privé-detective in Nederland: Droog werk Pierwurmen dag eerste werk- over troepenvermindering Arts geeft gewone man slechtere behandeling PROEFSCHRIFIT VAN SOCIOLOOG EWOUT CASSEE: (Van een onzer redacteuren) AMSTERDAM - Spionnetje nodig Bel Gerd Herbert Hoffmann en u weet binnen de kortste keren alles over ie dereen. Carrièredrang Voor de bijl Klaclit Kiezen snde sn s- r.) cht N PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PE L NGEN PE UNGEN PE UNGEN PE UNGEN PE JlgGEN pE,L|NGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN P,EIL|NGEN PALINGEN PEILINGEN PEILINGEN PblLIN^tN PEILINGEN PEILINGEN PEILING JGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN „PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN pE|L)NGEN PEILINGEN PEILINGEN EN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PtlLllNL-tN HOFFMANN HOUDT U IN DE GATEN Dat was ongeveer de strekking van een berichtje dat onder de kop „Rent a spy" in de kranten ver scheen. Met name personeelchefs van grote bedrij- rai werden uitgenodigd om Hoffman in te schakelen in hun antecedenten-onderzoek bij sollicitanten. lonk Holmes, soepele suède schoenen en een priemende oogopslag waermee hij seint: „Juillie zijn ontmaskerd". Jammer, maar een leuke aan leiding tot Les I in de detecti- vologie: Omdat wij snode plannen hadden, boter op ons hoofd populair gezegd, dach ten wij slechts dat we herkend waren. De Amsterdamse privé-detective zou daarbij buren en vrien- dra van de sollicitanten bezoeken om een „juist en volledig beeld te verschaffen" over 'smans arbeidsprestaties, levens- AL ttfifl JttttT lesthiedenis, zijn sterke en zwakke kanten en zelfs over de sedachten die anderen over hem hebben in zijn privé leven. Ie schrik zal veel sollicitanten om het hart geslagen zijn, maar '(es genist. Hoffman is wel privé-rechercheur - private in- zogezegd doch met onzin houdt hij zich niet op. Hoe- nl? ..Kom om halfdrie maar de coffee-shop van het daar kunt u mij aan de Time die onder m'n arm draag", Hoffmann af. Een sug- het gewoon via de van dat hotel te spelen afgewimpeld met een «Jkkaar allesverklarend„Ik beo daar voor zaken." Stiekempjes arriveren wij der tig minuten te vroeg met de bedoeling Hoffmann, die wij wel kunnen herkennen, maar hij niet ons, eens stilletjes gade te slaan. Dat mislukt, want de enige aanwezige in de hotel- half is een man die de Time zit te lezen. Een korte, ge drongen man, breed in de schouders, een pijp a la Sher- Waarna Hoffmann ter zake komt: „Dat berichtje as uitge gaan van de Nederlands-Britse Kamer van Koophandel, waar ik nota bene zelf lid van ben. Kijk, die hebben de informatie over onze antecedenten-onder zoeken al geruime tijd in hun bezit. We doen dat namelijk al tien jaar en het onderzoek be perkt zich tot het controleren van de door een sollicitant zelf opgegeven verklaringen over vorige werkgevers, oplei ding en dergelijke. Buren on dervragen is er niet bij; aan roddelpraatjesgedoe hechten wij geen waaide.Wel weer over het oordeel van een ex- werkgever, die minder ge kleurd denkt." En dan moet de gewone man er maar eens goed van door drongen raken dat privé-detec- tives geen play-boys zijn die in snelle sportwagens over 's He ren wegen scheuren, whisky drinken en iedere avond een andere mooie vrouw aan de arm hebben. Hoffmann bij voorbeeld heeft zich gespecia liseerd in bedrijfsspionage. Dat wil zeggen, in de bestrijding daarvan. „In feite een droge materie", zegt hij, „waarvoor mijn mensen vaak gewoon in dienst komen bij een bedrijf waar ze een onderzoek instel len. Wij hebben geen emotio nele binding met hetgeen on derzocht wordit en moeten be wijsmateriaal leveren dat in de omgeving van een rechtbank geaccepteerd wordt." Legio -topfunctionarissen heb ben hun ontslag te danken aan de successen van Hoffmann en zijn medewerkers. „Bedrijfs spionage", gaat de detective verder, onderwijl de omgeving scherp in de gaten houdend, „wordt meestal gepleegd uit een drang om carrière te ma ken. Geld staat er niet tegeno ver. Vaak is het zelfs zo dat de managers het doorgeven van exclusieve gegevens aan een concurrent als een dood normale zaak zien. Later kan hij bij die concurrent mis schien een nog betere baan krijgen". De detectives doen niet veel anders dan een verdachte schaduwen en noteren met wie hij spreekt. Als daarbij con currenten zijn en de plaats waar gesproken wordt is nou niet direct een normale, dan hangt de verdachte. „Je vertelt ze wat je weet, je vraagt naar het waarom en ze zullen nooit ontkennen", deelt Hoffmann mee, „want in hun ogen is het allemaal nog veel verdachter dan in de onze". Zo simpel ia het dus, Edoch, het is niet helemaal waar dat een privé-detective in Nederland zo iets als een veredelde kantoorbaan heeft. Gerd Herbert Hoffman him self rijdt, om maar eens iets te noemen, in een auto waarvan er vele tienduizenden van de lopende band gekomen zijn. Alleen heeft ie er een speciale motor in laten bouwen, zodat zijn karretje dat volgens de catalogus 140 kilometer per uur kan rijden in werkelijkheid voor 200 km per uur de krukas niet omdraait. En uiteraard kan private in vestigator Gerd met zijn slim ingebouwde mobilofoon op elk gewenst moment contact opne men met zijn werkers in het veld. Dat zijn trouwens ook jongens waar je je aardig in kunt vergissen. Vandaag zijn ze PTT-beambte, morgen hip pie en overmorgen havenarbei der, al blijven het natuurlijk altüd vermomde rechercheurs Door zijn medewerkers als hippies te vermommen en ze in het portiek van een juwelier in de Kalverstraat te leggen, compleet met slaapzakken en kralenkettingen, kon Hoff mann bijvoorbeeld een lid van de „Aussie-gang" arreste ren. Eén van die jongetjes die er een sport van maken dure dingen met valse credit-kaax- ten te kopen. „Arresteren?", kun je verbaasd vragen, „u bent toch niet van de politie?" Maar dat mag. Ie dere Nederlander die iemand oo heterdaad betrapt bij het plegen van een overtreding of misdaad, heeft het recht in te grijpen en de verdachte over te leveren aan de politie. „En bovendien", voegt Hoffmann daaraan toe „die lui hebben toch boter op him hoofd. Die vragen niet of wij wel van de politie zijn; daar zijn ze te schuldig voor". „Mannix en Cannon, overdreven series", meent Gerd Herbert Hoffmann (41), maar zelf wil hij niet herkenbaar op de foto. „Hoe minder mensen mijn gezicht kennen hoe beter. Dit werk vereist volledige geruisloos heid". Dat kan toch wel eens link worden, want een Nederlandse privé-detective krijgt van de politie geen privileges, van de staat geen wapenvergunning en van de verdachten geen voorsprong. Volgens Hoffmann niet nodig ook, wamt hij en zijn mensen zijn goed getraind in verdedigingssporten. „Maar daar", geeft hij toe. „maken we slechts zelden gebruik van. Dat heb je toch ook niet nodig bij zaken als contraspionage en controle op bedrijfsdiefstal? Ik blijf erbij, dat het meeste werk wat doods is." Eén adviesje hebben wij nog. Als u erin geslaagd bent afge keurd te worden voor alle ar beid en in ruil daarvoor een forse verzekeringspremie en een klein pensioentje ontvangt, kan het zijn dat Hoffmann c.s. u achter de vodden zitten. Met fotocamera's leggen zij alles vast wat u doet: het verbou wen van een huis, het beoefe nen van sport of het bijverdie nen door in Duitsland als bouwvakker te werken. En als op grond van dat materiaal de uitkeringen stopgezet worden tectivegilde in hu n vuistje: tective-gilde in hun vuistje: „Er is er weer één voor de bijl gegaan". MICHEL THOMASSEN. - :.y, (Van onze redactie buiten land) WENEN Na een impas se van veertien weken als gevolg van procedure-kwes ties hebben vertegenwoordi gers van de Navo en War- sc-haupactlanden besloten maandag de eerste werkbij eenkomst te houden over het vraagstuk van de troepenver mindering in Centraal Euro pa. De voltallige zitting van de 19 delegaties wordt gehouden op basis van een compromis. Dit houdt in dat Hongarije de conferentie als waarnemer zal bijwonen en niet als vol waardig deelnemer. Het com promis is in feite een conces sie van de westelijke landen aan de Sovjet-Unie die Hon garije niet als volwaardig deelnemer tot de conferentie wil toelaten. De westelijke landen hielden aanvankelijk vast aan toelating van Hon garije als volwaardig lid in verband met de aanwezig heid op Hongaars gebied van vier Russische divisies. Op grond van het compromis kan de status van Hongarije worden opgevoerd en is het ook mogelijk andere landen aan de conferentiette laten deelnemen mits de volwaar dige deelnemers en de be trokken landen hier unaniem mee akkoord gaan. De 11 volwaardige deelne mers zijn: de V.S., Engeland, Canada, West-Duitsland, Ne derland, België, Luxemburg, de Sovjet-Unie, Polen, Oost- Duitsland en Tsjechoslowa- kije. (Van een onzer verslaggevers! LEIDEN Zo goed als iedereen is in het algemeen tevreden met zijn dokter, alhoewel die anders omgaat met patiënten uit de hogere sociale milieus dan met de „gewone man". Naar gelang de mensen meer waarde hechten aan hun gezondheid doen zij minder om niet ziek te worden. De helft van de bevolking vindt dat ziekte een gevolg is van een onnatuurlijke wijze van leven. Dat zeggen vooral ouderen en mensen met weinig ontwikkeling. Zij zijn welis waar aanhangers van de na tuurgeneeswijze, maar gaan toch vaker naar de dok ter dan mensen die meer ver trouwen in de medische weten schap hebben. De helft van de mensen die niet door een ongeval of om 'n andere dringende reden naar de dokter moet blijftt minstens veertien dagen ziek rondlopen alvorens zich te laten behan delen. Van elke twee mensen vindt er één het een goed ding dat er kruidendokters en mag netiseurs zijn. Dat stelt socioloog Ewout Th. Cassee in zijn proefschrift „Naar de dokter", waarop hij gisteren promoveerde aan de Leidse universiteit. Hij is ver bonden aan het Nederlands In stituut voor Preventieve Ge neeskunde. Het proefschrift is gebaseerd op een oriënterend onderzoek van dit instutuut naar achtergronden van ziek tegedrag. Daarbij werden ge gevens gebruikt van een in 1967 in Utrecht gehouden en quête onder 300 mensen tussen 21 en 65 jaar. Uit het onderzoek blijkt o.a. dat negen van de tien mensen gezondheid als het meest be langrijke in hun leven be schouwen. Merkwaardig is, dat men zich daar evenwel niet naar gedraagt. In tegendeel. Men vindt waarschijnlijk ge zondheid zo belangrijk, omdat men bang is om ziek te zijn en die angst belemmert een gezonde levenswijze méér dan ze die bevordert. sen uit lagere milieus zijn ken nelijk in het nadeel bij de dok ter. Zij weten minder over ziekten en wat daarmee samen hangt en krijgen bovendien daarover minder informatie. Bij de meeste ziekteperiodes is uitstel van het bezoek aan de dioktar eerder regel dan uit zondering. Naast duur en ernst van de ziektesymptomen dwingt de omgeving van de zieke deze uiteindelijk ertoe naar de dokter te gaan. Vooral mensen met weinig opleiding, vrouwen en zij die zeggen dat ze minder gelukkig zijn stel- Artsen zijn in de ogen van hun patiënten mensen met wie je kunt praten. Zij geven ze ker en beslist aan wat er moet worden gedaan. In veel minde re mate zijn zij echter bereid om informatie te geven over ziekte en therapie, of tot een gesprek over niet-medische zaken. Van de ondervraagden was 38% ■■•an mening dat zie kenfondspatiënten ainders d.w.z. slechter worden be handeld dan particuliere pa tiënten. Deze klacht werd even vaak geuit door zieken fonds- als door particulie re patiënten. Sommige parti culiere patiënten spreken dus kennelijk uit hun vroegere er varing als fondspatiënt. Man- len het naar de dokter gaan vaak uit. Als reden voor dit uitstel geeft de helft van de ondervraagden op, dat men dacht dat het alleen maar ze nuwen waren. Uit het onderzoek in Utrecht bleek voorts dat 12 procent van de ondervraagden wel eens de hulp had ingeroepen van een magnetiseur of krui dendokter. Men deed dit voor al op grond van klachten van chronische aard: psychosen en neurosen, aandoeningen van zenuwstelsel en zintuigen (multiple sclerose, ischias e.d.) en reuma. Voar acute, kortdu rende aandoeningen gaat men naar de mening van dr. Cassee waarschijnlijk niet naar de niet-wettelijk erkende genezer. Die vult de officiële gezond heidszorg aan. Men gaat naar hem toe, als men „uitgedok terd" is. Overigens doet men dat in ons land waarschijnlijk minstens twee a twee en een half miljoen maal per jaar. In „Naar de dokter" wordt dan ook gesuggereerd de genees kunde die niet steunt op de natuurwetenschappelijke me dische opleiding te legaliseren. Dat zou de patiënt mondig maken, omdat hij zelf zou kunnen kiezen naar wie hij toegaat. Naar alle waarschijn lijkheid zal dat de arts zijn en dat meestal ook blijven, mits de arts zich niet uitsluitend concentreert op de aandoening, maar ook aandacht heeft voor de klachten van de patiënt J angs deze mep wR ik mijn hartelijke geluk wensen aanbieden aan alle pierwurmen (plaatselijk dia lect voor regenwormen wier toekomst in Zuidwest- Nederland sinds dinsdag van deze week verzekerd is. Dat laatste heb ik persoonlijk ver nomen uit de mond van ir. H. Prins, de voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Wegenbouwers. Uit de volheid van hun hart hebben de hJu wegenbouwers toegezegd, dat ze te midden van hun daveren de, dreunende werkzaamhe den wel een plaatsje zullen vinden voor de wurmen, zoals ze dat ook voor de kikkers en de paddestoelen gedaan heb ben. Wat treffen wij het toch met onze wegenbouwers, wij, Zuidwest-Nederlanders, en onze kinderen en onze pier wurmen en onze kikkers en onze paddestoelen. Voor het zelfde geld had het toch an ders kunnen uitpakken. We hadden net zo goed wegenbou wers kunnen hebben die het helemaal niet zagen zitten. Die als blinde, domme paarden door de porseleinkast van Moeder Natuur galoppeerden en een spoor van dode kikkers en regenwurmen en geknakte verpulverde paddestoelen ach ter zich lieten. Maar, de he mel zij dank, zo is het toe vallig eens niet. Onze wegen bouwers zetten de rem op de wals en ze stoppen de asfalt- fabriek als een nest jonge re genwormen hun pad kruist. En wat doen ze dan? Ze zoeken er een plaatsje voor. Precies zoals ze dat voor de kikkers en de paddestoelen gedaan hebben. Ik ken wegenbouwers die hun ontroering niet kunnen be dwingen als ze de dankbare blikken zien in de oogjes van jonge pierwurmen die net een nieuw plaatsje gekregen heb ben. Ze laten dan hun tranen de vrije loop over hun ver weerde gezichten Ik ken toevallig ook een alternatieve regenwurm die liever onder het asfalt van de E-10 zit om dat de merels hem dan niet kunnen vinden. Maar ondank baarheid zal er altijd blijven, zeg ik maar. Het moet de attente lezer duidelijk zijn, dat die rottige pierwurmen in de toekomst nog voor heel wat vertraging in de wegenbouw in Zuidwest-Nederland zullen zorgen. Maar daar mogen we de de h.h. wegenbouwers geen verwijt van maken. Zij willen wel noest verder. Niet voor zichzelf, maar voor ons. Dat heeft ir. Prins ook gezegd. Het zijn niet de wegenbouwers, zei hij die om nieuwe wegen vra gen, maar de weggebruikers. Zo en nu moet u er eens even over nadenken wie dat zijn- Juist, u en ik. En daar maken we het de wegenbouwers echt niet gemakkelijker mee. Ze ker, ze houden er en passant een gemeubileerde boterham aan over, maar ze staan intus sen wel tussen twee vuren. Aan de ene kant moeten ze steeds maar aan ons denken en aan de belangrijkheid van de auto voor ons gezin. En dan zijn ze onmiddellijk bereid om te zeggen: gooi d'r maar asfalt op. Maar aan de andere kant vinden ze de milieufanaten te genover zich, die het welzijn verdedigen van regenwormen, tuinkabouters, populieren, korstmossen, eikebomen, beek dalen en mensen. Zo'n situatie roept natuurlijk ondraaglijke spanningen op. Het mag dan ook een wonder heten, dat de wegenbouwers, zoals ik tot mijn genoegen heb geconsta teerd, er in het algemeen nog gezond en welvarend uitzien. Ik hoop, dat dit tot in lengte van dagen zo mag blijven, want ik zei het al, we hebben het er goea mee getroffen. TOON KLOET P.S. Toen ik de Zuidneder landse wegenbouwers bijeen zag was dat bij de opening van hun nieuwe laboratorium in Vught. De burgemeester van Vught was er ook. Hij bood namens de gemeente tien eikebomen aan. Nu heb ïk wa rempel vergeten te vragen naar, dus niemand moet er men. Misschien moeten ze wel ergens gerooid worden vanwe ge een wegenbouwproject. Maar daar raad ik alleen maar naar, dusn iemand moet er zich iets van aantrekken.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1973 | | pagina 19