Tussen de nakies van Gallantsoog
Zorgt Siebrand
voor een
rosé revolutie?
milieu
pomp
Wat zeggen
de drinkers
door
corn, verhoeven
J\Tuerin ons land een ml-
Y nister van milieuh'A
giëne is, zou verwacm
kunnen worden, dat dt
zaken wat minder prekerig en
simpel werden aangepakt
Maar de keren dat de minister|
ambtshalve openbare handt
lingen verrichtte, ging het tol
nu toe akelig in de richtinfi
van mooie bedoelingen, no
bele expressie en indinidueli
bewustwording. Aan de mi-|
lieu-kwestie worden kinder
tekeningen getuijd, de
ter woont het loslaten van bal
lonnetjes bij of zij stelt mell
een vrolijke lach een dooi
scholieren vervaardigde „Mi
nus het Milieumonster" in
werking. Dat zijn allemaal.
dingen waaruit meer blijk'
dat het milieu in het nieuw
is dan dat er op hoog nineanj
iets aan gedaan wordt.
IJjjinds enkele
eken mag het:
ïaakt recreëren
op een
vierhonderd tal
meters strand
nabij het Noord-
iollandse
Gallantsoog. Wim
tVennekes maakte
Je billen bloot en
begaf zich onder
Je goddelozen.
Aaaahs en Oooohs
Overbelicht
Huppelpasjes
Grote drommen
door
jan wintraecken
'ERDAG 7 JUL11973
T jf et woord „milieu" djl
tot «oor Icort een aantj
wage betekenissen
sociale en biologische ricfitinJ
had, heeft de laatste jaren c^f
heel nieuwe inhoud gekrege\
We kunnen het nu nog mooi'
nauwelijks uitspreken zonde,
te denken aan verontreiniging
en de bestrijding daartiaiJ
door sommigen hardnelcU
„milieuhygiëne" genoemd. fiJ
is een steekwoord geworiel
waarop als standaard-reacthl
te verwachten is: een uitigl
van bezorgdheid over de toe.;
nemende vervuiling en fti
overtuigde verzekering dat e:[
iets aan gedaan moet tuordeJ
Dat blijkt intussen niet 4
eenvoudig te zijnomdat een
groot deel van onze economie
en de manier waarop energie!
opgewekt en verbruikt toordiC
bij nader inzien berust op eenl
soort van roofbouw en nenej-f
effecten heeft, waarvan r.-.li
pas duidelijk wordt hoe fitnes
ze zijn. Om de milieuvermï
reiniging tegen te gaan, is ees
heel nieuwe technologie tic:
dig, waarin juist aan nevej.l
effecten de grootste aandaclaj
geschonken, wordt. Zolang die
niet beheerst worden is dej
techniek onvolmaakt en ge
welddadig. En het terrein!
waarop die gewelddadigheid
haar nadruk op het meest di-l
recte en maximale resultaat
steeds duidelijker zichtbaar
wordt, is het milieu.
TT et is van levensbe lang!
f/ dat hieraan veel aai\
dacht geschonken
wordt. Juist daarom zou mie
schien meer gewezen kunnen
worden op de enorme omoanj
van het probleem en de in
grijpende consequenties dieg
een vast besluit om het op
lossen meebrengt. Soms lijk
het erop of de zaak nu li
veel wordt voorgesteld als eei!
particuliere aangelegenheid o),j
zoals men dan wel zegt, een;
kwestie van mentaliteit. Hier-:
door ka.i de illusie ontstaan
dat, wanneer iedereen maar op
zijn eigen erfje proper is, dij
juiste verpakkingsmaterialal
op de juiste plaats deponeen
en wat vaker de fiets neemt
het probleem al voor een grot.
deel uit de wereld is. Mat
we kunnen niet altijd de u»
reld verbeteren door bij oti
zelf te beginnen. Een veranda
ring van mentaliteit, als die a
te bereiken is, verandert dl
lucht en het water nog niet.
Dc iL.„ i fci .LiAG 7 JUL11973
Ik had helemaal geen si
garetten nodig. In de auto
lagen nog twee pakjes en
dat in m'n zak was nog meer
[an halfvol, maar je doet
het niet, hè. Je stapt in
Gallantsoog niet zomaar 'n
rinkel binnen om te vragen
■aar of nou dat ehnou
iaehstrand is waar
je ehDus zeg je tegen
;en plaatselijke middenstan-
Ier: mag ik van U een pakje
Gaballero? Om fluks, nog
roor hij het wisselgeld in je
land gestort heeft, eraan
toe te voegen: Wat een
,-ecrtje, hè. Nou, dat vindt
lij ook. Nu even vlug door-
irukken: die blootlopers
fier treffen het wel, zeg ik
iet drie haha's erachter
jan, -waarvan ik weet dat ze
liet spontaan klinken. Wat
V zegt, meneer. Vlug doe ik
m'n volgende zet op het
Schaakbord. Of het er druk
Is? Hij zegt van niks te we
len, maar informeert wel
[an: Gaat U er ook heen
|an? Ach nee, zeg je dan
laar tengevolge van een
[pvoeding die immer in het
eken stond van een kuise
levenswandel. Ach nee, ik
ras gewoon benieuwd,
[aar de middenstander kent
s'n pappenheimers: Gewoon
lenieuwd, hè? Ja, dat zeg-
ïen ze allemaal. Je zal nooit
ioren van waar is dat naakt
strand. Altijd moeten ze
ast een ansichtkaart kopen
of een zakkie drop en dan,
[ia via langs een omweg,
.illen ze toch wel effe we
len waar of ze 't kunnen
linden. Ik: Ha, ha. Hij: Trap
)p naar het strand, links af
en dan maar doorlopen. Ki-
imetertje of drie. Ik:
l-d-d-d-rie? Hij: Ja, ha, ha.
TT et is niet zo
Jj sprekend, dat een on
derwerp waarover zo
veel gepraat, wakker geschu4
getekend en geknutseld wordt
ook inderdaad op een meet
serieuze manier de aandacht
krijgt. Het praten bereidt niet
altijd het handelen voor; M
kan er ook uitstekend de ver
vanging van zijn en dat h
eerder regel dan uitzonderini
wanneer dat praten de ludii-
ke richting in gaat. De miliee-
expressie maakt nu al bijm
de indruk een rituele aange
legenheid te zijn waarin W
minder gaat om een ernst ijl
aanpak dan om een particu
liere en machteloze uitdruk
king van bereidheid of om eer
zinvolle besteding van vrij
tijd. Op die manier wordt V
al eeuwen met Kerstmis mee
warig over vrede gepraat (jj
een vredesballètje opgevoerl
zonder dat dit aan de toestaw
iets verandert, misschien
wel met de heimelijke bedoe
ling de toestand te bestemt-
gen.
ranzeif-i Verse cade l ies
nan Oft* I
Voor me uit, lopend langs de
aterlijn: man, vrouw en drie
mge kinderen; twee knapen
an het reeds lang dood ge-
aande ras der vetkuiven; 'n
eer alleen; twee paartjes hand
hand. Allemaal klanten voor
en dagje bloot?
Nee, daar nestelt het gezin
de zich reeds temidden- van
andere badgasten, die geen
djs stellen op bruine billen.
'Is ook geen doen; drie kilo-
ster sjouwen met limonade en
ïse cadetjes. De heer alleen
>'gt - tegen al mijn verwach
ten in - spoedig hun voor
bid. Maar de brillantine-boys
1 de paartjes stappen voort.
:n kilometer, twee kilometer,
nks van me. op het strand is
;en badgast meer te zien. Het
jn nu bijna niet meer missen:
zijn bezoekers voor het stuk
rand, kadastraal bekend als
sektie die zich uitstrekt tus-
'n paal 15.770 en paal 16.140.
na-honderd-en-zeventig meter
'ar de goddelozen. Het naakt-
rand van Callantsoog.
Even vragen of 't klopt. In
jPPas achter de twee paartjes
'"■Of ze misschien ook
inderdaad. Voor de eerste
ar hier? Leo, schakeltechnicus
i Rotterdam: „Ja, zuiver bij
'val eigenlijk. We wilden een
SJo gaan winkelen in Amster-
"i. maar daar was het niet te
Wen van de hitte. Nou, en
-n zei Kees hier van laten we
®r zee gaan, naar Callantsoog.
®P Je, want we hadden geen
"Pakken bij ons en hier mag
Je blootje. M'n meissie en
van hem voelden er eerst
vpor, maar toen hebben wij
=gd van wat maakt het uit:
'open hier allemaal in hun
niksie". De dames Willie
oosje knikken instemmend,
J wensen toch wel een kant-
mng te maken. Joosje, 't
Jo van Kees: „Maar ik heb
er wel bij gezegd, dat ik onmid
dellijk weer opstap als d'r elke
keer van die gluurders komen.
En denk erom: dat doe ik, hoor".
Nog 'n metertje of vijfhonderd
en dan moeten we er zijn. Het
is er niet druk, zo lijkt het.
Hooguit 100 wandelende, zwem
mende en zittende gestalten.
Mannen of vrouwen is van deze
afstand nog niet te zien. En
dan is daar eindelijk het bordje
met de tekst: „Openbaar strand
waarop slechts tussen de kilo-
meterpalen 16.140 en 15.770 ook
ongeklede dagrecreatie is toe
gestaan. Buiten bovengenoemd
strandgedeelte is het het streng
ste verboden naakt te recreëren.
[Art. 102 Alg. Politieverorde
ning). Was getekend: Het ge
meentebestuur van Callantsoog.
Honderd meter wandelen we
nog en dan moet het maar ge
beuren. Hemd uit, broek uit en
dat is dan dat. Vanaf m'n hand
doek bekijk ik de situatie. Links
en rechts liggen ze. Achter
windschermen; weggedoken in
het schaarse helmgras; diep in
gegraven soms in kuilen; maar
ook gewoon open en bloot op
de buik of op de rug, bezig te
bruinen op plaatsen, die een
maal weer thuis of op kantoor
nimmer zullen leiden tot be
wonderende aaahs en oohs.
De beginners zijn snel en een
voudig te herkennen. Ten eerste
is daar het eeuwigdurend merk
teken van het kuise deel der
natie: de lelieblanke huid rond
de delen waarvoor we ons van
huis uit moeten schamen. Maar
er is ook iets in hun houding,
dat het nog niet overwonnen
ongerief verraadt. Wanneer zij
zich te water begeven is dat
geen kwestie van opstaan en in
een rechte lijn koers zetten naar
de waterkant. Neen, zij bewegen
zich huppelend voort. Hand in
hand veelal en het hoofd im
mer geheven.
Maar kijk: daar zijn twee
duidelijke gevorderden. Man en
vrouw, van top tot teen onbe
schaamd gebronsd, bezig met 't
vastleggen van herinneringen
voor thuis. Onwetend nog waar
schijnlijk van het feit, dat bij
de ontwikkelingscentrales van
de foto- en filmindustrie stan
daardbriefjes in grote stapels
klaar liggen, waarin de makers
van dit soort foto- en filmwerk
erop wordt gewezen, dat de film
helaas overbelicht was en dat
op grond daarvan niet tot ont
wikkelen of afdrukken kon wor
den overgegaan.
De filmcamera snort, terwijl
vrouwlief een strandpaal be
klimt, erop plaats neemt en de
handen achter het blonde haar
vouwt. Een ongemakkelijke po
sitie, die dan ook snel tot even
wichtsstoornis leidt, tengevolge
waarvan dit schaamteloze huis
vrouwtje schaterend ter aarde
stort. Maar HIJ wil er ook op,
dus wordt een passant aange
schoten met het verzoek de ca
mera een wijle te hanteren. Te-
samen maakt het paar enige
koprollen, stoeit een weinig in
het rulle zand om vervolgens de
passant te bedanken voor de as
sistentie.
Beginner of gevorderde. Je
kunt het ook zien aan de ma
nier waarop het edele balspel
beoefend wordt. Zo is daar links
een groepje uiterst bleke bad
gasten bezig met een eigen in
terpretatie van de volleybal-
regels. Hoog slaat een heer de
bal op, waarna twee dames en
drie heren als een groep jonge
honden erop afstevent. Degene
die de bal uiteindelijk te pakken
krijgt schrijdt vervolgens en
kele meters voort als een man
nequin, die het nooit ver zal
brengen. Na enkele huppelpas
jes, de heupen lichtjes wiegend,
wordt uiteindelijk de bal met
een wuft sprongetje weer aan
een ander toegespeeld. De ge
vorderden daarentegen bewegen
zich duidelijk vrijer. Zij durven
ook de bal desnoods met de voet
te plaatsen, een manoeuvre die
voor de beginners voorlopig nog
ondenkbaar is.
De gluurders. Natuurlijk ko
men ze die dag in grote drom
men opzetten. Hun gedragspa
troon is steeds hetzelfde. Wan
delend langs de kustlijn, houden
ze de gezonnebrilde hoofden
recht voor,zich uit, maar je kunt
aan alles zien, dat alle ogen
vanonder die brillen op Kwatta
gericht zijn. De meesten nemen
halverwege het naaktstrand ook
even plaats in het zand, waarbij
het niet waarschijnlijk geacht
moet worden dat zulks geschiedt
om even uit te rusten van de
vermoeienissen. Mijn gezelschap,
de twee paartjes uit Rotterdam,
houdt het na twee uurtjes dan
ook wel voor gezien en stapt op.
Ik besluit om ook maar weer
in de broek te schieten, want
zeelucht maakt hongerig en hier
op het naaktstrand is niets te
krijgen. Heel goed gezien, mid
denstand van Callantsoog, want
wie geen broek heeft
Tekst:
WIM WENNEKES
Foto
TIDO GIDEONSE
„Ik ben helemaal kapot van
dit artikel. Naar mijn smaak
is dit het helemaal". Zo ka
rakteriseert Jan W. Siebrand,
directeur interne zaken van
het in Kampen gevestigde be
drijf van die naam zijn schep
ping: een uit Nederlands fruit
vervaardigde rosé-wijn. „Dit
produkt is naar zijn stellige
overtuiging een waardig ver
vanger van de zo gewilde,
maar steeds duurder worden
de Franse en Portugese vins
rijsé in de eenvoudige soorten.
„Uiteraard kan onze Rosé de
Fruits niet concurreren met
echte top-rosé's. Maar in de
groep van wat men wel eens
de betaalbare wijnen noemt,
gooit ons nieuwe product be
slist zeer hoge ogen", meent
Siebrand.
Ontwikkeling
Het Nederlandse fruit wordt
vaak huizenhoog geprezen.
Kenners zijn van mening dat
het tot het beste hoort, dat de
aarde te bieden heeft. En
aarom zou van dat kostelijke
goed nu geen goede wijn, in
dit geval een rosé, te maken
zijn, vroeg Siebrand zich af.
Die vraag is uitermate klem
mend geworden sedert de
enorme prijsverhogingen,
vooral van de Franse wijnen.
Na sherry is rosé in ons land
de meest verkochte wijn. Die
ontwikkeling is voor de wijn
handel een trieste zaak. Ja
renlang heeft die en Sie
brand bleef daarbij niet
achter al het mogelijke ge
daan, om de mensen wat wijn
kennis bij te brengen. „Na
tuurlijk hoopten wij daar niet
slechter van te zullen wor
den", vertrouwt de heer Sie
brand ons toe. „Maar wij wil
den met de ontelbare wijn
cursussen, die wij in de loop
der jaren hebben gegeven toch
ook de wijncultuur verbrei
den, omdat onze mensen nu
eenmaal idealisten zijn. Als je
dan merkt, dat goede wijnen
steeds meer en steeds sneller
onbetaalbaar worden, krijg je
wel een klap op je hoofd", zegt
Jan W. Siebrand.
De basisprijzen van beken
de Franse wijnen zijn in korte
tijd drie tot vijf maal zo hoog
geworden. Voorlopig merkt de
consument dat nog niet zo.
Goede wijn heeft immers tijd
nodig om tot volle ontwikke
ling te komen. Siebrand ver
wacht de grote klap dan ook
pas over enige tijd. En het ziet
or naar zijn mening niet naar
uit, dat aan de exhorbitante
prijsstijgingen spoedig een
eind komt.
Vaatje port
Overeenkomstig de door „Pa"
Siebrand (die het bedrijf be
gon met een bij een schip
breuk aangespoeld vaatje
port) gevestigde traditie wilde
men de „gewone" man blijven
bedienen met betaalbare pro-
dukten. Na twee jaar van in
tensief onderzoek slaagde men
erin de fruitrosé in een aan
vaardbare zelfs méér dan
aanvaardbare kwaliteit en
voor een bijzonder lage prijs
aan de markt te brengen. In
middels is de drank ook op de
buitenlandse markt gebracht,
voornamelijk in België. Ook in
Engeland ziet men grote mo
gelijkheden en bij Siebrand is
men zo enthousiast, dat men
verwacht de Nederlandse rosé
zelfs in het wijn-oerland
Frankrijk te kunnen slijten.
Kluizen
Inmiddels is men bezig met
de ontwikkeling van een uit
fruit bereide „sherry" en men
experimenteert voorts met an
dere vruchtenwijnen, die sterk
zullen gaan lijken op de Duit
se wijnen.
Overigens zijn dergelijke
producten niet binnen een
vloek en een zucht te ontwik
kelen. Met de rosé zijn wij
twee jaar bezig geweest, voor
dat hij aan onze eisen vol
deed, vertelt Jan Siebrand.
Het geheim uiteraard heel
diep in de Siebrand-kluizen
'opgeborgen van de rosé is
de combinatie van vruchten
en de onderlinge afstemming
daarvan op elkaar. Siebrand
wil wel zeggen, dat minstens
vijf soorten Nederlands fruit
aan de kwaliteit van de rosé
meewerken. Maar welke
vruchten dat zijn, komt niet
over zijn lippen.
Ook sherry
Wel verzekert hij ons met
nadruk, dat je dat spul erg
goed moet behandelen. Vooral
bij de botteling speelt dat een
grote rol. Elke ochtend worden
dan ook alle leidingen gedu
rende minstens drie kwartier
gesteriliseerd, voordat men
heel voorzichtig met het pro
ductieproces begint. Dat levert
per kilo fruit 600 gram rosé
op. Een zuiver natuurproduct,
zegt Siebrand.
De „sherry" is, zoals gezegd,
nog niet wat men ervan ver
wacht. Hij kan al aardig con
curreren met montilla, maar
men Is nog niet tevreden.
Voorlopig experimenteert
men liever nog wat, voor dat
men de Siebrand-„sherry" op
de Nederlandse markt brengt.
Overigens dronken de Neder
landers is 1971 méér dan 27
miljoen liter sherry. Dat was
tien maal zoveel als in 1961.
Ook de sherry-prijzen sprin
gen de pan uit. En dus experi
menteert men bij Siebrand
koortsachtig verder.
Tekst:
WIEL KOOLEN
0 Na twee jaar intensief
experimenteren bracht de
firma Siebrand uit Kam
pen een rosé op de markt,
waarvoor niet puur drui
vensap de grondstof
vormde, maar minstens
vijf verschillende soor
ten Nederlands fruit
0 Onze redaktionele fijn
proever Wiel Kooien
sprak niet alleen met de
makers van deze rosé,
maar liet 'ook een groep
je willekeurige drinkers
ervan proeven.
0 Bij die proeverij werden
de volgende rosé's ge
proefd: een Portugese
van 7,25; 'n Rosé d'Anjou
van 3,25; een Rosé uit de
Provence van 3,95 en de
Siebrand vruchten-rosé
van 2,19.
0 Geen van de zes deel
nemers aan deze proeve
rij kwam op het idee, dat
er een "niet echte" rosé
bij was. Wel bleek dat
smaken verschillen. De
dure Portugese wijn
kwam er over het alge
meen inderdaad als de
beste uit. Toch verschil
den de deelnemers op on
derdelen van de proeve
rij hierover van mening.
Duidelijk bleek, dat de
zoetere Rosé d'Anjou en
die van Siebrand in één
groep vielen. De Portu
gese en de Provence-ro-
sé vielen daar duidelijk
buiten.
0 Als eind-conclusie kan
worden gegeven, dat uit
de proeverij bleek, dat
het Siebrand-produkt
werd ervaren als een ech
te wijn en dat deze "Ro
sé de fruits" zich zeker
kan meten met andere
-osé's, zij het van een
voudige klasse. Daarmee
is voor het Kampense
produkt waarschijnlijk
een grote toekomst weg
gelegd als begeleiding van
gezellige avondjes.
0 Het spreekt uiteraard
vanzelf dat de geproef
de wijnen alle op dezelfde
wijze waren "voorbereid".
Ze hadden evenlang, in
dezelfde koelkast, broe
derlijk naast elkaar gele
gen en werden volkomen
anoniem aan de proevers
gepresenteerd.
O preek me toch van de
Tour niet meer".
We schrijven zomc
1929 en bevinden ons rond
middernacht te Grenoble. Aan
het woord is de blonde Flan-
drien en gele trui-drager
Maurice de Waele. Zijn gezicht
heeft de kleur van verschoten
lood, zijn geitenknieën knik
ken als die van een zatte
bruid. De kameraden hebben
Maurice de Waele bewusteloo:
naast zijn bed gevonden. „Hi
ts van zichzelf gegaan", ha-
Sefke Demuysere gezegd en h
had gelijk. Maurice had al
'n vod op de grond gelegen ev.
toen men hem zei dat hij zich
gereed moest maken, want om
twee uur in de morgen hei
vertrek zou worden gegeven
van de grote bergrit van
Grenoble naar Evian, had hij
gefluisterd: „Spreek me toch
van de Tour niet meer".
T\ e kameraden waren mei
J stomheid geslagen.
Ploegleider monsieur
Lodovic weende de eerste tra
nen van de nieuwe dag. Maar
verzorger en masseur Jef
Beeckman had gezegd: „Ge
gaat me met hem alleen la
ten". Dat geschiedde. Niemavi
weet precies wat er die nacht
tussen 12 en 2 met Maurice de
Waele gebeurde. De jongens
op de gang hoorden hem pro
testeren en janken en schreeu
wen. Ze hoorden Jef Beeck
man vloeken en tieren. „Ge
zult zuipen of ik sla u de kop
kapot", hoorden ze hem her
haaldelijk roepen.
71/J aurice de Waele, zo
yj bleek later, had last
van ongekende maag
stoornissen en van een water
dunne buikloop. Maar bij al
die loslijvigheid was zijn buik
zo dik als een ton gebleven.
„Dat zijn verdomme de win
den die vastzitten", had Jef
Beeckman gezegd en om een
fietspomp gevraagd. Het nach
telijk vrijkomen van de win
den van Maurice de Waele
tijdens de Tour van 1929 te
Grenoble in Hotel du Levrier
et De l'Aigle Noir maakte nu
een essentieel deel uit van de
Tourhistorie. Het werd in het
gehele hotel gehoord en zou
naar later bleek de redding
van Maurice en zijn gele trui
betekenen.
rant reeds een kwartier
later verscheen De
Waele in het geel en
met de fiets aan de hand. Hij
zag nog bleek, zijn knieën
knikten nog, de erge ziekte en
de behandeling van Jef Beeck
man hadden diepe sporen na
gelaten. De kameraden namen
hem tussen zich in en hitsten
hem op tegen de Italiaan Pan-
cera die het immers op zijn
gele trui had voorzien.
De nacht was nog jong, toen
het peloton zich in beweging
zette, op weg naar Le Bour
d'Oisans en vandaar over de
verschrikkelijke Calibier naar
St. Michel. De weg naar de
top van de 2.556 meter hoge
berg was niet meer dan een
vaag muilezelspoor. Maar goed
dat Desgranges dat afschu
welijke spoor bebakend had
met werkeloze herders die met
brandende toortsen in de ge
heven hand des renners leid
sterren waren in de ruwe
bergketens. Het was bitter
koud, het regende en de wind
zwiepte. De weg was nat van
sneetiu) en slijk. De Italiaan
Pancera lag op de loer. Mau
rice de Waele reed zijn kruis
weg en elke herderstoorts was
een statie. Hij stond op de pe
dalen als waren het stijgbeu
gels. Hij rukte aan het stuur
als tqas het een paardenhoofd-
stel. De lepe Italiaan Pancera
sloeg natuurlijk op de vlucht.
Maar Maurice volgde hem als
een late, lange schaduw. Berg
op en bergaf, 325 km. ver.
Toen eindelijk de zon door
brak, barstte het medicinale
zweet uit De Waele's lichaam
en hij bleef bij stromen zwe
ten tot in Evian, waar bleek
dat hij 5 kilo lichaamsgewicht
verloren, maar de gele trui be
houden had.
Maurice won die Tour, Jej
de Muysere werd twee
de en de Italiaan Pan
cera eervolle, maar zwaar ge
slagen derde. Karei van Wij-
nendnele schreef toen: "De
ronde is ten einde. De laureaat
is een Belg Hij heet Maurits
de Waele. Het ligt niet in
onze bedoeling om ons zat te
drinken aan dien beker der
zege. Wel voelen we in De
Waele dat tastbaar beeld van
eigen, rasbewuste persoonlijk
heid, maar inplaats van onze
spierkracht te laten verdom
melen in de doffe atmosfeer
van grootheidswaanzin, om
gelegenheidtoespraken met
feesten en stoeten, inplaats
'an onszelf op te blazen met
ronkende zinnen en stadhuis
manieren zeggen we tegen ons
eigen, zeggen we tegen de
overwinnaars van heden en de
kandidaten nan morgen: jon
gens, ge kunt een ogenblik
verpozen, ge hebt het ver
diend".
