kundige
,Produktiestijging
n consumptiegroei
kunnen minder
elangrijk worden"
pil
Sis
tor
tiemedewertef
ANDBOUWMARKTBESTAAT ALLEEN NOG OP PAPIER
ICONOOM PROF. DR. W. DE ROOS
üfD
\mm+\
"consumptie
niet verplicht
helm voor
hemisch bedrijf
ioekt:
Inkomens
Vakcentrales
Reclame
Mentaliteit
Welvaart
Behoeften
Omwenteling
Ramp
1 «foverd ^ai'kt °p zich"
Koppeling
..,rpN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN .PEILINGEN
VEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN TEILINGEN
nfrilNGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILING
ILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGE
igen over de kursus
eptember a.s begint
ier: Hoofd opleidingen
3., postbus 2, Noordwji,
Telef. informaties:
)81 of 3041, aid. pers,
psychiatrisch
ziekenhuis
sancta marïa
noordwijkerhout
ileiding
ST
\P zijn werkkamer 14 hoog in het koel-efficiënte, toch
imposante, blok beton dat kortelings Erasmus Univer-
jitcit is gedoopt, is prof. dr. W. A. A. M. de Roos graag be
leid tot een gesprek over de vastenbrief van de Nederland-
e bisschoppen. Over welvaart dus, het vakgebied van eco-
tomen, cn over versobering. Prof. De Roos is een econoom
Jen in zijn kamer staat toevallig op een schoolbord tussen
jen aantal cryptische formules het woord „growth" (groei)
(schreven. Maar hij is ook christen, cn het christendom is
ispirerend voor hem bij zijn werk in de samenleving. Op
de vergadering van het Landelijk Pastoraal Overleg in
nuari van dit jaar hield hij ook als lid van de Rotterdam-
e delegatie een indringend en vurig pleidooi voor het ern-
Jtig nemen van de waarschuwingen die de Club van Rome
[de wereld heeft ingestuurd.
i Ook in dit gesprek duiken de conclusies van deze club meer
palen op. „Die zaak zit me erg hoog," zegt prof. De Roos dan
lok. Trouwens, ook de bisschoppen citeren meteen aan het begin
(an hun vastenbrief uit het rapport van de Club van Rome
trenzen aan de groei". En dan zeggen ze: „De vraag dringt
itli op of de beperkte omvang van de aardse hulpbronnen en
It schandelijke gevolgen van bepaalde vormen van economische
(ei voor het natuurlijk leefmilieu voor ons geen breidel moe-
i vormen op de neiging tot produktie zonder meer en ons
(in beperkingen moeten opleggen in ons streven naar meer
iumptie, naar meer comfort."
<n>
[oduktie-afdelingen:
Iliening van chemische of
ie installaties.
Fhankelijk van opleiding ene
ilo (Mavo) en aanvullende
Machinist Kon. Marine, ,i
vaart, chemisch vakman n f
yijn een goede start.
iening van eenvoudige mach
en, transporteren en veri
Vi en produkten. Een s_pe
niet vereist, ervaring me
jk wordt op prijs gesteld.
idt voor deze funkties in
enst een goed salaris, to
mende voorzieningen.
lof. De Roos: „De pro-
raistellmg in de vastenbrief
eigenlijk niet nieuw. Behal-
i dat rapport van de Club
in Rome houden b.v. ook
identenprotest, en allerlei
liegroepen ons al jaren be-
g. Belangrijk is dat de bis
hoppen die in de ogen
in die groepen toch tot het
tablishment gerekend wor-
iii dit protest overnemen
j met hun gezag groot ge-
Itht geven".
5c bisschoppen noemen als
lenen aan de wand behalve
beperktheid van de aardse
Ipbronnen (grondstoffen en
erjie) en de milieuvervm-
f, ook de nog steeds wijder
Kiende kloof tussen arme
rijke landen in de wereld
ze constateren dat „vrij-
menswaardigheid, solida-
eit op het spel staan". Maar
zien ook lichtpunten: „Ge-
pg komt bij steeds meer
innen de vraag op of de
tiskeuzen van onze huidige
tenlemng geen herziening
oeuen". Wat zegt de eco-
proj. De Roos daarop?
[Als we de processen in on-
J maatschappij zo laten door-
C "le groei van consump-
r en Pmduktie, dan loopt dat
uit op catastrofes. Neem nu
het personentransport. Er is
onlangs berekend door een in
stituut (het Nederlands Econo
misch Instituut) van deze uni
versiteit, dat. we in Nederland
in het jaar 2000, dus zeg over
25 jaar, als de groei zo door
gaat, met zo'n 7,5 miljoen au
to's op de weg zitten. Dat is
het dubbele van wat er nu
rondrijdt. En ik vind eigenlijk
dat verkeer op het ogenblik al
onmogelijk. Het is toch on
leefbaar, je kunt hier in de
stad je kinderen echt niet
meer op straat laten spelen. Ik
heb zelf plezier in m'n auto,
ik vind het fijn om er met
mijn gezin mee op stap te
gaan. Maar ik zou die auto
opofferen, als er dan ook een
goed georganiseerd, snel en
efficiënt openbaar vervoer
kwam, treinen, bussen, trams,
metro enz. Dat zit er econo
misch gezien ook best in, als
een grote meerderheid z'n ei
gen autootje maar zou opge
ven. Kijk, dat zou zo'n basis
keuze zijn, als we dit konden
veranderen".
Hij geeft een ander voor-
beeld van een basiskeuze, en
snijdt daarmee meteen het
probleem van de inkomensver
schillen aan.
„Het lijkt me niet onmoge
lijk dat we tot een andere
inkomensverdeling komen. Dat
zou dan kunnen inhouden: be
loning naar behoefte, waarbij
je rekening houdt met b.v. ge
zinsomvang, én: arbeid naar
vermogen, waarbij je b.v. re
kening houdt met capaciteiten,
mindere validiteit e.d. Nu is
het uitgangspunt in onze
maatschappij: inkomen naar
prestatie. En dan willen we
daarbij natuurlijk niemand la
ten creperen, dus daarvoor
hebben we de bijstandswet en
andere sociale wetten. Zo'n
andere inkomensverdeling zou
ook een basiskeuze kunnen
zijn, ik bedoel: ze is denk
baar. Het is eigenlijk helemaal
niet zo gek om dat als samen-
levingsideaal meer nadruk te
gaan geven, 't Is een beetje
communistisch, ja, maar dan
toch een van de betere ele
menten van dat communisme.
Ik vind het ook begrijpelijk
dat de vakbeweging laat blij
ken dat het haar in het lopen
de conflict om de inkomens
verschillen ernst is".
Drukt, hij zich voorzichtig
uit cymdat hij als econoom al
lerhande haken en ogen
ziet?
„Ik zou zo'n samenleving,
met een grote mate van inko
mensgelijkheid, wel wensen.
Punt is alleen dat je moet
weten wat je doet. Er is al
wel veel studie hierover ver
richt, maar hoe dat in een
hoogontwikkelde Industriële
samenleving als de onze uit
pakt, dat is nog nergens ver
toond, dat weet je gewoon nog
niet. Daarom moet je je ern
stig bezinnen voordat je in die
richting maatregelen
neemt".
En dan komt prof. De Roos
met een voorstel, dat het over
wegen waard. Lijkt.
„De drie vakcentrales heb
ben al enkele jaren een cen
trum, voor wetenschappelijk
onderzoek, waarbinnen proble
men die vooral op langere ter
mijn opgelost kunnen worden,
bestudeerd worden. Die club
zou zich aan zo'n studie moe
ten zetten, gesteund door we
tenschapsmensen van de uni
versiteiten. Daar heb je veel
mankracht voor nodig, maar ik
ben er zeker van dat vooral
onder de jongere wetenschaps
mensen velen bereid zouden
zijn hieraan mee te wer
ken".
De bisschoppen zeggen in
hun brief: „Het behoort tot
ieders verantwoordelijkheid
mee te werken aan de it ich-
ting van een samenleving,
waarin economische groei en
individuele consumptie niet
andere belangrijke menselijke
behoeften en waarden verdrin
gen, zodat allen, nu en in de
toekomst, kunnen delen in de
welvaart". Is dat economisch
haalbaar?
„Waarom zou dat niet kun
nen? Naar mijn idee is het
sociaal-culturele klimaat van
onze samenleving te sterk be
paald door commerciële recla
me, in de kranten, op de t.v.,
op straat, waar je ook bent.
Dat leidt tot een fixatie van
de mensen op de individuele
consumptiegoederen. Men ziet
en hoort niets anders. Andere,
ménselijke, waarden, culturéle
zaken als onderwijs en vor
ming, de nood van andere men
sen hier en in de ontwikke
lingslanden krijgen daardoor te
weinig aandacht. Voor die cul
turele en sociale waarden zou
Veel bekwamer reclame moe
ten worden gemaakt. Het suc
ces van een actie als Kom
over de Brug heeft zijn grote
opbrengst, 58 miljo-n onge
veer, toch voor een groot deel
te danken aan de perfecte or
ganisatie en de reclame die
ervoor gemaakt is. Dat vind ik
een voorbeeld van de manier
waarop je voor die andere
waarden propaganda kunt ma
ken. Daarmee hoef je de re
clamewereld niet brodeloos te
maken, maar de reclame voor
commerciële zaken wordt ver
schoven naar reclame voor an
dere, belangrijke zaken".
Maar gaat dat dan niet ten
koste van produktie- en wel
vaartsstijging?
Prof. De Roos: „Ja, maar het
komt er toch op aan wat je
met z'n allen belangrijker
vindt. Als we nu aannemen
dat de voorraad natuurlijke
hulpbronnen veel te beperkt is
voor een onbelemmerde econo
mische groei, als we ervan
overtuigd raken dat we in be
paalde produktiesectoren,
waar de vervuiling van het
leefmilieu groot is, de groei
moeten afremmen, als we in
derdaad gaan inzien dat de
ontwikkelingslanden meer aan
hun trekken moeten komen,
en als we inderdaad samen
een aantal gemeenschapsdoel-
einden gaan stellen boven on
ze individualistische drijfve
ren, nou, dan hoeft ook de
verkoop van industriële pro
dukten niet zo door te gaan.
Dan komt er vanzelf verande
ring in dat patroon".
Het is gek, maar met het
uitzicht van de 14e verdieping
over een bedrijvig stuk van de
Rotterdamse haven lijkt het of
deze woorden levensechter
Op deze pagina het laatste
artikel in de reeks „Consump
tie niet verplicht". Naar aan
leiding van de jongste vasten
brief hebben we gesprekken
gehad met een uiteenlopende
reeks mensen, die telkens een
bepaald facet van de bisschop
pelijke brief hebben belicht,
of meer nog vanuit hun eigen
positie de brief hebben geïn
terpreteerd.
Zo is hoofdbedrijfaalmoeze
nier drs. J. van der Meer ln
een meer algemeen inleidend
gesprek aan het woord ge
weest vanuit zijn invalshoek:
het bedrijfsleven; zo ver
woordde de hervormde vice-
praeses ds. N. van den Akker
de instemming die de vasten
brief bij vele reformatorische
christenen kreeg, zo belichtte
charitas-voorman A. van Hal
het verband tussen vastenbrief
en vastenactie en het verschil
tussen onze aalmoezen en de
oproep tot samen delen.
We spraken met enkele jon
ge mensen in een Emmaus-
gemeenschap, die op de een of
andere manier „nee" hebben
gezegd tegen de verleidingen
van de consumptie- en presta
tiemaatschappij en daarmee in
veel opzichten op één lijn zit
ten met de intenties van de
vastenbrief.
Bisschop H. Ernst beant
woordde een aantal vragen die
de vastenbrief bij veel mensen
heeft opgeroepen maakte dui
delijker waarom de bisschop
pen hun brief schreven, maar
gaf vooral aan hoe kerk cn
christenen in de samenleving
van vandaag hun specifieke
opgaven moeten leren zien en
vervullen.
Een groep gastarbeiders
die in de vastenbrief levende
signalen genoemd worden, die
ons op de vraag drukken: „is
er niet een fout geslopen in
ons stelsel?" vertelde hoe
graag ze erbij zouden willen
horen en hoe moeilijk wij het
hun daarbij m»ken-
Een onderwijzer vertelde
hoezeer ons onderwijs vaak da
groei van de solidariteit waar
de vastenbrief om vraagt, in
de weg staat, maar hoe ander
zijds ook opvoeders en onder
wijskrachten gaan inzien dat
op school en in het gezin de
gevraagde mentaliteitsveran
dering moet beginnen.
En nu een econoom, die de
betere maatschappij die de
bisschoppen voor ogen staat,
economisch gezien haalbaar
vindt, hoe hij ook aangeeft
hoeveel werk dan nog verzet
moet worden cn de vasten
brief in verband brengt met
het rapport van de Club van
Rome.
Slechts een beperkt aantal
aspecten is in deze reeks aan
dc orde gekomen, en ook zijn
niet alle mensen die wij over
en naar aanleiding van de vas
tenbrief hebben gesproken,
hier aan het woord gekomen,
vele vragen die de vasten
brief oproepen zijnvaak al
leen maar gesteld en nog
nauwelijks beantwoord.
Het denken en de discussie
over de gedachten in deze brief
is ook nog maar net op gang
gekomen. In dit verband is het
van belang dat zowel de ko
mende vergadering van de Di
ocesane Pastorale Raad van
het bisdom Breda, volgende
maand, als de eerst volgende
vergadering van het Landelijk
Pastoraal Óverleg gewijd zul
len zijn aan hetzelfde thema:
consumptie en prestatiemaat
schappij en versobering.
•T. L.
O Prof. dr. W. A. A. M. de Roos, sociaal-econoom, is sinds
oktober 1970 hoogleraar staatshuishoudkunde in de faculteit der
sociale wetenschappen aan de Erasmus Universiteit Rotterdam.
Hij is uit Brabant afkomstig (geboren in Klunderten promo
veerde in 1969 aan de Tüburgse Hogeschool op een studie oper
de economische machtspositie. Hij is curator van het wetenschap
pelijk bureau van de Partij van de Arbeid, de Wiardi-Beckman-
stichting en is vorige week gekozen tot lid van de eerste univer
siteitsraad van de Erasmus Universiteit.
bloot te leggen. En die moeten
ze aan de politici voorleg
gen.
klinken dan op een partijcon
gres van b.v. de PvdA of in
een verhitte discussie in een
studentenkroeg. Prof. De Roos
stelt telkens voorop: als we
inzien, als we overtuigd raken.
Mentaliteitsverandering van
ouder op dus?
„De maatregelen die nodig
zijn om de samenleving leef
baarder te maken, zullen ppli-
tieke maatregelen moeten zijn.
Maar op hun beurt zijn politici
weer afhankelijk van die sa
menleving, van hun kiezers.
Er moet een meerderheid
voor gevonden worden. En
daarvoor is eerst een mentali
teitsverandering nodig. Daar
om vind ik ook juist die vas
tenbrief zo belangrijk".
De rol van de economische
deskundigen in dit proces? De
vastenbrief schrijft: „Zeker,
bij de inrichting van een men
selijker samenleving in we-
reldverband is een grote des
kundigheid vereist. Maar des
kundigheid moet in dienst
staan van een levensvisie van
broederlijkheid en samen de
len". Maar zijn economen niet
eigenlijk „steunpilaren" van
het huidige economische stel
sel, dat juist weinig weet
heeft van ,$amen delen"?
Prof. De Roos: „Ook al er
ken je die eis van broederlijk
heid en samen delen en vind
je b.v. dat een inkomensver
deling naar behoefte plus ar
beidsverdeling naar vermogen
Ideaal is, dan nog blijft staan
dat het nemen van maatrege
len die daar op gericht zijn,
zoveel consequenties heeft, dat
de wetenschapsmensen juist
tot taak hebben die gevolgen
De taak van een econoom ls
het bevorderen van welvaart.
Zoals een arts het bevorderen
van gezondheid tot taak heeft
en een jurist het bevorderen
van rechtvaardigheid. Welnu,
als een econoom ziet dat de
grondstoffen uitgeput raken,
dat het milieu vervuilt, dat
arm en rijk verder uit elkaar
groeien, dan moet die econoom
wel ontdekken dat dit de wel
vaart niet ten goede komt en
moet hij bij de politici aan de
bel trekken.
Na de oorlog, zeg maar rond
1950, hebben we in ons land
de economische groei als prin
cipe vooropgesteld. Dat was
juist in die tijd. Het land
moest opgebouwd worden. In
tussen is de reële welvaart
verdubbeld. En gezien de ne
gatieve gevolgen van die pro
duktie- en consumptiegroei,
die zich steeds meer manifes
teren, wordt het de vraag of
we die produktiegroei nog
steeds zo hoog in ons vaandel
moeten schrijven.
Welvaart is, kun je ook zeg
gen, de mate waarin onze be
hoeften worden bèvredigd. Ik
dacht dat nu andere behoeften
meer prioriteit moeten krij
gen. De bisschoppen noemen
die behoeften in hun brief:
„Goed water, gezonde lucht,
vrije natuur, menswaardig wo
nen, plezier in het werk, sa
menwerking en meeleven op
het bedrijf en in de moderne
stadswijk, stil samenzijn". Als
die behoeften belangrijker
worden gevonden, kan dat be
tekenen dat produktiegroei
minder nadruk krijgt.
Je zou de zestiger jaren een
periode van een economische
ontwikkeling kunnen noemen,
zoals nooit gekend is. De ze
ventiger jaren zullen een peri
ode moeten zijn van politieke
ontwikkeling, bewustwording
en inrichting ook van de nood
zakelijke politieke organen,
nodig voor een meer leefbare
aarde".
Wordt dat geen enorme bot
sing, gezien de moeilijkheden
waarmee nu een strijd om wat
meer inkomensgelijkheid al
gepaard gaat?
Prof. De Roos: „Het wordt
wel een omwenteling. Maar
we hebben nog even tijd, ik
bedoel we hebben een periode
van, laten we zeggen, 20 jaar
om zo'n omwenteling teweeg
te brengen, dat we voorkomen
dat we binnen deze eeuw op
een catastrofe stuiten. Als we
grondig te werk gaan en de
mensen vooral goed geïnfor
meerd worden de communi
catiemedia hebben daarbij een
zeer grote taak, vind ik dan
worden we daar rijp voor.
Wat ons land betreft ben ik
wel optimistisch, op wereldni
veau vrees ik dat het moeilij
ker langs harmonische wegen
zal gaan.
We moeten met harde cij
fers komen, en met meer in
formatie op de wijze waarop
de Club van Rome dat heeft
gedaan: door de zaken met
elkaar in verband te brengen.
Wat ook de vastenbrief doet,
trouwens. Die gaat ook niet
geïsoleerd over consumptie of
ontwikkelingshulp, of alleen
over de inkomensverdeling,
maar over de zaken in hun
onderlinge samenhang. En zo
liggen de problemen er ook in
werkelijkheid bij, verstren
geld en heel lngewikke'd".
JAN LANDMAN
tuur mij inlichtingen
/er werken bij Du Pont
|<Van 011ze correspondent).
1)6 ncKen
G s, van financiën der
Wiimle,, en Euro-commis-
lieknJf i?01s z'in er »iet
■WW»)- Luxemburgse
is m'slukt.
K g2f,tend halfzes
[het i„„ !ei('n ongeschoren
Erg af ilh??den de Kirch-
L p' ad!,cn een chaoti-
Ehter a» I^nge nachtzitting
■Me rien v e" dat was hen
Tiodc vNa een afkoelings-
on 2R oJV dagen keren
hal te „fl'tewg om ander-
iesten. 'en de stal uit te
|f wanf "''j1 me' sehoon
1 da.g dienen
markt te spreken. Heel Europa
was daar trots op en Mansholt
hel meest. De landbouwmarkt
v\as een begin en een stimu
lans. De rest zou wel volgen-
Maar dat deed de rest ju;st
niet, erger nog: na 1987 heb
ben we de gemeenschappelijke
iandhouwmarkt met stukjes en
beetjes weer afgebroken.
We zijn teruggekeerd naar
de periode 19621967 en 'eder
land heeft opnieuw zijn eigen
heffingmuren en -muurtjes op
getrokken. De gemeenschappe
lijke landbouwmarkt bestaat
nog slechts op papier.
1
„JMW bekend
het
n kracht te
zijn.
sei-
en
Opleiding:.
Ise voor de funktie:
O electriciën O lass
smonteur O operator
iedewerker O andere
n,n''
- °pW<iehtK0Z<K nacmver"
Slnee tKrichberg heeft
schiedetóf1?g roemr«ke
Tv In 1967 had-
i een gesloten envelop pont'®, I
o Personeelsafdeling u „lirTirnsr
Jerland) B.V., Antwoordnuim
E"' zesT ln 19 --
»agenoe,Turopese lan(Jen
S, latidhnm, gemeenschappe-
C:Ctt»En hi„?at betekende
Cr toen k'. Uat betekende
>lndJBn« het gebied
ȕkte'1 seen landbouw-
en j ffrnzen meer
Ujit Prijzen overal
u -aien c, - *J^u overal
lK8«l bestnnj deze Prachti-
««zon<Wi„en duizend en
.niet al t» n munr e*'
nodig „^vee' goede wil
l?HKIiLVan een ge-
JKe landbouw-
De oorzaak van deze ramp
ls bekend: zonder de steun
van een gemeenschappelijke
economische, monetaire en op
de duur ook politieke markt
waait de eenzame landbouw
markt reeds bij lichte storm
om. In bamge afwachting van
de creatie van een gemene
economische, monetaire en po
litieke markt, kan de gehaven
de landbouwmarkt niet geres
taureerd doch slechts opgelapt
worden.
En zelfs dat mislukte nu in
Luxemburg.
Het zal ook de leek duide
lijk zijn dat een gemeenschap
pelijke landbouwmarkt mei
gemeenschappelijke prijzen
slechts kan bestaan bij vaste
verhoudingen tussen de be
trokken munten. Toen de
0 De landbouw
markt van de EEG
mag dan min of
meer in het slop
zitten, boter wordt
er in ieder geval
genoeg geprodu
ceerd. Meer dan
genoeg zelfs. Voor
een spotprijsje
mocht de Sovjet-
Unie een flinke
hap uit de boter
berg kopen, maar
voor de EEG-ers
blijft de berg een
te dure grap.
(Copyright
De Stem/
Het Parool).
Franse frank devalueerde, daar
begon het in 1969 mee, en de
Franse landbouwprijzen dus
daalden, werd de zaak bijge
lapt door Frankrijk goedgun
stig twee jaar de tijd te geven
om het gemeenschappelijke
Europese prijspeil in te lopen.
Toen de Duitse mark naar bo
ven begon te zweven en ten
slotte werd gerevalueerd wer
den de verliezen der Duitse
boeren eerst goedgemaakt
door middel van compensatie
bij uitvoer en later met inko
menstoeslagen. Sedertdien is er
monetair zoveel gebeurd en
werd er dusdanig gerevalu
eerd, gedevalueerd en ge
zweefd, dat de zogenaamde
gemeenschappelijke landbouw
prijzen in geen enkele lidstaat
meer worden toegepast.
De filosofie van Lardinois'
voorstel is de koppeling van
de landbouwprijzen aan de
monetaire situatie. Lardinois
stelt voor de prijzen met 2,76
procent te verhogen. Dat per
centage van 2,76 komt precies
overeen met het percentage
waarmee de Beneluxlanden
laatstelijk hun munten heb
ben gerevolueerd en een der
gelijke verhoging der prijzen
zou niet alleen de gemeen
schappelijke markt in de Be
nelux, Frankrijken Denemar
ken nagenoeg herstellen, maar
het ook mogelijk maken de
compensatie die in het verkeer
LARDINOIS
voorstel
met Italië en Duitsland wordt
geheven te verlagen.
De boeren in de Benelux en
Duitsland zouden door die
verhoging der prijzen met 2,76
niets meer verdienen, maar
daar zouden de nationale rege
ringen in gunstige zin iets aan
kunnen doen door sociale en
belastingmaatregelen- Lardi-
noi's voorstel komt dus ook
neer op lapwerk. En zelfs dat
zat er niet eens in.
Intussen staat slechts een
ding vast: de prijs die de con
sument voor zijn agrarisch,
pakket betaalt zal weldra met
een smak stijgen.