idige
idie!
rg(st)ers
enanna
Nog geen luxe in Oost-Buitsland
Ratten en apen
leven met
surrogaatbloed
It
lienst
Ome Piet
krijgt t
moeilijk
POLEN KOPEN DE D.D.R.
LEEG. OOSTDUITSERS
SMALEND:
WAT IS HET VERSCHIL
TUSSEN 1939 EN 1973?
IN 1939 OVERVIELEN DE
DUITSERS DE POLEN
De DDR
vandaag
WERKENDE
KOFFIE
MYSTERIE
PROPAGANDA
KOOPKRACHT
MOPPEN
IN CONDITIE
eid te worden
duntantsdjenst.
astingdienst.
eelte betreft
I Register-
nten met prak-
rste deel van
laris van f 641,-
f/ang van het
t daarna bij de
het vierde
lien zijn
pnkelijk van
ijunct-
h Het
i hogere
bonden:
en hoofd-
isverhoging
3-uitkering
1 komt voor
noet men in
et einddiploma
die bij de
fniet hebben
reeds ver-
|6 jaar gesteldl.
vermelding
linker-
efonische
gedaan in
jriftelijk
over de kursus
rt a.s. begint.
Joofd opleidingen
postbus 3,
[tout. Telef. in-
|3533 - 3981 -of
(rs. zaken.
fiïatrisch
thuis
fta mar ia
dwijkerhout
maart 1973 en duurt
het landelijk erkende
reen aantal
raag zieke mensen wilt
art 17 jaar
,ils opleiding b.v. I.N.A.S. of
O of een andere opleiding
nerking om de kursus te
voor een verantwoordelijk
ver kunt komen.
ren, het eerste jaar ca.
n 5-daagse werkweek,
eslag voor onregel-
dienstkleding gratis,
m.
an Rotterdam, enige
traal-station.
us of eerst wat in lichtingen
3 met je naam en adres
s van de afd. personeels-
10-363644 toestel 123,
n. Ons verpleeg- en
tan 300 bedden, verdeeld
iestand van bijna
EILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PE UNGEN PE LINGEN PE LINGEN PE LANGEN PE LANGEN RE LINGE
UNGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIL|NGfN PEILINGEN PEILINGEN PALINGEN PEILINGEN PEILINO-tr^
PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN „PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN
PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN KtiLiNOti^
De Alexanderplatz, het centrum
(Van onze correspondent
in Bonn)
BERLIJN Plaats
van handeling: een café
aan de Alexanderplatz in
Berlijn, hoofdstad van de
DDR. Acteurs tegen wil
en dank: Een niet meer
al te jonge man en een
jonge vrouw aan een kan
netje mokka met Russi
sche cognac. Hij met het
partijspeldje van de SED,
de communistische een
heidspartij, op zijn revers.
Zij goedburgerlijk en dus
niet volgens de laatste
mode gekleed.
Hij: „Je moet lid van de
partij worden, dan heb je
veel betere promotiekansen".
Zij: „Is dat echt wel zo
Hij: „Dat zal ik je vertellen.
Een vriend van mij is partij
lid geworden en meteen had
hij een veel betere baan. Een
paar maanden later al kon
hij een boot kopen. Ik heb
nu dezelfde kansen en dan
koop ik ook een boot".
Een marxistische criticus als
Wladimir Djilas zou in dit au
thentieke gesprek zijn boek
„De Nieuwe Klasse" volkomen
bevestigd zien. Men hoeft er
echter geen marxistische ideo
loog voor te zijn om de nieuwe
klasse in de communistische
maatschappij te ontdekken.
Een paar ogen en een redelijk
ontwikkeld observatievermo
gen zijn voldoende. De veelge
roemde vakarbeider in de
DDR mag naar omstandighe
den nog zo goed verdienen,
maar de weelde van een maal
tijd in het restaurant van hotel
„Stadt Berlin" op de Alexan
derplatz zou hij zich niet kun
nen veroorloven.
Wanneer hij er trouwens geen
zin in zou hebben zich hier- TT) TXVT
voor een stropdas om te kno- U \y
pen, zou hij bovendien onge
wenst zijn, zoals de jongelui
met lange haren, die ondanks
hun Marx-look door een on
verbiddelijke ober uit het res
taurant werden gestuurd.
drang naar een luxueuzer
leven vormen.
Voor een televisie-apparaat
dat bij ons tussen de vier- en
vijfhonderd gulden kost, moet
men in de DDR bijna 2000 gul
den neertellen en hierbij dient
men nog in aanmerking te ne
men, dat een industrie-arbei
der per maand ongeveer 800
gulden verdient. Een fornuis
kost in de DDR ruim twee
keer zoveel als bij ons. Een
koelkast bijna het vierdubbele,
en een auto bijna twee en een
half keer zoveel. Een pakje
koffie kost 17.50 mark.
Deze voor de kapitalistische
maatschappij volkomen nor
male privileges vormen echter
niet de enige vooruitgang in de
DDR.
Het is onmiskenbaar, dat het
volk er in zijn geheel jaar in
jaar uit beter voor komt te
staan. De woningnood mag het
land evenals trouwens Ne
derland nog voortdurend
voor schrijnende problemen
plaatsen, maar er wordt veel
en modern gebouwd tegen hu
ren, die aanzienlijk lager zijn
dan die in West-Europa.
Het zijn vooral de prijzen, die
een algemene doorbraak naai
de werkelijk goedgeklede man
en vrouw verhinderen, zoals zij
ook nog altijd een rem op de
Een enigszins schappelijk le
venspeil haalt men in de DDR
alleen maar wanneer de vrouw
eveneens werkt en dat ge
schiedt dan ook in 80 procent
van de gezinnen. Zij kan dat
echter gemakkelijker, omdat
de meeste bedrijven voortref
felijke crèches ingericht heb
ben waar zelfs zuigelingen ge
durende de werkuren van de
moeder verzorgd worden. Een
onvermijdelijk gevolg van de
als het ware tot werk ver
plichte huisvrouwen is een on
gekend laag geboortental, dat
door het sterftecijfer overtrof
fen wordt.
Met een werkende huisvrouw
komt een gezin in de DDR
toch maar op een gemiddelde
van onder de 1200 mark in de
maand.
Beneden dit gemiddelde blijft
echter bijna de helft. Wegens
de hioge prijzen is het daarom
haast een mysterie dat er in de
gezinnen procentueel slechts
tien procent minder tv-appara-
ten staan als bij ons. Bij koel
kasten is de verhouding al on
gunstiger, terwijl de Nederlan
ders relatief drie keer zoveel
personenauto's bezitten als de
Oostduitsers.
De steden in de DDR mogen
door Russische, Roemeense,
Hongaarse winkels en restau
rants en door de politieke lijn
een sterk Oosteuropees ka-
ratoter gekregen hebben, maar
in hun hart voelen de Oost-,
duitsers zich Westeuropeanen
en daarom schrijnt het hen het
meest, dat hun levensstan
daard slechts een bleke afstra
ling vormt van de welvaart in
het westen, al staan zij in de
Comecon bovenaan. Het is
lang niet op de eerste plaats
het gebrek op zich, waaronder
zij lijden, hen kwelt de ge
dachte, dat hieruit de indruk
zou kunnen ontstaan alsof zij
minder bekwaam en vlijtig
zouden zijn dan bijvoorbeeld
hun Westdui'tse matiegenoten.
Het tegendeel is waar.
De Sovjet-Unie heeft de in
dustrie in haar bezettingszone
na de oorlog veel langer en ef
fectiever gebruikt dan het
westen de industrie in de
Bondsrepubliek. De DDR bleef
ook nog indirect zwaar voor
de oorlogfssohulden boeten,
omdat zij grondstoffen in de
Sovjet-Uniiie boven de wereld-
marktprij zen moest inkopen,
maar voor haar eindprodukten
door Moskou onderbetaald
werd. Niet op de laatste plaats
zette het voor westerlingen
onverdragelijke economische
systeem een domper op de
prestaties.
Pas sinds de bouw^van de
muur in 1961. is het Oostduit-
se volk begonnen zich aan de
zwartste ellende te ontworste
len. Hier werd de definitieve
streep door de geschiedenis ge
trokken, die de basis werd van
een nieuwe en verbazingwek
kende opbloei.
Men legde zich bij het onver
mijdelijke neer en heeft ge
leerd met de deling te leven.
De moeizame aanloop en de
stroeve plan-eoonomie hebben
tot een situatie geleid, die noij-
male westelijke burgers wél
schizofreen moet voorkomen.
Terwijl links georiënteerde
jongeren in het westen steeds
meer beginnen te snoeren op
hun „prestatiemaatschappij",
krijgen de bewoners van een
socialistisch land als de DDR
een geestelijke indigestie van
de propagandistische wijze,
waarop dag in, dag uit de
„produktie" op een hemels
voetstuk geplaatst wordt. Re
gelmatig melden de kranten op
de belangrijkste plaatsen suc
cessen over overtroffen presta
tienormen in fabrieken. Men
kan nauwelijks die radio aan
zetten of men hoort reportages
over fabrietosvergaderingen,
waarin de luisteraars volge
propt worden met gegevens
over produktiecijfers en belof
ten tot hogere prestaties, alsof
het een religieus thema betrof.
Elke, gelegenheid wordt aange
grepen bm de arbeiders aan te
sporen, zoals dit jaar talrijke
bedrijven aankondigden: „Onze
wedijver staat in het teken
var» het 50-jarig bestaan van
de Sovjet-Unie".
Ongecalculeerde oorzaken
kunnen de planning voor pro
duktie en consumptie echter
lelijk de das omdoen, zoals re
gelmatig geschiedt. Dit jaar
waren het miljoenen Polen, die
hun eigen tekort in de DDR
kwamen aanvullen. Zij hadden
hiertoe de gelegenheid gekre
gen, omdat zij sinds het begin
van dit jaar zonder visum mo
gen reizen en elk geweest be
drag aan zloty in oostelijke
marken konden omwisselen.
Poolse vrouwen, die in Oost-
berlijnse warenhuizen zonder
te passen 20 bh's insloegen,
vormden geen uitzondering.
Ook meer omvangrijke kle
dingstukken, schoeisel, huis
houdelijke artikelen en foto
apparaten verdwenen dankzij
de Poolse koopkracht en be
hoefte sneller uit de winkels
dan zij aangevuld konden wor
den.
Onder de druk van deze rage
grepen de toch al niet al te
zeer verwende Oostduitsers
naar het klassieke middel,
waarmee opgekropte gemoede
ren geventileerd worden: mop
pen. Een ervan ludt: „In de
warenhuizen van de DDR
wordt voortaan drie keer per
dag het volkslied gespeeld.
Waarom? Dan moeten de Po
len vijf minuten in de houding
staan en krijgen de Oostduit
sers zo lang de gelegenheid
zelf in te kopen". Zelfs een
boosaardige ontbrak niet:
„Wat is het verschil tussen
1939 en 1972? In 1939 overvie
len de Duitsers de Polen".
Over deze moppen zijn de Po
len echter lang niet zo verbit
terd als over de jongste maat
regel van de DDR. Kort voor
Kerstmis beschermde de DDR
zich tegen deze aderlating
door de invoering van een ri
goureuze deviezenstop en van
een uitvoerverbod. Sindsdien
worden Polen bij het verlaten
van de DDR door de Oostduit-
se grenswachten minutieus en
in veel gevallen zelfb lijfelijk
op DDR-produkten afgetast.
Tussen broedervolkeren is het
ook niet alles.
FRANS WENNEKES
CAMBRIDGE (Rtr.) In
een laboratorium van de Har-
vard-universiteit in Cam
bridge in de Amerikaanse
staat Massachusetts leven en
kele proefratten op bloed dat
door mensen is samengesteld.
Na vijf jaar met vijfender
tig witte ratten geëxperimen
teerd te hebben, heeft een
team onder leiding; van de
biochemicus dr. Robert Geyer,
het bloed van de ratten ver
vangen door een melkachtige
oplossing die „polynols" ge
noemd wordt en is samen
gesteld uit chemische stoffen.
De ratten overleefden de
bloedwisseling niet alleen, in
ongeveer een week regene
reerde hun eigen bloed vol
ledig.
Volgens Geyer hebben ook
apen het experiment over
leefd, hoewel hun bloed maar
voor tachtig procent vervan
gen werd en zij ontvanke
lijker zijn voor infectie. De
rode bloedcellen regenereer
den langzamer dan bij de
ratten.
Geyer en zijn team kregen
voor hun experiment in 1968
een schenking; van een half
miljoen dollar van de John
A. Hartford-stichting in New
York. Onlangs werd hun ter
voortzetting van het onder
zoek nog eens 122.000 dollar
geschonken.
Dr. Geyer verklaarde dat
geen proeven op mensen wor
den overwogen, maar dat
men bij bloedonderzoek van
het surrogaat nut kon hebben.
Voorts kan het organen voor
overplantingsoperaties in goe
de conditie houden. Hij zei
ook mogelijkheden te zien
voor de behandeling van
bloedkanker, bloedarmoede
en shock.
Dr. Geyers bloedsurrogaat
is in staat grote hoeveelheden
ontbonden gassen te absor
beren. Een belangrijke func
tie van bloed is de aanvoer
van zuurstof en afvoer van
koolzuurgas, een afvalstof.
HAD je toch maar iets aan
woorden! Of liever: kon je
van woorden toch maar ge
daan krijgen dat ze deden wat
ze zeilden. Wait zou je ervan
opknappen! Je hele leven zou
ervan opknappen! Denk eens
aan al die miljoenen pesos of
dollars of quetzales of gourdes
die de regering besteedt voor
jouw welzijn. „Voor het wel
zijn van het volk" en daar
hoor je toch bij, niet? Moet je
die krantenkoppen zien iedere
dag! Zoveel honderdduizenden
zullen er worden gestoken in
een irrigatie- of elektriciteits
net; meer duizenden zullen
aan hulp voor de boeren be
steed worden. En aan kredie
ten. En aan riolering. En mil
joenen aan goedkope woning
bouw. Wat 'n goed leven zal
dat worden. En de Amerika
nen zullen ook miljoenen in
vesteren in nieuwe industrieën.
Voor de werkverschaffing van
miljoenenEn de geïndus
trialiseerde landen zullen
trachten één pereent van het
bedrag dat hun bruto nationaal
produkt representeert, opzij te
zetten voor de ontwikkelings
hulp. Wat 'n miljoenen! En
miljoenen woorden. Kon je er
maar van eten!
't Zit 'm natuurlijk in dat
woordje „zullen". Die miljoe
nen blijven ergens steken. Niet
eens het miljoenste deel dier
miljoenen komt in jouw krotje
van de huttenstad bij de
hoofdstad terecht. Dat woordje
„zullen" is het knelpunt, je
komt er maar niet aan voorbij.
Omdat het alles en niets zegt.
En óf het iets zegt, hangt er
weer van af of je het bekijkt
vanuit je krot of vanuit het
parlement. In het parlement
geldt het als toverwoord. Het
kan altijd naar twee kanten
worden uitgelegd. Want je
kunt het steeds loshaken van
de bedoeling waarmee het
werd verbonden. „Zullen" past
bij alles, het laat zich zelfs
met de belofte van het para
dijs verbinden. En als 't daar
dan niet van komt, och dan
heb je toch je goeie wil ge
toond. En dat maakt je alleen
maar tot een welmenend mens.
Een een welmenend mens te
zijn siert elke politicus.
POLITICI leven van dat
woord „zullen". Ze maken
er hun carrières mee. Ze
komen ermee in de Verenigde
Naties terecht. En in de onder
ontwikkelde landen bouwen ze
er hun wijdse woningen mee.
Maar je moet wel weten hoe
dat woord te hanteren. Want
het is een woord met enorme
mogelijkheden en heeft een
geweldige plastische kwaliteit.
„We zullen.En de cijfers
die je ermee verbindt, bezor
gen je ook nooit last. En als
ze je om rekenschap vragen?
Och, dan kun .je op de vele
tegenslag wijzen het leven
is nu eenmaal een en al te
genslag. Zolang als je maar
iets wilt en zult kan niemand
je iets maken. Al gebruik je
nog zoveel miljoenen. Ten bate
van het volk natuurlijk.
En het volk leeft er intussen
ook nog van. 't Is immers ge
wend op de pof en op dromen
te leven. Wat je voor al die
miljoenen niet allemaal zult
kunnen kopen! Als eenmaal
die kredieten.en die werk
verschaffing beginnen te
draaien. Wat ga je dan het
eerste kopen? Eten natuurlijk.
Zoveel tortillas dat je armen
vol zijn. Je loopt ermee tussen
de hutten door: kijk eens hoe
veel tortillas ik heb! Wat?
Zijn er een paar op de grond
gevallen? Oeh, laat de honden
vandaag ook wat hebben! En
dan zul je naar de slager gaan
en zeggen: ik wil dat vlees.
Nee, dat stuk zonder been. En
die kip, die vette! En dan zul
je
ZIET U, dat is nu woorden
eten. Van woorden leven. Zo
doen massa's in de Derde
Wereld het al jaren. Al schijnt
het ze slecht te bekomen. Die
miljoenen krijgen ze maar niet
door de keel. Daarom blijven
die kinderen allemaal op spil
lebenen rondlopen met die
dikke vooruitstaande buiken.
Daarom zien ze er zo amech
tig uit. En dan die ouwe men
sen oh, pardon! Pure fanta
sie van mij. Want ze worden
in het noordoosten van Brazi
lië niet veel ouder dan negen
entwintig. Dat scheelt niet
veel met de leeftijd die ze ha
len op de dorre hoogvlakte
van Bolivia. En dan in Colum
bia nou ja, u weet wel
waar. Overal!
Maar'goed f dus daarom blij
ven de oudsten onder die men
sen er zo apathisch bij wan
neer de regering weer nieuwe
miljoenen voor het volkswel
zijn leent.
Wat kopen ze ervoor?
Niets.
MARION L4UDY
(Van onze correspondent)
LONDEN De ouders van
342 met ernstige mismaakthe
den geboren kinderen hebben
sinds het begin van de jaren
'60 een vergeefse strijd ge
voerd tegen de Distiller's Com
pany. Er wordt van dit machti
ge Britse bedrijf veel geld ge-
eist voor slachtoffers van de
Softenon-tragedie-
Het uit een whisky-stokerij
ontstane concern heeft een af
deling die het rampzalige kal
meringsmiddel onder de che
mische naiaim Thalidomide in
Groot-Brittammië op de markt
bracht. Zelfs in het voorbije
najaar is het de Distiller's
Company nog half gelukt de
persbreidel te laten hanteren
om publiciteit over de affaire
de kop in te drukken. De laat
ste weken is er een nationale
storm van woede opgestoken
waiandoor de directie van het
berucht geworden bedrijf zich
waorschionlijk niet lang meer
overeind zal kunnen houden.
In de voorbije herfst dacht de
maatschappij een oplossing te
hebben gevonden waardoor
een groot deel der kosten van
een beter aanbod voor de nog
niet tot zwijgen gedwongen
ouders gedragen zou worden
door de schatkist, dus door de
belastingbetalers. Dit breekt de
directievoorzitter sir Alexan
der McDonald nu op-
Een boycot van Johnny Wal
ker's whisky en andere pro-
dukten der Distiller's Company
werd ondanks de juridische
persbreidel ondernomen en
niemand spande zich erg in
om de „schuldige" propagan
disten te ontdekken. Tevens
ondernam een kleine aandeel
houdster pogingen om steun te
krijgen van andere aandeel
houders voor de eis een bui
tengewone vergadering bijeen
te laten roepen.
Plotseling begon er van alles
te gebeuren. De minister van
financiën Anthony Barber gaf
Sir Alexander een figuurlijke
oplawaai door zich in een
brief niet alleen te distantië
ren van het handige fiscale
plan, maar tussen de regels
duidelijk te maken dat de di
rectie op leugenachtige wijze
geprobeerd had de regering er
in te betrekken.
Een van de grootste ketens
van supermarkten wenst de
whisky en gin en andere voort
brengselen van de Distiller's
Company niet meer te verko
pen. En de Amerikaanse eon-
sumentenbeschermer Ralph
Nader lanceert een soortgelijke
actie in Amerika, waar het
concern naar schatting een
miljard gulden winst per jaar
maakt.
Deze week ging op de Londen-
se beurs de totale waarde van
de Distiller's aandelen zonder
dat iemand zich daarover nog
verbaasde met bijna 70 miljoen
gulden achteruit. Pensioen
fondsen en gemeentebesturen
behoren bij de grote aandeel
houders die bezig zijn de
maatschappij onder druk te
zetten.
De buitengewone vergadering
van de aandeelhouders zal nu
wel worden gehouden en een
fraai spektakel worden. Het is
de bedoeling van de ouders
der Thalddomide-slachtoffers
de Distiller's Company ertoe te
brengen eindelijk een fonds
van meer dan 150 miljoen gul
den te vormen orri hun ver
schrikkelijke financiële zorgen
te gaan verlichten.
De laatste kaartjes m.h.d. en
z.n. zijn de deur uit. Wie uwer
ik ten onrechte, maar bij ver
getelheid, zoals de Vlamingen
zeggennog niet mijn beste
wensen heb gestuurd, die
moet deze regelen maar als
zodanig beschouwen. Van har
te en nog net binnen het oc
taaf. Het versturen en vooral
het ontvangen van kerst- en
nieuwjaarskaarten wordit ei
genlijk steeds leuker. Niet
vamiwege de posttarieven, want
als je een beetje kennissen
kring hebt hapt het er stevig
in. Ik bedoel meer vanwege
de cultuur, die ook wij ervan
zijn gaan maken. De ene kaart
is al mooier dan de andere.
Romig witte met goud- en zil
verglitter overspoelde winter-
lamidschapjes en kerstvoorstel
Unpen waaraan je niet meer
kunt zien, dat Sint-Jozef vol
gens onze termen voor de bij
standswet in aanmerking zou
zijn gekomen. De kinderen
zijn er dol op. Bij ons heeft
ome Piet alti}d de kerstkaart-
prijs van het jaar weggesleept,
maar hij krijgt het wel steeds
moeilijker. Zijn vaak gepro
longeerd succes dankte hij
destijds aan zijn eigen onder
nemingslust Ome Piet is na
melijk in zijn jonge jaren het
van zorgen zwangere vader
land ontvlucht om zijn heil,
zijn vrouw en zijn toekomst te
gaan zoeken in Amerika. En
met goed gevolg mag ik wel
Zeggen. Wij, zijn familie, heb
ben dat nauwgezet kunnen
volgen, want met uitzondering
van de jaren van de tweede
wereldoorlog heeft hij een niet
aflatend contact met het va
derhuis en deszelfs nakomelin
gen onderhouden. En tot die
voortdurende poststroom be
hoorde trouw ieder jaar de
glanzende wenskaart. Ook al
in de tijd waarin het crisiszie-
ke Europa zich die weelde nog
niet kon permitteren. Met een
beetje fantasie kan ik het mij
allemaal nog herinneren, de
zoete pastelkleurtjes waarin
de H. Familie was getooid, het
vergulde rieten dak van de
bungalowachtige stal en bin
nen irn de dubbele kaart, want
het kon niet op, de „best wis
hes" in gouden letters uitge
schreven. Voor ons waren die
kaarten het tastbare symbool
van de steeds wassende wel
vaart van Ome Piet, die, zoals
ik uit overlevering weet, met
een manchesters pak cordu
roy zouden we rvu zeggenen
vier paar nieuwe klompen in
Antwerpen scheep is gegaan
om in het land van de onbe
kende mogelijkheden een dik
kere en beter belegde boter
ham te verdienen dan hem
hier mogelijk leek. Van die
welvaart getuigden trouwens
ook de familiekiekjes die met
de regelmaat van een klok
over de grote pLas gestuurd
werden. Kiekjes van een
groeiend gezim en groeiende
kinderen en een keurig Ame
rikaans huis. Zelfs die familie
fotootjes waren groter dan ze
bij ons in Nederland plachten
te zijn en ze waren steeds
afgewerkt met een sierlijk
bloemetjesrandje, U moet al
begrepen hebben dat ome Piet
een volhouder was. Hij kocht
zijn retourtje Holland dan ook
pas na dik veertig jaar, nog
juist op tijd om zijn familie
en de kring van zijn jeugd
vrienden ongeschonden terug
te zien. Hij droeg geen klom
pen meer, vertelde verbazing
wekkende verhalen in lichte
lijk verminkt Westbrabants en
ging na een paar maanden
weer de oude weg, nu door de
lucht. Om vanuit Amerika de
correspondentie, inclusief de
kerstkaarten, te hervatten
Ook dit jaar is ome Piet
weer van de partij geweest,
maar de eerlijkheid gebiedt
mij te zeggen, dat zijn kaart
niets unieks meer heeft. Mooi
genoeg, daar zult u mij niks
van horen zeggen, maar zijn
tweede vaderland heeft zijn
onbegrensde mogelijkheden
zozeer geëxporteerd, dat zelfs
de kerstkaarten niet meer in
afgunstige bewondering van
hand tot hand door de fami
liekring gaan.
Trouwens, de afgunst is in
het algemeen over. Dit jaar
heb ik ome Piet laten weten,
dat wij al weet ik niet
precies namens wie ik alle
maal spreek de onbegrens
de mogelijkheden van zijn
land niet meer vertrouwen. Er
is daar maar teveel mogelijk,
het is werkelijk allemaal té
onbegrensd. Wat ik ome Piet
niet heb geschreven is, dat ik
in de dagen, waarin de kaart
met zijn kriebeliger wordend
handschrift in ons postmandje
lag, dat ik toen in een protest
stoet gelopen heb. Achter bor
den waarop zijn president
moordenaar werd genoemd en
werd uitgemaakt voor Nixon
de Rampzalige. Ik ben bang
dat hij het niet goed zou be
grijpen, dat hij het als een
blijk van wantrouwen aan zijn
persoon zou beschouwen. En
dat wil ik niet, want ik ben
ervan overtuigd, dat ome Piet
de bombardementen op Hanoi
niet gewild heeft. Wie weet,
misschien heeft hij Nixon niet
eens gewild. Maar hij zit er
natuurlijk wèl mee, nog erger
dan wij, want het is tenslotte
zijn president en niet de onze.
Daarom, ome Piet. nogmaals
m.h.d. en een zeer z.n. Van
hart
TOON KLOET