545
198
288
89
€179
195
Dodelijke prijs voor vrijheid
II HET ZODEN BEWONDERT EN VREEST HEN HET NOORDEN
Vietnam
hoopt
aarzelend
op
echte
vrede
\ieuw complot
in
Witte Huis?
.ing
tav
ruyter
zei QA
aaltijden
VIETNAM
Kabaal op congres
van joden uit
Rusland en Israël
■KTR. LASSERS
binnenland
buitenland
B.V.
Verkiezing
Politiek
Plannen
OPDRACHT
Klachten tegen
Grieks
referendum
papier u
oor uw pen|
Zandvoort
Zeehonden
ii
IDA, DELFT
■IEDAM
gram 125 VW
s surikist
agtas
ilo
terpakB^.
terblikjaff
jjoulashsaus 125 189
WERKPLAATSEN
Dintelmond
9.
;k en montage.
an de fabriek Mannes-
Fijnaart.
Iir. H. Th. Christ, tel.
iiet drama van Wounded
Knee is 83 jaar oud, maar het
^opaieuw brandend actueel
«worden door de demonstra
tie bezetting van het ge
hucht door militante jongeren,
n, strijdbijl is weer opgegra-
De intellectuele Indiaanse
«uèratie van nu rebelleert ta
an de passiviteit waarmee de
anderen hebben toegelaten dat
j, indianen nu een van de
"mste minderheidsgroepen
in de Verenigde Staten.
Van dit prachtige, cultuurrijke
lk dat de oorspronkelijke
bezitter was van alle jacht
paden in dit werelddeel, zijn
L nog een armzalige 800.000
nakomelingen in leven. Bijna
de helft van hen is uit de
•eservaten weggetrokken en is
ndn of meer opgegaan in de
rauwe eenheidsworst van het
Amerikaanse burgerdom.
Hun vertrek uit de reserva-
(eu was een vlucht voor de
armoede. Amerika is een pres
tatiemaatschappij en wie niet
produceren wil, die moet maar
voelen. Een ongeschreven ijze
ren wet, die grimmige gevol-
»cn heeft gehad- Een Indiaan
overlijdt gemiddeld halverwe
ge zijn 40e en 50e jaar (blan
ken worden gemiddeld 71 jaar
end). Tuberculose komt bij
Indianen zeven keer vaker
voor dan bij blanke Amerika
nen. Er is een ontstellend hoog
kindersterftecijfer (53 per
1000) als gevolg van tbc en
dysenterie. Veel jonge kinde
ren worden bovendien blind
door ernstige oogziekten. Het
zelfmoordpercentage bij India
nen is het dubbele van dat in
de blanke samenleving. Men
wijt dit vooral aan de enorme
geestelijke druk waaronder de
kinderen komen te staan op
Amerikaanse scholen, waar
men hun voorouders pleegt af
te schilderen als wrede wilde-
mannen en schurken. Er is een
'grote verslaving aan drugs en
alcohol en het werkloosheids
percentage in de reservaten
schommelt constant rond 39
procent, waarbij de 19% die
in tijdelijke banen of seizoen
betrekkingen werken nog niet
is meegeteld.
De levensomstandigheden in
de reservaten zijn vaak aller-
miserabelst. Meer dan de helft
van de woningen is door amb
tenaren van de volkshuisves
ting ongeschikt bevonden voor
bewoning. Grote gezinnen zijn
vaak ondergebracht in krotten
en afgedankte auto's. Onder
voeding en de uitzichtloosheid
van een verpauperd bestaan in
een ghetto werken sociale
misstanden in de hand. Dit is
de prijs die men betaalt voor
zijn vrijheid-
De voornaamste bronnen
van bestaan in de reservaten
zijn landbouw, veeteelt, bos
bouw, de ontginning van mij
nen, petroleum- en gasbron
nen, toerisme en handkunst
werk. Het is echter bij lange
na niet voldoende om in de
behoeften van de eigen bevol
king te voorzien. Het land is
voor een groot deel onvrucht
baar, er was geen kapitaal
voor een behoorlijke uitbouw
van de economische mogelijk
heden, de „industriële moto
ren" waren te klein om ieder
een werk te verschaffen en
ook in de directe omgeving
van de reservaten was geen
werkgelegenheid voorhanden.
Men had de keus tussen weg
trekken naar „het verre land
van de blanken" of een rede
lijk vrij, maar armoedig be
staan in het reservaat. Wie
koos voor het eerste deed
vaak een blinde gok, want het
leven in de industriecentra is
voor de buitenman geen lolle
tje en heel wat Indianen zijn
niet verder gekomen dan een
achterbuurtbestaan met andere
geflipte groepen, ais negers en
Portoricanen.
Wie ais Indiaan in Amerika
vooruit wilde komen, deed er
het beste aan zijn identiteit te
vergeten, zijn ras en zijn stam
te verloochenen en, letterlijk
en figuurlijk, zo kleurloos mo
gelijk in de tredmolen van de
blanke te stappen. Op die ma
nier hebben duizenden India
nen het tot een geslaagd bur
gerbestaan gebracht. Sommi
gen zijn zelfs beroemdheden
geworden, zoals de acteur
cowboy Will Rogers, de sena
tor R. L. Owen en de admiraal
Joseph J. Clarke, die tijdens
de tweede wereldoorlog com
mandant was van een flottielje
vliegdekschepen. Alle drie
waren oorspronkelijke leden
van de stam der Cherokees- Er
is zelfs een Indiaan vice-presi
dent van de Verenigde Staten
geweest, en wel Charles Cur
tis, die vam 1929 tot 1933 de
rechterhand was van president
Herbert Hoover.
De Amerikaanse regering
heeft in de afgelopen 200 jaar
duizenden verdragen gesloten,
die verbetering moesten bren
gen in de levensomstandighe
den van de Indianen. Maar de
meeste waren zo boerensluw
opgezet dat ze uitpakten in
het voordeel van de blanken.
Een typisch voorbeeld daarvan
is de wet van Dawes, die de
Indianen eigen kaveltjes re-
servaatgrond in handen speel
de, maar tegelijk de mogelijk-
vanaf gestapt en begon met
gesubsidieerde ontwikkelings
programma's voor de reserva
ten, waarbij de Indianen meer
inspraak kregen.
Johnson en Nixon bouwden
voort op die lijn, maar zij
deden dat met de visie van
„De grote blanke vader", vol
goede wil en zendelingenijver
maar weinig effectief. Er
wordt dit jaar een schep geld
van 500 miljoen dollar tegen
aan gegooid, maar het loopt
allemaal via een bureaucra
tisch waterhoofd dat Bureau
hcid opende die te verkopen
aan blanken. Toen de wet van
kracht werd, hadden de India
nen bijna 63 miljoen hectaren
land, waarvan er in 1933, toen
de regering Roosevelt een eind
maakte aan de heilloze verka
velingen, nog krap 19 miljoen
over waren.
Binnen hun reservaten heb
ben de Indianen weliswaar
een toenemende mate van
zelfbestuur gekregen en een
eigen rechtspraak, maar de
politiek van de federale rege
ring was er tot 'n jaar of
twintig geleden nog op ge
richt hen financieel en econo.
misch in het blanke systeem
te dwingen. De regering Ei
senhower is daar als eerste
voor Indiaanse Zaken heet en
11.000 ambtenaren telt.
In 1964 ontstond de Red Po-
wer-beweging. Jonge intellec
tuele Indianen, weliswaar ge
schooid in de centra van de
„bleekgezichten" maar met
een sterk gevoel voor de eigen
aard, de filosofie en de cultu
rele waarden van hun voorva
deren, verklaarden dat zij het
halfslachtige gesol en de be
tutteling zat waren en eisten
grondige veranderingen- De
regering denkt en handelt pa
ternalistisch en kolonialistisch,
was hun stelling en beschouwt
de Indiaan als een onmondig
voogdijkind dat door niet-Indi-
anen gecontroleerd moet wor
den.
De stamraden worden niet
gekozen volgens de oude tra
dities maar volgens het uni
form bestuurssysteem van de
blanke, er wordt roofbouw ge
pleegd op de bodemschatten
van de Indiaanse territoria en
scholing met behoud van de
eigen cultuur is er voor India
nen niet bij. Deze en andere
grieven voerden de militante
jongeren aan om kracht bij te
zetten aan hun voornaamste
eis: een onafhankelijke Indi
aanse natie, wettelijk souve-
rein en met volledige handha
ving van hun recht op een
aparte cultuur, taal en gods
dienst.
De AIM (American Indian
Movement), de meest strijd
lustige groep, heeft met de
bezetting van Alcatraz en
Wounded Knee spoed achter
de eisen willen zetten. Hoewel
de droom van een zelfstandige
Indiaanse natie voorlopig nog
wel een droom zal blijven,
heeft hun optreden toch heel
wat losgeslagen, zowel in
Washington ais onder hun ras
genoten. De onde cultuur
raakt weer „in" en steeds
meer jongeren ook zij die
gestudeerd hebben keren
terug naar het reservaat waar
zij een taak zien in de weder
opbouw van het stamleven.
Nixon heeft het congres on
langs een lijst wetsvoorstellen
gepresenteerd, die nieuwe im
pulsen moeten geven aan de
reservaten. „De tijd is geko
men om, definitief met het
verleden te breken en voor
waarden te scheppen voor een
nieuw tijdperk, waarin de toe
komst van de Indianen wordt
bepaald door Indiaanse wetten
en Indiaanse besluiten", zei
hij. De maatregelen behelzen
onder meer verhoging van stu
diebeurzen voor Indianen, het
opzetten van stedelijke centra
binnen Indiaans gebied met
economische en onderwijstech
nische mogelijkheden, die de
Indianen zelf kunnen ontwik
kelen en uitvoeren, bescher
ming van Indiaans water en
minerale rijkdommen en het
stimuleren van werkgelegen
heidsprojecten binnen de re
servaten.
De militante jongeren zijn
er niet van onder de indruk.
Het is allemaal al eerder voor
gesteld, maar nooit uitgevoerd,
zeggen zij. En bovendien zijn
het lapmiddelen. Maar niet ie
dere Indiaan denkt er zo over.
Hoe kan het anders? Er be
staan meer dan 300 aparte
stammen, die 250 verschillen
de dialecten spreken en onder
ling sterk van aard verschil
len. Velen sympathiseren in
stilte met de veeleisende jon
geren, anderen keren zich te
gen hen en zeggen dat hun
optreden kwaad bloed zet bij
de blanken.
De A.I.M. houdt echter vast
aan de oude stelregel: het is
alleen het piepende wiel dat
gesmeerd wordt en voorlo
pig blijven zij op het oorlogs
pad. De lange, lange strijd
van de Indianen is nog niet
afgelopen.
(SLOT)
0 De vorige artikelen in deze
serie stonden in de kranten van
16, 19, 20, 26, 27 en 30 juni en
5, 7, 10, 14, 18, 19, 21, 25 en
31 juli en 1 augustus.
(ADVERTENTIE)
SAIGON De Vietcong is nog steeds een soort legende
voor Saigon. En ook voor een groot deel van Zuid.Viet-
nam. De Vietcong heeft geen hoofdstad, geen enkele stad
van betekenis, zelfs geen kleine, is geen heer en meester
«ver de verkeerswegen, beschikt niet over een spoorlijn,
Seen haven, geen vliegveld. Hij hééft overigens geen vlieg-
'uigen, en geen vloot. In totaal houdt de Vietcong nauwe-
|lijks tien procent van het Zuidvietnamese grondgebied
-t. Hoofdzakelijk de bossen en moerassen. Hier en daar
I 'vat rijstvelden, maar daar zijn zijn troepen te kwetsbaar
'a de makkelijke prooi van de luchtmacht en de tanks
I van Xhieu.
om zijn gebieden te be-
I mermen, heeft de Vietcong
Ihulp nodig van het Noord-
I mtnamese leger, dat thans in-
ïrdaad meer materieel in het
I --"den heeft dan vóór het gro-
I voorjaarsoffensief van Giap
j"1 1972. En het brengt nog
teds meer materieel binnen:
mm kanonnen met 'n reik
wijdte van 2T km, houwitzers
I® mortieren, tanks (340 vol-
lte de recentste cijfers) en
I jatdoelraketten van het
IHM-type (met name rond
|:™e.San). En voorts stuurt
1 Hanoi geschoold administratief
lij bestuurspersoneel naar het
tden om de door de Viet-
I bezette enclaves te orga-
'teren.
tornen
Juten de steden kan men
;«tcong-patrouilles aantref-
5 vluchtig. Men kan zijn
HSai zien. Ondanks het feit
het bevrijdingsfront maar
j1 tiende van het land bezet
r®, dat het zich weinig ver-
JH is het in de gedachten
®heel het volk voortdurend
te»woordig, zó sterk zelfs
me0. z'°b verwonderen kan
li? zijn bijna onevenredige
IFjkenis. Ook Hanoi is in ie-
L; s gedachten. De Zuiderlin-
I houden niet van de Tonki-
|i?®> die stroeve, efficiënte,
|:>r l'eden zijn. De karak-
Iw Pen sterk uiteen. Maar
leiden heeft een stille en
l )o 'evendige bewondering
|Lr het Noorden, vooral se-
'iv de Amerikaanse massa-
'®bardementen op de Noord-
t'"Wiese steden. Zeker, men
j 'dat het Noorden „bek af"
Itaoa ket misschien geen
I !?e bombardementsgolf
hebben kunnen verdragen.
ten gonst, fluistert nu dat de
Noorderlingen on de Vietcong
een grote aanval op het Zui
den voorbereiden. Het is een
gerucht en zonder grond. Ha
noi en het Bevrijdingsfront
zullen hun gebied verdedigen
en misschien op zekere dag
zelfs met jachtvliegtuigen, die
uit de Vietcong-enclaves op
stijgen om de Zuidvietnamese
luchtmacht op te wachten-
Maar noch Hanoi, noch het
Front hebben er vooralsnog
belang bij een offensief te ont
ketenen, dat overigens door
het leger van Thieu zeer zeker
tegengehouden en gedesorgani
seerd zou worden. Want het
leger en de luchtmacht van
Saigon en de geoefendheid van
zijn troepen mogen niet onder
schat worden; het is het groot
ste en best bewapende leger
van Z.O.-Azië. Het échec van
het Giap-offensief van verle
den jaar heeft bewezen, dat de
„Vietnamisering" geen Ameri
kaanse illusie was. Er hebben
zich aan Zuidvietnamese zij
de daarbij deplorabele tafere
len afgespeeld, maar uiteinde
lijk is de aanval van Giap te
gengehouden. En sedert die
tijd is de uitrusting van het le
ger van Thieu nog verbeterd,
al is „de j-as wat ruim."
niet aanvaarden omdat hij niet
in staat is de bezette gebieden
te besturen en de gevluchte
bevolking daarheen terug te
laten keren. En er zullen ver
moedelijk, ondanks de briga
des bestuursambtenaren die
Hanoi stuurt, nog maanden no
dig zijn alvorens in deze en
claves voldoende orde en orga
nisatie is om aan verkiezingen
te kunnen denken. (Vandaar
ook dat Saigon in La Celle St.
Cloud zonder gevaar de datum
van 26 augustus voor de ver
kiezingen kon voorstellen.)
Maar men koestert innerlijk
bewondering voor het Noor
den. Gemengd met een weinia
verholen vrees.
Men weet dat het Noorden al
tijd gedroomd heeft van het
Zuiden, het Zuiden met zijn
rijstschuren, dat voor Hanoi
altoos het beloofde land is ge
weest. Ho Tsji Minh had ge
hoopt in het Zuiden begraven
te worden, en de andere ge
aardheid van de mensen uit de
delta van de Rode Rivier, hun
nieuwe communisme, waarbij
dat van de Sovjets en de Chi
nezen verbleekt en verburger
lijkt, dit alles schept dit merk
waardige sentiment van het
Zuiden, deze mengeling van
bewondering en vrees.
Saigon, dat aldoor van geruch-
Met dit alles is de situatie zo,
dat de Amerikanen zich terug
getrokken hebben, met Hanoi
een vrede gesloten hebben,
omdat zij ondanks hun kolos
sale macht niet in staat geble
ken waren in de revolutionaire
oorlog een duidelijke overwin
ning te behalen. Maar de „an
dere' kant" evenmin. En nu
staan de Vietnamezen van bei
de kampen en beide kanten
weer en nog tegenover elkaar
terwijl zij geen van beide een
militaire beslissing kunnen
forceren. Wil men de status
quo niet tot in lengte van da
gen laten voortbestaan, dan
zal naar een politieke oplos
sing gezocht moeten worden.
Ondanks alles lijkt de situatie
daar niet rijp voor en de bepa
lingen in de overeenkomst van
Parijs blijken ook inzake de
organisatie van vrije en demo
cratische verkiezingen weinig
realistisch, aLhans wat het
tijdperk betreft, waarbinnen
deze georganiseerd zouden
moeten worden. De Vietcong
kan deze verkiezingen (nog)
Intussen blijft het een open
vraag, welk resultaat deze
verkiezingen zouden opleve
ren. Indien zij nu plaats zou
den hebben, zou een meerder
heid van stemmen voor het re
gime Thieu ten opzichte van
het Bevrijdingsfront praktisch
zeker zijn. Maar zolang dege
nen. die weigeren te kiezen
„tussen de cholera en de pest",
geen geconsolideerde politieke
groepering hebben die min of
meer aan hun wensen en voor
keuren beantwoordt (en dat is
in Vietnam zeker nog moeilij
ker te verwezenlijken dan in
het Westenzou een derge
lijke relatieve overwinning
van Thieu hoogstwaarschijn
lijk niets oplossen. Maar het is
onwaarschijnlijk dat er binnen
afzienbare tijd werkelijk vrije
en democratische verkiezingen
onder internationaal toezicht
in Vietnam georganiseerd kun
nen worden.
In afwachting daarvan zullen
de bestandsschendingen voort
gaan, maar langzaam vermin
deren, de Internationale Con
trolecommissie zal, omdat men
haar een onmogelijk spel wil
laten spelen, steeds meer ge
frustreerd worden en steeds
verder achterop raken, hoewel
haar voortbestaan essentieel is.
Canada raakt» al zo gefrus
treerd dat het land zijn toe
zichthoudende soldaten terug
trok.
0 Krijgs- en burgergevange
nen keren terug naar huis.
Vietnam begint aarzelend aan
vrede te denken.
sten meer hoeven te lopen, de
ouderen hopen eindelijk een
steeds weer uitgestelde rust te
kunnen nemen omdat mis
schien de zonen thuiskomen
en het werk overnemen. De
vluchtelingen hopen eindelijk
naar hun haardsteden terug te
kunnen keren, hun land weer
te bewerken zonder in de he
mel te turen, waaruit zovele
jaren dood en vuur en verderf
is gestort. Aarzelend worden
plannen gemaakt om het leven
weer leven te doen zijn, om te
leven zoals blijkbaar de ande
ren leven, van wie verteld
wordt diait bij hen „sedert j aai
en dag" vrede heerst. Een ab
stract, maar begerenswaardig,
schier onbereikbaar ideaal, dat
de meesten hier nimmer an
ders dan de idee gekend heb
ben.
En desondanks ontluikt in dit
land weer de hoop, langzaam,
voorzichtig, bijna achterdoch- .w
tig. De soldaten beginnen te jfc-
dromen van een thuiskeer, de Wm
moeders van een tijd waarin
de kinderen naar school kun
nen gaan en geen wachtdien-
0 HO TSJI MINH
in Zuidvietnamese
grond
(Van onze correspondent)
WASHINGTON Het Witte Huis heeft het troostrijke
nieuws verschaft dat president Nixon „wist" dat Bob Hal-
denian niet met de geluidsband heeft geknoeid die hij
enkele weken geleden mee naar huis mocht nemen om
op zijn gemak te bestuderen wat president Nixon op 15
september 1972 met John Dean heeft besproken.
Dat is in ieder geval een
aanduiding dat Richard Nixon
nog steeds het volste vertrou
wen heeft in zijn voormalige
rechterhand, di« thans als
ambteloos burger naar nieuw
emplooi zoekt. Wat zorgwek
kender dB in het merkwaardig
gescharrel rond de „Nixon-ta-
pes" is, dat Halideman een
speciaal presidentieel privilege
genoot dat aan de Watengate-
commissie en aan John Dean
wordt onthouden. Belangrijk
is in dit geval te weten dat
president Nixon zijn weige
ring de geluidsbanden aan de
commissie ter beschikking te
stellen onder meer baseert op
het feit dat de op de band
vastgelegde conversatie voor
uiteenlopende interpretaties
vatbaar is. Het is duidelijk dat
Nixon van mening is dat al
leen hij en Haldeman in staat
zijn de juiste interpretatie te
formuleren.
9
Door toe te staan dat Halde
man de geluidsband thuis en
zonder toezicht kon bestude
ren, creëerde de president een
situatie waarin het mogelijk
werd dat Haldeman de Water-
gate-cormnissie met een stuk
„bewijsmateriaal" kon con
fronteren, waarop de commis
sie volgens de president geen
enkel recht heeft. Toen Halde
man liet weten dat hij de
Nixon-Deam band had beluis
terd, greep zijn advocaat. John
Wilson, in met de mededeling
dat hij van Nixon's juridische
adviseur schriftelijk opdracht
had gekregen de commissie te
laten weten dat gegevens van
de betreffende geluidsband,' op
grond van de omstreden doc
trine van presidentieel privile
ge, en de scheiding van de
bevoegdheden van Witte Huis
en Congres, niet door Halde
man mochten worden onthuld.
Haldeman rekende echter op
een uitspraak van voorzitter
Sam Ervin van de Watergate-
commissie die het door Nixon
ingeroepen zwijgrecht zou ont
kennen. want hij haalde on
verwijld een samenvatting van
het Nixon-Dean gesprek voor
de dag. Het lijkt op een han
dig uitgedacht complot om de
getuigenis van John Dean te
ondermijnen door de introduc
tie van de geluidsband die
zonder Haldeman's privilege
buiten de greep van de com
missie zou zijn gebleven. De
vraag die nog niet beant
woord kan worden is, in hoe
verre er een samenspraak is
geweest tussen Haldeman en
het Witte Huis omtrent zijn
strategie voor de Watergate-
commissie.
Feit is dat Ehrlichman en Hal
deman een Siamese twee
ling in het Witte Huis van
gisteren met elkaar over
hun strategie voor de commis
sie hebben gesproken. Feit is
ook dat zij dezelfde verdedi
ger hebben. John Wilson, die
al enkele malen als bood
schapper heeft gefungeerd tus
sen het Witte Huis en de Wa-
tergate-oommissie. Haldeman
en Ehrliehiinan zijn de eniige
getuigen voor de Watergate-
commissie wier verklaringen
elkaar volledig dekken. Zij
zijn ook de enigen die de Wa-
tergate-apologieën van presi
dent Nixon vrijwel volledig
ondersteunen.
Zijn Haldeman en Ehrlichman,
na hun verwijdering uit
Nixon's paradijs, zijn trouwe
raadgevers gebleven Is er
rond de openbare verhoren
door de Watergate-commissie
een nieuw complot gesmeed,
■een plan om via tot in details
gerepeteerde en gesynchroni
seerde verklaringen een basti
on op te trekken waarachter
president Nixon zich kan ver
schuilen? Nixon en zijn twee
Duitse herders, Haldeman en
Ehrlichman, zeggen dat zij al
leen de waarheid spreken.
Maar zij staan niet toe dat
anderen de geluidsbanden in
specteren die licht op de
waarheid kunnen werpen,
want, zegt Richard Nixon, zij
kunnen wellicht verkeerd
worden geïnterpreteerd. Dat
'is, inderdaad, een groot risico.
Zolang Nizon dit risico niet
wenst te nemen en zolang er
ernstige vermoedens rijzen
senator Sam Ervin zei dinsdag
dat daarvoor ..onweerstaanbare
bewijzen" waren blijft presi
dent Nixon verdacht.
BERT VAN VELZEN.
(Van onze redactie buitenland)
ATHENE Bij het Griekse
hooggerechtshof zijn gisteren
vijf klachten ingediend tegen
de gang van zaken bij het
zondag gehouden referendum.
Volgens de wet moet het hof
voor 14 augustus de uitslag
van de volksstemming be
krachtigen of afwijzen. Vol
gens de cenfers van het minis
terie van Binnenlandse Zaken
heeft 78,4 procent van de op
gekomen kiezers de instelling
van de republiek en de ver
kiezing van premier Papado-
poelos tot de eerste president
goedgekeurd.
Brieven voor deze rubriek moeten
met volledige naam en adres worden
ondertekend. Bij publikatfle zullen dezn
vermeld worden. Slechts bij hoge uit
zondering zal van deze regel worden
afgeweken. Naam en adres zijn dan bif
de redaetie bekend. Publikatie van brie
ven (verkort of onverkort) betekent niet
dat de redactPe het in alle gevallen
eens is met inhoud/ c.q. strekking.
Naar aanleiding van het tra
gisch ongeluk op Zandvoort
het volgende: De kritiek die
losgekomen it mag mijns in
ziens maar voor een deel ge
spuid worden en dan nog niet
eens door allen die het doen.
De coureurs die kritiek leve
ren moeten dit maar meteen
achterwege laten, want wie
van hen, een zeer emotionele
David Purley uitgezonderd, is
er gestopt om te helpen of is
er bij de pits gaan reclameren
om de race stop te zetten7
Hoe tragisch alles ook moge
zijn, diezelfde Purley rijdt a.s.
zondag weer zijn volgende
Grand Prix. Hij oefent dan
weer gewoon zijn „vak" uit en
dat is nu eenmaal rijden tegen
de grens van het onmogelijke,
'n Speciale noot voor het Bel
gisch sensatieblad „Les
Sports" dat zo heerlijk weet te
vertellen dat in België alles
zoveel beter geregeld wordt.
Mag ik er dan die even op
wijzen dat twee van de drie
doden van Fran corchamps ook
zijn gestorven terwijl de race
normaal doorging! En zijn ze
ook vergeten dat Wiim Loos
destijds verongelukte omdat
daar een ambulance in de mist
tegen de rijrichting in het cir
cuit werd opgestuurd? En voor
wie commentaar heeft op de
races als zodanig: draai voor
taan uiw t.v. uit en ga nooit
persoonlijk kijken naar auto-
motor- of speedboot races;
bobsleeën, ski-afdaling; afda
ling voor wielrenners, boksen,
of naar het circus, warat er
kunnen doden vallen. Kruip in
een kelder, daar zit u veiliger.
Als Frankrijk zijn bommen-
hobby tenminste niet ver
plaatst.
PRINSENBEEK
A- V. D. WIJNGAART
(Waar we niet achter ko
men: vindt inzender de auto
rennen nu een fijne sport, of is
hij er minder mee ingenomen?
Red.)
Het laatste nog levende zee
zoogdier voor onze kust, de
gewone zeehond (Phoco-Vitu-
lina) loopt ernstig gevaar. Zijn
aantal is al sterk gereduceerd
door watervervuiling. Nu
komt er nog een niet te dul
den reducering bij door de
afschotmogelijkheid die door
de verantwoordelijke minister
van Sleeswijk-Holstein voor
het Duitse gedeelte van de
Waddenzee is toegestaan en
wel met 252 vergunningen.
Hier dient ernstig stelling
tegen genomen te worden om
dat de Duitse en Nederlandse
zeehonden in eenzelfde gebied
zwemmen en bij ons het aan
tal al enorm is achteruitgelo
pen van 1400 tot ongeveer
600.
De Nederlandse Vereniging
tot Behoud van de Waddenzee
heeft al scherp geprotesteerd
bij de verantwoordelijke auto
riteiten van Sleeswijk-Hol
stein. Het is zaak dat velen dit
voorbeeld volgen.
BREDA, W. J. Koeh.
Ginnekenweg 35
(Van onze redactie buiten
land)
TEL AVIV In de nacht
van dinsdag op woensdag is
het congres in Tel Aviv van
nieuwe joodse emigranten uit
Rusland in Israël onderbroken
moeten worden omdat onder
de congressisten kabaal ont
stond.
De afgevaardigden hadden
met name bezwaar tegen het
feit dat de vereniging van
nieuwe joodse emigranten uit
Rusland wordt overheerst door
joden uit Rusland die zich al
dertig of veertig jaar geleden
in Israël vestigden en nu tot
het Israëlische „establish
ment", worden gerekend. Ook
willen ze de vereniging zuiver
houden door er joden uit de
door de Sovjet-Unie geannex
eerde Oostzeestaten buiten te
houden.
Premier Golda Meir had
harde woorden voor de op
standige congressisten. Zelf
oorspronkelijk afkomstig uit
Rusland zei ze dat zij klaag
den dat de Israëli's die zich al
lang in het land bevinden, niet
van hen houden, „maar ik
constateer dat gij heft zijt die
hen niet mag". Ze adviseerde
de afgevaardigden het „gij en
wij" uit hun woordgebruik te
schrappen, „omdat er een bar
rière door ontstaat tussen de
oude en de nieuwe Israëli's.