Trainers
willen
meer
vrijheid
Anquetil
wonderkind
op de fiets
LIEFHEBBER
VAN FEESTEN
sport
eldhoete voor
ledeiverker
sosjale joenit
papiep
uw pen
id en trimmen
ïrstmis in
kranten
OORZAKEN
Kurkdroog
g—
5 eoednürdatJ°hij
Heel anders
Kwaliteiten
I.**
29 deaenaber WS72
eclames in de krant
nu's - waar gaan we
n?
;ina 6 vol lekker eten
[ina 9 avondkleding
Igend bladzij juwelen!
sla om: „Waarheen met
rst?!"
s bureaus en trips
•licht Parijs of Alpen?'
irtegenover moord - bero-
g
ar vind ik 't Godskind?
zoek en zoek
lsttakjes - engeltjes van
ofaan
a - kits- rommel kunst-
>euw
:eldoosjes met Stille
;ht
draaiende engeltjes
e langer hoe banaler
e langer hoe leger!
iar vind ik het Kind?!
hier 'n kerstverhaal
l sentiment, zonder kern
ar vind ik 't Kind?
immel de krant
de prullebak...
1 stil! geen radio - ëeen
r aai
in de stilte
id ik 't Kind
dan ook in mijn even-
ns!
:EDA SLOOTS
4MSTERDAM (ANP))
28-jarige Bennie M. B- 'llC'
werker aan de „Sosjale J°e'
in Den Haag, is donue''"
aoor het gerechtshot i
ïsterdam veroordeeld
geldboete van 250 guld®
gens het verborgen Iwiwjj
a een van huis weggeWP"
nderjarig meisje.
3. had rond Kerstmis 19^®
14-jarige Ans van Heertu
Schijndel, die wegens ee
zie met haar ouders na
n Haag was gekomen en J
Sosjale Joenit om steun
d aangeklopt, gewaarschu
orda+ hij de politie
res gaf waar zij verbte
dat de rechtbank en het
Den Haag B. hadden VTJJgj
roken verwees de hoge r
door de procureur-gener
•ass--» de "'aak terug naar
rechtshof te Amsterdam.
i voor deze rubriek moeten
oliedige naam en adres worden
ekend. Bij publikatie zullen deze
d worden. Slechts bij hoge uit
ing zal van deze regel worden
;ken. Naam en adres zijn dan bij
actie bekend. Publikatie van brie-
erkort of onverkort) betekent niet
.e redactie het in alle gevallen
s met inhoud, c.q. strekking.
het ariülkel Advies vain
undige Schaf een hond
in Dagblad De Stem van
ecember 1972 heb ik met
azing de uitlaitinigen gele
van de directeur van de
|;t Jeugd en Sport in Bre-
De heer J.M. Christiaansen
ij ft in zijn artikel geen
el te kennen over het feit
een van de beste dingen
fit te blijven is het aan-
ifen van een hond. Ook
e op een flat woont. Dit
ijst m-i- dat de heer Chris-
isen geen hondenliefheb-
is, anders zou hij zoiets
adviseren. De heer Chris-
isen mag dan veel van
i en sportzaken afweten
met de hondenwereld is
waarschijnlijk niet op de
;te. Als iemand wil trim-
laat ze maar trimmen,
is niet erg maar werk als-
ieft uw buikje niet weg
koste van een hond. Een
lg van aanschaf van een
i om te kunnen trimmen
at in de vakanties weer
e aantallen honden uit de
ens gezet worden en in de
en of elders achtergelaten
den, om zelf heerlijk op
mtie te kunnen gaan, ter-
de Huisvriend aan zijn lot
dt overgelaten- Dat is toch
dierenliefde! -
ij de aanschaf van een
1 wordt ook te weinig re-
ing gehouden met het feit,
de man meestal een hond
maar dat de vrouw in de
ctijk met het dier zit opge-
:ept. Als men nu pas een
i wil aanschaffen om te
nen trimmen, dan is de
tl niet gewenst, anders zou
1 al in het bezit zijn van
hond. Ik ben zelf in bezit
3 rashonden (2 Duitse
Iers en een Zwitserse Jura
fhund). Ik ben het ook
eens met de uitspraak,
een grote hond in een flat
ouden kan worden. Ik ben
m overtuigd dat zeer zeker
grote hond ruimte en be
ring nodig heeft. Dat krijgt
niet op een flat, wanneer
2 keer per dag wordt uit-
iten.
PEL WAARDE W. RIEKEN
ZEIST (ANP) —Een grote
groep trainers uit het betaalde
voetbal in Nederland is giste
ren in het KNVB-sportcen-
trum te Zeist bijeen geweest
om te praten over het teruglo
pen van de toeschouwersaan
tallen bij ere- en eerste divi
siewedstrijden. Na afloop van
de bijeenkomst maakten de
trainers de volgende resolutie
bekend:
De trainers uit het betaald
voetbal op initiatief van de
Vereniging van Oefenmeésters
in Nederland (WON) in ver
gadering bijeen te Zeist con
stateren dat de publieke be
langstelling voor het betaalde
voetbal daalt, zoals in vele a-n-
ners, aangezien zij geen of
factoren die van invoed zijn
op deze daling ligigen op een
gebied ibuiten dat v an de trai
ners. aangezien zij gee n of
niet voldoende medezeggem-
scihaip hebben in het beleid
van het betaald voetbal in
het algemeen. Dit in aanmer
king genomen stellen de traJ«
ners dat:
1. Het aanbeveling verdient
om attractief en zonder angst
aanvallend voetbal te spelen-
De trainers tekenen hierbij
aan dat het kwaliteitsverschil
van de elftallen en de instel
ling van sommige clubbestu
ren dit soms moeilijk maken.
De trainers dienen meer vrij
heid van werken te hebben.
2. Dat het aanbeveling ver
dient om de fout van het af
schaffen van de jeugdcompeti-
tie betaald voetbal te herstel
len. De opleiding en stimule
ring van de jeugd is onont
beerlijk voor het betaald voet
bal.
3. Dat het betaalde voetbal in
tactisch opzicht te ingewik
keld is. Het tactisch concept
moet eenvoudiger worden.
4. Dat de clubbesturen zich
dienen te beraden over de or
ganisatie in de clubs in het
algemeen. Onder andere ten
aanzien van transfers, spelers,
salarissen en toesdhouwersac-
commodaties.
5. Dat er in Nederland vol
doende spelerstalent aanwezig
is. Dit moet via een jeugdop
leiding ontwikkeld worden,
hetgeen echter nadelig wordt
beïnvloed door het verschil in
status van de verschillende
spelers.
6. Dat het publiek dat weinig
meer door de clubs geboden
wordt, een veranderde Instel
ling heeft ten aanzien van de
betaald voetbalwedstrijden.
7. Dat het wedstrijdbezoek na
delig wordt beïnvloed door
rechtstreekse verslaggeving
via televisie en radio.
8. Dat de schrijvende pers
zich vaak te kritisch opstelt.
Het contact trainerpers kan
van de zijde van de trainers
beter woren
9. Dat de gele kaart afgeschaft
moet worden. Deze kaart
wordt verwarrend gebruikt.
10. Dat de scheidsrechters te
veel geïnstrueerd worden.
11. Dat er een beter contact
tussen scheidsrechters en trai
ners moet komen.
12. Dat de kwaliteit van de
Nederlandse arbiter redelijk
Het wordt steeds moeilijker
de grote massa naar een voet
balstadion te krijgen. Met grote
frequentie klagen clubbestuur
ders over het alsmaar leger
worden van hun tribunes. Al
lerwegen zoekt men naar oor
zaken, want het is immers een
vreemde zaak dat de KNVB
groeit en bloeit terwijl de mees
te profclubs slechts met de
grootste moeite het hoofd bo
ven water kunnen houden.
Onlangs hief Herman Chou-
foer van FC Den Haag een be
schuldigende vinger op naar
de trainers, die door hun te de
fensieve systemen het voetbal
spel zijn charmes zouden ontne
men. Gisteren waren die trai
ners in het KNVB-sportcen-
trum te Zeist bijeen om te on
derzoeken of zij inderdaad te
blameren zijn.
Hun conclusie luidde dat
Choufoers stelling een kern van
waarheid in zich droeg. Maar
anderzijds kaatsten zij de bal
ook terug naar de besturen,
die volgens hen vaak hun trai
ners dwingen tot een weinig
aantrekkelijke tactiek.
Het zijn uiteraard niet alle
clubs, die kampen met sportfi-
nanciële moeilijkheden. Feyen-
oord en Ajax bijvoorbeeld be
hoeven bepaald niet elke cent
tien keer om te draaien alvo
rens hem uit te geven.
Kovacs en Happel hebben
dan ook geen gevolg gegeven
aan de aanschrijving van de
Vereniging van Oefenmeesters
in Nederland (WON) de orga
nisator van de bijeenkomst in
Zeist. Niet zo vreemd, omdat
beiden met vakantie in het bui
tenland zijn. Maar Feyenoord
en Ajax hadden in het geheel
geen vertegenwoordiger gezon
den.
Ook niet aanwezig waren
hun collega's Kohn, Knobel en
Remmers (eredivisie) en Brou
wer, Vink, Van der Gijp, Been
hakkers, Dellow, Wullems, Za-
lai en De Jong (eerste divisie).
Van de 38 trainers waren er 24
present. Onder leiding van
VVON-secretaris-generaal Jaap
van der Leek splitsten die 24
zich op in zes groepjes van
vier, die afzonderlijk in discus
sie
RENNER MET ENORME
MACHT IN DE RENEN
Anquetil op weg naar een van zijn vele triomfen tijdens een
tijdrit.
0 Anquetil met enkele van zijn
grote concurrenten zoals Van
Looy, Merckx en Poulidor.
De 28e juni '56 biedt de vakantiegangers in Italië een
heerlijke zomeravond. In een dancing aan de boorden van
het Comomeer dansen vele nationaliteiten op de vrolijke
maten van een showorkest. Er wordt gedronken, gelachen,
geflirt. Lichtjes twinkelen in het water, waarin een voor
bijvarend jacht rimpels trekt.
De kanonnier Jacques Anque
til van liet 406e Franse artille
rieregiment is in een opperbes
te stemming. „Ik vind het hier
fantastisch" zegt hij tegen zijn
vriend Sadi Duponchel. Deze
trekt rimpels in z'n voorhoofd.
Het is eigenlijk al lang tijd om
I naar lied te gaan. Maar kanon
nier Anquetil wil daar niet van
horen. Hij heeft een paar dagen
verlof gekregen van de militai
re autoriteiten: „Verbeter het
werelduurrecordNiets
meer en niets minder.
Hel record is 14 jaar oud, staat
op 45 km en 848 meter en is
gevestigd door niemand min-
I der dan Fausto Coppi. Een eer
ste poging op de Vigorellibaan
in Milaan drie dagen eerder
heeft Anquetil na drie kwar
tier rijden gestaakt. Vijfdui
zend aanwezige „Tifosi" rie
pen, terwijl Jacques de baan
verliet, „Coppi, Coppi.An
quetil is het hele voorval al
I vergeten. Die avond aan het
Comomeer drinkt hij, rookt hij
en danst hij. Waarom ook niet,
l het leven is mooi. Maar zijn
vriend Sadi Duponchel herin
nert hem er voorzichtigheids-
halve aan dat de volgende dag
een nieuwe poging om het re.-
wd van Coppi te verbeteren,
is aangekondigd. Er zijn 15000
tarten verkocht, de wereld
pers is er. Duponchel mompelt
dat iedereen zijn verantwoor
delijkheden moet kennen,
"aar Jacques Anquetil weet
van geen ophouden. Eerst in
de vroege ochtend keert hij
"aar zijn hotel terug.
a Avonds moet het dan toch
gebeuren. De houten latten
Vigorelli, destijds uit
Ulifornië aangevoerd, zijn
kurkdroog. Anquetil, die zijn
roes heeft uitgeslapen komt te-
gen zeven uur naar buiten. Hij
I steekt een sigarettenaansteker
aan en het vlammetje gaat
kaarsrecht omhoog. „Oké",
Wj, „ik doe het". Hij pakt
n fiets, draait enige rondjes
S. "warming-up" en tegen
-- ac^ yalt het startschot,
n uur later telexen de pers-
ureaus door Europa: „De
bJ!«™an ^act)ues Anquetil
Milaan het werelduur
record verbeterd. Hij peed op
do Vigorellibaan 46 km en 159
waarmee hij het oude
™ra dat op naam van Faus-
"PP1 stond, met 311 meter
konerper stelde!" Dit is zo-
aar een „stunt" in de 16-jari-
LPJ°ACarrièro van het feno-
.n Anoiuetil, die spotte met
rp«o!?an 'ee'" en 'gedrags-
"s van een topsporter.
kon de hele nacht
een wl °m, c,e v°lgende dag
tie te leveren® In^T PTSta~
Cw„ln 63 werd m
H* ^errand de semi-
Phil n,6r Grand Prix Rasoir
dret steilffheU'011' 230 km lan§'
cour- T hingen in het par-
geen ho,fCt'U?S kad d'e nacht
in eenl gefen' Hi) verscheen
Valpartii maakt en een
startschot v.e™orzaakt". Het
alvast 50 Jèw Ant,ue1i' reed
°ntnuchteren ,vooru,t om tP
n en men heeft
hem die dag voor de finish
niet meer teruggezien.
De uitspattingen die Anquetil
zich tijdens zijn hele carrière
veroorloofde en de grandioze
prestaties die hij desondanks
verrichtte, wijzen op een bui
tengewone begaafdheid, die
slechts zelden voorkomt. Met
17 jaar was hij al een ster in
de wielerwereld en 16 jaar la
ter, op 33-jarige leeftijd,' won
hij na een slopend leven waar
in verschrikkelijke inspannin
gen en feesten elkaar afwissel
den, nog de etappewedstrijd
Ronde van het Baskenland.
Dit wonderkind op de fiets be
tekende echter ook een gevaar
in het peloton. Ten eerste was
hij een slecht voorbeeld voor
tal van renners die meenden
dat een luxueus leventje
(„Kijk naar Anquetil") heus
niet zoveel kwaad kon en
daarna door schade en schande
moesten ervaren dat zij geen
Anquetil waren. Ten tweede
was hij een levende reclame
voor „de grote versnelling".
Anquetil had (evenals Van
Looy) een onwaarschijnlijke
macht in zijn benen om de
grote versnelling, soms zelfs
55 x 13 tandjes, te trappen. Hij
had er succes, mee. Hij ontwik
kelde vooral tijdens de tijdrit
ten zo'n hoge snelheid, dat an
deren hem gingen imiteren en
opnieuw door schade en
schande ervoeren dat zij
geen Anquetil waren.
Anquetil fietste heel anders
dan Eddy Merckx, die steeds
in een der eerste posities in
het peloton te vinden is. An
quetil reed vrijwel altijd als
laatste man. „Helemaal achter
aan heb ik het beste over
zicht", zei hij, „ik zie wie er
vandoor gaat, hoe iedereen
zich gedraagt en ik kan ge
makkelijk valpartijen ontwij
ken". Wat dit laatste betreft,
heeft zijn wijze van koersen
succes gebracht. Anquetil is
vrijwel nooit ernstig gevallen.
Zijn valpartijen zijn zelfs zeer
zeldzaam geweest.
Jacques werd op 8 januari '34
in Mont-Saint-Aigan, een dorp
je in de buurt van Rouen in
Normandië geboren. Z'n ou
ders woonden in Boisguillaume
in een oud Normandisch vak
werkhuis van slechts één
verdieping. Vader Anquetil
was metselaar. Later verhuis
de de familie naar Quincam-
poix. Jacques was een drome
rige jongen met blond krul
haar en een meisjesgezicht. Hij
kon aan de oevers van de Sei
ne uren zitten kijken naar de
dure jachten die er voorbij
voeren. Hij was een uitstekend
zwemmer. Meer dan eens dook
hij onder de kiel van eeraschip
door. Jacques bezocht de am
bachtsschool in Sotteville en
leerde er voor bankwerker. In
zijn vrije uren moest hij met
z'n vader in het seizoen aard
beien plukken. 50 korven 's
ochtends en 50 korven 's
avonds.
Intussen had hij een racefiets
gekocht en hij sloot zich aan
bij de wielerclub in Rouen die
streng gereglementeerd was.
Er mocht niet gerookt worden
en ook was het verboden met
meisjes uit te gaan. Jacques
hield zich in dit prille begin al
aan geen enkel voorschrift. Hij
rookte als een stoomschip en
flirtte met de meisjes zoveel
hij kon. Toen de wielerclub
hem voor z'n eerste wedstrijd
had ingeschreven, verscheen hij
eenvoudig niet. Later vernam
men dat Jacques op die dag
9 Anquetil in gesprek met zijn
charmante echtgenote na een
etappe tijdens een van de vele
door hem gereden ronden van
Frankrijk.
met veel plezier aan een brui
loftsfeest had deelgenomen.
Spoedig kwamen echter zijn
geweldige kwaliteiten als wiel
renner boven. 17'/2 jaar oud
werd hij de kampioen van
Frankrijk bij de Amateurs. Op
27 september '53 debuteerde
hij als beroepsrenner in de
Grand Prix des Nations, de
vermaarde tijdrit, waarvan het
parcours door de vallei van
Chevreuse loopt. Op de erelijst
van de Grand Prix prijkten
beroemde namen als die van
Fausto Coppi, Louison Bobet
en Hugo Koblet. Het debuut
van Anquetil werd een regel
rechte sensatie. De jongen met
de dromerige blik in zijn ogen
openbaarde zich voor het eerst
als een tijdrit-genie. Hij had
een sierlijke hoge zit en was
één met zijn fiets die hij, soe
pel versnellend, over het par
cours stuurde. Twee jaar eer
der hadden Hugo Koblet en
Fausto Coppi in deze „Nati
ons" een gevecht op leven en
dood geleverd, hetgeen een re
cordtijd tengevolge had met
een gemiddelde snelheid vaii
39 km en 738 meter. Jacques,
de onbekende debutant, deed
over de afstand slechts 35 se
conden langer. Hij won met
een voorsprong van 6 minuten
en 61 seconden op zijn naaste
rivaal. In de komende jaren
zou Anquetil de „Nations"
blijven beheersen. Hij won de
ze tijdrit negen keer, zoals hij
ook jarenlang de Grand Prix
van Lugano, eveneens een in
ternationaal vermaarde tijdrit.
Tijdrijden was zijn specialiteit.
Jacques hield niet van grote
pelotons, waarin de sturen van
de renners elkaar bijna raak
ten. Hij moest ruimte hebben,
de vrijheid. Ruimte en ook zon.
Want hij had een hekel aan
regen, onweer en koude.
Toen de ster van Anquetil be
gon te rijzen bracht hij een
bezoek aan Fausto Coppi, van
wie hij een groot bewonderaar
was. Een „relatie" had ervoor
gezorgd dat Fausto de jonge
Fransman in z'n villa te Novi
Ligure zou ontvangen. Later
zou trouwens een merkwaardi
ge overeenkomst tussen de bei
de kampioenen aan het licht
komen. Ze trouwden allebei de
vrouw van hun arts.
De jonge Anquetil betrad niet
zonder schroom de „Ville Cop
pi". Maar Fausto stelde hem
spoedig op zijn gemak. Coppi
werd juist gemasseerd door de
beroemde masseur Cavanna,
die blind was. Cavanna had al
naam gemaakt als verzorger
van Italiaanse kampioenen als
Girardengo, Guerra en Binda
en nu dan was hij in dienst
van Fausto. Cavanna had een
zeer grote reputatie. Fausto
vroeg hem de jonge Fransman
op zijn atletische kwaliteiten
te onderzoeken. De handen
van Cavanna gleden langs het
lichaam van Anquetil. Tenslot
te zei de blinde masseur: „Hij
is jouw levend evenbeeld,
Fausto". Cavanna kreeg gelijk.
In '57 zette Anquetil zijn op?
mars voort met een zege in
Parijs - Nice en.De Ronde
van Frankrijk. Hij was nog pas
23 jaar. Tegen alle adviezen in
begon Jacques na de ronde aan
een uitputtende tournee door
Europa. Hij was altijd onder
weg en pakte zoveel geld als
hij krijgen kon. Geen contract
sloeg hij af. Hij oogste en
oogstte, want hij zag een
jeugddroom werkelijkheid
worden. Hoe vaak had hij niet
aan de Seine gekeken naar de
fraaie villa's met de prachtige
gazons en de luxe der rijken.
Jacques had zich voorgenomen
ooit ook zo'n villa te kopen.
Het geld stroomde binnen. Bij
na 2000 gulden per criterium.
Anquetil fietste en feestte,
soms de hele nacht door. Hij
hield van gokspelen, poker, ca-
9 Anquetil was een man die liet zware werk niet schuwde. Hier
leidt hij een kopgroepje.
nasta, dobbelen. Daarbij dronk
hij flessen champagne. Tot
vermaak van de aanwezigen at
hij af en toe ook een champag
neglas op waarbij men zich
verwonderd afvroeg hoe het
kwam dat de glasscherven
nooit zijn maag of ingewanden
scheurden. Maar alle moge
lijke uitspattingen schenen na
genoeg geen invloed op de at
letische prestatie van deze be
gaafde jongen te hebben. Hij
hield nu eenmaal van het spel
en de stilte en de vrede van
de nacht. Slapen was voor
hem bijzaak. Belangrijk was
dat hij zich geestelijk prettig
voelde. Anquetil lette ook
nooit erop wat hij at. Of het
wel strookte met de voedings
leer voor een topsporter. Als
hij trek had in vissoep, at hij
vissoep. Als hij trek had in fri
tes, at hij frites. Hij en Darri-
gade aten op een dag in de
Tour zoveel vissoep dat ze de
volgende dag doodziek waren
en bijna niet konden starten.
Zo was Anquetil.
In de Tour regeerde hij zoals
in de tijdritten, of misschien
wel mede door die tijdritten.
Jacques had er geen behoefte
aan zich uit te leven in dra
matische heldenrollen. Hij was
intelligent en reed zijn wed
strijd volgens een zeker plan
ning waarin geen drieste aan-
valspatronen in bergen pasten.
Daartoe miste hij trouwens
ook de capaciteiten van de
echte klimmer. Hij moest in
het hooggebergte onverander
lijk terrein prijsgeven op de
klimmers, maar hij ging toch
zo goed naar boven dat het
verschil altijd zeer beperkt
bleef.
Nooit iemand voor hem en (tot
dusverre) nooit iemand na
hem heeft zoveel etappewed
strijden gewonnen als Anquetil
gedaan heeft.
In 61 droeg hij in de Tour
van de eerste tot de laatste
dag de gele trui, hetgeen voor
hem alleen de Italiaan Otaavio
Bottechia, de Luxemburger
Nicolas Frantz en de Belg Ro-
main Maes gepresteerd had
den. De Tour van '66 bracht
aan het licht dat zelfs Anque
til niet tegen de tijd kan vech
ten. Jacques vertoonde enige
tekenen van sleet, hij gaf op.
Op 27 december '69 zestien
jaar na zijn opzienbarende de
buut in de Grand Prix des Na
tions, nam Anquetil in het
sportpaleis te Antwerpen af
scheid van het wielerpubliek.
Zijn jeugddroom heeft hij tot
werkelijkheid gemaakt. Jac
ques is nu een rijk man.
Meervoudig miljonair. Hij be
zit een prachtige villa, Les El-
fes, en een uitgestrekt land
goed met grasland en bossen
in Amfreville-sous-les-Monts.
De geur van de masseerolie
heeft plaats gemaakt voor de
geur van dennenbossen. Jac
ques ploegt akkers om en kapt
bomen. In die landelijke sfeer
probeert hij rust te vinden na
een jachtig en turbulent wie
lerleven.
(Uit: „Vedetten van de Weg",
door Jean Nelissen. Uitg. De
Boekerij Baarn)