privé-detective in Nederland: Droog werk
Pierwurmen
dag eerste werk-
over
troepenvermindering
Arts geeft gewone man slechtere behandeling
PROEFSCHRIFIT VAN SOCIOLOOG EWOUT CASSEE:
(Van een onzer redacteuren)
AMSTERDAM - Spionnetje nodig Bel Gerd Herbert
Hoffmann en u weet binnen de kortste keren alles over ie
dereen.
Carrièredrang
Voor de bijl
Klaclit
Kiezen
snde
sn
s-
r.)
cht
N PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PE L NGEN PE UNGEN PE UNGEN PE UNGEN PE JlgGEN pE,L|NGEN PEILINGEN PEILINGEN
PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN P,EIL|NGEN PALINGEN PEILINGEN PEILINGEN PblLIN^tN PEILINGEN PEILINGEN PEILING
JGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN „PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN pE|L)NGEN PEILINGEN PEILINGEN
EN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PtlLllNL-tN
HOFFMANN
HOUDT U IN
DE GATEN
Dat was ongeveer de strekking van een berichtje
dat onder de kop „Rent a spy" in de kranten ver
scheen. Met name personeelchefs van grote bedrij-
rai werden uitgenodigd om Hoffman in te schakelen
in hun antecedenten-onderzoek bij sollicitanten.
lonk Holmes, soepele suède
schoenen en een priemende
oogopslag waermee hij seint:
„Juillie zijn ontmaskerd".
Jammer, maar een leuke aan
leiding tot Les I in de detecti-
vologie: Omdat wij snode
plannen hadden, boter op ons
hoofd populair gezegd, dach
ten wij slechts dat we herkend
waren.
De Amsterdamse privé-detective zou daarbij buren en vrien-
dra van de sollicitanten bezoeken om een „juist en volledig
beeld te verschaffen" over 'smans arbeidsprestaties, levens- AL ttfifl JttttT
lesthiedenis, zijn sterke en zwakke kanten en zelfs over de
sedachten die anderen over hem hebben in zijn privé leven.
Ie schrik zal veel sollicitanten om het hart geslagen zijn, maar
'(es genist. Hoffman is wel privé-rechercheur - private in-
zogezegd doch met onzin houdt hij zich niet op. Hoe-
nl?
..Kom om halfdrie maar
de coffee-shop van het
daar kunt u mij
aan de Time die
onder m'n arm draag",
Hoffmann af. Een sug-
het gewoon via de
van dat hotel te spelen
afgewimpeld met een
«Jkkaar allesverklarend„Ik
beo daar voor zaken."
Stiekempjes arriveren wij der
tig minuten te vroeg met de
bedoeling Hoffmann, die wij
wel kunnen herkennen, maar
hij niet ons, eens stilletjes gade
te slaan. Dat mislukt, want de
enige aanwezige in de hotel-
half is een man die de Time
zit te lezen. Een korte, ge
drongen man, breed in de
schouders, een pijp a la Sher-
Waarna Hoffmann ter zake
komt: „Dat berichtje as uitge
gaan van de Nederlands-Britse
Kamer van Koophandel, waar
ik nota bene zelf lid van ben.
Kijk, die hebben de informatie
over onze antecedenten-onder
zoeken al geruime tijd in hun
bezit. We doen dat namelijk al
tien jaar en het onderzoek be
perkt zich tot het controleren
van de door een sollicitant
zelf opgegeven verklaringen
over vorige werkgevers, oplei
ding en dergelijke. Buren on
dervragen is er niet bij; aan
roddelpraatjesgedoe hechten
wij geen waaide.Wel weer
over het oordeel van een ex-
werkgever, die minder ge
kleurd denkt."
En dan moet de gewone man
er maar eens goed van door
drongen raken dat privé-detec-
tives geen play-boys zijn die in
snelle sportwagens over 's He
ren wegen scheuren, whisky
drinken en iedere avond een
andere mooie vrouw aan de
arm hebben. Hoffmann bij
voorbeeld heeft zich gespecia
liseerd in bedrijfsspionage. Dat
wil zeggen, in de bestrijding
daarvan. „In feite een droge
materie", zegt hij, „waarvoor
mijn mensen vaak gewoon in
dienst komen bij een bedrijf
waar ze een onderzoek instel
len. Wij hebben geen emotio
nele binding met hetgeen on
derzocht wordit en moeten be
wijsmateriaal leveren dat in de
omgeving van een rechtbank
geaccepteerd wordt."
Legio -topfunctionarissen heb
ben hun ontslag te danken aan
de successen van Hoffmann en
zijn medewerkers. „Bedrijfs
spionage", gaat de detective
verder, onderwijl de omgeving
scherp in de gaten houdend,
„wordt meestal gepleegd uit
een drang om carrière te ma
ken. Geld staat er niet tegeno
ver. Vaak is het zelfs zo dat
de managers het doorgeven
van exclusieve gegevens aan
een concurrent als een dood
normale zaak zien. Later kan
hij bij die concurrent mis
schien een nog betere baan
krijgen".
De detectives doen niet veel
anders dan een verdachte
schaduwen en noteren met wie
hij spreekt. Als daarbij con
currenten zijn en de plaats
waar gesproken wordt is nou
niet direct een normale, dan
hangt de verdachte. „Je vertelt
ze wat je weet, je vraagt naar
het waarom en ze zullen nooit
ontkennen", deelt Hoffmann
mee, „want in hun ogen is het
allemaal nog veel verdachter
dan in de onze". Zo simpel ia
het dus,
Edoch, het is niet helemaal
waar dat een privé-detective
in Nederland zo iets als een
veredelde kantoorbaan heeft.
Gerd Herbert Hoffman him
self rijdt, om maar eens iets te
noemen, in een auto waarvan
er vele tienduizenden van de
lopende band gekomen zijn.
Alleen heeft ie er een speciale
motor in laten bouwen, zodat
zijn karretje dat volgens de
catalogus 140 kilometer per uur
kan rijden in werkelijkheid
voor 200 km per uur de krukas
niet omdraait.
En uiteraard kan private in
vestigator Gerd met zijn slim
ingebouwde mobilofoon op elk
gewenst moment contact opne
men met zijn werkers in het
veld. Dat zijn trouwens ook
jongens waar je je aardig in
kunt vergissen. Vandaag zijn
ze PTT-beambte, morgen hip
pie en overmorgen havenarbei
der, al blijven het natuurlijk
altüd vermomde rechercheurs
Door zijn medewerkers als
hippies te vermommen en ze
in het portiek van een juwelier
in de Kalverstraat te leggen,
compleet met slaapzakken en
kralenkettingen, kon Hoff
mann bijvoorbeeld een lid
van de „Aussie-gang" arreste
ren. Eén van die jongetjes die
er een sport van maken dure
dingen met valse credit-kaax-
ten te kopen.
„Arresteren?", kun je verbaasd
vragen, „u bent toch niet van
de politie?" Maar dat mag. Ie
dere Nederlander die iemand
oo heterdaad betrapt bij het
plegen van een overtreding of
misdaad, heeft het recht in te
grijpen en de verdachte over
te leveren aan de politie. „En
bovendien", voegt Hoffmann
daaraan toe „die lui hebben
toch boter op him hoofd. Die
vragen niet of wij wel van de
politie zijn; daar zijn ze te
schuldig voor".
„Mannix en Cannon,
overdreven series", meent
Gerd Herbert Hoffmann
(41), maar zelf wil hij niet
herkenbaar op de foto. „Hoe
minder mensen mijn gezicht
kennen hoe beter. Dit werk
vereist volledige geruisloos
heid".
Dat kan toch wel eens link
worden, want een Nederlandse
privé-detective krijgt van de
politie geen privileges, van de
staat geen wapenvergunning
en van de verdachten geen
voorsprong. Volgens Hoffmann
niet nodig ook, wamt hij en
zijn mensen zijn goed getraind
in verdedigingssporten. „Maar
daar", geeft hij toe. „maken
we slechts zelden gebruik van.
Dat heb je toch ook niet nodig
bij zaken als contraspionage
en controle op bedrijfsdiefstal?
Ik blijf erbij, dat het meeste
werk wat doods is."
Eén adviesje hebben wij nog.
Als u erin geslaagd bent afge
keurd te worden voor alle ar
beid en in ruil daarvoor een
forse verzekeringspremie en
een klein pensioentje ontvangt,
kan het zijn dat Hoffmann c.s.
u achter de vodden zitten. Met
fotocamera's leggen zij alles
vast wat u doet: het verbou
wen van een huis, het beoefe
nen van sport of het bijverdie
nen door in Duitsland als
bouwvakker te werken. En als
op grond van dat materiaal de
uitkeringen stopgezet worden
tectivegilde in hu n vuistje:
tective-gilde in hun vuistje:
„Er is er weer één voor de
bijl gegaan".
MICHEL THOMASSEN.
-
:.y,
(Van onze redactie buiten
land)
WENEN Na een impas
se van veertien weken als
gevolg van procedure-kwes
ties hebben vertegenwoordi
gers van de Navo en War-
sc-haupactlanden besloten
maandag de eerste werkbij
eenkomst te houden over het
vraagstuk van de troepenver
mindering in Centraal Euro
pa.
De voltallige zitting van de
19 delegaties wordt gehouden
op basis van een compromis.
Dit houdt in dat Hongarije
de conferentie als waarnemer
zal bijwonen en niet als vol
waardig deelnemer. Het com
promis is in feite een conces
sie van de westelijke landen
aan de Sovjet-Unie die Hon
garije niet als volwaardig
deelnemer tot de conferentie
wil toelaten. De westelijke
landen hielden aanvankelijk
vast aan toelating van Hon
garije als volwaardig lid in
verband met de aanwezig
heid op Hongaars gebied van
vier Russische divisies. Op
grond van het compromis
kan de status van Hongarije
worden opgevoerd en is het
ook mogelijk andere landen
aan de conferentiette laten
deelnemen mits de volwaar
dige deelnemers en de be
trokken landen hier unaniem
mee akkoord gaan.
De 11 volwaardige deelne
mers zijn: de V.S., Engeland,
Canada, West-Duitsland, Ne
derland, België, Luxemburg,
de Sovjet-Unie, Polen, Oost-
Duitsland en Tsjechoslowa-
kije.
(Van een onzer
verslaggevers!
LEIDEN Zo goed als
iedereen is in het algemeen
tevreden met zijn dokter,
alhoewel die anders omgaat
met patiënten uit de hogere
sociale milieus dan met de
„gewone man".
Naar gelang de mensen
meer waarde hechten aan hun
gezondheid doen zij minder
om niet ziek te worden.
De helft van de bevolking
vindt dat ziekte een gevolg is
van een onnatuurlijke wijze
van leven. Dat zeggen vooral
ouderen en mensen met weinig
ontwikkeling. Zij zijn welis
waar aanhangers van de na
tuurgeneeswijze, maar
gaan toch vaker naar de dok
ter dan mensen die meer ver
trouwen in de medische weten
schap hebben.
De helft van de mensen die
niet door een ongeval of om 'n
andere dringende reden naar
de dokter moet blijftt minstens
veertien dagen ziek rondlopen
alvorens zich te laten behan
delen. Van elke twee mensen
vindt er één het een goed ding
dat er kruidendokters en mag
netiseurs zijn.
Dat stelt socioloog Ewout Th.
Cassee in zijn proefschrift
„Naar de dokter", waarop hij
gisteren promoveerde aan de
Leidse universiteit. Hij is ver
bonden aan het Nederlands In
stituut voor Preventieve Ge
neeskunde. Het proefschrift is
gebaseerd op een oriënterend
onderzoek van dit instutuut
naar achtergronden van ziek
tegedrag. Daarbij werden ge
gevens gebruikt van een in
1967 in Utrecht gehouden en
quête onder 300 mensen tussen
21 en 65 jaar.
Uit het onderzoek blijkt o.a.
dat negen van de tien mensen
gezondheid als het meest be
langrijke in hun leven be
schouwen. Merkwaardig is, dat
men zich daar evenwel niet
naar gedraagt. In tegendeel.
Men vindt waarschijnlijk ge
zondheid zo belangrijk, omdat
men bang is om ziek te zijn
en die angst belemmert een
gezonde levenswijze méér dan
ze die bevordert.
sen uit lagere milieus zijn ken
nelijk in het nadeel bij de dok
ter. Zij weten minder over
ziekten en wat daarmee samen
hangt en krijgen bovendien
daarover minder informatie.
Bij de meeste ziekteperiodes is
uitstel van het bezoek aan de
dioktar eerder regel dan uit
zondering. Naast duur en ernst
van de ziektesymptomen
dwingt de omgeving van de
zieke deze uiteindelijk ertoe
naar de dokter te gaan. Vooral
mensen met weinig opleiding,
vrouwen en zij die zeggen dat
ze minder gelukkig zijn stel-
Artsen zijn in de ogen van
hun patiënten mensen met wie
je kunt praten. Zij geven ze
ker en beslist aan wat er moet
worden gedaan. In veel minde
re mate zijn zij echter bereid
om informatie te geven over
ziekte en therapie, of tot een
gesprek over niet-medische
zaken. Van de ondervraagden
was 38% ■■•an mening dat zie
kenfondspatiënten ainders
d.w.z. slechter worden be
handeld dan particuliere pa
tiënten. Deze klacht werd
even vaak geuit door zieken
fonds- als door particulie
re patiënten. Sommige parti
culiere patiënten spreken dus
kennelijk uit hun vroegere er
varing als fondspatiënt. Man-
len het naar de dokter gaan
vaak uit. Als reden voor dit
uitstel geeft de helft van de
ondervraagden op, dat men
dacht dat het alleen maar ze
nuwen waren.
Uit het onderzoek in Utrecht
bleek voorts dat 12 procent
van de ondervraagden wel
eens de hulp had ingeroepen
van een magnetiseur of krui
dendokter. Men deed dit voor
al op grond van klachten van
chronische aard: psychosen en
neurosen, aandoeningen van
zenuwstelsel en zintuigen
(multiple sclerose, ischias e.d.)
en reuma. Voar acute, kortdu
rende aandoeningen gaat men
naar de mening van dr. Cassee
waarschijnlijk niet naar de
niet-wettelijk erkende genezer.
Die vult de officiële gezond
heidszorg aan. Men gaat naar
hem toe, als men „uitgedok
terd" is. Overigens doet men
dat in ons land waarschijnlijk
minstens twee a twee en een
half miljoen maal per jaar. In
„Naar de dokter" wordt dan
ook gesuggereerd de genees
kunde die niet steunt op de
natuurwetenschappelijke me
dische opleiding te legaliseren.
Dat zou de patiënt mondig
maken, omdat hij zelf zou
kunnen kiezen naar wie hij
toegaat. Naar alle waarschijn
lijkheid zal dat de arts zijn en
dat meestal ook blijven, mits
de arts zich niet uitsluitend
concentreert op de aandoening,
maar ook aandacht heeft voor
de klachten van de patiënt
J angs deze mep wR ik
mijn hartelijke geluk
wensen aanbieden aan alle
pierwurmen (plaatselijk dia
lect voor regenwormen
wier toekomst in Zuidwest-
Nederland sinds dinsdag van
deze week verzekerd is. Dat
laatste heb ik persoonlijk ver
nomen uit de mond van ir. H.
Prins, de voorzitter van de
Nederlandse Vereniging van
Wegenbouwers. Uit de volheid
van hun hart hebben de hJu
wegenbouwers toegezegd, dat
ze te midden van hun daveren
de, dreunende werkzaamhe
den wel een plaatsje zullen
vinden voor de wurmen, zoals
ze dat ook voor de kikkers en
de paddestoelen gedaan heb
ben.
Wat treffen wij het toch
met onze wegenbouwers, wij,
Zuidwest-Nederlanders, en
onze kinderen en onze pier
wurmen en onze kikkers en
onze paddestoelen. Voor het
zelfde geld had het toch an
ders kunnen uitpakken. We
hadden net zo goed wegenbou
wers kunnen hebben die het
helemaal niet zagen zitten. Die
als blinde, domme paarden
door de porseleinkast van
Moeder Natuur galoppeerden
en een spoor van dode kikkers
en regenwurmen en geknakte
verpulverde paddestoelen ach
ter zich lieten. Maar, de he
mel zij dank, zo is het toe
vallig eens niet. Onze wegen
bouwers zetten de rem op de
wals en ze stoppen de asfalt-
fabriek als een nest jonge re
genwormen hun pad kruist. En
wat doen ze dan? Ze zoeken
er een plaatsje voor. Precies
zoals ze dat voor de kikkers
en de paddestoelen gedaan
hebben.
Ik ken wegenbouwers die hun
ontroering niet kunnen be
dwingen als ze de dankbare
blikken zien in de oogjes van
jonge pierwurmen die net een
nieuw plaatsje gekregen heb
ben. Ze laten dan hun tranen
de vrije loop over hun ver
weerde gezichten Ik ken
toevallig ook een alternatieve
regenwurm die liever onder
het asfalt van de E-10 zit om
dat de merels hem dan niet
kunnen vinden. Maar ondank
baarheid zal er altijd blijven,
zeg ik maar. Het moet de
attente lezer duidelijk zijn,
dat die rottige pierwurmen in
de toekomst nog voor heel wat
vertraging in de wegenbouw
in Zuidwest-Nederland zullen
zorgen. Maar daar mogen we de
de h.h. wegenbouwers geen
verwijt van maken. Zij willen
wel noest verder. Niet voor
zichzelf, maar voor ons. Dat
heeft ir. Prins ook gezegd. Het
zijn niet de wegenbouwers, zei
hij die om nieuwe wegen vra
gen, maar de weggebruikers.
Zo en nu moet u er eens even
over nadenken wie dat zijn-
Juist, u en ik. En daar maken
we het de wegenbouwers echt
niet gemakkelijker mee. Ze
ker, ze houden er en passant
een gemeubileerde boterham
aan over, maar ze staan intus
sen wel tussen twee vuren.
Aan de ene kant moeten ze
steeds maar aan ons denken
en aan de belangrijkheid van
de auto voor ons gezin. En dan
zijn ze onmiddellijk bereid om
te zeggen: gooi d'r maar asfalt
op. Maar aan de andere kant
vinden ze de milieufanaten te
genover zich, die het welzijn
verdedigen van regenwormen,
tuinkabouters, populieren,
korstmossen, eikebomen, beek
dalen en mensen. Zo'n situatie
roept natuurlijk ondraaglijke
spanningen op. Het mag dan
ook een wonder heten, dat de
wegenbouwers, zoals ik tot
mijn genoegen heb geconsta
teerd, er in het algemeen nog
gezond en welvarend uitzien.
Ik hoop, dat dit tot in lengte
van dagen zo mag blijven,
want ik zei het al, we hebben
het er goea mee getroffen.
TOON KLOET
P.S. Toen ik de Zuidneder
landse wegenbouwers bijeen
zag was dat bij de opening
van hun nieuwe laboratorium
in Vught. De burgemeester
van Vught was er ook. Hij
bood namens de gemeente tien
eikebomen aan. Nu heb ïk wa
rempel vergeten te vragen
naar, dus niemand moet er
men. Misschien moeten ze wel
ergens gerooid worden vanwe
ge een wegenbouwproject.
Maar daar raad ik alleen maar
naar, dusn iemand moet er
zich iets van aantrekken.