vrij
uit
weizen
tu Ruud Beins
lEPSLEIDER
inecar.
1410.-
ïleaning
leid verdienen
leaningsbedrijf
roordigers
IZORGENDEN
Henk
van
Montfoort
"Met
de
muziek
mee
6 Hoog
van de toren
Waarom
dit werk
16 uur per dag
Lollige broek
door
corn, verhoeven
ft
ZA i tnüAG 10 FEBRUARI 1973
Ibekende naam?
tiunecatis een
Jrustige plaats,
t het midden aan
[del Sol, tussen
ïnMmeria.Een
Ipaans dorp, met
Titige omgeving
(random over naar
chrijven. Ovet de
jtuur hoeven we
prtezeggen,
ken appartement
leralleEurotours-
(ndtu in de nieuwe
(Haal hem bij uw
io£ stuur de bon op.
173.
l
„J
pankeerd, zenden I
71, Rotterdam.
TEl. 01620-6987 b.g.g. 7883
ÏD1GE KASTELEN
EDERLAND
ennep en Hofdijk
_nen 1236 bladz., 36 kleuren-
[gen van kastelen,
verschijnt eind maart.
[oor 3 delen 45f—
ostbus 307 - Den Haag
(070) - 63 5613
Ivan minimaal 35 m2?
lelfstandig
eigen geld '10.000,-,
Igelijk.
pfoon 01641 -3409,
|wij voor de verkoop
ische reinigingsmachines
- 4244
nius-binnenweg
EHUIS EN REACTIVE RINGS CENTBU
[op 1 mei a.s. aanvan-
rsus kunnen zich
vanaf 17 jaar
pte 3 jaar voortgezet
fijs
L 714,36 bruto p.maand,
regelmatigheidstoeslag.
'es kunnen worden ge-
lhet Hoofd Personeels-
lieuwe Binnenweg 33,
n-3, tel. (010) 360155.
staat, om onze ge-
*f
werkende meisjes
bteur, de heer H. G»
lek.
L.EFOON 013 - 435690
Henk van Montfoorl
(41), in een be
kende vader landsi
roddelrubriek ooit
eens „het visitekaartje
van de Varagenoemd
heeft ook nog zoiets
als een eigen orkest.
Wat heet orkest. Een
Siciliaanse zanger, een
Hollandse zangeres,
acht Belgische muzi
kanten en Henk zelf op
de sax. Welgeteld
11 personen.
Een impressie van een
avondje Henk van
Montfoort bij 200
chauffeurs van het
gemeentelijk vervoers
bedrijf in Dordrecht.
Het gezin van Montfoort com
pleet. Zoonlief en zijn vrouw
zien hem zelden, want vader
manlief is steeds „met de
muziek mee".
II
55
Waar ik het
voor doe?
Je ziet toch,
dat de
mensen
genieten
We treffen de populaire
presentator thuis in Bors-
beek. Een aangename bene
den-etage in een voorstadje
van Antwerpen, maar toch
niet helemaal dat type woning
dat je in gedachten voor het
Vara-visitekaartje had opge
trokken.
Henk van Montfoort: „We
hebben pas geleden nog met
plannen gelopen om te ver
huizen. Naar Nederland even
tueel. Maar waarom zou ik?
Ik zit hier op V/2 uur van
Hilversum. En m'n vrouw ziet
verhuizen helemaal niet zit
ten. Die heeft al d'r vriendin
nen hier. Dus blijven we
maar zitten waar we zitten.
Per slot van- rekening: zij zit
het meeste thuis. Ik ben altijd
onderweg. Dan repeteren, dan
opnemen, dan optreden. Kris
kras door België en Neder
land. Daarom hebben we ons
maar een beetje in de nieuwe
spulletjes gestoken, 'n Paar
stereo-dingetjes en zo. Het
kan er nu vanaf, want ik sterf
van het werk. Vooral met m'n
orkest. Om de andere dag er
gens spelen. En het wordt nóg
meer, want sinds ik met die
kop van me op het scherm
kom schijn ik een gewild num
mer te zijn".
Henk van Montfoort. Oud
41 jaar. Een eigen orkest. Nooit
geweten. Altijd gedacht, dat
hij uitsluitend de kost ver
diende met het aan elkaar
praten van de verstrooiende
onderdelen van „Met de mu
ziek mee". Henk, bebrild,
dampend aan een forse Ha
vanna: „Kom, kom. Ik ben
op de eerste plaats muzikant.
Dat presenteren is maar een
schnabbeltje, dat morgen weer
afgelopen kan £ijn. Nu. ik een
beetje bekend ben vragen ze
me overal in het land om
avondjes te doen. Daar kan
ik 1000 gulden per avond mee
verdienen, maar ik dénk er
niet over. Ik zou dat bedrag
nooit in m'n eentje waar kun
nen maken. Ik bedoel: ik kan
best wat praten en moppen
tappen, maar daar vul je nog
geen avond mee. Daarom hou
ik 't maar gewoon bij m'n or
kest. Als een soort levensve-
zekering voor de toekomst. Ja,
wat dacht je? Als ze je kop
bij de tv moe zijn, en dat mo
ment komt, vlieg je weer op
de keien en dan mag je zien
hoe je het verder redt. Dan
maar liever in deze jaren vol
populariteit wat minder ver
dienen. Zoveel heeft geld me
nou ook weer niet te zeggen".
Later, in de auto, op weg
naar Dordrecht: „Ik heb eigen
lijk nooit te klagen gehad. Zo
lang ik op de baan zit heb ik
leuk verdiend. Alleen toen ik
op een gegeven moment op
het onzalige idee kwam om
twee eigen clubs te beginnen,
ging het mis. Twee keer fail
liet in 9 maanden tijd. Gewoon
verkeerd gegokt. Ik dacht in
'64 dat er wel belangstelling
was voor een goede zaak met
levende muziek, maar de el
lende was dat ik dat alleen
maar dacht. Straatarm! Ik had
niks meer. Maar dan komt het
moment dat je opnieuw moet
beginnen. Kijk, en dan ben
ik niet het type om m'n hand
op te houden en te smeken
om een krans. Dan ga ik ge
woon grof spelen. Ik heb
50.000 frank geleend en ik
ben naar Knokke gegaan. Daar
heb ik zó hoog van de toren
geblazen, dat ik onmiddellijk
een kontrakt kreeg voor een
paar maanden spelen. Ik zit
nu met een kollega die in de
zelfde situatie zit. Die moet
ook opnieuw beginnen. Joh,
heb ik 'm gezegd, van die to
ren blazen. Nooit laten mer
ken, dat je het slecht hebt, dat
je aan de grond zit, want dan
zak je nóg dieper".
We razen in zijn Fiat-124
Sport over de autobaan rich
ting Breda. De stereo-installa
tie (luidsprekers verwerkt in
de portieren) zwijgt stil. Om
dat ik erbij zit. Op andere
dagen is z'n auto z'n repetitie
lokaal. Henk: „Ik heb verder
geen tijd om nieuwe nummers
voor m'n orkest te repeteren.
Dus heb ik een cassetterecor
der aangeschaft en daar zet
ik op wat ik repeteren moet".
Ep. dan, na wat vrijblijvend
gekeuvel is daar eindelijk de
vraag waar hij op zat te wach
ten: waarom hij dat werk bij
„Met de muziek mee" eigen
lijk doet. Zolang journalisten
hem belagen komt dat al dan
niet zuigend gestelde vraagje
terug. Het antwoord is steeds
onveranderlijk: „Omdat er be
hoefte aan is. Omdat de men
sen na hun werk prettig ver
maakt wensen te worden. En
vooral: omdat ik niks anders
kan. Dit ligt me".
Meestal zwijgt de grote
meester na deze opmerking
stil, maar dit keer wenst 'hij
een uitzondering te maken:
Tekst: Wim Wennekes
Foto: Wil Nilwik
„Ik zou je stiekem achter m'n
hand kunnen vertellen, dat ik
er in feite op spuug. Maar
waarom zou ik. Ten eerste is
het ,niet waar en ten tweede
zou ik m'n eigen ruiten in
gooien. Het is heel wat anders
wanneer je me vraagt "of ik
privé helemaal geen andere
interesses heb dan operette
zangeressen en pretentieloze
kluchtjes voor 1 dame en 1
heer. Natuurlijk heb ik die
wel Maar dat heeft niks met
m'n vak te maken. Nou zou
ik om m'n image hoog te hou
den je kunnen vragen om niet
te schrijven, dat ik sympathi
seer met links, maar je gaat
je gang maar. Ik werk voor de
Vara en daar ben ik erg blij
mee. Niet omdat die omroep
me nu toevallig gevraagd heeft
om een programma te pre
senteren, maar omdat ik het
een goede arbeidersomroep
vind. Ik bedoel: ze program
meren zo, dat ze op alle ge
bieden wel wat te bieden heb
ben. Van Onderen bijvoor
beeld. 'n Uitstekend program
ma, waar de arbeiders echt
wat aan hebben. En dan Koos
Postema met z'n Uur U. Fan
tastisch wat die jongen doet.
Nou, wat heb je dan verder
nog? Achter het Nieuws. En
dan ik met m'n Muziek mee.
Dat zijn allemaal programma's
die elkaar aanvullen. Kijk,
dat zit er bij mij ook achter.
Dat je een bijdrage levert aan
dat grote geheel. Dat je kij
kers aan je bindt door een
zangeresje te presenteren, door
een of ander kluchtje te spe
len. Vergeet niet dat je het
daardoor indirekt mogelijk
maakt, dat de VARA ook al
die andere programma's nog
kan doen, die misschien in-
tellektueel hoger staan, maar
dat zal mij verder een zorg
zijn. Ik kan gewoon niet wat
Koos doet en Koos kan niet
wat ik doe. Want denk erom,
dat presenteren ook een vak
is. Ik kan in noodsituaties te
rug vallen op een ervaring
van jaren nachtclubwerk. Ik
weet niet: heb je Jan Theys
gezien in de laatste aflevering
van Zevensprong? Toen die in
het water viel? Toen viel die
jongen finaal door de mand.
Stampvoetend liep die het
beeld uit. Nou, dat kun je niet
maken natuurlijk. Op zo'n
moment prik je wel even je
eigen ballonnetje door. Ach
ja, die Jan verdient veel geld,
die jongen. Zit bij de Tros en
dat is nu iets wat ik nooit zou
doen. Nee, als het daarom
gaat, dan kunnen ze me wat.
Een vak heeft ook nog zo z'n
principes. De Tros is één en
al onbenulligheid. Bij de Vara
alleen ik".
De kantinezaal van de
Dordtse Sociale Werkplaats
ligt er nog verlaten bij. Reden
waarom we een in de buurt
gelegen chauffeurs-café betre
den om nog wat verder te pra
ten. Een voor een druppelen
daar ook zijn orkestleden bin
nen, in leeftijd variërend van
22 tot 51. Henk tot z'n man
nen: „Rondje van mij, want 't
kan er vanaf. We hebben weer
goed gedraaid deze maand,
dat zul je bij de afrekening wel
merken. De vrouw kan tevre
den zijn. Trouwens, zijn jullie
al in de zaal geweest. Heb je
die prijzen gezien? Dat is weer
tombola". En met een veelbe
tekende blik tegen mij: „Dat
betekent zeker een half uur de
tijd voor die jongens om (sa-
menzweerdersblik) even uit te
blazen. Haha, even d'r tussen
uit als je begrijpt wat ik be
doel".
Dat presenteren en optreden
met het orkest, is dat nou alles
bijelkaar veel werk? Henk
van Montfoort (nippend aan
een jonge) dat zou ik wel den
ken. Ik werk momenteel zo'n
16 uur per dag, want je moet
niet vergeten dat ik de lèider
van het orkest ben. Dat wil
zeggen, dat ik niet alleen mee
speel, maar dat ik ook moet
zorgen voor nieuwe nummers
en arrangementen. Daar gaat
gruwelijk veel tijd in zitten.
Bovendien heb ik het nogal
druk met allerlei andere din
gen. Ik ga bijvoorbeeld een
radio-musical doen voor de
Belgische radio en ik ben voor
platenmaatschappij Basart een
serie van 10 LP's aan het ma
ken. „Henk van Montfoort
presenteert" gaat die serie
heten. De eerste, met operette
muziek, is nu klaar. Volgen er
nog negen met allerlei andere
dingen. Dat is een vreselijk
zware klus, maar ja: het is een
eigen idee, dus ik moet er wat
goeds van maken. En zo blijf
je aan de gang. M'n vrouw ziet
me nauwelijks, m'n zoontje
ook niet, maar die jongen
heeft me wel verplicht om el
ke keer als ik thuis ben 's
morgens om half acht aan het
ontbijt te verschijnen. Nou ja,
dat doe je dan, maar zodra die
de deur uit is, duik ik meestal
wel weer even het bed in".
Komen er nog veel reakties
op „Met de Muziek mee? Fan
mail en zo? Henk: „Dat zou ik
wel denken". Ook huwelijks
aanzoeken? Henk: „Ook hu
welijksaanzoeken". Hoe rea
geert je vrouw daarop? Henk
(weer die veelbetekenende
blik): „Dat is al meer dan eens
gebleken. Haha,- ga je mee?
We moeten naar de zaal".
De zaal. Een keurige kan
tine, waar de eerste chauffeurs
met wederhelften al plaats
hebben genomen achter de ge
dekte tafeltjes, waarop dien
stertjes de eerste uren uit
sluitend koffie deponeren.
Vijf over acht. De voorzitter
van de PVGVB (Personeels
Vereniging Gemeentelijk Ver-
voers Bedrijf) betreedt het
podium. „Een bijzonder woord
van welkom zou ik willen
richten tot de hier aanwezige
wethouder De Bruin en aan
onze gepensioneerde perso
neelsleden. Het bestuur hoopt
dat ze met de Henk van
Montfoort-show een goede
keuze heeft gedaan". Henk
(klaar om op te komen): „Die
woordjes van welkom zijn al
tijd hetzelfde. Hoewel in Bel
gië heb ik wel eens meege
maakt, dat zo'n voorzitter of
direkteur zei: „Het gaat ta
melijk slecht de laatste tijd
met ons bedrijf. Helaas hebben
we weer enkele honderden
werknemers moeten ontslaan.
Maar laten we daar nu niet
aan denken. Hier is uw gast
heer van vanavond:Henk van
Montfoort. Nou, en dan mag
jij de lollige broek gaan uit
hangen".
Muziek. In the mood. Henk
zelf op de sax. Soms met een
hand spelend en met de an
dere het orkest dirigerend. De
eerste kwinkslag: „Dames en
heren, goedenavond. Geef de
jongens van het orkest een
flink applaus, want hoe har
der u klapt, hoe minder ik ze
hoef te betalen".
En de eerste mop: „Ik moest
gisteren naar de bank. Hon
derdduizend gulden halen om
de jongens te betalen. Komen
er een paar van die kerels met
nylons over hun kop binnen.
Allemaal op de buik! Nou, wij
op de buik, maar één meisje
ging op d'r rug liggen. Toen
zei een van die bandieten:
Hé, wat moet dat? Op de
buik! Het is hier geen perso-
neelsfeestje!" Hilariteit. Nog
meer pikanterietjes. Veelal
oude moppen in een nieuw
jasje, waaraan de chauffeurs
en hun aanhang intens plezier
beleven. Alleen de direktie op
rij één kijkt wat stuurs voor
zich uit. Liedjes. Sketches
met veel sex erin. Het gaat er
allemaal in als koek. Ander
half uur lang. Aan het slot
van dat eerste anderhalf uur:
een nummer voor drie heren.
Henk als pater „Montfortaan"
en twee andere orkestleden
eveneens in pij. Dolle pret om
gedeeltelijk van Fons Jansen
gepikte grapjes. Applaus.
Doek.
Henk, bijkomend van de in
spanningen: „Nou, zo doen we
het zometeen nog anderhalf
uur en daarna nog tot twee
uur vannacht dansmuziek ver
zorgen. En dat voor gemiddeld
zo'n 2000 gulden per avond. Je
vraagt je af waar je het voor
doet. Maar ja, de mensen ge
nieten. Dat heb je wel gezien".
Op de tombola-prijzentafel
wachten o.a. een ligstoel, tuin
slang en een afval-jumbo op
gelukkige prijswinnaars. Bui
ten informeert een portier of
het daarbinnen leuk is.
OP dit ogenblik hoor tk
niets, als ik mijn oren
spits; als ik naar bui
ten kijk zie ik niets bijzon
ders en als ik nadenk heb ik
geen heldere gedachte.
Ik hoop nu maar dat er ook
echt geen lawaai is, dat er
niets bijzonders te zien is, en
dat ik mij bij een of andere
gelegenheid weer eens op 'n
heldere gedachte betrap.
Want hoe weet ik of mijn ge
zichtsvermogen niet afneemt,
mijn gehoor niet slechter
wordt en mijn hersens
niet verkalken? Als iemand
het zegt, zal ik het niet ge
loven. Ik zal denken dat de
mensen tegenwoordig zo
zacht praten, zo klein schrij
ven en de dingen zo ingewik
keld zeggen.
Toen mijn vader slechter
ging horen, nam zijn interes
se voor wat gezegd werd sterk
af. Er werd zoveel onzin ver
teld. Toen hij slechter ging
zien, kwam hij tot de conclu
sie dat de kranten vol staan
met allerlei ellende. Nam zijn
interesse af omdat zijn waar
neming achteruit ging, of
werden zijn zintuigen zicakker
omdat zijn interesse in-
schrompeldeZijn de zintul-
gen niet meer dan het in
strument van onze geïnteres
seerdheid?
J\ T IET het zien, maar het
Y kijken, niet het horen,
maar het luisteren is
een uiting van onze interesse.
Kijken en luisteren zijn ac
tief: zien en horen zijn pas
sief. Onze zintuigen zijn ope
ningen in ons bestaan: zij
leveren ons uit aan de ven
rassingen van de werelden
verhinderen ons een gesloten
systeem te worden.
Elk systeem is compleet, hoe
beperkt het ook is. Wat we
niet hebben missen we niet.
In elke taal kan alles gezegd
worden wat binnen de cultuur
waarin die taal gesproken
wordt, van belang is. Aan een
arme ta,al beantwoordt waar
schijnlijk een grote behoefte
aan zwijgen. Hierdoor func
tioneert die taal toch als de
beste van alle talen.
TT ET beste is dat wat uit-
J J gesloten wordt van el
ke vergelijking. Want
de vergelijking onthult de ar
moede en het tekort. De blin
de mist het licht en de kleur
pas als hij gedwongen wordt
zich met de ziende te verge
lijken en met hem samen te
leven. Die ontdekking werpt
zijn systeem omver en ont
hult hem zijn armoede.
Er zijn veel manieren van
zien, denk ik, niet alleen veel
manieren van kijken. De kat
kijkt niet alleen anders, maar
ziet ook anders. Zien is een
manier om de wereld te le
zen. Mijn zien is maar een
manier. Ik kan beter of slech
ter zien, maar niet anders.
Als er iets met mijn ogen ge
beurt, ga ik niet zien als een
kat, maar zie ik niets meer
of zie ik beter of slechtet dan
tevoren, meer of minder,
maar niet anders.
FERGELIJKING breekt
systemen open. In de
vergelijking blijken zij
slecht of goed. Als ik alleen
op de wereld zou zijn, zou het
mij onmogelijk zijn de scherp
te van mijn ogen of van mijn
gehoor te testen. Mijn sys
teem zou het beste zijn, om
dat het met geen ander ver
geleken zou kunnen worden.
Zo is het ook met de moeder
taal: wij zijn daarmee zo ver
trouwd, dat we ook in haar
eventuele doofheid en haar
zwijgen geen tekort kunnen
zien. Niet elke vergelijking
is verontrustend en tast het
systeem aan. Het verontrust
mij niet wanneer ik merk dat
egn hond beter ruikt dan ik,
of een adelaar beter ziet.
Maar gesteld dat mijn vrouw
op een wandeling zou zeggen:
het is zeven uur, en ik zou
vragen: waar zie je dat? En
zij zou zeggen: op de klok, en
zij op mijn vraag: welke klok?
zou antwoorden: op de klok
van de toren, en als ik dan
zou vragen: welke toren?,
dan zou het mij verontrusten
als ik zelfs die toren niet zou
zien. Want onze systemen
zijn niet alleen verkrijgbaar,
maar ik verwacht ook dat ze
hetzelfde zijn.
EZE vergelijking is te
J herleiden tot concur
rentie. Wij testen
en meten onze waarneming
om te zien in hoeverre wij in
ferieur, gelijk of superieur
zijn ten opzichte van onze
soortgenoten. Meten en ver
gelijken zijn pogingen om
minstens gelijk te zijn, de con
currentie aan te kunnen en
niet geïsoleerd te worden.
Als iedereen tegelijk blind zou
worden, zouden we daar waar
schijnlijk vrede mee hebben.
Het is nog de vraag of we
het verschijnsel als blindheid
zouden herkennen. Misschien
zouden we denken dat de din
gen plotseling onzichtbaar zijn
geworden.
1
