6 mei open voor publiek
Organisatie
Banneuxtocht
ledewerker
Burgemeester
opent museum
in IJzendijke
zeeuws
H. Metsers: schilder van
het planetaire avontuur
streek
stad
ente
BURG
ÏITEN BADEN
bankzaken
>5,- inkl. BTW
Lovend
Kleuren
Donderdag 2é april 1973
Over twee weken om
precies te zijn van 4 tot en
met 8 mei gaan ruim acht
honderd zieken weer naar
Banneux. Langdurig zieken
en invaliden uit Nederland,
België en Duitsland, maar ook
uit andere landen, komen
dan in Banneux samen om er
te bidden in wat bedevaarts
oord is sinds in 1933 daar,
zoals de geschiedenis het wil,
Maria verscheen.
Daarom is in dit jubileum
jaar enige speciale aandacht
voor dit ziekenwerk wel op
zijn plaats en degene, die het
best dit werk kan belichten
is mevrouw Scholte uit
Hoogerheide, die al sinds
1947 bij de Banneuxtochten
is betrokken en dit jaar ko
peren jubileum als secreta
resse herdenkt.
Zij is het ook, die zegt, dat
de organisatie van de tochten
jaarlijks moeilijker wordt.
Deal's omdat er door de vele
verkeersongelukken veel in
validen bij komen, deels om
dat dit werk in hoofdzaak
drijft op vrijwillige krachten
en weinig materieel. Om dit
laatste vooral aan te tonen,
noemt zij het steeds veelvul-
diger wordende vervoer per
ambulance, terwijl deze spe
ciale wagens niet tot de in
ventaris van de diocesane or
ganisatie behoren. „Enige
tjd geleden leek het erop,
dat wij beslag op zo'n ambu
lance konden ,1'eggen, maar te
elfder ure ging de koop niet
door omdat een andere gega
digde meer wilde en kon be
talen", zegt mevrouw Scholte
en de spijt over dat niet
doorgaan van de koop klinkt
nog na in haar stem. Inmid
dels geeft zij de moed niet
op en blijft zij pogingen in
het werk stellen. En daarbij
denkt zij aan het ministerie
van defensie omdat, zoals zij
heeft vernomen, het leger
over veel ziekenwagens be
schikt, die niet allemaal meer
gebruikt worden.
Het vervoer gebeurt nu
voornamelijk met bussen en
uit het bisdom Breda gaan
ongeveer 170 mannen en
vrouwen de trip maken.
„Maar voor iedere drie zie
ken is er op zijn minst een
helpster of drager nodig en
dat houdt in, dat er voor her
ook ruimte moet zijn. Het
kost wel' veel werk om de
reis helemaal rond te krij
gen, maar zonder de vrenwil-
ligers meestal verpleeg
sters en verplegers, die hun
vrije tijd of vakantie ervoor
opofferen zouden wij ner
gens zijn. Mem zegt weieens.
dat ik veel en belangrijk
werk doe, ma>ar ik vind de
hulp en inzet van de vrijwil
ligers veel belangrijker in
het geheel", aldus mevrouw
Scholte, die vervolgens ver
telt, dat iedere zieke 130 gul
den bost, wat in feite slechts
weinig geld is. Geld, dat er
evenwel niet zou zijn als
niet zoveel giften in de kas
zouden komen, meestal van
bedrijven. Met de jaarlijkse
collecte en nog wat andere
inkomsten en bijdragen in
natura, zoals van de r.-k.
Veilingvereniging uit Bergen
op Zoom, die steeds een gro
te hoeveelheid fruit mee
geeft, kan het bestuur van
de Banneuxtocht in het bis
dom Breda het aardig red
den. Maar hoewel het be
zoek aan de kerken steeds
meer terug loopt, wordt de
deelname aan de Banneux
tochten almaar groter en dat
is ook het geval met de dag
tochten. Het is een nuchtere
conclusie, die mevrouw
Scholte stelt, maar die echter
wel aantoont in welke rich
ting gezocht moet worden,
wil men aan de grote vraag
kunnen blijven voldoen.
Vooral de liggende zieken
vormen hierbij het grote pro
bleem door het gebrek aan
ambulances.
„En toch zijn die Banneux
tochten noodzakelijk", zegt
mevrouw Scholte. „De zieken
krijgen er in het hospitaal en
het prachtige park, waar de
vele plechtigheden worden
gehouden, een groot geloofs
vertrouwen. Ook de bereid
heid om elkaar te helpen is
groot, zowel onder de zieken
als onder de begeleiders".
Voor deze groep betekent
Banneux geen vakantie,
maar vijf dagen keihard
werken", aldus mevrouw
Scholte die in Banneux al
vele jaren hoofd van de eet
zaal is waar zij voor de goe
de gang van zaken zorgt. Er
is geen vaste staf aanwezig
en daarom zorgt elk zieken-
triduüm voor de eigen lei
ding. Begrijpelij1 is ook, dat
men het jubileumjaar niet
ongemerkt voorbij wil laten
gaan.
Er is in Nederland een col
lecte gehouden die heeft zo
veel opgebracht, dat zuurstof-
ipparatuur, een omroepin
stallatie voor de doktoren en
een ringleiding voor de zie-
kenkapel kon worden aange
schaft.
De apparatuur zal tijdens
het eerstvolgende verblijf of
ficieel aan de hospitaallei
ding worden overgedragen.
buitenbaden „De Mo-
iatergat" te IJzendijke
ld.
iter.
irden geopend op zater'
10.00 -19.00 uur
10.00 -18.00 uur
btermaandag 14.00 -18.00 uur
'stermaandag
14.00 -19.00 uur
09.00 -11.00 uur
hoondijke/I J zendijke
50,—
ar)
ader)
Ijaar)
|en ouder)
15 jaar)
er)
verplicht
22,-
15,-
S 13,50
9,-
1,50
1-
12,50
0,50
Groeit
30,-
15,-
10,—
7,50
6,-
]r
0,75
12,5»
0,5»
toestand per 1 mei 1973,
het abonnement een
Het gemeentebestuur.
Isttreding
afwisselend werk en
eidsvoorwaarden volgens
bank.
gegevens over persoon, V
|r van de bank, Van der
nde dealer (s) en
(Van
een onzer verslaggevers)
IJZENDIJKE. Een jaar
Ivoorbereiding vindt op 5 mei
I ,iiii bekroning als burgemees
ter 4. Schipper van Oostburg
■„„el het streekmuseum als de
nositieruimte in de molen van
I IJzendijke officieel zal openen.
I Beide culturele trefpunten be-
Ktekenen een welkome aanvul-
Ifc op het pakket slechtweer-
Iv»meningen dat de West-
IZteuwscli-Vlaaiideren bezoe-
I kende toerist en uiteraard
I de lokale bevolking wordt
■aangeboden.
ji Het streekmuseum is een
■permanente voortzetting van
|de vorig jaar in het cultureel
lientrum te IJzendijke gehou-
|den tentoonstelling „West-
IZeeuwsch-Vlaanderen presen
ted". In het centrum wordt
■vanat 6 mei dagelijks een fik-
I se hoeveelheid informatie ge
lgeven over alles wat land-
Louw visserij en heemkunde
linde streek betreft. Hiervoor
I heelt een comité, onder de be-
I zielende leiding van de IJzen-
[dijkse dierenarts H. van de
Vijver, alle mogelijke mede-
Jwerking gehad van landbouw-
Inganisaties, visserijvereni-
heemkundige kring,
r-V.V.V. en diverse parti-
Ittlieren.
I Bijzonder tevreden toonde
Ide heer Van de Vijver zich
[over de grote financiële en
Wie steun van het gemeen
tebestuur van Oostburg. Niet
voor niets verklaarde burge
meester Schipper in de laatste
raadsvergadering dat IJzendij-
[ke het culturele hart van de
gemeente moet worden.
I Blij is men ook met het feit
[dat de historische molen inge-
diakeld kan worden bij het
pakket voorzieningen dat de
aerist wordt geboden. Bedoe-
J is de molen te gebruiken
s expositieruimte voor kun-
Itaars. Tot 2 juni voorlopig
ten in het weekeinde van
|1-16 uur.
5 mei zal burgemeester
■chipper, die met zijn echtge-
lote vanaf de voormalige ge-
peentegrens is een boeren-
"s wordt vervoerd - vooraf-
san door Veronica uit
fuidzande en drumband
T? uit IJzendijke -
pn expositie in de molen ope-
It Hiet zullen een tiental
Tunstenaars diverse werken
Intoonstellen. De coördinatie
fn deze expositie is in han-
fs van beeldhouwer Ernst
lachim. Na de opening in de
pen trekt het gezelschap
JMing cultureel centrum,
I'S' dan het streekmuseum
|®lt geopend.
4 streekmuseum heeft een
pse trekpleister in de origi-
P' Cadzandse Boerenkamer,
t dit jaar vanuit het Oost-
■4' gemeentehuis is over
dacht naar IJzendijke. De
Jj'chting van de kamer werd
stand gebracht met mede-
FKing van de heer Cor
■pijve.
•n een fraai ingerichte zaal
Ivoormalige gemeente-
dat thans fungeert als
Ptreel centrum, is met me-
ftWung van de heemkundi-
■Sring veel bezienswaardig-
f™ en wetenswaardigheden
panen. Hierbij is ook de
JP ologie niet vergeten,
poor men de medewer.
d Meeg van ir. Trimpe
Bk»iS too,nde de heer Van de
fcmL j ov?r een wat hij
V educatieve ruimte in
izn.1 ^Um' waar eventueel
Bed t l schoolklassen les-
I n heemkunde en wat dies
oot al, "nnen v°lgen. „Ik
Itbrnit daarvan een goed
P!k w°rdt gemaakt", zo
f2Seir0dg jaar tiidens de
l®, hih i" aat de Bves'
I LaKjt ziin Haneghem
Eude kanÏÏi et eeuwe-
prermmossen komen de"
¥otheet1ChUng °Penbare Bi-
frinderen ^t-Zeeuwsch-
fcsricht een hoekje
F 'o vinder, l?r -al!e Meratuur
F» over11 S? de l0°P der
|enen. De ek 's ver-
pormatie n„femeente geeft
Is' Camping/
PS'Plannen j bestem-
pcgenwoord1 a landbouw ie
isserij et u evenals de
werk-
fl.rz;on®gsschapS
hal var
nt
L!indct"2\??gKei"^
risoum in Boni landbouw-
"rum W,tan he.t cultureel
>nd- waar 0lken mJormatie-
cn heToud-
4ie Wlch-
atten, die hot, toerist
en bezoroo veed Plezier
genzee t"opdagen dat
minder slecht weer
De molen van IJzendijke heeft de functie van streekmuseum
gekregen.
0 Kunstenaar Hugo Metsers in zijn atelier te Sint-Jansteen.
openen zich allerlei niemoe
mogelijkheden"!
Cirkels en kleine bollen
kunnen ook zaadkernen wor
den en als zodanig verschij
nen ze in een •prachtig werk
dat Metsers „het komen van
het voorjaar" betiteld
heeft.
Wie meent dat Hugo Met
sers alleen in Zeeuwsch-
Vlaanderen of België ten
toonstelt, heeft het mis. Nog
onlangs nam hij deel aan de
grote Internationale Salon
voor Schilderkunst in
Amiens (Frankrijk). Zijn
werk hing daar samen met
dat van mannen als Bernard
Buffet en Jean Jacques Mor-
van.
„En wat ik fijn vond", zegt
Hugo Metsers, „was dat mijn
werk het er glansrijk tegen-
uit hield en dat vond ik
gelukkig niet alleen maar de
kritiek dacht er ook zo over
en vond nogal lovende woor
den voor mijn doeken".
Dan verplaatst Hug-i Met
sers mij met een kwinkslag
opeens van Amiens naar
Hulst waar hij van haver tot
gort zoveel mensen kent, die
zijn gevoel voor humor rijk
voedsel geven. Ik kan hem
aiet meer naar de schilder
kunst terug krijgen.
„Ik heb een eenvoudige
lunch klaargemaakt", roept
mevrouw Metsers, „brood
met Franse kaas en een soep
van Hugo, hij kookt immers
zo graag. Komen jullie
eten"?
En wij geven ons over aan
de geneugten van het fijne
Bourgondische maal. We hoe
ven eigenlijk ook niet meer
over schilderkunst te praten,
bedenk ik mij, terwijl ik
Hugo Metsers schilderijen
an de wand zie. Zij spreken
'enslotte voor zichzelf.
WILLEM ENZINCK
eindredactie
bas augustijn
Het is het ongeluk en de tragiek van vele ouder
wordende kunstenaars, schrijvers, schilders, mu
sici en cineasten dat zij doodlopen. Doodlopen op
hun succes, dat hun een bepaald etiket opplakte
dat ze uit angst voor eventueel minder succes niet
durfden afrukken, doodlopen ook op hun eigen
inertie en gebrek aan geestelijke beweeglijkheid.
Bij dergelijke kunstenaars ziet men geen vernieu
wing, integendeel zij herhalen zich uittentreure,
zij blijven spreken in woorden, klanken, kleuren,
beelden zonder eigenlijk nog iets te zeggen te heb
ben.
Voorzover zij geëerd wor
den, eert men hen vanwege
het goede of oorspronkelijke
dat zij in hun jeugd gedaan
hebben. Vaak hangt hun
kunstenaarslot samen met
hun levenslot: de ene mens
is met zestig jaar stokoud, de
ander met tachtig nog vol
élan en geest en lichaam
hebben nu eenmaal iets met
elkaar te maken.
De negentigjarige Picasso
was een man van grote li
chamelijke en geestelijke vi
taliteit en zo kon hij nog op
zijn laatste Pa/rijse expositie
het publiek verrassen met
een groot aantal nieuwe te
keningen waaraan ieder
spoor van ouderdomsaftake-
ling vreemd was, integen
deel! Anderzijds kent men
kunstenaars die hun halve of
hele leven lang niet veel
meer dan lichamelijke wrak
ken waren en toch, tot op
hoge ouderdom sprankelend
creatief bleven en nieuwe
aspecten aan hun werk wis
ten toe te voegen. Voorbeel
den uit vele daarvoor zijn
schrijvers als Rudolf Rassner
en Annette Kólb.
Hoe het ook zij, de
Zeeuwsch-Vlaamse schilder
Hugo Metsers die onlangs
met veel gepast briol zijn
zeventigste verjaardag vier
de, behoort zeker niet tot die
categorie van vastgelopen
oudere kunstenaars. Uiterlijk
ziet hij er uit als een goed
geconserveerde zestiger en
geestelijk beschikt hij over
een levendigheid en vitaliteit
die menige jongere hem zou
kunnen benijden.
Het is niet gemakkelijk
met Hugo Metsers over zijn
werk te praten. Niet dat hij
niet tot praten in het alge
meen geneigd zou zijnhij is
zelfs een groot verteller die
zijn oer-Vlaamse .fkomst
niet verloochent en het bor
relt in hem van kostelijke
anekdoten, maar over zijn
schilderijen heeft hij het niet
graag.
Toch moest het er tijdens
mijn bezoek aan zijn tot een
geriefelijk kunstenaarshuis
omgebouwde boerenwoning
te Sint-Jansteen van komen.
Hugo, gesecondeerd door zijn
allercharmantste vrouw Pol-
leke had de nodige aflei
dingsmanoeuvres met anek
doten en glazen sherry ge
probeerd, toen ik hem in me
diae res duwde met de
vraag:
„Hugo, je bent eerst als
impressionist begonnen,
daarna onder invloed van de
Laethemse School geëvolu
eerd tot een gematigd ex
pressionisme, via kubistische
flirtations kwam je tot een
soort fantastische eigen stijl
en daarna ben je tot het
non-figuratieve overgegaan.
Wanneer viel die overgang
van het figuratieve naar het
meer abstracte?"
„Ja, wanneer was dat ook
wel weer? Polleke, wanneer
was dat"?
,Nou glimlacht mevrouw
Metsers, „dat was in 1963,
het jaar dat we getrouwd
zijn"!
Waarachtig nog an toe"!
zegt Hugo, „da's waar ook.
Ja zeker, het viel samen met
mijn huwelijk. Daarmee ben
ik een nieuwe wereld binnen
gegaan en mijn werk is toen
ook veranderd. Ik was het
verhaal beu en het land
schap, ik voelde me veel te
literair. En toen ben ik maar
zo ineens begonnen op mijn
intuïtie. Gewoon spelen met
Japanse lakken en die in el
kaar over laten stromen. Het
was natuurlijk in de beginne
veel te veel spielerei, maar
in de loop der jaren heb ik
het toeval leren beheersen en
ik weet nu precies wat ik
doe". - ft
In de woonkamer hangen
verschillende schilderijen in
de nieuwe techniek die Met
sers nu volkomen onder kon-
trole heeft. Rijke, fantasti
sche bloemenstillevens, com
posities van geheimzinnige
vormen in droom kleuren.
„Maar mijn nieuwe werk
is weer anders", zegt Hugo
Metsers, „ik maak nog wel
gebruik van Japanse lakken,
voornamelijk voor de onder
en achtergrond van het schil
derij, maar ik ben voor de
rest toch, iceer tot de olieverf
teruggekeerd, de behandeling
en de materie daarvan past
beter bij mijn motieven".
„En die motieven zijn ont
leend aan de ruimtevaart"?
„Inderdaad, sinds een jaar
of vier, vijf ben ik daar be
zeten vam. Ik heb gewoon
met die maanvluchten mee
geleefd; soms zag ik mezelf
met die mannen meewande-
len in die onontdekte we
reld".
We gaan de trap op naar
zijn kleine atelier op zolder.
0 Foto's boven en onder: werken van Hugo Me tsers.
In rekken, mooi en zorgvul
dig ingelijst door Polleke,
staan daar de werken uit de
laatste jaren. Het ene schil
derij na het andere passeert
de revue: een wereld van
bollen en cirkels onder ver
schillende belichting. Ze
stralen een sfeer van buiten
tijdelijkheid. Ze hebl en wei
nig of niets te maken met de
foto's en televisiebeelden van
de maanexpedities, veel
meer dan deze roepen Met
sers schilderijen de duize
lingwekkende ruimte van de
kosmos op. Wat hij in zijn
jongste werk daarvan over
houdt zijn cirkels in ver
schillende posities tot el
kaar.
„Ik ben helemaal weg van
de cirkel, wil die nu gaan
kruisen met rechte lijnen, er
