P.C.A.DE BRITSE OMBUDSMAN
JAN MARMX GUSEN COX
Veronifi
inwesti
meest
leluistei
VERNIEUWD INTERIEUR S.S. VEENDAM
Nog geheel onbekend bij publiek
binnenland
buitenland
Vroege dood
Containers
Geen besparing
SPREEKUUR
KLACHTEN
BELG
DEEL
Hilversum 3 ii
rest van het lai|
PRIET
PRAAT
monderdag 5 juli 1973
I 300.000 ton in een jaa*\
0 30.000 ton via containers terug.
GRATIS GLAS DURE GRAP
(Van een onzer verslaggevers)
ROTTERDAM Een half jaar geleden gaven in
Groningen het kruideniersbedrijf De Spar en in Zeist
het glasverwerkend vervoersbedrijf Maltha (uit Rot
terdam) de eerste aanzet om gebruikt verpakkings
glas in te zamelen.
Dat oude „gratis glas" zou na een aantal bewerkin
gen weer in roulatie gebracht kunnen worden. Er
hebben nu al zoveel instanties op de actie ingehaakt, dat
men schat dit jaar ongeveer 10 procent van de 300.000
ton verpakkingsglas, die we met zijn allen in een jaar tijd
weggooien, opnieuw te kunnen omsmelten. Tussen de
25.000 en 30.000 ton komt via de containers terug.
Een „succes" waarvan de begeleidingscommissie niet had dur
ven dromen. Noch de Verenigde Glasfabrieken, noch de glashan-
del Maltha, noch de Stichting Verwijdering Afvalstoffen (met
verbintenissen naar het ministerie van Volksgezondheid en Mi
lieuhygiëne)
Gedrieën opereren ze onder
de naam „Koördmatie Kom
missie Proefprojekt Gescheiden
Inzameling Verpakkingsglas".
Ijlings heeft men na het gun
stig verloop van de actie de
naam van de commissie gewij
zigd door 't voorvoegsel proef'
te schrappen
De Verenigde Glasfabrieken in
Schiedam en Leerdam hadden
als voorwaarde gesteld, dat
men alleen bereid was met het
project door te gaan als er in
het eerste jaar 6.500 ton glas
zou terugkomen. Men blijkt
het viervoudige te halen.
Commercieel medewerker J. F.
Ras van Maltha zegt in het
kantoor van zijn firma (met
uitzicht op duizenden tonnen
glasscherven): „Onze enige
opzet was om te kijken of het
mogelijk was glas uit de im
mense vuilberg te houden. Die
mogelijkheid blijkt er te zijn.
Nu moeten we verder, maar
wel rustig aan, want als we
meteen te hoog te paard gaan
zitten, maken we kans te val
len en dan zou het hele pro
ject een vroege dood sterven".
Terwijl er in het ene kamp
over „succes" wordt gespro
ken, zegt men in het andere
kamp dat dit „je reinste nega
tieve vooruitgang is". Een van
de woordvoerders is mevrouw
U. Jorritsma-Schüler uit
Hoorn.
„De glasinleveractie is niet
meer dan een schijnoplossing.
Dat de actie zo spontaan van
de grond kwam, was omdat de
huisvrouw eindelijk besefte,
dat het eigenlijk nog vele ma
len te gebruiken weggooiglas
de berg van biologisch slecht
afbreekbaar afval onnodig ver
grootte. Nadat zo'n acht jaar
geleden vele fabrikanten het
nodig oordeelden van verpak
kingsglas met statiegeld af te
stappen, werden hun produk-
ten in zogenaamd gratis glas
van voortdurend wisselende
vorm en maat op de markt ge
bracht".
Zij staat in haar mening aller
minst alleen. Ir. H. Zeedijk
schreef in het Chemisch Week
blad: „De milieuhandel zal ko
mend jaar goede zaken doen.
De acties voor het ophalen van
gebruikt glas zullen de laatste
leveranciers van produkten in
glazen potten en flessen met
statiegeld doen besluiten dit
statiegeld af te schaffen".
De argumenten van de tegen
standers: het woordje gratis
voor weggooiglas is vals. Het
betekent alleen, dat niet de fa
brieken zelf opdraaien voor
het reinigen en weer in pro-
duktie brengen van het glas,
maar anderen. Dat de kosten
door anderen gedragen moeten
worden. Door bijvoorbeeld een
stadsreiniging, dat wil zeggen
de gemeenschap.
Hoe vergaat het met glas
Eerst worden de verschillende
soorten en kleuren verpak
kingsglas gebruikt in de Ne
derlandse huishoudens. Daar
na wordt er in verschillende
gemeenten door actiecomités,
reinigingsdiensten of winke
liersverenigingen een beroep
op de huisvrouw gedaan het
wegwerpglas in de „daartoe
bestemde containers te wer
pen". Zonder dop en zo schoon
mogelijk. Ras: „Het betekent,
dat wij hier elke container
moeten controleren op dit
soort afval en het 'er met de
hand uithalen. Een arbeidsin
tensief werk".
Het vuile glas met etiketten,
maar zonder dop gaat in ver-
gruizelde vorm naar de glasfa
briek waar het bij een tempe
ratuur van ongeveer 1500 C
wordt gesmolten; dan kan men
er weer nieuw verpakkingsglas
van maken.
Het lijkt allemaal kloppend en
simpel. In wezen staat er een
grote organisatie achter. Voor
beeld: Een fles in Leerdam ge
maakt wordt in Utrecht ge
vuld, in Maastricht, Alkmaar
of Breda verkocht en aldaar
na lediging in een container
gegooid. De fles wordt naar
Rotterdam vervoerd (als de
flessenberg in die plaatsen 12
ton zwaar is; anders loont het
niet), krijgt een behandeling,
gaat als scherven naar Leer
dam en wordt daar omgesmol
ten om weer te beginnen in
Utrecht aan een nieuw, kort
stondig leven. Terwijl vroeger
(de goeden van vandaag de
dag niet te na gesproken) de
met statiegeld belaste fles van
Leerdam naar Utrecht ver
huisde, in Maastricht, Alkmaar
of Breda verkocht werd en te
rugkeerde naar Utrecht waar
ze werd schoongespoeld.
Mevrouw Jorritsma: „Zeker is,
dat de huidige methode van
wegwerpglas géén besparing
van energie oplevert. De glaso
vens moeten heel wat meer
werk doen en de glasverpak
king komt niet terug op de
zelfde auto, die toch tussen de
conserven- of limonadefabriek
enerzijds en de winkeliers an
derzijds rijdt, maar met apar
te vrachtwagens, die dan ook
nog eens naar Leerdam moeten
als hun vracht in Rotterdam is
uitgesorteerd en schoonge
maakt. Allemaal extra verspil
ling van energie, waarvan we
weten dat de reserves snel
slinken".
De Stichting Verwijdering Af
valstoffen legt deze argumen
ten naast zich neer met de op
merking, dat „we nu met het
probleem van het glasafval zit
ten en daar op dit ogenblik
een oplossing voor moeten
trachten te vinden. Dan is het
uit de grote afvalberg halen
van 25.000 ton glasafval een
begin in de goede richting".
Men ontkent niet dat het vol
ledig slagen van de actie om
het wegwerpglas via contai
ners weer terug te krijgen ook
de laatste fabrieken zal doen
besluiten het statiegeld af te
schaffen om zo van de verant
woordelijkheid ontheven te
worden om eigen glaswaren
schoon te maken. „Een zaak
van de producent en niet van
ons", zegt men laconiek. Het
blijft echter een onderwerp
van studie".
Mevrouw Joritsma tenslotte:
„Het is niet alleen zinnig om
voor terugkeer van statiegeld
te pleiten, maar ook voor een
beperkt aantal soorten en ma
ten flessen en potten. Het ver
gemakkelijkt namelijk het te
rugnemen, sorteren en trans
porteren van dit soort ver
pakking. Voor de consument
vormt het inleveren dan geen
probleem meer, omdat de stan-
daardfles en -pot overal zal
worden geaccepteerd. Boven
dien vergemakkelijkt een vaste
verpakking (denk aan de hal
ve- en hele-liter-melkfles) het
maken van prijsvergelijkingen.
Hierdoor zou onder andere
een deel van het kostbare ver
gelijkend warenonderzoek
kunnen vervallen".
0 Dit is geen porseleinwinkel, maar een deel van het vernieuwde interieur van het in de afgelopen maanden verbouwde
dam. Met het schip worden momenteel cruises gemaakt.
.s. Veen-
LONDEN De Engelsen zijn
erg ingenomen met hun bur
gerrechten. „Mijn huis is mijn
kasteel", zeggen ze trots. Ze
vergeten dat meer dan 10.000
functionarissen de toegang tot
dat „kasteel" kunnen opeisen.
Elke brief mag geopend en de
telefoon afgeluisterd worden,
zodra dit van hogerhand wen
selijk wordt gevonden.
Voor de deurwaarder zijn er
omstandigheden, waarin hij
mijn voordeur mag vernielen.
De gemeente kan mijn huis
onteigenen. In sommige geval,
len vergoed de gemeente alleen
de kale grond. Als de politie
mij grijpt zou ik eigenlijk bin
nen een etmaal voor de laagste
rechtbank gebracht moeten
worden. Maar het is ook mo.
gelijk dat ze mij eerst dagen
lang vasthouden. Vooral als
niemand het voor mij opneemt.
Engeland heeft sinds de Mid
deleeuwen stapels wetten,
rechtskrachtige gewoonten en
gerechtelijke uitspraken gekre
gen. Er is echter geen geschre
ven grondwet en geen heden
daagse „bill of rights".
Bij het parlement berust in
Engeland het hoogste gezag,
dat door geen enkele beslissing
van voorheen wordt beperkt.
Morgen kan de volksvertegen
woordiging een hogere beslis
sing nemen dan vandaag. O-
vermorgen een nóg hogere.
Het is dus redelijk dat de door
mijn district naar het opper
machtige Lagerhuis gezonden
man of vrouw mij hoort roe
pen om hulp als ik het tussen
de ambtelijke molenstenen te
benauwd krijg. Ik zal een
zwarte huid hebben en com
munist zijn en in de zuidwes
telijke helft van Wolverhamp
ton wonen: Maar de conserva
tieve politicus Enoch Powell
(„laat honderdduizenden niet-
biamken repatriëren") is de
voorvechter van mijn rechten
als er machtsuitoefenaars zijn
die mij tekort willen doen. En
reken maar, dat hij geen ver
stek laat gaan.
De leden van het Lagerhuis
houden spreekuur in hun kies
district, liefst elke week. Ook
behandelen ze stapels brieven
van hun lastgevers. Dat zijn
alle inwoners van hun „Consti
tuency" dus met alleen de le
den van hun eigen partij. Ze
voeren ten behoeve van kla
gende „constituents" druk
overleg met de departementen
en leggen tijdens het dagelijk
se parlementaire vragenuur de
vooraf gewaarschuwde minis
ters het vuur na aan de sche
nen.
Idiote klachten leren ze her
kennen en afschudden en ze
doen hun best onredelijke
ambtenaren klem te zetten.
Voor hun herverkiezing die
nen ze niet alleen lid te zijn
van de meest gewilde partij
maar ook een goede plaatse
lijke reputatie te hebben. En
wanneer het eind nadert van
hun politieke loopbaan hebben
ze in plaats van onverschillig
te worden zich toch nog te be
kommeren om het aanzien van
het plaatselijke hoofdkwartier
van hun partij.
Maar elk lid van het Lager
huis schiet in zijn rol als ver
dediger van individuele bur
gers wel eens te kort. Een
kwart van de werknemers in
het lnad is op een of andere
wijze in dienst van overheids
lichamen. Daarom begon vijf
tien jaar geleden de campagne
voor de aanstelling van een
nationale „ombudsman" om de
uit Zweden overgewaaide titel
te gebruiken. Het Lagerhuislid
dr. Donald Johnson uit Carlis
le was zelf het slachtoffer ge
weest van officiële machtsbe
kleders en had zich letterlijk
uit het gekkenhuis omhoog ge
werkt naar zijn herstel en een
zetel te Westminster. Zijn ini
tiatief kreeg bijval van de
bond voor burgerrechten (Na
tional Council for Civil Liber
ties) en na vijf jaar ook van
Harold Wilson, die de algeme
ne verkiezingen won in 1964
en drie jaar later ervoor zorg
de dat de wet werd aangeno
men. Daardoor kon een „parli
amentary commisioner for ad
ministration" worden aange
steld: De Britse „ombudsman"
droogweg de PCA genoemd.
Ik mag me niet rechtstreeks
tot de PCA wenden, de politi
cus die voor mijn district zit
ting heeft in het Lagerhuis
blijft de verdediger van mijn
bedreigde rechten. Hij of zij
kan het bureau van de PCA
inschakelen. Een parlementai
re commissie houdt toezicht
op de PCA, die periodiek ver
slag uitbrengt van zijn werk
ledereen kan die dikke rappor
ten bij de staatsdrukkerij ko
pen. Je vindt er uitvoerige
verslagen van alle behandelde
zaken in, zonder namen en an
dere aanduidingen die de ano
nimiteit van de klagers kun
nen schenden. Het nadeel is
dat daardoor de populaire be
langstelling gering blijft.
Andere nadelen zijn vooral ge
legen in de beperkingen, die
de PCA in beginsel zijn opge
legd. Een lid van het Lager
huis is niet gerechtigd zich
breed te maken jegens een ge
meenteraad, dus ook de PCA
laat gemeentelijke instanties
ongemoeid, in sommige op
zichten kan de PCA zich min
der veroorloven dan de Lager
huisleden.
Hij mag zich niet inlaten met
de betrekkingen tussen de
Britse regering en andere re
geringen en .internationale or
ganisaties. Klachten inzake
paspoorten vallen buiten zijn
bevoegdheden, evenals die te
gen de gewestelijke en plaatse
lijke politiemachten (er is
geen Britse rijkspolitie) en die
tegen een ziekenhuisdirectie,
om maar een paar onderwer
pen te noemen.
In de eerste jaren moest de
PCA meer dan de helft van al
le aan hem voorgelegde klach
ten afwijzen wegens de aan
zijn bevoegdheden gestelde
grenzen. Zijn terrein was niet
temin al aanzienlijk en het is
sindsdien iets verbreed. Vaak
blijft de strijd tegen onrede
lijke ambtenarij echter hope
loos. De PCA maakt meestal
een nogal tamme indruk. Soms
is het tegenovergestelde het
geval en dan verblijdt hij mijn
hart, al heeft hij slechts in een
van de tien behandelde zaken
succes.
Een paar van de duizenden
zaken, die, in vijf jaar tijds
werden doorgegeven, zijn
klassiek geworden. Het be
kendst is de zaak Sachsenhau-
sen, aangaande twaalf Britse
officieren, die slachtoffers van
de nazi's waren geweest en
door het Britse ministerie van
buitenlandse zaken op forma
listische gronden niet werden
meegeteld bij de uitkering van
een vergoeding aan de overle
venden der concentratiekam
pen. De PCA stelde de officie
ren in het gelijk, waarna de
toenmalige socialistische mi
nister George Brown haast
buiten zichzelf van woede zijn
ambtenaren verdedigde en een
hoger onderzoek eiste. De La
gerhuiscommissie die gerech
tigd is de PCA op te tromme
len gaf Brown ongelijk.
Meestal gaat het om kleinere
zaken. Het gebeurt vooral dat
slepende belastingaffaires ten
slotte door de PCA worden ge
wonnen. Er wordt dan terug
betaald, maar alleen het nomi
nale bedrag, dus zonder rente,
ook al heeft de schatkist het
geld jarenlang onrechtmatig
vastgehouden. Meermalen in
het ongelijk gestelde departe
menten zijn die van gezond
heid en sociale zaken, bin
nenlandse zaken, volkshuis
vesting (nu milieubeheer) en
buitenlandse zaken.
HENK VAN MAURIK
(Van onze correspondent)
BRUSSEL Op initiatief en ook wel met de specie van de
Bank van Parijs en de Nederlanden worden in België tal
van culturele manifestaties gehouden. De „banque" heeft
niet slechts in het financiële, maar ook voor het culturele
een fijne neus en haar patronaas is zoveel waard als een
stempel van echtheid.
De man achter de schermen,
hij staat er gemeenlijk wel
voor, is Maurits Naessens,
onderdeel van de bank en
Mecenas van heel veel wat erg
goed is.
Top van de culturele activi
teiten van de bank is de uit
gave van kunstboeken. Dat be
gon in 1956 met een aan Frans
Masereel gewijde prachtuitga
ve en het einde is nog niet in
zicht. De uitgaven worden se
dert 1965 verzorgd door het
Mercatorfonds. Zojuist zag het
zevenentwintigste werk het
broze licht van dit jaar.
Het is een boek Orpheus ge
naamd waarin zesendertig te
keningen van Jan Cox de toon
aangeven en waar rond heen
Marnix Gijsen een sobere
krans geschreven heeft.
Het is een boek om te strelen
zo mooi. Het kost dan ook
vierduizend franks, of bijna
driehonderd gulden. Er zijn
slechts 740 exemplaren van ge-
druk en die zijn niet alleen ge
nummerd maar ook nog gete
kend zowel door Cox als door
Marnix Gijsen. De grandeur
ligt er maar net niet al te dik
op.
Jan Cox werd in 1919 in Den
Haag geboren, maar is toch
Belg van geloof en nationali
teit, hetgeen niet veel voor
komt. Bovendien is hij een
heel eind Amerikaan want
woont en doceert al gedurende
zeventien jaren aan de School
of the Museum of Fine Arts te
Boston. Jan Cox was indertijd
een Cobra-ist, maar dat zegt
in dit geval niet al te veel.
Cox is namelijk moeilijk te
plaatsen. Hij is bovenal zich
zelf en hoorde en wilde ook
nooit voluit tot een school of
intentie behoren. Hij is een
schilder-tekenaar met een ge
benedijde hand die gevoerd
wordt door een gaaf intellect.
Jan Cox zegt: „Kunst is de su
preme uitdrukking van het in
tellect, natuurlijk in de ruim
ste zin van het woord waar
gevoel en instinct deel van
zijn, anders zou het geen intel
lect maar gewoon verstand
zijn. Daarom gebruik ik het
woord intellect in plaats van
verstand, alhoewel dat volgens
het woordenboek hetzelfde is.
Picasso is een geniaal intellect,
Bernard Buffet is eenvoudig
weg dom".
Ergens anders zegt (schrijft)
Cox: „Ik ben me wel degelijk
bewust van het wrede, het
verschrikkelijke en het karika
turale van het leven, maar ik
heb ook gezworen het schone,
het lieflijke, het gelukkige en
het waardige van het leven
niet te vergeten", beide zijden
hebben evenveel recht op be
staan en als we dat principe
trouw blijven dan kunnen we
eventueel een universele taal
spreken. Dit heb ik in mijn
(getekende) geschiedenis van
Orpheus en Eurydice systema
tisch toegepast. Weliswaar ligt
de nadruk op het dramatische
omdat dat nu eenmaal het
grootste deel van die geschie
denis is, of zoals Marnix (Gij
sen) het heeft uitgedrukt, Eu
rydice is alleen uitgevonden
om Orpheus te kunnen doen
lijden, maar desalniettemin is
er een deel van liefde en geluk
in".
Dat is Cox. Maar wie hem echt
wil kennen, moet vooral en
eerst zijn Orpheus-tekeningen
zien. Voor de civiele prijs van
vierduizend frank. Marnix
Gijsen geniet ten onzent (hij
wordt in Nederland uitgegeven
en daar beduidend meer gele
zen dan in zijn eigen België)
meer bekendheid dan Jan Cox.
Marnix Gijsen (Jan-Albert Go-
ris) is een dagje ouder (74).
Hij is met al zijn beminnelijk
heid nog zo scherp als een mes
en zijn ogen zijn nog zo jong
dat ze guitig de indruk wek
ken voortdurend bikini's met
inhoud te zien. Marnix Gijsen
heeft nu geen leeftijd meer
Wel een ringbaard, die in sa
menwerking met zijn stevige
hoofdharen een rijk en intelli
gent gezicht omlijst waarover
bij wijze van after-shave een
laagje naar wijsheid opgeklom
men ironie gestreken is.
Marnix Gijsen heeft met een
buiging in de richting van zijn
vriend Cox zijn Orpheus-tekst
sober gehouden. Daarom, maar
ook omdat daarin een van zijn
beste krachten schuilt. Zelden
heb ik het fenomeen Orpheus
zo indringend op me af voelen
komen als uit de nuchter en
als het ware en passant door
de hand van de meester neer
geschreven woorden en zin
nen. Eerst waren de tekenin
gen (van Cox), daarna kwa
men de woorden (van Gijsen).
Maar als het omgekeerd was
geweest en Marnix Gijsen
eerst zo geschreven had, had
Cox niet meer zo kunnen teke
nen. Mogelijk gooit Maurits
Naessens er nog ooit een schep
tegenaan en vraagt hij Marnix
Gijsen de lotgevallen van O-
dysseus te beschrijven en Jan
Cox daar dan een krans van
tekeningen om heen te vlech
ten. Of zou dat stuk de heren
Aafjes en Appel heter liggen
Marnix Gijsen verbleef vijf
entwintig jaren van zijn
(ambtelijk) leven in Amerika.
Hij is honorair ambassadeur en
dat kun je van de meeste
schrijvers niet zeggen. Jan
Cox verblijft ook al zeventien
jaar in de Verenigde Staten.
Hugo Claus leeft in Amsterdam.
Is het waar dat alle Belgische
keien in het buitenland een
langdurige frisse neus moeten
gaan halen Ja, dat is waar en
Louis-Paul Boon vormt de uit
zondering, die dan wel uitslui
tend maar zelden naar de Ne
derlandse televisie-uitzendin
gen kijkt.
Marnix Gijsen is overigens tij
den geleden van zijn katholie
ke geloof gevallen, maar toch
heer gebleven. Getuige deze
woorden, die hij sprak toen hij
Gaston Durnez het portret van
zijn moeder toonde. „En dat is
mijn moeder. Ze poseerde met
geleende juwelen".
JAN WTNTRAECKEN.
MARNIX GIJSEN
ambassadeur
LOUIS PAUL BOON
uitzondering
HUGO CLAUS
frisse neus
(Van onze r.t.v.-redacti
HILVERSUM Hilt
sum 3 wordt het meest
het noorden, oosten en
den van Nederland bel:
terd en het minst in
westen. Veronica wordt jJ
in het westen het meest
in de rest van het land
minst beluisterd.
De gemiddelae Iuisterdicl
heid per kwartier tussen
en 18.00 uur bedraagt v
Hilversum 3 in het oosten
procent, in het noorden 1
procent en in het zuiden 1
procent. De gemiddelde li
terdichtheid per kwartier v
Veronica bedraagt in deze
bieden resp. 3 procent, 2,9 p|
cent en 5,6 procent. In het w
ten bedraagt de gemidde
luisterdichtheid voor HilV
sum 3 8,1 procent en voor
ronica 7,8 procent. Voor
drie grote steden zijn deze
centages 9,4 voor Hilversu
en 7,3 voor Veronica.
Een en ander blijkt uit
fers van de afdeling luister-1
kijkonderzoek van de NOS.
Uiit het onderzoek is vo
j gebleken, dat 76 procent
de bevolking van 12 jaar
ouder binnen het tijdsverld
van een week wel eens m
j Hilversum 3 luistert en 46 p|
cent naar Veronica. In de let
tijdsgroep van 25 tot 34 ja
wordt door 85 procent eens p
I week gedurende kortere
langere tijd naar Hilversum
I (geluisterd. Veronica heeft
meeste aantrekkingskracht
de 15- tot 19-jarigen. In dé
groep luistert 66 procent in e
week wel eens naar deze zei
I der.
De beluistering van Veroni.
lis over een gehele week g
[zien, vrij gelijkmatig. Voor Hi
lversum 3 verschilt dat per dt
[vrij sterk. Op donderdag wor<
I het meest naar Hilversum 3 g
[luisterd; 50 procent van de b
Ivolking heeft die dag deze zei
|der wel eens aan staan. Vo
j de dinsdag is dat echter
[procent. Voor Veronica variërd
de percentages van het aant
I Nederlanders, dat op de b<
I treffende dag wel eens naa
deze zender luistert, tussen
[24 r 27 procent,
Uit het door de NOS ingej
[stelde onderzoek is voorts ga
j bleken, dat 65 procent van d
[Nederlanders tevreden is ove
I het programma van Hilversun
13 en 48 procent over dat vaij
Veronica.
In KRO-Zomertheater (Ne
derland 2 20.21 uur) Antoi
Tsjechovs toneelspel „Oon
Wanla", ook in ons land eei
geliefd stuk. Vanavond is eeq
Russische filmversie te zien
Deze film bevat onder meed
beelden uit weekjournaals va
vóór de Russische revolutie.
Op het andere net (22.00
uur) opnieuw een gebroeders
J Marx-film van de VPRO.
(ADVERTENTIE)
PROFITEER NOG
MEE VOOR U OP
VAKANTIE GAAT...
Echt iets om even voor
langs te komen.
want Dora van de Ven
heeft de vakantie in haar
hoofd.
Aantrekkelijke prijzen
voor japonnen en mantels,
bovendien speciale
vakantieaanbiedingen in
lederen kleding.
't lijkt wel uitverkoop
hij Dora van de Ven I