NIXON HAD EEN ARME JEUGD Tieners ontdekken weer de stijldans boeren Het wachten is op de opvolger van pop-rage wij uit door: Jan Winlraecken YNp 9 januari van het volgend jaar wordt Richard Milhous Nixon 60 jaar. Hij zal dan ofwel de wonden likken van een volkomen onverwachte verkiezingsnederlaag, of zich gereed maken voor zijn tweede inauguratie rede, het vertrekpunt van zijn tweede termijn als president van de Verenigde Staten. Vergeeflijk Raar Wel netjes TEKST: HEIN SLUIJTER FOTO: HANS CHABOT Tekst: Bert van Velzen, correspondent in Washington iiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiii DE STEM ZATERDAG 7 OKTOBER 1972 Sombere Guus ontsnapte aan dood Winnaar van Parijs Tours,' Noel v. Tyghem met zijn vlassekop, is een kind van de herfst. In de lente geen schot hagel waard. In de zomer een wieltjeszui- gende smartlap. Maar in de tijd der vallende bladeren een machtsmens vol met barstend geweld. Hij is zo breed als een commode en heeft een dwarse kop. Een typische geblokte coureur, een bonkige kasseien stamper met de carrosserie van een vrachtwagen en het spierenspel van een os. Ge woonlijk presteert hij zelfs in de herfst helemaal niks, maar als de forme hem pakt en hij zijn teveel aan paardenkrach ten kan beteugelen, wil hij wel eens uit de krammen schie ten. Dat deed hij nou in Pa rijs-Tours, de klassieker van hoe zeer vallen ze af de zieke zomerbladeren. Noel van Tyghem is geen rouleur en geen zuivere finis- seur, fond heeft hij genoeg kracht teveel. Klimmen is er niet bij en de bergen zou deze boerenzoon het liefst willen slechten. Hij is meer het type voor de zware vrachtfiets dan voor de lichte koersvelo. Noel genoot van vaderszijde een krachtige opvoeding terwijl zijn moeder hem het zwijgen bijbracht. Hij doet nu op 27- jarige leeftijd nog altijd prak tisch geen bek open. Hij praat met het gezicht van de man met een heksenscheut die een verkeerde beweging maakte. Nu noodt Noel's geboorte streek ook niet direct tot kouten en keuvelen. Hij is van Langemark dat in West-Vlaander en dicht bij Yper ligt. Dat hebben die van Langemark in het paar 1344 trouwens geweten. Toen kwa men de lakenwevers van Yper naar Langemark alwaar ze het dorpje in brand staken en de Langemarkers geducht af rosten. Dat was om hen af te leren ook laken te weven en zo de Yperse wevers concur rentie aan te doen. Die klap is Langemark nooit geheel te boven gekomen. Nu nog, ruim 6 eeuwen na datum, weigert elke echte Langemarker het woord Yper uit te spreken. En een Langemark's meisje zal zich nooit door een Yperse jongen laten kussen of betas ten. De Langemarkers vormen spiertechnisch een sterk ras 1 maar de angst voor Yper is gebleven. Het is alsof de brandlucht nog in de straten hangt. In de stille kroegen van Langemark waar rond tamelijk veel gedron ken maar weinig gesproken en niet gelachen wordt, hangt nu een foto van de nieuwe dorps heid Noel van Tyghem, die zelf ook een gedurige pinten pakker is. Ook tijdens de koers drinkt Noel bierdonker bier met suiker waarvan hij luid boeren moet, hetgeen hem oplucht. Zeker één keer had Noelleke ook nog wat an ders genomen want toen be trapte men hem op doping en kreeg hij een schorsinkje aan zijn broek met zeemlederen binnenbodem. De jongste koers van Pa rijs naar Tours was er een als platte kaas zonder zout. Een vroege ont snapping die natuurlijk leeg- bloedde en daarna de vlucht van Noel van Tyghem, Willy de Geest en Jos. Huysmans, alle drie kleine middelmati- gen, alle drie knechten van de een of andere heer. De man nen van Novy Dubble Bubble, dat is de firma waar Noel voor rijdt, schrok zich een pet toen ze vernamen dat hun eigen Van Tyghem mee voorop zat. „Da's nie waar", zeiden ze. Maar het was wel waar. De knoestige Langemarker lag voor het eerst in zijn pro fessionele carrière mee in de slag. Hij vertoefde bovendien in staat van volle wielergena- de en hij rook de overwinning. Wat moet er in die ogenblik ken zijn omgegaan in het nooit geheel ontloken gemoed van deze jongen uit het eeuwen lang geknechte en sedert de oertijden in nevelen gehulde Langemark? Wat speelde er door het matte hoofd van deze jongen die nog niets gewon nen had als wat verkochte kermiskoersjes? Wel, men heeft het hem gevraagd en hij heeft het gezegd. Hij zei: „Wat ik gedacht heb? Ik heb niet gedacht, ik heb gekoerst". IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIiiUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllHHIIIIIIllllllllIIIIIIIIIIIUIIIIIII199!IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII iiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiimiiiimiiiimmi Je staat wel even raar te kijken. Het is natuurlijk heel gewoon. Maar tóch. Hij is achttien jaar, heeft lang, tot op zijn schouders reikend haar, snor en sik zijn aanwezig, een kleurig hemd siert zijn boven lichaam, ook is hij gehuld in een ribfluwelen broek met bijbehorend jack en verder zal hij over een minuutje trachten vol overgave een klassieke Engelse wals stijlvol uit te voeren. Met zijn hoge- stuur-brommer is hij ko men aansnellen en die staat nu buiten, naast de dansschool, geparkeerd tussen al die andere twee wielige gevaarten. Hij is op les. Hij gaat stijl dansen. Hij is ervoor gekomen. En met hem die tientallen anderen, die wat betreft leef tijd en uitmonstering, ten zeerste aan hem verwant zijn. Wie mocht denken, dat teeners en twens geen belang stelling meer hebben voor de aloude stiji-dansen-van-pa- en-ma en zich met wapperen de haren uitsluitend zouden werpen op de ritmische onder dompeling van beat-, soul- of popmuziek, weet er geen klap van. Die onwetendheid zij ver geeflijk. Want nog geen twee jaar geleden leek het eigenlijk wel een beetje zo. Langzamer hand is dat anders geworden. Nu, aan het begin van het nieuwe dansseizoen, constate ren de dansinstituten dat steeds meer jongeren, in leef tijd variërend van 14 tot 25 jaar,-zich voor een cursus in schrijven met de bedoeling om stijl-dansen te leren, zoals de foxtrot, de Engelse wals, de tango of de Weense wals, De stijl-dans, lange tijd door grote groepen jongeren vanuit hun pop-sozen met argwaan beke ken en zelfs als duf betiteld, raakt „in". Dan mag je even raar staan kijken. Hoewel het in zekere zin heel gewoon is, want de stijl-dans is er nooit „uit" ge weest. Maar hij was toch meer het eigendom van de ouderen, die op hun beurt met achter docht de jongerensoos binnen gluurden en daar dachten wat gehuppel en geschuifel te ont waren. Nu moet men niet veronder stellen, dat de jongeren hun pop-genoegens zouden afzwe ren. Geen denken aan. Het zou bij geen dansleraar, .meegaand met zijn tijd, opkomen om tij dens de lessen het beat-soul- pop-element volledig achter wege te laten. Hij laat dat wel uit zijn hoofd. Dat element hoort er óók bij. Het maakl voor een belangrijk deel de dansschool bovendien meer tot een ontmoetingscentrum, waar jongelui zich thuis kunnen voelen. Zo zullen vele cursis ten dit seizoen benen en ar- (UIIIIIUIUItltUllllltllllUUUUMMUIIIIIUUUIIUIUMIIIIMIII luuiiuiiiuiiiiiiiiiiimiuHiiiimiiiiiiiHimiiHHuiiiiiuiiHii Er zijn ook veel jongeren, die zich tot de foxtrot geroe pen voelen, na een bezoek aan een feestje, ergens bij ken nissen. Daar zijn ze dan bij een gastheer, die Jazz of wals muziek voor de danslustigen liet weerklinken, tot de ont dekking gekomen: „Heej, ik kan het alleen op pop". Het besluit om dansles te gaan nemen is dan niet vreemd meer. En een maand later staat de schroomvallige cursist, ongelukkig, tijdens zijn eerste les, op de gevoelige tenen van zijn partner. Je moet er nu eenmaal aan wen nen, dat die partner bij een foxtrot, langduriger en dich ter benaderd moet worden dan bij pop. Dat de jeugd de stijl-dans heeft herontdekt kan ook voortkomen uit de vrijere op stelling van de dansscholen, die van het oude „altijd jasje aan en dasje om" veelal zijn afgestapt en hun poorten wijd hebben opengegooid voor elke dracht, of het nu om haar gaat of om kleren. Maar het moet wel netjes blijven, vin den ze. En dit ter beoordeling van de leraar. Whittier had gekozen werd er op het stuk land dat hij aan vankelijk in Santé Fe Springs wilde kopen een olie-spuiter aangeboord. Zijn markante uiterlijk-een ski-schans van een neus, opvallende kaak- structuur en de typische inge- knepen gelaatsvorm heeft Nixon te danken aan de Mil- hous-tak van de familie. Een zekere somberheid in de persoonlijkheid van Richard Nixon werd al geconstateerd toen hij, zeven tien jaar oud, naar Whittier College ging. Hij was daar re serve in het rugby-team en hij kreeg er de bijnaam „Gloomy Gus" - Sombere Guus Nixon, die de afgelopen jaren een conservatief hooggerechts hof heeft opgebouwd dank zij de kans die hij kr^eg om vier nieuwe rechters te benoemen, was als student rechten tame lijk progressief. Zijn helden in het hooggerechtshof waren mannen als Brandeis, Cardozo en Hughes, die toen de pro gressieve minderheid van het hooggerechtshof uitmaakten. De rector van Whittier Colle ge gaf Nixon, toen hij rechten ging studeren de aanbeveling mee: „Ik geloof dat Nixon een van Amerika's belangrijke, zo niet grote leiders zal worden". Gloomy Gus heeft hem niet teleurgesteld. O FRANK EN HANNAH NIXON MET ZONEN HA ROLD, DON EN RICHARD (rechts). HEiifiifmiiiiiimiimmiiimiimiiimmiiiimmimiiiiiii 9 Het is wel anders dan in de söos. men niet alleen in' klassieke stijl bewegen, maar ze ook kunnen aanwenden voor dans jes als The Gipsy, de Chigago- City of The Four Corners en ook voor The Mig en The Elephant Walk, net zozeer als voor The Snoopy met als be geleidend plaatje Inktpot van Shocking Blue. Volgens dansleraren is de toenemende belangstelling voor stijl-dansen bij de jeugd, helemaal geen vreemd ver schijnsel. Zij menen, dat pop, precies als de andere mode dansen, hun tijd hebben ge had. De vraag naar oude num mers groeit. Er is niets nieuws. De tijd zou rijp zijn voor een volstrekt andere soort muziek of dans. Een opvolger van pop. Hoe die zou gaan heten, weet nog niemand. Woefel of Bloor? Toen hjj, bijna zestig jaar geleden, op de wereld kwam in Yorba Linda, 50 kilometer ten oosten van Los Angeles, was het wilde westen nog maar net getemd. Hij was het eerste kind dat in Yorba Linda, werd geboren en toen hij een dag had geleefd was er een gedeeltelijke zonsver duistering een teken, voor degenen die daar gevoelig voor zijn. Het bestaan van Richard i Nixon, zijn jeugd en later ook zijn politieke existentie, zijn bepaald geen voorbeelden van blijmoedigheid. Frank, zijn vader, was van Columbus in Ohio naar Californië gekomen omdat hij in het koude Ohio als tramconducteur bevroren vingers en tenen had opgelo pen. Uit voor het nageslacht bewaarde verklaringen van Richards grootmoeder, een Milhous, blijkt dat Nixon als baby een „zeer gedicideerde stem" had en een klankkeel gat dat voldoende resoneerde om speculaties te bevorderen over een mogelijke loopbaan als prediker of advocaat. Als kleuter ontsnapte hij ternauwernood aan de dood toen hij in Yorba Linda uit een rijtuig viel en zijn hoofd werd geraakt door een van de wielen. Het dichts- bijzijnde ziekenhuis was 40 kilometer ver weg. Hij arri veerde er juist op tijd. Een lidteken, dat van zijn voor hoofd, met onder de haarlijn, tot aan zijn nek reikt, her innert nog aan dit ongeluk. Kort daarna, op vierjarige leeftijd, werd Nixon getroffen door een ernstige longontste king. Zijn vier jaar oudere broer Harold stierf als kind aan tuberculose en zijn jonge re broer Arthur trof eenzelfde lot. Behalve door ziekte werd het gezin van Frank en Han nah Nixon ook door armoede getroffen. Richard had op 11-jarige leeftijd al baantjes en maakte op zijn zestienja rige leeftijd al dagen van zes tien uur. Met een beetje geluk zou Frank Nixon rijk zijn ge worden. Hij besloot na lang aarzelen een benzinepompsta tion te openen in Whittier, in plaats van in Santé Fe Springs. Hij had lang over een vestiging in Santé Fe gepie kerd. Een jaar nadat hij Richard Nixon (12) als reserve in het rugby-team van Whittier College. Zijn medestuden ten noemden hem „Gloomy Gus", Sombere Guus.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1972 | | pagina 18