545 198 288 89 €179 195 Dodelijke prijs voor vrijheid II HET ZODEN BEWONDERT EN VREEST HEN HET NOORDEN Vietnam hoopt aarzelend op echte vrede \ieuw complot in Witte Huis? .ing tav ruyter zei QA aaltijden VIETNAM Kabaal op congres van joden uit Rusland en Israël ■KTR. LASSERS binnenland buitenland B.V. Verkiezing Politiek Plannen OPDRACHT Klachten tegen Grieks referendum papier u oor uw pen| Zandvoort Zeehonden ii IDA, DELFT ■IEDAM gram 125 VW s surikist agtas ilo terpakB^. terblikjaff jjoulashsaus 125 189 WERKPLAATSEN Dintelmond 9. ;k en montage. an de fabriek Mannes- Fijnaart. Iir. H. Th. Christ, tel. iiet drama van Wounded Knee is 83 jaar oud, maar het ^opaieuw brandend actueel «worden door de demonstra tie bezetting van het ge hucht door militante jongeren, n, strijdbijl is weer opgegra- De intellectuele Indiaanse «uèratie van nu rebelleert ta an de passiviteit waarmee de anderen hebben toegelaten dat j, indianen nu een van de "mste minderheidsgroepen in de Verenigde Staten. Van dit prachtige, cultuurrijke lk dat de oorspronkelijke bezitter was van alle jacht paden in dit werelddeel, zijn L nog een armzalige 800.000 nakomelingen in leven. Bijna de helft van hen is uit de •eservaten weggetrokken en is ndn of meer opgegaan in de rauwe eenheidsworst van het Amerikaanse burgerdom. Hun vertrek uit de reserva- (eu was een vlucht voor de armoede. Amerika is een pres tatiemaatschappij en wie niet produceren wil, die moet maar voelen. Een ongeschreven ijze ren wet, die grimmige gevol- »cn heeft gehad- Een Indiaan overlijdt gemiddeld halverwe ge zijn 40e en 50e jaar (blan ken worden gemiddeld 71 jaar end). Tuberculose komt bij Indianen zeven keer vaker voor dan bij blanke Amerika nen. Er is een ontstellend hoog kindersterftecijfer (53 per 1000) als gevolg van tbc en dysenterie. Veel jonge kinde ren worden bovendien blind door ernstige oogziekten. Het zelfmoordpercentage bij India nen is het dubbele van dat in de blanke samenleving. Men wijt dit vooral aan de enorme geestelijke druk waaronder de kinderen komen te staan op Amerikaanse scholen, waar men hun voorouders pleegt af te schilderen als wrede wilde- mannen en schurken. Er is een 'grote verslaving aan drugs en alcohol en het werkloosheids percentage in de reservaten schommelt constant rond 39 procent, waarbij de 19% die in tijdelijke banen of seizoen betrekkingen werken nog niet is meegeteld. De levensomstandigheden in de reservaten zijn vaak aller- miserabelst. Meer dan de helft van de woningen is door amb tenaren van de volkshuisves ting ongeschikt bevonden voor bewoning. Grote gezinnen zijn vaak ondergebracht in krotten en afgedankte auto's. Onder voeding en de uitzichtloosheid van een verpauperd bestaan in een ghetto werken sociale misstanden in de hand. Dit is de prijs die men betaalt voor zijn vrijheid- De voornaamste bronnen van bestaan in de reservaten zijn landbouw, veeteelt, bos bouw, de ontginning van mij nen, petroleum- en gasbron nen, toerisme en handkunst werk. Het is echter bij lange na niet voldoende om in de behoeften van de eigen bevol king te voorzien. Het land is voor een groot deel onvrucht baar, er was geen kapitaal voor een behoorlijke uitbouw van de economische mogelijk heden, de „industriële moto ren" waren te klein om ieder een werk te verschaffen en ook in de directe omgeving van de reservaten was geen werkgelegenheid voorhanden. Men had de keus tussen weg trekken naar „het verre land van de blanken" of een rede lijk vrij, maar armoedig be staan in het reservaat. Wie koos voor het eerste deed vaak een blinde gok, want het leven in de industriecentra is voor de buitenman geen lolle tje en heel wat Indianen zijn niet verder gekomen dan een achterbuurtbestaan met andere geflipte groepen, ais negers en Portoricanen. Wie ais Indiaan in Amerika vooruit wilde komen, deed er het beste aan zijn identiteit te vergeten, zijn ras en zijn stam te verloochenen en, letterlijk en figuurlijk, zo kleurloos mo gelijk in de tredmolen van de blanke te stappen. Op die ma nier hebben duizenden India nen het tot een geslaagd bur gerbestaan gebracht. Sommi gen zijn zelfs beroemdheden geworden, zoals de acteur cowboy Will Rogers, de sena tor R. L. Owen en de admiraal Joseph J. Clarke, die tijdens de tweede wereldoorlog com mandant was van een flottielje vliegdekschepen. Alle drie waren oorspronkelijke leden van de stam der Cherokees- Er is zelfs een Indiaan vice-presi dent van de Verenigde Staten geweest, en wel Charles Cur tis, die vam 1929 tot 1933 de rechterhand was van president Herbert Hoover. De Amerikaanse regering heeft in de afgelopen 200 jaar duizenden verdragen gesloten, die verbetering moesten bren gen in de levensomstandighe den van de Indianen. Maar de meeste waren zo boerensluw opgezet dat ze uitpakten in het voordeel van de blanken. Een typisch voorbeeld daarvan is de wet van Dawes, die de Indianen eigen kaveltjes re- servaatgrond in handen speel de, maar tegelijk de mogelijk- vanaf gestapt en begon met gesubsidieerde ontwikkelings programma's voor de reserva ten, waarbij de Indianen meer inspraak kregen. Johnson en Nixon bouwden voort op die lijn, maar zij deden dat met de visie van „De grote blanke vader", vol goede wil en zendelingenijver maar weinig effectief. Er wordt dit jaar een schep geld van 500 miljoen dollar tegen aan gegooid, maar het loopt allemaal via een bureaucra tisch waterhoofd dat Bureau hcid opende die te verkopen aan blanken. Toen de wet van kracht werd, hadden de India nen bijna 63 miljoen hectaren land, waarvan er in 1933, toen de regering Roosevelt een eind maakte aan de heilloze verka velingen, nog krap 19 miljoen over waren. Binnen hun reservaten heb ben de Indianen weliswaar een toenemende mate van zelfbestuur gekregen en een eigen rechtspraak, maar de politiek van de federale rege ring was er tot 'n jaar of twintig geleden nog op ge richt hen financieel en econo. misch in het blanke systeem te dwingen. De regering Ei senhower is daar als eerste voor Indiaanse Zaken heet en 11.000 ambtenaren telt. In 1964 ontstond de Red Po- wer-beweging. Jonge intellec tuele Indianen, weliswaar ge schooid in de centra van de „bleekgezichten" maar met een sterk gevoel voor de eigen aard, de filosofie en de cultu rele waarden van hun voorva deren, verklaarden dat zij het halfslachtige gesol en de be tutteling zat waren en eisten grondige veranderingen- De regering denkt en handelt pa ternalistisch en kolonialistisch, was hun stelling en beschouwt de Indiaan als een onmondig voogdijkind dat door niet-Indi- anen gecontroleerd moet wor den. De stamraden worden niet gekozen volgens de oude tra dities maar volgens het uni form bestuurssysteem van de blanke, er wordt roofbouw ge pleegd op de bodemschatten van de Indiaanse territoria en scholing met behoud van de eigen cultuur is er voor India nen niet bij. Deze en andere grieven voerden de militante jongeren aan om kracht bij te zetten aan hun voornaamste eis: een onafhankelijke Indi aanse natie, wettelijk souve- rein en met volledige handha ving van hun recht op een aparte cultuur, taal en gods dienst. De AIM (American Indian Movement), de meest strijd lustige groep, heeft met de bezetting van Alcatraz en Wounded Knee spoed achter de eisen willen zetten. Hoewel de droom van een zelfstandige Indiaanse natie voorlopig nog wel een droom zal blijven, heeft hun optreden toch heel wat losgeslagen, zowel in Washington ais onder hun ras genoten. De onde cultuur raakt weer „in" en steeds meer jongeren ook zij die gestudeerd hebben keren terug naar het reservaat waar zij een taak zien in de weder opbouw van het stamleven. Nixon heeft het congres on langs een lijst wetsvoorstellen gepresenteerd, die nieuwe im pulsen moeten geven aan de reservaten. „De tijd is geko men om, definitief met het verleden te breken en voor waarden te scheppen voor een nieuw tijdperk, waarin de toe komst van de Indianen wordt bepaald door Indiaanse wetten en Indiaanse besluiten", zei hij. De maatregelen behelzen onder meer verhoging van stu diebeurzen voor Indianen, het opzetten van stedelijke centra binnen Indiaans gebied met economische en onderwijstech nische mogelijkheden, die de Indianen zelf kunnen ontwik kelen en uitvoeren, bescher ming van Indiaans water en minerale rijkdommen en het stimuleren van werkgelegen heidsprojecten binnen de re servaten. De militante jongeren zijn er niet van onder de indruk. Het is allemaal al eerder voor gesteld, maar nooit uitgevoerd, zeggen zij. En bovendien zijn het lapmiddelen. Maar niet ie dere Indiaan denkt er zo over. Hoe kan het anders? Er be staan meer dan 300 aparte stammen, die 250 verschillen de dialecten spreken en onder ling sterk van aard verschil len. Velen sympathiseren in stilte met de veeleisende jon geren, anderen keren zich te gen hen en zeggen dat hun optreden kwaad bloed zet bij de blanken. De A.I.M. houdt echter vast aan de oude stelregel: het is alleen het piepende wiel dat gesmeerd wordt en voorlo pig blijven zij op het oorlogs pad. De lange, lange strijd van de Indianen is nog niet afgelopen. (SLOT) 0 De vorige artikelen in deze serie stonden in de kranten van 16, 19, 20, 26, 27 en 30 juni en 5, 7, 10, 14, 18, 19, 21, 25 en 31 juli en 1 augustus. (ADVERTENTIE) SAIGON De Vietcong is nog steeds een soort legende voor Saigon. En ook voor een groot deel van Zuid.Viet- nam. De Vietcong heeft geen hoofdstad, geen enkele stad van betekenis, zelfs geen kleine, is geen heer en meester «ver de verkeerswegen, beschikt niet over een spoorlijn, Seen haven, geen vliegveld. Hij hééft overigens geen vlieg- 'uigen, en geen vloot. In totaal houdt de Vietcong nauwe- |lijks tien procent van het Zuidvietnamese grondgebied -t. Hoofdzakelijk de bossen en moerassen. Hier en daar I 'vat rijstvelden, maar daar zijn zijn troepen te kwetsbaar 'a de makkelijke prooi van de luchtmacht en de tanks I van Xhieu. om zijn gebieden te be- I mermen, heeft de Vietcong Ihulp nodig van het Noord- I mtnamese leger, dat thans in- ïrdaad meer materieel in het I --"den heeft dan vóór het gro- I voorjaarsoffensief van Giap j"1 1972. En het brengt nog teds meer materieel binnen: mm kanonnen met 'n reik wijdte van 2T km, houwitzers I® mortieren, tanks (340 vol- lte de recentste cijfers) en I jatdoelraketten van het IHM-type (met name rond |:™e.San). En voorts stuurt 1 Hanoi geschoold administratief lij bestuurspersoneel naar het tden om de door de Viet- I bezette enclaves te orga- 'teren. tornen Juten de steden kan men ;«tcong-patrouilles aantref- 5 vluchtig. Men kan zijn HSai zien. Ondanks het feit het bevrijdingsfront maar j1 tiende van het land bezet r®, dat het zich weinig ver- JH is het in de gedachten ®heel het volk voortdurend te»woordig, zó sterk zelfs me0. z'°b verwonderen kan li? zijn bijna onevenredige IFjkenis. Ook Hanoi is in ie- L; s gedachten. De Zuiderlin- I houden niet van de Tonki- |i?®> die stroeve, efficiënte, |:>r l'eden zijn. De karak- Iw Pen sterk uiteen. Maar leiden heeft een stille en l )o 'evendige bewondering |Lr het Noorden, vooral se- 'iv de Amerikaanse massa- '®bardementen op de Noord- t'"Wiese steden. Zeker, men j 'dat het Noorden „bek af" Itaoa ket misschien geen I !?e bombardementsgolf hebben kunnen verdragen. ten gonst, fluistert nu dat de Noorderlingen on de Vietcong een grote aanval op het Zui den voorbereiden. Het is een gerucht en zonder grond. Ha noi en het Bevrijdingsfront zullen hun gebied verdedigen en misschien op zekere dag zelfs met jachtvliegtuigen, die uit de Vietcong-enclaves op stijgen om de Zuidvietnamese luchtmacht op te wachten- Maar noch Hanoi, noch het Front hebben er vooralsnog belang bij een offensief te ont ketenen, dat overigens door het leger van Thieu zeer zeker tegengehouden en gedesorgani seerd zou worden. Want het leger en de luchtmacht van Saigon en de geoefendheid van zijn troepen mogen niet onder schat worden; het is het groot ste en best bewapende leger van Z.O.-Azië. Het échec van het Giap-offensief van verle den jaar heeft bewezen, dat de „Vietnamisering" geen Ameri kaanse illusie was. Er hebben zich aan Zuidvietnamese zij de daarbij deplorabele tafere len afgespeeld, maar uiteinde lijk is de aanval van Giap te gengehouden. En sedert die tijd is de uitrusting van het le ger van Thieu nog verbeterd, al is „de j-as wat ruim." niet aanvaarden omdat hij niet in staat is de bezette gebieden te besturen en de gevluchte bevolking daarheen terug te laten keren. En er zullen ver moedelijk, ondanks de briga des bestuursambtenaren die Hanoi stuurt, nog maanden no dig zijn alvorens in deze en claves voldoende orde en orga nisatie is om aan verkiezingen te kunnen denken. (Vandaar ook dat Saigon in La Celle St. Cloud zonder gevaar de datum van 26 augustus voor de ver kiezingen kon voorstellen.) Maar men koestert innerlijk bewondering voor het Noor den. Gemengd met een weinia verholen vrees. Men weet dat het Noorden al tijd gedroomd heeft van het Zuiden, het Zuiden met zijn rijstschuren, dat voor Hanoi altoos het beloofde land is ge weest. Ho Tsji Minh had ge hoopt in het Zuiden begraven te worden, en de andere ge aardheid van de mensen uit de delta van de Rode Rivier, hun nieuwe communisme, waarbij dat van de Sovjets en de Chi nezen verbleekt en verburger lijkt, dit alles schept dit merk waardige sentiment van het Zuiden, deze mengeling van bewondering en vrees. Saigon, dat aldoor van geruch- Met dit alles is de situatie zo, dat de Amerikanen zich terug getrokken hebben, met Hanoi een vrede gesloten hebben, omdat zij ondanks hun kolos sale macht niet in staat geble ken waren in de revolutionaire oorlog een duidelijke overwin ning te behalen. Maar de „an dere' kant" evenmin. En nu staan de Vietnamezen van bei de kampen en beide kanten weer en nog tegenover elkaar terwijl zij geen van beide een militaire beslissing kunnen forceren. Wil men de status quo niet tot in lengte van da gen laten voortbestaan, dan zal naar een politieke oplos sing gezocht moeten worden. Ondanks alles lijkt de situatie daar niet rijp voor en de bepa lingen in de overeenkomst van Parijs blijken ook inzake de organisatie van vrije en demo cratische verkiezingen weinig realistisch, aLhans wat het tijdperk betreft, waarbinnen deze georganiseerd zouden moeten worden. De Vietcong kan deze verkiezingen (nog) Intussen blijft het een open vraag, welk resultaat deze verkiezingen zouden opleve ren. Indien zij nu plaats zou den hebben, zou een meerder heid van stemmen voor het re gime Thieu ten opzichte van het Bevrijdingsfront praktisch zeker zijn. Maar zolang dege nen. die weigeren te kiezen „tussen de cholera en de pest", geen geconsolideerde politieke groepering hebben die min of meer aan hun wensen en voor keuren beantwoordt (en dat is in Vietnam zeker nog moeilij ker te verwezenlijken dan in het Westenzou een derge lijke relatieve overwinning van Thieu hoogstwaarschijn lijk niets oplossen. Maar het is onwaarschijnlijk dat er binnen afzienbare tijd werkelijk vrije en democratische verkiezingen onder internationaal toezicht in Vietnam georganiseerd kun nen worden. In afwachting daarvan zullen de bestandsschendingen voort gaan, maar langzaam vermin deren, de Internationale Con trolecommissie zal, omdat men haar een onmogelijk spel wil laten spelen, steeds meer ge frustreerd worden en steeds verder achterop raken, hoewel haar voortbestaan essentieel is. Canada raakt» al zo gefrus treerd dat het land zijn toe zichthoudende soldaten terug trok. 0 Krijgs- en burgergevange nen keren terug naar huis. Vietnam begint aarzelend aan vrede te denken. sten meer hoeven te lopen, de ouderen hopen eindelijk een steeds weer uitgestelde rust te kunnen nemen omdat mis schien de zonen thuiskomen en het werk overnemen. De vluchtelingen hopen eindelijk naar hun haardsteden terug te kunnen keren, hun land weer te bewerken zonder in de he mel te turen, waaruit zovele jaren dood en vuur en verderf is gestort. Aarzelend worden plannen gemaakt om het leven weer leven te doen zijn, om te leven zoals blijkbaar de ande ren leven, van wie verteld wordt diait bij hen „sedert j aai en dag" vrede heerst. Een ab stract, maar begerenswaardig, schier onbereikbaar ideaal, dat de meesten hier nimmer an ders dan de idee gekend heb ben. En desondanks ontluikt in dit land weer de hoop, langzaam, voorzichtig, bijna achterdoch- .w tig. De soldaten beginnen te jfc- dromen van een thuiskeer, de Wm moeders van een tijd waarin de kinderen naar school kun nen gaan en geen wachtdien- 0 HO TSJI MINH in Zuidvietnamese grond (Van onze correspondent) WASHINGTON Het Witte Huis heeft het troostrijke nieuws verschaft dat president Nixon „wist" dat Bob Hal- denian niet met de geluidsband heeft geknoeid die hij enkele weken geleden mee naar huis mocht nemen om op zijn gemak te bestuderen wat president Nixon op 15 september 1972 met John Dean heeft besproken. Dat is in ieder geval een aanduiding dat Richard Nixon nog steeds het volste vertrou wen heeft in zijn voormalige rechterhand, di« thans als ambteloos burger naar nieuw emplooi zoekt. Wat zorgwek kender dB in het merkwaardig gescharrel rond de „Nixon-ta- pes" is, dat Halideman een speciaal presidentieel privilege genoot dat aan de Watengate- commissie en aan John Dean wordt onthouden. Belangrijk is in dit geval te weten dat president Nixon zijn weige ring de geluidsbanden aan de commissie ter beschikking te stellen onder meer baseert op het feit dat de op de band vastgelegde conversatie voor uiteenlopende interpretaties vatbaar is. Het is duidelijk dat Nixon van mening is dat al leen hij en Haldeman in staat zijn de juiste interpretatie te formuleren. 9 Door toe te staan dat Halde man de geluidsband thuis en zonder toezicht kon bestude ren, creëerde de president een situatie waarin het mogelijk werd dat Haldeman de Water- gate-cormnissie met een stuk „bewijsmateriaal" kon con fronteren, waarop de commis sie volgens de president geen enkel recht heeft. Toen Halde man liet weten dat hij de Nixon-Deam band had beluis terd, greep zijn advocaat. John Wilson, in met de mededeling dat hij van Nixon's juridische adviseur schriftelijk opdracht had gekregen de commissie te laten weten dat gegevens van de betreffende geluidsband,' op grond van de omstreden doc trine van presidentieel privile ge, en de scheiding van de bevoegdheden van Witte Huis en Congres, niet door Halde man mochten worden onthuld. Haldeman rekende echter op een uitspraak van voorzitter Sam Ervin van de Watergate- commissie die het door Nixon ingeroepen zwijgrecht zou ont kennen. want hij haalde on verwijld een samenvatting van het Nixon-Dean gesprek voor de dag. Het lijkt op een han dig uitgedacht complot om de getuigenis van John Dean te ondermijnen door de introduc tie van de geluidsband die zonder Haldeman's privilege buiten de greep van de com missie zou zijn gebleven. De vraag die nog niet beant woord kan worden is, in hoe verre er een samenspraak is geweest tussen Haldeman en het Witte Huis omtrent zijn strategie voor de Watergate- commissie. Feit is dat Ehrlichman en Hal deman een Siamese twee ling in het Witte Huis van gisteren met elkaar over hun strategie voor de commis sie hebben gesproken. Feit is ook dat zij dezelfde verdedi ger hebben. John Wilson, die al enkele malen als bood schapper heeft gefungeerd tus sen het Witte Huis en de Wa- tergate-oommissie. Haldeman en Ehrliehiinan zijn de eniige getuigen voor de Watergate- commissie wier verklaringen elkaar volledig dekken. Zij zijn ook de enigen die de Wa- tergate-apologieën van presi dent Nixon vrijwel volledig ondersteunen. Zijn Haldeman en Ehrlichman, na hun verwijdering uit Nixon's paradijs, zijn trouwe raadgevers gebleven Is er rond de openbare verhoren door de Watergate-commissie een nieuw complot gesmeed, ■een plan om via tot in details gerepeteerde en gesynchroni seerde verklaringen een basti on op te trekken waarachter president Nixon zich kan ver schuilen? Nixon en zijn twee Duitse herders, Haldeman en Ehrlichman, zeggen dat zij al leen de waarheid spreken. Maar zij staan niet toe dat anderen de geluidsbanden in specteren die licht op de waarheid kunnen werpen, want, zegt Richard Nixon, zij kunnen wellicht verkeerd worden geïnterpreteerd. Dat 'is, inderdaad, een groot risico. Zolang Nizon dit risico niet wenst te nemen en zolang er ernstige vermoedens rijzen senator Sam Ervin zei dinsdag dat daarvoor ..onweerstaanbare bewijzen" waren blijft presi dent Nixon verdacht. BERT VAN VELZEN. (Van onze redactie buitenland) ATHENE Bij het Griekse hooggerechtshof zijn gisteren vijf klachten ingediend tegen de gang van zaken bij het zondag gehouden referendum. Volgens de wet moet het hof voor 14 augustus de uitslag van de volksstemming be krachtigen of afwijzen. Vol gens de cenfers van het minis terie van Binnenlandse Zaken heeft 78,4 procent van de op gekomen kiezers de instelling van de republiek en de ver kiezing van premier Papado- poelos tot de eerste president goedgekeurd. Brieven voor deze rubriek moeten met volledige naam en adres worden ondertekend. Bij publikatfle zullen dezn vermeld worden. Slechts bij hoge uit zondering zal van deze regel worden afgeweken. Naam en adres zijn dan bif de redaetie bekend. Publikatie van brie ven (verkort of onverkort) betekent niet dat de redactPe het in alle gevallen eens is met inhoud/ c.q. strekking. Naar aanleiding van het tra gisch ongeluk op Zandvoort het volgende: De kritiek die losgekomen it mag mijns in ziens maar voor een deel ge spuid worden en dan nog niet eens door allen die het doen. De coureurs die kritiek leve ren moeten dit maar meteen achterwege laten, want wie van hen, een zeer emotionele David Purley uitgezonderd, is er gestopt om te helpen of is er bij de pits gaan reclameren om de race stop te zetten7 Hoe tragisch alles ook moge zijn, diezelfde Purley rijdt a.s. zondag weer zijn volgende Grand Prix. Hij oefent dan weer gewoon zijn „vak" uit en dat is nu eenmaal rijden tegen de grens van het onmogelijke, 'n Speciale noot voor het Bel gisch sensatieblad „Les Sports" dat zo heerlijk weet te vertellen dat in België alles zoveel beter geregeld wordt. Mag ik er dan die even op wijzen dat twee van de drie doden van Fran corchamps ook zijn gestorven terwijl de race normaal doorging! En zijn ze ook vergeten dat Wiim Loos destijds verongelukte omdat daar een ambulance in de mist tegen de rijrichting in het cir cuit werd opgestuurd? En voor wie commentaar heeft op de races als zodanig: draai voor taan uiw t.v. uit en ga nooit persoonlijk kijken naar auto- motor- of speedboot races; bobsleeën, ski-afdaling; afda ling voor wielrenners, boksen, of naar het circus, warat er kunnen doden vallen. Kruip in een kelder, daar zit u veiliger. Als Frankrijk zijn bommen- hobby tenminste niet ver plaatst. PRINSENBEEK A- V. D. WIJNGAART (Waar we niet achter ko men: vindt inzender de auto rennen nu een fijne sport, of is hij er minder mee ingenomen? Red.) Het laatste nog levende zee zoogdier voor onze kust, de gewone zeehond (Phoco-Vitu- lina) loopt ernstig gevaar. Zijn aantal is al sterk gereduceerd door watervervuiling. Nu komt er nog een niet te dul den reducering bij door de afschotmogelijkheid die door de verantwoordelijke minister van Sleeswijk-Holstein voor het Duitse gedeelte van de Waddenzee is toegestaan en wel met 252 vergunningen. Hier dient ernstig stelling tegen genomen te worden om dat de Duitse en Nederlandse zeehonden in eenzelfde gebied zwemmen en bij ons het aan tal al enorm is achteruitgelo pen van 1400 tot ongeveer 600. De Nederlandse Vereniging tot Behoud van de Waddenzee heeft al scherp geprotesteerd bij de verantwoordelijke auto riteiten van Sleeswijk-Hol stein. Het is zaak dat velen dit voorbeeld volgen. BREDA, W. J. Koeh. Ginnekenweg 35 (Van onze redactie buiten land) TEL AVIV In de nacht van dinsdag op woensdag is het congres in Tel Aviv van nieuwe joodse emigranten uit Rusland in Israël onderbroken moeten worden omdat onder de congressisten kabaal ont stond. De afgevaardigden hadden met name bezwaar tegen het feit dat de vereniging van nieuwe joodse emigranten uit Rusland wordt overheerst door joden uit Rusland die zich al dertig of veertig jaar geleden in Israël vestigden en nu tot het Israëlische „establish ment", worden gerekend. Ook willen ze de vereniging zuiver houden door er joden uit de door de Sovjet-Unie geannex eerde Oostzeestaten buiten te houden. Premier Golda Meir had harde woorden voor de op standige congressisten. Zelf oorspronkelijk afkomstig uit Rusland zei ze dat zij klaag den dat de Israëli's die zich al lang in het land bevinden, niet van hen houden, „maar ik constateer dat gij heft zijt die hen niet mag". Ze adviseerde de afgevaardigden het „gij en wij" uit hun woordgebruik te schrappen, „omdat er een bar rière door ontstaat tussen de oude en de nieuwe Israëli's.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1973 | | pagina 13