Replica's: nieuw, maar
dodelijk 'antiek'
Kuikenfokker eist
f. 3 milioen
schadeloosstelling
CHO
vrij
GROOTSTE AFNEMERS AMERIKANEN EN CANADEZEN
[firn Wagemans, bijna 10 jaar in rechtsconflict:
faldera
DlëTISTES
tionaris
hogeschool
Jewerkster
uit
B
HU
i
e Hartstichting
"Het is een zeer
grote fout van
de regering om
deze wapens te
verbieden
Fout van de regering
De zevende Hanquet
Luxe collectie
Kogel in de kop
w Tot in de hoogste
instantie hebben ze
mij belazerd
riaaier
M
Klachten
Beklad
Alles kwijt
Ombudsman
Verwijten
door
corn, verhoeven
DE SI hlVl Zh I tiriDAü 5 MEI 1973
ichting op voedingsgebjgj
plaatselijke afdelingen. In
van het werkterrein zoebt
N.-Brabant en eGlderland
N.-Brabant en Gelderland
:eland.
orlichting en demonstratie
ie voeding ter voorkoming
e vergoeding voor reiskos-
auto, geboden.
met foto kunnen worden
lan 10, 's-Gravenhage.
apparatuur
voor de furiktie van
ig met de direktie
1 van het personeelsbeleid
ten aanzien van
3 en beoordeling
Ie organisatie;
ipleidingen.
middelbaar nivo, aangevuld
ed van personeelwerk
een sterke belangstelling
ieten de voorkeur.
:ien van een pasfoto,
nen van de advertentie
adijk S3, Breda.
en Administratie van de
houdelijke Zaken
a vacature van
sen grote mate van zelf-
litgevoerd, hebben voor
>p:
ratie en de daaruit voort-
en met leveranciers;
inkoopdocumentatie en
sf
secreta ri a a tswerkza am.
afdeling.
didate die minstens een
niveau heeft genoten en
administratieve ervaring
worden gericht aan het
personeelszaken, Hoge-
lirg.
JL
- T' t fisjï
I a r nee donderbussen; de onderste is het antieke origineel, die mo
del stond voor de replica (b.), die niet van echt te onderscheiden is.
|p W
h Een greep
uit de monstercollectie replicas van pistolen en
revolvers uit de afgelopen eeuw.
et colts van modellen die gebruikt werden in de
vrijheidsoorlog. Zij vinden gretig aftrek aan de over
kant van de oceaan.
22 RUE TRAPPÉ; een morsig
straatje in Luik, een gebouw
uit de nadagen van Napoleon
en een binnenplaatsje met ou
derwetse zwengelpampen. Per
ceel met barokke opstallen,
toebehorend aan de S.A. Fa-
briques Unies de Liège, zeg
maar de N.V. Verenigde Wa
penfabrieken van Luik, de oud
ste nog werkende wapenfabriek
ter wereld. Produktie: acht
tiende eeuwse pistolen, colts,
voor- en achterladers, musket
ten, donderbussen en alle mo
gelijke schiettuig dat de lief
hebber van antieke wapens
jeuk in zfln vingers bezorgt.
Mr. R. Gonsalves, officier van
justitie bij de arrondissements
rechtbank in het slechts 30 ki
lometer noordelijker gelegen
Maastricht zou er nachtmerries
van krijgen als hij wist in wel
ke hoeveelheden dit dodelijk
antiek van hieruit werd ge
ëxporteerd naar alle windstre
ken der aarde. Alles wat hij
op dit gebied onder ogen krijgt
wordt door hem in beslag ge
nomen, want zo zegt hij
of je nou met een karabijn uit
1972 schiet of met een wapen
uit 1870, voor degene die aan
de andere kant van de loop
staat maakt dat geen donder
uit.
Monsieur Roger Vrijens (39),
secretaire-general van de fa
briek, haalt zijn schouders op
en glimlacht vanonder zijn bor
stelig snorretje: „Kijk eens, als
ik iemand wil dood maken, dan
pak ik 'n hamer of een nylon
kous, dat is gemakkelijker. Het
is een zeer grote fout van de
regeringen om deze oude wa
pens te verbieden. Moderne
wapens kan men demonteren,
maar deze geweren kan men
niet gemakkelijk meenemen of
in zijn zak steken. Bovendien
kan men met de meeste maar
één schot lossen. Ziet u het al
gebeuren dat iemand met zo'n
kruitwapen uit de oude doos
een bank gaat overvallen? Ha-
ha-ha-ha, nietwaar...™.".
Directeur Hanquet (rechts) met dochter Nadine en algemeen
secretaris Roger Vrjjens inde geiueermakerij.
Fijn voor monsieur Vrijens dat
de wereld zo groot is en de
wetten zo verschillend zijn. De
landen waar de Luikse fabriek
het var moet hebben, zijn ver
re van scrupuleus, zoals Cana
da en Amerika. Daar zit de
grote winst. Nederland, ach, er
zit wel een agent in Reuver,
maar een vetpot is het niet.
De N.V Fabriques d'Armes
enz., in Amerika bekend als
„The Liege United Arms Co.
Ltd" en ook wel „Etablisse-
ments Centaure" geheten, is in
1725 op dezelfde plaats begon
nen als spijkerfabriek. Ze werd
in 1769 door Martin Hanquet
uitgebouwd tot wapenfabriek
en is, ondanks fusies en we
reldoorlogen, tot de dag van
vandaag in het bezit der Han-
quets gebleven. De huidige ei
genaar is Albert Hanquet (57),
slank, grijs en aimabel, het ro
mantype van een industrieel,
altijd in voor een vlot babbel
tje met zijn arbeiders, die hem
in koor begroeten met een blij-
nederig „Bonjour monsieur Al-
bert.. Hij is de zevende der
Hanquets Dankzij een zoon
kan hij de dynastie straks
doorgeven aan de achtste gene
ratie.
Het gebouw ademt de sfeer
van een uit zijn voegen ge
groeide smidse. Een labyrint
van gangetjes, trappenhuizen,
zaaltjes, werkplaatsen en ma
gazijnen Mensen in stofjassen
verrichten kunstig handwerk in
ruimten met kolenkachels,
spinrag, bestofte foto's van Ed
dy Merckx en tepelblote pin
ups. Overal de geur van noten
hout. De jongens van de
Grolsch-advertenties zouden er
wel raad mee weten.
Een knarsend half open liftje
brengt je schoksgewijs naar de
verschillende etages. Hier wor
den de replica's gemaakt; per
fecte nabootsingen van oude,
zeer oude en minder oude wa
pens. De fabriek kan terugval
len op haar eigen modellen. In
de magazijnen staan nog dui
zenden exemplaren van origi
nele lopen en afvuurmechanis-
men ui: de beginperiode. Als
het roest eraf geschuurd is, zijn
ze zó te monteren. De Duitse
bezetters hebben voor 20 mil
joen gegapt, maar er is nog ge
noeg over. Alleen al in de eigen
antieke siercollectie staan luxe
geweren, die tonnen waard zijn.
Lazarro-Lazarins met rijkbe-
werkte kolven en meesterlijke
staalgravures en Damasco-ge-
weren waarvan één loop 30.000
frank waard is.
De replica's worden echter met
nieuw materiaal vervaardigd.
De lopen worden zelf gedraaid,
de kolven zelf gesneden. Geen
toelevering van derden, maar
alles in eigen hand. De hand
werkers zijn beeldende kunste
naars in mini-formaat. Met bei
tels en vijlen wordt alles pas
klaar geknutseld. Graveurs en
houtbewerkers leveren artis
tiek monnikkenwerk. Maar het
betaalt. De eenvoudigste colt
kost zo'n 300 gulden. Wie iets
extra's wil, kan kolven krijgen
met zilverbeslag en ingelegd
goud in alle denkbare uitvoe
ringen en in alle denkbare prij
zen. Kleine rijke mannetjes
kunnen zich zelfs geweren la
ten aanmeten, die speciaal op
maat gemaakt worden. Hoe
sierlijk en voorwereldlijk ze
ook uitzien, alle wapens func
tioneren echt. Elke replica
wordt beproefd op de schiet
baan; een naar cordiet ruiken
de zolder waar je de nek
breekt over lege hulzen.
Voor inbrekers is men niet
bang. „Wie hier 's nachts bin
nendringt, komt er niet meer
levend uit", zegt monsieur
Vrijens. „Alles is beveiligd met
schietpatronen. Wie een deur
openmaakt krijgt paf! 'n
kogel in zijn kop. Hahaha, zo
gaat dat!"
De fabriek, die vroeger ook
moderne wapens fabriceerde, is
zich in 1959 gaan toeleggen op
replica's Er worden ook nog
wel sport- en jachtgeweren ge
maakt, maar de grote commer
ce zit in het vaste assortiment
nieuwe antiek, die in grote
hoeveelheden naar Amerika,
Canada, Duitsland en Frankrijk
gaat en in kleinere porties naar
andere landen. Er zit muziek
in. Ook voor de toekomst.
„Naarmate deze wapens ouder
worden zullen ze in waarde
stijgen", zegt de secretaire-
general. „Onze afnemers zijn
niet alleen de collecteurs, die
ze verzamelen als sierstukken,
maar ook folkloristische groe
pen als schutterijen, televisie-
en filmmaatschappijen, Holly
wood onder anderen en de
schietclubs in Amerika. Het
schieten met oude wapens is
daar zeer in opkomst; er zijn
zelfs nationale concoursen. De
ze schietverenigingen hebben
er ook veel meer plezier van
dan van moderne wapens. Met
deze laatste schiet je in 5 se
conden voor 50 frank 6 kogels
weg. Boem-boem-boem en het
is afgelopen. Maar het laden en
spannen van zo'n oud wapen
kost je vaak een kwartier,
waarbij nog komt dat je je
eigen kogels moet maken, zelf
het kruit moet vullen en dat
is als hobby veel sportiever en
nog goedkoper ook".
Laat mr. Gonsalves het maar
niet horen!
In Nederland zijn alle replica's
op de bon, dat wil zeggen: u
hebt er een vuurwapen vergun
ning voor nodig. Zelfs als u 't
als sieraad boven de schoor
steenmantel hangt. Als u be
trapt wordt, bent u er groeiend
bjj, want illegaal vuurwapen
bezit wordt niet beschouwd als
een overtreding, maar als een
misdrijf, waarvoor n een ver
oordeling op uw strafblad
krijgt. U knnt eraan ontkomen
door het afvuurmechanisme
definitief onklaar te laten ma
ken, maar ja, dat zal voor me
nigeen hetzelfde zijn als het
dichtverven van zjjn ruiten!
Sm
i
Nen en
worden.
üf
MET min
miljoen
meer i
jifi
SNAPPER worden als
rientatie en inlichtingen
jTflf/te: q
oor maaimachines
JDIJKE - Tel. 01134-125^
minder dan drie
miljoen ben ik niet
- meer tevreden, be
ta hstingvrij en exclu-
smartegeld". zegt ex-
^HODfoeder Wim Wagemans
E No°rcUimburgse Horst-
Ti» i (iie bestaan van
hn-t en zi'n gezin blijft
L, aan een tragische
ik.. m' Hij wil genoegdoe-
H var de firma, die bijna 10
EL 11 2Ün pluimvee-
L5,nS om zeep zou heb-
P ««'Pen door hem een
Er ,a? de broek te sme-
kmirlïr" op een spoedig
F» aan d?i voert h" Proces-
Pf nil™ )0Pende band. Maar
7"en Paltken in zijn
F11» gaat r Wim Wase-
f'chlülle, „.°0r' Is hfl het
['Juten fTan een reeks justi-
I® ölenrt» Zlelige sufkop?
"%°man«eg0n 6ind 1963
it trn, een contract
Klam n6 N'V' Be"egas te
wonder P6?6 firma "et een
-P 18.000 ïïf een capaciteit
t?ertvanw lnsta"eren op
hen'Mal af.emans, met een
Jbsloe» ai, e automatisch
("vallen a a .gr°fe tank zou
E«k dj.plaatsing van
EP Va» f san 'aaJlijkse ter"
ttn.J afgelOSt zou
n' zat tevens de
dat de kui"
ie ga, taan al het be-
de verwar-
1 Saw" b'i de N V-
fins daïf betrekken. Wa-
lf 16 hehbl een verstandige
"ming v. J gezet. De ver-
df a „.?e kuikenbroede-
vSn i^bokken met 'n
»a, 1® kuikens per
8egaran„UJm,mers °Pti-
1,6 tan *?ld' sPoedig
ach echter af
vragen, of hij zich met dit con
tract de das had omgedaan.
„Noch de gashouder, noch de
toevoerinstallatie naar de
warmtestralers in, de hokken
hebben ooit goed gefunctio
neerd". luidt de bewering waar
mee de Hegelsomse pluimvee
man de schuld voor het ter zie
le gaan van zijn onderneming
probeert af te wentelen op de
N.V. Benegas. Geen enkel juri
disch onderzoek heeft hem in,
het gelijk gesteld, tot dusver.
Sinds 1964-1965 heeft hij, na
een voorlopig getuigenverhoor,
in diverse procedures een scha
devordering geldend willen ma
ken, die begon met f 300.000,
maar geleidelijk is opgelopen
tot de vermelde drie miljoen.
De rechtbanken hebben, hem
nimmer één cent willen toeken
nen, maar Wim Wagemans weet
niet van ophouden. In 1966
richtte hij zich tot de koningin.,
hij deponeerde zijn klachten bij
de deken van de Orde van Ad
vocaten in Roermond. Alles was
vergeefs Een van zijn laatste
advocaten zegt: „Hij heeft nooit
kunnen aantonen, dat de even
tueel defecte tank de werke
lijke oorzaak is geweest van de
ondergang van zijn bedrijf. Er
kunnen andere omstandigheden
zijn geweest, die hij liever ver
zwijgt" Zelfs de door Wage
mans voorgebrachte getuigen
hebben de ondeugdelijkheid van
de Benegas-installatie nooit fei
telijk er onomstotelijk kunnen
aantonen.
Maar de vastgelopen kuiken
broeder verklaart: „Ik word
overal belazerd, tot in de hoog
ste instanties. Ik durf een wed
denschap te sluiten, dat de ad
vocaat die ik vandaag in de
arm neem, morgen al is omge
haald. Ik kan nooit een eerlijk
proces krijgen, omdat ze mij al
tijd één stap voor zijn". Alle
juridische uitspraken sinds 1965
noemt hij vervalst. In die ver
valsing zou een inmiddels over
leden boekhouder de hand heb
ben gehad, die volgens Wage
mans was omgekocht en het
platgevallen kuikenbedrijf ja
renlang boekhoudkundig had
laten voortbestaan. Daarmee
werd hij, naar zijn zeggen, vol
ledig klem gezet: een functio
nerend bedrijf moet belasting
opbrengen en vermindert de
aanspraken op schadeloosstel
ling, hetgeen precies het tegen
overgestelde is van wat Wage
mans wil bereiken.
De directie van de N.V. Bene
gas stelt, dat Wim Wagemans
de goede naam van de firma in
ernstige mate heeft beklad.
Toen het geduld ten einde was,
heeft men tegen Wagemans 'n
kort geding aangespannen,
waarna de omstreden gastank
in 1971 werd weggehaald en
Wagemans zich (onder de drei
ging van een faillietverklaring)
gedwongen zag om een achter
stallige gasnota van f 6100,- als
nog te voldoen. Op de gastank
heeft hij nooit iets afbetaald.
Bij de N.V. Benegas zegt men,
dat er strikt juridisch alle mo
gelijkheid zou zijn geweest om
Wagemans „harderder aan te
pakken" dan tot dusver gebeurd
is. De gastank is inmiddels bij
een ander bedrijf geplaatst.
Daar functioneert hij prima.
Mr. L. C. A. v. Eyck, raadsman
van de N.V'. Benegas, verklaart:
„Wagemans heeft nooit iets van
zijn beweringen kunnen waar
maken, hoewel hij daartoe alle
gelegenheid heeft gehad. Ik
neem aan, dat hij met zijn be
drijf indertijd vreselijk pech
heeft gekregen en toen is gaan
zoeken naar mogelijkheden om
ergens compensatie te halen.
Toen hem dat bij de leveran
cier van het fokvoer niet lukte,
opende hij de aanval op de N.V.
Benegas".
Wagemans houdt vol, dat zijn
tienduizenden kuikens een he
mel op aarde hadden tot het
moment waarop de vervloekte
gastank kwam .Toen hij bij ge
brek aar constante hokverwar-
ming zijn leveranties moest
staken en aldus zijn klanten^
kring kwijtraakte, scheelde hem
dat (zegt hij) zo'n f300.000 in
komstenderving per jaar. Dus
is zijn „vraagprijs" op dit mo
ment al drie miljoen. Wie zo
iets wint, heeft een mooi han
deltje. De gastank werd in 1968
getest, volgens Wagemans door
het T.N.O. en het laboratorium
voor materiaal-onderzoek van
de Oranje-Nassau-mijnen. Maar
terwijl hij beweert, dat het voor
hem gunstig uitgevallen rap
port nooit in een juridisch on
derzoek gebruikt zou zijn, ver
klaart zijn eerder aangehaalde
raadsman het tegenovergestelde.
De gastank zou, aldus deze ad
vocaat te Roermond, zelfs nooit
onderwerp van een door Wage
mans aangespannen procedure
zijn geweest. Wagemans wilde
geld zien, hoe dan ook.
Wim Wagemans by de afrastering, waarbinnen de fatale gastank heeft gestaan. Nu scharrelen er
wat sierkippen in rond.
Maar de miljoenen komen niet
los, terwijl de Hegelsomse on
dernemer voor deze gok alles
op het spel heeft gezet. Zijn be
drijf, waarvan de waarde op
f 425.000,werd geschat, en
alle levensverzekeringen van 't
gezin (6 kinderen) werden op
geleefd. Met oliekachels en gas
flessen heeft hij, naar zijn zeg
gen, tweemaal geprobeerd om
de zaak weer enigszins op gang
te brengen, maar dat mislukte
door de vogelpest. Om de ver
ouderde bedrijfsinstallatie te
moderniseren zou minstens vier
ton nodig zijn. Welnu, daarvoor
kan Wim Wagemans in zijn
positie nergens krediet krijgen.
Hij leeft van de hand in. de
tand.
Iedereen die met dit tragisch
geval te maken heeft (gehad),
zoekt de ware oorzaak voor het
débacle-Wagemans in een be
drijfsorganisatorische catastro
fe, opgetreden in het begin van
1964, waaruit Wim Wagemans
maar één uitweg zag: de schuld
afwentelen, op de N.V. Benegas
om daardoor: a) zijn bedrijf te
redden en b) op een gunstige
manier onder het met deze fir
ma gesloten contract uit te ko
men. Toen de gastank voor de
eerste maal dienst weigerde,
zouden duizenden jonge kuikens
zijn omgekomen. De reparateurs
kregen (aldus de directie van de
N.V. Benegas) echter geen toe
stemming om de hokken te be
treden. Bij zulke gelegenheden
zou Wagemans ergens in een
hoek een aantal dode kuikens
hebben neergelegd om de in
druk van een massale sterfte te
suggereren.
Min of meer ten einde raad
wendde Wagemans zich tenslot
te tot de „Stichting Ombuds
man" (VARA) te Hilversum.
Zijn eerste brief zou reeds kort
vóór 28 maart 1971 gepost zijn,
maar de stichting hield hem
met twee nietszeggende reac
ties aar het lijntje. Eenmaal
raakte het dossier zoek, vervol
gens werd het verwisseld met
een ander. Het vertrouwen van
Wim Wagemans in drs. Marcel
van Dam kreeg een knauw, nu
zelfs deze uitweg „besmet" leek
door corruptie of manipulaties.
„Mijn broer, die ze zijn invali-
diteitsuitkering hadden inge
trokken, schreef ook naar Van
Dam en hij had binnen veertien
dagen antwoord. Hij kreeg zijn
uitkering tot de laatste cent na
betaald. Waarom durft de om
budsman mijn geval niet aan?"
vraagt hij zich af.
„Natuurlijk is er van omkope
rij geen sprake", zegt Guido M
Zuur, directeur van de Stich
ting Ombudsman te Hilversum,
waar het geval-Wagemans on
der de codenummers 270 en 310
in het archief zit. Hij schuift
het voortdurend uitstel van be
handeling op de „ontzettende
achterstand", die men langzaam
begint te overwinnen. Zuur:
„Niettemin had de heer Wage
mans allang antwoord gehad
moeten hebben. Ik weet niet
waarom het zo gelopen is. In
elk geval is het onzerzijds he
lemaal fout. Wij zullen hem
nog deze week onze excuses
aanDieden. Ik ken geen details
van deze zaak, maar zo te ho
ren zit er voor ons geen nieuwe
procedure in. Wagemans moet
dus geen hoge verwachtingen
koesteren".
Wim Wagemans is hard gewor
den. In. de opfokhokken achter
zijn wening houdt de jeugd nu
konijnen en kalkoenen voor de
sport. Er hadden 60.000 kuikens
kunnen rondtrippelen, goed
voor een florissant gezinsinko
men. Binnen de afrastering,
waar ooit de vervloekte gastank
heeft gestaan, loopt nu een stel
sierkippen rond. Het woonhuis
is in verval geraakt, de ruiten
vallen bijna uit hun verrotte
sponningen. Wim Wagemans
leeft op zenuwpillen. „Mijn kin
deren verwijten mij onze ar
moede", zegt hij gelaten. Dat is
hun vertaling van het spreek
woord, dat een half ei altijd nog
beter is dan een lege dop.
Tekst: Jan Derix
Foto: Sjeng Lommen
ZELFS mensen die geen
stem hebben, schijnen
in bad te zingen.
Ik vind dat, eerlijk gezegd,
een merkwaardige gewoonte, -
maar omdat het een gewoon
te is die geen slachtoffers
maakt, zal ik er verder niets
kwaads van zeggen. Ik ver
moed trouwens dat dit ge
bruik als het echt bestaat
en niet zomaar een verhaal
is, wat ik heel goed mogelijk
acht te herleiden is tot 'n
frisse, blijde opvoeding rond
de jaren dertig en dat zingen
in bad toen zoiets was als
fluiten in het donker. Omdat
ik daar toevallig alles vanaf
weet, heb ik ook een aantal
vermoedens over het zingen,
zoals ons dat xn die mooie
dagen werd bijgebracht.
Ik heb er weinig van overge
houden behalve dat ik niet
zing én honderden regels
tekst van buiten ken.
M- EEZINGEN deed ik vrij-
l/l wel nooit. Het bleef bij
L 'X loze bewegingen van
de lippen voor het geval er
controle was. Ik zie dat nu
nog wel eens op de televisie
als mensen denken dat ze in
het beeld zijn: met een beetje
verkrampte mond doen ze
alsof ze zingen en het gezellig
vinden. Hiermee overtrad ik
het eerste gebod van de vro
lijke zanger. Want zingen was
altijd meezingen, dapper
meedoen met andere kindjes,
niet denken dat je meer was,
niet in een hoekje kruipen,
maar de vreugde om het ge
zamenlijke bestaan luid en
jubelend de wereld in kwinke
leren. Ik verzin dat niet alle
maal zelf; het stond zo in die
liedjes. Bijna al die liedjes die
wij zongen gingen namelijk o-
ver niets anders dan over de
vrolyke liedjes die we zongen-
Zingend deelden we mee dat
onze bezigheid op dat moment
bestond uit zingen. Als deze
belangrijke mededeling een
maal verstrekt was zodat
niemand kon denken dat we
iets anders deden, want dat
mocht nou juist niet hield
het verstaanbare deel van de
tekst meestal op.
Het vrolijk lied zelf was in
tussen van de woorden losge
zongen en bevatte voorname
lijk uitspraken als: heisa, fal
dera, hopsassa, eidiedeldiedel-
da en tararaboemdiejee.
Zo gauw het er werkelijk op
aan kwam de wereld nu eens
precies duidelijk te maken -
waarom wij zo'n vrolijk lied
zongen, lieten we mooi ver
stek gaan.
f j EEN toonder dat ieder-
I een mee moest zingen.
V?" Onzin krijgt pas een
schijn van geloofwaardigheid
als werkelijk iedereen zonder
uitzondering erachter staat.
Want dan schept hij een band
van medeplichtigheid. Daar
om werden ook de kniesoortjes
en bleekneusjes dringend uit
genodigd mee te doen en niet
achter te blijven. Als niet ie
dereen zong en zich strikt
aan te tekst hield, kwam de
cantate niet van de grond.
In één van die liederen werd
gezongen: „diedeljo klinkt
ons lied (bis) diedeljo en an
ders niet". Die laatste woor
den klonken nogal streng; zij
werden langzaam en enigszins
dreigend ten gehore gebracht.
Discussie teas dus bjj voorbaat
uitgesloten, alternatieve wijs
jes waren er niet bij. Je kon
„diedeljo" zingen, net als al
die anderen, of je kon ophoe
pelen.
7^v E regeldie aan dit uit
t naam van de gezellig-
heid uitgesproken drei
gement voorafging, herinner
ik mij ook nog. Hij luidde
„Komt mee naar buiten, al
lemaal". Bij mijn weten is na
deze dringende uitnodiging
nooit een gezamenlijke uit
tocht gevolgd. Ook „de paden
op, de lanen in", werd bij voor
keur gezongen in een wat be
dompt lokaal. Het kwam er
eigenlijk op neer dat we altijd
moesten zingen wat we niet
deden: frisse boys zijn, „vic
torie" roepen bij het zien van
Hollands vlag op vreemde
kust, voor d'onafhankelijk
heid van zijn geliefde vader
land zijn beste krachten wij
den en vrolyke liedjes zingen.
OVER zulke dingen kan
ik nu uren prakkeze-
ren.
Ik kan niet ontdekken wat
er achter zit: de chagrijnige
tijd die om 'n tegenwicht van
quasi-vrolijkheid vroeg, de
behoefte om van ons frisse en
sportieve kornuiten te ma
ken, een zekere lust die toen
beleefd werd aan gediscipli
neerd en uniform optreden,
een poging om onkuise ge
dachten te verdrijven of een
vurig verlangen om ons wer
kelijk een onbezorgde jeugd
te bezorgen en die door lied
jes over ons af te roepen.
Ik kom er niet achter, al
meen ik zeker te weten dat
ik er dicht bjj zit.
