l
i,
oetere
Pax Christi
voettochters
zijn wel links
EEN LEVEN IN DE OECUMENE
Platen
ELVIS KOMT
NIETWELNIET
Dr. WA.
V isser
't Hooft
Lindsay
1 Gedicht
Schaap
of bok
A
(MAAR NIET FANATIEK)
Van barricade
tot meditatie
Atlienagoras
Toekomst
Paus Paulus
Bert van Velzen
?0
Zaterdag 15 januari 1972
id geschreven
n de direktie
t strikt ver-
en
ONDER een aantal jongeren
voltrekt zich een belangrijke
verandering. Hun voornaamste
aandacht gaat niet meer uit
naar hervorming van de
maatschappij, helemaal niet
naar kerkvernieuwing, maar
naar het eigen ik en de
ontdekking van de ander.
Dit concludeert de leiding van
de Pax Christi Voettocht uit
de talrijke verslagen, die zij
van de jongste voettocht naar
Den Bosch heeft ontvangen.
In een rapport, waarin die
verslagen zijn samengevat,
zegt de leiding, dat het
onmogelijk is om de
ontwikkeling, die gaande is,
een afdoend waardeoordeel
mee te geven zonder naar alle
kanten te nuanceren en te
relativeren. Zij durft echter
wel nadrukkelijk te stellen,
dat de ontdekking van het
eigen ik en de ontdekking van
de ander een verrijking kan
betekenen. De toename van de
zelfkennis en het bewust zijn
van eigen mogelijkheden
kunnen een aanzet zijn voor
grotere zelfontplooiing.
Het jaarverslag van de
Stichting Voettocht Den Bosch
heeft betrekking op de
algemene voettocht in mei
1971, op de 20ste
internationale ontmoeting in
Rome (juli-augustus 1971) en
de 15e voettocht Den Bosch in
oktober vorig jaar. De 15e
voettocht is voor de studenten
pedagogiek van de leergangen
in Tilburg aanleiding een
wetenschappelijk onderzoek in
te stellen naar de effectiviteit
van de voettocht. De Tilburgse
studenten doen dit in
samenwerking met de
universiteit van Nijmegen. Het
resultaat van het onderzoek
zal mettertijd worden
gepubliceerd.
Het jaarverslag constateert ten
aanzien van de 15e voettocht,
waaraan zo'n 3700 jongeren
deelnamen, dat in de kleine
equipes zeer goede gesprekken
zijn gevoerd, maar dat het
kapittelgesprek beslist niet
wilde lukken. Dit zou volgens
het jaarverslag verband
kunnen houden met het feit
dat het thema „Je mag best
gezien worden" appelleerde op
een grote mate van eerlijkheid
en openhartigheid, die men
wel wilde opbrengen in de
kleinere kring, waar men zelf
zijn partner kiest, maar waar
men toch enige huiver blijft
houden om datzelfde in de
grote kring te doen.
Voetbal
Gespannen keken de hon
derdduizend
voetballiefhebbers in het sta-
I dton
en de miljoenen voor de tv
toe hoe de midvoor
in van voetbalclichés
flitsende bewegingen
naar het vijandelijke doel
[stormde
uitgestoken benen ontweek
l met een slim schot scoorde
en zijn club winnaar maakte
van het europa-bierblik.
JAN-Piet de Cadt
(uit: Peuter niet in je
nuis)
Tijdens de Pax Christi-
voettocht is de misviering
beslist geen tevoren vast
gepland programmapunt meer,
zo constateert het jaarverslag.
Inderdaad blijkt, dat van de
68 kapittels er slechts 19 aan
een eucharistieviering
toekwamen. In het merendeel
van de kapittels kwam het
wel tot
bezinningsbijeenkomsten, soms
een gebedsdienst. Ook in de
beoordeling van de diensten is
bij de jongeren verandering
gekomen. Ofschoon de
waardering van de deelnemers
over het algemeen zeer
positief is, is het beslist niet
meer zo, dat de vieringen dé
hoogtepunten van de route
zijn. Voorheen werden ze wel
als zodanig gewaardeerd.
Een opvallend verschijnsel in
de 15e voettocht is de stilte
geweest. Het jaarverslag
constateert: „In heel veel
kapittels is met stilte gewerkt.
Er zijn kapittels, die 's
morgens in stilte hun ontbijt
gebruiken om iedereen de
kans te gunnen zich te
bezinnen op de komende
dag".
Naar aanleiding van de
sluitingsmis in de Brabant
hallen merkt het jaarverslag
onder meer op: Veel jongeren
zitten met het van hun ouders
overgeërfde geloof of in de
knel of zelfs dat niet meer.
Aan de uiterlijke schijn willen
ze nog wel meedoen, omdat ze
nu eenmaal geen spelbreker
willen zijn. Wanneer velen
schrijven, de sluitingsmis het
hoogtepunt te hebben
gevonden, meent het
jaarverslag voorzichtig te
moeten zijn daaraan de
conclusie te verbinden, dat de
jongeren blijkbaar toch
geloviger zijn dan algemeen
wordt gedacht. Want aldus
het jaarverslag er zijn maar
heel weinig voettochters, die
er een echte eucharistieviering
m hebben beleefd.
In het slotdeel constateert het
jaarverslag onder meer, dat de
jongeren „veel spreken over
en verlangen naar waarden als
saamhorigheid,
mededeelzaamheid, respect,
rechtvaardigheid en inspraak".
Elders zegt het jaarverslag:
„Binnen de huidige
institutionele kerk vinden zij
met hun behoeften weinig
weerklank...".
Het jaarverslag constateert
een specifiek jargon in de
kapittelverslagen van 1971:
„Ze zien het niet meer zitten,
je kunt het niet meer maken,
het hoeft allang niet meer,
iedereen zoekt naar eigen
identiteit en smeekt om
bevestiging". Het concludeert,
dat de kapittels zich meer en
meer ontwikkelen van
themagroepen naar
procesgroepen. Er wordt niet
zo zeer meer over iets
gesproken, maar iedereen is
met iedereen bezig en ook met
zichzelf. Men vraagt zich af:
wat zijn we aan het doen, wat
doen we met elkaar en met
onszelf in de maatschappij,
maar vooral, wat doen we
elkaar aan?
Het jaarverslag concludeert:
De scherpe
maatschappijkritiek en het
barricade-denken zijn voorbij.
De deelnemers aan de Pax-
Christi-voettochten behoren
over het algemeen niet tot de
kleine harde revolutionaire
kern, maar de meesten zijn
wel uitgesproken progressief
en eerder links georiënteerd.
Toch zien ze het allemaal wat
relatiever en niet meer zo
fanatiek links als enkele jaren
geleden....
MUSWEL Hillbillies is de
titel van de nieuwe Kinks-
llangspeler. Deze superoude
groep is eigenlijk alleen maar
bekend door z'n lange serie
stamphits, zoals Dead-end
street, A well respected man,
Lola, Where have all the good
times gone enz. Op de nieuwe
elpee blijkt echter dat
songwriter Ray Davies het
hechte dreunwerk in de hoek
gestampt heeft. Het stevige
ritme is nog in veel nummers
aanwezig, maar het komt
minder geprononceerd naar
voren dan vroeger. Fijn
blueswerk zit in Schizophrenia
Paranoia blues en Holloway
Jail. Uncle Son en
Oklahoma USA hebben
een country-achtig sfeertje
met steelguitar- en fiddle-
whrk. Voor de liefhebbers zijn
er dan ook nog twee echte
stampers: Skin and bones en
Have a cuppa tea.
(Kinks, Muswell Hillbillies,
RCA SF8243).
EIGENLIJK veel te laat
kregen wij de elpee 'Surf's
Up' van The Beach Boys
binnen. Een uitvoerige
bespreking is dus overbodig.
We kunnen volstaan met de
mededeling dat het de beste
elpee is die de Good Old
Beach Boys ooit gemaakt
hebben. Uitgebalanceerde,
volrijpe muziek. Technisch
heeft de groep alles onder de
knie. Voor het merendeel der
composities tekenden Alan
Ja-rdine en Brian Wilson.
Opvallend detail is dat voor
het eerst iets van protest in de
t&ksten is te horen, met name
in het rock-and-rollerige
nummer 'Student
Demonstration Time'
(Stateside 5C062-92744).
Elvis komt, Elvis komt niet, Elvis komt toch wel.
Elvis komt toch niet.
Enkele maanden lang hebben toonaangevende muziek
bladen deze bevestigende en ontkennende geruchten
gepubliceerd over het optreden dat de grote Presley in
augustus aanstaande in het Olympisch Stadion te
Amsterdam zou geven. Wel, het schijnt we zeggen het
maar voorzichtig nu zeker te zijn: hij komt niet.
Over dat optreden doen nog allerlei verhalen de ronde.
Hoe de vork precies in de steel zit is niet bekend.
Volgens het Engelse muziekblad New Musical Express
heeft Lou van Rees, die Elvis naar Nederland zou halen,
geen enkel contact gehad met „De Ster" en zijn managers.
De hele zaak zou een publiciteitsstunt zijn geweest.
Van Rees echter beweert dat wel degelijk afspraken
zijn gemaakt. Volgens zijn lezing zou Elvis met
een vijftig man tellend gezelschap een door een Londense
impresario georganiseerde toernee van twintig dagen
door Europa maken. Van Rees mocht de rock-'n-roller-ster
dan voor het lieve sommetje van 100.000 dollar een
dagje lenen. Dat wilde de Amsterdamse impresario best
neertellen, want hij had al gauw uitgerekend dat de in
het stadion verwachte 65.000 mensen hem bijna het
dubbele zouden opleveren. Het struikelblok
bij het afsluiten van de onderhanideligen vormde
nog steeds volgens Van Rees de regen.
Elvis zou namelijk niet willen optreden als het zou
regenen, maar hij wilde dan wel het volle bedrag ontvangen.
Een regenverzekering zou echter ongeveer
veertigduizend gulden kosten (wat wil je in dit
buienlandje) en daar knapte Van Rees op af.
Dus: komende zomer geen Elvis Presley in het
Olympisch Stadion, maar gewoon voetbal.
Dat zien wij persoonlijk trouwens net zo lief.
Mag dat binnenkort? Kun je over enige tijd werkelijk in alle vrijheid een stickie roken?
Dat zou je haast gaan denken als je verneemt welke aanbevelingen een werkgroep van
de stichting Algemeen Centraal Bureau voor de Geestelijke Volksgezondheid in een
discussienota doet. Deze commissie, die in opdracht van de regering het huidige drug-beleid
bestudeert, kwam in de nota tot de conclusie dat de strafbaarheid voor het verhandelen,
bezitten en gebruiken van marihuana en hasjiesj moet worden opgeheven.
Dan hoef je niet meer bang te zijn voor een inval van de politie als je met je vrienden een
joint rookt, dan hoef je je niet meer rot te zoeken naar een dealer en dan hoef je
je niet meer te laten fotograferen met een donkere bril op als je een stick rookt.
JOHN LENNON heeft in een
interview met Ineke van de
Berg van VPRO-Vrijdag
uitdrukkelijk verklaard dat de
ruzie met Paul McCartney is
bijgelegd. John, Paul, Linda
en zelfs dat mens van Ono
zijn tegenwoordig weer de
beste vrienden. Dat dit
overigens nog eens muzikale
repercussies zal hebben zit er
niet in.
DE voorverkoop voor het
concert van YES, zaterdag 23
januari in het Bredase
Turfschip, loopt goed. Als de
voortekenen niet bedriegen
wordt het een volle bak.
eindredactie
hans maas
bijdragen
ben jansen
De angst voor hei en
duivel is er nu toch wel
uit, zou je zo zeggen.
Maar men vergisse zich
niet. Schrijver-bioloog
Martin Hart schreef in
het gereformeerde
maandblad „Voorlopig"
het volgende:
„Regelmatig keert bij
mij de volgende droom
terug. Het is de dag van
het laatste oordeel. Ik
sta op een geweldig
groot station met alle
andere mensen die ge
leefd hebben. In de ver
te staat God. Met een
duimbeweging scheidt
hij de mensen in scha
pen en bokken. Lang
zaam nadert het ogen
blik, waarop hij mij
naar de schapen of bok
ken zal sturen.
Tot nu toe ben ik altijd
transpirerend, met
kloppend hart en bevend
over heel mijn lichaam
wakker geworden
réór God mij oordeel
de.
Ik kijk dan naar mijn
vrouw. Ze is opgevoed
zonder die blijde weten
schap, zonder die vrolij
ke zekerheid des ge-
loofs. Ze slaapt de slaap
der rechtvaardigen. Ze
ademt rustig. Ze heeft
nooit nachtmerries waar-
In God dokter Mengele
ls en op het station van
Auschwitz staat, en ter
wijl ik na een dergelijke
droom langzaam tot rust
kom, benijd ik mijn
vrouw, omdat haar dat
rampzalig geloof in God
en Christus, waaruit
voor anderen en mijzelf
zoveel leed is voortgeko
men, bespaard is geble
ven..."
(Van een onzer verslaggevers)
„EEN AANTAL VER
WACHTINGEN, die ik met
betrekking tot de oecumeni
sche ontwikkelingen gekoes
terd had, is niet in vervulling
gegaan. Maar op het stuk van
de oecumenische mobilisering
van de roomskatholieke kerk
is er veel meer gebeurd, dan
ik ooit had durven hopen. Niet
zelden horen we klachten dat
de oecumenische beweging
geen echte vooruitgang meer
boekt. Maar voor degenen di"
de beweging in haar begintijd
gekend hebben, of voor hen
die jonger zijn maar gevoel
voor geschiedenis hebben, le
vert dit relaas van het afbre
ken van een der grootste
scheidsmuren in de christen
heid een duidelijk bewijs, dat
we met de GaPlei van de
overlevering, kunnen zeggen:
„E pur si muove, toch be
weegt zij".
Aldus besluit dr. W. A. Vis
ser 't Hoofd zijn samenvatting
over „de oecumenische mobi
lisatie van de rooms-katholieke
ktrk". Die samenvatting is te
vjnden in het bijbel-dikke
'oohk dat onder d* titel „Me
moires" bij Elsevier is ver
schenen en waarin de oud-
se cretaris-generaal van de We-
leldraad van Kerken de erva
ringen weergeeft van „een
man, die het uitzonderlijke
voorrecht heeft gehad, viiftig
jaar ten nauwste bij het oecu
menische leven betrokken te
zijn geweest".
Hij mag het J ïr. geen ge
schiedenis van de oecumeni
sche beweging widen noemen,
net boek is wel een reisbe
schrijving langs de weg, die
de oecumenische beweging is
gegaan. Voor allen, die in de
oecumene actief zijn is het
een onmisbaar boek. Voor hen
en voor allen, d:e ais toe
schouwer de oecumene een
goed hart toedragen is het een
riem onder dat hire, omdat het
u pi zien hoe het allemaal is
gegroeid, als een mvier uitdij
end door het toevloeiende wa
ter van stroompjes en stromen
en ook met de onstuitbare
kracht daarvan. Aan de voora
vond van de „Week der gebe
den" besteden wij hieraan
graag aandacht.
Ondanks de ruim driehon
derd dichtbedrukte bladzijden
heeft men de neigi ,g diegenen
gelijk te geven op wie dr.
Visser 't Hooft doelt ais hij :n
zijn voorwoord schrijft:„Nog
voordat het boek uitkwam is
het al gekritiseerd vanwege
zijn omvang, of liever vanwe
ge zijn beperkte omvang".
Nu valt dit laatste achteraf
toch wel mee, want de hoeveel
heid informatie, die dr. Visser
't Hooft op de lezer afstuwt,. is
soms meer dan deze allemaal
verwerken kan. Oecumene
blijkt voor ons een groot deel
uit papier en spraakwater te
zijn vervaardigd. Het is on
voorstelbaar hoeveel dr. Visser
't Hooft in zijn leven geschre
ven, gelezen, gepraat en ge
luisterd moet hebben. Het is
voorts verbazingwekkend te
zien hoe iemand de hem toe
gemeten jaren zo boordevol
kan stouwen met activiteiten,
behartiging van taken, denk
werk, reizen en trekken en
dan nog moet spreken over
een „betrekkelijk beknopte
beschrijving van mijn leven
en werk".
Een leven en werk, dat zelf
„oecumene" is geweest, in zo
verre hij het was, die het
cement tussen de afzonderlijke
stenen aanbracht en niet min
der in zoverre zijn werk hem
over de wereld voerde, hem in
contact brengend met gods
diensten en ideologieën, met
kerken en kerkjes, waarvan de
hemel weet hoeveel er op aar
de zijn. Met koningen, keizers,
presidenten, ministers en gene
raals, patriarchen en pausen,
theologen en filosofen en zelfs
een keer met Gina Lollobri-
gida.
En tussen dat rapport van
onvermoeibaar, onverzettelijk,
rusteloos en van groot geloof
getuigend werken voor de
eenwording der christelijke
kerken, nog verslagen van wat
zijn hand verder te doen vond
langs die weg, vooral geduren
de de tweede wereldoorlog,
zoals zijn bemoeienissen met
het verzet tegen Hitier, de
„Zwitserse weg" (de koeriers-
weg tussen het bezette Neder
land en de regering in Lon
den) en zijn pogingen tot hulp
aan de j oden.
Een boek van een man, die -
Nederlander gebleven - ete)
man van de wereld is in de
letterlijke zin van het woord
en in zijn viertaligheid o„k in
zijn persoon iets van Pinkste
ren heeft gerealiseerd. Hij
heeft het boek overigens in
het Engels geschreven.Het
is in het Nederlands vertaald
door C. Michael de Vries. De
genen, die zijn gejinteresseerd
in de oecumene en niet opzien
tegen de geestelijke concentra-
den. Er was zoveel getoeter en
geschreeuw, en zo werd ons
kerkelijk gezelschap opeens
een deel van de vrolijke re
gatta.
De meesten onzer, met inbe
grip van de kardinaals, lach
ten om dit vreemde schouw
spel. Maar paus Paulus VI
bleef de paus en maakte tegen
de opvarenden hetzelfde offi
ciële gebaar, dat hij bij de
plechtige gelegenheden eerder
op de dag had gemaakt. Ik
realiseerde me, dat hij zichzelf
beschouwde als een geïsoleerd
mens, die zich ieder ogenblik
de waardigheid van zijn ambt
bewust moest zijn".
„Ik heb patriarch Athena-go-
ras in Istanbul heel wat keren
kunnen bezoeken. De nauwe
straatjes die naar Phanar lei
den en waar de grote auto van
zijn laatste wil onder woorden
brengt. En waar vinden we de
laatste wil van onze heer? In
het hogepriesterlijk gebed, in
het zeventiende evangelie van
Johannes, Welnu, dat gebed
gaat helemaal over eenheid en
liefde. Dat is wat wij in onze
theologische twisten zo vaak
vergeten hebben. Dat is wat
de oecumenische beweging te
rug moet brengen".
tie, die het lezen tocIT -wel
vraagt, zullen met de benodig
de 27,50 gulden een goede in
vestering doen.
Zij zullen er belangrijk
meer in vinden dan wordt ge
suggereerd door de losse fiag-
menten - willekeurig gekozen
- die hier ter informatie zijn
afgedrukt.
„De paus stak in een boot
het meer (van Genève) over
naar het park waar hij de mis
zou celebreren. Sommigen on
zer begeleidden hem en zijn
gezelschap. Toen de boot in
beweging kwam, voeren er
dertig of veertig grotere en
kleinere motorboten met ons
mee, die met elkaar zoveel
golven maakten, dat ze als
speelgoed op 'en neer dobbel
de patriarch altijd het risico
liep van een botsing met te
zwaar beladen wagens, getrok
ken door paarden of ezels; de
nogal plechtstatige maaltijden
in het gezelschap van metro
polieten met de historische na
men van de oudste centra van
het christendom, en vooral de
overweldigende warme ont
vangst door de patriarch zelf
het werd allemaal zeer ver
trouwd. Een bezoek bij hem
was niet zoiets als een audiën
tie, maar als een lange rustige
ontmoeting met een pastor en
vriend.
Doorgaans was het voor
naamste gesprekspunt de
christelijke eenheid. „Wanneer
geeft een man uiting aan
zijn diepste verlangen?" vroeg
de patriarch. En hij zelf gaf
het antwoord: „Wanneer hij
„Mijn hoop is darp ook, dat
het resultaat van het grote en
vaak chaotische debat over de
verhouding van de kerk en we
reld, dat tegenwoordig gevoerd
ding van de kerk en wereld,
dat tegenwoordig gevoerd
wordt, niet zal zijn, dat alles
wat we in de afgelopen veertig
jaar geleerd hebben, opzij
geschoven wordt, maar veel
eer, dat we er volledig ge-
bruik van maken, dat de con
sequenties ervan uitwerken en
de tekortkomingen corrigeren
in 't licht van de nieuwe taken,
die ons nu zo onmiskenbaar
worden opgedragen.
Het gaat niet om de institu
tionele continuïteit. De oecu
menische structuren, die in de
jaren dertig en veertig ontwor
pen zijn, zijn niet onaantast
baar. Degenen, die werkelijk
van bmnen uit met de bewe
ging hebben meegeleefd, zijn
ervan overtuigd geraakt, dat zij
niet „een spel, dat wij spe
len", los. Maar „een spel dat op
ons gespeeld wordt".
Het is niet zo, dat het ons
gelukt is, de kerken en de
christenen bijeen te brengen.
Het is zo. dat de kerken en de
christenen bijeengebracht wor-
den. Er is beweging, omdat ei
door de Heer pressie wordt
uitgeoefend, waaop wij alten
maar hoefden te reageren. En
omdat het niet werkelijk onze
beweging is. maar de bewe
ging van de Heer, die Zijn volk
verenigt, zal sy in beweging
blijven".
(Van onze correspondent)
WASHINGTON De
bazen van de democra
tische partij, waarvan
het symbool de ezel is,
zijn altijd bereid bekeer
lingen uit het republi
keinse kamp te verwel
komen met trompet
geschal.
Maar toen John Vliet Lind
say, de republikeinse burge
meester van New York, be
sloot democraat te worden
was de blijdschap gemengd
met de vrees dat Lindsay de
democratische partij meer
beschouwde als een voer
tuig voor zijn politieke am
bities dan als een nieuw po
litiek vaderland, waarin zo
juist aangekomen emigran
ten zich slechts met noeste
vlijt mogen opwerken naar
leidinggevende posities. Na
een periode van dragelijke
spanning heeft Lindsay aan
gekondigd dat hij president
wil worden en volgens Ja
mes Reston van de New
York Times maig dat verge
leken worden met een Ang-
llkaan die zich aansluit bij
de kerk van Rome en die
vier maanden later paus wil
zijn.
Volgens een oude traditie
verlaten burgemeesters van
New York hun ambt op een
politieke brancard. Lindsay
wil aan die traditie een
eind maken, door zich, uit
gedost als „redder van de
Amerikaanse steden" te
presenteren als kandidaat
voor het Witte Huis. Het
zesjarige regiem van Lind
say als burgemeester van
wat ironisch wordt aange
duid als „fun city" heeft
zich voortgesleept van cri
sis tot crisis. In die periode
is meer dan een half mil
joen New Yorkers gevlucht
en moeten 1.200 060 van de
genen die bleven door de
overheid worden onderhou
den. De misdaad is in New
York, zoals in bijna alle an
dere grote steden, onrustba
rend toegenomen. De stad
verkeert in een staat van
ontbinding.
Burgemeester Lindsay kon
digde zijn kandidatuur aan
op zeer veilige afstand van
New York, op persconferen
ties in Miami (Florida) en
Madison (Wisconsin) die
niet werden verstoord door
vragen over plaatselijke
New Yorkse problemen. Op
14 maart zal Lindsay uitko
men in de voorverkiezing
van Florida en op 4 april in
Wisconsin. Lindsay heeft
voor die twee voorverkie
zingen een miljoen dollar
uitgetrokken. De meeste an
dere democratische kandi
daten zullen aan die voor
verkiezingen deelnemen.
Dat brengt Lindsay in een
goed gezelschap en boven
dien is het in een druk be
zet veld nauwelijks moge
lijk om duidelijk te winnen
of te verliezen.
De democraten zitten goed
in hun kandidaten: tussen
Lindsay, de stem van het
establishment van de Oost
kust en burgemeester Sam
Yorty van Los Angeles, de
stem van het rechtse esta
blishment van de Westkust
staat een galerij van kandi
daten die nagenoeg iedere
opinie in Amerika verte
genwoordigen. Senator
Henry Jackson uit de staat
Washington, progressief op
het gebied van burgerrech
ten en de economie een ha
vik op het terrein van de
nationale verdediging. Se
nator Edmund touskie uit
de staat Ma:ne. een naar
het centrum zwemende
progressief die zijn cam
pagne voornamelijk op goed
gedrag schijnt te baseren.
Hubert Humphrey, senator
van Minnesota, de oude
progressief die het bij de
jongere kiezers heeft ver
bruid vanwege zijn liaison
met Lyndon Johnson. Sena
tor Vance Hartke van Indi
ana, die voor velen nog een
vraagteken is. Dan is er
Shirley Chisnolm, een zeer
uitgekookt zwart vrouwtje
in het Huis van Afgevaar
digden dat de steun geniet
van het vrouwelijke bevrij
dingsfront en George Wal
lace de kandidaaat van de
gefrustreerde ontevredenen.
Dit leger kandidaten dat in
de komende maanden nog
kan aangroeien, zal tijdens
de voorverkiezinge r en
door geldgebrek drastisch
worden besnoeid. Het ver
kiezingsjaar 1972 begint
met een politieke vej-deeld-
heid waarvan Italié en
Frankrijk nimmer hebben
kunnen dromen. Op dit mo
ment ziet het er naar uit
dat het feest zal culmineren
in een driemansrace tussen
Muskie, Nixon en Wallace.
