Britse oorlogsdocumenten
van '41 tot '45 vrijgegeven
Grote klacht luchtreiziger?
V.S.: Bagage zoek
Ontstellende janboel bij
bloedbanken in Italië
STRAF VOOR
WEI WERD
DORP MOET
VERDWIJNEN
OP SLAi
AFNEMI
Dow
K.V.P. IN
Vier maanden voor Pearl Harbour
wilde Roosevelt incident uitlokken
SCHADE 75 MILJOEN DOLLAR PER JAAR
Hl
KOEHANDELBIJ OPERATIES
een noodzakelijk kwaad
t
9eei
Provoceren
Grote collectie
Opera Forum
met „witte"
neger - opera
Blij
Eenvoudige zaak
500 bloedbanken
Export
Eentj
e nemen
Omsingelen
Suikerbieten
Elopalc Nederland N.V.
KWALITEITSCONTROLEUR
t
Gemeente Terneuzen
onze
lezers
de
ruimte
uia
ruime
informatie
om
de
weg
naar
uw
zaak
te
vinden
Middelburg
Lamswaarde
Dinsdag 25 januari 1972
LONDEN (AP). Enkele maanden voor de Japanse
aanval op Pearl Harbour wilde president Franklin D.
Roosevelt een incident uitlokken om de Verenigde Staten
in oorlog te brengen, zo blijkt uit Britse regeringsdocu
menten, die tot nog toe geheim waren.
Volgens deze Britse documenten heeft Roosevelt in
augustus 1941 tegen de Britse premier Winston Churchill
gezegd, dat hq een incident wilde uitlokken om een oor
logsverklaring aan nazi-Duitsland te rechtvaardigen. Dat
was vier maanden voor Pearl Harbour.
Het verslag van de bespre
kingen tussen Roosevelt en
Churcjiill is vervat in de 950
boekdelen omvattende Britse
regeringsdocumenten uit de
oorlogstijd, die bij het begin
van 1972 voor het eerst gepu
bliceerd werden. Deze docu
menten zijn nog gedetailleer
der dan de eerder door Chur
chill zelf gepubliceerde oor-
logsmemoires.
Churchill en Roosevelt heb
ben in augustus 1941 geconfe
reerd aan boord van een schip
in de Placentiabaai. Aan het
eind van deze besprekingen
gaven zij een verklaring uit,
die later bekend werd als
het „Atlantische Handvest."
Op 19 augustus bracht Chur
chill verslag uit aan het kabi
net in Londen van de 'aspecten
van de conferentie die niet
openbaar gemaakt waren.
Het verslag van Churchill
over de houding van Roosevelt
ten opzichte van de oorlog is
vervat in de notulen van die
kabinetsvergadering.
In de notulen, waarin Chur
chill indirect geciteerd wordt,
staat onder meer„Hij (Roo
sevelt) was duidelijk vastbeslo
ten om hen (de Verenigde
Staten) te laten meedoen."
„Als hij de kwestie van oor
log of vrede voor het Congres
zou brengen, zouden ze er
maandenlang over debatteren
De president zei dat hij wel
een oorlog wilde beginnen,
maar die niet zou verklaren
en dat hij steeds provoceren-
der zou optreden. Als de Duit
sers dat niet op prijs zouden
stellen, konden zij de Ameri
kaanse strijdkrachten aanval
len."
In de notulen wordt dan ge
zegd, dat overeenstemming
werd bereikt om de Ameri
kaanse marine een bevoorra
dingskonvooi over de Atlanti
sche oceaan te laten uitrus
ten.
„De bevelen van de presi
dent luidden, dat de escorte
schepen ieder Duits schip
moesten aanvallen dat zich
maar in de buurt van het kon
vooi zou laten zien. Alles
moest worden gedaan om een
incident uit te lokken."
De Britten die in 1940 al
leen gestaan hadden voor de
nazi-luchtaanvallen en „the
Batte of Briain" overleefd
hadden, waren er erg op ge
brand, dat de Verenigde
Staten deelnamen in de oor
log tegen Duitsland. Uit deze
houding valt de nadruk te
verklaren die Churchill legde
op Roosevelt's bereidheid de
Verenigde Staten aan de oor
log te laten meedoen.
In de kabinetsnotulen staat
dat Churchill Roosevelt waar
schuwde, dat de Sovjet-Unie
gedwongen zou kunnen wor
den om naar vrede in het
oosten te streven en de Brit
ten dan al hun hoop konden
opgeven dat Amerika de oor
log zou verklaren. Inderdaad
trokken de nazitroepen in die
tijd tegen Rusland op.
„De president had dit heel
goed begrepen en maakte dui
delijk dat hij zou uitzien naar
een incident dat hem zou
rechtvaardigen de vijandelijk
heden te openen", zo vertelde
Churchill in zijn verslag aan
het kabinet.
Niets van dit alles staat in
de eerder door Churchill gepu
bliceerde oorlogsmemoires.
Maar Churchill zei wel, dat
het Atlantische Handvest een
"verbazingwekkend" docu
ment was. Dit kwam omdat de
Verenigde Staten toen formeel
neutraal waren, maar Enge
land openlijk steunden.
Churchill zei in zijn memoi
res dat hij tevreden was met
de declaratie van Roosevelt,
maar vermeldde niet de belof
te van de president om een
incident uit te lokken en aan
de oorlog deel te nemen.
De documenten die thans
werden vrijgegeven hebben
betrekking op de periode van
januari 1941 tot juli 1945. Het
is de grootste collectie van
vroegere geheime Britse
staatsdocumenten die ooit te
gelijkertijd is gepubliceerd.
In Engeland worden gehei
me staatsdocumenten gewoon
lijk na dertig jaar openbaar
gemaakt en dan jaar voor jaar.
Met instemming van alle Brit
se politieke partijen is echter
een uitzondering gemaakt voor
de documenten uit de oorlogs
periode.
Slechts de meest controver
siële geheime documenten uit
de periode van de tweede we
reldoorlog zijn niet geplubli-
ceerd. Het is niet bekend hoe
veel dat er zijn.
Uit de documenten die wer
den vrijgegeven bleek verder,
dat Churchill aan het einde
van de oorlog Hitier en de
andere nazi-leiders zonder
vorm van proces had willen
laten doodschieten. Het Britse
kabinet, de Russen en de
Amerikanen hebben hem ech
ter gedwongen in te stemmen
met de processen tegen de
oorlogsmisdadigers, zoals die
te Neurenberg zijn gevoerd.
ENSCHEDE. Opera
Forum zal dit jaar met de
opera Porgy en Bess on
der andere de volgende
plaatsen aandoen: Arn
hem, Nijmegen, Wagenin-
gen, Sittard, Doetinchem,
Roosendaal, Deventer,
Hilversum, Breda.
Het muziekdrama van
Gershwin op teksten van
Du Bose Heyward en Ira
Gershwin werd in het
Nederlands vertaald door
Max van Doorn.
De regie is in handen
van André Mikó en diri
gent is Gustav Fülleborn.
WASHINGTON Na een lastige reis met Southern
Airways kwam ik enkele maanden geleden, kort na zons
ondergang, op de luchthaven van Atlanta aan. Na een uur
wachten bleek de bagage zoek te zijn, achtergebleven in
Montgomery of Huntville in Alabama.
Tegen 2 uur in de nacht
werden de koffers door een
door Southern Airway be
taalde taxichauffeur in
mijn hotel afgeleverd, tijdig
genoeg om de volgende
morgen in een kraakhelder
overhemd en met schone
sokken aan op pad te kun
nen.
Zoekgeraakte bagage kost
de Amerikaanse luchtvaart
maatschappijen minstens 75
miljoen dollar per jaar. Ve
le tienduizenden luchtreizi
gers beklagen zich erover.
Eastern Airlines schat het
aantal ongelukkige passa
giers dat zich in 1971 bij
deze maatschappij kwam
beklagen over zoekgeraakte
bagage op rond 10.000. A-
merican Airlines was in
1970 verantwoordelijk voor
22.862.436 stuks bagage
waarvan er 144.388 tijdelijk
of permanent zoekt raak
ten.
De meeste passagiers die
vergeefs naar hun bagage
zoeken zijn al erg blij wan
neer de zoekgeraakte kof
fers boven water komen,
maar in sommige gevallen
worden er hoge schadever
goedingen geëist.
De Pacific Fashion Troupe
bijvoorbeeld, een groep ont
werpers en mannequins uit
de Filippijnen eiste een
schadevergoeding van
166.000 dollar voor het ver
lies van een uit 120 model
len bestaande collectie tus
sen Sao Paolo in Brazilië
en Bogota in Columbia.
Een hoogst ontevreden pas
sagier beklaagde zich over
de ruwe behandeling van
zijn koffer, waardoor deze
was opengesprongen en een
inhoud onthulde van een
waarde van 350.000 dollar
in marihuana.
Soms komen de ongelukki
ge bagageverliezers nooit
opdraven. Zoals in het ge
val van een eenzaam op
een luchthaven achtergeble
ven koffer, waarin zich de
oogst van een bankroof,
38.000 dollar, nog keurig in
verpakking, bevond.
Een ander zeldzaam geval
deed zich voor met een rei
ziger, die met een Jumbo
747 van Hawaii naar San
Francisco vloog. Hij was de
enige passagier in het reus
achtige vliegtuig en de eni
ge passagier wiens bagage
niet aan boord bleek te
zijn.
De Amerikaanse lucht
vaartmaatschappijen behan
delen meer dan 750.000.000
koffers en tassen per jaar.
Bij American Airlines raakt
op iedere 159 koffers er een
zoek. Zestig tot zeventig
procent van de zoekgeraak
te bagage wordt terugge
vonden. Diefstal van bagage
is op de meeste Amerikaan-
(Van onze corespondent)
ROME Laatst is in een Romeinse kliniek een man op
jaren uit het raam gesprongen. Hij was op slag dood. In een
achtergelaten briefje schreef hq dat hij tot zqn wanhoops
daad had besloten, omdat hij drie maanden tevergeefs op
bloed voor een operatie had gewacht en het niet langer
meer kon bolwerken.
hfet personeel plotseling in sta
king was gegaan. Gelukkig
bleek één arts bereid onder
kruiper te spelen en enkelen
bloed af te nemen.
Regelmatig ziet men in de Ita
liaanse kranten advertenties
als deze: „Enrichette Fiore,
opgenomen in Villa Tiberia,
dependance van de polikliniek
Regina Elena, heeft dringend
transfusies met bloed van
groep O rh- nodig. Gelieve te
telefoneren nummer 376234".
Of men leest reportages met
foto's waarop zielige zieken
huispatiënten holwangig en
dofogig, wier dringende opera
tie steeds weer moeten worden
uitgesteld wegens gebrek aan
plasma.
Italianen weten nauwelijks
wat gemeenschapszin is en
zijn dan ook geen donors. Een
berofep op de ministeries om
kernen van regelmatige bloed
gevers te vormen, is met vol
strekte onverschilligheid beje
gend. Nog geen twee procent
van de bevolking stelt zijn
bloed ter beschikking van de
medemens. Men doet ook niet
veel om het donorwezen te sti
muleren. De Romeinen die zich
onlangs op een zondag, gevolg
gevend aan een noodkreet over
de radio, naar het Sint Camil-
lus-ziekenhuis hadden gerept,
om een chirurchische ingreep
bij een open hart mogelijk te
maken, kregen, na vier uur in
de rij gestaan te hebben (niet
gezeten) en een uur onderweg
te zijn geweest, te horen, dat
Toch zou die twee procent
voldoende zijn om de behoefte
te dekken, ware het niet dat
de transfusiediensten een ont
hutsende janboel vormen. Ita
lië telt ruim vijfhonderd
bloedbanken in Rome zijn
er meer dan in enige andere
Europese stad en de feilende
is niet te overzien. Engeland
heeft er zeven en zijn organi
satie gaat door voor de doel
treffendste ter wereld.
„Bij ons bestaat een tekort aan
bloed, omdat vfeel mensen zich
et het verzamelen ervan be
zighouden", heeft professor Ig-
nazio Liotta vam het nationale
transfusiecentrum verklaard
aam het hoofdstedelijke dag
blad „Is Messagero", dat in
een serie artikelen de wantoe
standen op dit gebied aan de
kaak heeft gesteld.
De Apenijnsfe bloedbanken zijn
allemaal volkomen autonome
potentaten die hun voorraden
jaloers bewaken, temeer omdat
de ziekenfondsen het bloed
niet vergoeden. Van een be
hoorlijke centralisatie met efen
computer, zelfs een eenvoudi
ge, is geen sprake. Zo kon het
gebeuren dat in Milaan het le
ven van een haemofüielijder
moest worden gered door
Zwitterse donors en dat in Ro
me een hartoperatie van de
hoogste urgentie vijf dagen
moest worden opgeschort bij
gebrek aan bloed van een zeer
zeldzame groep. Later kwam
uit dat in een plaatsje bij Na
pels tien flacons van hetzelfde
blofed onbruikbaar stonden te
worden.
Ook is het voorgekomen dat
zesendertig flacons plasma die
in het noorden des lands hard
nodig waren, door een niets-
wetende instantie in de land-
straat Latium naar Israël wer
den geëxporteerd. Op de laat
ste vergadering van de we
reldgezondheidsorganisatie
was Italië het enige ontwikkel
de land dat niet kon meedelen
hoeveel bloed het in het afge
lopen jaar had verzameld.
De organisatorische versnippe
ring maakt het bloed behalve
schaars ook duur. In eem
doorsnee ziekenhuis komt het
aftappen van één flacon alleen
al aan personeelskosten op
17.000 liife, bijna 100 gulden.
Volgens de reeds genoemde
professor Liotta konden de
transfusiediensten met de helft
van hun huidige budget rond
komen, als zij een coördinatie
doorvoerden. In de praktijk
worden voor 400 cc plasma
prijzen van 3800 tot 12.00 lire
berekend. Althans door de of
ficiële kanalen. Doch er is ook
een zwarte markt en zij flo
reert. Voor dfe ziekenhuizen in
de grote steden scharrelen lou
che individuen, die met aasgie
renoog in de komende en
gaande menigte onmiddellijk
de radeloze familieleden van
een ernstig zieke ontwaren.
Zij spelen bemiddelaar tussen
dfe verwanten enerzijds en pri-
vé-transfusiecentra met be
roepsdonors anderzijds en ei
sen voor een fles met 400 cc
bloed van zeldzame karakte
ristieken rustig 175 tot 300 gul
den. Betalen of verrekken.
Brancardiers, verplfeegsters en
zelfs transfusie-employés doen
aan dit stuitende bedrijf mee
en menig medicus knijpt een
oogje toe, onder het motto: be
ter deze walgelijke weg dan
een lfeven verloren zien gaan.
Overigens kam de overheid de
betrokkenen nietsmaken, om
dat de wettelijke bepalingen
welke de bloedtransfusie voor
het eerst moeten gaan regelen,
maar in de schuifla blijven lig
gen.
Tegen afkondiging van dfeze
voorschriften protesteren niet
weinig bloedbanken. Geen
wonder. Zoals professor Raf-
faele de Biasi, directeur van
het transfusiecentrum van een
groot ziekenhuis in Napels, de
„Messagero" heeft onthuld, is
feen groot deel van deze instel
lingesn niet in staat de meest
elementaire bacteriologische
bloedcontrolas ge verrichten.
In 1967 stierven te Brescia vijf
patiënten na een transfusie,
eer de artsen erachter kwamen
dat het toegediende bloed be
smet was. Zes andere zieken
konden op het nippertje aan de
dood worden ontrukt.
se luchthavens een eenvou
dige zaak omdat de passa
giers daar zelf hun bagage
ophalen en er zonder con
trole, mee wegwandelen.
Benden bagagedieven men
gen zich onder de passa
giers om een aantal duur
uitziende koffers te stelen
en zich daarmee snel uit de
voeten te maken. Het komt
ook voor dat passagiers hun
bagage ophalen en zich la
ter komen beklagen over
het verlies daarvan.
Dank zij een kortgeleden
opgericht computer-cen
trum in Charlotte (Noord-
Carolina) dat zich specia
liseert in het opsporen van
verdwenen bagage, heeft
men een man weten te ar
resteren, die in de afgelo
pen twee jaar een bedrag
van 2500 dollar van een
aantal luchtvaartmaat
schappijen had opgeëist op
grond van „bagageverlies".
De computer blijkt ook een
voortreffelijk opspoorder
van werkelijk zoekgeraakte
bagage.
(Van een onzer verslaggevers)
WEIWERD „Als ik dood
ga", zegt de 75-jarige heer R.
Rijnsbergen, „zal ik je een
kaartje laten sturen. Het zal
niet zo gek lang meer duren,
jong. Ja, als ik hier mocht blij
ven wonen, dan werd ik wel
honderd. Maar ja, we moeten
weg, hè? Voor de sjemische
industrie. Het kapitaal spreekt
en dan heb je als kleine man
maar te zwijgen. We moeten
weg voor de fabrieken. En
waar moet ik dan anders heen
dan naar zo'n bejaardente
huis En daar zal ik dan wel
gauw dood gaan. Want het is
niks gedaan, jong, in zo'n te
huis. Maar wat mot je als het
kapitaal het wil
De heer Rijnsbergen is één van
de ongfeveer 300 inwoners van
Weiwerd, een dorpje aan de
Eems bij Delfzijl, dat nu nog
een nijver clubleven kent en
waar de verbondenheid van de
mensen groot is. Een dorpje
dat straks van de kaart zal
zijn geveegd.
De industrie rond Delfzijls ha-
vfen is al tot pal naast het
dorp opgerukt. De laatste bar
rière wordt nu genomen: het
bestuur van het Havenschap
Delfzijl heeft 5 miljoen gulden
uitgetrokken voor de aankoop
van alle panden in Weiwerd.
In café Baas, waar het Wei-
werdse dorpsleven zich con
centreert, zegt mevrouw Baas:
„Wat kunnen we doen Ja, we
kunnen praten. En de mensen
doen ook niks anders. Maar
wat schiet je met praten op?
Aan de fabrieken wordt tóch
wel verder gebouwd. Als de
mensen hier 's avonds bij me
kaar zitten, is het nu al anders
dan hfet vroeger was. Er is
niks meer aan te doen. De
mensen weten het. En er is al
tijd wel eentje die zegt: „Hup,
laten we d'r nog een nemen
zolang we nog bij mekaar zit
ten". Nou, en dan schenk ik
maar wfeer in. Ja, inderdaad,
er wordt hier de laatste tijd
meer gedronken dan vroeger.
De mensen moeten toch wat,
en met praten schiet je ook
niks op".
Aannemer Wierenga: „Ja, wat
moet ik ervan zeggfen Moet
ik zeggen, dat ik er wel om
kan janken Zoiets zeggen we
hier niet. Hier zeggen we al
leen, dat we het wel snfeu vin
den. En verder wil ik niks
zeggen. Ik ben hier geboren.
Ik houd van Weiwerd. Ik kan
het ook niet helpfen".
Een dorp verdwijnt. Weiwerd,
honderd gezinnen groot, één
school voor nog geen 50
schoolgaande kinderen, 91 hui
zen, twee cafés, en een wittfe
hervormde kerk die na de oor
log helemaal is vernieuwd,
maar nu leeg staat, omdat
Weiwerd zonder dominefe zit.
„In Weiwerd gingen nog maar
drie gezinnen naar de kerk",
fluistert mevrouw Mulder,
„Weiwerd moet verdwijnen.
Dat is de straf voor Weiwerd.
Het is natuurlijk hfeel erg. Je
bent aan zo'n dorp gehecht. Ik
weet niet waar we naartoe
moeten als we dienen te ver
dwijnen. Het zal wel Delfzijl
worden. Ik wil helemaal niet
naar Delfzijl. Maar het is feen
straf".
De heer Rijnsbergen drijft met
zijn 71-jarige vrouw de enige
winkel die Weiwerd rijk is.
„Alles kun je bij mij krijgen",
zegt hij trots. Om eraan toe te
voegen: „Zolang het nog mag
van de heren met de centen".
Driftig zegt dfe heer Rijnsber
gen: „De fabrieken, ze komen
alsmaar dichter bij. Die fabrie
ken worden gewoon een ring
weg rond de stad. Mijn vrouw
is er al bang van geweest. De
fabrieken omsingelen je. Daar
kan ze niet tegen. Ach ja, er
staan al zovefel fabrieken. Je
kunt ze zien. En je kunt ze
ruiken. De leefbaarheid, zo
noemen ze dat toch, is echt
niet meer wat het 75 jaar gele
den was, toen ik hier honderd
meter verderop werd gebaren.
Maar het is toch je dorp, is
het niet Je bent gehecht aan
je dorp. Je mag toch van je
dorp houden, meneer? Ook al
willen ze dat dorp van de
kaart vegen Dat mag toch
wfel? Ach ja, dat bejaardente
huis waar we wel naartoe zul
len moeten. Ik wil helemaal
niet naar een bejaardentehuis.
Ik ken mensen die erin zitten.
Het is niks, meneer, als je aan
je vrijheid gewend bent. Ik
voel me nou nog net zo fit als
een vent van twintig. Maar als
ik in dat tehuis zit, is het
gauw met me afgelopen. Ik
ken mezelf. En die tehuizen
ken ik óók. Maar er is geen
uitweg. We zullen er wel heen
moeten, mijn vrouw en ik. Sst,
laat mijn vrouw niet horen
wat ik zeg. Want dan gaat ze
wfeer huilen".
„Ik heb er wel eens over ge
dacht", zegt landbouwer D.
Atzema, „om die hoge heren
de suikerbieten die ik verbouw
naar de kop te gooien. Maar ja,
dan vraag je je af wat je daar
nou mee opschiet. Dat helpt
toch niks. Daarom heb ik het
maar niet gedaan. Al is het
hard. Jij bent geen boer; maar
als je boer was, zou je kunnen
begrijpen wat het is om de
grond waar je familie altijd al
op heeft gezeten, te moeten
verlaten. Dat is hard. Dat is
heel hard".
Een dorp verdwijnt. Een dorp
met een voetbalclub, een
schietvereniging, twee vrou
wenverenigingen, een Departe
ment van het Nut, en nog een
stuk of vijf andere verenigin
gen die alle gezamenlijk het
„Verenigingsgebouw" hebben
betaald en gebouwd. Een dorp,
dat nagenoeg uitsluitend be
staat uit mensen die er gfebo-
ren zijn. Een dorp ook met erg
veel oude mensen.
„De jeugd is niet gebleven",
zegt de heer F. Hansen, sfecre-
taris van de vereniging
„Dorpsbelangen", „we wisten
al lang, dat Weiwerd geen toe
komst meer had. Als je niet
blind wilde zijn, kon je het
zien. Maar de klap komt na
tuurlijk altijd toch nog onver
wacht. Ik wfeet, dat er mensen
zijn die vrij emotioneel reage
ren. Sommige mensen zijn er
helemaal kapot van nu defini
tief vast staat, dat Weiwerd
verdwijnt. De mensen hier
hebben een zekfere trouw aan
hun bodem. Ze houden van
het dorp. Ze kennen elkaar.
Ze vinden het fijn om bij el
kaar te blijven. Dat kan nu
niet meer. Binnen tien jaar is
Weiwterd weg. Dat lijkt me een
genante aangelegenheid te
worden, die langzame aftake
ling over tien jaar uitgespreid.
Ikzelf zou dan nog de voor
keur geven aan de grote klap.
Maar ja, wie ben ik En wat
is Weiwerd Voor de mensen
hier is het nu nog hun woon
plaats. Over een tijdje is Wei
werd allefen nog maar een her
innering. En daarna komt de
tijd dat Weiwerd zelfs dat niet
meet is. Dan staan hier de fa
brieken. En niemand weet
meer beter".
„Ach ja", zegt vefehouder
Borg, „Weiwerd is eigenlijk al
niet meer het Weiwerd zoals
dat was. Vroeger stonk het
niet in Weiwerd, om maar wat
te noemen. Nu weL Nee, Wei
werd is Weiwerd nifet meer.
Maar zelfs een anders gewor
den Weiwerd is veel beter dan
helemaal geen Weiwerd. Maar
hoe hreng je dat de mfensen
van die fabrieken aan hun
verstand
Enige en algemene kennisgeving
Heden overleed tot onze diepe droefheid, voor
zien van het sacrament der zieken, onze geliefde
broer, zwager, oom en neef, de heer
CERILLUS DE VOS
weduwnaar van mevrouw
Rosalia Lohman
op de leeftijd van bijna 81 jaar.
Familie de Vos
Familie Lohman
Terneuzen, 24 januari 1972
Huize De Blide
De gezongen uitvaartdienst, waarbij u beleefd
wordt uitgenodigd, zal plaatshebben op donder
dag 27 januari a.s. in de Triniteitskerk te Ter-
neuzen, om 10.00 uur.
Samenkomst Huize De Blide om 9.30 uur.
Voor de vele blijken van medeleven die we van
u mochten ondervinden tijdens de ziekte en het
overlijden van onze zuster, schoonzuster en
bloedverwant, mejuffrouw
LOUISA VIRGINIA VLASSENROOD
betuigen wij u onze oprechte dank.
Familie Vlassenrood.
St.-Jansteen, 21 januari 1972.
Mr. F. J. Haarmanweg 44, Terneuzen.
Fabrikante van Pure-Pak wegwerpverpakking,
ZOEKT
voor spoedige indiensttreding
De taak van de kwaliteitscontrole bestaat uit de
handhaving van kwaliteitsnormen t.a.v. de aange
voerde grondstoffen en het eindprodukt. Dit laatste
impliceert dat een groot deel van het contrólewerk
aan de produktiemachines plaats vindt. Vandaar dat
bereidheid moet bestaan tot werken in 2-ploegen-
dienst. Als minimum opleidingsniveau stellen wij
MULO of MAVO.
Daarnaast wordt meer waarde gehecht aan het bezit
van de juiste karaktereigenschappen voor een succes
volle uitoefening van deze funktie, dan aan een spe
cifieke vakopleiding.
Deze karaktereigenschappen zullen d.m.v. een psy
chologisch onderzoek worden opgespoord.
Leeftijd 20 tot 30 jaar. Reflectanten op onze vorige
advertentie gelieve niet te solliciteren.
Schriftelijke sollicitaties te richten aan bovenstaand adres.
Heden overleed tot onze diepe droefheid in het
St.-Liduinaziekenhuis te Hulst, na een geduldig
gedragen lijden, voorzien van de H. Sacramen
ten der zieken, in de leeftijd van 66 jaar, onze
geliefde zuster en tante, mevrouw
MARIA SERAPHINA CORNELIA
VAN BUNDER
weduwe van de heer
Joseplius Janssens
Wij bevelen de ziel van de overledene in uw
gebeden aan
Uit aller naam:
De familie Janssens
De familie van Bunder
Sint Jansteen, 23 januari 1972
Puttingstraat 7.
De plechtige uitvaartdienst, waarbij u wordt uit
genodigd, zal plaatshebben op donderdag 27 ja
nuari a.s. om 10.00 uur in de parochiekerk van'
de H. Joannes de Doper te Sint Jansteen, waar
na de begrafenis op het r.-k. kerkhof aldaar.
De overledene is opgebaard in de rouwkamer
van het St.-Liduinaziekenhuis te Hulst, bezoek
uren van 14.00 tot 15.00 en van 18.00 tot 19.00 u.
Bijeenkomst voor de begrafenis om 9.45 uur aan
bovengenoemde kerk.
Woensdagavond om 19.00 uur H. Eucharistievie
ring voor de zielerust van de overledene, in de
parochiekerk.
Zij die bij vergetelheid geen rouwbrief mochten
ontvangen, gelieven deze advertentie als zodanig
te beschouwen.
Zeer gevoelig voor de vele gelukwensen, bloe
men en geschenken die ik van u allen mocht
ontvangen, deze hebben mij een onvergetelijke
dag gegeven op mijn
TACHTIGSTE VERJAARDAG.
Daarom onze oprechte dank van mij en mijn
echtgenote
Alfred Weemaes
Mathilda Weemaes-Saman
St.-Jansteen, 20 januari 1972.
Wilhelminastraat 37.
De burgemeester van Terneuzen brengt ter al
gemene kennis dat een openbare vergadering
van de gemeenteraad van Terneuzen zal wor
den gehouden op donderdag 27 januari 1972 te
19.30 uur in het gemeentehuis van Terneuzen.
Terneuzen, 24 januari 1972.
De burgemeester voornoemd,
J. C. Aschoff.
Te koop grammofoonpla
ten, talencursussen Frans,
Duits, Engels, Spaans en
Italiaans geheel compleet
per cursus f 30,Telefoon
070 - 652405 of 111097.
Dinsdag 25 januari 1972
Een overzicht van de nieuwe na-
MIDDELBURG Aan de
verkoop van kaarten en agen
da's voor Unicef, het wereld
kinderfonds, is door de leer
lingen van enige Middelburgse
middelbare scholen enthousiast
meegewerkt. Deze verkoop
werd in november en decem
ber 1971 gehouden.
De leerlingen van de chris
telijke nijverheidsschool voor
meisjes, de Waayenburg, ver-
kochten voor 1.218,-. Bij dp
stedelijke scholengemeenschap
werd verkocht door de leerlin
gen van de brugklassen en de
mavo en de actie bracht hier
op 370,80. De derde en vxer-
de-klassers van de afdeling
St.-Pietersstraat brachten
642,in het laatje.
Schieting Aan een schie-
ting in café Claessens hebben
34 sohutters deelgenomen. De
uitslag is als volgt: de hoogvo
gel werd geschoten door L.
Claessen uit Kloosterzande. De
eerste zij vogel -ging naar P.
Pauwels uit Axel en de twee
de was voor mevrouw Ver
schuren uit Lamswaarde. Het
grootste aantal kleine vogels, 4
stuks, werd -geschoten door R.
van Esbroeck uit Lamswaar
de,
Burgemeester Van Waes verwelko'
oracht aan de gemeente Borsele.
'^an een onzer verslaggevers)
BORSELE „De Kamerle
den hebb enaan den lijve nu
aingen ondervonden en zijn er
veelal voor het eerst met de
v^\.boven°P gedrukt, die ze
,n door de grote afstand
en Ula,nd' niet o£ slechts vaag
en onbelangrijk zagen", aldus
«e conclusie van het Zeeuwse
<h,:i„ e^lid drs- w- Dusar-
dat ,,na afloop van het bezoek
van a„ vTrneede Kamerfractie
m d.e KVP gisteren aan de ge
meente Borsele bracht.
om en®? ,voor drs- Dusarduijn
i."P het verzoek van Borsele
delen ^fan ,?n niet naar andere
geleS n galand te reizen, is
sele »en m Zljn visie' dat Bor-
n soort „miniatuur-Zee-
m
w.
or
bi
op
m
zij
K'
de
ho
sti
