eurs Jozef Stalin was de
bloedigste
despoot aller tijden
en
VAN ZEDEN - NAAR NATUURBEWAKING
Russische historicus in onthullend en verbijsterend boek:
Terug naar
San
Quentin
pon
bouwkunde
S) AVO
t BENZINE tanker
?E VISSER denkei
HEEL ANDERS
NATUUR
J>0 en de 25 en stelt
Ie werkkring?
sollicitatie aan onze
Desgewenst kunt u
ben oriënterend
I volgende nummer:
7 dse Brouwerijen
lüEBOOM N.V'
nt en behorend tot Allied
\nkenconcern in Europe
MEER MACHT
STEVIG
ANDERS
Omstreden
Zeshonderd
Opofferingen
Vest-Brabant
egeleidend onderwijs
Bergen op Zoom
or zo spoedig mogelijk:
ïging van de huidige leraar
jstus 1973
schappelijke begeleiding,
ur in het bezit van de akte
rekkingen omvatten een vol.
ektaak.
8 dagen te richten aan het
g 25, Bergen op Zoom.
>n gaarne verstrekt door de
01640-3 50 91.
ILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PE L NGEN PE L NGEN
INGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN
PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILING
ÊILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN
Toen vorige maand in de
staten van Brabant een nieu
we provinciale kampeerver-
ordening werd aangenomen,
ging daarmee de oude veror
dening voorgoed de archieven
in. Die oude verordening was
nog niet zo bijzonder oud. Ze
dateerde van 1952 en in de
huidige statenvergadering
zitten nog zes leden alle
maal van de KVP die er
destijds hun goedkeuring aan
gaven. Zonder slag of stoot
ging het stuk er niet door. Er
ontspon zich een levendig
gevecht tussen de KVP-frac-
tie onder leiding van mr. E.
Sassen, een begaafd redenaar
die het altijd had over „mijn
politieke vrienden en ik", en
de fractie van de PvdA, aan
gevoerd door de Bergen op
Zoomse socialist P. Ratsma.
Dat gevecht ging niet over
het vrij kamperen op het
boerenerf, waaraan de staten
van Brabant vorige maand
hun aandacht voornamelijk
hebben besteed, maar over
de vraag, of de verordening
al dan niet moest verbieden,
dat „meer dan één echtpaar,
dan wel 'n echtpaar te zomen
met kinderen nan 12 jaar of
ouder" in één slaapruimte
zouden kamperen. De toen
ook allesbeheersende KVP-
fractie won het gevecht en
kreeg middels een amende
ment-Sassen zelfs gedaan,
dat de leeftijdgrens van de
kinderen werd verlaagd tot
10 jaar. Voor een aantal
KVP'ers was dat nog te erg,
want zij wilden die grens
gesteld zien op 6 jaar. Maar
zelfs mr. Sassen schrok daar
voor terug. Bij de verdedi
ging van zijn amendement
zei hij: „Nu is de grens van
10 jaar, die in mijn amende
ment is voorgesteld, een grens,
die niet eens al mijn politieke
vrienden geheel en al kan
bevredigen, maar waarbij
men toch, als men in een
verordening als deze een al
gemene grens moet stellen,
meent de verantwoordelijk
heid te kunnen aanvaar
den".
In dat laatste school pre
cies het meningsverschil tus
sen de KVP'ers en de socia
listen: wie is verantwoorde
lijk voor het handhaven van
een „goed zedelijk gedrag"
onder het tentzeil en wie
maakt uit wat een goed ze
delijk gedrag is, de overheid
of de kampeerder?
Voor geen van de twee
kempende partijen was dat
een onbeantwoorde vraag.
Ratsma, die de discussie in
de staten opende, zei over
deze kwestie: „Hier moeten
de ouders beoordelen, wat in
dezen moet worden toegela
ten, en zeker niet de over
heid."
Maar daar was de KVP
en dat betekende in dit geval
ook het hele college van G.S.
het nolslagen mee oneens.
Gedeputeerde drs. A. v.d.
Poel antwoordde als volgt:
„Wij zijn en blijven van me
ning, dat het bij elkaar over
nachten, ook ai is dat maar
tijdelijk, te genaarlijk is om
toe te staan. Men wil in dit
opzicht de mensen de vrij
heid geven, maar men geeft
aan een klein kind ook niet
de vrijheid om met een
scheermes te opereren. Er is
nu eenmaal een zekere vrij
heid, die in het belang van
de mensen zelf enigszins aan
banden moet worden ge
legd". En KVP-fractievoor-
zitter mr. Sassen zijn amen
dement inleidend, sprak:
„Bij de discussie is gebleken,
dat sommige leden, waarvan
ons geacht medelid de heer
Ratsma zich nu de tolk heeft
gemaakt, van mening zijn,
dat deze bepaling beter zou
kunnen worden gemist, ter
wijl vele andere leden op het
standpunt staan, dat de leef
tijdsgrens nan 12 jaar eer
dient te worden verlaagd dan
dat zij zou kunnen worden
gemist. Mijn politieke vrien
den en ik huldigen het laat
ste standpunt". Weliswaar
toonde Sassen „alle begrip"
voor andermans standpunt en
hij zei, dat zijn politieke
vrienden en hij zich niet het
stempel van betere mensen
ruilden opdrukken, maar zijn
„grote bezorgdheid voor de
openbare zeden", maakte het
standpunt van zijn fractie
onwrikbaar!
Nu moet er voor alle eer
lijkheid bij genoteerd wor
den, dat het kamperen in de
vijftiger jaren nog heel an
ders bekeken werd dan nu.
Dat blijkt alleen al uit het
feit, dat de verordening was
bedoeld, zoals uit de officiële
benaming blijkt, tot regeling
van „het kampeervraagstuk".
Het ontwerp werd de staten
voorgelegd te zamen met en
kele lijvige rapporten, waar
uit een afwerende houding
spreekt en angst uoor de los
bandigheid, die rnel eens
over het goede Brabant zou
kunnen losbarsten. In een
van die rapporten wordt over
het ethisch-culturele aspect
van kampeercent ra in de
provincie genoteerd: „De
aanwezigheid van kampeer-
centra in landelijke gebieden
zal vaak tot conflicten kun
nen leiden, in het bijzonder
door het contact van stedelij
ke bevolking met de platte
landsbewoners. De plattelan
der begrijpt vaak de menta
liteit van de stedeling niet,
noch de behoefte aan vakan
tie en de wijze van vakantie
besteding. Omgekeerd kent
de stadsbewoner de platte
landsbewoner slecht, heeft
hij vaak een andere levens
beschouwing en is hij meer
nog dan anders omdat hij
met vakantie is geneigd
zich vrijer en ongebondener
te gedragen. Het is daarom
noodzakelijk dat de nodige
garanties morden verkregen
ter bescherming van de plat
telandsbevolking en de bona
fide vakantieganger ten op
zichte van elkaar, doch ook
van de vakantiegangers ten
opzichte van hun medeva
kantiegangers. Een en ander
geldt uiteraard in bijzondere
mate voor die gebieden,
waar de christelijke levens
beschouwing dominerend is
en dus ook voor het Katho
lieke Zuiden".
Het meest opvallend is
misschien wel, dat het argu
ment van de stedeling die
het platteland niet (meer)
kent ook vorige maand in de
statenzaal weer te horen
was. Toen niet om ze van
elkaar gescheiden te houden
of ze alleen heel voorzichtig
op elkaar los te laten, maar
juist om ze dichter bijeen te
brengen. En de bedenkingen
ertegen stoelden minder op
de moraal, dan op de zorg
voor de kwetsbare natuur.
Zo gaat dat, in pak-weg
twintig j aar.
TOON KLOET.
]|oy Medjejev, de schrijver
van „Laat de geschie
denis oordelen", is 48 jaar.
Hij studeerde filosofie aan
de universiteit van Lenin
grad.
Na een korte loopbaan als
leraar werd hij wetenschap
pelijk medewerker aan de
Academie van Wetenschap
pen. Het roemruchte twin
tigste partijcongres in 1956
verhaastte zijn overgang
naar de geschiedwetenschap.
Hij werd lid van de partij
en begon aan een diepgaan
de studie van de Sovjetge
schiedenis. Een van zijn
brieven, bestemd voor het
blad Kommoenist, kwam
langs onduidelijke wegen in
het Westen terecht. Dat
kostte hem zijn partijlid
maatschap. Hij gaf toestem
ming tot publikatie van zijn
boek buiten de Sovjet-Unie
nadat hij er zich van ver
zekerd had dat de uitgeve
rij in kwestie een uitsteken
de reputatie had op het ge
bied van de historische
wetenschap.
|u ik
inlichtingen ontvangen
rijblijvend gesprek
fen omtrent de
tie:
de cifdelinc]»
iiiiinmfTr"""""'"""1
|r
LAND N.V.
IDNUMMER 117
3ENBOSCH.5
Ondanks de felheid waarmee Nikita Chroestjev op
het twintigste partijcongres in 1956 de misdaden van
Stalin aan de kaak stelde en ondanks de verbijste
rende voorbeelden van diens despotisme, zijn er later
weer veel pogingen ondernomen om de „fouten" van
ie dictator te bagatelliseren of ze voor een deel te
rechtvaardigen.
vreden en politiek weifelende
elementen om zich heen en
valt openlijk de partijpolitiek
van industrialisatie en collecti
visatie aan". De kunst om met
handige formuleringen en ver
draaiingen van een politieke
mug een ketterse olifant te
maken, zou kenmerkend wor
den voor Stalins tactiek. Hij
vond een jargon uit dat er
zich uitstekend toe leende om
met quasi-ideoiogische argu
menten elke tegenstand en elke
tegenstander te liquideren.
onderhouden van
(heenlopende mensen,
pt bedrijf.
job.
jitstekende
bn beschikken en over
lijhouden van de
sn archivering en het
tapporten krijgt u nog
Eebron voor onze
jktie schatten we u wel
vijl we ook een flinke
Iten. Ook zien we u
I steno-diploma of
Ihandels-
pré zijn.
Zo verklaarde het Chinese Volksdagblad in 1963 dat
Stalins fouten nuttig waren, omdat ze een les betekenden SPROOKJES
voor andere communisten. „In de loop van de strijd om
tie contrarevolutie uit te roeien," aldus het blad, „strafte
Stalin vele contrarevolutionairen terecht, maar onschul
dige mensen werden ook bij vergissing veroordeeld. In
1937 en 1938 werden deze fouten gemaakt in de strijd
tegen de contrarevolutie."
Onzin, zegt Roy Medjejev.
Stalin was zelf een misdadige
contrarevolutionair en zijn af
schuwelijke despotisme heeft
enorme schade toegebracht
hn de ontwikkeling van de
socialistische opbouw in de
S«vjet-Unie en aan het presti-
te van dit land in het Westen-
'itiljejev is een historicus die
la de Sovjet-linie woont. Hij
Is ook een Marxist.
Hit verklaart zijn opvatting
Priori dat het despotisme en
terreur onder Stalin toeval-
"Se vervormingen waren van
fundamenteel gezond stel-
s/'- Hij ontkent echter na
drukkelijk dat Stalin uitslui-
end „fouten" zou hebben ge
haakt. Het waven misdaden,
tij. Gruwelijke, tirannieke
Misdaden die in de geschiede-
'|s hun weerga niet vinden en
'aarvan miljoenen goede Sov-
1 '"burgers het slachtoffer zijn
worden. „Laat de geschiede-
oordelen" heet Medjejevs
"alyse van het Stalinisme.
8t boek is nu ook (na een
uva"kelijke bewerking m
ft Engels) in Nederlandse
j!!f verschenen en het
™tt een minutieus gedocu-
fnteerde beschrijving van
zich tijdens het bewind
i ®balin in de Sovjet-Unie
ie ?fSespeeld. Veel beken-
feiten vindt men er in
L,1ju1 maar daarnaast onthult
het
oen aantal gebeurtenissen
C^l'banden waarvan men in
1ly Westen tot nu toe geen
roioeden kon hebben.
J 7>n heeft het altijd doen
in"™men alsof hij door Le-
"i beschouwd werd als diens
natuurlijke opvolger. Niets is
minder waar, zegt Medjejev.
In 1922 en 1923 drukte Lenin
zich in steeds negatiever be
woordingen over Stalins acti
viteiten uit. Maar met zijn ka
rakteristieke ongevoeligheid
en grofheid maakte Stalin
misbruik van Lenins ziekte
om deze laatste te isoleren en
onkundig te laten van zijn ei
gen bedenkelijke manipula
ties. De vrouw van Lenin,
Kroepskaja, werd op zekere
keer zo onbeschoft door hem
behandeld dat ze zich schrifte
lijk bij Kamenev beklaagde.
Lenin hoorde pas later van
deze zaak. Hij schreef toen
een brief aan Stalin waarin hij
eiste dat deze zijn veront
schuldigingen aan Kroepskaja
zou aanbieden.
Na de dood van Lenin trok
Stalin geleidelijk aan meer
macht naar zich toe. Hij ont
week de discussie en maakte
handig gebruik van de tegen
stellingen in de partij om zijn
persoonlijke positie en macht
te versterken. Trotski werd
uit de partij gezet en verban
nen, zogenaamd om zijn „link
se" afwijkingen- Daarna kwa
men de „rechtse" ketters
(Boecharin, Rykov, Tomski)
aan de beurt. Ze waren het
niet eens met de manier waar
op Stalin de Koelakken wilde
aanpakken omdat zij de
graanleveranties zouden sabo
teren. Hun afwijkende opvat
tingen waren voor Stalin een
dankbare aanleiding om hen
van de vreemdste dingen te
beschuldigen. ,.De anti-partij-
groep van Boecharin". heette
het, „ver-zamelt al de onte-
Medjejev toont aan dat in
feite Stalins foutieve politiek
er de oorzaak van was dat in
het begin van de dertiger ja
ren tienduizenden boeren de
hongerdood stierven en hon
derdduizenden naar de steden
vluchtten, met als gevolg een
totaal ontwrichte economie.
Toen een hoge partijfunctio
naris Stalin de afschuwelijke
situatie onder ogen bracht,
maakte deze hem uit voor een
sprookj esverteller.
In 1928 worden in Mos
kou de eerste openbare pro
cessen gevoerd. De beschul
digden zijn mijningenieurs.
Aanklager is Andrej Vysjinks-
ky, die na de tweede wereld
oorlog de Sovjet-Unie zal
vertegenwoordigen in de Ver
enigde Naties. De beklaagden
worden beschuldigd van sabo
tage. Sommigen krijgen de
doodstraf, anderen worden tot
lange gevangenisstraffen ver
oordeeld. Stalin proclameert
een grootscheepse actie tegen
de saboteurs in andere be
drijfstakken. Er volgen een
aantal politieke processen die
een kettingreactie van repres
sie teweegbrengen. Het hele
land ziet plotseling zwart van
de contrarevolutionairen en
er zijn rechtbanken te weinig.
Stalins macht groeit en groeit.
Hij timmert ijverig aan zijn
persoonlijke image. De ver
heerlijking van zijn persoon
neemt absurde vormen aan-
Hij wordt de grote leider en
leraar, die man die alle weten
schappen beheerst en door zijn
genie het Sovjet-volk moet
leiden over de weg naar het
socialistische paradijs.
Ook voormalige opposanten
beginnen mee te zingen in het
koor van loftuitingen. Zinov-
jev, Kamenev, Boecharin en
andere oppositieleiders publi
ceren artikelen waarin zij nog
eens bekennen dat zij zich
vergist hebben, terwijl de
„grote leider van de werkers
over de hele wereld", kame
raad Stalin, altijd gelijk heeft
gehad. Overal verschijnen por
tretten van Stalin, maar nie
mand ziet de grote leider per
soonlijk. Vanuit zijn werkka
mer in het Kremlin verdoemt
en verkettert hij, of prijst
al naar gelang zijn humeur
degenen die voor hem krui
pen.
De angst krijgt het hele
land in zijn greep. Uit wat
Medjejev schrijft kan men op
maken dat er in het midden
van de dertiger jaren in de
Sovjet-Unie alleen maar spion
nen of bespioneerden waren.
Er zijn niet genoeg gevange
nissen meer om de beklaagden
te herbergen. Martelingen zijn
aan de orde van de dag. Par
tij- en staatskaders worden
gedecimeerd. En dit alles in
naam van de Leninistisch-
Marxistische beginselen.
Tussen 1936 en 1938, zegt
Medjejev, brak Stalin alle re
cords op het gebied van de
politieke terreur. „De verban
ningen van Cornelius Sulla
brachten verscheidene duizen
den Romeinen de dood. Tien
duizenden kwamen om onder
Ik weet nog goed hoe sterk zij waren toen de
leugen heer en meester was. Over alles gleed
een schaduw van angst.
Angst drong tot iedere verdieping door. Lang
zaamaan maakten zij de mensen gedwee en druk
ten op alles hun stempel, leerden te schreeuwen
als men zou moeten zwijgen.
Te zwijgen als men zou moeten schreeuwen.
Jevtoesjenko.
STALIN.
tirannieke keizers, als Tiberi
us, Caligula en Nero. Tijdens
de terreur der Jacobijnen wer
den volgens berekeningen van
een Amerikaans historicus,
17.000 mensen door revolutio
naire tribunalen naar de guil
lotine gestuurd. De Stalinisti
sche terreur had op veel gro
ter schaal plaats. Volgens de
voorzichtigste schattingen
werden in de jaren 1936-1939
vier tot vijf miljoen mensen
aan repressie onderworpen.
Tenminste vier- tot vijfhon
derdduizend van hen voor
al hoge functionarissen
werden geëxecuteerd. De rest
kreeg lange gevangenisstraf
fen"- Dit waren geen stromen
van bloed, maar rivieren van
bloed, zegt Medjejev en hij
voegt er aan toe dat men als
vaststaand feit mag aannemen
dat geen der tirannen en des
poten uit het verleden zoveel
landgenoten vervolgde en ver
nietigde.
Sommigen wilden graag ge
loven dat Stalin maar opper
vlakkig van de terreur op de
hoogte was en dat in feite
een aantal misdadige elemen
ten binnen de geheime poli
tie voor de martelingen en
executies verantwoordelijk
was. Aan de hand van een
verbluffende hoeveelheid do
cumentatiemateriaal toont
Medjejev aan dat Stalin alle
touwtjes stevig in handen had
en dat alle bevelen in feite
van bovenaf kwamen. Aan de
andere kant rekent hij af met
Chroestjevs stellingname, als
zou alleen Stalin voor de ter
reur verantwoordelijk kunnen
worden gesteld. Met name Mo-
lotov en Kaganovitsj, zegt hij
hebben een aantal executie
bevelen van Stalin met een
forse handtekening bevestigd.
Voor Vysjinski, in de vijftigei
jaren bekend om zijn „njet" in
de Verenigde Naties, heeft hij
helemaal geen goed woord
over. Hij was een gewetenloze
misdadiger, zegt Medjejev,
evenals Beria, die na de dood
van Stalin door het nieuwe
driemanschap werd geëxecu
teerd. Uiteraard staat de au
teur ook uitvoerig stil bij de
oorlogsjaren, die de Sovjet-dic
tator tot een voorzichtiger
koers dwongen maar waarin
eveneens genadeloze executies
plaatsvonden van bijvoor
beeld legercommandanten
die niet aan Stalins verwach
tingen hadden voldaan. Medje
jev noemt ook in dit verband
tientallen namen en feiten. De
meeste moeite heeft de auteur
blijkbaar met de jaren na de
oorlog. Terwijl de volksdemo
cratieën zich vormden (of be
ter: door Moskou gevormd
werden) liet Stalin vijf miljoen
mensen in eigen land deporte
ren. De helft van de Krimtar-
taren, merendeels oude mensen
en kinderen, kwam daarbij
om. Maar intussen woedde de
Stalinistische terreur op de
zelfde wijze in Hongarije,
Roemenië, Bulgarije en Oost-
Duitsland.
Medjejev geeft geen ant
woord op de vraag hoe dit
mogelijk was. Want een van
beide: de regeringen van de
Oostbloklanden namen de
Stalinistische methodiek in al
le vrijheid over, of de onvrij
heid in die landen was onmid
dellijk al zo groot dat zij geen
enkel verweer hadden tegen
Stalin en diens handlangers.
Uiteraard was dit laat3te het
geval. Medjejev is in zijn oor
deel over de naoorlogse Sov
jet-politiek overigens onbe-
vangener en objectiever dan
vele niiet-Marxisten in het
Westen. Hij legt een onmid
dellijk verband tussen het Ko-
rea-avontuur en de harde, sta
linistische lijn- Stalin trachtte
in binnen- en buitenland alles
en iedereen onder controle te
krijgen, zegt hij. Maar velen
waren blind en doof voor de
werkelijkheid. In dit verband
is het trouwens interessant te
vermelden (al doet Medjejev
dat niet) dat een blad als De
Waarheid bij de dood van Sta
lin een paginagroot portret
van hem bracht met daarnaast
een artikel waarin het de „va
der der volken" op de meest
larmoyante manier uitluidde.
„i.
CHROESTJEV.
Medjejev mag gelijk hebben
wanneer hij zegt dat er geen
oorzakelijk verband bestaat
tussen de Marxistisch-Leninis-
tische doctrine en de misda
den van Stalin. Andere leiders
hadden het inderdaad anders
en beter kunnen doen. Niette
min blijft de vraag hoe één
man het oprechte idealisme
van miljoenen in dienst kon
stellen van eigen, misdadig
despotisme en daarbij de me
dewerking kon krijgen van
een geheime dienst, die in
wreedheid zeker niet onder
deed voor de Gestapo of de
SS. De misdaden van het Sta
linisme mogen dan niet op
conto geschreven worden van
de Marxistische doctrine, ze
zijn in elk geval in naam van
die doctrine begaan. De ge
schiedenis zal inderdaad haar
oordeel wel geven. Maar voor
zo'n oordeel is het nu nog te
vroeg. Medjejev laat dit, on
danks zijn Marxistische begin
selvastheid, trouwens wel
doorschemeren.
J. VERDIESEN.
R.A. Medjejev: Laat de ge
schiedenis oordelen. Uitgeverij
Paris-Manteau, Amsterdam f
39,50.
(Van onze redactie
buitenland).
PRESIDENT Richard
Nixon wil terug
naar het San Quen
tin, waarover zijn vriend
Johnny Cash zo lekker
links zingt. De misdadi
gers moeten weer „rot
and die in heli", totdat
de Amerikaane maat
schappij onder een nieu
we president zal consta
teren, dat zij „elke inch
van San Quentin haat",
d.w.z. totdat de rampza
lige politiek, die Nixon
nu begint, herroepen
wordt.
Zoals gemeld heeft
Nixon in een speciale
boodschap aan het
Amerikaanse congres
voorstellen voor een ge
nadeloze oorlog tegen de
misdaad ingediend,
waarin hij wederinvoe
ring van de doodstraf
eist met verplichte straf
fen, tot levenslang, zon
der vrijlating op ere
woord, voor handelaars
in heroïne en morfine.
Vier dagen daarvoor had
Nixon in een radiotoe
spraak schamper gespro
ken over „halfzachte
rechters" en had hij zich
gekeerd tegen de opvat
ting dat misdaad hoofd
zakelijk zou worden
veroorzaakt door sociale
onrechtvaardigheid.
Nixon zei dat zijn pro
gramma's ter bestrijding
van de misdaad goed
werken, maar dat hij nu
nieuwe wetten wil die
de gaten in het juridi
sche systeem dichten
waardoor tot dusver de
toepassing van de wet
wordt verzwakt.
„De enige manier om
de misdaad in Amerika
te lijf te gaan is de ma
nier waarop de misdaad
ons volk aanvalt - gena
deloos", zo verklaarde
hij.
Het meest omstreden
voorstel van de presi
dent, dat door liberalen
en groeperingen die voor
de burgerlijke vrijheden
strijden zeker verwor
pen zal worden, is het
herstel van de doodstraf
voor verraad in oorlogs
tijd, sabotage, en spio
nage.
De doodstraf zou
volgens Nixon auto
matisch moeten worden
toegepast „waar dit
wordt geëist", zoals bij
een misdaad onder ver
zwarende omstandighe
den waardoor ernstig ge
vaar ontstaat voor de
nationale veiligheid, of
doden vallen door mis
daden als verraad, ont
voering of het kapen van
vliegtuigen.
De doodstraf zou niet
moeten worden uitge
sproken wanneer er ver
zachtende omstandighe
den zijn, zoals de jeug
dige leeftijd van de be
klaagde, onvolwaardige
mentale capaciteit, of
het feit dat de misdaad
onder dwang gepleegd
is. Met zijn voorstel wil
de president de ophef
fing van de doodstraf
door het hooggerechtshof
ongedaan maken. Vorig
jaar stelde het hoogge
rechtshof dat de dood
straf op willekeurige en
grillige manier werd
toegepast-
Sinds 1967 is in de VS
niemand meer terechtge
steld, hoewel er in de
gevangenissen vorig jaar
600 ter dood veroordeel
den in dodencellen za
ten. Nixon zei dat de
scherpe terugval in het
uitvoeren van de dood
straf een van de kanten
is van de toegeeflijker
houding tegenover mis
daden de laatste tien
jaar.
Nixon kondigde ook
aan dat hij in de komen
de maanden wetsontwer
pen zal indienen ter be
perking van het ver
vaardigen en verkopen
van goedkope pistolen,
die bekend staan onder
de naam „speciaal voor
de zaterdagavond" en
gemakkelijk door misda
digers kunnen worden
aangeschaft. „Dit land
heeft hard gevochten en
zich grote opofferingen
getroost om een duurza
me vrede in de wereld
te bereiken. Vrede in de
wereld moet echter ge
paard gaan aan vrede in
ons eigen land", zei
Nixon. Of je die laatste
met hardheid kunt be
reiken is een grote
vraag.