eurs Jozef Stalin was de bloedigste despoot aller tijden en VAN ZEDEN - NAAR NATUURBEWAKING Russische historicus in onthullend en verbijsterend boek: Terug naar San Quentin pon bouwkunde S) AVO t BENZINE tanker ?E VISSER denkei HEEL ANDERS NATUUR J>0 en de 25 en stelt Ie werkkring? sollicitatie aan onze Desgewenst kunt u ben oriënterend I volgende nummer: 7 dse Brouwerijen lüEBOOM N.V' nt en behorend tot Allied \nkenconcern in Europe MEER MACHT STEVIG ANDERS Omstreden Zeshonderd Opofferingen Vest-Brabant egeleidend onderwijs Bergen op Zoom or zo spoedig mogelijk: ïging van de huidige leraar jstus 1973 schappelijke begeleiding, ur in het bezit van de akte rekkingen omvatten een vol. ektaak. 8 dagen te richten aan het g 25, Bergen op Zoom. >n gaarne verstrekt door de 01640-3 50 91. ILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PE L NGEN PE L NGEN INGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILING ÊILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN Toen vorige maand in de staten van Brabant een nieu we provinciale kampeerver- ordening werd aangenomen, ging daarmee de oude veror dening voorgoed de archieven in. Die oude verordening was nog niet zo bijzonder oud. Ze dateerde van 1952 en in de huidige statenvergadering zitten nog zes leden alle maal van de KVP die er destijds hun goedkeuring aan gaven. Zonder slag of stoot ging het stuk er niet door. Er ontspon zich een levendig gevecht tussen de KVP-frac- tie onder leiding van mr. E. Sassen, een begaafd redenaar die het altijd had over „mijn politieke vrienden en ik", en de fractie van de PvdA, aan gevoerd door de Bergen op Zoomse socialist P. Ratsma. Dat gevecht ging niet over het vrij kamperen op het boerenerf, waaraan de staten van Brabant vorige maand hun aandacht voornamelijk hebben besteed, maar over de vraag, of de verordening al dan niet moest verbieden, dat „meer dan één echtpaar, dan wel 'n echtpaar te zomen met kinderen nan 12 jaar of ouder" in één slaapruimte zouden kamperen. De toen ook allesbeheersende KVP- fractie won het gevecht en kreeg middels een amende ment-Sassen zelfs gedaan, dat de leeftijdgrens van de kinderen werd verlaagd tot 10 jaar. Voor een aantal KVP'ers was dat nog te erg, want zij wilden die grens gesteld zien op 6 jaar. Maar zelfs mr. Sassen schrok daar voor terug. Bij de verdedi ging van zijn amendement zei hij: „Nu is de grens van 10 jaar, die in mijn amende ment is voorgesteld, een grens, die niet eens al mijn politieke vrienden geheel en al kan bevredigen, maar waarbij men toch, als men in een verordening als deze een al gemene grens moet stellen, meent de verantwoordelijk heid te kunnen aanvaar den". In dat laatste school pre cies het meningsverschil tus sen de KVP'ers en de socia listen: wie is verantwoorde lijk voor het handhaven van een „goed zedelijk gedrag" onder het tentzeil en wie maakt uit wat een goed ze delijk gedrag is, de overheid of de kampeerder? Voor geen van de twee kempende partijen was dat een onbeantwoorde vraag. Ratsma, die de discussie in de staten opende, zei over deze kwestie: „Hier moeten de ouders beoordelen, wat in dezen moet worden toegela ten, en zeker niet de over heid." Maar daar was de KVP en dat betekende in dit geval ook het hele college van G.S. het nolslagen mee oneens. Gedeputeerde drs. A. v.d. Poel antwoordde als volgt: „Wij zijn en blijven van me ning, dat het bij elkaar over nachten, ook ai is dat maar tijdelijk, te genaarlijk is om toe te staan. Men wil in dit opzicht de mensen de vrij heid geven, maar men geeft aan een klein kind ook niet de vrijheid om met een scheermes te opereren. Er is nu eenmaal een zekere vrij heid, die in het belang van de mensen zelf enigszins aan banden moet worden ge legd". En KVP-fractievoor- zitter mr. Sassen zijn amen dement inleidend, sprak: „Bij de discussie is gebleken, dat sommige leden, waarvan ons geacht medelid de heer Ratsma zich nu de tolk heeft gemaakt, van mening zijn, dat deze bepaling beter zou kunnen worden gemist, ter wijl vele andere leden op het standpunt staan, dat de leef tijdsgrens nan 12 jaar eer dient te worden verlaagd dan dat zij zou kunnen worden gemist. Mijn politieke vrien den en ik huldigen het laat ste standpunt". Weliswaar toonde Sassen „alle begrip" voor andermans standpunt en hij zei, dat zijn politieke vrienden en hij zich niet het stempel van betere mensen ruilden opdrukken, maar zijn „grote bezorgdheid voor de openbare zeden", maakte het standpunt van zijn fractie onwrikbaar! Nu moet er voor alle eer lijkheid bij genoteerd wor den, dat het kamperen in de vijftiger jaren nog heel an ders bekeken werd dan nu. Dat blijkt alleen al uit het feit, dat de verordening was bedoeld, zoals uit de officiële benaming blijkt, tot regeling van „het kampeervraagstuk". Het ontwerp werd de staten voorgelegd te zamen met en kele lijvige rapporten, waar uit een afwerende houding spreekt en angst uoor de los bandigheid, die rnel eens over het goede Brabant zou kunnen losbarsten. In een van die rapporten wordt over het ethisch-culturele aspect van kampeercent ra in de provincie genoteerd: „De aanwezigheid van kampeer- centra in landelijke gebieden zal vaak tot conflicten kun nen leiden, in het bijzonder door het contact van stedelij ke bevolking met de platte landsbewoners. De plattelan der begrijpt vaak de menta liteit van de stedeling niet, noch de behoefte aan vakan tie en de wijze van vakantie besteding. Omgekeerd kent de stadsbewoner de platte landsbewoner slecht, heeft hij vaak een andere levens beschouwing en is hij meer nog dan anders omdat hij met vakantie is geneigd zich vrijer en ongebondener te gedragen. Het is daarom noodzakelijk dat de nodige garanties morden verkregen ter bescherming van de plat telandsbevolking en de bona fide vakantieganger ten op zichte van elkaar, doch ook van de vakantiegangers ten opzichte van hun medeva kantiegangers. Een en ander geldt uiteraard in bijzondere mate voor die gebieden, waar de christelijke levens beschouwing dominerend is en dus ook voor het Katho lieke Zuiden". Het meest opvallend is misschien wel, dat het argu ment van de stedeling die het platteland niet (meer) kent ook vorige maand in de statenzaal weer te horen was. Toen niet om ze van elkaar gescheiden te houden of ze alleen heel voorzichtig op elkaar los te laten, maar juist om ze dichter bijeen te brengen. En de bedenkingen ertegen stoelden minder op de moraal, dan op de zorg voor de kwetsbare natuur. Zo gaat dat, in pak-weg twintig j aar. TOON KLOET. ]|oy Medjejev, de schrijver van „Laat de geschie denis oordelen", is 48 jaar. Hij studeerde filosofie aan de universiteit van Lenin grad. Na een korte loopbaan als leraar werd hij wetenschap pelijk medewerker aan de Academie van Wetenschap pen. Het roemruchte twin tigste partijcongres in 1956 verhaastte zijn overgang naar de geschiedwetenschap. Hij werd lid van de partij en begon aan een diepgaan de studie van de Sovjetge schiedenis. Een van zijn brieven, bestemd voor het blad Kommoenist, kwam langs onduidelijke wegen in het Westen terecht. Dat kostte hem zijn partijlid maatschap. Hij gaf toestem ming tot publikatie van zijn boek buiten de Sovjet-Unie nadat hij er zich van ver zekerd had dat de uitgeve rij in kwestie een uitsteken de reputatie had op het ge bied van de historische wetenschap. |u ik inlichtingen ontvangen rijblijvend gesprek fen omtrent de tie: de cifdelinc]» iiiiinmfTr"""""'"""1 |r LAND N.V. IDNUMMER 117 3ENBOSCH.5 Ondanks de felheid waarmee Nikita Chroestjev op het twintigste partijcongres in 1956 de misdaden van Stalin aan de kaak stelde en ondanks de verbijste rende voorbeelden van diens despotisme, zijn er later weer veel pogingen ondernomen om de „fouten" van ie dictator te bagatelliseren of ze voor een deel te rechtvaardigen. vreden en politiek weifelende elementen om zich heen en valt openlijk de partijpolitiek van industrialisatie en collecti visatie aan". De kunst om met handige formuleringen en ver draaiingen van een politieke mug een ketterse olifant te maken, zou kenmerkend wor den voor Stalins tactiek. Hij vond een jargon uit dat er zich uitstekend toe leende om met quasi-ideoiogische argu menten elke tegenstand en elke tegenstander te liquideren. onderhouden van (heenlopende mensen, pt bedrijf. job. jitstekende bn beschikken en over lijhouden van de sn archivering en het tapporten krijgt u nog Eebron voor onze jktie schatten we u wel vijl we ook een flinke Iten. Ook zien we u I steno-diploma of Ihandels- pré zijn. Zo verklaarde het Chinese Volksdagblad in 1963 dat Stalins fouten nuttig waren, omdat ze een les betekenden SPROOKJES voor andere communisten. „In de loop van de strijd om tie contrarevolutie uit te roeien," aldus het blad, „strafte Stalin vele contrarevolutionairen terecht, maar onschul dige mensen werden ook bij vergissing veroordeeld. In 1937 en 1938 werden deze fouten gemaakt in de strijd tegen de contrarevolutie." Onzin, zegt Roy Medjejev. Stalin was zelf een misdadige contrarevolutionair en zijn af schuwelijke despotisme heeft enorme schade toegebracht hn de ontwikkeling van de socialistische opbouw in de S«vjet-Unie en aan het presti- te van dit land in het Westen- 'itiljejev is een historicus die la de Sovjet-linie woont. Hij Is ook een Marxist. Hit verklaart zijn opvatting Priori dat het despotisme en terreur onder Stalin toeval- "Se vervormingen waren van fundamenteel gezond stel- s/'- Hij ontkent echter na drukkelijk dat Stalin uitslui- end „fouten" zou hebben ge haakt. Het waven misdaden, tij. Gruwelijke, tirannieke Misdaden die in de geschiede- '|s hun weerga niet vinden en 'aarvan miljoenen goede Sov- 1 '"burgers het slachtoffer zijn worden. „Laat de geschiede- oordelen" heet Medjejevs "alyse van het Stalinisme. 8t boek is nu ook (na een uva"kelijke bewerking m ft Engels) in Nederlandse j!!f verschenen en het ™tt een minutieus gedocu- fnteerde beschrijving van zich tijdens het bewind i ®balin in de Sovjet-Unie ie ?fSespeeld. Veel beken- feiten vindt men er in L,1ju1 maar daarnaast onthult het oen aantal gebeurtenissen C^l'banden waarvan men in 1ly Westen tot nu toe geen roioeden kon hebben. J 7>n heeft het altijd doen in"™men alsof hij door Le- "i beschouwd werd als diens natuurlijke opvolger. Niets is minder waar, zegt Medjejev. In 1922 en 1923 drukte Lenin zich in steeds negatiever be woordingen over Stalins acti viteiten uit. Maar met zijn ka rakteristieke ongevoeligheid en grofheid maakte Stalin misbruik van Lenins ziekte om deze laatste te isoleren en onkundig te laten van zijn ei gen bedenkelijke manipula ties. De vrouw van Lenin, Kroepskaja, werd op zekere keer zo onbeschoft door hem behandeld dat ze zich schrifte lijk bij Kamenev beklaagde. Lenin hoorde pas later van deze zaak. Hij schreef toen een brief aan Stalin waarin hij eiste dat deze zijn veront schuldigingen aan Kroepskaja zou aanbieden. Na de dood van Lenin trok Stalin geleidelijk aan meer macht naar zich toe. Hij ont week de discussie en maakte handig gebruik van de tegen stellingen in de partij om zijn persoonlijke positie en macht te versterken. Trotski werd uit de partij gezet en verban nen, zogenaamd om zijn „link se" afwijkingen- Daarna kwa men de „rechtse" ketters (Boecharin, Rykov, Tomski) aan de beurt. Ze waren het niet eens met de manier waar op Stalin de Koelakken wilde aanpakken omdat zij de graanleveranties zouden sabo teren. Hun afwijkende opvat tingen waren voor Stalin een dankbare aanleiding om hen van de vreemdste dingen te beschuldigen. ,.De anti-partij- groep van Boecharin". heette het, „ver-zamelt al de onte- Medjejev toont aan dat in feite Stalins foutieve politiek er de oorzaak van was dat in het begin van de dertiger ja ren tienduizenden boeren de hongerdood stierven en hon derdduizenden naar de steden vluchtten, met als gevolg een totaal ontwrichte economie. Toen een hoge partijfunctio naris Stalin de afschuwelijke situatie onder ogen bracht, maakte deze hem uit voor een sprookj esverteller. In 1928 worden in Mos kou de eerste openbare pro cessen gevoerd. De beschul digden zijn mijningenieurs. Aanklager is Andrej Vysjinks- ky, die na de tweede wereld oorlog de Sovjet-Unie zal vertegenwoordigen in de Ver enigde Naties. De beklaagden worden beschuldigd van sabo tage. Sommigen krijgen de doodstraf, anderen worden tot lange gevangenisstraffen ver oordeeld. Stalin proclameert een grootscheepse actie tegen de saboteurs in andere be drijfstakken. Er volgen een aantal politieke processen die een kettingreactie van repres sie teweegbrengen. Het hele land ziet plotseling zwart van de contrarevolutionairen en er zijn rechtbanken te weinig. Stalins macht groeit en groeit. Hij timmert ijverig aan zijn persoonlijke image. De ver heerlijking van zijn persoon neemt absurde vormen aan- Hij wordt de grote leider en leraar, die man die alle weten schappen beheerst en door zijn genie het Sovjet-volk moet leiden over de weg naar het socialistische paradijs. Ook voormalige opposanten beginnen mee te zingen in het koor van loftuitingen. Zinov- jev, Kamenev, Boecharin en andere oppositieleiders publi ceren artikelen waarin zij nog eens bekennen dat zij zich vergist hebben, terwijl de „grote leider van de werkers over de hele wereld", kame raad Stalin, altijd gelijk heeft gehad. Overal verschijnen por tretten van Stalin, maar nie mand ziet de grote leider per soonlijk. Vanuit zijn werkka mer in het Kremlin verdoemt en verkettert hij, of prijst al naar gelang zijn humeur degenen die voor hem krui pen. De angst krijgt het hele land in zijn greep. Uit wat Medjejev schrijft kan men op maken dat er in het midden van de dertiger jaren in de Sovjet-Unie alleen maar spion nen of bespioneerden waren. Er zijn niet genoeg gevange nissen meer om de beklaagden te herbergen. Martelingen zijn aan de orde van de dag. Par tij- en staatskaders worden gedecimeerd. En dit alles in naam van de Leninistisch- Marxistische beginselen. Tussen 1936 en 1938, zegt Medjejev, brak Stalin alle re cords op het gebied van de politieke terreur. „De verban ningen van Cornelius Sulla brachten verscheidene duizen den Romeinen de dood. Tien duizenden kwamen om onder Ik weet nog goed hoe sterk zij waren toen de leugen heer en meester was. Over alles gleed een schaduw van angst. Angst drong tot iedere verdieping door. Lang zaamaan maakten zij de mensen gedwee en druk ten op alles hun stempel, leerden te schreeuwen als men zou moeten zwijgen. Te zwijgen als men zou moeten schreeuwen. Jevtoesjenko. STALIN. tirannieke keizers, als Tiberi us, Caligula en Nero. Tijdens de terreur der Jacobijnen wer den volgens berekeningen van een Amerikaans historicus, 17.000 mensen door revolutio naire tribunalen naar de guil lotine gestuurd. De Stalinisti sche terreur had op veel gro ter schaal plaats. Volgens de voorzichtigste schattingen werden in de jaren 1936-1939 vier tot vijf miljoen mensen aan repressie onderworpen. Tenminste vier- tot vijfhon derdduizend van hen voor al hoge functionarissen werden geëxecuteerd. De rest kreeg lange gevangenisstraf fen"- Dit waren geen stromen van bloed, maar rivieren van bloed, zegt Medjejev en hij voegt er aan toe dat men als vaststaand feit mag aannemen dat geen der tirannen en des poten uit het verleden zoveel landgenoten vervolgde en ver nietigde. Sommigen wilden graag ge loven dat Stalin maar opper vlakkig van de terreur op de hoogte was en dat in feite een aantal misdadige elemen ten binnen de geheime poli tie voor de martelingen en executies verantwoordelijk was. Aan de hand van een verbluffende hoeveelheid do cumentatiemateriaal toont Medjejev aan dat Stalin alle touwtjes stevig in handen had en dat alle bevelen in feite van bovenaf kwamen. Aan de andere kant rekent hij af met Chroestjevs stellingname, als zou alleen Stalin voor de ter reur verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Met name Mo- lotov en Kaganovitsj, zegt hij hebben een aantal executie bevelen van Stalin met een forse handtekening bevestigd. Voor Vysjinski, in de vijftigei jaren bekend om zijn „njet" in de Verenigde Naties, heeft hij helemaal geen goed woord over. Hij was een gewetenloze misdadiger, zegt Medjejev, evenals Beria, die na de dood van Stalin door het nieuwe driemanschap werd geëxecu teerd. Uiteraard staat de au teur ook uitvoerig stil bij de oorlogsjaren, die de Sovjet-dic tator tot een voorzichtiger koers dwongen maar waarin eveneens genadeloze executies plaatsvonden van bijvoor beeld legercommandanten die niet aan Stalins verwach tingen hadden voldaan. Medje jev noemt ook in dit verband tientallen namen en feiten. De meeste moeite heeft de auteur blijkbaar met de jaren na de oorlog. Terwijl de volksdemo cratieën zich vormden (of be ter: door Moskou gevormd werden) liet Stalin vijf miljoen mensen in eigen land deporte ren. De helft van de Krimtar- taren, merendeels oude mensen en kinderen, kwam daarbij om. Maar intussen woedde de Stalinistische terreur op de zelfde wijze in Hongarije, Roemenië, Bulgarije en Oost- Duitsland. Medjejev geeft geen ant woord op de vraag hoe dit mogelijk was. Want een van beide: de regeringen van de Oostbloklanden namen de Stalinistische methodiek in al le vrijheid over, of de onvrij heid in die landen was onmid dellijk al zo groot dat zij geen enkel verweer hadden tegen Stalin en diens handlangers. Uiteraard was dit laat3te het geval. Medjejev is in zijn oor deel over de naoorlogse Sov jet-politiek overigens onbe- vangener en objectiever dan vele niiet-Marxisten in het Westen. Hij legt een onmid dellijk verband tussen het Ko- rea-avontuur en de harde, sta linistische lijn- Stalin trachtte in binnen- en buitenland alles en iedereen onder controle te krijgen, zegt hij. Maar velen waren blind en doof voor de werkelijkheid. In dit verband is het trouwens interessant te vermelden (al doet Medjejev dat niet) dat een blad als De Waarheid bij de dood van Sta lin een paginagroot portret van hem bracht met daarnaast een artikel waarin het de „va der der volken" op de meest larmoyante manier uitluidde. „i. CHROESTJEV. Medjejev mag gelijk hebben wanneer hij zegt dat er geen oorzakelijk verband bestaat tussen de Marxistisch-Leninis- tische doctrine en de misda den van Stalin. Andere leiders hadden het inderdaad anders en beter kunnen doen. Niette min blijft de vraag hoe één man het oprechte idealisme van miljoenen in dienst kon stellen van eigen, misdadig despotisme en daarbij de me dewerking kon krijgen van een geheime dienst, die in wreedheid zeker niet onder deed voor de Gestapo of de SS. De misdaden van het Sta linisme mogen dan niet op conto geschreven worden van de Marxistische doctrine, ze zijn in elk geval in naam van die doctrine begaan. De ge schiedenis zal inderdaad haar oordeel wel geven. Maar voor zo'n oordeel is het nu nog te vroeg. Medjejev laat dit, on danks zijn Marxistische begin selvastheid, trouwens wel doorschemeren. J. VERDIESEN. R.A. Medjejev: Laat de ge schiedenis oordelen. Uitgeverij Paris-Manteau, Amsterdam f 39,50. (Van onze redactie buitenland). PRESIDENT Richard Nixon wil terug naar het San Quen tin, waarover zijn vriend Johnny Cash zo lekker links zingt. De misdadi gers moeten weer „rot and die in heli", totdat de Amerikaane maat schappij onder een nieu we president zal consta teren, dat zij „elke inch van San Quentin haat", d.w.z. totdat de rampza lige politiek, die Nixon nu begint, herroepen wordt. Zoals gemeld heeft Nixon in een speciale boodschap aan het Amerikaanse congres voorstellen voor een ge nadeloze oorlog tegen de misdaad ingediend, waarin hij wederinvoe ring van de doodstraf eist met verplichte straf fen, tot levenslang, zon der vrijlating op ere woord, voor handelaars in heroïne en morfine. Vier dagen daarvoor had Nixon in een radiotoe spraak schamper gespro ken over „halfzachte rechters" en had hij zich gekeerd tegen de opvat ting dat misdaad hoofd zakelijk zou worden veroorzaakt door sociale onrechtvaardigheid. Nixon zei dat zijn pro gramma's ter bestrijding van de misdaad goed werken, maar dat hij nu nieuwe wetten wil die de gaten in het juridi sche systeem dichten waardoor tot dusver de toepassing van de wet wordt verzwakt. „De enige manier om de misdaad in Amerika te lijf te gaan is de ma nier waarop de misdaad ons volk aanvalt - gena deloos", zo verklaarde hij. Het meest omstreden voorstel van de presi dent, dat door liberalen en groeperingen die voor de burgerlijke vrijheden strijden zeker verwor pen zal worden, is het herstel van de doodstraf voor verraad in oorlogs tijd, sabotage, en spio nage. De doodstraf zou volgens Nixon auto matisch moeten worden toegepast „waar dit wordt geëist", zoals bij een misdaad onder ver zwarende omstandighe den waardoor ernstig ge vaar ontstaat voor de nationale veiligheid, of doden vallen door mis daden als verraad, ont voering of het kapen van vliegtuigen. De doodstraf zou niet moeten worden uitge sproken wanneer er ver zachtende omstandighe den zijn, zoals de jeug dige leeftijd van de be klaagde, onvolwaardige mentale capaciteit, of het feit dat de misdaad onder dwang gepleegd is. Met zijn voorstel wil de president de ophef fing van de doodstraf door het hooggerechtshof ongedaan maken. Vorig jaar stelde het hoogge rechtshof dat de dood straf op willekeurige en grillige manier werd toegepast- Sinds 1967 is in de VS niemand meer terechtge steld, hoewel er in de gevangenissen vorig jaar 600 ter dood veroordeel den in dodencellen za ten. Nixon zei dat de scherpe terugval in het uitvoeren van de dood straf een van de kanten is van de toegeeflijker houding tegenover mis daden de laatste tien jaar. Nixon kondigde ook aan dat hij in de komen de maanden wetsontwer pen zal indienen ter be perking van het ver vaardigen en verkopen van goedkope pistolen, die bekend staan onder de naam „speciaal voor de zaterdagavond" en gemakkelijk door misda digers kunnen worden aangeschaft. „Dit land heeft hard gevochten en zich grote opofferingen getroost om een duurza me vrede in de wereld te bereiken. Vrede in de wereld moet echter ge paard gaan aan vrede in ons eigen land", zei Nixon. Of je die laatste met hardheid kunt be reiken is een grote vraag.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1973 | | pagina 19