mooi
wezen
P0K0N
MODE VAN RODIER
DE VRUCHTEN VAN SAIGON ZIJN BITTER GEWORDEN
LMAN
Beers
VIETNAM
vrouw
mode
der Poel
hioen
JUS UIT EEN
ZAKJE
vrouw
mode
Regen
Goudvis
Gekapt
Niemand
Ten einde
10
11 14
dewerker)
ERT -- De voet*
Hansweertse
donderdagavond
tieloop in Hans-
Deelname staat
Junioren (2500 me.
18.45 u. en senio-
meter), vertrek
•trek en aankomst
het gemeentelijk
Het parkoers
dansweertse straat
weg en Groene-
inschrijven in net
van Hansweertse
den zijn 2 gulden.
Itvangt een vaantje
*1 de afstand binnen
limiet aflegt, oj,
septemiber houdt
Boys een rom-
Jn zaal Zeelandia
10.00 u. 's avonds
Idler in het kader
clubhuis".
e correspondent!
Het familievoet-
■in FC Taeiman uit
sinds kort gespon-
t door het Hulster
elenbedrijf 'd Hae-
Zoutestraat, zal ln
september deelne-
:ie Hulster zaalvoet-
ie, die dan in de
>rthal Den Dullaert
al gaan en waaraan
Iwaalf teams zullen
|het. zover zal zijn.
de bedoeling van
om regelmatig en
iedere week een
|te spelen om goed
aan de competitie
beginnen.
3 sportmedewerker)
- Op Het Schenge ln
aterdag het kampi-
|.'an Zeeland zomera-
I betwist. Ter elfder
een afmelding van
|ias van Gent.
Iiester mr. F. Huber
|kon om vijf uur de
elhoudier Van der
ferneuzen gelukwen-
Jclub had 10 punten
■Tweede met 7 pun-
1 B.V.V., derde Inter
pt 6, vierde Thoren
4 en vijfde Blauw
punten.
REN (ANP) Jos
ers, tegenwoordig
in de Belgische
tsselaere, heeft de
van Roosteren ge-
Hij had een voor
in 18 seconden op
evluchters.
lag is: 1 Jos van
km. in 2 uur 29
n 12 seconden; 2. Bas
ap 18 sec., 3 Jo
z.t., 4 Jan Serpenti
s Priem z.t., Harm
z.t., 7 Cees v. d.
t., 8 Jan van Kat-
9. Cees Zoonitjens z.t.;
elleners.
egt de ene
fegen de andere
ij van Philips?
t die andere:
Cen je dat
horen dan.
META VAN BEEK HELPT
WERKENDE VROUWEN
Eigenlijk is Meta van Beek helemaal niet de vrouw, die je je voorstelt als Dolle Mina een
ombudsvrouw voor werkende vrouwen aankondigt. Ze toont zich een bescheiden figuur, die op
rustige manier haar standpunten duidelijk wil maken. Bovendien is ze ouder dan de meeste
Dolle Mina's en gaat ze klassieker gekleed.
Deze eigenschappen komen
nog meer naar voren als Meta
van Beek, zoals vorige week
bij hgar presentatie als om
budsvrouw omgeven wordt
door een aantal vrij agressieve
leden van Dolle Mina.
De Dolle Mina's verklaarden
toen, dat het ook niet hun
bedoeling is, dat het instituut
ombudsvrouw, waarover wij
afgelopen zaterdag al schreven
een aangelegenheid van hun
vereniging blijft. Ze wilden
alleen maar de eerste aanzet
geven en hebben daarom ook
al contact opgenomen met an
dere vrouwenverenigingen. Op
deze manier hopen ze veel
meer werkende vrouwen te
kunnen bereiken. Velen zou
den namelijk afgeschrikt wor
den als zou blijken dat het
iets van Dolle Mina alleen
blijkt te zijn. Het is nu een
maal nog steeds zo, dat velen
de Mina's zien als agressieve,
schreeuwende vrouwen, waar
men niet achter kan staan. Ra
den ook waarom veel werken
de vrouwen, die problemen
hebben zich gemakkelijker tot
een rustige vrouw van middel
bare leeftijd zullen wenden.
Bedrijfsmaatschappelijk werk
ster Meta van Beek is zo'n
vrouw. Ze volgde opleidingen
in de gezondsheidszorg en aan
de sociale academie. Ze was
onder andere werkzaam bij de
arbeidsinspectie. Haar speciale
werkterrein omvatte daar on
der andere arbeid en arbeids
omstandigheden van jeugdi
gen en vrouwen. Het grootst»
probleem voor de werkende
vrouwen is volgens het om-
budsteam de slechte rechtspo
sitie. En bovendien kennen
veel werkende vrouwen vaak
niet eens de weinige rechten,
die ze wel hebben. Zo zijn er
bijvoorbeeld vrouwen, die het
vanzelfsprekend vinden, dat
ze ontslagen worden als ze in
verwachting raken.
Het team verwacht vooral
veel problemen in behandeling
R De visagist van Max Factor aan het werk.
Het ontwerp van een nieu
we look voor wat betreft de
make-up begint, zegt cosmeti-
ca-huis Max Factor, bij het
bepalen van die voitmen waar
op eye-ahadow, rouge en der
gelijke worden aangebracht.
Hierna worden de kleuren ge
kozen. Men houdt zich voorna
melijk aan de kleuren, die op
het moment dat de look be
kend wordt gemaakt, ook in
de kledinswereld mode zullen
zijn.
Vervolgens wordt met de
dhemlci besproken over de
mogelijkheden van het maken
van de betreffende kleuren.
Als alle prodUikten zijn ge
maakt, wordt de look gepro
beerd op een model en worden
er foto's gemaakt.
Een nieuwe fook wordt niet
altijd gebaseerd op de kleding
industrie. Een veelbesproken
boek of film kan ook de ma-
ke-up-mode bepalen. Verder
kan een sportgebeuren, zoals
de Olympische Spelen, een vi
sagist inspireren bij het ont
werpen.
(ADVERTENTIE)
spray-
Houdt kamer-
en tuinplanten
vrij van insek-
ten. Geen zg.
„koude-schade"
op het blad.
Unieke kwaliteit,
volledig plantaardig.
Bus spuit in alle
standen.
Verkrijgbaar bij
uw bloemist
en zaadhandel.
BENDIEN - NAARDEN - HOLLAND
te krijgen met betrekking tot
parttime werk. Met name om
dat vooral hierover veel on
duidelijkheden bestaan.
Dolle Mina zag de behoefte
van een ombudsvrouw in, toen
bijvoorbeeld de Optilon-vrou-
wen op onbegrip stuitten bij
vakbond en overheid. Een on
afhankelijke ombudsvrouw
zou volgens Dolle Mina een
goede steun kunnen zijn. In
het werkende-wijvenplan van
Dolle Mina werd daarom een
dergelijke ombudsvrouw opge
nomen. Via de ombudsvrouw
en verschillende acties wil de
groep komen tot een verande
ring van maatschappijstruc
tuur en mentaliteit. Gelijke
betaling als de mannen, die
hetzelfde werk doen, recht op
een vaste aanstelling bij part
time werk, gelijke promotie
kansen en goede opvangmoge
lijkheden voor kinderen zijn
enkele dingen, die volgens het
team in deze veranderde
maatschappij thuishoren.
Het ombudsteam verwacht
veel reacties. Vooral nu Dojle
Mina's bij het maken van het
Zwartboek (een ander deel
van het werkende-wijvenplan)
enorm vaak door werkende
vrouwen worden benaderd. De
mogelijkheid bestaat, dat er.
zo nodig, op ander eplaatsen in
Nederland steunpunten zullen
komen. Vrouwen, die zich nu
tot de ombudsvrouw willen
wenden kunnen schrijven naar
Postbus 1520 in Den Haag',
bellen van maandag tot en
met vrijdag onder nummer
070-554513 en naar het spreek
uur gaan op iedere eerste
dinsdag van de maand in The
ater In de Steeg Westeinde
165 in Den Haag.
Er worden steeds meer
vleesprodukten klaargemaakt,
die weinig jus opleveren. Sla
vinken, schnitzels en saucijzen
zijn enkele van deze produk-
ten. Aangezen de Nederlan
ders toch wel graag een be
hoorlijke portie jus over de
gekookte aardappels willen
zag fabrikant Knorr hier een
markt voor jus uit een pakje.
De jus is te koop in vier varia
ties: vleesjus, pikante jus met
tomaten, pikante jus met kerry
en pikante jus met paprika.
9 Een van de meest opvallende creaties van Rodier: een grijs vest in judostijl. Het Wordt ge
combineerd met een grijze rok, een oranje blouse en een groene trui.
Voor vrouwen, die goed, maar niet opvallend gekleed willen gaan en die bereid zijn nogal wat
geld neer te tellen voor een goede kwaliteit is Rodier een zeer geschikt modehuis. Ook in een
groot aantal Nederlandse gemeenten heeft het Franse bedrijf winkels, zodat het niet vee] moeite
hoeft te kosten om aan de kleren te komen.
eindredactie;
rieja van aart
Hoewel de modellen van
Rudier niet opvallend zijn,
houdt het bedrijf toch wel re
kening met de mode. Mode-
snuijjas worden op een een
voudige manier in een aantal
kledingstukken verwerkt.
Voor de komende herfst en
winter heeft Rodier voor de
vrouw een collectie samenge
steld die bestaat uit tricot,
overhemd-blouses, rokken,
pantalons, korte jasjes, ensem
bles japonnen en mantels. Een
bepaalde lijn valt er in de
kledingstukken niet te ontdek
ken. Er zijn mouwen in ver
werkt van allerlei lengten en
breedten, er zijn kledingstuk
ken met en zonder kragen,
met V- U- en ronde halzen, er
zijn korte en lange jassen en
brede en strakke rokken.
De vele verschillende stof
fen, kleuren en dessins zorgen
voor nog meer variëteit in de
collectie- Het grote voordeel
van deze verschillende kle
dingstukken is, diat de vrouw
dingen kan kopen die bij haar
figuur passen. Deze manier
van kleden doet het figuur in
de meeste gevallen meer goed
dan het klakkeloos overnemen
van wat toevallig mode ia.
SAIGON Imposante
witte moessonwolken varen
langzaam naar het westen,
zoals elk jaar om deze tijd.
Dit jaar is het jaar van de
buffel. Bijna symbolisch; de
buffels eu karbouwen wor
den weer talrijker in de
delta sedert de Amerikaan
se helikopterschutters er
hun vaardigheid niet meer
op toetsen. Het jaar van de
buffel. De „vorige keer"
was het jaar van de aap,
bet jaar van het Tet-offen-
sief.
De onrermoeibare grappige
"eerpontjes (nu gedwee ge
tooid met Zuid Vietnamese
vlagger.) varen knetterend en
Wauw rokend tussen de Ben
Bach Dang en Xa Tan Tiiuan
Dog. waar de donkergroene
kokospalmen tot in het water
boeien. Enkele grote vogels,
'ijkend op de Atrikaanse ki-
tanga's maar waarvan nie-
mand ons de naam kan noc-
Mon, hangen tussen de wolken
de Saigon-rivier.
De vogels en de hemel, waarin
Z1i leven, interesseren Saigon
Wet; in al de jaren (van de
3aP en de hond en de buffel
en de slang) heeft het nimmer
Weds uit de hemel ontvangen-
Waar afgezien van de „kitan-
®'s" en de witte moessonwol
ken is de hemel boven Saigon
Weg. Alleen 's avonds trekken
er twee C-130's van Tan Son
■"hut naar het noordoosten,
'ermoedelijk naar Cam Ranh
°<Nha Trang.
Set is het jaar van de buffel,
'n het begin van de grote re
gentijd. De mango's zijn rijp.
Waar de vruchten van Saigon
Zlin bitter in onze mond. De
jtagen van Da Kao en de Lang
Utl5 zijn voorbij en keren
kooit meer terug. En op de My
Canh, het oude drijvende res
taurant nabij de „Pointe des
Blagueurs" uit de Franse tijd,
en waar wij de enige gast zijn,
eten wij onze rijst met lange
tanden. Want ook de rijst van
de My Canh is bitter gewor
den. Zoals de vruchten en zo
als Saigon en zoals wijzelf.
Een log verzorgingsvaartuig
van de Vietnamese marine, dat
My Tho heet, kruipt stapvoets
stroomopwaarts naar de door
de Amerikanen gebouwde New
Port. Daartussen, af en aan en
zonder ophouden, de nerveuze
jachtige veerpontjes. Naar Xa
Tan Thuan Dong en Gia Dinh
en My Tay.
Vroeger zongen de Fransen:
„Dans le port de Saigon
l'Est une jonque indochinoise
Mystérieuse et sournoise
Dont on n'connait pas Ie
Dat was in de dagen van Da
Kao en Lang Ong, die nooit
meer terugkomen. De wind
van Gia Dinh is heet en voch
tig, en omdat wij ook vandaag
de enige en koppige gasten op
de My Canh zijn hebben ze geen
enkele ventilator ingeschakeld.
dan komt er een communisti
sche omwenteling".
Xon heeft ons gisteren het
verhaal verteld uit Hué, waar
de Vietcong-troepen in '68 het
hele gezin van een notabele,
die hun welgezind was („maar
hij was een notabele") uitge
moord hadden: de vader en de
moeder en de grootouders en
de kinderen. En de hond. En
tenslotte hadden ze de bokaal
met de goudvis kapot gegooid
en de- goudvis vertrapt. „Het
was de goudvis van een nota- I iiii-
bele", zei Xon-
Professor Hoang Minh Tuynli
had ze in de eerste dagen na
het tekenen van het bestand
door Saigon geleid en zij spra
ken bijna een andere taal, als
gevolg van bijna twintig jaar
hermetische afzondering. „Het
zijn andere mensen", zei hij.
De My Tho had het anker la
ten vallen tegenover het Me-
Linh-plein en af en toe dreef
de hete wind een rilling van
kleine golfjes over de rivier en 11111SIC,
de Chinese „boy" bracht de pot
groene thee.
nental waren er nog bijna alle
maal, uiterlijk geen dag ouder
en ze deden alsof ze ons van
vroeger herkenden en stelden
belangstellende vragen waar
uit bleek dat zij de verkeerde
voor hadden en wij logen en
zij logen en iedereen was te
vreden en zij kregen tweehon
derd piaster en beloofden ons
„een goed adres en zonder
ziekte" te verschaffen.
Langs de Tu Do zijn de hoge
koninklijke bomen gekapt en
de meeste bars en sommigt
hotels zijn met grijze planken
dichtgespijkerd. Uit de Rach
Ben Nghé vloeit traag zwart
en stinkend water, waarop el-
landen van vuil en afval drij
ven, naar de Saigon-rivier.
Aan de Rach Ben Nghé had
den ze tijdens het Tet-offen-
sief twee dagen lang bitter ge
vochten, bij de Y-vormige brug
tussen de Nguyen Bieu en de
Hung Phu, de brug die de
Fransen „le pont en Y-grec-
que" noemden.
In de morgen heeft oud-minis
ter Tran Van Tuyen ons ge
zegd: „De communisten heb
ben hun illusie nog niet opge
geven om in Zuid-Vietnam een
Marxistische maatschappij te
stichten. Alles hangt af van
het „leadership" hier. Als het
zo voortgaat als nu, geef ik
het regime nog twee jaar en
Vroeger al zeiden de Fransen,
dat Hanoi „een dame" was en
Saigon „een hoer". „Saigon-la-
Pute", scholden zij. Hanoi
hebben wij sedert twintig ja
ren niet gezien, ondanks zeke
re geenszins onvriendschappe
lijke relaties met niet onbe
langrijke lieden in het noor
den. „Ngo Dien, de man die in
Hanoi de visa toekent, is onbe
reikbaar", zeggen zij. Hij
heeft op ons telegram nimmer
geantwoord- Misschien is zo
een herinnering aan het Hanoi
„van vroeger" gaaf gebleven.
En aan de Along-baai. En aan
Mon-Cap aan de Chinese grens,
en Hai-Duong, en Hai-Phong
en Ben Cat en al het andere.
En de dagen op het eiland Ké-
Bao, niet ver van Campha-
Mine, waar wij toen dachten
dat het paradijs op aarde was.
In de morgen stonden wij, zo
als vroeger, op ons balkon. Zo
als vroeger hadden wij ervoor
gezorgd, dat het op het oosten
uitzag. En klam en kleverig
van de drukkende nacht keken
wij verblind hoe de eeuwige
zon elke ochtend weer opging
achter Thu Due, waar deze
keer geen artillerie meer
gromde. De hemel was dan
magenta-kleurig en de lucht
als kristal en zoals vroeger
wachtte de tergende genadelo
ze zon één ogenblik om het
gekwelde land en de verstik
kende stad de flitsend-korte il
lusie te gunnen van één adem
tocht relatieve koelte, alvorens
andermaal haar vlammende en
laaiende foltering te beginnen.
De rivier glansde tussen haar
donkergroene oevers, beneden
klepte de eerste Chinese soep
koopman met zijn bamboera-
tel, oude wijfjes draafden naar
de markt met haar zwiepende
draagstok waaraan kolossale
manden hingen, waarin op
gloeiende houtskool de rijst
pruttelde, en tienduizenden
brommers en Vespa's en Hon
da's en Yamaha's begonnen
stinkend en rokend te razen.
Saigon-ia-Pute. Met al de ver
dorvenheid en stank en verrot
ting en corruptie en schande
en vergif en al het voorstelba
re en al het onvoorstelbare
van Azië. En de viscerale af
schuw en de bijna fysieke lief
de. Saigon dat ons verscheur
de, dat wij haatten en waarvan
wij nooit en nimmer los kon
den komen. Toen niet en daar
na niet en nu niet en nooit.
En altijd was het de laatste
keer en altijd was er de wilde
bekoring nooit meer weg te
gaan, al het andere te verge
ten. Als een gif, als narcotica,
ondefinieerbaar en vooral on
begrijpelijk. Omdat het rede
loos was van een stad te hou
den die men haatte zoals men
nooit van een mens gehouden
had. Het was Da Kao en Lang
had ons gezegd, dat Vietnam
uit zijn politiek infantilisme
moet zien te komen. „Er
heerst hier veel kleingeestig
heid en intolerantie". Maar hij
zei „trés pessimiste" te zijn.
Hij is de leider van een matig
linkse oppositiebeweging. „So
cialiserend", zei hij.
Kolonel C., die uit Noord-Viet-
nam kwam, beweerde dat
Thieu bij vrije verkiezingen
méér dan 90 procent van de
stemmen zou krijgen en ver
telde over de „vervreemding"
van zijn oorspronkelijke land
genoten uit het noorden. Hij
Want de smaak van Saigon is
bitter geworden. En er is „nie
mand" meer. Aan de deur van
André Lebon, die in Dien Bien
Plioe een been achtergelaten
had, zei het mannetje een
maand geleden: „Palti, chèp.
Pou la Fiance. Ne levient pas."
En de legendarische Jürgen
was natuurlijk weg. Hij was al
verdwenen in de laatste dagen
van ons vorig verblijf en alle
veronderstellingen waren ge
wettigd. En Singh was er niet
meer. En Bo niet. Bo uit Ha
noi.
Alleen de kelners van het ou
de en slechte en onvergetelijke
en sympathieke hotel Conti-
Ong en duizend andere dingen.
En andermaal greep het ons,
ondanks de bitterheid en de
ontgoocheling van deze keer
die andermaal de laatste zou
zijn. En dan weer overmande
ons de zwarte angst dan het
nu wel zeker de laatste keer
zou zijn en dat het beter was
blind te worden, nu, in de ge
mene zon van Thu Due. De
eerste margouillat kroop bin
nen langs het plafond en er
waren kakkerlakken en veler
lei ongedierte. En de rijst was
bitter geworden als de mango's
en de nuoc mam stonk weer
zinwekkend.
Het had geen zin. Wij hadden
zelfs geen aanval van ambiase
om als excuus te dienen om
ons oponthoud te rekken. Maar
tóch nog één dag, twee dagen.
Beneden zaten twee piepjonge
boeddhistische monniken in
hun saffranen gewaden op de
stoep en rolden vingerdikke si
garetten van gitzwarte tabak.
De eerste Amerikaanse wagen
van de ICCS, de Internationale
Controle Commissie, gleed
over de Le Loi, want de oorlog
was officieel ten einde en de
eerloze en vedorven stad, die
niet eens meelij met zichzelf
had en waar voor piasters al
les en nog méér te koop was,
had zich met opruiende gele
en rade vlaggen getooid.
De cirkel begon zich te slui
ten: er gebeurde niets meer,
behalve het eeuwige en wrede
onrecht, dat grote treurspel
merkte. Het grote treurspel
was naar het westen getrok
ken, naar gene zijde van de
Mekong en de Tonle Sap.
Het ls het jaar van de buffel.
Waarin de lange oorlog beëin
digd is en waarin de vrede een
vaag en abstract iets gebleven
is. dat Westers is. Zoals kauw
gom en air-conditioners. En il
lusies en geloof aan een beter
leven.
Zelfs de papaya's hebben in de
ze weken geen smaak meer en
de kleine groene citroenen zijn
droog als stof.
JAN DRUMMEN
(Slot)
