heele
k
Drinkt u
caffeine
vrije
koffie?
ïaHBEIffl
SUPRA
mans
TWEEDE TAM TAM
OVER GHANA EN
BARRY HULSHOFF
Diefstal geldbusje
van eekhoorn Pluis
Unt*
WÈÊ
Latijns-Amerika
wil voogdijschap
van V.S. kwijt
Vakbeweging hinkt op twee
gedachten
t Gaat weer royaal toe
a
STUDIEDAG OVER SOCIAAL EXPERIMENT IN TILBURG
Supra,debeJcende
vacuumgemalen
kwaliteitskoffie
iserookin
caffeine vrije vorm..
Koffie, diehetvolle
pond geeft aan
smaakengeur.
Geniet er maar
rustigvan!
caffeïne vrij
f2,88 per pak.
L
mjLj&h l w 1
Rancune op OAS-conferentie
PANAMA
VERHOUDINGEN
REIZEN
BEWUST
14
Woensdag 11 april 1973
«j
tide achterstand. Met
orsprong van niet mjnj,
n 35 seconden zou hij (e
>tte als eerste finishen, j!
n ooncunrenten de W,
d weinig tegen Schee-Ie k»
tn inbrengen wordt ntu jL
Imenhand toch wel een d»
hlijke zaak. In de eimdstm
ku hij tenslotte op de tweed
Laats eindigen.
Bij de nieuwelingen 250
ng de strijd vooral W
anelinck en zijn groots
elgische rivaal Seijmortij
iteindelijk zou Haneli^
ch voor de Belg moeten 0
ituleren, al was dat maar a
de valreep.
Koffiebranderijen ifndt 1782
Nederland.
Naast de benefiet worden tf
iverigens nog heel wat andere
tctiviteiten georganiseerd do®
le actiegroep onder leddinê
an Frie Thijs. Zo is er
pril een grote feestavow
raar Ben Cramer zal optre
len, waarvan de baten
foede komen aan de actie. »n
)p 8 juni krijgt Wa-gtmans eej
tacepti-e aangeboden, waar M
fschei-d kan nemen als col'
eur. 's Avonds is er dan wee'
en feestavond, waar vele W"
ende artiesten zullen optrt
en waaronder het Willebrorf1*
e orkest, de Hilltops, die Ê.lS'
eren spontaan de roya It#
an hun volgende week op
emen plaat ter beschikki"»
telden van de aotie.
De supportersclub v.
Magtmans wordt trouwe®
iet opgeheven, maar kW
in-nenkart een andere vo
iet is de bedoeling een sti®'
'ng te creëren, die dan
an verzamelen om
Jortmensen voorlopig
e gemeente Rucphen, h18®,
Is het aanslaat later door hef
Federland geldelijke e"
lateriële steun te verlenen.
Het tweede nummer van De Tam Tam, een blad voor de lagere scholen in UIvenhout is uit.
Het is een leuk en goed verzorgd nummer geworden. Behalve een aantal gedichten, ver-
jiaaltjes en tekeningen staat er onder andere een interview met Barry Hulshoff in.
Deze vertelt onder andere,
dat hij 82 kilo weegt, dat het
behalen van de Europese Cap
het hoogtepunt uit zijn car
rière was en dat hij het
liefst Biefstuk Stroganoff
soep, en ijs eet. Robert Jan
Antonissen zorgde voor het
intervieuw.
Leerlingen uit de zesde
klas van de Rosmolenschool
schrijven over ontwikke
lingshulp. Ze hebben het
voornamelijk over Ghana en
(ADVERTENTIE) 1
eindredactie
rieja van aart
'E—a i—D V-a
Z—V '■ONISSOUO
anBBBHEanïKc^.nnF"i
BR-t-73
Zoek de benen, die bij de vier hoofden horen. De oplossing staat ergens anders op
deze pagina.
schrijven onder andere:
„Ghana moet ook zijn grond
stoffen en landbouwproduk-
ten zelf gaan verwerken.
Niet alleen Ghana maar ook
alle arme landen, waar de
industrie er nog niet is. Daar
door krijgen ze veel meer
geld voor hun produkten. Als
ze dat niet doen, warden wij
er rijker van en de arme
landen armer. Zo komt de
ontwikkelingshulp er nooit.
Als we daar industrie vesti
gen zijn we ai een heel eind
op weg want meer mensen
kunnen er gaan werken. De
arme landen verdienen wat
meer. De lonen worden hoger
en ze kunnen meer en meer
kopen. Wat ook belangrijk is,
is dat Ghana niet alles moet
uitvoeren. Daardoor verdie
nen ze wel wat, maar dan is
het ook voor een korte tijd.
Als ze zelf de helft houden,
hebben ze voor grote tijd
zelf hun eigen eten, wat
niets kost en voor de andere
helft verdienen ze wat".
Marton Schellekens uit de
vierde klas van de Maria-
school schrijft het volgende
over de eerste mensen: „Heel
heel lang geleden waren er
ook wel levende dingen op
de aarde zoals hele grote
beesten. Er waren ook 'n
soort mensen, maar niet van
die mensapen. Er kwamen
steeds meer mensen op de
aarde en leken steeds meer
op ons. Een paar jaar na die
mensen die op apen leken
kwamen er Germanen. Bij
de Germanen kwamen de
Romeinen en leerden de Ger
manen heel veel. Toen Jezus
werd geboren leken de men
sen al veel meer op ons en
toen bestonden wij.
Hannie Peeters schrijft
over een merkwaardige
schooldag: „Op de school
aangekomen. We kregen re
kenen. Ba dat is soms niet
leuk. Maar... tussen het reke
nen kwam meneer
Hönghens gillend aan. O, er
zit 'n spook in de kast. Maar
verder zei meneer Hönghens
niks, Alleen maar wat
bibberig. Niet van de kou.
Nee van angst stond meneer
Hönghens te bibberen. De
juffrouw die was rood van
angst. Wij mochten exempla
ondier tussen doen. Rekenen
mochten we in het kastje
doen. Maar 's middags hoef
den we niet naar school. Wel
drie weken niet. Ik heb de
spook gezien maar ik ben
hard weggelopen. Hé ik wou
dat het echt was!
Voor kinderen, die voor het probleem komen te staan, dat ze niet weten wat
ze voor cadeau moeten vragen of geven, is hier een leuk idee: een hang- of lig-
dier. Dick Bruna heeft de tekeningen gemaakt voor de vis, beer en schildpad,
die op de foto staan. De kleedjes kunnen aan de muur worden gehangen of op
de grond worden gelegd. Je glijdt er niet op uit. Ze worden gemaakt bij Tufton.
Er was eens een eekhoorn, die heette Pluis. Pluis was een lieve eekhoorn. Hij had vier
vriendjes en twee vriendinnetjes. De eerste vriend was Dirk de Mol. De tweede vriend was
Mark de Vos. De derde vriend was Piet het Konijn. De vierde vriend was Wim de Mus. Het
eerste vriendinnetje was Jolanda de Eend. Het tweede en laatste vriendinnetje was Mies de
Raaf.
Eens op een dag gaat Pluis
naar zijn geldbusje om eens
zijn geld te tellen. Maar als
hij bij de plank, waar het
geldbusje op moet staan aan
komt, schrikt hij, want het
geldbusje is weg. Dan roept
hij zo vlug mogelijk Piet het
Konijn. Piet vraagt: „Wan
neer was het weg?" „Daar
net," zegt Pluis, „heel erg
vlug". „En wanneer stond het
er nog wel?" „Gisteravond,"
antwoordt Pluis. „Dan kan de
dief nog niet ver weg zijn,"
zegt Piet weer. „Ik ga er met
een naar zoeken." En weg is
Piet ai. Dan roept hij Mairk
de Vos. Die komt ook heel
vlug. Hij vraagt: „Wat is hier
aan de hand". Pluis zegt weer
hetzelfde als bij Piet het Ko
nijn. Mark antwoordt: „Ik
weet wel een slim plan om
die lelijke dief in te rekenen".
Hij is zo vlug als hij kwam
ook weg. Dan roept hij al
zijn vriendjes en vriendin
netjes bij hem. Zij praten als
maar over het gestolen geld
busje.
En dan opeens.... horen ze
een hard gekrijs van achter
een bosje. Ze lopen er gauw
naar toe en wat zien ze daar...
Piet het Konijn en een kraai.
Piet zei: „Hij zei dat hij Hans
de Kraai heette." „Geef je
over," zeggen ze met z'n al
len. Na veel treuzelen zegt
hij: „Goed ik geef me over."
Pluis vraagt gelijk: „Waar
woon je?" „Ik woon in Lim
burg naast de Sintjansberg,"
zegt Hans verlegen. Dan
vraagt Dirk de Mol aan Hans,
„Waar ligt Limburg?" „In het
zuiden van Nederland," zegt
Hans erg trots, omdat hij dat
alleen weet. Vlug halen Jo
landa de Eend en Mies de
Raaf de kaart van Nederland.
In een wip zijn ze terug. Ze
vouwen de landkaart vlug
open. Ze zoeken heel goed en
opeens roept Pluis: „Ik zie
het daar in de hoek, daar
staat Limburg met grote let
ters." Ze zoeken nog eens,
maar nu naar Sintjansberg.
Na lang zoeken ziet Wim
de Mus 't met kleine letters.
Hij zegt het vlug tegen de
anderen. Dan vraagt Pluis:
„Nou moet jij mij je schuil
plaats, ik bedoel je nest aan
wijzen, waar je mijn geld
busje verstapt hebt." „Nee,"
zegt Hans de Kraai, „ik doe
het niet!" „Anders krijg je
ren opdoffer," zegt Hans. Toen
pas begon Pluis boos te wor
den. Hij zei: „Als je het niet
zegt, krijg je zelf een dub
bele optaiter!" Toen opeens
begonnen ze met z'n allen te
roepen: „Als je het nest noig
niet aanwijst, krijg je een
dubbele optater van ons allen
en daarna ga je de kraiaien-
gevangenis in!"
Toen begon Hans de Kraai
pas echt bang te worden.
„Nou.... gggeef... ik me echt
over!" zegt hij treuzelend.
„Dan," zegt Pluis, „de hand
er op." Na lang treuzelen
knikt hjj van ja. „Kom, maar
wijs me nu de kant van de
berg waar je nest is." Hans
wijst vlug zijn nest. Hij zegt:
„Ik zal je het geld terug ge
ven." Tot grote verbazing van
iedereen slaat hij zijn vleu
gels open en wat valt daar:
het geldbusje. Pluis raapt het
vlug op en rammelt er mee.
Ja het geld zit er nog in.
Hij zegt: „Zullen wij vrien
den worden?" „Ja," zegt
Hans.
En Hans en Pluis wenden
de beste vrienden en natuur
lijk ook alle anderen leefden
nog lang en gelukkig.
Marnix Goethals,
Sluiskil,
9 jaar.
0 Marloes Coppens, Etten-Leur, 7 jaar.
WASHINGTON/PARIJS
(AFP) De conferentie
van de Organisatie van
Amerikaanse Staten in Was
hington, die haar tweede
week is ingegaan, wordt be
heerst door een sfeer van
rancune tegen de Verenigde
Staten. Washington zelf
houdt zich op de conferentie
erg afzijdig en reageert nau
welijks op de vele directe en
indirecte aanvallen van de
overige deelnemers. Veel be
langrijke Latijnsamerikaan-
se landen, waaronder Chili,
Venezuela, Peru, Argenti
nië, Columbia en Panama,
willen de voogdijschap van
de V.S. afschudden. Latijns-
Amerika beziet de „gringo's"
al lang met gemengde ge
voelens, maar tot voor kort
werden ze algemeen als een
noodzakelijk kwaad be
schouwd.
Diie verhounJtag begon te
wiarikelen met het aan de
macht komen varn Fidel Castro
op Cuba, in 1962. Sindsdien
zijn in verseheHene landen
van Latijns-Amerika ,anti-hn-
periallistisohe" guerrillabewe
gingen opgedoken. Maar voor
al de demoanatnfeche verkiezing
van Salvador Allende tot pre
sident van Chili in 1970 mar
keerde het begin van een tijd
perk van meer algemeen ver
zet tegen de Amerikaanse he
gemonie. De nationalisatie van
de Chileense kopermijnen, die
in Noord-Amerikaanse handen
waren, is bdjna een voorbeeld
voor de rest van het continent
geworden.
Een ander teken van de ver
anderende verhoudingen op
het westelijk halfrond is de
zitting, die de Veiligheidsraad
van de V.N. vorige maand
hield in Panama. Een klein
staatje als Panama slaagde er
in deze vergadering tegen de
zin van Washington in door te
drijven en een groot deel van
de zitting is gewijd aan de
bespreking van „het bestaian
v n een koloniale enclave ge
heten de Panama-kanaalzo
ne."
Wat concrete resultaten be
treft heeft Panama weliswaar
weinig bereikt, maar het heeft
in ieder geval Washington er
toe gedwongen zijn veto uit te
spreken in de veiligheidsraad,
wat in het overgrote deel van
de derde wereld slecht is ge
vallen. Maar alles wijst erop,
dat de V.S. toch rekening zul
len moeten houden met de Pa
namese eisen, uit het feit dat
Panama de VU. en niet de
O.A.S. verkoos voor het be
pleiten van zijn recht op soe
vereiniteit over het Fan-am-a-
kaniaial en de Kanaalzone,
blijkt overduidelijk hoezeer de
O.A.S. in gebreke blijft als er
geschillen tussen twee lidsta
ten geregeld moeten worden
De „derde inter-Amerikaan-
se algemene vergadering" van
de ministers van buitenlandse
zaïken, die nog tot 14 april in
Washington wordt gehouden,
wordt dan ook beheerst door
voorstellen voor nieuwe ver
houdingen tussen Noord- en
Zuid-Amerika. Het verst gaait
het voorstel van de Chileense
minister Clodomiro Almeyda:
er zou een organisatie van La
tijns-Amerikaanse staten zon
der de V.S. opgericht moeten
worden. De bestaande struc
tuur van de O.AS. zou dam
gebruikt kunnen worden voor
het onderhouden van een „dia
loog" met Washington.
Want de Latijnsamerikaanse
leiders zijn zich, ondanks hun
sterkere oriëntatie op andere
delen van de wereld, er wel
van bewust dat het handhaven
van „bijzondere banden" met
de V.S. in ieder geval op het
ogenblik nog een noodzaak
its.
Peru, waar een progressief
militair bewind aan de macht
is, heeft ingrijpende hervor
mingen voorgesteld en ge
vraagd om de instelling van
een „commissie van wijze man
nen" die een nieuw systeem
zou moeten ontwerpen. Ter
wijl samenstelling en taak van
de oommissie nog moeten wor
den besproken zijn de meeste
delegaties het er al over eens
dat de commissie haar verga
dering buiten Washington moet
houden.
Tekenend vtaor de lossere
bonden met Washington zijn
ook de vele reizen die Latijns
amerikaanse politici de laatste
tijd naar Europa maken. Zo is
de Mexicaanse president Luis
Echeverriia op het ogenblik in
Europa, maar hij zal ook steun
gaan zoeken in Moskou en Pe
king. Opmerkelijk is, dot hij
op zijn reds ook Canada be
zocht, dat ook beziig is zijn
houding ten opzichte van de
O.A.S. te herzien. De Canade
zen hebben lange tijd die boot
naar de O.A.S. afgehouden,
omdat ze daarin een door de
V.S. beheerste feodale struc
tuur zagen. Sinds februari
1972 stuurt Canada een waar
nemer naar de O.A.S.-vergade
ringen, en Echeverria zei voor
zijn vertrek uit Ottawa, dat
Canada volwaardig lid van de
OAS zou moeten worden.
Zelfs de meest gematigde lan
den op de conferentie in Was
hington zijn ervan overtuigd,
dat er „iets moet veranderen"
in de OAS,
Washington is zich overigens
wel bewust van de verande
ringen die zich afspelen op het
Amerikaanse oontinent, van
Ottawa tot Santiago de Chili.
In een boodschap aan de con
ferentie beloofde president
Nixon aan de Latijnsameri-
ka-nse deelgenoten „samen
werking zonder paternalisme"
en stelde hij zich open voor
een hervorming van de organi
satie die „nieuwe levens
krachtige betrekkingen moge
lijk maakt", maar het is de
vraag of die goede voorne
mens de Latijnsamerikanen te
vreden kunnen stellen.
De „nieuwe realiteiten" be
rinnen ook door te dringen tot
de Amerikaanse publieke opi
nie. De invloedrijke „Was
hington Post" bracht vorige
week een hoofdartikel onder
de kop „Waarom gaan we niet
"it de OAS" „Het oude idee.
dat de landen van de Ameri-
ka's een natuurlijk geheel
vormen en gemeenschappelij
ke belangen delen wordt
steeds'meer omstreden", aldus
de Post.
(Van een onzer verslaggevers)
TILBURG Als een ondernemingsraad goed werkt, is
de vakbond de grootste belemmering voor de ontplooiing
van zo'n raad. Die bonden willen helemaal niet, dat onder
nemingsraden echte verantwoordelijkheid gaan dragen
voor het wel en wee van hun bedrijven. Ze zijn als de dood
to bang, dat die ondernemingsraden op hun stoel gaan zit
ten. Ze vrezen buitenspel gezet te worden. Ze hebben 20
jaar verzuimd te werken aan een democratisering van de
structuur van de onderneming. „Wij, werknemers, hebben
de vakbonden nodig. Maar we moeten wel weten wat ze
n« precies willen".
Die bittere, kritische opmer-
«ngen zijn in Tilburg ge-
TTiD°t»r ondernemings-
aadsleden vakbondsleden
kaS, inmiddels gesloten
f~agarenspinnerij Swagema-
r«i stair r-Bogaerts N.V. Op een
ROB VAN DEURS™ na? g over het sociaal ex-
ment, dat in die spinnerij
sinds 1970 is uitgevoerd. Een
experiment, dat medezeggen
schap als uitgangspunt had.
Het werd begeleid door een
projectgroep van sociologen
onder leiding van de Amster
damse hoogleraar dr. H. J. van
Zuithem. Die wees erop, dat de
vakbonden de ondernemings
raden zien als hun verleng
stukken in de bedrijven. Ze
willen die raden alleen contro
lerende bevoegdheden geven.
Maar zodra die raden echte
medezeggenschap krijgen en
het bedrijfsbelang bij hen de
boventoon gaat voeren, gaat
het mis. Dan is de verhouding
vakbond-ondernemingsraad
bedorven.
Er is al jaren in Nederland
een principieel oonfliot over
de vraag of ondernemingsra
den medebeslissingsrecht in de
onderneming moeten hebben
of alleen maar een controle
rende taak. In wezen gaat het
daarbij om wie tenslotte in
een onderneming de dienst
uitmaakt: de medewerkers en
de ondernemingsraad, of de
vakbond.
Prof. Van Zuthem, die in
een academisch betoog het
vraagstuk van de doelstellin
gen van personeelsbeleid in
leidde, kwam tot zijn uitspra
ken over taak en plaats van
de ondernemingsraden na de
felle kritiek, die leden van die
raad bij Swagemakers-Bo-
gaerts op de vakbonden had
den geuit. „De ondernemings
raden worden de dupe van
een conflict over taak, be
voegdheid en invloed van die
raden binnen de vakbeweging
zelf. Die vakbeweging hinkt
op twee gedachten. Daarom
heeft de ondernemingsraad nu
een tweeslachtige taak in Ne
derland. Die raad controleert
en die raad beslist. Als men
kiest voor het mede-beslis-
singsreeht van die raden, gaan
ze zich aan de invloed van de
vakbeweging onttrekken. Dan
gaan ze zich zien als beharti
gers van de bedrijfsbelangen.
Dat willen de vakbonden be
slist niet. Want dan verliezen
zij hun greep op de kaderle
den, die in de ondernemings
raden zitten".
In felle bewoordingen he
kelden de ondernemingsraad
leden op die vergadering het
optreden van de vertegen
woordigers van de vier vak
bonden in de situatie bij hun
bedrijf, die heeft geleid tot
sluiting van de kamgarenspin-
nerij. „We hebben vele maan
den in de clinch gelegen met
die vakbondsmensen. Ze wis
ten niet eens hoever hier de
medezeggenschap was voortge
schreden. Voor ons experiment
met de democratisering in het
bedrijf hebben zij nooit be
langstelling gehad".
Wij hebfoen geprobeerd, via
onze vakbonden, de onderne
mingsraden van de bedreigde
textiel-, leder- en schoenfa
brieken in Nederland bij el
kaar te brengen. De vakbon
den beloofden ons dat d-it zou
gebeuren. Het is nooit ge
beurd. Zij willen dat helemaal
niet. Nu bedreigen de vakbon
den onze welvaart. Want als
die stakingen rond een poli
tiek doel nog langer doorgaan,
bij de grote bedrijven, dan
gaan vele kleine bedrijven,
waar niet gestaakt kan wor
den omdat hun positie slecht
is, kapot. Want die kleine be
drijven zijn vaak afhankelijk
voor hun orders van de bedrij
ven waar wel acties zijn. Laat
die vakbeweging zich maar
druk maken over de invloed
van de multi-natdonale onder
nemingen. Dan kunnen ze de
grens over om d-aar wat aan te
doen. Daar ligt een grote taak
voor hen".
Het eerste boekje van een onge
twijfeld nog lange reeks ter
gelegenheid van het in sep
tember te vieren zilveren re
geringsjubileum van de konin
gin is er. De in deze materie
doorknede dra M.G. Schenk
schreef de tekst en natuurlijk
werd er duchtig in het foto
archief gedoken. Men kan niet
anders zeggen dan dat het
boekje met alle kundigheid is
vervaardigd die door het on
derwerp wordt vereist. Naast
de lofprijzingen (Juliana, de
maatschappelijk werkster; Ju
liana, de in alles geïnteres
seerde; Juliana, de wereldbur
gereswordt hier en daar een
kritische noot geplaatst, zoals
dat tegenwoordig behoort om
geloofwaardig te blijven: de
koningin ziet en hoort alleen
datgene wat ze wil zien en
horen; de koningin wordt bij
buitenlandse staatsbezoeken
wel eens zo enthousiast over
wat haar officieel wordt ge
toond, dat de feodale toestan
den achter die fagade niet
meer opvallen.
De mantel der liefde wordt
door dra Schenk even delicaat
gespreid als zij het geheim
van Soestdijk respecteert. We
zullen niet vernemen welke
minister-president van Hare
Majesteit een staatsrechtelijke
veeg uit de pan kreeg, zo goed
als we niets wijzer worden
over de achtergronden van het
verblijf in Frans-Canadc van
prinses Christine (vroeger Ma
rijke). Naar verhouding wordt
het rumoer rond het huwelijk
Var prinses Irene zeer uitvoe
rig behandeld (hoewel het de
vraag is of oud-premier Marij-
nen de do or dra Schenk gege
ven lezing in alle opzichten
zou onderschrijven als hij
daartoe de vrijheid had), maar
de naam van Greet Hofmans
zal men vergeefs zoeken.
Kortom: een keurig boekje
voor keurige onderdanen.
Na lezing van het eerste
nummer van „Vorsten van
daag", een tweemaandelijks
tijdschrift dat een nog royaler
opvolger wil zijn van het Ko
ninklijk Journaal, gaat men
het boekje van mevrouw
Schenk alleen maar waarde
ren. „Vorsten vandaag" is Wel
bijna helemaal oranje, maar er
staan ook nog drie bladzijden
in over de Engelse konings
dochter Anne en haar ridder
Mark. Eén onderschrift willen
we u niet onthouden, want
daarmee kunnen wij cms een
verdere omschrijving van het
blad besparen: „Anne heeft
vele gezichten, harde facetten.
Tegenover Mark Philips ont
spant ze en ontluikt een dro
merige verliefdheid op haar
gezicht".
JOOPBARTMAN
(Dra. M. G. Schenk: Vijf
entwintig jaar koningin. Het
verhaal van een bewogen le
ven. De Boekerij, Baarn, t
12,50. Vorsten vandaag, twee.
maandelijks tijdschrift. Zomer
en Keuning, Wageningen, t
15.- per jaar).
