NEDERLAND HF,F,FT
ER NIET VAN TERUG
necht
jong
oor
m wintraecken
I Klachten
Industrie
Uarheid?
Janboel
door
corn, verhoeven
TT ET is, vind ik, veel pret-
AA. tiger om wat ouder en
volwassener te zijn,
meer naar de eigen maat ge
groeid en zonder al te veel
lussen voor het hoofd die men
dan „idealen" noemt. Het dik
wijls voorkomende heimwee
naar de jeugd is trouwens
geen verheerlijking van die
leeftijd, maar een vrij onzin
nig verlangen om opnieuw te
beginnen en de zaken anders
aan te pakken. Het is een
vorm van spijt over de domme
dingen die we in onze jeugd
gedaan hebben, een versluier
de en beschaamde poging ons
terug te plaatsen in een po
sitie waarin we dat alles nog
zouden kunnen uitwissen.
Welnu, logisch gesproken zou
de constatering dat de jeugd
een domme leeftijd is, even
algemeen moeten zijn als dat
heimwee waarin de eigen
jeugd als dom betreurd werd.
Maar dat is natuurlijk een
uiterst pijnlijk punt. Want
jeugd is de leeftijd waarop
domme dingen nog vergeven
worden. Wie zich op zijn jeugd
beroept, beroept zich op zijn
domheid en gebruikt iets als
argument wat daarvoor het
allerminst geschikt is. Geluk
kig zijn we maar één keer
jong.
/K ken gewezen meesten
knechten en zelft I
knechten die in emeri-!
it in het zwoele gezelschap
n een ranke stoeipoes een
laatje in het groen bewo-
n. Er wil dan nog wel een
nstuur aan de muur hart-
maar verder wijst mietil
op dat de welvarende heer
ns de waterdrager, bierjat-
r, duwtjesgever, windsnijder
bandenopblazer van een
oot wielerkampioen was.
siders zien aan de eng aart-
igende oren de pinguiniaan-
gang in breed loopspoor
it de man een half levert
ng in het smalle zadel zat,
tch outsiders wijten dat aan
coupe van de broek. Het
niet algemeen bekend maar
de wielrennerij is hel als in
>t volle leven: het gros ver-
ent droog brood, de knech-
n van grote heren zwelgen
kaviaar en dragen robünen
m de vette pinken en dj
•ote heren zelf hebben een
ut op de Bahama's, een sloep
i St. Tropez en doden de tijd
iet het vangen van zowel
root alsook van kleiner wili
tits dat laatste parels om it
ek draagt.
Neem nou zo'n Willy in ha
en, zoon van een dorpson-
erwijzer en een thuisnaai-
ter. Momenteel meester.
necht van Eddy Merckx ti
en een koppelbazensalaris.
len jongen als een krenten-
rik, die helemaal niets tekort
omt en bereids enige heett
en bos heeft aangekocht, -I
oaarop hij over enkele jaren
en Zweedse bungalow ma
liljartzaal laat neerzetten.
Die Willy reed in de E-3 pnjji S
ran Harelbeke als een DAF o.
:uper. Zijn mollige handjes op
iet stuur, de bolle kuitjes
;n neer en zo nu en dan fh\. I
tend het „uche uche" van
Ier Abraham.
Ed Merckx daarentegen, dij
ling als een zak op zijn fm-
ne. Hij zweette als een das et
iraaide met zand in de schar-1
nieren. Willy gaf hem om dijt
10 km. een gifgroene pil en
een slokje VSOP. Hij trok et
iuwde hem over elke moli-
hoop heen en vond toch nog
tijd te zwaaien naar de deer
nen uit de taveernen van Hi-
relbeke, die bekend staan o»
hun krachtige familiezin, hoi
nauwelijks verhulde uitdager
de vormen en om de Jcnapji
wijze waarop ze naar eeuwer-1
oude recepten het wild (conjt
met bier, groene peper et
krenten weten te bereiden td
een liefdesprijs die niet allee j
de tong streelt.
rEGEN het einde van de
wedstrijd te Harelbeke
schonk Ed Merckx tij»
trouwe slaaf Willy in 't Ven
als loon voor werken een tem-
poraire vrijheid. „Ge gaat uw
eigen kans en ik geef u mijn
benedictie", sprak Ed Merckl
met klapperend bovengebit.
Willy in 't Ven groette zijn
meester en nam de kuiten
Wie wonGe hebt het «1
geraden. Willy in 't Ven die
met het gemak van de gebo
ren klimmer over de Hoppe-
berg, de Kwaremont, het vos
senhol, de Kluis en het Kruil
heengewipt was, ziet in het
zicht van de aankomst zij»
vier verkrampte metgezellen
als het ware ter plaatse non.
Willy schoot weg, zette door,
kwam op snelheid, nam foni
en plaatste met de vrijheii
onder de arm een formidabele
eindspurt. De zege was bin
nen. Hij keek in het rond,
ontdekte zijn vrouwtje w
kuste haar alsof ze net fit
een ven was opgehaald en dus
adem nodig had.
Maar dat nog tot daar cn
daar aan toe. Weet u wat ik
intussen denk? Ik denk dat
enkele knechten en vrijwel al
le meesterknechten net to
goed kampioenen konden zijn-
Een kampioen of campionissi-
mo dient zich aan, wordt go-
kozen of door het lot aange
wezen en rond zo'n kampi
oen verzamelen zich dan et"
aantal knechten. Vaak zijn
enkele knechten beter dan
hun eigen campionissimo,
maar dat laten ze zich «<et
aangaan want in die cam
pionissimo is teveel geld Qe'
investeerd dan dat dat over
Meubeloorlog
langs Duitse en
Belgische grens
Er moet wel een vette boterham zitten in de vaak pagina-grote, soms met kleurtjes aangedikte
advertenties van Duitse en Belgische meubeltoonzalen, waarvan de kranten in het Nederlandse
grensgebied elke zaterdag weer bol staan.
De meubeldetailhandel zit tot aan zijn nek in een prijzenslag met de concurrenten over de
grens, die met handige commerciële trucs steeds meer klanten winnen.
De Nederlandse meubelzaken hebben van dit stuntwerk niet terug, ook al is er op dit moment
MMZ-bedrijfsleider Tatas
alleen aan detaillisten?
van een grootscheepse kooptrek naar de E.E.G.-buren nog geen sprake,
komen.
Maar wat niet is, kan
Bij verschillende toonza
len in België krijgen Ne
derlanders 10 pet korting.
En men is er ook niet te be
roerd om, als er eenmaal
gekocht is, de reiskosten
te vergoeden. Natuurlijk
krijgt de klant zijn nieuwe
spullen franco thuisbezorgd
en mocht de invoer van de
meubels aan de grens toch
nog te duur uitpakken, dan
weet de Belgische hande
laar ook daar wel iets op te
vinden.
Dezelfde soort klanten
service vindt men ook in de
Duitse grensplaatsen, waar
de groothandel zonder scru
pules tegen inkoopprijs
rechtstreeks verkoopt aan
particulieren. Dat levert de
klant zo'n 10 tot 15 pet
voordeel op.
In de Nederlandse woningin-
I richtingsbranche wordt per jaar
plm. 3 miljard omgezet. Op
dat bedrag stelt deze grenshan-
del natuurlijk weinig voor.
«Vooral van onze leden in
Noord-Brabant ontvangen wij
vaak klachten over de verkoop
methoden in België", zegt het
Centraal Bureau Woninginrich-
tings- en Meubileringsbedrijven
(waarbij 2000 detaillisten zijn
aangesloten) in Bilthoven. De
Duitse grensconcurrentie noemt
men niet zo ernstig. België heeft
aan afwijkende winkelsluitings
wet, waardoor de zaken ook op
""Klag geopend zijn. Het bureau
Bilthoven vindt, dat deze
pG-lacune ongedaan gemaakt
jmoet worden.
Bij Meubeltoonzalen „Sfeer"
li? Breda (met vestigingen in
endaal, Bergen op Zoom en
i-Leur) zegt men: „Veel
mensen vinden het aantrekke-
IJiK» dat ze 's zondags in België
precht kunnen. Om het prijs
voordeel hoeven ze het niet te
K®, want België is heus niet
goedkoper. Maar je hebt
wél kolossale toonzalen,
belzaken rijk gezegende regio
is „M.M.Z." in Herzogenrath,
voortgekomen uit het plaatselijk
bedrijfje Debets, dat zich in 1957
reeds oriënteerde op Neder
landse klanten via advertenties
en reclamespots op radio Luxem
burg. In januari 1973 (dat wordt
op verzoek even opgezocht ih
het eigen computercentrum)
werden bij Debets 481 kopers uit
Nederland geregistreerd.
Bij „M.M.Z." kwamen in de
zelfde maand 262 Nederlanders,
waarvan er 163 besloten tot
een aankoop. Wat „M.M.Z." doet
is overigens niet erg duidelijk.
Op de deur van dit riante com
plex (15.000 vierkante meter
toonzaal) staat weliswaar, dat
er uitsluitend aan detaillisten
wordt verkocht, maar is dat wel
zo? Bedrijfsleider Max Tatas
houdt vol, dat gewone particu
lieren bij hem niets te zoeken
hebben in het assortiment, dat
meer dan 220.000 artikelen om
vat. Als groothandel doet hij
alleen zaken met winkeliers,
zegt hij. Nederland telt 4500
meubeldetaillisten en als het
waar is wat Tatas beweert, zou
in die ene maand maar liefst
5°/o van de totale Nederlandse
meubelhandel bij „M.M.Z." over
de vloer zijn gekomen. Is dat
werkelijk vol te houden?
Bij het Centraal Bureau te
Bilthoven blijkt het bedrijf in
Herzogenrath bekend te zijn:
„Wat daar gebeurt is niet hele
maal bonafide. Op papier wordt
er inderdaad uitsluitend aan
detailhandelaren verkocht, maar
in hun uitleg van dat begrip
zijn ze niet flauw. Ze sturen
ook persoonlijke uitnodigingen
naar de bloemist, de kapper of
het dienstmeisje van de melk
boer. En iedereen, die daarop
ingaat, kan er inderdaad finan
cieel voordeel bij hebben".
Groothandelsprijzen liggen al
gauw 15-20% beneden de nor
male winkelprijs, dus dat is di
rect meegenomen. Bovendien
treft men bij „M.M.Z." een as
sortiment, waar zelfs de groot
ste toonzaal in Nederland niet
van terug heeft. Het „M.M.Z."-
concern, een produktie- en in-
koopcombinatie van plm. 70
Duitse bedrijven, heeft ook con
tracten afgesloten met Neder
landse meubelindustrieën, die
een exclusief M.M.Z.-program
ma fabriceren. Een derde punt
is, (zoals bedrijfsleider Tatas in
Groothandel in Herzogenrath met de rijksgrens voor de deur.
Als die grens in EEG-verband straks wegvalt, kunnen de
Limburgse meubelzaken in de buurt wel inpakken.
nauwelijks begrijpelijk vak-
Duits tracht uit te leggen) dat
„M.M.Z." via een slimme in- en
uitvoerpolitiek ten gunste van
Nederlandse kopers nogal wat
kan „ritselen", hetgeen ander
maal enkele procenten voordeel
oplevert.
Zulke grootwinkelbedrijven in
het grensgebied zitten in een
gunstige positie, speciaal van
wege hun achterland. Zij zijn
p-ir-nl"1- '1o om-ït-ïry 'rHp dirpet
profiteren van de meubelindu
strieën op eigen bodem met een
massaproduktie, stijlvariatie en
kwaliteit, waarbij de Neder
landse meubelindustrie moet
achterblijven. Een zwak aanbod
uit eigen land plaatst de detail
handel voor de noodzaak, zijn
winkelvoorraad op de buiten
landse markt bijeen te zoeken,
maar deze invoer kost geld. Im
port moet dan doorberekend
worden in de winkelprijzen. De
klant, die in de gelegenheid is
om zelf over de grens te gaan
koren, omzeilt deze klip. Daar
van trekken de toonzalen op
Belgisch en Duits grondgebied,
gesteund door massale adver
tentiecampagnes, profijt.
Bij de Centrale Bond van
Meubelfabrikanten (plm. 400 le
den) te Haarlem verklaart men,
dat momenteel 40% van de Ne
derlandse meubelmarkt door het
buitenland wordt bediend, voor
al vanuit West-Duitsland. Men
is daarover nogal verontrust,
want het demonstreert de zwak
te in deze bedrijfstak. Tussen
1960 en 1971 liep (aldus het CBS)
de omzet in de Nederlandse
de balk gesmeten kan worden. Jius het assortiment Is groter.
Het is net als met zangers
en zangeresjes. Een platenfir
ma pikt er eentje uit en dat
wordt ook en vooral als hij
i be
roemdheid waaraan Se
wordt verdiend. Daar helpt
geen moedertje lief aan.
advertentiecampagne vanuit
is nu ongeveer 'n jaar
O is het ook met fiets-
kampioenen. Het is de
knechten zonder uit
zonderlijk verlof verboden
harder te fietsen dan de kam
pioen die dus almaar wint en
almaar meer roemt verwerft.
Als Ed Merckx morgen aan
de dag een pizzeria begint en
het wiel aan de wilg hangt
neemt Willy in 't Ven het ge
woon van hem over. Die wint
dan de Giro en de Tour, daar
na de ronde van Vlaanderen
en pak weg ook nog de Waal
se Pijl. Die pikt dan in Mexi
co het uurrecord en geeft vol
gend jaar te Harelbeke zijn
meesterknecht de vrijheid
ook eens te winnen.
li nu. uugcvcci ii jaai
Ft Wij kunnen het voelen".
Woninginrichting Piet Klerx
•lastricht: „Hier valt het best
nee. Wij geloven, dat de Lim-
IJorgse smaak niet past bij wat
!të aan te bieden heeft, maar
zware eiken goed is erg in
„™- Dat zij op zondag niet
PWen te sluiten, is voor de Ne-
Mandse winkeliers een groot
Meel". Klerx had de indruk,
!t in Limburg de zuigkracht
®uit Duitsland veel groter is.
91 onderzoek in het grensge-
bij Aken bevestigt dat.
n firma als „Möbel Goeb-
B*j' te Alsdorf is met 3 tot 4
H»erlandse klanten per week
Jj deel bescheiden. Niettemin
P® men regelmatig op Neder-
H® in een straal van 80 kilo-
l Waarom de Hollanders
Eheen komen? Voor het oud-
ie en het hypermoderne, dat
(aldus de chef) hier we)
J. f goedkoper kan krijgen dan
Ps- Dan maakt 16% BTW aan
^Nederlandse grens niet veel
r uit. Topfirma in deze meu-
meubelindustrie op van 362
miljoen naar 1139 miljoen,
hetgeen bevredigend is. Ook de
export ontwikkelde zich niet
slecht: in 1971 98 miljoen in
houten meubels, 106 miljoen
in stalen meubelen. Maar men
vreest op langere termijn een
buitenlandse overspoeling van
de Nederlandse markt, waar
vorig jaar voor 420 miljoen
aan houten meubels en keukens
werd ingevoerd.
De grensschermutselingen,
waarvan de Brabantse en Lim
burgse detailhandel te lijden
heeft, staan dus niet op zich
zelf. De buitenlandse handel
duikt in de gaten, die de eigen
meubelindustrie niet kan dich
ten. In Haarlem zegt men: „De
modegevoeligheid van het ar
tikel stelt hoge eisen aan flexi
biliteit bij de fabrikant. Maar
de winsten in deze bedrijfstak
zijn matig, terwijl de kapitaal
markt voor de meubelindustre
niet openstaat. Veel bedrijven
kunnen niet mee, omdat ze te
klein zijn. Het is inderdaad de
primerend, dat je overal in Ne
derland Duitse meubelwagens
ziet rijden".
Ongeveer 70% van de Neder
landse detailhandel is georgani
seerd in inkoopcombinaties, die
grote opdrachten bij voorkeur
in het buitenland plaatsen. Ook
de meubelhandelaar, die deels
op eigen initiatief de markt af-
graast, komt gauw in het bui
tenland terecht. Meubeltoonza
len „Sfeer" te Breda verklaart,
dat men daar jaarlijks voor
meer dan f 400.000 direct uit
België importeert: grote bank
stellen, eiken kasten, bergmeu
belen. Woninginrichting „Inte
rieur" te Horst (L.) importeert
95% van de slaapkamers uit
West-Duitsland en België. De
groothandel speelt op meubel-
gebied geen rol van betekenis,
aldus het Centraal Bureau te
Bilthoven. Hetgeen nogmaals
onderstreept, dat b.v. „M.M.Z."
in Herzogenrath de boel lijkt te
belazeren.
Duitse meubelzaken gaan vaak tot kortingen van 40%. Nederlanders die voor deze meubels aan de grens 16% BTW mnpten Hj
talen, houden er nog altgd 24% voordeel aan ovtr. moeien oe-
Van een overzichtelijke en
doorzichtige markt is in de meu
belhandel geen sprake. Menige
winkelier spreekt van een jan
boel, die nog wordt bevorderd
door de vrije prijsstelling en het
gemarchandeer met binnen- en
buite' iidse exclusiviteiten. Het-
kan voorkomen, dat een detail
handelaar met veel moeite de
alleenverkoop van bepaalde
meubelmerken of -artikelen
weet te verwerven, maar kort
daarop ontgoocheld moet con
stateren, dat zijn collega-con
current drie straten verder
exact dezelfde spullen in de
toonkamer heeft staan. De eer
ste winkelier kreeg het exclu
sieve verkooprecht direct van
de fabriek, maar die fabriek
heeft ook vertegenwoordigers op
de baan, die zich van zulke af
spraken niets aantrekken.
In het algemeen kunnen de
Nederlandse woninginrichters
zich redelijk boven water hou
den (1972: 10% omzetstijging),
maar in 't onmiddellijke grens
gebied voelen zij de toenemen
de zuigkracht van de Belgische
en Duitse handel, die weinig
middelen schuwt om een voor
lopig nog beperkte klanten-
markt op te slokken. Het pu
bliek bevordert deze spannings
situatie nog, omdat men tegen
woordig geen meubeltjes meer
koopt voor het leven. Na 5 of
6 jaar is men op een bankstel
wel uitgekeken, en dus wordt
het vervangen. Dan moet de
detailhandel klaar staan met de
nieuwste modellen, waardoor 't
aanbod in enkele jaren is op
gelopen naar een bedrijfsecono
misch nauwelijks verantwoorde
hoogte. En omdat de binnen
landse produktie op deze gril
ligheid niet is ingesteld, zien
andere EEG-partners hun kans
schoon.
Hoe heilig het buitenland in
de uiteindelijke verovering van
onze meubelmarkt gelooft, blijkt
opnieuw bij de „M.M.Z.", het
pseudo-groothandelsbedrijf in
Herzogenrath. Langs de achter
zijde van het enorme pand loopt
de befaamde weg, waarvan de
middenberm de grens vormt
tussen Nederland en West-
Duitsland. Westelijk van de
middenberm ligt Kerkrade. Aan
deze kant heeft de „M.M.Z." be
halve stralende etalages ook al
een brede winkeldeur laten aan
brengen, om de Nederlandse
klandizie rechtstreeks te kun- I
nen ontvangen zodra de EEG j
zo goed wil zijn om ook de j
laatste grensbelemmeringen op I
te heffen. Dan kunnen de win- j
keliertjes aan de Zuidlimburgse
kant wel inpakken. Op het I
ogenblik zit hier en daar al de j
houtworm in de meubelbranche, j
he EEG zorgt straks voor de
'"finitieve vermolming.
'ekst:
JANDERIX
Foto's:
JACQ PEETERS
A LS ze begrip willen vra-
gen voor hun situatie
en tegelijk mij op de
kast willen jagen, zeggen mijn
leerlingen wel eens: „U bent
zelf toch ook jong geweest?"
Dat ergert mij altijd en ik kan
nooit nalaten uit te leggen
waarom dat zo is. Want ze
denken natuurlijk dat ik boos
word omdat mijn jeugd tot
voltooid verleden verklaard
wordt, maar dat is, zoals wel
dra zal blijken, volstrekt niet
het geval. Maar ik vind het
wel irriterend dat mensen hun
jeugd gebruiken als argument
om hun onbenulligheid te ver
dedigen. Want daar komt het
meestal op neer.
En dat gebeurt dan met een
air alsof de jeugd de mooie,
normgevende leeftijd is die
snel voorbij gaat en waarnaar
men vervolgens levenslang
heimwee blijft koesteren. Het
argument is een beroep op
een verlangen om toch vooral
jong en bij andere jongeren
getapt te zijn en het is precies
dat verlangen waardoor veel
volwassenen een zo verkrampt
bestaan leiden. Toch iemand
zeggen: „Je bent toch ook
jong geweest" is dreigen met
de constatering dat hij oud is
en dat betekent: afgeschreven.
Dit quasi-charmante dreige
ment is van een oubolligheid
waar ik helemaal niet tegen
kan.
OOK een heel goede is
deze: „Je bent maar
één keer jong". Ook
van deze weinig opzienbaren
de constatering wordt op al
lerlei manieren misbruik ge
maakt. Gewoonlijk wordt het
door ouderen gezegd om met
een soort van zakkerige ver
lekkerdheid het jonge volkje
aan te sporen om toch vooral
van het leven te genieten.
Alsof dat volkje ooit iets an
ders van plan geweest zou zijn
en pas door deze aansporing
op een lumineus idee zou ko
men en alsof het ooit de
kans zou krijgen van de jeugd
te genieten. Je bent inderdaad
maar één keer jong en dat is
maar goed ook. Twee keer zou
teveel van het goede zijn.
Want jongeren worden per
manent bepreekt, apart gezet
gemanipuleerd, idealistisch be
naderd, onder verwachtingen
bedolven, verheerlijkt, ten
voorbeeld gesteld en gewurgd
in goede bedoelingen. We zijn
goddank maar één keer jong.
Was er niet voortdurend het
uitzicht op volwassenheid, dan
zou het vreselijk zijn als jon
gere door het leven te moeten.
Eeuwige jeugd, het ideaal van
de kosmetische industrie, is
een geraffineerde hellestraf.
Want zij zou betekenen: opge
sloten worden in een belofte
die nooit wordt ingelost.
Wat klink dat weer onaar
dig en wat is het belachelijk,
dat ik het gevoel heb me te
moeten excuseren: het lijkt
wel of het over dames gaat,
van wie je ook nooit iets min
der complimenteus mag zeg
gen. En ongeveer zo liggen de
zaken ook wel, want ik ge-
7oo/ dat de jeugd aardig bezig
s een heilige koe te worden.
Aü 31 MAART 1973
DE STEM ZATERDAG 31 MAART 1973
