Als Dick Bos naar China wil, dan gaat ie vru uit Geestelijke vader Alfred Mazure in voetbalsnaam door jan wintraecken VROUWEN ZIJN WAKKER EN MANNEN MOETEN WAKKER WORDEN Geen vrouw Voorhoede Schuldig Verpest Verdwenen Moeilijkheid Genoeg Verbod Twee keren Ander werk Afstoten DE STEM ZATERDAG 20 ME11972 t~\ E Belgische witte voet je/ balduivels gaan uit lief de tot de wereldbeker om te beginnen de IJslanders afdrogen en daarna trekken ze voor een tiendaagse zuur- stofkuur naar het Zwitserse hooggebergte alvorens in de halve finale om de Europese beker in het Astrid-park te gen de Duitsers op te rukken. Toupet-drager Georgske Hey- lens, die een sportzaak uit baat, zal de bergbeklimmers uitrustingen leveren. Zware schoenen, sokken van geite wol, jaeger-ondergoed, korte leren broek, wollen wambuis, hoed met veertje. Het idee om hoog in de bergen zuur stof te gaan pompen is van Pol van Himst en het voor stel om ook de Duitsers maar in het Astrid-park op te wach ten trouwens ook. In het Hei- zelstadion gaat wel dubbel zoveel volk maar het is er niet gezellig en zonder am biance kunnen de Witte Dui vels niet winnen. De Heizei zou wel veel meer geld op brengen maar bonds-boss Re ne Hoste die over die dingen gaat, heeft gez,egd dat er niet om geld maar om de beker wordt geknokt. OE het in voetbals- naam mogelijk is dat de Belgen als ze Witte Dui vels zijn telkens weer toppres taties leveren, zoals die 21 tegen Italië? Wel, dat is heel eenvoudig. Ze spelen dan uit rechtstreekse vaderlandsliefde boven hun macht. Want of schoon elders bij professionele voetballers de club- en geld- liefde de verknochtheid aan het vaderland geheel ver drongen hebben, zijn de Bel gen op dat stuk heerlijk con servatief. Op de keper be schouwd kun je België natuur lijk moeilijk een vaderland noemen. Dat weet Pol van Himst ook, maar hij weet niet dat juist daar de bron ligt van de vaderlandsminnende kracht. Heb je zoals wij, Ne derlanders, wel een vader- of moederland, dan wen je er aan en kan je het op den duur gestolen worden. Heb je er zoals de Belgen geen, dan ben je er gek van. 7^v E witte duivels doen J alsof en weten dan niet meer van ophouden. Ze ker deze keer niet omdat ze vlak voor de wedstrijd ook nog een hand en een glimlach kregen van prinses Paola van wie ik persoonlijk nu wel eens wilde zeggen, dat ze haar schoonheid gestolen moet hebben maar toen toch al zo verleidelijk was dat Onze Lie ve Heer voor de eerste en enige keer van zijn leven een oogje dichtkneep. Kijk uit, Paola was natuurlijk naar het veld gekomen om de Italia nen te begroeten. Domenghini en zo. Maar in feite was ze het geheime wapen der Bel gen die op dit soort momen ten zo'n meisje als hun per soonlijke eigendom zien waar voor gevochten dient te wor den. Dat geschiedde en daar had den de door roze balletten af gezwakte Italianen niet van terug. Ze werden op het vlieg veld van Milaan volkomen te recht raak met tomaten be kogeld. Gigi Rivatot voor kort nog onderkoning van Sardi nië, stond in het middelpunt van deze belangstelling, maar hield het hoofd koel. Nadat hij een voltreffer op zijn neus had weggewist, riep hij: graag peper en zout." rWEE dagen na de wed strijd stondtrainer - coach Raymond Goet- hals weer in zijn eeuwige trainingspak voor zijn man nen. Hij begon met: „Ik zij de gelukkigste manskerel van den aardbolen zette toen uiteen dat IJsland een bar ei land is en de taktiek daarop afgestemd moet worden en na tuurlijk ook op de afwezigheid van Wilfried van Moer, die voor Paola en vaderland een kuitbeen brak. Over de a.s. strijd tegen Duitsland wens te Goethals nog niet te praten. Het enige wat er uit kwam, was: „Ik heb vroeger eenste gen die Duitse patjakkers gespeeld en kreeg daarbij een trek op mijnen voet waarvan ik nog lang geweten heb." E Belgen geven zich te- J genover Duitsland ove rigens weinig kans. Doch dat drukt de moed niet, want wie had gedacht dat ze de Italianen de baas konden? Hier wordt intussen wel vrij algemeen aangenomen dat de Witte Duivels in november te Luik de vloer zullen aanvegen met Cruyff, Keizer en die an dere Hollanders. In de Brus selse Heizei zou Nederland een kans maken. Maar in de zwarte leemkuil van Sclessin gaat Nederland voor de bijl. Het Waalse wonderpubliek wil Oranjebloed zien. De vol keren van Luik, Herstal, Se- raing en Ougrée kijken naar voetbal met de messen tussen de tanden, die ze er ook niet uitnemen als ze aan een zwa re van de Weduwe trekken. Het Nederlandse Waterloo komt in Luik te liggen. "Beste kerel, wil je alsjeblieft zelf je schoenen poetsen". Het is natuurlijk erg leuk, dat steeds meer vrouwen zich bewust worden van hun onder geschoven, afhankelijke positie- het is veel belang rijker dat de man onderhand eens wakker wordt en de onredelijkheid van zijn superieure doen en la ten ten onzichte van de vrouw inziet. Het is de hoogste tijd dat de man evrouwcipeert,. Het hoofd van Alfred Mazure geestelijke vader van stripheld Dick Bos gelijkt op een biljartbal. Hij zegt: „Ik zie er uit als 87, maar ik ben 57". Mazure maakt het uit stekend. Dank u. En Dick Bos zit ook weer in de lift. De goede man weet van zichzelf dat hij niet bestaat, maar heeft er gelukkig geen last van. Dick Bos. Een naam die ei genlijk geen uitleg behoeft. Generaties lang van vader op zoon geëerd, maar plotseling verdwenen nadat in 1965 het laatste deeltje verscheen. Dick Bos. de particuliere de tective, die zonder revolver en zonder knuppel zijn tegen standers stuk voor stuk neer legt, die altijd opkomt voor het recht, zijn jasje recht trekt en toeslaat, zijn handen ontdoet van de in het gevecht opgelopen stofjes en dan ver trekt zonder dankbetuigingen te accepteren. Een sexloze stripheld, die staaltjes van verdedigingskunst laat zien, die maar weinig mensen hem in de praktijk nadoen. Dick Bos is dit jaar weer gekeerd op de Nederlandse boekenmarkt. De verzamel- boeken van de Arbeiderspers hebben gezorgd voor een Bos- revival. De held beleeft zijn wederopstanding. Karei An kerman: „Van de eerste serie drukten we er 10.000, van de tweede 12.000 exemplaren. In de laatste anderhalve maand verkochten we er 5000. Eind van dit jaar verschijnt de der de serie." Niet alleen dat is kenmerkend voor de her nieuwde belangstelling voor de goedgeklede en keurig ge knipte rechtenhandhaver, maar ook, dat de AVRO be zig is Dick Bos-verhalen om te smeden tot haalbare hoor spelen. Buitenslands is de BBC geïnteresseerd in de kleurenfilmpjes, die Dick Bos- boekjes moeten omgoochelen tot 6 minuten hyperkort tv-ge- not- Hoe komt het dat Bos na de verkregen bekendheid nim- „Ik vraag geen gunst voor mijn sexe. Het enige wat ik vraag van onze broeders is dat ze hun voet van onze nek afnemen." Deze voor de man vernieti gende uitspraak is van Sarah Moore Grimke, dateert uit 1838, maar heeft nog niets aan wrangheid en actualiteit verloren. We leven nog steeds in een mannenmaatschappij, waarin- de privileges voor de mannen er duimendik opliggen. Mannen, die dit niet willen zien, moeten wel over een schaamteloze zelfgenoeg zaamheid beschik ken. Vrouwen, die het niet zien, hebben het hoofd met het struisvogelverenhoedje of diep in het zand gestoken óf moedeloos en machteloos te gen de brede, sterke, veilige mannenborst aangelegd- Er is nog maar een hele kleine voorhoede van vrou wen, die onder de mannen- voet vandaan gekomen is. Een andere, ook kleine maar gelukkig snel groeiende groep vrouwen wordt er zich steeds meer van bewust dat de man nenmaatschappij hen „nek krampen" bezorgt. De rest is zozeer vastge roest in het schijnbaar welge- borduurde cultuurpatroon, dat zij zich zonder mopperen laat discrimineren, veront- achtzamen en onderbetalen, - terwijl zij tussen alle stoffelij- de vrouw in haar rol van huissloof, gezinsslaaf, onderhorige, en lijfeigene ke weelde, die listig om haar heen is opgestapeld, genoe gen neemt met de rol van huissloof, gezinsslaaf, onder horige en lijfeigene: menson waardige posities, waarvan de man zich eeuwen geleden al verontwaardigd heeft ver lost. Overdreven? Dan eerst maar eens enke le vrouwen aan het woord ge laten, die zich bewust werden van hun ongelijkwaardige si tuatie en daarvan verslag de den in een „bewustwordings nummer" van de actiegroep Man Vrouw Maatschappij. „Jarenlang had ik me schuldig gevoeld en gedacht dat ik gek was. Ik had toch alles: een lieve man, gezonde kinderen, een huis en nog niet tevreden? Nu ontdekte ik dat het begrijpelijk is dat iemand niet tevreden is, die wel HEEFT wat ze wil maar niet IS wat ze wil. Ik wilde niet alleen de vrouw zijn van.en de moeder van ik wilde geen afgeleid le ven leiden, maar een eigen le ven hebben. Een eigen iden titeit". „Je gaat je realiseren wat het leven werkelijk voor je betekent, wat je er mee doet, wat je er van maakt. Dikwijls is de oogst niet zo groot. Je komt tot de overtuiging dat je toch maar een vrouw bent en in deze maatschappij veel al genoegen moet nemen met een tweede plaats-" „Ik zei nu dat de vrouwen zijn verpest in die zin, dat ze de mening van mannen belangrijker vinden dan hun eigen mening, dat ze vaak zelfs totaal afgeleerd hebben er een te hebben." „Na een aantal jaren, toen ik mijn handen, niet meer zo vol had met luiers en baby verzorging begon ik me te re aliseren hoe deze tijd als huisvrouw mijn persoonlijk heid had beïnvloed. Ik was mijn zelfvertrouwen en con centratievermogen kwijt. Ik voelde me geïsoleerd in huis. Ik dacht dat mijn ken nis en ervaring in mijn vroe gere vak voorgoed verdwenen waren". „Hoe meer ik me bewust word van net feit dat vrou wen met een ondergeschikte plaats genoegen moeten ne men, hoe wanhopiger ik word als ik zie wat voor negatieve invloed dat heeft op hun per soonlijkheid?" Tot zover een aantal bewust- geworden vrouwen, van wie er één haar sexegenoten op roept tot een strijd „die er uiteindelijk op gericht zal zijn de mannenmaatschappij een deel van zijn macht te ont nemen." Ze voegt er aan toe: „En welke individuele man heeft zich dat tot nog toe laten welgevallen? Laat staan 'n hele maatschappij." Daar zit inderdaad de moei lijkheid. Het is natuurlijk noodzakelijk en verheugend - dat steeds meer vrouwen zich bewust worden van hun on dergeschoven positie en er iets aan trachten te doen- Belangrijker is echter dat de man eindelijk wakker wordt en de onredelijkheid van zijn superieure doen en laten ten opzichte van de vrouw inziet. Het wordt werkelijk hoog tijd, dat de man evrouwcipeert. Voor de man, die dit nieuwe woord nog niet direct begrijpt volgen hier enkele overwegin gen, die tot evrouwcipatie van de man kunnen leiden: poets zelf Uw schoenen; vraag op zondagavond aan Uw vrouw en kinde ren of zij lievers iets an ders Willen zien dan sport in beeld". Zegt de meerderheid van Uw huisgenoten „ja" laat „sport in beeld" dan schieten; probeer in te stemmen met de gedachte, dat het heel normaal is wanneer Uw directe chef 'n vrouw is; 0 ga akkoord met de op merking, dat het idioot is dat de vrouw, wanneer zij trouwt, de naam van de man moet aannemen; sta niet toe, dat Uw vrouw, wanneer U thuis bent, alleen de afwas doet; betaal, als u werkgever bent, vrouwen evenveel als mannen wanneer ze hetzelfde werk doen; be taal ook niet onder het minimumloon; 9 verlang, wanneer U een huwelijksadvertentie zet, niet dat de vrouw, die U zoekt, jonger is dan U zelf bent; Q wanneer U op visite gaat protesteer dan wanneer men mannen bij mannen en vrouwen bij vrouwen wil zetten. Mannen willen dat vaak omdat zij vrou wen niet als gelijkwaardi ge gesprekspartners be schouwen. Dat lijkt me, om te begin nen, wel genoeg. Wanneer Uw mannengeest in deze richting een tijdje werkzaam is ge weest, zullen we het nog eens hebben over het feit, dat de woorden emancipatie en e- vrouwcipatie eigenlijk niet in de Nederlandse taal thuis ho ren. Man en vrouw zouden eigenlijk gewoon samen moe ten emensiperen, dat wil zeg gen: mens worden. Tekst: Frans de Ligt Foto: Anton Werker mer zijn populariteit is kwijt geraakt? Alfred Mazure for muleert het zo tijdens een bliksembezoek aan Nederland: „Dick Bos heeft geen verle den, geen vrouw, geen kinde ren, geen geldnood. Als hij nu naar China wil, doet hij dat. Ik heb hem bewust zonder achtergrond getekend. Ieder een kan van hem maken wat hij wil. Je kunt hem je voor stellen zoals het je zint. Dick Bos weet van zichzelf dat hij niet bestaat, maar hij heeft er geen last van. Hij weet niet wat sex is. Dick Bos is gebo ren uit een ei." Maar voordat Dick Bos be kendheid had, moest Alfred Mazure heel wat doen. Via 't weekblad De Prins kwam hij op het idee van de kleine boekjes. Na lang zoeken was er een uitgever, die het wel aandurfde. Eén boekje per maand. Na drie maanden lagen er tienduizend onverkochte boekjes in Nederland. Alfred Mazure lacht er achteraf har telijk om. „Als men niet weet, dat het te koop is, kan men moeilijk verwachten, dat het gekocht wordt. Dus deelden allerlei mannen de boekjes uit bij scholen. Gratis- De jon gens lazen ze en toen ze in be slag werden genomen, de le raren. In één maand sprong de oplage naar 40.000 stuks en 'n jaar later waren er al 150.000 verkocht." Dat kwam ook door alle ne gatieve propaganda, die Dick Bos herhaaldelijk (het was toen 1941) op de voorpagina's deed verschijnen. De „beken de" kinderboekenschrijver Daalder stelde in het blad „Onze kinderen en hun toe komst" (tijdschrift voor er- Varingsopvoedkunde) dat er „een verbod van overheids wege moest komen, zoals bij pornografie." Mazure: „Het ergste wat Dick Bos uitroept is: „Verdraaid en vervloekt." Die aangewreven schadelijk heid voor de geestelijke volks gezondheid verhoogde de om zet. Wie zou niet graag iets willen lezen om te controleren of het schadelijk was voor zijn zieleheil? Boven de 150.000 kwam men niet uit, omdat het papier schaars be- gop te w.orden. Het succes van de blote-hand-vechter was toen al onomstotelijk. Hoewel Mazure zelf een kanttekening maakt: „Het vechten was niet goed in de allereerste boekjes. Hij sloeg er maar op los. Schoot zelfs een keer, maar dat heeft hij gelukkig nooit meer gedaan. Later bracht ik judo en jiu jitsu erin. Maurice van Nieu- wenhuijzen, de Haagse judole raar, stond model Van Nieuwenhuijzen zegt nu: „Het was zo erg met die po pulariteit, dat ik me in arren moede maar voorstelde als Dick Bos." Na de tweede wereldoorlog steeg de ster van de stoere stripheld langzaam maar ze ker. Tegen de jaren '60 begon het licht te doven. Alfred Ma zure, die inmiddels in Enge land was gaan wonen, teken de de stripboekjes, tot '65- Stopte toen definitief Hii had veel te veel ander werk gekre gen. Illustreren, schrijven voor weekbladen, het schrij ven en tekenen van strips voor Engelse kranten (onder andere Sherazad, de vrouwe lijke detective, binnenkort op de Nederlandse markt), het schrijven van avonturenro mans en thrillers. Als je hem nu vraagt of hij weer met Dick Bos wil door gaan, houdt hij een slag om de arm. „Als ik er tijd voor zou hebben misschien wel." Een kwart-eeuw Dick Bos - strips tekenen vindt hij eigen lijk welletjes. Zijn andere werk is hem net zo lief. Het maken van Bos-teken- films, zoals op proef voor de BBC? „Dat kun je alleen maar doen als je je helemaal vrijmaakt. Alles wat je hebt afstoot. En als dan na een jaar blijkt, dat de BBC wel genoeg films heeft gehad, dan moet je weer opnieuw begin nen met datgene waar je zo abrupt mee hebt gebroken." Alfred Mazure is ijdel ge noeg om trots te zijn op zijn levenskrachtige stripfiguur, die op eigen houtje de Hol landse markt weer in de houd greep schijnt te nemen. Hij zegt: „Een tijd geleden ben ik benaderd door de universi teitsbibliotheek van Amster dam om de tekeningen van de eerste Dick Bos-verhalen af te staan- Nu liggen daar 13.000 tekeningen opgeslagen, vlak bij het werk van P. C. Hooft en Jacob Cats." Tekst: Herman Moscoviter Tekeningen: Alfred Ma zure, de vader van Dick Bos Uw voet vanm nek af nemen Zoo dat ding hebben we n,et noodig. Nu kunnen we belet praten. Bos' bekendheid werd zo groot, dat Mazure bezoek kreeg van twee heren, die -voorstelden het boekje bij Ull- stein uit te geven en van Dick Bos een SS-er te maken. Hij zei nee en twee maanden later werd de strip in het bezette Nederland verboden. Maurice van Nieuwenhuijzen: „Ik moest worpen en grepen voordoen. Soms tientallen ke ren. Dan had ik de vrouw van Alfred in een heupworp en dan riep hij plotseling: ho. stop. Hij wilde precies de stand van de voeten weten voor een tekeningetje. Maar dat kon niet. Dus moest je die worp keer op keer herhalen. Als ik nog zo'n leerling had gehad, zou ik van beroep zijn veranderd. Mazure: „Nee hoor. Hij was een grote fan van mij. En op den duur werd Dick Bos langzamerhand helemal Maurice van Nieuwenhuijzen" Dat ging zover, dat Van Nieu wenhuijzen op scholen demon straties moest geven. Wanneer hij op straat in zijn woon plaats een Bos-aanbidder te gen kwam kon het gebeuren dat die opeens riep: „Hallo Dick Bos." Ex-judoleraar De vader van Dick Bos, Alfred Mazure, en drie tekeningen waarin Dick even laat zien dat er met hem niet te spotten valt.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1972 | | pagina 27