NIXON HAD EEN ARME JEUGD
Tieners ontdekken
weer de stijldans
boeren
Het wachten is
op de opvolger
van pop-rage
wij
uit
door:
Jan Winlraecken
YNp 9 januari van het volgend jaar
wordt Richard Milhous Nixon 60
jaar. Hij zal dan ofwel de wonden
likken van een volkomen onverwachte
verkiezingsnederlaag, of zich gereed
maken voor zijn tweede inauguratie
rede, het vertrekpunt van zijn tweede
termijn als president van de Verenigde
Staten.
Vergeeflijk
Raar
Wel netjes
TEKST:
HEIN SLUIJTER
FOTO:
HANS CHABOT
Tekst:
Bert van Velzen,
correspondent in
Washington
iiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiii
DE STEM ZATERDAG 7 OKTOBER 1972
Sombere
Guus
ontsnapte
aan dood
Winnaar van Parijs
Tours,' Noel v. Tyghem
met zijn vlassekop, is
een kind van de herfst. In de
lente geen schot hagel waard.
In de zomer een wieltjeszui-
gende smartlap. Maar in de
tijd der vallende bladeren een
machtsmens vol met barstend
geweld. Hij is zo breed als een
commode en heeft een dwarse
kop. Een typische geblokte
coureur, een bonkige kasseien
stamper met de carrosserie
van een vrachtwagen en het
spierenspel van een os. Ge
woonlijk presteert hij zelfs in
de herfst helemaal niks, maar
als de forme hem pakt en hij
zijn teveel aan paardenkrach
ten kan beteugelen, wil hij wel
eens uit de krammen schie
ten. Dat deed hij nou in Pa
rijs-Tours, de klassieker van
hoe zeer vallen ze af de zieke
zomerbladeren.
Noel van Tyghem is geen
rouleur en geen zuivere finis-
seur, fond heeft hij genoeg
kracht teveel. Klimmen is er
niet bij en de bergen zou deze
boerenzoon het liefst willen
slechten. Hij is meer het type
voor de zware vrachtfiets dan
voor de lichte koersvelo. Noel
genoot van vaderszijde een
krachtige opvoeding terwijl
zijn moeder hem het zwijgen
bijbracht. Hij doet nu op 27-
jarige leeftijd nog altijd prak
tisch geen bek open. Hij praat
met het gezicht van de man
met een heksenscheut die een
verkeerde beweging maakte.
Nu noodt Noel's geboorte
streek ook niet direct
tot kouten en keuvelen.
Hij is van Langemark dat in
West-Vlaander en dicht bij
Yper ligt. Dat hebben die van
Langemark in het paar 1344
trouwens geweten. Toen kwa
men de lakenwevers van Yper
naar Langemark alwaar ze
het dorpje in brand staken en
de Langemarkers geducht af
rosten. Dat was om hen af te
leren ook laken te weven en
zo de Yperse wevers concur
rentie aan te doen. Die klap is
Langemark nooit geheel te
boven gekomen. Nu nog, ruim
6 eeuwen na datum, weigert
elke echte Langemarker het
woord Yper uit te spreken. En
een Langemark's meisje zal
zich nooit door een Yperse
jongen laten kussen of betas
ten. De Langemarkers vormen
spiertechnisch een sterk ras 1
maar de angst voor Yper is
gebleven. Het is alsof de
brandlucht nog in de straten
hangt.
In de stille kroegen van
Langemark waar rond
tamelijk veel gedron
ken maar weinig gesproken en
niet gelachen wordt, hangt nu
een foto van de nieuwe dorps
heid Noel van Tyghem, die
zelf ook een gedurige pinten
pakker is. Ook tijdens de
koers drinkt Noel bierdonker
bier met suiker waarvan hij
luid boeren moet, hetgeen
hem oplucht. Zeker één keer
had Noelleke ook nog wat an
ders genomen want toen be
trapte men hem op doping en
kreeg hij een schorsinkje aan
zijn broek met zeemlederen
binnenbodem.
De jongste koers van Pa
rijs naar Tours was er
een als platte kaas
zonder zout. Een vroege ont
snapping die natuurlijk leeg-
bloedde en daarna de vlucht
van Noel van Tyghem, Willy
de Geest en Jos. Huysmans,
alle drie kleine middelmati-
gen, alle drie knechten van de
een of andere heer. De man
nen van Novy Dubble Bubble,
dat is de firma waar Noel voor
rijdt, schrok zich een pet toen
ze vernamen dat hun eigen
Van Tyghem mee voorop zat.
„Da's nie waar", zeiden ze.
Maar het was wel waar.
De knoestige Langemarker
lag voor het eerst in zijn pro
fessionele carrière mee in de
slag. Hij vertoefde bovendien
in staat van volle wielergena-
de en hij rook de overwinning.
Wat moet er in die ogenblik
ken zijn omgegaan in het nooit
geheel ontloken gemoed van
deze jongen uit het eeuwen
lang geknechte en sedert de
oertijden in nevelen gehulde
Langemark? Wat speelde er
door het matte hoofd van deze
jongen die nog niets gewon
nen had als wat verkochte
kermiskoersjes? Wel, men
heeft het hem gevraagd en hij
heeft het gezegd. Hij zei: „Wat
ik gedacht heb? Ik heb niet
gedacht, ik heb gekoerst".
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIiiUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllHHIIIIIIllllllllIIIIIIIIIIIUIIIIIII199!IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
iiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiimiiiimiiiimmi
Je staat wel even
raar te kijken. Het
is natuurlijk heel
gewoon. Maar tóch.
Hij is achttien jaar, heeft
lang, tot op zijn schouders
reikend haar, snor en sik
zijn aanwezig, een kleurig
hemd siert zijn boven
lichaam, ook is hij gehuld
in een ribfluwelen broek
met bijbehorend jack en
verder zal hij over een
minuutje trachten vol
overgave een klassieke
Engelse wals stijlvol uit te
voeren. Met zijn hoge-
stuur-brommer is hij ko
men aansnellen en die
staat nu buiten, naast de
dansschool, geparkeerd
tussen al die andere twee
wielige gevaarten.
Hij is op les. Hij gaat stijl
dansen. Hij is ervoor gekomen.
En met hem die tientallen
anderen, die wat betreft leef
tijd en uitmonstering, ten
zeerste aan hem verwant zijn.
Wie mocht denken, dat
teeners en twens geen belang
stelling meer hebben voor de
aloude stiji-dansen-van-pa-
en-ma en zich met wapperen
de haren uitsluitend zouden
werpen op de ritmische onder
dompeling van beat-, soul- of
popmuziek, weet er geen klap
van.
Die onwetendheid zij ver
geeflijk. Want nog geen twee
jaar geleden leek het eigenlijk
wel een beetje zo. Langzamer
hand is dat anders geworden.
Nu, aan het begin van het
nieuwe dansseizoen, constate
ren de dansinstituten dat
steeds meer jongeren, in leef
tijd variërend van 14 tot 25
jaar,-zich voor een cursus in
schrijven met de bedoeling om
stijl-dansen te leren, zoals de
foxtrot, de Engelse wals, de
tango of de Weense wals, De
stijl-dans, lange tijd door grote
groepen jongeren vanuit hun
pop-sozen met argwaan beke
ken en zelfs als duf betiteld,
raakt „in".
Dan mag je even raar staan
kijken. Hoewel het in zekere
zin heel gewoon is, want de
stijl-dans is er nooit „uit" ge
weest. Maar hij was toch meer
het eigendom van de ouderen,
die op hun beurt met achter
docht de jongerensoos binnen
gluurden en daar dachten wat
gehuppel en geschuifel te ont
waren.
Nu moet men niet veronder
stellen, dat de jongeren hun
pop-genoegens zouden afzwe
ren. Geen denken aan. Het zou
bij geen dansleraar, .meegaand
met zijn tijd, opkomen om tij
dens de lessen het beat-soul-
pop-element volledig achter
wege te laten. Hij laat dat wel
uit zijn hoofd. Dat element
hoort er óók bij. Het maakl
voor een belangrijk deel de
dansschool bovendien meer tot
een ontmoetingscentrum, waar
jongelui zich thuis kunnen
voelen. Zo zullen vele cursis
ten dit seizoen benen en ar-
(UIIIIIUIUItltUllllltllllUUUUMMUIIIIIUUUIIUIUMIIIIMIII
luuiiuiiiuiiiiiiiiiiimiuHiiiimiiiiiiiHimiiHHuiiiiiuiiHii
Er zijn ook veel jongeren,
die zich tot de foxtrot geroe
pen voelen, na een bezoek aan
een feestje, ergens bij ken
nissen. Daar zijn ze dan bij
een gastheer, die Jazz of wals
muziek voor de danslustigen
liet weerklinken, tot de ont
dekking gekomen: „Heej, ik
kan het alleen op pop".
Het besluit om dansles te
gaan nemen is dan niet
vreemd meer. En een maand
later staat de schroomvallige
cursist, ongelukkig, tijdens zijn
eerste les, op de gevoelige
tenen van zijn partner. Je
moet er nu eenmaal aan wen
nen, dat die partner bij een
foxtrot, langduriger en dich
ter benaderd moet worden dan
bij pop.
Dat de jeugd de stijl-dans
heeft herontdekt kan ook
voortkomen uit de vrijere op
stelling van de dansscholen,
die van het oude „altijd jasje
aan en dasje om" veelal zijn
afgestapt en hun poorten wijd
hebben opengegooid voor elke
dracht, of het nu om haar
gaat of om kleren. Maar het
moet wel netjes blijven, vin
den ze. En dit ter beoordeling
van de leraar.
Whittier had gekozen werd er
op het stuk land dat hij aan
vankelijk in Santé Fe Springs
wilde kopen een olie-spuiter
aangeboord. Zijn markante
uiterlijk-een ski-schans van
een neus, opvallende kaak-
structuur en de typische inge-
knepen gelaatsvorm heeft
Nixon te danken aan de Mil-
hous-tak van de familie.
Een zekere somberheid in
de persoonlijkheid van
Richard Nixon werd al
geconstateerd toen hij, zeven
tien jaar oud, naar Whittier
College ging. Hij was daar re
serve in het rugby-team en hij
kreeg er de bijnaam „Gloomy
Gus" - Sombere Guus
Nixon, die de afgelopen jaren
een conservatief hooggerechts
hof heeft opgebouwd dank zij
de kans die hij kr^eg om vier
nieuwe rechters te benoemen,
was als student rechten tame
lijk progressief. Zijn helden in
het hooggerechtshof waren
mannen als Brandeis, Cardozo
en Hughes, die toen de pro
gressieve minderheid van het
hooggerechtshof uitmaakten.
De rector van Whittier Colle
ge gaf Nixon, toen hij rechten
ging studeren de aanbeveling
mee: „Ik geloof dat Nixon een
van Amerika's belangrijke, zo
niet grote leiders zal worden".
Gloomy Gus heeft hem niet
teleurgesteld.
O FRANK EN HANNAH NIXON MET ZONEN HA
ROLD, DON EN RICHARD (rechts).
HEiifiifmiiiiiimiimmiiimiimiiimmiiiimmimiiiiiii
9 Het is wel anders dan in de söos.
men niet alleen in' klassieke
stijl bewegen, maar ze ook
kunnen aanwenden voor dans
jes als The Gipsy, de Chigago-
City of The Four Corners en
ook voor The Mig en The
Elephant Walk, net zozeer als
voor The Snoopy met als be
geleidend plaatje Inktpot van
Shocking Blue.
Volgens dansleraren is de
toenemende belangstelling
voor stijl-dansen bij de jeugd,
helemaal geen vreemd ver
schijnsel. Zij menen, dat pop,
precies als de andere mode
dansen, hun tijd hebben ge
had. De vraag naar oude num
mers groeit. Er is niets nieuws.
De tijd zou rijp zijn voor een
volstrekt andere soort muziek
of dans. Een opvolger van pop.
Hoe die zou gaan heten, weet
nog niemand. Woefel of Bloor?
Toen hjj, bijna zestig jaar geleden, op de wereld kwam in
Yorba Linda, 50 kilometer ten oosten van Los Angeles,
was het wilde westen nog maar net getemd. Hij was het
eerste kind dat in Yorba Linda, werd geboren en toen
hij een dag had geleefd was er een gedeeltelijke zonsver
duistering een teken, voor degenen die daar gevoelig voor
zijn.
Het bestaan van Richard
i Nixon, zijn jeugd en later ook
zijn politieke existentie, zijn
bepaald geen voorbeelden van
blijmoedigheid. Frank, zijn
vader, was van Columbus in
Ohio naar Californië gekomen
omdat hij in het koude Ohio
als tramconducteur bevroren
vingers en tenen had opgelo
pen. Uit voor het nageslacht
bewaarde verklaringen van
Richards grootmoeder, een
Milhous, blijkt dat Nixon als
baby een „zeer gedicideerde
stem" had en een klankkeel
gat dat voldoende resoneerde
om speculaties te bevorderen
over een mogelijke loopbaan
als prediker of advocaat.
Als kleuter ontsnapte hij
ternauwernood aan de
dood toen hij in Yorba
Linda uit een rijtuig viel en
zijn hoofd werd geraakt door
een van de wielen. Het dichts-
bijzijnde ziekenhuis was 40
kilometer ver weg. Hij arri
veerde er juist op tijd. Een
lidteken, dat van zijn voor
hoofd, met onder de haarlijn,
tot aan zijn nek reikt, her
innert nog aan dit ongeluk.
Kort daarna, op vierjarige
leeftijd, werd Nixon getroffen
door een ernstige longontste
king. Zijn vier jaar oudere
broer Harold stierf als kind
aan tuberculose en zijn jonge
re broer Arthur trof eenzelfde
lot. Behalve door ziekte werd
het gezin van Frank en Han
nah Nixon ook door armoede
getroffen. Richard had op
11-jarige leeftijd al baantjes
en maakte op zijn zestienja
rige leeftijd al dagen van zes
tien uur. Met een beetje geluk
zou Frank Nixon rijk zijn ge
worden. Hij besloot na lang
aarzelen een benzinepompsta
tion te openen in Whittier, in
plaats van in Santé Fe
Springs. Hij had lang over een
vestiging in Santé Fe gepie
kerd. Een jaar nadat hij
Richard Nixon (12) als reserve in het rugby-team van Whittier College. Zijn medestuden
ten noemden hem „Gloomy Gus", Sombere Guus.