idige idie! rg(st)ers enanna Nog geen luxe in Oost-Buitsland Ratten en apen leven met surrogaatbloed It lienst Ome Piet krijgt t moeilijk POLEN KOPEN DE D.D.R. LEEG. OOSTDUITSERS SMALEND: WAT IS HET VERSCHIL TUSSEN 1939 EN 1973? IN 1939 OVERVIELEN DE DUITSERS DE POLEN De DDR vandaag WERKENDE KOFFIE MYSTERIE PROPAGANDA KOOPKRACHT MOPPEN IN CONDITIE eid te worden duntantsdjenst. astingdienst. eelte betreft I Register- nten met prak- rste deel van laris van f 641,- f/ang van het t daarna bij de het vierde lien zijn pnkelijk van ijunct- h Het i hogere bonden: en hoofd- isverhoging 3-uitkering 1 komt voor noet men in et einddiploma die bij de fniet hebben reeds ver- |6 jaar gesteldl. vermelding linker- efonische gedaan in jriftelijk over de kursus rt a.s. begint. Joofd opleidingen postbus 3, [tout. Telef. in- |3533 - 3981 -of (rs. zaken. fiïatrisch thuis fta mar ia dwijkerhout maart 1973 en duurt het landelijk erkende reen aantal raag zieke mensen wilt art 17 jaar ,ils opleiding b.v. I.N.A.S. of O of een andere opleiding nerking om de kursus te voor een verantwoordelijk ver kunt komen. ren, het eerste jaar ca. n 5-daagse werkweek, eslag voor onregel- dienstkleding gratis, m. an Rotterdam, enige traal-station. us of eerst wat in lichtingen 3 met je naam en adres s van de afd. personeels- 10-363644 toestel 123, n. Ons verpleeg- en tan 300 bedden, verdeeld iestand van bijna EILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PE UNGEN PE LINGEN PE LINGEN PE LANGEN PE LANGEN RE LINGE UNGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIL|NGfN PEILINGEN PEILINGEN PALINGEN PEILINGEN PEILINO-tr^ PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN „PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN KtiLiNOti^ De Alexanderplatz, het centrum (Van onze correspondent in Bonn) BERLIJN Plaats van handeling: een café aan de Alexanderplatz in Berlijn, hoofdstad van de DDR. Acteurs tegen wil en dank: Een niet meer al te jonge man en een jonge vrouw aan een kan netje mokka met Russi sche cognac. Hij met het partijspeldje van de SED, de communistische een heidspartij, op zijn revers. Zij goedburgerlijk en dus niet volgens de laatste mode gekleed. Hij: „Je moet lid van de partij worden, dan heb je veel betere promotiekansen". Zij: „Is dat echt wel zo Hij: „Dat zal ik je vertellen. Een vriend van mij is partij lid geworden en meteen had hij een veel betere baan. Een paar maanden later al kon hij een boot kopen. Ik heb nu dezelfde kansen en dan koop ik ook een boot". Een marxistische criticus als Wladimir Djilas zou in dit au thentieke gesprek zijn boek „De Nieuwe Klasse" volkomen bevestigd zien. Men hoeft er echter geen marxistische ideo loog voor te zijn om de nieuwe klasse in de communistische maatschappij te ontdekken. Een paar ogen en een redelijk ontwikkeld observatievermo gen zijn voldoende. De veelge roemde vakarbeider in de DDR mag naar omstandighe den nog zo goed verdienen, maar de weelde van een maal tijd in het restaurant van hotel „Stadt Berlin" op de Alexan derplatz zou hij zich niet kun nen veroorloven. Wanneer hij er trouwens geen zin in zou hebben zich hier- TT) TXVT voor een stropdas om te kno- U \y pen, zou hij bovendien onge wenst zijn, zoals de jongelui met lange haren, die ondanks hun Marx-look door een on verbiddelijke ober uit het res taurant werden gestuurd. drang naar een luxueuzer leven vormen. Voor een televisie-apparaat dat bij ons tussen de vier- en vijfhonderd gulden kost, moet men in de DDR bijna 2000 gul den neertellen en hierbij dient men nog in aanmerking te ne men, dat een industrie-arbei der per maand ongeveer 800 gulden verdient. Een fornuis kost in de DDR ruim twee keer zoveel als bij ons. Een koelkast bijna het vierdubbele, en een auto bijna twee en een half keer zoveel. Een pakje koffie kost 17.50 mark. Deze voor de kapitalistische maatschappij volkomen nor male privileges vormen echter niet de enige vooruitgang in de DDR. Het is onmiskenbaar, dat het volk er in zijn geheel jaar in jaar uit beter voor komt te staan. De woningnood mag het land evenals trouwens Ne derland nog voortdurend voor schrijnende problemen plaatsen, maar er wordt veel en modern gebouwd tegen hu ren, die aanzienlijk lager zijn dan die in West-Europa. Het zijn vooral de prijzen, die een algemene doorbraak naai de werkelijk goedgeklede man en vrouw verhinderen, zoals zij ook nog altijd een rem op de Een enigszins schappelijk le venspeil haalt men in de DDR alleen maar wanneer de vrouw eveneens werkt en dat ge schiedt dan ook in 80 procent van de gezinnen. Zij kan dat echter gemakkelijker, omdat de meeste bedrijven voortref felijke crèches ingericht heb ben waar zelfs zuigelingen ge durende de werkuren van de moeder verzorgd worden. Een onvermijdelijk gevolg van de als het ware tot werk ver plichte huisvrouwen is een on gekend laag geboortental, dat door het sterftecijfer overtrof fen wordt. Met een werkende huisvrouw komt een gezin in de DDR toch maar op een gemiddelde van onder de 1200 mark in de maand. Beneden dit gemiddelde blijft echter bijna de helft. Wegens de hioge prijzen is het daarom haast een mysterie dat er in de gezinnen procentueel slechts tien procent minder tv-appara- ten staan als bij ons. Bij koel kasten is de verhouding al on gunstiger, terwijl de Nederlan ders relatief drie keer zoveel personenauto's bezitten als de Oostduitsers. De steden in de DDR mogen door Russische, Roemeense, Hongaarse winkels en restau rants en door de politieke lijn een sterk Oosteuropees ka- ratoter gekregen hebben, maar in hun hart voelen de Oost-, duitsers zich Westeuropeanen en daarom schrijnt het hen het meest, dat hun levensstan daard slechts een bleke afstra ling vormt van de welvaart in het westen, al staan zij in de Comecon bovenaan. Het is lang niet op de eerste plaats het gebrek op zich, waaronder zij lijden, hen kwelt de ge dachte, dat hieruit de indruk zou kunnen ontstaan alsof zij minder bekwaam en vlijtig zouden zijn dan bijvoorbeeld hun Westdui'tse matiegenoten. Het tegendeel is waar. De Sovjet-Unie heeft de in dustrie in haar bezettingszone na de oorlog veel langer en ef fectiever gebruikt dan het westen de industrie in de Bondsrepubliek. De DDR bleef ook nog indirect zwaar voor de oorlogfssohulden boeten, omdat zij grondstoffen in de Sovjet-Uniiie boven de wereld- marktprij zen moest inkopen, maar voor haar eindprodukten door Moskou onderbetaald werd. Niet op de laatste plaats zette het voor westerlingen onverdragelijke economische systeem een domper op de prestaties. Pas sinds de bouw^van de muur in 1961. is het Oostduit- se volk begonnen zich aan de zwartste ellende te ontworste len. Hier werd de definitieve streep door de geschiedenis ge trokken, die de basis werd van een nieuwe en verbazingwek kende opbloei. Men legde zich bij het onver mijdelijke neer en heeft ge leerd met de deling te leven. De moeizame aanloop en de stroeve plan-eoonomie hebben tot een situatie geleid, die noij- male westelijke burgers wél schizofreen moet voorkomen. Terwijl links georiënteerde jongeren in het westen steeds meer beginnen te snoeren op hun „prestatiemaatschappij", krijgen de bewoners van een socialistisch land als de DDR een geestelijke indigestie van de propagandistische wijze, waarop dag in, dag uit de „produktie" op een hemels voetstuk geplaatst wordt. Re gelmatig melden de kranten op de belangrijkste plaatsen suc cessen over overtroffen presta tienormen in fabrieken. Men kan nauwelijks die radio aan zetten of men hoort reportages over fabrietosvergaderingen, waarin de luisteraars volge propt worden met gegevens over produktiecijfers en belof ten tot hogere prestaties, alsof het een religieus thema betrof. Elke, gelegenheid wordt aange grepen bm de arbeiders aan te sporen, zoals dit jaar talrijke bedrijven aankondigden: „Onze wedijver staat in het teken var» het 50-jarig bestaan van de Sovjet-Unie". Ongecalculeerde oorzaken kunnen de planning voor pro duktie en consumptie echter lelijk de das omdoen, zoals re gelmatig geschiedt. Dit jaar waren het miljoenen Polen, die hun eigen tekort in de DDR kwamen aanvullen. Zij hadden hiertoe de gelegenheid gekre gen, omdat zij sinds het begin van dit jaar zonder visum mo gen reizen en elk geweest be drag aan zloty in oostelijke marken konden omwisselen. Poolse vrouwen, die in Oost- berlijnse warenhuizen zonder te passen 20 bh's insloegen, vormden geen uitzondering. Ook meer omvangrijke kle dingstukken, schoeisel, huis houdelijke artikelen en foto apparaten verdwenen dankzij de Poolse koopkracht en be hoefte sneller uit de winkels dan zij aangevuld konden wor den. Onder de druk van deze rage grepen de toch al niet al te zeer verwende Oostduitsers naar het klassieke middel, waarmee opgekropte gemoede ren geventileerd worden: mop pen. Een ervan ludt: „In de warenhuizen van de DDR wordt voortaan drie keer per dag het volkslied gespeeld. Waarom? Dan moeten de Po len vijf minuten in de houding staan en krijgen de Oostduit sers zo lang de gelegenheid zelf in te kopen". Zelfs een boosaardige ontbrak niet: „Wat is het verschil tussen 1939 en 1972? In 1939 overvie len de Duitsers de Polen". Over deze moppen zijn de Po len echter lang niet zo verbit terd als over de jongste maat regel van de DDR. Kort voor Kerstmis beschermde de DDR zich tegen deze aderlating door de invoering van een ri goureuze deviezenstop en van een uitvoerverbod. Sindsdien worden Polen bij het verlaten van de DDR door de Oostduit- se grenswachten minutieus en in veel gevallen zelfb lijfelijk op DDR-produkten afgetast. Tussen broedervolkeren is het ook niet alles. FRANS WENNEKES CAMBRIDGE (Rtr.) In een laboratorium van de Har- vard-universiteit in Cam bridge in de Amerikaanse staat Massachusetts leven en kele proefratten op bloed dat door mensen is samengesteld. Na vijf jaar met vijfender tig witte ratten geëxperimen teerd te hebben, heeft een team onder leiding; van de biochemicus dr. Robert Geyer, het bloed van de ratten ver vangen door een melkachtige oplossing die „polynols" ge noemd wordt en is samen gesteld uit chemische stoffen. De ratten overleefden de bloedwisseling niet alleen, in ongeveer een week regene reerde hun eigen bloed vol ledig. Volgens Geyer hebben ook apen het experiment over leefd, hoewel hun bloed maar voor tachtig procent vervan gen werd en zij ontvanke lijker zijn voor infectie. De rode bloedcellen regenereer den langzamer dan bij de ratten. Geyer en zijn team kregen voor hun experiment in 1968 een schenking; van een half miljoen dollar van de John A. Hartford-stichting in New York. Onlangs werd hun ter voortzetting van het onder zoek nog eens 122.000 dollar geschonken. Dr. Geyer verklaarde dat geen proeven op mensen wor den overwogen, maar dat men bij bloedonderzoek van het surrogaat nut kon hebben. Voorts kan het organen voor overplantingsoperaties in goe de conditie houden. Hij zei ook mogelijkheden te zien voor de behandeling van bloedkanker, bloedarmoede en shock. Dr. Geyers bloedsurrogaat is in staat grote hoeveelheden ontbonden gassen te absor beren. Een belangrijke func tie van bloed is de aanvoer van zuurstof en afvoer van koolzuurgas, een afvalstof. HAD je toch maar iets aan woorden! Of liever: kon je van woorden toch maar ge daan krijgen dat ze deden wat ze zeilden. Wait zou je ervan opknappen! Je hele leven zou ervan opknappen! Denk eens aan al die miljoenen pesos of dollars of quetzales of gourdes die de regering besteedt voor jouw welzijn. „Voor het wel zijn van het volk" en daar hoor je toch bij, niet? Moet je die krantenkoppen zien iedere dag! Zoveel honderdduizenden zullen er worden gestoken in een irrigatie- of elektriciteits net; meer duizenden zullen aan hulp voor de boeren be steed worden. En aan kredie ten. En aan riolering. En mil joenen aan goedkope woning bouw. Wat 'n goed leven zal dat worden. En de Amerika nen zullen ook miljoenen in vesteren in nieuwe industrieën. Voor de werkverschaffing van miljoenenEn de geïndus trialiseerde landen zullen trachten één pereent van het bedrag dat hun bruto nationaal produkt representeert, opzij te zetten voor de ontwikkelings hulp. Wat 'n miljoenen! En miljoenen woorden. Kon je er maar van eten! 't Zit 'm natuurlijk in dat woordje „zullen". Die miljoe nen blijven ergens steken. Niet eens het miljoenste deel dier miljoenen komt in jouw krotje van de huttenstad bij de hoofdstad terecht. Dat woordje „zullen" is het knelpunt, je komt er maar niet aan voorbij. Omdat het alles en niets zegt. En óf het iets zegt, hangt er weer van af of je het bekijkt vanuit je krot of vanuit het parlement. In het parlement geldt het als toverwoord. Het kan altijd naar twee kanten worden uitgelegd. Want je kunt het steeds loshaken van de bedoeling waarmee het werd verbonden. „Zullen" past bij alles, het laat zich zelfs met de belofte van het para dijs verbinden. En als 't daar dan niet van komt, och dan heb je toch je goeie wil ge toond. En dat maakt je alleen maar tot een welmenend mens. Een een welmenend mens te zijn siert elke politicus. POLITICI leven van dat woord „zullen". Ze maken er hun carrières mee. Ze komen ermee in de Verenigde Naties terecht. En in de onder ontwikkelde landen bouwen ze er hun wijdse woningen mee. Maar je moet wel weten hoe dat woord te hanteren. Want het is een woord met enorme mogelijkheden en heeft een geweldige plastische kwaliteit. „We zullen.En de cijfers die je ermee verbindt, bezor gen je ook nooit last. En als ze je om rekenschap vragen? Och, dan kun .je op de vele tegenslag wijzen het leven is nu eenmaal een en al te genslag. Zolang als je maar iets wilt en zult kan niemand je iets maken. Al gebruik je nog zoveel miljoenen. Ten bate van het volk natuurlijk. En het volk leeft er intussen ook nog van. 't Is immers ge wend op de pof en op dromen te leven. Wat je voor al die miljoenen niet allemaal zult kunnen kopen! Als eenmaal die kredieten.en die werk verschaffing beginnen te draaien. Wat ga je dan het eerste kopen? Eten natuurlijk. Zoveel tortillas dat je armen vol zijn. Je loopt ermee tussen de hutten door: kijk eens hoe veel tortillas ik heb! Wat? Zijn er een paar op de grond gevallen? Oeh, laat de honden vandaag ook wat hebben! En dan zul je naar de slager gaan en zeggen: ik wil dat vlees. Nee, dat stuk zonder been. En die kip, die vette! En dan zul je ZIET U, dat is nu woorden eten. Van woorden leven. Zo doen massa's in de Derde Wereld het al jaren. Al schijnt het ze slecht te bekomen. Die miljoenen krijgen ze maar niet door de keel. Daarom blijven die kinderen allemaal op spil lebenen rondlopen met die dikke vooruitstaande buiken. Daarom zien ze er zo amech tig uit. En dan die ouwe men sen oh, pardon! Pure fanta sie van mij. Want ze worden in het noordoosten van Brazi lië niet veel ouder dan negen entwintig. Dat scheelt niet veel met de leeftijd die ze ha len op de dorre hoogvlakte van Bolivia. En dan in Colum bia nou ja, u weet wel waar. Overal! Maar'goed f dus daarom blij ven de oudsten onder die men sen er zo apathisch bij wan neer de regering weer nieuwe miljoenen voor het volkswel zijn leent. Wat kopen ze ervoor? Niets. MARION L4UDY (Van onze correspondent) LONDEN De ouders van 342 met ernstige mismaakthe den geboren kinderen hebben sinds het begin van de jaren '60 een vergeefse strijd ge voerd tegen de Distiller's Com pany. Er wordt van dit machti ge Britse bedrijf veel geld ge- eist voor slachtoffers van de Softenon-tragedie- Het uit een whisky-stokerij ontstane concern heeft een af deling die het rampzalige kal meringsmiddel onder de che mische naiaim Thalidomide in Groot-Brittammië op de markt bracht. Zelfs in het voorbije najaar is het de Distiller's Company nog half gelukt de persbreidel te laten hanteren om publiciteit over de affaire de kop in te drukken. De laat ste weken is er een nationale storm van woede opgestoken waiandoor de directie van het berucht geworden bedrijf zich waorschionlijk niet lang meer overeind zal kunnen houden. In de voorbije herfst dacht de maatschappij een oplossing te hebben gevonden waardoor een groot deel der kosten van een beter aanbod voor de nog niet tot zwijgen gedwongen ouders gedragen zou worden door de schatkist, dus door de belastingbetalers. Dit breekt de directievoorzitter sir Alexan der McDonald nu op- Een boycot van Johnny Wal ker's whisky en andere pro- dukten der Distiller's Company werd ondanks de juridische persbreidel ondernomen en niemand spande zich erg in om de „schuldige" propagan disten te ontdekken. Tevens ondernam een kleine aandeel houdster pogingen om steun te krijgen van andere aandeel houders voor de eis een bui tengewone vergadering bijeen te laten roepen. Plotseling begon er van alles te gebeuren. De minister van financiën Anthony Barber gaf Sir Alexander een figuurlijke oplawaai door zich in een brief niet alleen te distantië ren van het handige fiscale plan, maar tussen de regels duidelijk te maken dat de di rectie op leugenachtige wijze geprobeerd had de regering er in te betrekken. Een van de grootste ketens van supermarkten wenst de whisky en gin en andere voort brengselen van de Distiller's Company niet meer te verko pen. En de Amerikaanse eon- sumentenbeschermer Ralph Nader lanceert een soortgelijke actie in Amerika, waar het concern naar schatting een miljard gulden winst per jaar maakt. Deze week ging op de Londen- se beurs de totale waarde van de Distiller's aandelen zonder dat iemand zich daarover nog verbaasde met bijna 70 miljoen gulden achteruit. Pensioen fondsen en gemeentebesturen behoren bij de grote aandeel houders die bezig zijn de maatschappij onder druk te zetten. De buitengewone vergadering van de aandeelhouders zal nu wel worden gehouden en een fraai spektakel worden. Het is de bedoeling van de ouders der Thalddomide-slachtoffers de Distiller's Company ertoe te brengen eindelijk een fonds van meer dan 150 miljoen gul den te vormen orri hun ver schrikkelijke financiële zorgen te gaan verlichten. De laatste kaartjes m.h.d. en z.n. zijn de deur uit. Wie uwer ik ten onrechte, maar bij ver getelheid, zoals de Vlamingen zeggennog niet mijn beste wensen heb gestuurd, die moet deze regelen maar als zodanig beschouwen. Van har te en nog net binnen het oc taaf. Het versturen en vooral het ontvangen van kerst- en nieuwjaarskaarten wordit ei genlijk steeds leuker. Niet vamiwege de posttarieven, want als je een beetje kennissen kring hebt hapt het er stevig in. Ik bedoel meer vanwege de cultuur, die ook wij ervan zijn gaan maken. De ene kaart is al mooier dan de andere. Romig witte met goud- en zil verglitter overspoelde winter- lamidschapjes en kerstvoorstel Unpen waaraan je niet meer kunt zien, dat Sint-Jozef vol gens onze termen voor de bij standswet in aanmerking zou zijn gekomen. De kinderen zijn er dol op. Bij ons heeft ome Piet alti}d de kerstkaart- prijs van het jaar weggesleept, maar hij krijgt het wel steeds moeilijker. Zijn vaak gepro longeerd succes dankte hij destijds aan zijn eigen onder nemingslust Ome Piet is na melijk in zijn jonge jaren het van zorgen zwangere vader land ontvlucht om zijn heil, zijn vrouw en zijn toekomst te gaan zoeken in Amerika. En met goed gevolg mag ik wel Zeggen. Wij, zijn familie, heb ben dat nauwgezet kunnen volgen, want met uitzondering van de jaren van de tweede wereldoorlog heeft hij een niet aflatend contact met het va derhuis en deszelfs nakomelin gen onderhouden. En tot die voortdurende poststroom be hoorde trouw ieder jaar de glanzende wenskaart. Ook al in de tijd waarin het crisiszie- ke Europa zich die weelde nog niet kon permitteren. Met een beetje fantasie kan ik het mij allemaal nog herinneren, de zoete pastelkleurtjes waarin de H. Familie was getooid, het vergulde rieten dak van de bungalowachtige stal en bin nen irn de dubbele kaart, want het kon niet op, de „best wis hes" in gouden letters uitge schreven. Voor ons waren die kaarten het tastbare symbool van de steeds wassende wel vaart van Ome Piet, die, zoals ik uit overlevering weet, met een manchesters pak cordu roy zouden we rvu zeggenen vier paar nieuwe klompen in Antwerpen scheep is gegaan om in het land van de onbe kende mogelijkheden een dik kere en beter belegde boter ham te verdienen dan hem hier mogelijk leek. Van die welvaart getuigden trouwens ook de familiekiekjes die met de regelmaat van een klok over de grote pLas gestuurd werden. Kiekjes van een groeiend gezim en groeiende kinderen en een keurig Ame rikaans huis. Zelfs die familie fotootjes waren groter dan ze bij ons in Nederland plachten te zijn en ze waren steeds afgewerkt met een sierlijk bloemetjesrandje, U moet al begrepen hebben dat ome Piet een volhouder was. Hij kocht zijn retourtje Holland dan ook pas na dik veertig jaar, nog juist op tijd om zijn familie en de kring van zijn jeugd vrienden ongeschonden terug te zien. Hij droeg geen klom pen meer, vertelde verbazing wekkende verhalen in lichte lijk verminkt Westbrabants en ging na een paar maanden weer de oude weg, nu door de lucht. Om vanuit Amerika de correspondentie, inclusief de kerstkaarten, te hervatten Ook dit jaar is ome Piet weer van de partij geweest, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat zijn kaart niets unieks meer heeft. Mooi genoeg, daar zult u mij niks van horen zeggen, maar zijn tweede vaderland heeft zijn onbegrensde mogelijkheden zozeer geëxporteerd, dat zelfs de kerstkaarten niet meer in afgunstige bewondering van hand tot hand door de fami liekring gaan. Trouwens, de afgunst is in het algemeen over. Dit jaar heb ik ome Piet laten weten, dat wij al weet ik niet precies namens wie ik alle maal spreek de onbegrens de mogelijkheden van zijn land niet meer vertrouwen. Er is daar maar teveel mogelijk, het is werkelijk allemaal té onbegrensd. Wat ik ome Piet niet heb geschreven is, dat ik in de dagen, waarin de kaart met zijn kriebeliger wordend handschrift in ons postmandje lag, dat ik toen in een protest stoet gelopen heb. Achter bor den waarop zijn president moordenaar werd genoemd en werd uitgemaakt voor Nixon de Rampzalige. Ik ben bang dat hij het niet goed zou be grijpen, dat hij het als een blijk van wantrouwen aan zijn persoon zou beschouwen. En dat wil ik niet, want ik ben ervan overtuigd, dat ome Piet de bombardementen op Hanoi niet gewild heeft. Wie weet, misschien heeft hij Nixon niet eens gewild. Maar hij zit er natuurlijk wèl mee, nog erger dan wij, want het is tenslotte zijn president en niet de onze. Daarom, ome Piet. nogmaals m.h.d. en een zeer z.n. Van hart TOON KLOET

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1973 | | pagina 15