IJ PAKTE Z9N KOFFER EN GING WEG"
IL
N
[ZE LACHEN ZO'N BEETJE
M EEN
IROOP
LIJST
ie Nederlanders vergeten
lij de welvaart de mens'
u
AA
"«nlcnl dM
Troepen Saigon
martelden iedere
krijsgevangene
Rotterdam zou
vrouw discrimineren
binnenland
buitenland
Prijs-slag
jlES TOAST
59
-BESCHUIT j
59
IG LIGBED 0{
logeerjomer^f
të
MELK 49
V-rol
HUM FOLIE
I.25
ACON HÜANI
«ZACHTER^
U|K0M0| 1
LZAKKEN 1
H
MMOLIVEl f
T-ZEEP 9
S9
brdeel kofier
1,2 KILO
SEüSj^Jj
19
G VOETBAL
95
s.
nzc zaak
tonen.
|PANJAARDEN
CONSUMPTIE
NIET VERPLICHT
WINKELTJE
VRIENDEN
AJAX-REAL
Homu'Dt
HANOI:
papier
uw pen
Intimidatie (II)
Mager resultaat
Docle tijgerpython
gevonden
Insc/ag J' aP"] 1973
13
P tallen
ls verkoopster in een
Middelgroot kledingma
gazijn Een vlotte, aan-
Ifijjk'e verschijning, goed
léd, bijna zwart, krul-
Ihaar, een fijn profiel,
beweeglijke vingers,
»an de nagels met zorg
lemanicuurd. De modieu-
Irte rok doet haar goed
lortioneerd figuurtje
fa, uitkomen. Twee
Kkkelijke benen heeft zij,
lenige nonchalance, over
l geslagen. Haar grijze
hebben iets behoedzaams,
Êewicht heeft enkele lij
(ie duiden op ondergaan
let.
■ien 25 jaar en van-huis-
latholiek. Ik heb een
je van 3 jaar. Ik trouwde
I ik goed twintig was.
|e kennis met mijn man
■zoveel mensen met el-
[kennismaken. In de hoc-
Eb. We zijn een goed
terloofd geweest. Ik was
„i de HBS af. We trouiv-
p de kerk. Enfin, het was
Jen hele bedoening. Zijn
I familie, mijn, veel klei-
lamilie, vrienden, kennis-
I kent dat wel. We had-
|en gezellig flatje, Heb-
liet fijn gehad. Ook als
Iman en jonge vrouw,
(veranderde echter vrij
I na de geboorte van
Ije. Waarom, weet ik nog
j niet. Achteraf realiseer
de ik me dat hij nooit echt
eens uitbundig blij heeft ge
daan over het kindje. Maar ik
zelf was dat wel. Hij heeft er,
zo meen ik nog steeds eerlijk,
nooit onder hoeven te lijden.
Ons samenleven was er niet
minder goed om."
De man kwam steeds min
der op tijd thuis, bleef soms
avonden weg. „Op een dag
belde een kennis me op en
vroeg me of ik wel wist dat
Ger een ander had. Ik heb de
telefoon zonder iets te zeggen
op de haak gehangen. Geloof
de het hlemaal niet. Toen hij
thuis kwam en we gegeten
hadden, heb ik hem op de
man af gevraagd, of dat ver
haal op waarheid berustte. Hij
draaide wat, maar gaf tenslot
te toe dat hij een oudere
vrouw had ontmoet van wie
hij was gaan houden. Ik wist
eerst niet wat te doen. Hij zei
er niet aan te denken die ver
houding te verbreken. Om een
lang verhaal met heel veel
verwikkelingen kort te maken,
we zijn tenslotte gescheiden.
Met tegenstand van de familie,
natuurlijk. Die had het over
vergeten en vergeven. Dat
moest ik dan maar doen, want
hij wilde niets opgeven
Ze onderbreekt haar verhaal
om koffie te maken. Presen
teert er een bonbon bij.
Drinkt stil de koffie op. Zegt
dan zonder haar bezoeker aan
te kijken. „Ik heb het na die
scheiding moeilijk gehad. Niet
financieel, maar gewoon als
jonge vrouw die behoefte heeft
aan omgang met een man. Ik
heb erover gedacht me een
vriend aan te schaffen. Dat
doen er immers zoveel van-
daag-de-dag. Maar ik durfde
dat niet. Niet voor de jongen
zelf, het op prijs zou stellen
contact met haar te maken. Zij
kreeg zijn foto en een aantal
persoonlijke gegevens en zei
„ja". „Ik ontmoette hem de
eerste keer in een rustig res
taurant aan de rand van de
stad- Het was een beschaafde,
goed onderlegde man. Hij had
een ambtelijke baan. We zijn
en misschien ook wel niet,
omdat ik er gewoon te dege
lijk voor ben opgevoed. Enfin,
na lang wikken en wegen ben
ik naar aan huwelijksconsu-
lente gestapt van een bureau.
XI moet niet vergeten dat
ik door Fransje en door
die hele ellende van die
scheiding en de wrijvingen
bijna geen kennissen meer
had. Ik was overal uit. En ik
had gewoon weer een man no
dig. Niet financieel. Ik kon
mezelf redden met m'n werk
en Ger moet betalen."
Ze kreeg vrij snel een me
dedeling van het bureau dat
een man, iets ouder dan zij-
overeengekomen de kennisma
king voort te zetten. Na een
week of vier ontving ik hem
thuis. Ik was beslist niet dol
verliefd op hem, maar kon
hem waarderen. Hij was zeer
correct, was heel lief voor
Fransje. Hij vertelde weinig
vrienden en kennissen te heb
ben. Hij had geen ouders of
naaste familieleden."
Na vier maanden besloten
zij te trouwen. „He aarzelde
nog wel wat, want John was
niet aanhalig. Maar ja, ik weet
dat aan zijn schuwheid. Hij
had me verteld nog nooit een
meisje te hebben gehad en per
slot van rekening was ik een
gescheiden vrouw met een
kind. Later zijn er mensen
geweest die me naief hebben
genoemd. Nou, ze zullen wel
gelijk hebben, maar ik heb
toen een heel andere verkla
ring gegeven aan Johns, mag
ik het noemen, schuwheid."
Die koelheid bleef, ook toen
het stel was getrouwd. „John
deed geen enkele sexuele toe
naderingspoging. Ook niet als
we naar bed gingen. Ik heb
hem de eerste dagen van ons
huwelijk gewoon uitgedaagd.
U weet wel, hoe een vrouw
dat kan doen. Hij werd er
heet noch koud van- Ik be
greep dat eerst niet. Ben ero
ver gaan denken. Kon er met
niemand over praten. Toen dat
een dag of veertien had ge
duurd, heb ik hem op een
avond ronduit gevraagd, of hij
homofiel was.
Hij gaf geen enkel ant
woord. Zei niets, stond op,
ging naar de slaapkamer, pak
te een koffer en ging weg. Ik
heb hem sindsdien niet meer
gezien. U kunt zich vooretellen
dat ik er dagenlang kapot van
ben geweest. Dit was voor mij
zo'n schok dat ik erover heb
gedacht hier weg te gaan.
Want, zo vreesde ik, nu zou de
goegemeente wel zeggen dat
het ook met m'n eerste huwe
lijk wel fout bij mij zou zijn
geweest.
Ik ben naar een advocaat
gegaan en die heeft 'gezorgd
dat er heel snel een echtschei
ding voor elkaar kwam. On
derzoek wees namelijk uit dat
John homofiel was. Waar
schijnlijk is hij getrouwd om
een soort dekmantel te heb
ben. Dat is me tenminse ver
teld. Zeker weten doe ik dat
echter niet."
Toen ze over de gevolgen
van de school die de affaire
haar had gegeven heen was,
heeft ze het huwelijkscontact
bureau opgebeld. „Ik heb
daarover geaarzeld. Maar vond
dat ik het moest doen. De
consulente was helemaal in de
war van het verhaal dat ik
haar vertelde. Ze is me de
volgende dag komen opzoeken-
Vertelde me dat ze zo iets
gelukkig nog nooit had meege
maakt en dat het een goede
leer was om voortaan nog
scherper te praten met mensen
die zich als cliënten willen
laten inschrijven. Ze vroeg me
ook, of ik via het bureau op
nieuw een partner wilde zoe
ken. Ik heb dat aanvankelijk
afgewezen. Ze had daarvoor
begrip, gezien m'n trieste er
varing. Tenslotte wist ze me
te overtuigen van het feit dat
zo'n ervaring geen alledaagse
zaak is en dat ze me juist
daarom zo graag wilde hel
pen."
Ze heeft opnieuw contact
gekregen met een man. „Het
bureau stuurde me een kandi
daat die ouder is dan ik. Bijna
tien jaar. Ik heb daar aanvan
kelijk wel wat bezwaren te
gen gehad. Maar toen ik hem
ontmoet had en rustig met
hem had kunnen praten, be
greep ik dat deze man iets
had wat ik, ongeweten, bij de
anderen had gemist. Noem het
maar rijpheid. Hij is ingenieur
en leidt een belangrijke afde
ling in een groot bedrijf. Hij
is voor dat bedrijf veel in het
buitenland geweest en was
niet in de gelegenheid in Hol
land een vrouw te zoeken. Nu
blijft hij als regel in ons land.
We hebben afgesproken dat
we een half jaar zullen nemen
om elkaar goed te leren ken
nen. We zullen in die tijd ook
met elkaar op vakantie gaan.
Ik heb hem ook gezegd dat ik
er geen bezwaar tegen heb, in
die periode intiem met hem te
zijn. Hij moest daar om la
chen, maar begreep het wel,
gezien mijn ervaring met
John."
Ze heeft ook afgesproken
dat ze tot vlak voor de trouw
dag zal blijven werken. Hij
heeft haar voorgesteld aan z'n
ouders en zijn broer en zus.
„Dat is goed gegaan. Ik hoop
maar dat het nu tussen ons
ook goed wordt."
JACQUES LEV1J
(De vorige afleveringen in
deze serie stonden in de kran
ten van 27 en 28 maart en 3, 5
en 10 april).
Gastarbeiders gaan een paar wekenof maanden, terug naar hun gezin.
ATERDAGMIDDAG. In de flatwoning van de heer D.
lopez Martinez in Breda praten behalve hijzelf nog vijf
baanse gastarbeiders over hun lotgevallen. Bij hen is
Ik pater P. J. van der Veeken uit Breda, die speciaal
■last is met de zielzorg onder de Spanjaarden.
|De Mannen, die in leeftijd
■riëren van 25 tot 46 jaar,
lillen graag iets kwijt over
TH ervaringen in Nederland,
ur aanleiding van wat de
te-hoppen in de jongste
tetenbrief over hen schrij-
p. Maar op de heer Lopez
die met een Nederlandse
touw getrouwd is, willen ze
(et dat hun naam in de
int komt. Sommigen heb-
|n zelfs bezwaar tegen het
fratelden van hun voor-
lam. „Ze willen liever geen
[too lopen, begrijpt u", leg
ion de heer Lopez en pater
|4 Veeken verontschuldi-
pd uit. De goede verstaan-
Jtr heeft hier duidelijk maar
n half woord nodig.
[De heer Lopez, die in de
'ding zit van het Spaans
mtrum in Breda en nu in
1'. groepje voortdurend de
[I van tolk, respectievelijk
[oordvoerder vervult, valt
[steen met de deur in huis:
Tbs grote probleem, is de
ptegratie in de bevolking
F- Ik heb geen moeilijkhe-
p meer, ik ben hier ge
touwd en ingeburgerd, maar
f® jongens hebben het
par. Marokkanen en Tur
ft die hebben een andere
fhgie en een andere cul-
far, maar de Spanjaard
•ol' zich Europeaan, met
[zelfde christelijke cultuur
z de Nederlanders.
liet leek eerlijker om met
patijaarden te gaan praten
bijvoorbeeld Turken of
farokkanen, omdat deze
pisten wat betreft gebrui
kt gewoonten en gods-
J®si zover van de doorsnee
■™orlander af staan dat
moeilijkheden bij de integra-
- Tl TJ -.'.V
fi.hr i \Ji; -v, - - 'ij-'
tie erg voor de hand liggen.
Waar het echter om Europese
gastarbeiders gaat, uit een
land waar zeer vele Neder
landers wel eens met vakan
tie zijn geweest, zou je zeg
gen dat het contact veel ge
makkelijker zou moeten ver
lopen. Maar dat valt erg te
gen.
Verreweg de meeste bui
tenlandse werknemers ko
men uit nauwelijks ontwik
kelde of geïndustrialiseerde,
agrarische gebieden. Zo ook
dit gespreksgroepje. „Ik kom
uit een dorp in Andalusië.
Voordat ik hier kwam, deed
ik losvast, ongeschoold werk.
Een tijdje heb ik gewerkt bij
de bouw van een tunnel,
maar toen de tunnel klaar
was, had ik geen werk
meer".
De man die dit vertelt, is
42 jaar oud, maar hij lijkt
ten minste tien jaar ouder.
Al negen jaar lang werkt hij
nu in Nederland als seizoen
arbeider. Voor ongeveer
1" P het bedrijf, op straat zien wij medemensen uit andere
van Europa of van nog verder weg, gastarbeiders, die
Ware levende symptomen zijn van het bedenkelijke
I n ons economisch stelsel.
1 Om enige welvaart voor hun gezinnen te verkrijgen, zijn
P gedwongen bij ons te komen werken en, langdurig van
C™ i^milie gescheiden, geïsoleerd in onze samenleving te
["olijven.
stelsel dat onze maatschappij beheerst, tast, op afstand,
Muider gefortuneerde landen gezinsverhanden aan.
■erh- a?nwez'£heid van deze buitenlanders temidden van ons
Eeko dat wij zo maar, met een goed geweten en on-
T ?merd, van onze welvaart genieten,
uin a's z'i onze weS kruisen, kan de vraag ons be-
■Pen; is er niet een fout geslopen in ons stelsel?"
(Vastenbrief pag. 6 en 7)
driekwart jaar is er werk,
dan moet hij weer weg.
De heer Lopez: „In die
twee, drie maanden dat ze
thuis zijn, raakt praktisch al
het gespaarde geld weer op.
En dan gaan ze maar weer
terug. Het is een cirkel waar
ze in zitten. Ze worden er
niet wijzer van".
De man van 42 geeft toe:
„Ik ben er met mijn familie
.vel een beetje beter van ge
worden, maar als ik met dit
werk ophoud, dan is alles zo
weer weg. Voor de jongeren
zijn op het platteland in
Spanje wel mogelijkheden
om geschoold te worden,
maar voor de ouderen niet.
Die komen niet meer in de
industrie".
Een ander, 46 jaar, maar
op het gezicht al een oude
man, vertelt dat hij thuis een
winkeltje heeft. Hij is hier
komen werken om zijn kin
deren te kunnen laten stude
ren. Zo zijn er meer verha
len. Ze zijn hierheen geko
men om hun gezin wat uit
de armoede te halen, om iets
meer welvaart te krijgen.
In heel veel gevallen gaat
het dan nog maar om een
beetje meer welvaart. Maar
dat menen ze nog niet eens
zo zwaar. Ook het hele ver
schijnsel van „de gastarbei
der" het feit dat mensen een
jaar of meer van hun gezin
gescheiden moeten leven en
werken is niet het punt waar
ze uit zichzelf het eerst over
beginnen te praten.
De heer Lopez hierover:
„Dat hangt nu eenmaal sa
men met het kapitalistische
stelsel. Maar dat heb je in
heel Europa. Europa heeft
zijn weivaart voor een groot
deel te danken aan de gast
arbeiders. Wij zijn de slacht
offers van de 20e eeuw.
Maar ja, dat regelen de rege
ringen, wat wij nu en hier
moeten doen, dat is die toe
stand leefbaar maken".
Dat zit deze Spanjaarden
vooral erg hoog. We zijn hier
nu eenmaal akkooord, maar
dan willen we ook zo graag
als mens behandeld worden,
als ieder ander in dit land.
„De taal is een vreselijk
probleem", zegt een oudere
man. „Je kunt je niet uit
drukken. En dan krijg je het
gevoel dat je er tussen geno
men wordt, ook al is dat
misschien niet zo".
Een ander: „De mensen
nemen je vaak niet serieus.
In winkels, of bij het loket
van een of andere instantie.
Ze lachen zo'n beetje om je".
De anderen vertellen dat ze
dezelfde ervaring hebben.
De heer Lopez vertaalt:
„Ze krijgen in de fabriek
ook nogal eens heit gevoel
dat ze als indringers worden
beschouwd. Of ook dat veel
Nederlanders wel blij zijn
met ons, omdat wij de vuile
werkjes hier opknappen.
„Vier jaar lang had ik aan
dezelfde etiketteermachine
gestaan. Toen viel er een an
dere machine, waar een Hol
lander aan stond uit, en toen
moest ik van mijn machine
af en op de expeditie-afde
ling gaan werken en die Hol
lander kreeg mijn machine.
Dat is toch discriminatie".
De verontwaardiging in de
kamer laait hoog op en het is
moeilijk om nog iemand aian
het vertalen te krijgen.
„Er is een rookverbod
in de fabriek, hè, en ais er
een Spanjaard gesnapt
wordt, dan krijgt hij een
tientje boete, maar ik heb
zelf meermalen gezien dat ze
een Hollander die rookt zoge
naamd niet zien".
„En als je protesteert te
gen iets, dan krijg je al gauw
te horen: niet goed? ga dan
je koffer maar pakken". An
deren bevestigen met nadruk
dat ze zulke gevallen ken
nen.
Het zijn emotioneel gela
den, misschien eenzijdige
verhalen soms, maar ze teke
nen een gevoel van teleur
stelling, van vernederd zijn.
„Er zijn café's waar ze ons
zeggen: door de week kun
nen jullie hier komen, maar
in het weekend niet". Wie
zal zich dan niet vernederd
voelen?
De heer Lopez en pater
Van dier Veeken zeggen het
en het blijkt ook uit dit ge
sprek steeds: deze mensen
zoeken niet het isolement in
hun eigen groep. De groeps-
binding is sterk, maar ze
missen echt het normale con
tact met de bevoking.
De heer Lopez: „In Spanje
zoeken de Nederlandse toe
risten contact met de bevol
king daar, ze gaan naar stie
rengevechten kijken, wande
len door kleine dorpjes, eten
en drinken in de restaurant
jes, en ze zijn welkom,
Spanjaarden zijn gastvrij.
Maar ais de Spanjaarden hier
proberen contacten te leggen,
mag dat niet".
Het gesprek komt op Rot
terdam, waar vorige week in
de wijk Het Oude Noorden
een Spaans centrum (in een
voormalige school) gesloten
is, omdat het weekend daar
voor buurtbewoners tot
handgemeen dreigden over te
gaan vanwege geluidsover
last.
De heer Lopez: „Goed, wij
zijn lawaaieriger, maar er
loopt praktisch noodt een
Spanjaard dronken op straat.
De Nederlanders scheren de
buitenlanders zo gauw over
een kam en gaan ze af op
berichten in de krant. Voor
oordelen. Natuurlijk zijn er
problemen, maar iedereen
ziet altijd maar de lasten en
niet de kansen tot beter con
tact.
Vertelt een jongere man:
„Als de mensen je beter
kennen, wordt het vaak wel
beter. Mijn werkgever was
een paar jaar geleden vaak
vervelend tegenover mij. Ik
deed bijna nooit iets goed.
Toen ging hij een keer met
vakantie naar Spanje en
sindsdien zijn we de beste
vrienden".
Ze hebben wel een verkla
ring voor de houding van
veel Nederlanders. De heer
Lopez: „Spanjaarden streven
net zo goed naar meer wel
vaart. Dat is normaal. Maar
de Nederlanders hier verge
ten daarbij die menselijke as-
pecten. Iedereen is hier ja
loers op elkaar. Die welvaart
staat centraal hier. Zieken en
bejaarden worden bij ons
door de buurt verzorgd, hier
worden ze alleen gelaten.
Wij zullen onze families
nooit loslaten. Ook als het
ons beter gaat, zal die band
met de familie blijven. Ik
ben hier opdat mijn ouders
in Spanje het ook beter zul
len hebben. Dait geldt ook
voor de sociaal hogere mi
lieus in Madrid bijvoor
beeld".
Pater van der Veeken, die
tot 1971 zeven jaar in Chili
heeft gewerkt, zegt: „Het
viel mij op, toen ik terug
kwam, hoe leeg veel mensen
hier zijn. Bij ons spreekt het
hart te weinig. Door het ma
terialisme, ja".
Nee, ze zijn niet jaloers op
de Nederlanders. Maar ze
zouden zo graag willen dat
we beter met elkaar konden
opschieten. „Het moet kun
nen", zegt de heer Lopez,
„en de enige mogelijkheid is
over en weer meer contacten
te leggen in gesprekken, in
culturele ontmoetingen door
elkaar uit te nodigen".
Als uw verslaggever op
stapt, gaat het gesprek door,
over voetbal: Ajax Real
Madrid. Een van de twee
jongere Spanjaarden vertelt,
dat hij op de fabriek, waar
hij ploegendienst werkt, voor
vanavond een dienst had
willen ruilen, om naar Real
te kunnen kijken. Maar dat
mocht niet. „En een paar
Hollanders die mochten het
wel, om naar Ajax te kunnen
kiikpti"
JAN LANDMAN
Een brief voor een gast
arbeider: „De taal is een vre
selijk probleem".
'rh ém 6 o
fyML U in
TOKIO (AP) De Vietcong
heeft bekendgemaakt, dat
Vietnamese krijgsgevangenen
in Zuid-Vietnam werden ge
marteld in sommige geval
len werden hun benen afge
zaagd om inlichtingen te krij
gen, zo is in Hanoi gemeld.
In een rapport van het mi
nisterie voor volksgezondheid,
sociale zaken en oorlogsinvali
den der Vietcong wordt ge
sproken over de toestand der
gevangenen, die werden vrij
gelaten uit strafgestichten op
het eiland Phu Quoc en in de
provincies Bien Hoa en Can
Tho.
Het officiële Vietnamese
persbureau sprak niet over de
aantallen vrijgelaten gevange
nen, maar merkte wel op, dat
allen gemarteld waren. Dat
martelen had bestaan uit sla
gen met stokken en latten en
elektrische schokken.
Een gevangene vertelde, dat
degenen, die hem martelden
brandende benzine in zijn
ogen hadden gegoten. Een an
dere ex-gevangene verklaarde,
dat zijn wonden met pincetten
waren bewerkt.
(ADVERTENTIE)
ROTTERDAM (ANP) Dc-
PvdA-fractieleider in de Rot
terdamse gemeenteraad, Arie
Lems, heeft de indruk dat ge
meentelijke diensten de vrouw
dis elimineren op grond van
haar geslacht. Hij heeft het
college van B. en W. hierover
vragen gesteld naar aanleiding
van een advertentie van de
gemeentelijke woningstichting,
waarin sollicitanten worden
opgeroepen voor de functie
van chef woniinginspectie.
Tussen haakjes is hierbij de
aanduiding „mnl" vermeld.
De heer Lems vraagt het
college welke criteria worden
gehanteerd om het bepalen of
een functie door iemand van
het mannelijke of vrouwelijke
geslacht dient te worden ver
vuld.
Brieven voor deze rubriek moeten
met volledige naam en adres worc/en
ondertekend Bij oublikatie zullen deze
vermeld worden. Slechts bi| hoge uit
zondering zal van deze roget worden
afgeweken. Naam en adres zijn dan bij
de redactie bekend. Publikatie van brite-
ven (verkort of onverkort) betekent niet
dat de redactie het in alle gevallen
eens is met inhoud, c.q. strekking.
Naar aanleiding van de In
zonden briet Intn -dntic*'
van de heer H Rooijmans tfi
Br''da zou ik gaarne het vol
gende willen opmerken,
Oo de eerste plaats senrijtt
de heer Rooijmans verbaasd te
zijn dhr. Fievet in een uiteen
d tip van „Achter het Nieuws"
>e hebben horen verklaren dat
er in de zaak van de Bredase
a.ts spnake zou zijn van dood
door schuld. Zelf het gewraak
te interview wél aandachtig
l c Virterd hebbende, kan ik u
meedelen dat dhr. Fievet ver
vaarde dat er duidelijk *pra
ke is "an grove nalatigheid en
dat het zelfs MOGELIJK is
dat ei gesproken moet word»n
van dood door schuld. Dhr.
Fievet heeft zeer duidel'ik cp
de MOGELIJKHEID gewezen
en iaat de beoordeling daarva?
ever aan de daarvoor bevoeg
de m tanties.
Voor wat betreft de wel bij
zonder onvriendelijke opmer
king van dhr. Rooijmans aan
net adres van dhr. Fievet
gaan-e het volgende. Reads
dr.e jaar ben ik lid van da
Nedc' andse Hartpatiënten ver
eniging. In deze periode ne.:,
ik de diverse activiteiten var-
dhr. Fievet uiteraard op de
voet gevolgd.
Ik kan niet anders conclude
ren cian dat dhr. Fievet bij
mi' is overgekomen als ie
mand die ijvert voor alle hart-
papenen, opdat zij het alier-
t ste wat op net gebied van
ha:tchirurgie bestaat ook in
derdaad zullen krijgen. Da1- al
léén is het rtreven van dhr
Fievet.
Dat dhr. Fievet zijn werk
zaamheden voor de Neder
landse hartpatiënten geheel
'elangeloos verricht, misschien
in de toekomst ook nog eens
voor dhr. Rooijmans, maakt
et des te verfoeilijker dhr
fievet op deze wijze aan te
vallen. Mag ik de Nederlandse
Hartpatiëntenvereniging van
harte gelukwensen met haar
voorzitter die enkel en alleen
een verbetering in het lot der
nartpatiënten voorstaat.
ik noop dat men dit zal
kunnen, maar vooral zal Wlltrv
j EN zien.
BREDA
A. KUYSTERS
De vergadering op 9 april in
Sas van Gent inzake de ver
vuiling van het kanaal Gent-
Terneuzen en van de Canis-
vlietkreek heeft wel een zeer
teleurstellend resultaat gehad.
Dit is niet te wijten aan de
voortreffelijke leiding van de
vergadering door de heer Don,
want ik ben ervan overtuigd,
dat ook hij een verderstrek
kend resultaat had willen be
reiken. Het komt er in feite
op neer, dat de sloot die de
gemeente Zelzate bad toege
zegd te graven op Belgisch
gebied, nu door Nederland zal
worden gemaakt (met Neder
lands geld), juist op de plaats
waar de rijksgrens loopt. Ne
derland gaat deze investering
plegen, enkel en alleen om dit
werk hoogstens zes weken
eerder uitgevoerd te krijgen.
De gemeente Zelzate kan dit
werk in drie maanden realise
ren, het waterschap kan het in
het gunstigste geval in zes
weken. En dat kost voor de
Nederlanders een bedrag van
45.000 gulden.
De vervuiling van het ka
naal is verder buiten beschou
wing gebleven. Deze neemt al
leen nog iets toe, doordat de
rommel van Zelzate er nu ook
in terecht komt. De planten,
vissen, kikkers en wormen in
Canisvliet krijgen vier tot zes
weken eerder schoon water,
maar de mensen in Sas van
Gent, Sluiskil en Terneuzen
moeten maar wachten tot de
ambtenaren in Brussel en Den
Haag eens iets gaan doen. Van
welzijnszorg gesproken...
AXEL D.J. OGGEL
DEN HAAG (ANP) De
Haagse politie heeft na een
telefoontje van een onbekende
op het talud van de Houtrust-
brug in Den Haag een twee-
en een halve meter lange tijger
python gevonden. De slang
was al enige tijd dood. Waar-
het beest vandaan komt of van
wie het is, is onbekend. Er
heeft zich nog niemand ge
meld met een weggekropen
reptiel.
BLIJKENS een schrijven uit
Rome van kardinaal Villot,
staatssecretaris, en kardinaal
Antoniutti, prefect van de
Congregatie voor de Religieu
zen, is de bisschop van Rotter
dam, mgr. dr. A.J. Simonis,
benoemd tot lid van de Con
gregatie voor de Religieuzen
en die seculiere instituten.
