OP DE KNIEENVOOR
ien betere
Populaire zanger volgende maand op tournee door Europa
zullen onze
sr dan straf.
I Foto ®e poort speelt zich het bonte oosterse leven af.
teiij e naast' Binnen de oude stad van Jerusalem bevinde.
L cle Var> straaties en boeken, die sinds de overheersing doo
*e'mannen nauwelijks verandering hebben ondergaan.
Thee
Chaotisch
TEKST:
TOM SMEETS
FOTO'S:
TIM FULFORD-BROWN
DE STEM ZATERDAG 21 APRIL 1973
Antwerpen, is het
ns België
,rschillende modellen eet-
oelen, Amerikaanse aan-
fantastisch lage prijzen II
chtige eiken
E SLAAPKAMER
j| met kleerkast, 5 deu-
gte, tweepersoons. Vol-
>50 F. -
Corting= 13.754 F.
Heilige
.Land
ilon. Verkrijgbaar in a"8
armer Salontafel.
AER SALONTAFEL
16.974 F.
.594 F.
.754 F.
.974 F.
i.322 F.
lechts 39.950 F.
levering in gans Belg,e'
DAT IS FANTASTISCHI'1
n van Vermeer-Thij5'
OS
i p 00
uur 's morgens tor «7*
>en tot 21.00 uur's avonds
2-163
2-263
toonzalen en bren9
mee
is in,
daarom?
chocolade PAASEI
toUet 8n ^ru^ste en belangrijkste poort, die toegang geeft
°"cie Jerusalem is de Damascus-poort in het noorden. Reed
Door en
Gilbert
O'Sullivan
nen die nou naar een nacht
concert?"
„Ik zal je een ander verhaal
vertellen. Maanden lang heb Ik
stapels brieven gekregen van
een aantal meisjes in het noor
den van dit land. Wanneer kom
je nou toch eens bij ons in de
buurt? Enfin, je kent dat wel.
Eindelijk ga ik in hun stad op
treden. Een paar dagen daarna
krijg ik boze brieven, van de
zelfde meisjes. Wat bleek, de
toegangsprijzen waren zo hoog
geweest dat ze het niet hadden-
kunnen betalen. Ik vind zoiets
werkelijk rot. Maar ik kan er
niets aan doen. Dit soort zaken,
wanneer ik optreed, in welk
theater, de prijzen, daar heb ik
helaas geen enkele in-vloed op".
Engelands zanger num
mer één van dit moment,
Gilbert O'Sullivan, maakt
volgende maand een uit
gebreid tournee door
Europa. Naar aanleiding
daarvan gaf Gilbert een
persconferentie in Lon
den. Tom Smeets ging
kijken hoe het daar toe
ging.
Gilbert O'Sullivan wil
graag vertellen over zijn
toernee door Europa. Zo
luidde het bericht op de telex.
Dus spoedden journalisten uit
alle landen van Europa, Ameri
ka en Japan zich naar Londen-,
Aan de voeten van de muzikale
meester konden zij het laatste
nieuws noteren.
Ik schrijf bewust „aan de voe
ten", want zo gaat dat in Lon-
den-, In ons land zijn persconfe
renties, hoe druk bezocht ook,
keurig gereglementeerde aange
legenheden. Eerst mogen de fo
tografen hun werk doen, dan
wordt deze categorie bedankt en
komt de schrijvende pers aan
de beurt. Meestal dezelfde men
sen stellen de vragen-, iedereen
schrijft de antwoorden op, pakt
nog een drankje ,pakt nog een
hapje en gaat naar huis om te
proberen met de antwoorden die
alle collega's ook hebben opge
schreven toch nog een verhaal
met een persoonlijk tintje te
fabriceren.
In Londen gaat zoiets heel an
ders. Nadat Gilbert bijna an
derhalf uur te laat op de afge
sproken plaats was aangeko
men, ging hij achter een klein,
tafeltje zitten met de rug tegen
de muur. De fotografen, het le
ken er wel honderd, legden on
middellijk een voor Nederland
se journalisten ondoordringbaar
cordon rondom hem. Na deze
komisch aandoende situatie ge
ruime tijd vanuit de verte te
hebben aanschouwd, bleek me
bij een nadere beschouwing dat
het niet alleen een foto-sessie
betrof, maar dat de persconfe
rentie ook al was begonnen.
Tussen, de duwende fotografen
lagen de journalisten op hun
knieën. Soms zelfs tussen de
benen van vakgenoten door,
stelden ze hun vragen. Gilbert
liet dat alles onbewogen over
zich heen, gaan en nipte voort
durend van een kopje thee. De
fotografen bleven tot het bitte
re eind hun werk doen op een
manier alsof ze Gilbert voor 't
eerst voor hun lens hadden.
In tegenstelling tot het volledig
chaotische beeld dat dit alles
volgens Nederlandse maatsta
ven opleverde, was het optreden
van m'n Britse collega's juist
een toonbeeld van voorkomend
heid. In Londen schrijft de jour
nalist alleen de antwoorden op
de door hem gestelde vragen op,
een, luxe die ons vreemd is. Er
kleven overigens wel nadelen
aan deze methode, want het
vele malen hetzelfde antwoord
moeten geven, komt de kwali
teit van zo'n antwoord niet ten
goede.
Aan Gilbert werd bijvoorbeeld
vele malen de vraag gesteld
waarom hij een, uniform-over
hemd droeg dat aan een Ame
rikaanse politie-agent deed den
ken. Elke keer was het ant
woord: „Nou gewoon, omdat ik
het leuk vind". Alleen het meis
je dat de vraag iets origineler
stelde, kreeg een variant daar
op. Tot groot vermaak van de
omstanders, overigens, al ver
zuchtte mijn Britse buurman, in
het gedrang: „Wat jammer dat
ik dat niet kan gebruiken".
Journalisten uit talloze landen
vroegen „mister o'Sullivan" hoe
hij het vond hun land te bezoe
ken. „I look forward to it", was
steevast het antwoord. En waar
om verheugde hij zich er op?
„Omdat ik in uw land zoveel
fans heb", luidde het antwoord.
Ik knoopte er de vraag aan
vast hoe hij het vond dat zijn
enige optreden in Nederland, in
de Rotterdamse Doelen, 's nachts
plaats had. Zover ik heb kun
nen constateren,, bleek dat de
enige vraag van de middag
waarvoor Gilbert recht in z'n
stoel ging zitten. Zonder het te
weten had ik de vinger gelegd
op een gevoelige wond in de
O'Sullivan-organisatie.
Gilbert: „Wat vertel je me nou?
Een nachtconcert? Moet ik echt
's nachts beginnen? Daar weet
ik helemaal niets van". Nadat
de naast hem staande manager
met een nauwelijks merkbaar
knikje de juistheid van mijn
vraag had bevestigd, vervolgde
hij: „Ik snap niet hoe ze zoiets
kunnen organiseren. Ik krijg
zoveel brieven uit Holland van
hele jonge meisjes. Hoe kun-
Gilbert was nog niet uitgespro
ken of mijn Britse collega's na
men het heft weer in handen.
Gilbert kon weer onderuit zak
ken, want opnieuw werd uit
sluitend gesproken over de
vraag waarom hij nooit naar
feestjes ging, over z 'n hobbies,
z'n eetgewoonten, z'n favoriete
kleding, z'n toekomstplannen en
aanverwante zaken die voor de
Britse lezers kennelijk erg be
langrijk zijn.
Gilberts toernee begint op 9 mei
aanstaande in Zürich. Na Frank
furt en München is op 12 mei
Rotterdam aan de beurt, waar
hij om kwart over 12 's nachts
een concert in De Doelen geeft.
Daarna gaat hij terug naar
Duitsland en naar de Scandina
vische landen. Aansluitend aan
z'n Parijse optreden heeft hij
vijf dagen vrij. Niet om in Pa
rijs de bloemetjes buiten te zet
ten, maar om thuis te gaan sla
pen, zoals hij de lichtelijk be
zorgde Britse journalisten ter
geruststelling meedeelde.
Op 25 mei begint hij in Londen,
waarna een uitgebreid tournee
door Engeland en Ierland volgt
dat op 20 juni in Dublin wordt
afgesloten. Er is geen tijd voor
televisie-opnamen, ook al heeft
elke omroep in elk land er
dringend om gevraagd. Later in
het jaar, nadat z'n nieuwe lang
speelplaat is verschenen, maakt
Gilbert een tournee door de
Verenigde Staten en Japan.
Dat laatste was voor een even
eens in Londen aanwezige Ja
panse journaliste reden letter
lijk deze vraag te stellen: „Heeft
u een boodschap voor het Ja
panse volk". Waarop Gilbert
antwoordde: „I look forward to
it". Inderdaad, omdat hij ook
daar veel fans heeft.
AAR was dat manneke uit het Brabantse land. Hij
was de 80 al door, rookte zijn pijpke en sukkelde
achter de groep aan. Alsof hij sufte. Maar toen hij in
Bethlehem geweest was, alles daar had gezien en de sou
venirs voor de kleinkinderen had gekocht, viel alle zorg
van hem af. Thuis gekomen vertelde hij helemaal niets
over het in steen gegrifte heilige land, dat eens Palestina
heette en nu Israël is. Alleen in zijn stamcafé was tot in
den treure het verhaal te horen, dat hij echt gevlogen had
en boven in de lucht koffie gedronken. En geen druppel
was er over de rand gemorst.
Krijgt daarmee de vraag,
waarom er zoveel mensen naar
de heilige plaatsen in, Israël
reizen, een lachwekkend
antwoord?
Nee, zegt pater Jos Keulers,
de grote organisator achter de
Montfortaanse trektochten
naar Israël. „Deze man vond
de heilige plaatsen, zoals hij het
steeds gehoord en zich voor
gesteld had.
Een leven lang.
Ook zoals de bijbel bij hem
was overgekomen,.
Het kon bij hem kloppen en
het klopte ook. Dus hoefde
hij ook geen ophef te maken
van alles wat hij zag en
beleefde
Reizen naar het H. Land is in.
Economisch is het haalbaar
geworden. Natuurlijk gaan
er toeristen naar Israël om
er bruin te bakken, aan de
godvergeten mooie stranden
langs de Middellandse Zee.
Maar dat is als Mamaia:
aanvoer per vliegtuig, afgooien
aan het strand, twee keer per
dag omdraaien en
na een week de vracht weer
ophalen. Uw kennissen
zullen zich aan de gebronsde
huid vergapen.
Een pelgrimstocht of trek
tocht of studiereis is wat
anders. Daarvoor staan de
Montfortanen in Berg en Dal
garant. Hun bijbelkennis
(zie hun H. Landstichting)
wordt anders aangewend.
Daar ligt het antwoord op het
waarom van de reis.
Een klein percentage zoekt een
geloofsbevestiging.
In eigen land komen de twijfels
omhoog. Ter plekke moeten
in het huidige Israël op
bijbelse gronden de waarheden
van het oude geloof geverifiëerd
worden.
Jos Keulers: „Het is een kleine
groep, maar ze mogen niet ver
waarloosd worden".
Steeds groter wordt de groep
van eerlijke mensen, die uit een
vroomheidsbeleving, aangepast
aan Nederland anno 1973,
de heilige plaatsen willen
den om na te proeven wat
er met en rondom Jezus
gebeurd is. Zij willen het land
van het bijbelboek zien;
hoe alles ontstaan is. Nu de
franje is weggevallen van
de vroomheidsbeleving in het
westen, nu spreekt het naakte
bijbelwoord alleen.
Deze oerbron moet getest,
geproefd en nageplozen, worden.
Pater Keulers: „Deze gedachten-
gang geldt voor jong én oud;
voor katholiek en protestant.
Vandaar dat we reizigers trek
ken uit deze beide groeperingen.
Hoog en laag,
bovendien niet gebonden, aan
leeftijd".
Er is ook een forse groep
deelnemers, die volkomen
thuis zijn in de bijbel.
De oude bijbelvaste kern.
Zij zoeken een kennismaking
met de achtergronden.
Zij wensen het milieu van de
bijbel te leren kennen.
Voor hun eigen intellectuele
vorming, „maar ook voor de
verkondiging.
Daarom gaan veel pastores mee,
catecheten en ook dominees".
De kennismaking met de bijbel
bestaat niet alleen in het
afreizen van alle kerken
en vrome plaatsen,
die door Christus en zijn
leerlingen een bijzondere be
tekenis hebben gekregen.
Het wil ook zeggen:
dwalen door de soeks van
Jeruzalem, zomaar door een,
klein Arabisch dorp lopen,
dat tegen de heuvel aange
bakken ligt.
Te voet door een wadi gaan,
op een heuveltop staan en
naproeven wat groen en water
betekent voor een dor,
drogend landschap.
Dat is gewoon wandelen langs
het Meer van Galilea,
tussen de korenvelden.
Zoals wij vanaf de Berg van de
Acht Zaligheden naar beneden
wandelen, tussen tarwe,
over rotsige weggetjes tot
aan het meer.
En dan zegt pastoor Houben
uit Echt ineens:
„Hier is in 2000 jaar niets
veranderd. Zo sjokten de leer
lingen ook achter Christus aan".
Rechts van ons glooit de Golan,
omhoog. De eerste bedoeinen-
tenten staan er al.
Aan de overkant verrijst een
ultra-modern Tiberias.
Een joods Mamaia moet het
worden.
Het oude heilige land gaat ten
onder. Men moet snel wezen,
want Israël staat bol van de
bulldozers.
TEKST:
HARRY KOLKS
