Eeuwenoude
volksvijand GRIEP eindelijk bedwongen
Journalisten
stamelden
in telefoons
water
„IK ZAT GEVANGEN OP MIJN ZOLDER"
BOER SPOOT
VEESTAPEL
ZELF DOOD
Schaat
JAN
VAT
SERI
Nieuwe
kansen
Willem II
[ndustriebond-NYV
protesteert bij
Spaanse
ambassadeur
Zwaarder
H
binnenland
buitenland
Parijs9 instituut ontdekt wet van variaties en zegt:
Grenswacht op
vlucht
neergeschoten
het
sloeg
toe
Desinfecterend middel
bleek Parathion te zijn
Rampzalig
Release:
„Wij blijven"
Haarlem laat
bezette flat
ontruimen
Raadslid stelt
vragen over
metro-bouw
paplc
oor uw pc
Keuze
Geen
gelamenteer
Gebaar bij LPO
li
a
li.
in
bi
wi IS4VI S4uy w IUUI UUI 1 7 vj
12
1
(Van onze Parjjse correspondent)
PARIJS Het betaamde
Parjjse „Institut Pasteur" heeft
het eerste voor alle varianten
totaal doeltreffende anti-griep-
vaccin samengesteld dat zeer
binnenkort in Frankrijk en
vermoedelijk voor de herfst in
de rest van Europa beschikbaar
zal komen.
De ontdekking wordt in me
dische kringen revolutionair
genoemd. In tegenstelling tot
de algemene opvatting is de
griep van alle nog niet door
de medische wetenschap over-
wonnen infectieziekten een van
de allerernstigste.
Telken jare gaan er in de hele
wereld honderden miljoenen
arbeidsdagen verloren en de
aan tot dusverre ondoeltref
fende geneesmiddelen besteed
de sommen belopen jaarlijks
miljarden guldens. De grote
zogenaamde Spaanse griep
epidemie maakte in minder dan
12 maanden in de jaren 1918 en
1919 20 miljoen slachtoffers,
aanzienlijk meer dan de kort
tevoren beëindigde wereldoor
log in 4,5 jaar gemaakt had. De
zogenaamde MAO-griep tastte
in 1969 en 1970 in de Verenig
de Staten 40 miljoen personen
aan, had 50.000 sterfgevallen
tengevolge en kostte 4600 mil
joen dollar en 35 miljoen ver
loren arbeidsdagen. In decem
ber 1968 kwamen in Frankrijk
alleen nog 11.000 personen als
gevolg van de griep in deze
en~ maand om het leven.
In tegenstelling tot alle andere
besmettelijke ziekten die door
een virus veroorzaakt worden
(zoals mazelen, rode hond.
kinderverlamming, de bof)
veroorzaakte besmetting met
griep geen duurzame immuni
teit, het grote probleem voor
de geleerden van het „Institut
Pasteur" bestond erin, dat de
griep een uitermate wispelturi
ge ziekte is, die praktisch elk
jaar van aard verandert en elk
ontwikkeld vaccin werd tot
dusver steeds weer door een
nieuwe „diabolische" versie
van griep achterhaald. De
groep onderzoekers onder lei
ding van professor Hannoun
waarin voor-al de geniale Au
straliër dr. Fazakas de Saint-
Groth zich onderscheiden
heeft, is er nu in geslaagd alle
mogelijke „streken" van de
griep te ondervangen, doordat
ze de wetten ontdekt heeft
waaraan de virus-variaties be
antwoorden. Daarna werd het
samenstellen van een doeltref
fend vaccin mogelijk. In feite
hebben de onderzoekers van
het „Institut Pasteur" aller
eerst geprobeerd een vaccin
samen te stellen om een toe
komstige vorm van griep te
bestrijden. Daartoe moest ui
teraard eerst ontdekt worden
aan welke wetten de mutaties
van de virus gehoorzamen.
De ervaring heeft uitgewezen
dat een griepepidemie inge
perkt kan worden als 30 pro
cent van de bevolking ingeënt
s. Als de thans ontwikkelde
entstof in 1969 beschikbaar
was geweest laad de wereld
zich drie epidemieën kunnen
besparen. De griep heeft sedert
lang voor Christus (zoals oude
kronieken aantonen) regelma
tig de wereld geteisterd met
een grote epidemie om de 10
jaar en zogenaamde tussentijd
se golven van mindere om
vang. Het nieuwe Pasteur-vac-
oin dat na drie jaar ingewik
keld en intensief onderzoek en
studie ontwikkeld is zal doel
treffend blijken tegen elke
vorm vam griep die bekend is
en bovendien tegen elke nog
onbekende vorm. Aangezien
de wetten van de zogenaamde
diabolische mutatie van de vi
rus door het „Institut Pasteur"
mtdek'. zijn is het ontwikkel
de vaccin doeltreffend voor Je
thans heersende griep, die van
volgend jaar en alle jaren
waarin zij nog zal voorkomen
hoewel dit voorkomen steeds
verder zal afnemen.
WEST-BERLIJN (DPA-Reu-
ter). Een Oostduitse grens
wacht is dinsdagavond door
zijn collega's neergeschoten
toen hij tot tweemaal toe pro
beerde bij de controlepost
„Charlie" naar West-Berlijn te
vluchten.
Bij zijn eerste vluchtpoging
werd de militair door verschei
dene kogels getroffen. Toen
andere Oostduitse grenswach
ten hem beetpakten rukte de
man zich los en rende hij op
nieuw in de richting van
West-Berlijn. Van verscheide
ne kanten openden zijn colle
ga's toen het vuur op de vluch
teling. Deze stortte neer en
werd later door een ambulance
van het Oostduitse leger weg
gehaald.
Er zijn datums, die in de
hersens van mensen gebei
teld worden. Zo'n dag was 1
februari 1953 voor Jan Nol
len (foto hiernaast). Uitgere
kend op die rampzalige da
tum moest hij als broekie bij
onze krant beginnen om met
een als verslaggever ellende
te gaan beschrijven, die zijn
veel oudere, hardere en er
varener collega's praktisch
net zo letterlijk overspoelde
als de golven, die door dij
ken braken.
Over enkele ervaringen
met mensen, die toen De
Stem maakten, schrijft hij in
nevenstaande reportage, pre
cies na een bewogen journa
listiek leven van twintig
jaar.
BREDA Wanneer dit
verhaal uit mijn schrijfma
chine is gerold, ga ik het
persoonlijk naar De Stem
brengen. Het is toch in de
buurt. Daar tref ik een re
dactielokaal, dat zo groot
is als een modern bankge
bouw. Er staan batterijen
bureautafels, waarachter
journalisten lettertje voor
lettertje nieuws in de
krant brengen. Er staan
vier of vijf telexen, die van
alle kanten uit de wereld
nog ander nieuws uitbra
ken. Daaruit ontstaat nu
dag na dag De Stem.
Twintig jaar geleden ston
den er hooguit tien bureaus.
En er stond één telex, ge
wichtig afgeschermd door
glazen wanden. Maar die ene
verre-schrijver (want zo
werkt een telex), hagelde op
die fatale nacht van zater
dag op zondag in brute Iet-
letters op papier, wat er voor
rampspoed woedde over ons
zuidwestelijke land. Van
wat er toen op dat wiebelige,
tot op de draad versleten re
dactielokaal gebeurde, wil ik
graag iets proberen te vertel
len.
Meneer Bruna (het was al
tijd en voor iedereen „meneer
Bruna", al wist ik op die eer
ste dag al met heimelijk ge
noegen, dat ie ook Jan heette
zoals ik) zou me vermoe
delijk het liefst naar huis
hebben gestuurd. Als hoofd
redacteur had hij wel andere
zorgen aan zijn hoofd dan
een leerling-journalist weg
wijs maken in het krante
vak. Maar hij vond wat voor
me: ik moest op het telex-
papier de nanoen van ver
dronken slachtoffers udlt ons
verspreidingsgebied uitzoe
ken.
Maar de dag daarop stuur
de hij me al naar een totaal
verfomfaaide burgemeester,
die helemaal over zijn toeren
naar familie in Breda was
geëvacueerd. Ontsteld no-
t °rde ik wat er in de ramp-,
gemeente van die man was
gebeurd. En nog een dag la
ter zat ik als volleerd repor
ter in een Amerikaanse am
fibie, die door verloren land
voer, waar sommige koppige
boeren hun vrouwen en kin
deren op het dak hielden,
omdat dit water Gods wil
zou zijn.
In het begin haalden de
redders die mensen met ge
weld in de boot. Maar toen
er hoe langer hoe meer men
sen dreigden te verdrinken,
maakten ze er geen poespas
meer over en lieten ze zitten
om zo snel mogelijk en zo
veel mogelijk anderen uit de
hel te halen. En dan braken
de daken van die (enkele)
dwarswilligen en de gezin
nen verdwenen in wreed wa
ter.
Zelfs die geharde oorlogs
veteranen van de amfibie
Kerkwerve in Zeeland, bijna helemaal verdronken.
hadden meer dan genoeg
moeite om hun emoties te
verbergen.
Meneer Bruna kreeg het in
de gaten.
Hij zag dat heel zijn team
er onderdoor dreigde te gaan
door wat het op reportage-
reizen meemaakte en moest
zien. En er nog over schrij
ven moest ook. Hij hield mij
als benjamin „thuis" op de
veilige redactie, waar ik
weer doden moest gaan zoe
ken op het papier van de
immer ratelende telex, die
maar namen gaf, steeds meer
namen.
Juist daar, op die oude,
verdwenen redactie, heb ik
geleerd hoe journalisten
moeten zijn. Want ik zag ze
binnenkomen, als ze hun
verhalen kwamen uittikken
na een dag of een nacht on
menselijkheid.
Bikkelhard zijn ze, zeggen
ze van journalisten.
Ja, ja. Maar Jan Verdie-
sen, die nu chef ter redactie
is en toentertijd de supervi
sie had in het rayon Bergen
op Zoom (dus vlak bij dat
kolkend geweld), moest zijn
stem in bedwang houden als
hij een verhaal doorbelde.
Over wat hij gezien had op
Tholen. Of over wat bij had
gezien uit de geopende deu
ren van een Dakota, die
zandzakken naar beneden
gooide voor een verloren
land. waar nog altijd mensen
op daken zaten.
Nadien kwam de ramp
voor me alleen maar over via
die ene tel-x. via de telefona
des van Stern-verslaggevers
in overstroomd land, doorge
winterde journalisten, die op
de vele doden op hun weg
niet afgeknapt waren.
Maar doorgewinterd is een
betrekkelijk woord.
Onze vroeg gestorven col
lega Piet Hack - doortaaid in
het voormalige Indië en on
verwoestbaar in zijn optimis
me - liet het op een gegeven
moment even helemaal afwe
ten. Maar toen kwam hij uit
een schuur, waar hij hon
derden verdronken mensen
had gezien, opgestapeld als
balen in een meelfabriek. Hij
siimelde zijn ervaringen nog
wel op papier, maar daarna
verdween hij met lage
Velden. Ook een man, die ik
heel mijn leven onmiddellijk
verbind met mijn eerste
krantedagen. Hij kreeg als
provincie-redacteur opeens
wereldnieuws te verwerken.
En met een verschrikt soort
koelbloedigheid maakte hij
al die verpletterende berich
ten persklaar.
„Breng het spul maar naar
beneden", zei hij dan moe.
schouders en gebogen
hoofd.
Arrejaan Veraart (later
mijn onvolprezen leermeester
ir. de sportjournalistiek)
moest zijn voetbal- en wie-
Iersterren in de steek laten
om watersnoodverhalen te
gaan maken in Willemstad of
Hooge en Lage Zwaluwe.
En dan de licht gebogen
figuur van Willem van der
Daar teiv- geen enkele re
cordtijd, maar alleen dat bot
te, koude en vernietigende
water. De enige sportman die
Arrejaai. tegenkwam, is ver
moedelijk Wout Wagtmans
geweest, die als een verre
gende mus in zijn gloednieu
we wagen door het water op
en neer crosste om mensen
in veiligheid te brengen.
En dat deed ik, om in de
zetterij datzelfde ontdane,
ontredderde gevoel te krij
gen, dat overal heerste. Dat
gevoel van: redden kunnen
we toch niet, maar de krant
moet klaar. Niet voor de
mensen die zijn verdronken.
Maar alle verschrokken men
sen rondom die slachtoffers
moeten nu eenmaal kunnen
lezen wat er aan de boorden
van ons gehavende land is
gebeurd en nóg gebeurt, het
ene verschrikkelijke uur na
het andere.
Natuurlijk vergeet ik veel
namen van journalisten, die
de droeve plicht hadden om
|te gaan zoeken naai- dood en
verderf. Maar ik zal al hun
namen onthouden, omdat ik
later (in Boedapest of Skop
je of Praag, waar óók een
vloed van verschrikking bij
een kwam en waar ik wel
zelf over moest schrijven)
terdege besefte waf ik in die
februari-dagen van hen heb
geleerd.
Het enige wat ik op mijn
beurt aan een collega heb
kunnen leren, was de verta
ling van het woord „coffin".
Het stond in mijn examen-
vertaling Engels op school.
Een Deense journalist, die
bij ons op de redactie zijn
ramp-verhalen kwam maken
ei doorbellen, had het woord
terloops gehoord van Ameri
kaanse soldaten, die vanuit
Duitsland te hulp waren ge
schoten naar Zeeland. Op
het examen wist ik de verta
ling en bij dit tweede examen
een hard. genadeloos exa
men wist ik die nog: „cof
fins" is het Engelse woord
voor doodskisten, thans los-
gespoeld uit een door water
gemarteld land.
Ik heb het voor de Deen
zonder trots vertaald.
JAN NOLLEN
De heer C.A. van Leest,
Steenweg 68, Moerdijk,
schreef ons: Op die zaterdag
avond deed ik dienst als
seinhuiswachter bij de spoor
wegen aan de toen nog en-
kelsporige Moerdijkbrug.
Mijn taak was blok- en wis
selbediening. Ik werd die za
terdagavond om 22.00 uur af
gelost er begaf mij met mijn
rjwiel aan de hand huis
waarts, richting Moerdijk,
waar ik woonachtig was. Van
fietsen was door de geweldi
ge storm geen sprake. Ik
merkte wel dat het water
zeer hoog tegen de dijk
stond, doch dat gebeurde wel
meer en zag geen direct ge
vaar. Om 23.00 uur ongeveer
was ik thuis en na een klei
ne conversatie met mijn
vrouw gingen wij ter ruste.
Om ongeveer 2.00 uur in de
nacht werd er op de deur
g bonsd, met de roep: „De
dijk is doorgebroken". Het
was mevrouw Vos, de buur
vrouw. Buiten gekomen
hoorden wij het geraas van
het water dat zich door het
gat van de dijk stortte. Het
gevaar nog niet direct in
ziende ging ik met mijn
overbuurman, de heer van
Geel, in de richting Hol-
lanasch Diep, tot aan de wo
ning van ir. de Jongh, waar
het water reeds over de dijk
stroomde en wij het gevaar
pas goed beseften.
In ijltempo gingen wij te
rug om ons gezin in veilig
heid te brengen. De heer van
Geel, die met zijn gezin het
eerst vertrok, kwam bij het
redden van vee ten zuiden
van Moerdijk, jammerlijk in
de golven om. Ikzelf bleef,
na mijn gezin in veiligheid
te hebben gebracht, alleen in
mijn woning achter om wat
meubilair in veiligheid te
brengen.
Toen begon het water mijn
huis binnen te stromen en ik
moest ijlings naar boven
vluchten Ik zat gevangen op
mijn zolder, met een huis vol
vater en met de angst of de
muren het zouden houden.
Enkele uren daarna werd de
keuken reeds weggeslagen,
doch hef gedeelte waar ik
mij bevond, hield gelukkig
stand. Twee dagen en twee
nachten heb ik op mijn zol
der doorgebracht.
In de ochtend van 3 febru
ari, toen het water iets was
gevallen, heb ik de levensge
vaarlijke tocht over de oude
Moerdijkseweg ondernomen,
en mij op eigen kracht ge
red. Het water stond toen
nog een meter hoog. Na mij
in Zevenbergen van droge
kleren te hebben voorzien en
informaties ingewonnen te
hebben over mijn gezin, heb
ik mij in Roosendaal weer
met hen kunnen verenigen.
Ik ben er drie maanden
geëvacueerd geweest.
(Van een onzer verslaggevers)
SITTARD Tussen de
smetteloze lakens van een Sit-
tards ziekenhuisbed ligt land
bouwer Reuten uit het ge
hucht Putbroek bij Montfort
te bekomen van de schrik. Af
gelopen zondagmiddag dacht
hij zijn 18 stieren met een
desinfecterend middel tegen
schurft te bespuiten. Zondaga
vond wist hij beter: hij had
zijn hele veestapel doodgespo
ten met Parathion. „En Joost
mag weten hoe het gekomen
is", zegt hij.
Reuten, wiens eenmansbe
drijf door die fatale vergissing
geruïneerd is, is al wat over
deze lichte vergiftiging heen,
die hiiij er zelf aan overhield.
Hij denkt binnen een paar da
gen weer thuis in Putbroek te
kunnen zijn.
De 46-jarige landbouwer
zegt over het rampzalige voor
val: „Zondagmiddag om één
uur wilde ik de stieren gaan
bespuiten tegen scfhurft. Ik
vulde de spuit met vloeistof
uit de scabexaamfles die ik
van veearts Creemers had ge
kregen. De vloeistof zag er
wel wat donkerder uit dan
vorig jaar. Ik rook eens aan
de fles, maar merkte niks bij
zonders. Ik rook er eigenlijk
niets aan.
Binnen tien minuten waren
de stieren bespoten en rond
half vier vertoonde een der
beesten ademballingsmoedlijk.
heden, die me aan longontste
king deden denken.
Veearts Creemers werd er
bij gehaald en het moest ter
plaatse worden geslacht. In
middels toonden de andere
stieren dezelfde verschijnse
len. Ik sloeg groot alarm en
trommelde allerlei mensen op
om de veestapel naar het
slachthuis in Roermond te
krijgen voor noodslachtingen.
Vijf slagers moesten in touw
komen, tegen middernacht was
de laatste slachting achter de
rug. Ik hoop daj-, het vlees nog
comumptiegeschikt blijkt. Dat
wordt nu onderzocht".
Aan zijn eigen gezondheid
dacht Reuten zondagnacht pas:
„Ik was opeens ram duizelig
(Van onze redactie
binnenland)
HAARLEM B. en w. van
Haarlem zullen het de vorige
week door Relaese bezette
nieuwbouwflat aan de Elsa
Brandstroemstraat in de Haar
lemse wijk „Schalkwijk" laten
ontruimen.
Volgers het college is deze
door leden van Release zelf
uitgevoerde bezetting niet ge
richt op het lenigen van con
crete gevallen van woningnood
maar wordt zij gebruikt als
politiek pressiemiddel.
Het betreft in dit geval een
van de drie door Release op 5
december gekraakte nieuw-
bouwflats. De hierin geplaat
ste gezinnen verlieten de flat
weer na een door de woning
bouwvereniging aangespannen
kort geding.
Release Haarlem is niet van
plar om aan een ontruimings
bevel van de gemeeente ge
volg te geven. Met de bezet
ting wil de actiegroep protes
teren tegen veelvuldige leeg
stand in het project van 201
woningen met hoge huren.
Men wil er eveneens mee pro
testeren tegen het eventueel
var de grond komen van een
dergelijk project in de wijk
„Molenwijk".
in de kop. Naar huisarts Heu
velmans in KonAngsbosch ge
gaan en die stuurde me ijlings
naar het ziekenhuis in Sittard.
Ik geloof dat ik er nu wel
weer wat overheen ben".
De landbouwer is niet ver
zekerd. Hij becijferd de schade
op f 60.000,-. Een jonge stier
kost je 1500,-. En deze waren
al twee jaar oud en wogen
gemiddeld 300 kilo. En dan
moet je de bedrijfsschade er
nog bij tellen. Wie doet het
werk op het eenmansbedrijf
als ik hier lig?
UTRECHT (ANP) De In
dustriebond NVV heeft bij de
SI'aanse ambassadeur in ons
land geprotesteerd tegen het
feit dat de Franco-regering
twee Spaanse vakbondsleden
in de gevangenis heeft gestopt
omdat ze hadden meegedaan
aan een loonactie op een aan
tal scheepswerven in de
Noordspaanse stad Bilbao.
De metaalarbeiders van de
Spaanse staatswerven in Bil
bao, de „Astilleros' Espanoles"
waren enkele dagen geleden
in staking gegaan voor betere
arbeidsvoorwaarden waarna de
twee vakbondsmensen, Nicolas
Redondo en José Antonio Za-
raiber, verbonden aan de
Spaanse vakorganisatie U.G.T..
werden opgepakt en nu twee
maanden gevangenisstraf in
Bilbao moeten uitzitten.
„De Spaanse overheid weet
ook wel dat zo'n kwestie het
in het buitenland niet goed
doet. Daarom worden de twee
Spanjaarden van communisti
sche aotiviteiten beschuldigd",
zo verklaarde Lino Calle, „se
cretaris buitenlandse werkne
mers" van het NW, woens
dag. „Dat is in Spanje de not
ma-Ie gang van zaken. Wie
voor de belangen van de on
derdrukte arbeiders opikornt
wordt meteen voo-r .communist
uitgemaakt en dat terwijl het
Franco-regime er anderzijds
niet vies van is om diploma
tieke relaties met communisti
sche landen aan te knopen."
AMSTERDAM (ANP)
Het pacifistische raadslid H.
Riethof heeft bij b. en w .van
Amsterdam schriftelijke vra
gen ingediend over wat hij
noemt de vermoedelijke frau
de en oplichting ten nadele
van de gemeente door Amco-
partners bij de bouw van de
Amsterdamse metro.
Hef raadslid wil weten of b
en w. na kennismaking van de
door de voormalige Amco-
boekhouder Broker geu-ite be
schuldigingen terstond de
boekhouding in beslag hebben
laten nemen en de van oplich
ting verdachte personen i-n
hechtenis hebben laten nemen,
teneinde te voorkomen dat
eventuele bewijsstukken zou
den verdwijnen.
De heer Riethof vraagt
voorts of b. en w. het voorne
men hebben om te onderzoe
ken of de praktijken zoals ge
signaleerd door de boekhouder
wellicht niet ongebruikelijk
zijn bij de uitvoering van gro
te bouwkundige werken. Wil
len b. en w. dit onderzoek
uitstrekken tot bv. de infra
structuur van de Bijlmermeer,
de IJ-tunnel, de bouw van
huurpanden voor de universi
teit. de verbouwing van het
gebouw voor herhuisvesting ui
de V an Reigersbergenstraat
enz.
Brieven voor dezte rubriek moeten
met volledige naam en adres worden
ondertekend. Bij publikatie zullen deze
vermeld worden. Slechts bij hoge uit
zondering zal van deze regel worden
afgewekpn. Naam en adres zijn dan bij
de redactie bekend. Publikatie van brie
ven (verkort of onverkort) betekent niet
dat de redactie het in alle gevallen
eens is met inhoud c.q. strekking.
Nu het zgn. bestand in Viet
nam is afgekondigd wordt in
Nederland heftig gediscussi
eerd over de wijze waarop en
via wie hulp kan worden ver
leend aan het zwaar geteister
de Indo-China.
Het Medisch Comité Neder-
land-Vietnam heeft inderdaad
ervaring en heeft met inacht
neming van een politieke keu
ze medische hulp verleend aan
het strijdende Noord-Vietnam
en de zgn. bevrijdingsbewe
gingen. Haar inzamelingen
stonden en staan dan ook i
het teken enan een „bewuste
keuze voor Noord-Vietnam en
de bevrijdingsbewegingen" en
onder het motto „helpt waar de
bommen vallen".
De actie Heel Vietnam be
oogt die hulp aan een ieder
ongeacht politieke kleur te
verlenen. Met het Rode Kruis
als centrale punt - en niemand
kan ontkennen dat het Rode
Kruis op het gebied van on
partijdige hulpverlening te
recht een grote naam en faam
heeft verworven kan de be
wogen Nederlander er zeker
van zijn dat hulp zonder on
derscheid wordt geboden.
Dus aan de slachtoffers van
de Amerikaanse bombarde
menten in Noord-Vietnam
evenzeer als aan de slachtof
fers van de Noord-Vietnamese
raketten en granaten in Zuid-
Vietnam.
Over het gelijk en het onge
lijk heen pleiten wij voor
hulpverlening zonder onder
scheid des persoons. Voor het
onschuldige Vietnamese kind
in Hanoi en Saigon maakt het
weinig verschil uit door welke
oorzaak hij zwaar gewond is
geraakt, maar wel of hem de
hulp wordt geboden, die hij
dringend behoeft.
BERKEL EN RODENRIJS
P.J.G.A. EGO
oud-strijders legioen
De heer C. Gorissen meent,
zoals hij in deze rubriek
schrijft, dat de heer C. v. d.
Dongen, eerder deze week
probeert te bewijzen dat pre
sident Nixon géén moordenaar
is. Dat doet hij dan, indien het
zijn bedoeling zou zijn, te
recht. In '45, toen Duitsland en
Japuan met dezelfde hardheid,
op de knieën werden gedwon
gen, noemden wij de president
van Amerika, toch óók geen
moordenaar. Met twee maten
meten is onrechtvaardig. Ik
hoop niet, dat u concludeert,
dat ik pro bombardementen
ben. De „oprechtheid" van het
felle protest. kan alleen
waargemaakt worden, door de
hulp die we nu gezamenlijk
geneigd zijn te bieden, ieder
naar draagkracht. Met gela
menteer onder elkaar schie
ten die stumpers geen lor
op.
BREDA M. ELZAS-GROOT
Op 27 januari heeft, tijdens
het Landelijk Pastoraal Over
leg, aalmoezenier F. Adams
uit Heerlen tegen de leiding
van de r.-k. wereldkerk en te
gen zijn eigen bisschop een
onbekookte tirade afgestoken,
waarvan men zelfs in dat ge
zelschap gewoon met stomheid
geslagen bleek. Op ongehoord
impertinente wijze verstoutte
hij zich, daarbij de tot Judas
gerichte bijbelwoorden te cite
ren: „Waartoe zijt gij geko
men?" (Mt. 2, 50). Heel tele
visiekijkend Nederland heeft
hiervan dezelfde avond - en
uitvoerig nog - daags daarna
getuige kunnen zijn.
Onmiddellijk na beëindiging
van zijn onverkwikkelijke en
agitatorische tirade stapte de
spreker regelrecht naar zijn
bisschop en stak deze de hand
toe. Dit (na zijn woorden wel
hoogst bevreemdend) gebaar
brengt ons op het idee, het
door Adams misbruikte bijbel
citaat met enkele eerdere ver
zen uit te breiden en dan in
een kleine variatie, als volg1
toe te passen: „Hij had hun
een teken gegeven en gezegd-
dien ik de hand zal toesteken,
hij is het: grijpt hem vast
Haastig liep hij op de bisschop
toe, en sprak: Weesgegroet
Monseigneur. En hij stak hem
de hand toe. Maar de bisschop
zeide hem (althans, had hem
kunnen zeggen): Vriend,
waartoe zij gij gekomen"?
TILBURG G. MOMMERS
Donderdag 8 februari 1973
(Van onze
KONGSBERG De lm
derland waarvan het eersf
werkt op de natuurijsbaan
wordt afgesloten, mag dan
onderonsje zijn, Jan Derkse
ze aangelegenheid. Begrijp
hangt het af of hij van de j.
pioenschap volgend weeke
De vierde plaats die hij iij
Grenoble volkomen onver
wacht veroverde, maakt he'
niet waarschijnlijk dat hij ge
wipt zal worden. Maar Jail
Derksen is voorzichtig. Hij
zegt: „Goed. ik hoef me nie'
zoveel zorgen te maken. MaaJ
je weet het nooit. Ook deza
landenwedstrijd zou meetellen]
zo is door Pfrommer gezegd.
Jan Derksen, 21 jaar oud, isl
een van de rijders die geprofi-T
teerd heeft van het vertrek
van het Nederlandse prof-
kwartet. Hij was een van de
genen die de opengevallen!
plaatsen mochten innemen.
Een uitverkiezing die net op
tijd kwam. want. zo zegt Jan
Derksen tijdens een gesprek
in Kongsberg, „ik zag het niet
meer zo zitten bij de jeugd-
ploeg', waarvan ik toen al drie
jaar deel had uitgemaakt. Eer
lijk gezegd, had ik erop gere
kend dat ik al aan het begin
van het vorig seizoen zou
worden geselecteerd voor de
kernploeg, toen ook de profs er
nog inzaten". Dan ga je toch
wel even denken of het nog
zin heeft door te gaan. Ze
zeggen dan wel dat je 25, 26
jaar oud moet zijn om aan de
top te komen, maar daar ga je
dan aan twijfelen".
Gelukkig voor Derksen
greep de ISSL ln en werd hij
ook nog aan de selectie toege
voegd- Waarmee dan direct
ook een heel ander, veel
zwaarder schaatsseizoen in
zicht kwam. Een heel verschil
met de jeugdploeg. Derksen:
„Bij de jeugd was je hele
training geheel gericht op ei
genlijk maar een toernooi, het
Nederlands kampioenschap
waar je je kon meten met de
rijders van de kernploeg".
Daarna pakte je je bagage
0n gmg je onder leiding van
Egbert van 't Oever voor een
PaaJ maanden naar het buiten
land. Het enige wat je dan nog
van het seizoen kon verwach
ten was het verbeteren van de
persoonlijke records, wat dan
in Inzeil meestal ook lukte. Nu
n aUemaaI heel anders. Bij
het Nederlands kampioenschap
"f.,110* eerste van vier be-
angrijke toernooien. Tussen-
(Van onze sportredactie)
JK-BURG Het voltallige
burgemeester en
WnpVicü .van Tilburg heeft
hnnu gm ag een onder-
van, anderhalf uur gehad
di bestuur van de eerste
aivisieclnh fg Tilburg - Wil-
"ie een financieel
maakt P«iode
een^ aflooP heeft de gemeente
WaarinCn^Uniqué ëegeven,
ze?H j °nder meer wordt ge-
derenrt n *et gesPrek verhel-
het zfl gewerkt en dat
van h 'eiden tot maatregelen
liik w" die waarschijn-
dat Fr T?,tVolg zullen hebben
kunner, TlIburg Willem 11 zal
\nTrtbeStaan °P eeI'
de' bet bestuur van
kort! t»nig-lng dat W0nst. °P
laten va en zullen de resul-
d0n mtgewerkt°nderh0Ud W°r"
zich(tlnT'lburgse c°I'egc stelde
Wijzend "U toe duidelijk af-
hnanciële°steunnaoaartZien Va,"
ging- thj aan de vereni-
derïngen nnt begTotingsverg"-
hiet t-iP ordraadde b. en w.
KmeentaUd6 tm°Ües uit
daarin d te aanvaarden
Eubsirlio ?an§edrongen werd
het 'l ,e, verstrekken aan
Plotse' tede ^°etbal en d.<=
ging J e Ushockeyvereni-
VeoPzittef"AL' sljf33' dlS mei
2ijn Sdiuermann, en
den Van tfS medebestuursle-
Ven tildn an? en A van der
b. en 2? „s bet gesprek met
g0nwoordigdeV6geanfigin? Ven?"
hommentafr nS als en,g
de gemp-ff' rDe Plannen die
z'Jn voor ons 11 voorge'egd,
ons zeer positief'.
Pi
te
