedag in het begin van
de oorlog. Ik ging naar de
akker waar hij bezig was
een aanvang te maken met
het maaien van het koren,
zuchtend legde hij de zicht neer
Zonder helemaal overeind te
komen, met de hand tastend
in zijn pijnlijke zij, strom
pelde hij naar de rand van
de akker. In de schaduw van
een struik stond daar een
blauw geëmailleerd kannetje
met koude thee. Hij draaide
het deksel eraf en goot het
vol. Toen pas richtte hij zich
helemaal op. Meeen fletse
blik overzag hij zijn werk.
Aarzelend legden zijn lippen
grijs van stoppels, een ring
tegen de scherpe rand van
het deksel. Hij spoelde de
thee lang en luid in zijn
mond voordat hij hem kloe
kend doorslikte. Weer zucht
te hij, nu om aan te geven,
dat een nieuwe fase van het
vermoeiende karwei moest
beginnen. Terwijl hij met de
mouw van zijn boezeroen het
zweet van zijn voorhoofd
veegde, besefte ik weer eens,
dat ik niet van harte zou
kunnen antwoorden op de
vraag, die moest komen en
die met de zucht eigenlijk al
gesteld was. „Zo Cornelis",
zou hij zeggen; hij gebruikte
altijd die plechtige naam, als
hij zijn bedoelingen wilde
verbergen, een soort van gui
tigheid, die in de loop van
de jaren tot een duidelijke
code geworden was, „zo,
Cornelis, zou dat niet een
mooi werkje voor jou zijn?"
Hij bleef hopen, dat ik het
werk ooit mooi zou vinden.
Het koren, dat hij gemaaid
had, moest nog gebonden wor
den. Omdat ik vakantie had
en dus een zee van tijd, om
dat ik nog jong van lijf en
leden was en goed kon buk
ken, omdat ik toch al zoveel
kostte en wel eens wat terug
kon doen, om al die redenen
die ik altijd van anderen
hoorde, lag het voor de hand
dat ik zou inspringen. Een
goede zoon helpt zijn vader
bij het werk, dat is vanzelf
sprekend. Maar commande
ren deed hij nooit. Het mag
onzinnig klinken, maar ik
zou hem dankbaar geweest
zijn voor een bevel, voor één
ondubbelzinnig bevel in mijn
leven. Ik heb nooit een bevel
gehad, evenmin als een klap
of een rechtstreeks antwoord.
Het bleef bij voorstellen,
suggesties of verwijtend
zuchten. Ik haatte het stom
me toeval, dat uitgerekend
boerenkinderen altijd in het
werk van hun vaders betrok
ken werden en dat zij ge
taxeerd werden op hun be
reidheid daartoe; maar ik
wist ook wel, dat hij een
even grote hekel aan dat
werk had als ik. Het was
hem opgedrongen d,oor zijn
afkomst en zijn onherroepe
lijk levenslot. Daarom kon ik
pas na lang oefenen een
voorzichtige weigering over
de lippen krijgen en die
werd dan nog altijd van bin
nen uit afgestraft met een
pijnlijk schuldgevoel, het
antwoord op zijn zuchten.
Maar die middag liet ik het
niet zover komen. Ik denk,
dat mijn schuldgevoel mij
naar het veld gedreven had.
Nog voordat vader de kan
weer had gesloten, bukte ik
mij al over de eerste schoof.
Ik zag hem verontschuldi
gend glimlachen.
UTRECHT (ANP) In het
Nederlands tijdschrift voor ge
neeskunde wordt een ziekte
geval besproken waarbij een
patiënte met een ernstig
dwangsyndroom kon worden
geholpen door beschadiging
van kleine, geselecteerde ge
bieden in de hersenen. Deze
behandeling, uitgevoerd in het
academisch ziekenhuis in
Utrecht, was de enige overge
bleven mogelijkheid omdat al
lo andere ter beschikking
staande psychiatrische midde
len geen vat kregen op het
gedrag van de vrouw. Noch
behandeling met medicijnen,
noch gedragstherapie hiel
pen.
De ziekte van de vrouw uit
te zich in rituelen van een
dwangmatig karakter in het
huishouden. Alles moest pijn
lijk precies gebeuren en zij
maakte bijvoorbeeld bedden
op, vele keren over, uit angst
dat het niet netjes genoeg
was. „Door het uitvoeren van
de dwamgrituelen kon zij haar
angsten tot op een net draag
baar niveau terugdringen, vrij
van angst was zij nooit", zeg
gen de auteurs van het arti
kel.
Enkele maanden was de
vrouw vrijwel bevrijd van
haar dwang. Bijna alle ritue
len waren verdwenen, ze bleef
wel precies, maar was snel en
efficiënt in haar gedrag. Ze
beleefde zichzelf als vrijwel
genezen.
De vrouw heeft momenteel,
aldus het artikel, een betrek
king in een verzorgend be
roep. Zij heeft de werkkring
zelf gezocht.
funkties, kunnen in-
ts, Hoofd Verpleging.
de moed om te vragen
»Ze zeggen, dat er geen afstanden
weer bestaan. Moet je hier in het
Amazonegebied komen: een missie
75.000 km2, waar je een jaar
wer doet om al je mensen te berei
ken. Maar dan met een rotte boot,
waar je ook 's nachts water uit
kunt scheppen terwijl je wilt sla-
Pen. Maar wat wil je, zonder boot
"en je hier nergens. Kunt u me
"elpen aan een nieuwe boot?"
Jk ben in wedloop met de tijd' ik
jaar en een opvolger voor
Juj is er niet meer. Ik ben hier in
0 Plulippijnen leiders aan het vor
ken, die later de zorg zullen moe
ten overnemen voor onze christelij
ke gemeenschappen. Hoewel ik nog
kerngezond ben, kan ik het werk
tender vervoermiddel niet af. Daar
gaat het nu juist om. Ik hoop, dat
u kunt helpen."
«Soms zeg ik bij mezelf in de hot
sende landrover je bent eigenlijk
gek om met dit werk door te gaan.
joch houd je vol, omdat de mensen
Je nodig hebben. Soms vragen ze
en compleet wonder van je. Als ik
,eer wat beter vervoer heb, ver
slint dat pessimistisch gevoel wel.
Al®t u me helpen?"
|le zouden zonder meer deze krant
i1 g'jn geheel kunnen vullen met
beven van missionarissen en eigen-
'andse krachten, die de MIVA, de
'V®.'? Verkeersmiddelen Aktie,
I"rijven over hun werk en de
ar"ij optredende vervoersproble
men. Maar uit die brieven komt
naast de vervoersellende zeer veel
positiefs naar voren over het werk
dat zij doen voor de mensen van de
derde wereld. Wie al die dossiers
doorneemt, durft te blijven vragen
omdat hij diep overtuigd is van de
zin van de geboden hulp.
overbrug die afstand
Hoewel zich in het westen tal van
problemen voordoen als gevolg van
het tomeloze verkeer, is de derde
wereld zo ruim en zo geïsoleerd dat
ze daar snakken naar vervoersmid
delen. Ook de missionarissen en ei-
genlandse krachten. Want vervoer
is de motor van het vele werk dat
door hen verricht wordt. Vervoer
brengt ze naar de zieken; vervoer
is onmisbaar voor kadervorming
van catechisten en leiders ter plaat
se; vervoer brengt priesters diep
het binnenland in om ook daar met
hun christenen de eucharistie te
vieren; vervoer maakt de start van
kleine goedlopende projekten mo
gelijk; vervoer geeft communicatie,
doorbreekt hét isolement, overbrugt
afstanden naar mensen.
Voor 1973 hebben 231 missionaris
sen en eigenlandse krachten uit
Afrika de MIVA om vervoermidde
len gevraagd.'
Uit de aanvragen blijkt, dat de z.g.
bush-missionarissen in hun werk
geheel afhankelijk zijn van goed
vervoer. Het zijn mensen, die e-
norme gebieden moeten doorkrui
sen. Hun parochies zijn gemiddeld
67 km2 groot en het aantal te be
dienen posten bedraagt gemiddeld
34. De meer dan 100 bush-priesiers
die op onze hulp rekenen, beman
nen samen zo'n 3500 posten, en dat
is ongeveer het dubbele aantal van
de parochies in Nederland. Ze zijn
het grootste deel van de week op
tocht naar de geïsoleerde dorpen,
waarheen de wegen en paden ein
deloos zijn, waar het zand de hemel
verduistert, of de modder hen in de
regentijd mateloos dwarsboomt.
Maar ze gaan naar de mensen die
hen nodig hebben: zieken en ge-
brekkigen; christenen die de eucha
ristie willen vieren; geloofsleerlin-
gen die verder gevormd moeten
worden; dorpsbewoners die gesti
muleerd moeten worden om de
plaatselijke ontwikkeling zelf ter
hand te nemen. En tussen dat werk
door, zo maar langs de weg vaak de
boeren adviezen geven voor hun
akkers, hier een vat dieselolie afla
den, daar een zieke op gaan halen,
en steeds lifters meenemen. Veel
zusters in Afrika vragen vervoer
om in de dorpen de vrouwen te hel
pen bij de ontwikkeling en ze Ie be
geleiden in de enorme veranderin
gen die overal plaats grijpen. Ze
ijveren voor een betere hygiëne en
huisvesting; ze helpen zieken en
melaatsen; brengen de zorg voor
doven, blinden en gehandicapten op
gang; nemen kinderen op die geen
ouders meer hebben; zijn present
in vluchtelingenkampen en lokaties
en vervoeren zieken naar de spaar
zame ziekenhuisjes.
Weer anderen werken meer op na
tionaal vlak. Ze vormen lekeleiders
en catechisten; ze leiden eigenland-
se priesters en zusters op; ze geven
katholieke kranten uit en leiden
studio's voor radio-uitzenijiiiigen;
maar ook werken ze in garages om
de vervoermiddelen van soms een
heel bisdom vakkundig bij te hou
den; ze staan op de bouw van zie
kenhuisjes en poliklinieken, van
scholen en kerkjes. Voor dit alles is
dagelijks vervoer nodig.
231 missionarissen en eigenlandse
krachten in Afrika wachten dit jaar
op bericht van ons. Daarvan zal het
afhangen of ze het werk voor hun
mensen kunnen blijven voortzetten.
Voor 1973 hebben 115 missionaris
sen en eigenlandse krachten uit La
tijns-Amerika de MIVA om ver
voermiddelen gevraagd!
In dit enorme continent zijn het
vooral auto's, jeeps en landrovers
welke gevraagd worden. De werk
zaamheden van de kerk zijn er even
verschillend als het gezicht van de
kerk zelf. Je ontmoet er de traditio
nele kerk, welke soms nog herin
nert aan de Spaanse en Portugese
missies van weleer. Maar ook tref
je er een vitale kerk aan met een
sterk sociale bewogenheid en met
diep christelijke basisgemeenschap
pen. En daartussen dan de hele sca
la van kerkewerk en sociale activi
teiten.
Vervoer wordt er gevraagd door
priesters die bisdomsgewijs de ca
techese aan het vernieuwen zijn-
priesters die vanuit sociale centra
de mensen helpen bij de zo nood
zakelijke sociale 'bewustmaking; die
boerenleenbanken en coöperaties
oprichten zoals vroeger hier; pries
ters die plattelandsjongeren vor
men tot kaderleden van arbeidsbe-
wegingen; priesters ook die de
groepspastoraal bevorderen en lei
ding geven aan de snel opkomende
basisgroepen van leken; missiona
rissen die gehuwde diakens oplei
den die eens hun werk zullen moe
ten overnemen; zusters die het on
derwijs verlaten hebben en paro
chies op het platteland overnemen
waar geen priesters meer voor zijn.
En in het binnenland zijn het pries
ters die vervoershulp vragen omdat
ze voor immens grote parochies
staan; maar waar de mensen ook
verlangen naar de sacramenten,
naar de aanwezigheid van de pries
ters bij de heiligenfeesten.
En dan in de randparochies van de
snel groeiende steden, waar het
werk de priesters boven het hoofd
stijgt, omdat dagelijks drommen
mensen vanuit het binnenland naar
de steden komen op zoek naar werk,
naar een wat menselijker bestaan.
Deze opvang-priesters hebben bus
jes nodig om vooral deze mensen
te helpen; sommige priesters lopen
bouwwerken en fabrieken af om ar
beidersplaatsen te vragen. Voor dit
alles is dagelijks vervoer nodig.
115 missionarissen en eigenlandse
krachten in Latijns-Amerika wach
ten dit jaar op bericht van ons.
Daarvan zal het afhangen of ze het
werk voor hun mensen kunnen blij
ven voortzetten.
Voor 1973 hebben 275 missionaris
sen eigenlandse krachten uit Azië
aan de MIVA vervoer gevraagd.
Bij de aanvragen uit dit werelddeel
springen twee zaken duidelijk naar
voren: de vele motorfietsen, scoo
ters, fietsen en buitenboordmoto
ren; vervolgens het groot aantal
verzoeken welke uit Indonesia ko
men.
Indonesia heeft een kerk die zich
snel uitbreidt; een kerk ook met
een grote vraag naar eigenlands
plaatselijk leiderschap van de chris
telijke gemeenschappen: een kerk
met een vraag naar specialisatie
omdat de kerk zich bereid ver
klaard heeft mede te helpen aan de
opbouw van het land. De kerk van
Indonesia is daarom zo boeiend om
dat ze op vele terreinen werkzaam
is: ze doet veel op onderwijsgebied
en levert goede academici af; ze
geeft haar eigen beste krachten
voor het opbouwwerk, ook op soci
aal-economisch gebied; ze houdt de
katholieke studenten verbonden
met hun volk door ze deel te laten
nemen aan kleine plaatselijke ont-
wikkeiinigsprojekten iin de dessa's;
ze komt op voor de geëmigreerde
Javanen, voor de gevangenen, voor
de zwervers en daklozen, voor de
gehandicapten en doven. Ze maakt
veel werk van de verkondiging via
radio en televisie, van de aanpas
sing van de liturgie, van kadervor
ming, retraitewerk en catechisten
opleidingen.
Maar dat veel omvattende werk
vraagt veel vervoermiddelen. Voor
sommige dichtbevolkte streken is
vaak een fiets of scooter al een uit
komst; voor de bergstreken is een
sterke auto of landrover nodig; op
Flores zijn zelfs paarden nodig en
in Irian Barat vliegtuigen; en tus
sen de vele eilanden zijn bootver
bindingen nodig.
Maar ook andere landen van Azië
hebben missionarissen en eigen
landse krachten die vragen of sme
ken om vervoer voor het veelsoorti
ge werk van de kerk.
Kortom: 275 missionarissen en ei
genlandse krachten in Azië wachten
dit jaar op bericht van ons. Daar
van zal het afhangen of zé het werk
voor hun mensen kunnen blijven
voortzetten.
Het aantal aanvragen om vervoer
middelen dat in 1973 de MIVA, de
Missie Verkeersmiddelen Aktie,
gaat bereiken zal ongeveer 700 be
dragen.
Het zal onmogelijk zijn aan al deze
aanvragen ook in 1973 te voldoen.
Maar met de hulp van velen, ook
van u, zal het toch mogelijk zijn
een 600 een vervoermiddel toe te
kennen. Dat zal echter wel afban
gen van de vraag of de MIVA-aktie
welke in dit week-einde landelijk
gehouden wordt, zal slagen. Het
motto is: Overbrug die afstand! De
MIVA houdt deze kollekte en giro-
aktie. En er is 2Vz miljoen gulden
nodig.
dringend hulp gevraagd
Het beroep vanuit de kerken van
de ontwikkelingslanden op de MI
VA neemt jaarlijks toe. Daarom is
ook het beroep van de MIVA op u
dit jaar nadrukkelijker dan ooit.
U mag ervan overtuigd zijn dat de
vele verzoeken om hulp beoordeeld
zijn op urgentie met behulp van
contactpersonen in de derde wereld.
U kunt er eveneens van overtuigd
zijn dat uw hulp op verantwoorde
wijze gekanaliseerd wordt. U mag
ook weten, dat we reeds in septem
ber beginnen met de uitkeringen
over heel de wereld zodat per 31
december het vervoersprogramma
1973 zoveel mogelijk gerealiseerd
zal zijn.
DE MIVA zelf heeft er echt ver
trouwen in dat de aktie „Overbrug
die afstand" gaat slagen. Want het
motto is niet een vage, nietszeggen
de oproep, maar een concreet appèl
om iets te doen voor deze mensen,
deze missionarissen, deze Afrikaan
se priesters, deze Aziatische zuster.
Daarom vragen wij u: geef roy
aal, naar vermogen: maak er
een offer van:
bij uw kerkbezoek in dit
weekeinde:
of door een ruime gift op
giro: 27 22 49 t.n.v. MIVA
Keizersgracht 525 - Amster
dam.
