Maas
„KLIMMEN IS
GAVE GODS"
(VEDETTEN
IVAN DE WEG!
Schout
mieuw
impioen
lonore
feefs
ikent
iar bij
nü
sport
10
liters. Ook haar dres-
ras uitstekend. Zij liet
t springen echter een
■eekjes vallen en eindig-
98,5 punt. Op de derde
nestelde zich Adri den
met het paard Ravel],
Oranjeruiters met 95
De dressuur van deze
atie, zowel als het
n lagen in hun totali-
schts een fractie onder
an zijn voorgangsters.
Zwinruiters in 1972
kampioen waren,
wel uit het feit, dat van
eelnemers van deze lan-
rijvereniging er vijf
eerste tien finishten,
er slechts een werd
zen. De landelijke rij-
'ing Hulst met 6 deel-
had er drie bij de
tien en er werd er een
[gewezen. De Oranjerui-
idden van hun vijf deel-
er een bij de eerste
in er werden er drie
;zen. Deze dag werd be-
met een keurig gereden
sel, waaraan alle deelne-
Jhun medewerking ver-
jn onder commando van
«r P. Riemens, instruc-
de Zwin-ruiters.
(Van onze
sportmedewerker)
Wen - hulst jo
at het crossfenomeen van
Hulsterse atletiekverenl-
die vorige week zondag
rlands crosskampioen
in de categorie A-junio-
greep gistermiddag zijn
ie Nederlandse titel. Tij
de Nederlandse indoor-
lioenschappen, die plaatS"
en in de Groenenoordhal
^eiden, veroverde Schout
Nederlandse titel op d«
meter. Hij verbeterde
het Nederlands record op
I afstand met maar lieöt
ien seconden. Zijn tijd
ioeg 8.28.4 min. R. Thys
AVR werd tweede in een
van 8.44 min. Was het
ge week in café De Ster
I tuist, het clublokaal van de
tterse atletiekvereniging,
groot feest ook zondaga-
1 waren er weer heel wat
porters en belangstellenden
vezig om de tweevoudige
.pioen de hand te drukken,
dolgelukkige trainer Van
van de RKHAV: „Het is
don een jongen met klas-
«Ondanks dat hij in de in-
•wedstrijden niet veel er-
pg heeft". Het feest werd
ook direct na het bekend
den in het clublokaal mge-
Trainer Van Rie die we-
omstandigheden niet naar
■den mee kon, was onge-
ifeld de gelukkigste man.
feest dat na de thuis-
pst van Jo Schout nö£ vcW
in beslag nam.
■izoen.
W. Colsen uit Clenge he
igens drukke we,rkz+rainf,t
Ei zijn functie als Lefe-
fn de Clingse volleybal^,
king CVC moeten Pe_e_ het
„ENGEL VAN
DE BERGEN"
(Van onze speciale verslaggever)
Charly Gaul woog slechts 58 kilo, een lichtgewicht met ranke beentjes en
een tenger postuur. Hij leek in de verste verte niet op een krachtpatser. Naast
fraai gebouwde atleten als Rik van Steenbergen, Rik van Looy en Gercole Bal-
dini viel hjj in het niet. Maar op de een of andere wijze beschikte Charly over
mysterieuze krachten. Waar hij die vandaan haalde weet alleen de goede God.
Zodra de bergen in zicht kwamen en zodra het weer zo slecht werd dat men zich
in het voorgeborchte van de hel waande, veranderde Charly in een kleine
duivel. Favorieten tuimelden van hun voetstuk, het klassement werd door
elkaar gegooid en na Charly's aankomst viel onveranderlijk een grote pauze eer
de anderen in zicht kwamen. Op zulke dagen werden ze vernederd, want in
regen, hagel, sneeuw en koude reed Charly fenomenaal. Ontketende natuur
elementen inspireerden hem op bijzondere wijze.
jniimmiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!
(tomen om zijn ,en.
•er met een jaar te v
n. Honore Neefs maakte
kend tijdens een con
|>nd.
Het geweldige applaus0^,
rstreepte nogmaals de „g.
nheid van alle spelers. r
mdien verwacht het bes
ft door de zekerheid er g
3 stimulans voor de v\t
fn komen, in het l<*en
(Van onze
sportmedewerker!
CL1NGE In tegenstelling
andere berichten Ml®
stuur van de voetbalver e
ig Clinge en trainer Hon
!efs tot overeenste^,,
De verseinden die hij over
brugde zijn uniek in de ge
schiedenis van de wielersport.
Hij vlinderde met vederlichte
pedaaltred over de hoogste
toppen van de Alpen, Pyrenee-
en of Vogezen en spoedig
kreeg Charly de bijnaam „En
gel van de bergen". Zijn weer
galoos knappe prestaties spre
ken nu nog tot de verbeelding.
Welk een klasse moet Gaul
niet gehad hebben Zijn ere
lijst is weliswaar niet zo groot
maar de ronden die hij won
zijn onvergetelijk.
Bijvoorbeeld de Ronde van
Italië '56. Bij de start zag het
er somber uit voor de „Engel
van de bergen". Hij had de ge
woonte getrouw heel weinig
getraind en een arts stelde
vast dat zijn bloeddruk niet in
orde was. Zestien etappes gin
gen voorbij zonder dat Gaul
van zich deed spreken. Zelfs
op de Stelvio, de hoogste berg
pas van Europa, bleef de ver
wachte aanval uit. Op dat mo
ment geloofde niemand meer
in Gaul. „Hij had in het alge
meen klassement immers een
achterstand van 16.05 minuten.
Dan brak vrijdag de 8e juni
aan. De dag waarop de Dolo-
mietenrit Merano-Trente gere
den werd. Afstand 242 km met
4 hoge cols. De finish lag op
de top van de Monte Mondone
na een klim van 14 km. Het
weer was slecht en gaandeweg
die dag zouden de omstandig
heden alsmaar verslechteren.
Kenners en volgers keken met
zorgelijke gezichten naar de
inktzwarte wolken die zich
®ven de bergtoppen samen-
Pakten. Maar Charly was in
era best humeur. Hij voelde de
hskoude regen als een streling.
was immers zijn weer. De
tegen gaf hem moed. Op de
eerse tde beste col, de Costa-
'"fsa, demarreerde Gaul dan
"iemand kon hem volgen.
een ommezien was hij uit
verdwenen en Gaul
de top met royale
Maar in de afda-
hem de schrik om
remmen functio-
niet. Met een voet
"e grond en soms met een
als rem op het achterwiel
tte Charly tooh heelhuids
b vv- wtany
L L" ^aar de voorsprong
!"J op de Costalunga had
j -, ging verloren. Op
innn P van de tweede col. de
meter hoge Rolle, zagen
de verbaasde volgers hem toch
weer als eerste doorkomen.
Hoe hij het klaarspeelde was
een raadsel, maar bergop reed
hij ongelooflijk hard. Zo hard
zelfs dat de befaamde Spaanse
klimmer Frederico Bahamon-
tes drie minuten had moeten
toegeven. Er volgde weer een
afdaling en behalve de grote
handicap van de defecte rem
men kreeg Gaul tot overmaat
van ramp twee lekke banden.
Niet minder dan 13 minuten
verloor hij daarmee. Het was
alsof de „Engel" met z'n riva
len speelde. Want op de derde
col bereikte hij opnieuw als
eerste de top. Gaul had tot
dusverre twintig minuten ver
loren en niettemin reed hij aan
de leiding. Zijn moreel was
onverwoestbaar. Hij gaf er niet
om dat in de afdaling de drie
Italianen Monti, Defillippis en
Padovan hem voorbij reden.
Geen nood, ginds lag de Monte
Bondone, daar zou hij nog
eenmaal toeslaan.
De karavaan of wat daar nog
van over was, bereikte nu het
Brentadal. Daar woei een ijs
koude wind met orkaamkracht
pal tegen. Het regende zeer
hard en door de opkomende
mist werd het zicht spoedig
minder dan 5 meter. Eer de
renners de voet van de Bondo
ne bereikt hadden was het
aardedonker. In de berghutten
langs de route brandde licht.
Charly zag plotseling de drie
Italianen voor zich. Toen hij
ze passeerde reageerden Defi-
lippis en Padovan niet meer, zo
uitgeput waren ze. Monti werd
500 meter verder gelost. Char
ly was, zoals de hele dag, weer
moederziel alleen in zijn strijd
tegen de elementen.
Hij klom na zovele slopende
uren nog wonderbaarlijk goed.
Maar op 3 km van de finish
kwam hij in. een sneeuwstorm
terecht. Zijn oogleden bevro
ren en zijn rug werd een ijs
klomp. Even werd het zwart
voor z'n ogen, maar de „En
gel" reed in z'n onderbewust
zijn verder en verder. Toen hij
tenslotte de finish passeerde
wankelde hij. Armen vingen
hem op en daarna werd het
nacht om hem heen. Men
droeg de bewusteloze Gaul in
een berghut waar hij in warme
dekens gewikkeld werd. Spoe
dig kwam hij weer bij z'n po
sitieven en hoorde dat hij de
rose trui veroverd had. Acht
minuten na Gaul was Fantini
gearriveerd. Magni werd 3 op
11.35 minuten, Coletto 4 op
bijna een kwartier en Baffi 5
op 20 minuten. Het was een
vreselijke dag geweest. 43 ren
ners hadden de strijd gestaakt.
Van degenen die deze mon
sterlijke etappe hadden uitge
reden, hadden velen in auto's
gezeten of in hutten langs de
weg en waren daarna weer
door auto's bijgetrokken. Het
zicht was immers maar een
paar meter. Vrijwel alle Italia
nen waren de Monte Bondone
opgeduwd. Desondanks was de
drager van de rose trui, Forna-
ra, op 2 km van de aankomst
van zijn fiets gevallen. Het
drama was daarmee compleet.
Dank zij deze uitzonderlijke
prestatie won de „Engel" zijn
eerste grote ronde. Negen uur
lang had hij in onmenselijke
weersomstandigheden stand
gehouden. Ware het niet dat
hij door lekke banden en wei
gerende remmen vele minu
ten verloren had dan zou het
slagveld dat hij aanrichtte niet
meer te overzien zijn geweest
„Klimmen," zegt Charly nu,
„is een gave Gods. Je kunt het
niet leren." Dat is ook zo. Er
zijn meer renners die hard
naar boven rijden, zoals Eddy
Merckx. Maar hij doet dat „op
de macht" met z'n grote ver
snelling. Merckx klimt door
gaans in het zadel. De echte
„berggeiten" zoals Gaul, Julio
Jiminez en Bahamontes
staan kilometers lang in hun
fiets. Ze kunnen plotseling
versnellen een „gat slaan" zo
als dat in vaktermen heet.
Merckx moet het hebben van
een „gelanceerde" klim. In
hoog tempo beginnen en dit
handhaven. Charly Gaul was
gebouwd voor de bergen, 1
meter 73 groot en een vormge-
wicht van 58 kilo. De „Engel"
had een uitzonderlijk lage pols
slag, rond 40 per minuut.
De geschiedenis heeft meerde
re begaafde klimmers gekend.
Gino BartaLi, Vincente Truba,
René Vietto, om er slechts en
kelen te noemen. Geen van
hen kon in barre omstandighe
den zulk „onheil" aanrichten
als Gaul dit deed. Ook al had
hij in het klassement een grote
achterstand, als het weer om
sloeg, telden 5 of 10 minuten
niet meer voor Charly. Dit was
ook het geval in de Ronde van
Frankrijk van 1958. De 45e
Tour startte in Brussel en na
een week lag Charly al een
kwartier aohter. De Franse fa
vorieten Anquetil en Bobet
alsmede de sterke Italiaan
Nencini, stonden er heel wat
beter voor. In de individuele
tijdrit te Chateaulin zorgde de
onberekenbare Gaul echter
voor een sensatie, ghij won die.
tijdrit van 46 km vóór de gro
te specialist Jacques Anquetil.
Ook de tijdrit op de Mont
Ventoux werd een prooi voor
Gaul en plotseling behoorde
hij weer tot de favorieten. Zijn
r. In zijn plaats is d0, jnet
[stuur van CVC als t eei
j de dames benoemd de
Duys uit Clinge. De
illeyballers worden 6e
lor A. Suy uit Clinge.
utrh, c i
uauj tijdens zijn ereronde in het „Pare des Princes" in Parijs.
HBS
0 Charly Gaul tijdens de beklimming van een van de vele cols die de ronde van Frankrijk telt. In zijn wiel Jan Nolten ook een „wonderkind van de bergen".
Nolten's carrière heeft, evenals die van Gaul niet lang geduurd.
achterstand op de gele trui be
droeg nog slechts 3.45 minuten.
Eén dag later echter dreigden
duistere machten met hem af
te rekenen. Bij de start in Car-
pentras bleek de voorband van
Gauls fiets te zijn doorgesne
den. Hield deze sabotagedaad
een waarschuwing in Charly
lachte erom. De mecanicien
herstelde de schade en voort
ging het, op weg naar Gap. Na
50 km gebeurde het onheil
dan. Plotseling brak het voor
kamwiel van Charly's fiets.
Marcel Ernzer was gelukkig in
de buurt en op diens fiets ging
Charly verder. Maar deze fiets
was Charly veel te groot. Hij
kon er niet op rijden. „Mijn
fiets, mijn fiets", schreeuwde
de „Engel" wanhopig. Maar de
mecaniciens waren nog bezig
de schade te herstellen. Intus
sen hadden de Fransen het of
fensief geopend. Charly bleef
achter. De saboteurs hadden
hun werk goed gedaan. Ach
teraf bleek, dat ook de fiets
van Bonzan, 'n knecht van
Gaul, eenzelfde mankement
vertoonde. Er was dus sprake
van opzet. In zijn haast om de
achterstand goed te maken
verloor Gaul in de afdaling
van de col Foreyssase de
macht over 't stuur. Hij viel en
Ernzers fiets werd gekraakt.
Moedeloos ging Gaul langs de
kant van de weg zitten. Vele
minuten later „arriveerden de
mecaniciens met zijn eigen
fiets. Bij de finish in Gap werd
tenslotte de schade in het klas
sement opgenomen. Gaul had
11 minuten verloren. De Fran
sen haalden opgelucht adem.
Eindelijk waren ze verlost van
die duivelse Gaul, wiens scha
duw over al hun acties had
gelegen. De Tour leek nu meer
dan ooit in een onderonsje van
de Franse favorieten te eindi
gen Raphael Geminiani
droeg de gele trui en Jacques
Anquetil bezette de derde
plaats in het klassement.
Twee dagen later op 1350 me
ter hoogte in Briancon aange
land, wachtte de renners nog
een bergetappe van 219 km
met 5 cols, de rit Briancon-Aix
les Bains. Charly Gaul was 's
ochtends vroeg al uit de veren.
Hij lrèek door het raam van
zijn hotelkamer naar buiten en
zag in de verte de toppen van
de Galibier en de Lautai^et in
nevels gehuld. In Biancon
scheen die ochtend echter nog
de zon: Het was er broeiend
warm. Gaul luisterde naar de
nieuwsberichten: de omroeper
voorspelde onweer in de ber
gen. Op slag werd Gaul ner
veus. In zijn brein rijpte een
plan. Als het ging regenen zou
hij misschien toch nog
De start van de etappe was om
9 uur. Het zag er aanvankelijk
niet naar uit dat nog veel zou
gebeuren. Velen dachten dat
het eindklassement immers al
„gemaakt" was. Een groot pe
loton reed in een traag tempo
paar de top van de eerste col,
de Lautaret. Tijdens de klim
voelde Gaul de eerste regen
druppels op zijn armen en be
nen. Het weer sloeg om. De
lucht boven de Alpenreuzen
werd zwarter en zwarter.
Gaul voelde zjjn zelfvertrou
wen groeien. „Let goed op,"
zei hij tegen Louison Bobet,
„ik ga aanvallen." Bobet lach
te eens. Zou de Luxemburger
een kwartier tegen de Franse
coalitie kunnen goedmaken?
Dit was te gek om los te lopen.
Het peloton arriveerde aan de
voet van de tweede col, de
Luitel, een helling met een
steigingspercentage van soms
16%. De weg was erg smal en
het regende nu hard. Plotse
ling schoot Gaul van links
naar rechts over de weg en al
leen de Spanjaard Bahamontes
kon zjjn wiel houden. Gaul
reed in een geforceerd tempo
naar de top. Met een tussen-
sprintje bevrijdde hij zich ook
van de Spanjaard. Op 120 km
van de aankomst reed Charly
solo. In Grenoble bedroeg zijn
voorsprong nauwelijks een mi
nuut op Anquetil, want hij had
tijd verloren door een lekke
band. Maar hij slaagde erin
voor de Fransman de voet van
de derde col, de Porte, te be
reiken. Intussen had de hemel-
alle sluizen geopend. Het wa
ter stroomde over de weg het
was aardedonker, bliksem
schichten kliefden door de
lucht, stenen en takken wer
den in het noodweer op de
weg geworpen. De wolken hin
gen laag en waren asgrauw.
Wat later kwam daar nog de
mist bij. De „Engel" had de
elementen weer aan zijn zijde.
In dit weer kon hij onbarm
hartig toeslaan. Terwijl ieder
een achter hem verzwakte,
reed Charly steeds harder. Ie
mand riep hem toe dat hij 12
minuten voorsprong had. Hij
lachte en reed geconcentreerd
verder. Want zijn ogen zoch
ten voortdurend de weg af, be
vreesd als hij was voor een kei
of een zware tak. Langzaam
werd het de volgers duidelijk
in de wieg meekreeg echter
nimmer volledig uitgebuit.
Zijn erelijst bleef beperkt,
hoewel hij in 1959 nog eens de
ronde van Italië won. De „En
gel" leidde een verre van se
rieus leven. Hij tramde liever
niet en ging daarentegen veel
vissen en jagen. Hij reed wei
nig wedstrijden. Als andere
renners al duizenden trai-
ningskilometers hadden afge
legd, verscheen Charly onge
traind met een Amerikaanse
legerpet op in een voorjaars
klassieker. Klassiekers interes
seerden hem niet, hij reed ze
mee om wat kilometers in de
benen te krijgen. Hoe anders is
het karakter van Merckx, het
fenomeen van deze dagen.
Merckx rijdt alles en wil zo
veel mogelijk winnen. Charly
leidde liever een goed leventje
in plaats van zich een heel
seizoen af te beulen. En als hij
in vorm was en kon winnen,
dan gebeurde vaak nog iets
dat hem van de zege afhield.
Een simpel plasje was er bij
voorbeeld de oorzaak van dat
hij de Ronde van Italië van
1957 verloor.
Dat ging zo. Charly reed in de
rose trui. Hij was oppermach
tig en met de Dolomieten in
volgauto's, die het peloton ver
gezelden. Daar bleef hij „han
gen". Tweehonderd meter voor
hem reden Bobet, Baldini,
Nencini en de anderen voor
wat ze waard waren en Gaul
kon die laatste meters niet
overbruggen. Hij verloor lang
zaam terrein en in Brescia,
waar de bevoorrading was,
had hij een minuut achter
stand. Nog was er niets verlo
ren geweest, ware het niet dat
Charly daar een kapitale fout
maakte. Hij weigerde zijn
etenszakje om daarmee enige
kostbare seconden te kunnen
winnen. Dit zou hem later
duur komen te staan. Door de
honger kreeg hij een geweldi
ge inzinking en hij verloor die
dag 10 minuten en de Giro.
Charly was nu nog slechts ver
vuld van wraakgedachten ten
opzichte van de Fransen van
wie Bobet dacht dat hij de
ronde zou gaan winnen. Het
was Gastone Nencini, die Bobet
in het klassement nog vooraf
ging. Maar het verschil be
droeg slechts 19 seconden. De
ze Nencini nu kreeg een dag
later op een ongelukkig mo
ment een lekke band. Dit was
het sein voor de Fransen op-
utiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiKiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiir
iniiiiiiiimiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiij
dat dit manneke bezig was het
beeld van deze Tour volledig
te veranderen. Nog slechts een
paar uur tevoren had de Fran
se pers juichend vastgesteld
dat de overmacht van de
Franse renners tot niets anders
dan de eindzege kon leiden.
Nu dreigde deze kleine
Luxemburger de ronde toch
nog te gaan winnen.
Ook op de twee laatste cols
had Charly geen inzinking en
in Aix les Bains stapte hij in
het schemerduister fris van
zijn fiets. De fotografen werk
ten met blitslicbt om dit histo
rische moment vast te leggen.
Charly praatte meteen met
journalisten en radiocommen
tators, alsof hij geen zeven
uur in deze onmenselijk zware
etappe gestreden had. Hij was
ongelooflijk fit, maar achter
hem had zich een drama vol
trokken. Nencini en Bobet
hadden 20 minuten verloren,
Anquetil 23 minuten en Baha
montes meer dan een half uur.
Anquetil moest naar een zie
kenhuis worden gebracht en
zou de volgende dag niet meer
kunnen starten. Charly was nu
de grote held. In de tijdrit te
Dijon veroverde hij de gele
trui en hij reed daarmee tri
omfantelijk het Pare des Prin
ces te Parijs binnen. Zijn
naam werd opgenomen in het
exclusieve rijtje van de aller
grootste wegrenners. Hij had
immers de Ronde van Italië en
de Ronde van Frankrijk ge
wonnen. In Luxemburg wacht
te hem een overweldigende
ontvangst. Daarna begon Char
ly de buit binnen te halen.
Overal in Europa wilde men de
„Engel van de bergen" zien
die het onmogelijke gepres
teerd had. In Amsterdam in
het Olympisch stadion ontving
hij voor een uur fietsen 4500
gulden.
Oharly heeft het talent dat hij
het vooruitzicht twijfelde dit
maal niemand aan zijn eindze
ge. Charly zou de ronde op een
been winnen. Maar, zoals ge
zegd, bij Charly was alles mo
gelijk. Ook in negatieve zin.
Het was in de wandeletappe
tussen Como en Trento dat het
onheil geschiedde. Louison Bo
bet stapte van zijn fiets om te
gen een boom een plasje te
plegen. De Franse ploeg
wachtte trouw op haar kop
man om hem terug bij het pe
loton te brengen. Charly zag
Bobet staan en hij zei tegen
zijn knpoht Ernzer: „Ik moet
ook, maar ik doe het niet op
de fiets". Juist toen Charly een
boom had opgezocht kwam
Bobet weer voorbij. De over
moedige Charly riep hem toe:
„Demarreer maar als je wilt,
ik haal jullie toch weer in". De
Fransman werd kwaad. Hij
joeg zijn ploegmakkers op en
in het peloton dat rustig
voortkuierde met een snelheid
van 15 a 20 km per uur, orga
niseerde Bobet snel een jacht-
groep. De Italianen Nencini,
Fornara, Baldini en Defillipis
waren bereid met de Fransen
samen te werken. In een om
mezien steeg het tempo van
het peloton naar 50 km per
uur. En Charly stond nog altijd
doodkalm zijn plasje te plegen.
Hij nam zich alle tijd. Toen
bereikte hem het alarmerende
bericht dat de Fransen en Ita
lianen op hol geslagen waren.
Snel zette Charly de achter
volging in
Het werd een schitterende
jacht tussen die ene man en de
samenzweerders, die eigenlijk
met hun offensieve actie de
ongeschreven wet van het pe
loton schonden. Een wet die
luidt, dat een renner die op een
rustig moment zijn behoefte
doet, niet aangevallen wordt.
Gaul reed formidabel. Met de
hulp van enige achterblijvers
bereikte hij de laatste van de
nieuw in de aanval te gaan. En
wat deed Charly Gaul Hij
wachtte op de Italiaan en nam
hem op sleeptouw. Op de Pas-
so di Gobbera trok hij Nencini
weer tot bij de Fransen. De
aanval was afgeslagen Nencini
won de Giro en Bobet kwam 19
seconden tekort. Niet voor
niets zegt Charly nu: „Mijn
beste jaren als renner waren
onveranderlijk verbonden met
veel complicaties."
Charly Gaul werd op 8 decem
ber 1932 geboren in Gonderin-
gen, een plaatsje in het Pfaf-
fenthal, gelegen in een bos
rijke omgeving. Op de boerde
rij van zijn ouders deed hij
zijn liefde voor de natuur en
dieren op. Later werd Charly
slagersleerling. Als amateur
vestigde hij na een solo in (al
weer...!) regen, wind en mist
op de Grossglockner een re
cord. Hij reed de klim in 72
minuten, een tijd die nooit
verbeterd is. Na een profcar
rière van 12 jaar kwam in 1965
een eind aan de wielerloop-
baan van de beste klimmer al
ler tijden. Sindsdien hoorde of
zag men niets meer van hem.
Gaul werd geschiedenis. Wat
is er intussen met hem ge
beurd
Charly woont in een flatje te
Luxemburg. Alleen. Zijn enige
gezelschap is een kleine tek
kel, Pieki genaamd. „Ik ben
eenzaam," zegt Charly, „ik
heb niet meer zoveel omgang
met mensen. De mensen zeg
gen toch niet wat ze denken.
Mooie woorden spreken is niet
voldoende. Als men veel geld
heeft komen de vrienden en de
vrouwen. Later zijn ze alle
maal weg. De tijd vergaat qn
komt niet weer. Denk niet dat
ik medelijden met mezelf heb
omdat ik hier zo alleen zit of
omdat mijn carrière voorbij is.
Elke leeftijd heeft zijn char
me."
Charly is 40 nu. Bekijkt hij het
leven niet wat te pessimis
tisch
„Kan zijn" zegt hij, „van natu
re was ik altijd al een pessi
mist. Ik kan niet lachen als er
niets te lachen valt. En ik heb
de laatste jaren niets gehad
waarom ik kon lachen. Ik heb
geen kinderen ben niet ge
trouwd. Wel getrouwd ge
weest. Eerst met Georgette,
een blondine. In 1959 ben ik
van haar gescheiden. Daarna
trouwde ik met Nicole, een
rijk meisje uit de stad Luxem
burg. Ben ik ook van wegge
gaan. Zij is inmiddels her
trouwd. ïk ben wantrouwend
geworden, vooral tegenover
vrouwen. De vrouwen, zijn
slecht. De vrouwen komen om
het geld."
Heeft Gaul veel geld ?,Jk ben
tevreden," zegt hij, ,van mijn
kapitaal krijg ik elke maand
4800 gulden rente zonder dat
het kapitaal vermindert. Dan
is er ook al de belasting afge
trokken. Neen, financieel zit
ik goed, maar voor de rest ben
ik niet zo gelukkig. Ik ga veel
jagen, dat wel. Dan voel ik me
tevreden. Helemaal alleen in
de bossen. Zie je de kop van
dat hert aan de muur Heb ik
geschoten. Een koningshert
was het. Om hem te krijgen
heb ik 300 uren op een stellage
in het bos gezeten. Wachten en
wachten. Juist toen ik het wilde
opgeven kwam hij eindelijk. Ik
schoot en hij viel om. Toen hij
dood aan mijn voeten lag had
ik er leed van."
Doet hij niets anders dan ja
gen Gaul: „Ik werk ook. Na
mijn wielercarrière ben ik in
1965 een café begonnen. Maar
dat liep niet. Na 6 weken was
de zaak helemaal kapot. Ik
heb daarmee vrij veel geld
verloren. Toen heb ik een jaar
niet gewerkt, ik was verbit
terd. De overgang van fietsen
naar iets anders is zwaar, Niet
werken is dan funest, men
heeft geen doel, geen leven.
Een kennis van me is directeur
van een garage en hij heeft me
een baantje gegeven. Ik moet
nieuwe auto's op gebreken
controleren. Nou ja, ik doe het
niet zelf. Daar zijn monteurs
voor. Maar hun bevindingen
schrijf ik op en geef ze door.
Het is een aardig tijdverdrijf,
want ik kan gaan werken
wanneer ik zin heb." Waarom
keert hij niet terug in de wie
lersport als ploegleider of ad
viseur
.Nee," zegt Charly Gaul, „ik
heb die periode afgesloten. De
directeur van de Duitse fa
briek Rokado heeft me nog be
naderd om ploegleider te wor
den. Ik kon 4000 tot 6000 mark
per jaar verdienen. Maar ik
heb het niet gedaan. Ik volg
het wielrennen alleen nog via
de televisie, ik ben een suppor
ter van Eddy Merckx, hij heeft
temperament. Hij is een hele
grote, maar in de bergen zou
hij ons niet hebben kunnen
volgen. Hij zou onze aanvallen
niet hebben kunnen doorstaan.
Ik wil niet van mezelf spre
ken, maar als Merckx met Ba
hamontes te doen zou hebben
gehad, zou hij op een col ge
storven zijn." Charly zet een
deukhoedje op en loopt naar
een café op de hoek van de
straat. Binnen gaat hij aan een
tafeltje zitten en bestelt een
whisky. De kastelein, een dik
ke vriendelijke man, begroet
hem uitbundig. Charly duwt
het hoedje achter op zijn
hoofd en zegt: „Hij is een van
de weinigen die nog goed voor
me zijn." De kastelein brengt
de drank, kijkt vertederd toe
hoe de „Engel" de whisky in
zijn keelgat laat lopen, wijst
op Charly en zegt: ,Hij was
groots vroeger. Charly knikt.
„Dat klopt," zegt hij, „vroe
ger
CHARLY GAUL
